Zwanger
alle pijlers
verdrietig
donderdag 8 december 2011 om 13:22
Ik heb iets heel verdrietigs meegemaakt
3 Weken geleden is onze lieve zoon geboren na 19 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik heb hem nog even bij me gehad, hij heeft een half uur geleefd, dat lieve dappere mannetje. Hij was zo mooi, echt sprekend z'n papa.
Er was helemaal niks aan de hand, alles zag er goed uit, helemaal geen complicaties. We hadden de week daarvoor nog een echo gehad omdat mijn man niet bij de 20 weken echo zou zijn omdat hij naar Australie ging. Hij was net een week weg toen ik me niet lekker voelde. Ik had de verloskundige gebeld, die was thuisgekomen en zag dat ik ontsluiting had. Ik moest meteen naar het ziekenhuis en daar kreeg ik het slechte nieuws te horen. Een deel van het vruchtzakje was al naar buiten gekomen. Ons kindje zou die middag of de dag erna geboren worden. Omdat ik nog niet boven de 24 weken zat konden ze helaas niks voor mij doen. Het was zo raar om te bevatten wat er ging gebeuren, ik voelde mijn kindje ook nog gewoon bewegen in mijn buik. Met hem leek niks aan de hand, zijn huisje was niet meer veilig. Nadat ik het slechte nieuws had gehoord had ik mijn man in Australie gebeld. Hij ging meteen zijn vlucht veranderen. Iedereen hoopte dat hij de geboorte nog zou meemaken, helaas was hij toch te laat.
Gelukkig was mijn moeder wel de hele tijd bij mij. Onze kindjes waren bij mijn zus, het was heel fijn dat ik daar geen zorgen om had.
Het is zo raar, de artsen begrijpen niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, dit was mijn 3de zwangerschap, de vorige 2 waren zonder problemen verlopen. Ze denken dat het een infectie is geweest. Maar hoe en waarom dat weten ze niet.
Een week later bleek ik nog een infectie te hebben waardoor ik weer naar het ziekenhuis moest, ik moest een paar dagen blijven met een antibiotica infuus, ze waren bang dat de infectie in mijn bloed terecht zou komen wat heel gevaarlijk kan zijn.
Ik ben deze week weer begonnen met werken, sommigen vinden dat een beetje snel, maar ik voel wel de druk van mijn werkgever en mijn contract dat binnenkort wel of niet verlengd gaat worden.
Het gaat op zich wel, maar het blijft wel moeilijk. Ik beleef het elke dag weer opnieuw. Ik moet eind deze maand nog een keer naar het ziekenhuis voor controle. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik zit nog met veel vragen. Misschien hebben anderen iets soortgelijks meegemaakt? Ik neem mijn man overigens niks kwalijk dat hij er niet bij was, maar het is wel moeilijk dat ik sommige dingen niet met hem kan delen.
3 Weken geleden is onze lieve zoon geboren na 19 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik heb hem nog even bij me gehad, hij heeft een half uur geleefd, dat lieve dappere mannetje. Hij was zo mooi, echt sprekend z'n papa.
Er was helemaal niks aan de hand, alles zag er goed uit, helemaal geen complicaties. We hadden de week daarvoor nog een echo gehad omdat mijn man niet bij de 20 weken echo zou zijn omdat hij naar Australie ging. Hij was net een week weg toen ik me niet lekker voelde. Ik had de verloskundige gebeld, die was thuisgekomen en zag dat ik ontsluiting had. Ik moest meteen naar het ziekenhuis en daar kreeg ik het slechte nieuws te horen. Een deel van het vruchtzakje was al naar buiten gekomen. Ons kindje zou die middag of de dag erna geboren worden. Omdat ik nog niet boven de 24 weken zat konden ze helaas niks voor mij doen. Het was zo raar om te bevatten wat er ging gebeuren, ik voelde mijn kindje ook nog gewoon bewegen in mijn buik. Met hem leek niks aan de hand, zijn huisje was niet meer veilig. Nadat ik het slechte nieuws had gehoord had ik mijn man in Australie gebeld. Hij ging meteen zijn vlucht veranderen. Iedereen hoopte dat hij de geboorte nog zou meemaken, helaas was hij toch te laat.
Gelukkig was mijn moeder wel de hele tijd bij mij. Onze kindjes waren bij mijn zus, het was heel fijn dat ik daar geen zorgen om had.
Het is zo raar, de artsen begrijpen niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, dit was mijn 3de zwangerschap, de vorige 2 waren zonder problemen verlopen. Ze denken dat het een infectie is geweest. Maar hoe en waarom dat weten ze niet.
Een week later bleek ik nog een infectie te hebben waardoor ik weer naar het ziekenhuis moest, ik moest een paar dagen blijven met een antibiotica infuus, ze waren bang dat de infectie in mijn bloed terecht zou komen wat heel gevaarlijk kan zijn.
Ik ben deze week weer begonnen met werken, sommigen vinden dat een beetje snel, maar ik voel wel de druk van mijn werkgever en mijn contract dat binnenkort wel of niet verlengd gaat worden.
Het gaat op zich wel, maar het blijft wel moeilijk. Ik beleef het elke dag weer opnieuw. Ik moet eind deze maand nog een keer naar het ziekenhuis voor controle. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik zit nog met veel vragen. Misschien hebben anderen iets soortgelijks meegemaakt? Ik neem mijn man overigens niks kwalijk dat hij er niet bij was, maar het is wel moeilijk dat ik sommige dingen niet met hem kan delen.
donderdag 8 december 2011 om 15:15
Ik ben ook een moeder met een kindje in mijn hart, naast de 2 die hier wel in huis rondspringen. Bij mij was het verdriet er meteen, maar de klap kwam pas jaren later.
Het slijt nooit. Het rauwe randje wordt hoogstens wat minder.
Op haar verjaardag krijgt ze bloemetjes, brand ik een kaarsje. En ik praat nog elke dag tegen haar, ook al is het bijna 12 jaar geleden.
Het slijt nooit. Het rauwe randje wordt hoogstens wat minder.
Op haar verjaardag krijgt ze bloemetjes, brand ik een kaarsje. En ik praat nog elke dag tegen haar, ook al is het bijna 12 jaar geleden.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
donderdag 8 december 2011 om 15:16
quote:maroon5 schreef op 08 december 2011 @ 15:08:
Heel herkenbaar die opmerkingen, ook ik ben een kindje verloren na 20 weken zwangerschap, en je staat werkelijk versteld van de meest onbenullige opmerkingen. "ach joh, je hebt hem nooit in je armen gehad, dus je weet niet wat je mist" etc.
Jeetje, hoe kunnen mensen dat nou zeggen? Je houdt al van het kind tijdens je zwangerschap en je verheugt je al op zijn/haar komst na de 1e zwangerschapstest!
Ik vind het heel knap van je dat je weer gaat werken. Zeggen ze op je werk niet dat je thuis mag blijven en lekker rustig aan moet doen? Je schrijft dat je druk voelt van je werkgever. Geeft hij/zij jou die druk of heb je dat zelf bedacht? Ik vind het niet meer dan normaal dat je je hoofd nu niet naar werk hebt staan.
Heel herkenbaar die opmerkingen, ook ik ben een kindje verloren na 20 weken zwangerschap, en je staat werkelijk versteld van de meest onbenullige opmerkingen. "ach joh, je hebt hem nooit in je armen gehad, dus je weet niet wat je mist" etc.
Jeetje, hoe kunnen mensen dat nou zeggen? Je houdt al van het kind tijdens je zwangerschap en je verheugt je al op zijn/haar komst na de 1e zwangerschapstest!
Ik vind het heel knap van je dat je weer gaat werken. Zeggen ze op je werk niet dat je thuis mag blijven en lekker rustig aan moet doen? Je schrijft dat je druk voelt van je werkgever. Geeft hij/zij jou die druk of heb je dat zelf bedacht? Ik vind het niet meer dan normaal dat je je hoofd nu niet naar werk hebt staan.
donderdag 8 december 2011 om 15:24
Ik zit midden in het proces van een kindje verloren hebben. Na een slechte 20 weken uitslag hebben wij moeten besluiten om van 1 van de kindjes (het is een tweeling) de zwangerschap af te breken. Zij is koemn te overlijden met 23 weken. Het lastige is dat zij nog steeds in mijn buik zit, want het andere kindje moet nog wel groeien. Mensen stappen hier heel makkelijk overheen. Joh je hebt nog een gezond kindje en wat was het nou nog maar met 23 weken. Nou ons kindje. Het maakt niks uit of het de 1e of de 10e is je bent het kindje wat zo welkom was verloren. Mensen weten soms nietw at ze zeggen (al had ik liever gehad dat ze dat hadden gezegd) en kramen dit soort onzin uit.
Let goed op jezelf. Meteen gaan werken kan een oplossing voor sommige zijn, maar je hebt wel een bevalling achter de rug en moet daar lichamelijk van herstellen.
Dikke
Let goed op jezelf. Meteen gaan werken kan een oplossing voor sommige zijn, maar je hebt wel een bevalling achter de rug en moet daar lichamelijk van herstellen.
Dikke
donderdag 8 december 2011 om 15:59
donderdag 8 december 2011 om 16:03
Mijn mantra is geworden "ze weten niet beter, ze weten niet beter, ze weten niet beter. Het is bij ons ook nog eens een raar iets. het kindje is overleden maar we hebben er nog geen afscheid van kunnen nemen. Dit zal pas na de bevalling gaan plaatsvinden. Dan zal ze gecremeerd worden. We nemen in feite dus eigenlijk 2x afscheid van haar. 1e keer in september toen de ingreep was en straks in januari weer. Maar ik denk dat mensen dit niet zo zullen zien. Het is egbeurd, achter de rug en nu richten op het andere kindje. Zo voelt het soms. Maar TO neem je tijd. Het is allemaal heel heftig en soms denk je het gaat beter en dan gebeurd er iets en dan komt alle verdriet in hevigheid terug!
donderdag 8 december 2011 om 19:25
donderdag 8 december 2011 om 19:45
Tiptel, wat balen dat dit er nou ook nog bij komt. Maar het geeft inderdaad wel een opening om nu je rust te pakken en de tijd te nemen om te rouwen en je verdriet toe te laten... Ik zou het niet meer dan logisch vinden als je thuis blijft nu. Het is nog maar zo kort geleden.
Knorretje, elke keer als ik je verhaal lees hier op viva heb ik het even te kwaad... Ontzettend kortzichtig dat mensen zulke dingen tegen jullie kunnen zeggen. Jullie kindje draag je nu nog bij je maar ze moet nog geboren worden. Ik hoop dat je heel veel mensen om je heen hebben die wel begrip hebben voor het verdriet dat dit met zich mee moet brengen.
Knorretje, elke keer als ik je verhaal lees hier op viva heb ik het even te kwaad... Ontzettend kortzichtig dat mensen zulke dingen tegen jullie kunnen zeggen. Jullie kindje draag je nu nog bij je maar ze moet nog geboren worden. Ik hoop dat je heel veel mensen om je heen hebben die wel begrip hebben voor het verdriet dat dit met zich mee moet brengen.
donderdag 8 december 2011 om 19:50
Zeker weten dat jij je ziek moet melden! Laat ze lekker de klere krijgen... Ik ben zelf een werkgever dus ik zeg dit niet zo gauw. Wel zeggen tegen de bedrijfsarts dat het komt door alles wat er gebeurd is en met geen woord praten over het niet verlengen van je contract. Ga maar eens voor jezelf zorgen!
Sterkte met alles!
Sterkte met alles!
donderdag 8 december 2011 om 19:50
Lieve Tiptel en Knorretje,
Wat ontzettend verdrietig dat jullie afscheid moesten nemen en Knorretje straks weer moet nemen van jullie kindje.
Ik weet helaas heel goed wat jullie doormaken, ik ben een paar weken geleden met 16 weken zwangerschap bevallen van ons dochtertje. Ze heeft na de bevalling nog een half uur geleefd. Wij hebben deze week te horen gekregen dat uit DNA onderzoek is gebleken dat ze het Downsyndroom had, daarnaast kwam uit de obductie dat ze een grote hartafwijking had waardoor er overal vocht zat.
Tiptel, ik kan me goed voorstellen dat je je ziek zou melden en rust gaat nemen. Neem alsjeblieft je tijd om alles te verwerken. Anders komt het later echt weer terug. En lichamelijk, je hebt gewoon een bevalling achter de rug!!
Ik kan nog niet werken. Ben nog heel moe (hb is nog laag) en het verwerken kost tijd en energie. Het plan dat ik met mijn werk heb besproken is dat ik eerste week januari weer begin.
Knorretje, wat moeilijk dat je straks weer afscheid moet nemen. Natuurlijk is het niet zo dat je je alleen op je andere kindje kan richten. Je hebt ze alle twee nog in je buik en het zijn alle twee jouw kindjes!!!! En mensen weten idd soms niet wat ze zeggen. Ik kreeg deze week te horen dat het nu een kwestie is van veel oefenen en dan erbij lachen. Alsof ik nu meteen zwanger zou willen worden ter vervanging.
Mijn man was er wel bij en ik kan wel mijn verhaal bij hem kwijt maar toch reageren mannen en vrouwen anders en dat merk ik af en toe zeker.
Wat ontzettend verdrietig dat jullie afscheid moesten nemen en Knorretje straks weer moet nemen van jullie kindje.
Ik weet helaas heel goed wat jullie doormaken, ik ben een paar weken geleden met 16 weken zwangerschap bevallen van ons dochtertje. Ze heeft na de bevalling nog een half uur geleefd. Wij hebben deze week te horen gekregen dat uit DNA onderzoek is gebleken dat ze het Downsyndroom had, daarnaast kwam uit de obductie dat ze een grote hartafwijking had waardoor er overal vocht zat.
Tiptel, ik kan me goed voorstellen dat je je ziek zou melden en rust gaat nemen. Neem alsjeblieft je tijd om alles te verwerken. Anders komt het later echt weer terug. En lichamelijk, je hebt gewoon een bevalling achter de rug!!
Ik kan nog niet werken. Ben nog heel moe (hb is nog laag) en het verwerken kost tijd en energie. Het plan dat ik met mijn werk heb besproken is dat ik eerste week januari weer begin.
Knorretje, wat moeilijk dat je straks weer afscheid moet nemen. Natuurlijk is het niet zo dat je je alleen op je andere kindje kan richten. Je hebt ze alle twee nog in je buik en het zijn alle twee jouw kindjes!!!! En mensen weten idd soms niet wat ze zeggen. Ik kreeg deze week te horen dat het nu een kwestie is van veel oefenen en dan erbij lachen. Alsof ik nu meteen zwanger zou willen worden ter vervanging.
Mijn man was er wel bij en ik kan wel mijn verhaal bij hem kwijt maar toch reageren mannen en vrouwen anders en dat merk ik af en toe zeker.
donderdag 8 december 2011 om 19:57
quote:tiptel schreef op 08 december 2011 @ 19:25:
Net vanmiddag te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd gaat worden. Dat kan er ook nog wel bij.
Mijn contract loopt tot februari. Ik zit erover te denk om mij weer ziek te melden en echt even tijd voor mezelf te nemen. Ik denk dat ik ook te vroeg ben begonnen.
Onmiddelijk ziek melden inderdaad. Erg beroerd dat je contract niet verlengt is, maar mijn broek zakt werkelijk af van de reactie die je van je werkgever hebt gehad. Persoonlijk zou ik er niet eens meer voor willen werken geloof ik.
Heel veel sterkte
Net vanmiddag te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd gaat worden. Dat kan er ook nog wel bij.
Mijn contract loopt tot februari. Ik zit erover te denk om mij weer ziek te melden en echt even tijd voor mezelf te nemen. Ik denk dat ik ook te vroeg ben begonnen.
Onmiddelijk ziek melden inderdaad. Erg beroerd dat je contract niet verlengt is, maar mijn broek zakt werkelijk af van de reactie die je van je werkgever hebt gehad. Persoonlijk zou ik er niet eens meer voor willen werken geloof ik.
Heel veel sterkte
The time is now
donderdag 8 december 2011 om 20:54
Ach, Tiptel..ook dat nog. Aan de andere kant geeft je dat misschien nu wel wat minder druk om je werk zo goed mogelijk te willen doen i.v.m. een vast contract, terwijl je eigenlijk met iets heel anders bezig zou moeten zijn. Neem de tijd, echt waar. Ik ben toen na 9 maanden alsnog in de ziektewet gekomen met een 'fijne' angststoornis (en +35 kilo, maar dat is een ander verhaal ). Het is niet niks wat je is overkomen en het is nog maar zo kort geleden!
Doggy, jij ook veel sterkte.
Doggy, jij ook veel sterkte.
donderdag 8 december 2011 om 21:37
Lieve Tiptel,
Wat verdrietig dat je je zoontje hebt verloren. Ik wil je graag feliciteren met zijn geboorte en condoleren met zijn verlies.
Wat vreselijk moeilijk dat je man er niet bij was. Hoe gaat hij daar nu mee om? Heeft hij hem nog wel kunnen zien?
Ook ik herken je verhaal helaas. Vorig jaar ben ik bij 20 weken en 3 dagen ons zoontje verloren door dezelfde oorzaak als jij. Hij heeft na zijn geboorte nog 40 minuten geleefd.
Bij mij wisten ze het ook niet zeker, maar ik bleek ook al een uitpuilende vochtzak en 3 cm ontsluiting te hebben, ook bleek ik na 2 dagen een infectie te hebben en ben ik na de bevalling nog voor een andere infectie behandeld met antibiotica.
Erg veel herkenning dus.
Het is zo moeilijk om van het ene op het andere moment bezig te moeten zijn met het naderende afscheid en alles daaromheen.
Ik denk ook dat je te snel weer aan het werk bent gegaan. Ik ben ook al heel snel weer gaan werken. Er is tenslotte geen sprake van een bevallingsverlof voor de 24 weken en ik wilde afleiding.
Maar ook achteraf bleek het te snel te zijn.
Het is heel erg dat je geen vast contract krijgt (wat een ongevoelig werk met zo'n opmerking zeg!), maar hopelijk heb je nu tijd om het rouwproces door te gaan, samen met je man en kindjes.
Probeer het van je af te schrijven als je daar behoefte aan hebt, dat heb ik hier ook gedaan.
Heel veel sterkte!
Wat verdrietig dat je je zoontje hebt verloren. Ik wil je graag feliciteren met zijn geboorte en condoleren met zijn verlies.
Wat vreselijk moeilijk dat je man er niet bij was. Hoe gaat hij daar nu mee om? Heeft hij hem nog wel kunnen zien?
Ook ik herken je verhaal helaas. Vorig jaar ben ik bij 20 weken en 3 dagen ons zoontje verloren door dezelfde oorzaak als jij. Hij heeft na zijn geboorte nog 40 minuten geleefd.
Bij mij wisten ze het ook niet zeker, maar ik bleek ook al een uitpuilende vochtzak en 3 cm ontsluiting te hebben, ook bleek ik na 2 dagen een infectie te hebben en ben ik na de bevalling nog voor een andere infectie behandeld met antibiotica.
Erg veel herkenning dus.
Het is zo moeilijk om van het ene op het andere moment bezig te moeten zijn met het naderende afscheid en alles daaromheen.
Ik denk ook dat je te snel weer aan het werk bent gegaan. Ik ben ook al heel snel weer gaan werken. Er is tenslotte geen sprake van een bevallingsverlof voor de 24 weken en ik wilde afleiding.
Maar ook achteraf bleek het te snel te zijn.
Het is heel erg dat je geen vast contract krijgt (wat een ongevoelig werk met zo'n opmerking zeg!), maar hopelijk heb je nu tijd om het rouwproces door te gaan, samen met je man en kindjes.
Probeer het van je af te schrijven als je daar behoefte aan hebt, dat heb ik hier ook gedaan.
Heel veel sterkte!
donderdag 8 december 2011 om 21:40
En over die opmerkingen: die zijn echt verschrikkelijk af en toe.
Ik vind het gewoon erg dat diegenen die zoveel verdriet hebben ook nog een mantra moeten hebben zoals hier omschreven, dat ze niet beter weten.
Mensen moeten gewoon proberen beter na te denken. Ik kan daar zo boos en verdrietig om worden.
Wij hebben inmiddels gelukkig na veel verdriet een gezonde dochter gekregen en nu lijkt het alsof niemand meer over ons zoontje praat, want alles is nu toch goed.
Maar dat zij er nu is, wil niet zeggen dat er geen verdriet meer is om ons zoontje.
Knorretje, ik wil jou ook heel veel sterkte wensen!
Ik vind het gewoon erg dat diegenen die zoveel verdriet hebben ook nog een mantra moeten hebben zoals hier omschreven, dat ze niet beter weten.
Mensen moeten gewoon proberen beter na te denken. Ik kan daar zo boos en verdrietig om worden.
Wij hebben inmiddels gelukkig na veel verdriet een gezonde dochter gekregen en nu lijkt het alsof niemand meer over ons zoontje praat, want alles is nu toch goed.
Maar dat zij er nu is, wil niet zeggen dat er geen verdriet meer is om ons zoontje.
Knorretje, ik wil jou ook heel veel sterkte wensen!
donderdag 8 december 2011 om 22:13
Lieve Tiptel,
gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje, maar wat verschrikkelijk dat jullie alweer afscheid van hem hebben moeten nemen. Wat een knokker dat hij met zijn 19.4 weken nog zo heeft gevochten om kennis te maken met zijn mama. Wat zul je trots op hem zijn! Het is heel erg dat je dat moment niet met je man hebt kunnen delen.
Wij hebben vorig jaar ons zoontje ook verloren (na 17 weken zwangerschap), er is geen oorzaak gevonden. Neem alsjeblieft de tijd voor jezelf, meld je ziek. Praat als je wil praten, noem zijn naam. Als jij over hem praat, weten mensen dat ze het onderwerp niet hoeven te vermijden. Voor anderen is het ook lastig, en dan gaan ze (vaak) de mist in al bedoelen ze het goed. (Ik kreeg zelfs te horen dat we misschien een puppy konden nemen, die waren ook lief ).
Heel veel sterkte, ook voor je man en je kinderen.
gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje, maar wat verschrikkelijk dat jullie alweer afscheid van hem hebben moeten nemen. Wat een knokker dat hij met zijn 19.4 weken nog zo heeft gevochten om kennis te maken met zijn mama. Wat zul je trots op hem zijn! Het is heel erg dat je dat moment niet met je man hebt kunnen delen.
Wij hebben vorig jaar ons zoontje ook verloren (na 17 weken zwangerschap), er is geen oorzaak gevonden. Neem alsjeblieft de tijd voor jezelf, meld je ziek. Praat als je wil praten, noem zijn naam. Als jij over hem praat, weten mensen dat ze het onderwerp niet hoeven te vermijden. Voor anderen is het ook lastig, en dan gaan ze (vaak) de mist in al bedoelen ze het goed. (Ik kreeg zelfs te horen dat we misschien een puppy konden nemen, die waren ook lief ).
Heel veel sterkte, ook voor je man en je kinderen.
donderdag 8 december 2011 om 22:22
