Verdriet na miskraam

Ik heb in de zomer een (tweede) miskraam gehad. Vrij snel heb ik de schouders er weer onder gezet en ben ik doorgegaan. (Zoals ik altijd doe als gevoelens te moeilijk worden).

Maar de laatste weken hakt het er continu in. 2 collega’s zijn zwanger (ik zat precies tussen hen in) en hun prachtige dikke buiken confronteren me elke werkdag. Ik voel me (letterlijk) leeg en vul dat op met te veel eten. Waardoor een volgende gezonde zwangerschap verder weg lijkt dan ooit. Mijn leeftijd helpt ook niet mee (40).

Ik voel me heel eenzaam in mijn verdriet. Bij mijn man kan ik wel terecht, maar ik merk dat het voor hem totaal anders is. Daarom huil ik vaak alleen, maar het vliegt me steeds vaker aan.

Toevoeging: we hebben al een dochtertje van 2,5. Mensen zeggen: ‘Focus je op het kind dat er wél is.’ Dat probeer ik ook, en dóe ik ook, ben stapelgek op haar, maar toch vreet het.

Ik wil hier gewoon even van me af schrijven en misschien ervaringen lezen.

Bedankt voor het lezen alvast.

Ik heb nu vakantie en deze eerste twee dagen is mijn dochter naar de opvang en mijn man werken. Ik huil veel, lees veel over zwangerschapsverlies en denk veel na over de toekomst. Hoe die er ook uit gaat zien.

Ik kom voor mijn gevoel eindelijk aan mijn rouwproces toe, en hoewel dat niet per se was hoe ik mijn kerstvakantie voor me zag, is het toch ook fijn.