Zwanger
alle pijlers
verdrietig
donderdag 8 december 2011 om 13:22
Ik heb iets heel verdrietigs meegemaakt
3 Weken geleden is onze lieve zoon geboren na 19 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik heb hem nog even bij me gehad, hij heeft een half uur geleefd, dat lieve dappere mannetje. Hij was zo mooi, echt sprekend z'n papa.
Er was helemaal niks aan de hand, alles zag er goed uit, helemaal geen complicaties. We hadden de week daarvoor nog een echo gehad omdat mijn man niet bij de 20 weken echo zou zijn omdat hij naar Australie ging. Hij was net een week weg toen ik me niet lekker voelde. Ik had de verloskundige gebeld, die was thuisgekomen en zag dat ik ontsluiting had. Ik moest meteen naar het ziekenhuis en daar kreeg ik het slechte nieuws te horen. Een deel van het vruchtzakje was al naar buiten gekomen. Ons kindje zou die middag of de dag erna geboren worden. Omdat ik nog niet boven de 24 weken zat konden ze helaas niks voor mij doen. Het was zo raar om te bevatten wat er ging gebeuren, ik voelde mijn kindje ook nog gewoon bewegen in mijn buik. Met hem leek niks aan de hand, zijn huisje was niet meer veilig. Nadat ik het slechte nieuws had gehoord had ik mijn man in Australie gebeld. Hij ging meteen zijn vlucht veranderen. Iedereen hoopte dat hij de geboorte nog zou meemaken, helaas was hij toch te laat.
Gelukkig was mijn moeder wel de hele tijd bij mij. Onze kindjes waren bij mijn zus, het was heel fijn dat ik daar geen zorgen om had.
Het is zo raar, de artsen begrijpen niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, dit was mijn 3de zwangerschap, de vorige 2 waren zonder problemen verlopen. Ze denken dat het een infectie is geweest. Maar hoe en waarom dat weten ze niet.
Een week later bleek ik nog een infectie te hebben waardoor ik weer naar het ziekenhuis moest, ik moest een paar dagen blijven met een antibiotica infuus, ze waren bang dat de infectie in mijn bloed terecht zou komen wat heel gevaarlijk kan zijn.
Ik ben deze week weer begonnen met werken, sommigen vinden dat een beetje snel, maar ik voel wel de druk van mijn werkgever en mijn contract dat binnenkort wel of niet verlengd gaat worden.
Het gaat op zich wel, maar het blijft wel moeilijk. Ik beleef het elke dag weer opnieuw. Ik moet eind deze maand nog een keer naar het ziekenhuis voor controle. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik zit nog met veel vragen. Misschien hebben anderen iets soortgelijks meegemaakt? Ik neem mijn man overigens niks kwalijk dat hij er niet bij was, maar het is wel moeilijk dat ik sommige dingen niet met hem kan delen.
3 Weken geleden is onze lieve zoon geboren na 19 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik heb hem nog even bij me gehad, hij heeft een half uur geleefd, dat lieve dappere mannetje. Hij was zo mooi, echt sprekend z'n papa.
Er was helemaal niks aan de hand, alles zag er goed uit, helemaal geen complicaties. We hadden de week daarvoor nog een echo gehad omdat mijn man niet bij de 20 weken echo zou zijn omdat hij naar Australie ging. Hij was net een week weg toen ik me niet lekker voelde. Ik had de verloskundige gebeld, die was thuisgekomen en zag dat ik ontsluiting had. Ik moest meteen naar het ziekenhuis en daar kreeg ik het slechte nieuws te horen. Een deel van het vruchtzakje was al naar buiten gekomen. Ons kindje zou die middag of de dag erna geboren worden. Omdat ik nog niet boven de 24 weken zat konden ze helaas niks voor mij doen. Het was zo raar om te bevatten wat er ging gebeuren, ik voelde mijn kindje ook nog gewoon bewegen in mijn buik. Met hem leek niks aan de hand, zijn huisje was niet meer veilig. Nadat ik het slechte nieuws had gehoord had ik mijn man in Australie gebeld. Hij ging meteen zijn vlucht veranderen. Iedereen hoopte dat hij de geboorte nog zou meemaken, helaas was hij toch te laat.
Gelukkig was mijn moeder wel de hele tijd bij mij. Onze kindjes waren bij mijn zus, het was heel fijn dat ik daar geen zorgen om had.
Het is zo raar, de artsen begrijpen niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, dit was mijn 3de zwangerschap, de vorige 2 waren zonder problemen verlopen. Ze denken dat het een infectie is geweest. Maar hoe en waarom dat weten ze niet.
Een week later bleek ik nog een infectie te hebben waardoor ik weer naar het ziekenhuis moest, ik moest een paar dagen blijven met een antibiotica infuus, ze waren bang dat de infectie in mijn bloed terecht zou komen wat heel gevaarlijk kan zijn.
Ik ben deze week weer begonnen met werken, sommigen vinden dat een beetje snel, maar ik voel wel de druk van mijn werkgever en mijn contract dat binnenkort wel of niet verlengd gaat worden.
Het gaat op zich wel, maar het blijft wel moeilijk. Ik beleef het elke dag weer opnieuw. Ik moet eind deze maand nog een keer naar het ziekenhuis voor controle. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik zit nog met veel vragen. Misschien hebben anderen iets soortgelijks meegemaakt? Ik neem mijn man overigens niks kwalijk dat hij er niet bij was, maar het is wel moeilijk dat ik sommige dingen niet met hem kan delen.
donderdag 8 december 2011 om 13:37
donderdag 8 december 2011 om 13:38
bedankt voor alle lieve reacties, dat doet me goed.
Inderdaad niemand zag ik aankomen.
Wat er door je heengaat als je weet dat je binnenkort je kindje gaat verliezen en je een mandje en een dekentje voor hem moet gaan uitkiezen. Dat is niet te beschrijven.
Ik snap dat het voor mensen in mijn omgeving ook moeilijk is om hier mee omtegaan, maar sommige reacties zijn echt pijnlijk. "gelukkig heb je al 2 kinderen" "ik ken ook iemand die een miskraam heeft gehad" Van mijn werk "I am sorry for your loss. I hope to work with you as soon as possible"
Inderdaad niemand zag ik aankomen.
Wat er door je heengaat als je weet dat je binnenkort je kindje gaat verliezen en je een mandje en een dekentje voor hem moet gaan uitkiezen. Dat is niet te beschrijven.
Ik snap dat het voor mensen in mijn omgeving ook moeilijk is om hier mee omtegaan, maar sommige reacties zijn echt pijnlijk. "gelukkig heb je al 2 kinderen" "ik ken ook iemand die een miskraam heeft gehad" Van mijn werk "I am sorry for your loss. I hope to work with you as soon as possible"
donderdag 8 december 2011 om 13:48
Die reacties zijn inderdaad lomp en daar zit je niet op te wachten als je nog volop in je verdriet zit. Maar die mensen zijn vooral een beetje dom, niet gemeen. Het is wel troostend bedoeld, al komt het er wel een beetje rottig uit. Soms zouden mensen zich moeten beperken tot een gemeend: "Sterkte".
donderdag 8 december 2011 om 13:50
Tiptel sommige mensen weten echt niet beter hoor, dat is vreselijk maar helaas wel zo.
Het maakt geen bal uit of je wel of niet al kindjes hebt, dit was jullie kindje, net zo geliefd en gewenst als jullie andere kindjes.
Idd heb je geen recht op zwangerschapsverlof? Je bent toch immers bevallen? Denk aan je rechten hoor...
Het maakt geen bal uit of je wel of niet al kindjes hebt, dit was jullie kindje, net zo geliefd en gewenst als jullie andere kindjes.
Idd heb je geen recht op zwangerschapsverlof? Je bent toch immers bevallen? Denk aan je rechten hoor...
donderdag 8 december 2011 om 13:52
Klinkt erg bekend, mijn dochter is geboren na een zwangerschap van 23+6 weken en heeft 10 minuten geleefd. Ik kreeg toen dezelfde reacties als jij nu, en ik kan me er nóg kwaad om maken. Ik ben toen na 1,5 week ook weer gaan werken, ook i.v.m. tijdelijk werk. Heb ik echt wel spijt van gehad, maar dat is achteraf gepraat. Op dat moment deed ik wat mij het beste leek. Overleg met je huisarts of verloskundige wat je het beste kan doen. Als jij het gevoel hebt dat je nog niet aan het werk kan (en dat is niet meer dan logisch, je hebt een bevalling gehad, daarna die infectie nog gehad. Begin in elk geval niet direct weer al je uren te werken, maar bouw langzaam op.
En heel veel sterkte, dit is een hele moeilijke en verdrietige tijd...
En heel veel sterkte, dit is een hele moeilijke en verdrietige tijd...
donderdag 8 december 2011 om 14:00
Nee, officieel heb je pas recht op verlof na 24 weken.
Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik het even ga aankijken of werken wel of niet gaat. Als niet, dan meld ik mij gewoon weer ziek.
Op dit moment zijn mijn kindjes het belangrijkst, ik moet een goeie mama voor hun zijn en daarvoor moet ik ook voor mezelf zorgen. Mijn kindjes zijn zowiezo het beste medicijn.
Mijn zoontje is 3 en hij gaat er zo lief mee om. We twijfelden eerst een beetje, maar we hebben hem toch afscheid laten nemen van zijn broertje. Zijn reactie "babietje is klein en lief"
Het was heel ontroerend. Zijn zusje is anderhalf, zij maakt het allemaal nog niet zo bewust mee.
Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik het even ga aankijken of werken wel of niet gaat. Als niet, dan meld ik mij gewoon weer ziek.
Op dit moment zijn mijn kindjes het belangrijkst, ik moet een goeie mama voor hun zijn en daarvoor moet ik ook voor mezelf zorgen. Mijn kindjes zijn zowiezo het beste medicijn.
Mijn zoontje is 3 en hij gaat er zo lief mee om. We twijfelden eerst een beetje, maar we hebben hem toch afscheid laten nemen van zijn broertje. Zijn reactie "babietje is klein en lief"
Het was heel ontroerend. Zijn zusje is anderhalf, zij maakt het allemaal nog niet zo bewust mee.
donderdag 8 december 2011 om 14:03
O wat erg!! zo vreselijk verdrietig. Ik moet er gewoon bijna van huilen, en dat gebeurt niet vaak n.a.v. een topic.
Ik wens je heel veel sterkte en wille je een hele dikke knuffel geven
Er is een topic hier voor en door vrouwen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt Je kind verliezen tijdens de zwangerschap hopelijk vind je hier steun en herkenning
Ik wens je heel veel sterkte en wille je een hele dikke knuffel geven
Er is een topic hier voor en door vrouwen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt Je kind verliezen tijdens de zwangerschap hopelijk vind je hier steun en herkenning
donderdag 8 december 2011 om 14:11
Wat vreselijk verdrietig... Denk alsjeblieft aan jezelf! Ik weet dat werk (en inkomen) heel belangrijk is maar je kindje verliezen lijkt me een ontzettend zwaar iets. Onvoorstelbaar. Ga daar niet te makkelijk aan voorbij. Drie weken geleden nog maar bevallen, het lijkt me alleen lichamelijk al heel zwaar om nu weer te werken, laat staan geestelijk. J
Je kan misschien via het ziekenhuis ook praten met iemand om alles te verwerken. Of het van je afschrijven in een dagboek oid. Tja, eigenlijk weet ik gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen, het lijkt me echt een onmetelijk groot verlies...
Heel veel sterkte
Je kan misschien via het ziekenhuis ook praten met iemand om alles te verwerken. Of het van je afschrijven in een dagboek oid. Tja, eigenlijk weet ik gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen, het lijkt me echt een onmetelijk groot verlies...
Heel veel sterkte
donderdag 8 december 2011 om 14:12
quote:tiptel schreef op 08 december 2011 @ 14:05:
Hatseklats, wat verdrietig dat jij dit ook hebt meegemaakt. Hoe is het bij jullie gegaan?
Nu goed, maar toen was dit echt heel erg. Volgend jaar zou mijn dochter 11 worden, hele rare gedachte, want ik ken haar alleen maar heel klein. Zij was mijn 1e kindje, later heb ik nog 2 gekregen. Wat ik al aangaf, ik ben ook (te) snel weer aan het werk gegaan. Uiteindelijk ben ik aan het einde van dat jaar nog in de ziektewet gegaan omdat het gewoon slecht met me ging. Opmerkingen van anderen, hoe vaak je ook denkt 'ze weten niet beter', deden toch zeer en die trok ik me toch aan.
Inmiddels heeft mijn dochter een mooi plekje binnen ons gezin. Haar naam wordt nog geregeld genoemd en we bezoeken haar grafje ook geregeld even.
Hatseklats, wat verdrietig dat jij dit ook hebt meegemaakt. Hoe is het bij jullie gegaan?
Nu goed, maar toen was dit echt heel erg. Volgend jaar zou mijn dochter 11 worden, hele rare gedachte, want ik ken haar alleen maar heel klein. Zij was mijn 1e kindje, later heb ik nog 2 gekregen. Wat ik al aangaf, ik ben ook (te) snel weer aan het werk gegaan. Uiteindelijk ben ik aan het einde van dat jaar nog in de ziektewet gegaan omdat het gewoon slecht met me ging. Opmerkingen van anderen, hoe vaak je ook denkt 'ze weten niet beter', deden toch zeer en die trok ik me toch aan.
Inmiddels heeft mijn dochter een mooi plekje binnen ons gezin. Haar naam wordt nog geregeld genoemd en we bezoeken haar grafje ook geregeld even.
donderdag 8 december 2011 om 14:25
quote:tiptel schreef op 08 december 2011 @ 14:00:
Nee, officieel heb je pas recht op verlof na 24 weken.
Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik het even ga aankijken of werken wel of niet gaat. Als niet, dan meld ik mij gewoon weer ziek.
Heel verstandig! Denk aan jezelf hoor, je hebt heel wat te verwerken nu! Sterkte!
Nee, officieel heb je pas recht op verlof na 24 weken.
Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik het even ga aankijken of werken wel of niet gaat. Als niet, dan meld ik mij gewoon weer ziek.
Heel verstandig! Denk aan jezelf hoor, je hebt heel wat te verwerken nu! Sterkte!
donderdag 8 december 2011 om 15:08
Ach wat verdrietig!
Heel herkenbaar die opmerkingen, ook ik ben een kindje verloren na 20 weken zwangerachap, en je staat werkelijk versteld van de meest onbenullige opmerkingen. "achjoh, je hebt hem nooit in je armen gehad, dus je weet niet wat je mist" etc.
Neem de tijd voor je verdriet! Achteraf kreeg ik te horen dat we zelfs recht hadden gehad op kraamzorg, je hebt wel een bevalling gehad he!
Heel herkenbaar die opmerkingen, ook ik ben een kindje verloren na 20 weken zwangerachap, en je staat werkelijk versteld van de meest onbenullige opmerkingen. "achjoh, je hebt hem nooit in je armen gehad, dus je weet niet wat je mist" etc.
Neem de tijd voor je verdriet! Achteraf kreeg ik te horen dat we zelfs recht hadden gehad op kraamzorg, je hebt wel een bevalling gehad he!
