Zwanger
alle pijlers
Verdriet na miskraam
zondag 15 december 2024 om 14:29
Ik heb in de zomer een (tweede) miskraam gehad. Vrij snel heb ik de schouders er weer onder gezet en ben ik doorgegaan. (Zoals ik altijd doe als gevoelens te moeilijk worden).
Maar de laatste weken hakt het er continu in. 2 collega’s zijn zwanger (ik zat precies tussen hen in) en hun prachtige dikke buiken confronteren me elke werkdag. Ik voel me (letterlijk) leeg en vul dat op met te veel eten. Waardoor een volgende gezonde zwangerschap verder weg lijkt dan ooit. Mijn leeftijd helpt ook niet mee (40).
Ik voel me heel eenzaam in mijn verdriet. Bij mijn man kan ik wel terecht, maar ik merk dat het voor hem totaal anders is. Daarom huil ik vaak alleen, maar het vliegt me steeds vaker aan.
Toevoeging: we hebben al een dochtertje van 2,5. Mensen zeggen: ‘Focus je op het kind dat er wél is.’ Dat probeer ik ook, en dóe ik ook, ben stapelgek op haar, maar toch vreet het.
Ik wil hier gewoon even van me af schrijven en misschien ervaringen lezen.
Bedankt voor het lezen alvast.
Maar de laatste weken hakt het er continu in. 2 collega’s zijn zwanger (ik zat precies tussen hen in) en hun prachtige dikke buiken confronteren me elke werkdag. Ik voel me (letterlijk) leeg en vul dat op met te veel eten. Waardoor een volgende gezonde zwangerschap verder weg lijkt dan ooit. Mijn leeftijd helpt ook niet mee (40).
Ik voel me heel eenzaam in mijn verdriet. Bij mijn man kan ik wel terecht, maar ik merk dat het voor hem totaal anders is. Daarom huil ik vaak alleen, maar het vliegt me steeds vaker aan.
Toevoeging: we hebben al een dochtertje van 2,5. Mensen zeggen: ‘Focus je op het kind dat er wél is.’ Dat probeer ik ook, en dóe ik ook, ben stapelgek op haar, maar toch vreet het.
Ik wil hier gewoon even van me af schrijven en misschien ervaringen lezen.
Bedankt voor het lezen alvast.
plinkie wijzigde dit bericht op 15-12-2024 15:26
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
10.43% gewijzigd
zondag 15 december 2024 om 21:44
Drie miskramen, pff..__appelbloesem__ schreef: ↑15-12-2024 20:12TO, ik heb drie miskramen gehad tussen mijn twee kinderen door, ik was wel een stukje jonger dan jij, maar dit heb ik ook heel vaak gedacht. Het verdriet, maar ook steeds die zwangerschapsklachten, zorgden er gewoon voor dat ik niet de moeder kon zijn die ik had willen zijn voor mijn oudste.
Mijn laatste (succesvolle) zwangerschap heb ik vrijwel elke dag gedacht dat ik dat nooit meer wilde. Desondanks denk ik dat we het nog een keer geprobeerd zouden hebben, mocht het wel een miskraam geworden zijn.
Je hoeft nu geen antwoord te weten. Je kunt alleen bedenken, wat je vandaag aankan. En ik denk dat je ook tijd nodig hebt om een keuze te maken om ermee op te houden.
Overigens heb ik het ook wel met mensen gedeeld die ik pas leerde kennen nadat mijn jongste geboren was, als het onderwerp toevallig ter sprake kwam. Ik heb eigenlijk altijd meelevende reacties gehad, ook al was het toen al een paar jaar geleden. Dat je na een paar maanden nog veel verdriet hebt is echt niet gek. Lief zijn voor jezelf is ook proberen te accepteren dat je verdriet gewoon daar nog is, dat je tijd nodig hebt om te rouwen.
Ik heb nu mijn 41e verjaardag als een soort einddatum. Maar ik kan me ook voorstellen dat ik dan denk: laten we het nog één keer proberen.
Probeer me voor te nemen dat dan ook een beetje los te gaan laten en het te voelen zoals het komt.
zondag 15 december 2024 om 21:46
Wat naar voor je.Frost schreef: ↑15-12-2024 21:39Ik snap je, maar ik ben 30 jaar en de kans dat ik überhaupt ooit zwanger word is echt heel klein. Ben ook nog nooit zwanger geweest, dus ook nog nooit een miskraam gehad. Dat het TO met haar leeftijd toch nog gaat lukken, is groter dan dat het mij ooit gaat lukken ondanks dat ik 10 jaar jonger ben.
zondag 15 december 2024 om 22:41
Wat een oerstomme opmerking. Zoiets kan niemand voorspellen of beloven en het is absoluut waardeloos om van die valse hoop of loze beloftes te lezen. Echt, zoiets moet je niet zeggen. Valt in de categorie ‘what doesn’t kill you makes you stronger’ en ‘see the silver lining’.
Sommig verdriet hoef je niets van te leren, kan niet weggenomen worden door wat er (misschien) in de toekomst nog komt. Het is rouw, en het is grotendeels onzichtbare rouw. En TO moet er dwars doorheen en het is pijnlijk en klote.
zondag 15 december 2024 om 22:49
Ohh wat ontzettend verdrietig! Ik herken het helaas heel goed. Heb drie miskramen gehad. Heel veel jaar verdriet gehad..ook inderdaad zusjes zwanger, vreselijk. Na iui pogingen helaas nog niet zwanger, eindelijk na IVF een gezond meisje gehad. Wel vet onzeker tijdens de zwangerschap. Na een paar jaar toch geprobeerd voor een zusje of broertje, na een mislukte IVF toch nog een keer zwanger geworden, maar helaas weer een miskraam. Nu gestopt. We zijn heel blij en trots op ons enige kind, maar tuurlijk blijft er altijd wel een gedachte van…. Het had ook anders kunnen zijn…. En dat maakt me nog steeds heel verdrietig..
zondag 15 december 2024 om 22:54
Ach het is zo naar hè.
Bij mij kwam de echte rust pas na de uitgerekende datum. Voor m’n gevoel kon ik toen pas verder , en had ik in mijn hoofd een nieuwe start ofzo. Het is niet gek dat je er nog erg verdrietig om bent. Het is iets wat je wilde, wat je had, en wat weer “afgenomen” is. Dat is rete zwaar.
En idd ja heel fijn voor die collega’s en vriendinnen etc, maar je gunt het jezelf net even ietsje meer. Ik schaamde me soms hoe jaloers ik
Kon zijn en hoe onaardige dingen ik kon denken maar het maakt je menselijk. Het is gewoon kut en daar hoeft geen tijdslijn aan te hangen. Sterkte
Bij mij kwam de echte rust pas na de uitgerekende datum. Voor m’n gevoel kon ik toen pas verder , en had ik in mijn hoofd een nieuwe start ofzo. Het is niet gek dat je er nog erg verdrietig om bent. Het is iets wat je wilde, wat je had, en wat weer “afgenomen” is. Dat is rete zwaar.
En idd ja heel fijn voor die collega’s en vriendinnen etc, maar je gunt het jezelf net even ietsje meer. Ik schaamde me soms hoe jaloers ik
Kon zijn en hoe onaardige dingen ik kon denken maar het maakt je menselijk. Het is gewoon kut en daar hoeft geen tijdslijn aan te hangen. Sterkte
maandag 16 december 2024 om 00:10
Lieve Plinkie,
Ik heb echt zo met je te doen als ik lees hoe verdrietig je bent.
Hier 2 gezonde zoons, maar 5 miskramen ertussen in.
Ik was ook al wat ouder (38 uiteindelijk toen ik blijvend zwanger raakte van de 2e) en de tijdsdruk vond ik een hele moeilijke extra factor! Al was ik nog iets jonger dan jij nog natuurlijk. Die paar jaartjes schelen dan.
Ik stelde wel mijn grenzen steeds bij qua leeftijd moet ik zeggen wanneer ik zou willen stoppen met proberen.
Mijn hele leven werd beheerst door het verdriet en het proberen zwanger te raken.
Je kan er zo moeilijk een beetje bezig mee zijn.
Op een gegeven moment besloot ik wel dat ik een strategie moest vinden om toch ook gelukkig te worden weer. Of het nu zou lukken of niet. Het doorvoelen en accepteren van de situatie hielpen hierbij voor mij. En het er over praten ook! Supergoed al dat je het hier opschrijft denk ik!
En wat een aantal anderen al zeggen, hulp zoeken kan ook echt heel erg helpen.
Zijn genoeg psychologen (ook ervaringsdeskundigen met vruchtbaarheidsproblemen) die -online- hulp bieden.
Dikke knuffel.
Ik heb echt zo met je te doen als ik lees hoe verdrietig je bent.
Hier 2 gezonde zoons, maar 5 miskramen ertussen in.
Ik was ook al wat ouder (38 uiteindelijk toen ik blijvend zwanger raakte van de 2e) en de tijdsdruk vond ik een hele moeilijke extra factor! Al was ik nog iets jonger dan jij nog natuurlijk. Die paar jaartjes schelen dan.
Ik stelde wel mijn grenzen steeds bij qua leeftijd moet ik zeggen wanneer ik zou willen stoppen met proberen.
Mijn hele leven werd beheerst door het verdriet en het proberen zwanger te raken.
Je kan er zo moeilijk een beetje bezig mee zijn.
Op een gegeven moment besloot ik wel dat ik een strategie moest vinden om toch ook gelukkig te worden weer. Of het nu zou lukken of niet. Het doorvoelen en accepteren van de situatie hielpen hierbij voor mij. En het er over praten ook! Supergoed al dat je het hier opschrijft denk ik!
En wat een aantal anderen al zeggen, hulp zoeken kan ook echt heel erg helpen.
Zijn genoeg psychologen (ook ervaringsdeskundigen met vruchtbaarheidsproblemen) die -online- hulp bieden.
Dikke knuffel.
maandag 16 december 2024 om 00:42
Voel je vrij om mee te schrijven/lezen als je zin hebt: zwanger/zwanger-worden-na-een-miskraam- ... 8#34037448
Je bent niet alleen
Je bent niet alleen
maandag 16 december 2024 om 06:36
maandag 16 december 2024 om 07:30
Heel veel succes op je werk en het weerzien met je collega’s.
Mijn man zei altijd: “de zwangerschap van een ander staat los van jouw verdriet, Baggal. Je wordt niet meer of minder zwanger van wat een ander op dat gebied heeft of niet heeft.” Het hielp wel iets om er zo rationeel in te staan (soms ook niet hoor en dan vond ik het gewoon oneerlijk en k#t allemaal, maar vaak wel).
Mijn man zei altijd: “de zwangerschap van een ander staat los van jouw verdriet, Baggal. Je wordt niet meer of minder zwanger van wat een ander op dat gebied heeft of niet heeft.” Het hielp wel iets om er zo rationeel in te staan (soms ook niet hoor en dan vond ik het gewoon oneerlijk en k#t allemaal, maar vaak wel).
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 17 december 2024 om 04:06
Volgens mij begrijp je me niet helemaal.Miura schreef: ↑15-12-2024 22:41Wat een oerstomme opmerking. Zoiets kan niemand voorspellen of beloven en het is absoluut waardeloos om van die valse hoop of loze beloftes te lezen. Echt, zoiets moet je niet zeggen. Valt in de categorie ‘what doesn’t kill you makes you stronger’ en ‘see the silver lining’.
Sommig verdriet hoef je niets van te leren, kan niet weggenomen worden door wat er (misschien) in de toekomst nog komt. Het is rouw, en het is grotendeels onzichtbare rouw. En TO moet er dwars doorheen en het is pijnlijk en klote.
Het enige dat ik met die zin zou willen wegnemen is het schuldgevoel dat To lijkt te hebben over wat ze eet. Bij mij ontstond er een vermoeden van zwangerschapsdiabetes tijdens mijn laatste zwangerschap(pen) en heb ik me zooo gestoord aan alle gedoe rondom wat er je mond ingaat dat ik gewoon hoop dat To durft te doen wat ze nu nodig heeft. Misschien kan het echt maar even. Want jij weet ook niet wat er gaat gebeuren en de kans is er.
Lorem Ipsum
dinsdag 17 december 2024 om 08:47
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Op mijn werk lag net een geboortekaartje van een collega van een andere locatie, die ik ook van vroeger ken. Ze heeft net haar derde dochter gekregen. Prachtig natuurlijk, maar oef..
We hebben deze maand tijdens mijn vruchtbare periode ook maar 1 keer gevreeën. De zin is gewoon totaal weg. En ach, misschien is het ook wel een keer goed, om de focus er even niet op te hebben. Hoewel mijn 'einddatum' wel rap dichterbij komt natuurlijk.
Ik merk ook steeds vaker dat ik anders begin te denken: misschien moet ik berusten in het feit dat ik één kindje heb. Me daar op focussen en daar de voordelen van gaan zien.
Maar zo ver ben ik gewoon nog niet, om het helemaal los te laten.
We hebben deze maand tijdens mijn vruchtbare periode ook maar 1 keer gevreeën. De zin is gewoon totaal weg. En ach, misschien is het ook wel een keer goed, om de focus er even niet op te hebben. Hoewel mijn 'einddatum' wel rap dichterbij komt natuurlijk.
Ik merk ook steeds vaker dat ik anders begin te denken: misschien moet ik berusten in het feit dat ik één kindje heb. Me daar op focussen en daar de voordelen van gaan zien.
Maar zo ver ben ik gewoon nog niet, om het helemaal los te laten.
dinsdag 17 december 2024 om 09:01
Lastig. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit berusten wel kan. Ik ben door omstandigheden natuurlijk moeder van ‘maar’ een en heb daar uiteindelijk goed in kunnen berusten. Na onze dochter heb ik er wel mee geworsteld dat ik eigenlijk nog een zwangerschap wilde meemaken, een kind wilde, maar mijn man vond het goed zo en wilde niet weer een heel onzeker ICSI traject in en daarin investeren: financieel, emotioneel en fysiek. We hebben al zoveel geluk dat ons meisje er überhaupt is (want op een moment was dat met ons eigen materiaal helemaal niet zo zeker).
En nu 7 jaar later zou ik ook echt geen tweede meer willen. Het is goed zo. Je hebt maar een kind nodig om moeder te zijn zei mijn midwife destijds en daar heb ik nog vaak aan gedacht. Maar tot ongeveer 2-2,5 jaar na de geboorte van onze dochter vond ik het jammer en had ik nog wel eens jaloerse steken naar mensen die wel (probleemloos) voor een tweede gingen.
Verschil is dat jij natuurlijk wel op de natuurlijke manier zwanger kan worden en het nog even kunt “proberen” zolang jij en je partner zich daar prettig bij voelen. Hoe staat hij daar in? Het vervelende van niet weten hoe het uitpakt is ook dat je in niemandsland zit op dat gebied. En dat je ook nog worstelt met wat er had kunnen zijn, maar niet is. Wat de uitkomst ook zal zijn, uiteindelijk ga je je beter voelen; maar als je er middenin zit is het super verdrietig
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 17 december 2024 om 09:14
Hele dikke knuffel.
Ik heb 5 miskramen gehad, inclusief genetica onderzoeken omdat ik nog jong (nog geen 30) was. De 'hoelang gaan we door' en 'hoever willen we gaan' gedachtes zijn heel herkenbaar.
Het is inmiddels tussen de 5 en 9 jaar geleden, maar ik vind het nog steeds soms lastig. En ik deel het ook met mensen als het onderwerp aan bod komt en iedereen reageert altijd heel meelevend en fijn. Ik vind het nog steeds 'prettig' om erover te praten en bijna altijd, als er vrouwen bij zijn, zijn er meer die er ervaring mee hebben.
Maar lastig, ja dat wel. De uitgerekende datum van de eerste zwangerschap zal altijd in m'n geheugen blijven en de vingertjes en teentjes die ik bij een miskraam al kon tellen ook. Als ik daar te lang bij stil sta schieten de tranen me nog steeds in de ogen. Zwangerschappen van anderen (idd voor een tweede of derde) vond ik destijds ook niet leuk. Ja bij m'n vriendinnen wel, maar bij dames verder weg, nee echt niet leuk en best pijnlijk.
Het wordt wel beter allemaal, maar je verdriet mag er gewoon zijn. Het is echt niet niks en het is zeker niet een kwestie van 'en maar weer door' .
Ik heb 5 miskramen gehad, inclusief genetica onderzoeken omdat ik nog jong (nog geen 30) was. De 'hoelang gaan we door' en 'hoever willen we gaan' gedachtes zijn heel herkenbaar.
Het is inmiddels tussen de 5 en 9 jaar geleden, maar ik vind het nog steeds soms lastig. En ik deel het ook met mensen als het onderwerp aan bod komt en iedereen reageert altijd heel meelevend en fijn. Ik vind het nog steeds 'prettig' om erover te praten en bijna altijd, als er vrouwen bij zijn, zijn er meer die er ervaring mee hebben.
Maar lastig, ja dat wel. De uitgerekende datum van de eerste zwangerschap zal altijd in m'n geheugen blijven en de vingertjes en teentjes die ik bij een miskraam al kon tellen ook. Als ik daar te lang bij stil sta schieten de tranen me nog steeds in de ogen. Zwangerschappen van anderen (idd voor een tweede of derde) vond ik destijds ook niet leuk. Ja bij m'n vriendinnen wel, maar bij dames verder weg, nee echt niet leuk en best pijnlijk.
Het wordt wel beter allemaal, maar je verdriet mag er gewoon zijn. Het is echt niet niks en het is zeker niet een kwestie van 'en maar weer door' .
Gewoon _melon met login problemen
dinsdag 17 december 2024 om 11:16
_melon2 schreef: ↑17-12-2024 09:14Hele dikke knuffel.
Ik heb 5 miskramen gehad, inclusief genetica onderzoeken omdat ik nog jong (nog geen 30) was. De 'hoelang gaan we door' en 'hoever willen we gaan' gedachtes zijn heel herkenbaar.
Het is inmiddels tussen de 5 en 9 jaar geleden, maar ik vind het nog steeds soms lastig. En ik deel het ook met mensen als het onderwerp aan bod komt en iedereen reageert altijd heel meelevend en fijn. Ik vind het nog steeds 'prettig' om erover te praten en bijna altijd, als er vrouwen bij zijn, zijn er meer die er ervaring mee hebben.
Maar lastig, ja dat wel. De uitgerekende datum van de eerste zwangerschap zal altijd in m'n geheugen blijven en de vingertjes en teentjes die ik bij een miskraam al kon tellen ook. Als ik daar te lang bij stil sta schieten de tranen me nog steeds in de ogen. Zwangerschappen van anderen (idd voor een tweede of derde) vond ik destijds ook niet leuk. Ja bij m'n vriendinnen wel, maar bij dames verder weg, nee echt niet leuk en best pijnlijk.
Het wordt wel beter allemaal, maar je verdriet mag er gewoon zijn. Het is echt niet niks en het is zeker niet een kwestie van 'en maar weer door' .
Wat een ontzettend heftig verhaal zeg!! Heb je uiteindelijk nog wel een voldragen kindje mogen krijgen??
dinsdag 17 december 2024 om 11:21
dinsdag 17 december 2024 om 22:15
Stel, dat iemand jouw verdriet zo zou zien, denk je dan dat die persoon jou dan een aansteller vindt, of vindt dat je er te lang in blijft hangen? Niemand kan voor jou invullen hoe belangrijk iets voor je is toch?Plinkie schreef: ↑15-12-2024 19:45Nou, dat. Ik besprak het net met mijn man. Niet iedereen weet van deze miskraam. Bij de eerste was ik opener. De tweede was hartje zomervakantie en zagen we weinig mensen. Daarna had ik het al iets naar de achtergrond geduwd en dacht ik: ja, het is nu ‘al’ 3 weken geleden. Ze zien me aankomen…
Heb het wel echt weggestopt en daarna door drukte op werk en privé was er ook geen ruimte. Nu het bijna vakantie is, merk ik dat het echt in volle hevigheid terugkomt.
Ik heb nog niet zo lang wel gesprekken gehad met de psycholoog. Mijn eerste hulpvraag ging over angstklachten, waar o.a. mijn miskramen wel aan ten grondslag lagen (denk ik). Maar ze zijn telkens als zijweg besproken, niet als hoofdzaak. Toevallig moet ik donderdag voor een andere reden naar de huisarts, ga toch maar weer om een afspraak bij de POH vragen.
Vanmiddag zat ik echt met lange uithalen te huilen en had ik zo’n behoefte om iemand te bellen, maar ik wist gewoon niet wie.
Vandaar ook dit topic.
Als je mijn vriendin was geweest, had je me kunnen bellen. Ik denk wel meer mensen. Ik denk ook dat je niet alleen staat met de hevigheid van je verdriet hierom. En die andere vrouwen die er ook zo mee zitten, die durven misschien net zo min er over te praten als jij. En zolang er gezwegen wordt "bestaat het probleem niet".
vrijdag 20 december 2024 om 18:40
Dat is heel lief van je. Ik las net de laatste berichten en nu instappen voelt een beetje als lomp een kamer binnen walsen. Ik ga het topic in elk geval bijlezen.Pimpelmeesje87 schreef: ↑16-12-2024 00:42Voel je vrij om mee te schrijven/lezen als je zin hebt: zwanger/zwanger-worden-na-een-miskraam- ... 8#34037448
Je bent niet alleen
vrijdag 20 december 2024 om 18:52
Wat heftig zeg. Jeetje, en vooral dat je al vingertjes en teentjes kon zien. Afschuwelijk._melon2 schreef: ↑17-12-2024 09:14Hele dikke knuffel.
Ik heb 5 miskramen gehad, inclusief genetica onderzoeken omdat ik nog jong (nog geen 30) was. De 'hoelang gaan we door' en 'hoever willen we gaan' gedachtes zijn heel herkenbaar.
Het is inmiddels tussen de 5 en 9 jaar geleden, maar ik vind het nog steeds soms lastig. En ik deel het ook met mensen als het onderwerp aan bod komt en iedereen reageert altijd heel meelevend en fijn. Ik vind het nog steeds 'prettig' om erover te praten en bijna altijd, als er vrouwen bij zijn, zijn er meer die er ervaring mee hebben.
Maar lastig, ja dat wel. De uitgerekende datum van de eerste zwangerschap zal altijd in m'n geheugen blijven en de vingertjes en teentjes die ik bij een miskraam al kon tellen ook. Als ik daar te lang bij stil sta schieten de tranen me nog steeds in de ogen. Zwangerschappen van anderen (idd voor een tweede of derde) vond ik destijds ook niet leuk. Ja bij m'n vriendinnen wel, maar bij dames verder weg, nee echt niet leuk en best pijnlijk.
Het wordt wel beter allemaal, maar je verdriet mag er gewoon zijn. Het is echt niet niks en het is zeker niet een kwestie van 'en maar weer door' .
Kan me ergens voorstellen dat je het ook nog prettig vindt erover te blijven praten soms. Het is een onderdeel van je leven en je traject om kindjes te krijgen.
Het voelt wel echt alsof ik kindjes ben verloren, terwijl ik me dan soms ook wel weer schuldig voel naar mensen die kinderen die geleefd hebben zijn verloren, of mensen die een stilgeboren kindje hebben gekregen.
Het was in ons geval pas een paar millimeter, maar in mijn hoofd werd het al een kindje. Een toekomstbeeld.
vrijdag 20 december 2024 om 19:31
En er zijn mensen die een kind verliezen van acht. En mensen die een kind verliezen van 21. Ik ken drie echtparen die niet een maar TWEE kinderen verloren zijn. En dan ken ik nog een echtpaar dat een kind verloren heeft én een kleinkind.Plinkie schreef: ↑20-12-2024 18:52
Het voelt wel echt alsof ik kindjes ben verloren, terwijl ik me dan soms ook wel weer schuldig voel naar mensen die kinderen die geleefd hebben zijn verloren, of mensen die een stilgeboren kindje hebben gekregen.
Het was in ons geval pas een paar millimeter, maar in mijn hoofd werd het al een kindje. Een toekomstbeeld.
En dan zijn er kinderen die hun beide ouders verliezen, of dat jongetje in Purmerend bij die knal waarbij zijn ouders en zus om kwamen.
Er is áltijd iemand die het nog erger heeft dan jij, nog slechter.
Maar mag jouw verdriet er daarom niet zijn?
Moet je mij kijken als ik mijn hond verlies...... Dan ben ik ook niets meer. Ik weet ook wel dat het verlies van een kind erger is. Stel je voor, ik heb in mijn leven al 7 honden af moeten geven. Als dat net zo erg was als een kind, dan denk ik niet dat ik er nog was geweest. Dan was ik voor een trein gesprongen of zo. 7 kinderen verliezen, dat is niet te doen.
Maar wat er waar dan ook gebeurt, ieder heeft z'n eigen verdriet ook al zal de mate ervan verschillen. Mensen ervaren dingen toch al verschillend. Niemand kan daarom iets voor een ander invullen.
vrijdag 20 december 2024 om 23:08
Dit is echt mijn grootse angst. Ik heb maar 1 kind, stel dat er iets gebeurd, dan heb ik niets meer…. Moet er niet aan denken!!!ioneszoveelstekeer schreef: ↑20-12-2024 19:31En er zijn mensen die een kind verliezen van acht. En mensen die een kind verliezen van 21. Ik ken drie echtparen die niet een maar TWEE kinderen verloren zijn. En dan ken ik nog een echtpaar dat een kind verloren heeft én een kleinkind.
En dan zijn er kinderen die hun beide ouders verliezen, of dat jongetje in Purmerend bij die knal waarbij zijn ouders en zus om kwamen.
Er is áltijd iemand die het nog erger heeft dan jij, nog slechter.
Maar mag jouw verdriet er daarom niet zijn?
Moet je mij kijken als ik mijn hond verlies...... Dan ben ik ook niets meer. Ik weet ook wel dat het verlies van een kind erger is. Stel je voor, ik heb in mijn leven al 7 honden af moeten geven. Als dat net zo erg was als een kind, dan denk ik niet dat ik er nog was geweest. Dan was ik voor een trein gesprongen of zo. 7 kinderen verliezen, dat is niet te doen.
Maar wat er waar dan ook gebeurt, ieder heeft z'n eigen verdriet ook al zal de mate ervan verschillen. Mensen ervaren dingen toch al verschillend. Niemand kan daarom iets voor een ander invullen.
zaterdag 21 december 2024 om 21:28
Knuffel voor jou, je verdriet mag er echt (nog steeds) zijn. Net als de onzekerheid en je gevoel tegenover je collega’s.
Hier ook afgelopen zomer een missed abortion gehad. Ook wij hebben al 1 kindje. Voordat ik zwanger werd van onze dochter heb ik ook een spontane miskraam gehad. Dat hebben man en ik met niemand gedeeld, achteraf ontzettend stom.
De mk van afgelopen zomer wel gedeeld maar ook toen hoefde ik niet van iedereen op steun te rekenen. (Mijn moeder zei letterlijk: wees maar blij, anders had je een zwaar gehandicapt kind gekregen. En mijn schoonmoeder zei: hé wat jammer, alle blijdschap weg.).
Ik vond de miskraam echt een afscheid van een toekomstdroom, we waren al aan het fantaseren over namen, een nieuwe babykamer, hoe we ons verlof wilden invullen.
Ik was ook vreselijk jaloers op mensen met 2 of meer kinderen die (voor mijn gevoel) fluitend blijvend zwanger werden.
Ik heb het niet gedaan maar goed dat je hulp gaat zoeken. Ik heb eerder wel gesproken met de POH en dat deed me echt goed (was destijds ivm een pnd).
En helaas maar waar: weet dat je niet alleen bent
Hier ook afgelopen zomer een missed abortion gehad. Ook wij hebben al 1 kindje. Voordat ik zwanger werd van onze dochter heb ik ook een spontane miskraam gehad. Dat hebben man en ik met niemand gedeeld, achteraf ontzettend stom.
De mk van afgelopen zomer wel gedeeld maar ook toen hoefde ik niet van iedereen op steun te rekenen. (Mijn moeder zei letterlijk: wees maar blij, anders had je een zwaar gehandicapt kind gekregen. En mijn schoonmoeder zei: hé wat jammer, alle blijdschap weg.).
Ik vond de miskraam echt een afscheid van een toekomstdroom, we waren al aan het fantaseren over namen, een nieuwe babykamer, hoe we ons verlof wilden invullen.
Ik was ook vreselijk jaloers op mensen met 2 of meer kinderen die (voor mijn gevoel) fluitend blijvend zwanger werden.
Ik heb het niet gedaan maar goed dat je hulp gaat zoeken. Ik heb eerder wel gesproken met de POH en dat deed me echt goed (was destijds ivm een pnd).
En helaas maar waar: weet dat je niet alleen bent
zondag 22 december 2024 om 01:13
Ik voel mij ook weleens kwetsbaar met maar een kind. Als zij mij zou komen te ontvallen is mijn moederrol uitgespeeld. En ze is ons zo ontzettend dierbaar natuurlijk. Maar dat is tegelijkertijd ook de allerslechtste “reden” om nog een kind te willen.sneeuwvrouw schreef: ↑20-12-2024 23:08Dit is echt mijn grootse angst. Ik heb maar 1 kind, stel dat er iets gebeurd, dan heb ik niets meer…. Moet er niet aan denken!!!
En TO: gewoon geen leed met elkaar vergelijken. Mijn miskramen waren voor de 7 weken echo. Maar ik was niet minder verdrietig. Laat je verdriet toe.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
