Zwanger
alle pijlers
Vriend heeft geen kinderwens...
zaterdag 23 juli 2011 om 11:46
Hallo allemaal,
er is iets waar ik mee zit, en waar ik jullie ervaringen over wil horen.
Ik heb een leuke, lieve vriend.
Bij mij wordt de kinderwens steeds groter. Wellicht logisch, want ik ben al midden 30.
Mijn vriend heeft al eens aangegeven dat hij niet perse een kind zou hoeven. Alleen als ik dat heel graag zou willen.
Hij ziet vooral de nadelen ervan. (De zorgen die je erbij krijgt, de verantwoordelijkheid, de vrijheid die dan weg is volgens hem etc). Kortom, hij ziet er weinig toegevoegde waarde in. (Nou moet ik zeggen dat hij niet iemand is die van verandering houdt, dat zal ook meespelen. Z'n vertrouwde leventje opgeven).
Hebben jullie hier ervaring mee?
Ik wil graag weten hoe het is gegaan als je toch besluit om een kind te willen samen.
Kijkt hij er anders tegenaan als het is geboren?
Of is het vaak van "jij wilde toch zo graag een kind?"
Even voor de goede orde: ik ga m'n zin niet doordrijven bij hem, dat gaat uiteindelijk toch mis. Het moet van 2 kanten komen.
Maar als mijn kinderwens zo sterk blijft, en hij wil uiteindelijk zeker geen kinderen, dan zit er niks anders op dan of mijn kinderwens op te geven, of de relatie....
Moeilijk........
Meinona
er is iets waar ik mee zit, en waar ik jullie ervaringen over wil horen.
Ik heb een leuke, lieve vriend.
Bij mij wordt de kinderwens steeds groter. Wellicht logisch, want ik ben al midden 30.
Mijn vriend heeft al eens aangegeven dat hij niet perse een kind zou hoeven. Alleen als ik dat heel graag zou willen.
Hij ziet vooral de nadelen ervan. (De zorgen die je erbij krijgt, de verantwoordelijkheid, de vrijheid die dan weg is volgens hem etc). Kortom, hij ziet er weinig toegevoegde waarde in. (Nou moet ik zeggen dat hij niet iemand is die van verandering houdt, dat zal ook meespelen. Z'n vertrouwde leventje opgeven).
Hebben jullie hier ervaring mee?
Ik wil graag weten hoe het is gegaan als je toch besluit om een kind te willen samen.
Kijkt hij er anders tegenaan als het is geboren?
Of is het vaak van "jij wilde toch zo graag een kind?"
Even voor de goede orde: ik ga m'n zin niet doordrijven bij hem, dat gaat uiteindelijk toch mis. Het moet van 2 kanten komen.
Maar als mijn kinderwens zo sterk blijft, en hij wil uiteindelijk zeker geen kinderen, dan zit er niks anders op dan of mijn kinderwens op te geven, of de relatie....
Moeilijk........
Meinona
zaterdag 23 juli 2011 om 13:46
quote:michellevanderesistance schreef op 23 juli 2011 @ 13:44:
Die man heeft het goed voor zichzelf geregeld.
Wel regelmatig sex maar als de vrouw een kind wil , de boot afhouden.
Jou klok tikt door , maar dat zal hem niet interesseren , het is niet zijn klok.Dit vind ik wel erg kort door de bocht. Tegenwoordig heeft iedereen een keuze om wel of geen kinderen te willen...
Die man heeft het goed voor zichzelf geregeld.
Wel regelmatig sex maar als de vrouw een kind wil , de boot afhouden.
Jou klok tikt door , maar dat zal hem niet interesseren , het is niet zijn klok.Dit vind ik wel erg kort door de bocht. Tegenwoordig heeft iedereen een keuze om wel of geen kinderen te willen...
zaterdag 23 juli 2011 om 13:49
zaterdag 23 juli 2011 om 13:49
quote:hgjb schreef op 23 juli 2011 @ 13:45:
[...]
Een kind is een stukje van jezelf en nooit te vervangen. Een man wel. Hoe gek je ook op een man bent, als het uit raakt zal er vast ooit iemand anders komen.
Het is erg mooi om een kind te hebben daar heb je een band mee waar geen man tegen op kan. Zo voel ik het.
en dat je dat gevoel zou krijgen wist je al voordat je kind er was?
als je op n willekeurig forum leest hoeveel volwassen kinderen n verstoorde of ronduit slechte relatie met hun ouders hebben, denk ik ook dat dus blijkbaar geen vanzelfsprekendheid is
[...]
Een kind is een stukje van jezelf en nooit te vervangen. Een man wel. Hoe gek je ook op een man bent, als het uit raakt zal er vast ooit iemand anders komen.
Het is erg mooi om een kind te hebben daar heb je een band mee waar geen man tegen op kan. Zo voel ik het.
en dat je dat gevoel zou krijgen wist je al voordat je kind er was?
als je op n willekeurig forum leest hoeveel volwassen kinderen n verstoorde of ronduit slechte relatie met hun ouders hebben, denk ik ook dat dus blijkbaar geen vanzelfsprekendheid is
zaterdag 23 juli 2011 om 13:54
quote:michellevanderesistance schreef op 23 juli 2011 @ 13:49:
De meeste vrouwen willen ook al is het niet meer vanzelf sprekend is , wel kinderen.
Je houd je wel een beetje van de dommen , als je als man denkt nou die hoeft vast geen kind.Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer vrouwen die bewust kindvrij blijven en sorry, maar als 'n nieuwe relatie mij niet vanaf 't begin zegt 'n dwingende kinderwens te hebben zou ik als bewust kindvrije ook denken dat hij wel over een eventuele kinderwensbevlieging heen kan komen. Een partner die vanaf 't begin heel duidelijk zegt dat ie 'n kind moet en zal, is bij mij bij 't verkeerde adres. Daar begin ik dan uberhaupt geen relatie mee.
De meeste vrouwen willen ook al is het niet meer vanzelf sprekend is , wel kinderen.
Je houd je wel een beetje van de dommen , als je als man denkt nou die hoeft vast geen kind.Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer vrouwen die bewust kindvrij blijven en sorry, maar als 'n nieuwe relatie mij niet vanaf 't begin zegt 'n dwingende kinderwens te hebben zou ik als bewust kindvrije ook denken dat hij wel over een eventuele kinderwensbevlieging heen kan komen. Een partner die vanaf 't begin heel duidelijk zegt dat ie 'n kind moet en zal, is bij mij bij 't verkeerde adres. Daar begin ik dan uberhaupt geen relatie mee.
zaterdag 23 juli 2011 om 13:55
quote:Demissionair schreef op 23 juli 2011 @ 13:14:
Ik snap dit niet. Ik bedoel het niet als aanval voor vrouwen die dit wel hebben, maar heb gewoon vragen. Houden jullie niet genoeg van jullie partners? En ontstaat een kind niet door de liefde tussen 2 mensen en niet door 2 rammelende eierstokken? En wat verwachten jullie van je partner?
Ik wil niemand beledigen, ik zou wel graag wat meer begrip willen hebben en dat ontbreekt me.
Ik antwoord even vanuit de andere kant als het mag
IK hou zo veel van mijn partner dat ik hem de kans op een kindje niet wilde ontnemen
Ik ben er 1000% van overtuigd dat ik ze niet meer wil.
Als ik zou besluiten om wel een kindje op de wereld te zetten, ervan uitgaande dat het allemaal lukt met mijn 38 jaar, dan g aik toch in tegen mijn eigen gevoel?
Ik hou van mijn (ex) vriend, maar ik hou nog altijd meer van mezelf
Is dat egoistisch?
Ik denk het niet
Ik snap dit niet. Ik bedoel het niet als aanval voor vrouwen die dit wel hebben, maar heb gewoon vragen. Houden jullie niet genoeg van jullie partners? En ontstaat een kind niet door de liefde tussen 2 mensen en niet door 2 rammelende eierstokken? En wat verwachten jullie van je partner?
Ik wil niemand beledigen, ik zou wel graag wat meer begrip willen hebben en dat ontbreekt me.
Ik antwoord even vanuit de andere kant als het mag
IK hou zo veel van mijn partner dat ik hem de kans op een kindje niet wilde ontnemen
Ik ben er 1000% van overtuigd dat ik ze niet meer wil.
Als ik zou besluiten om wel een kindje op de wereld te zetten, ervan uitgaande dat het allemaal lukt met mijn 38 jaar, dan g aik toch in tegen mijn eigen gevoel?
Ik hou van mijn (ex) vriend, maar ik hou nog altijd meer van mezelf
Is dat egoistisch?
Ik denk het niet
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 23 juli 2011 om 13:58
zaterdag 23 juli 2011 om 13:58
quote:valentinamaria schreef op 23 juli 2011 @ 13:49:
tuurlijk heeft iedereen die keus.
maar wees dan wel zo eerlijk op tijd tegen je partner te zeggen dat je ze echt niet wilt. voor mannen is het geen probleem om op oudere leeftijd kids te verwekken, voor vrouwen ligt dat toch iets anders.Ja, dat ben ik wel met je eens. TO's vriend heeft de 'luxe' om te twijfelen, voor TO gaat ondertussen de tijd door. Moeilijk hoor. Het ligt er helemaal aan hoe groot je verlangen naar een kind is.
tuurlijk heeft iedereen die keus.
maar wees dan wel zo eerlijk op tijd tegen je partner te zeggen dat je ze echt niet wilt. voor mannen is het geen probleem om op oudere leeftijd kids te verwekken, voor vrouwen ligt dat toch iets anders.Ja, dat ben ik wel met je eens. TO's vriend heeft de 'luxe' om te twijfelen, voor TO gaat ondertussen de tijd door. Moeilijk hoor. Het ligt er helemaal aan hoe groot je verlangen naar een kind is.
zaterdag 23 juli 2011 om 13:59
Voor mijn man maakte het ook niet zo uit, als ik graag wilde...
Lees mijn topic maar eens hoe het toen verliep toen de kleine er eenmaal was. "man heeft het zwaar na geboorte baby/kind" heette het dacht ik, ik kan zo snel even niet opzoeken en linken vanaf mn mobiel.
Bespreek het goed met elkaar en sta er samen achter, wat je ook kiest.
Hier gaat het steeds beter, maar we zijn er nog niet, en dochter is nu 8 mnd.
Lees mijn topic maar eens hoe het toen verliep toen de kleine er eenmaal was. "man heeft het zwaar na geboorte baby/kind" heette het dacht ik, ik kan zo snel even niet opzoeken en linken vanaf mn mobiel.
Bespreek het goed met elkaar en sta er samen achter, wat je ook kiest.
Hier gaat het steeds beter, maar we zijn er nog niet, en dochter is nu 8 mnd.
zaterdag 23 juli 2011 om 13:59
quote:Summerdance schreef op 23 juli 2011 @ 13:55:
[...]
Ik antwoord even vanuit de andere kant als het mag
IK hou zo veel van mijn partner dat ik hem de kans op een kindje niet wilde ontnemen
Ik ben er 1000% van overtuigd dat ik ze niet meer wil.
Als ik zou besluiten om wel een kindje op de wereld te zetten, ervan uitgaande dat het allemaal lukt met mijn 38 jaar, dan g aik toch in tegen mijn eigen gevoel?
Ik hou van mijn (ex) vriend, maar ik hou nog altijd meer van mezelf
Is dat egoistisch?
Ik denk het nietNee, dat is niet egoistisch, dat is een daad van liefde naar je ex en ook naar jezelf, een sterke keuze!
[...]
Ik antwoord even vanuit de andere kant als het mag
IK hou zo veel van mijn partner dat ik hem de kans op een kindje niet wilde ontnemen
Ik ben er 1000% van overtuigd dat ik ze niet meer wil.
Als ik zou besluiten om wel een kindje op de wereld te zetten, ervan uitgaande dat het allemaal lukt met mijn 38 jaar, dan g aik toch in tegen mijn eigen gevoel?
Ik hou van mijn (ex) vriend, maar ik hou nog altijd meer van mezelf
Is dat egoistisch?
Ik denk het nietNee, dat is niet egoistisch, dat is een daad van liefde naar je ex en ook naar jezelf, een sterke keuze!
zaterdag 23 juli 2011 om 14:06
Ik heb mijn man 15 jaar geleden leren kennen, 10 jaar lang hebben wij beide volgehouden helemaal geen kinderen te willen, nooit, wij zagen allebei alleen de negatieve kanten.
Op een gegeven moment begon ik lichtjes te twijfelen en heb dat ook tegen hem gezegd. Uiteindelijk zei hij ook dingen als "Naah, als jij het echt heel graag wil, dan doen we het" (bruisde niet echt van enthousiasme zeg maar). Maar ja, ik wilde nog helemaal niet echt graag, dat moment is ook nooit echt gekomen trouwens. Maar op een gegeven moment heb ik zelf gekozen dat ik een kind wil, van hem, niet omdat ik rammelende eierstokken had, maar omdat ik dat ook graag wil meemaken in mijn leven en omdat ik denk dat wij een kind leuk kunnen opvoeden en daar nog enigszins lol aan kunnen beleven ook.
"Ik wil wel een kind" vertelde ik hem dus, hij was geschokt (zoals mijn man altijd is als ik een voorstel doe dat je leven wat verandert, was bij samenwonen, trouwen ook zo, hij houdt ook niet van veranderingen). Maar een paar dagen later had ie een cadeautje voor me gekocht (klein rompertje) en vertelde hij dat hij nu ook wel een kind wilde. We besloten na een volgende vakantie er voor te gaan. Bijna twee jaar later bleek ik eindelijk zwanger te zijn. Al die tijd heeft mijn man zich niet zo heel erg met zwanger worden enzo bezig gehouden, we vreeen wel maar hij zat niet iedere maand af te wachten (itt tot ikzelf natuurlijk) of het al raak was.
Zo'n 8 maanden geleden vertelde ik hem dat ik zwanger was en sindsdien is hij een en al betrokkenheid, hij is nu al gek op zijn zoontje en is er helemaal klaar voor. Hij is nu de commode in elkaar aan het schroeven
Zo kan het ook, mijn man is zelden enthousiast vanaf het begin, dat moet bij hem altijd echt groeien. Vroeger verzette hij zich ook altijd tegen iedere verandering, nu weet ie van zichzelf dat ie gewoon lang moet wennen maar dat ie uiteindelijk gelukkiger wordt van de dingen die wel gebeuren in zijn leven dan de dingen die niet gebeuren.
Op een gegeven moment begon ik lichtjes te twijfelen en heb dat ook tegen hem gezegd. Uiteindelijk zei hij ook dingen als "Naah, als jij het echt heel graag wil, dan doen we het" (bruisde niet echt van enthousiasme zeg maar). Maar ja, ik wilde nog helemaal niet echt graag, dat moment is ook nooit echt gekomen trouwens. Maar op een gegeven moment heb ik zelf gekozen dat ik een kind wil, van hem, niet omdat ik rammelende eierstokken had, maar omdat ik dat ook graag wil meemaken in mijn leven en omdat ik denk dat wij een kind leuk kunnen opvoeden en daar nog enigszins lol aan kunnen beleven ook.
"Ik wil wel een kind" vertelde ik hem dus, hij was geschokt (zoals mijn man altijd is als ik een voorstel doe dat je leven wat verandert, was bij samenwonen, trouwen ook zo, hij houdt ook niet van veranderingen). Maar een paar dagen later had ie een cadeautje voor me gekocht (klein rompertje) en vertelde hij dat hij nu ook wel een kind wilde. We besloten na een volgende vakantie er voor te gaan. Bijna twee jaar later bleek ik eindelijk zwanger te zijn. Al die tijd heeft mijn man zich niet zo heel erg met zwanger worden enzo bezig gehouden, we vreeen wel maar hij zat niet iedere maand af te wachten (itt tot ikzelf natuurlijk) of het al raak was.
Zo'n 8 maanden geleden vertelde ik hem dat ik zwanger was en sindsdien is hij een en al betrokkenheid, hij is nu al gek op zijn zoontje en is er helemaal klaar voor. Hij is nu de commode in elkaar aan het schroeven
Zo kan het ook, mijn man is zelden enthousiast vanaf het begin, dat moet bij hem altijd echt groeien. Vroeger verzette hij zich ook altijd tegen iedere verandering, nu weet ie van zichzelf dat ie gewoon lang moet wennen maar dat ie uiteindelijk gelukkiger wordt van de dingen die wel gebeuren in zijn leven dan de dingen die niet gebeuren.
zaterdag 23 juli 2011 om 14:09
Lastig. Zo'n ingrijpend/levensveranderend iets kan je iemand niet opleggen. Je blijft hopen dat het gevoel nog wel komt bij die ander. Maar wat als het niet komt? Wat dan.
Ervaring in mijn vriendinnenkring is dat de relatie uiteindelijk toch moet wijken voor de kinderwens. Heb een aantal vriendinnen de keus zien maken om dan toch alleen verder te gaan in de hoop iemand te vinden die ook een kinderwens heeft. Uiteindelijk is het wel of niet willen van een kind ook zo'n wezenlijk deel van je leven dat je er niet omheen kunt. Als je partner het dan niet wil, liggen jullie levensdoelen gewoon te ver uit elkaar.
Sterkte met je keuze!
PS: Ik zit zelf ook aan de andere kant van het verhaal. Ik wil zelf geen kinderen en heb een partner die best nog een kleintje zou willen. Gelukkig voor mij heeft hij al een kind uit een vorige relatie waardoor ik niet het idee heb dat ik hem iets wezenlijks ontneem..
Ervaring in mijn vriendinnenkring is dat de relatie uiteindelijk toch moet wijken voor de kinderwens. Heb een aantal vriendinnen de keus zien maken om dan toch alleen verder te gaan in de hoop iemand te vinden die ook een kinderwens heeft. Uiteindelijk is het wel of niet willen van een kind ook zo'n wezenlijk deel van je leven dat je er niet omheen kunt. Als je partner het dan niet wil, liggen jullie levensdoelen gewoon te ver uit elkaar.
Sterkte met je keuze!
PS: Ik zit zelf ook aan de andere kant van het verhaal. Ik wil zelf geen kinderen en heb een partner die best nog een kleintje zou willen. Gelukkig voor mij heeft hij al een kind uit een vorige relatie waardoor ik niet het idee heb dat ik hem iets wezenlijks ontneem..
zaterdag 23 juli 2011 om 16:24
quote:elninjoo schreef op 23 juli 2011 @ 13:58:
@Summerdance: maar vraag jij je niet af of die kinderwens bij je ex niet 'n bevlieging van hem is/was? Hij wilde in eerste instantie toch ook juist géén kinderen? Verliefdheid kan soms gekke dingen in 'n mens losmaken die ook weer heel snel wegebben zodra de liefde over of de roze bril af is.
Kan best hoor Nien, als dat ook het enige was geweest weet ik ook niet voor 100% zeker of ik de relatie wel verbroken zou hebben.
Hij wilde ook samenwonen, ik niet en er waren nog wat andere zaken waarin we overduidelijk niet op 1 lijn zaten
@Summerdance: maar vraag jij je niet af of die kinderwens bij je ex niet 'n bevlieging van hem is/was? Hij wilde in eerste instantie toch ook juist géén kinderen? Verliefdheid kan soms gekke dingen in 'n mens losmaken die ook weer heel snel wegebben zodra de liefde over of de roze bril af is.
Kan best hoor Nien, als dat ook het enige was geweest weet ik ook niet voor 100% zeker of ik de relatie wel verbroken zou hebben.
Hij wilde ook samenwonen, ik niet en er waren nog wat andere zaken waarin we overduidelijk niet op 1 lijn zaten
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 23 juli 2011 om 16:25
zaterdag 23 juli 2011 om 19:12
quote:elninjoo schreef op 23 juli 2011 @ 13:49:
[...]
en dat je dat gevoel zou krijgen wist je al voordat je kind er was?
als je op n willekeurig forum leest hoeveel volwassen kinderen n verstoorde of ronduit slechte relatie met hun ouders hebben, denk ik ook dat dus blijkbaar geen vanzelfsprekendheid isJa, eigenlijk wel. Heb zelf ook een hele fijne jeugd gehad en heel goed contact met ouders, dat speelt denk ik wel mee.
[...]
en dat je dat gevoel zou krijgen wist je al voordat je kind er was?
als je op n willekeurig forum leest hoeveel volwassen kinderen n verstoorde of ronduit slechte relatie met hun ouders hebben, denk ik ook dat dus blijkbaar geen vanzelfsprekendheid isJa, eigenlijk wel. Heb zelf ook een hele fijne jeugd gehad en heel goed contact met ouders, dat speelt denk ik wel mee.
zaterdag 23 juli 2011 om 19:17
quote:hgjb schreef op 23 juli 2011 @ 19:12:
[...]
Ja, eigenlijk wel. Heb zelf ook een hele fijne jeugd gehad en heel goed contact met ouders, dat speelt denk ik wel mee.Ik heb ook 'n fijne kindertijd gehad en nog steeds 'n heel goeie band met mijn ouders, maar ik wist al op zeer jonge leeftijd dat ik beslist geen kind wilde. Ik vond op jonge leeftijd namelijk kinderen een paar jaar jonger dan mezelf al niet leuk. Vanaf dat ze 'n jaar of 12 zijn kan ik er wel mee door een deur, maar ik heb totaal geen affiniteit met peuters/kleuters. Vind ze alleen maar rete-irritant.
[...]
Ja, eigenlijk wel. Heb zelf ook een hele fijne jeugd gehad en heel goed contact met ouders, dat speelt denk ik wel mee.Ik heb ook 'n fijne kindertijd gehad en nog steeds 'n heel goeie band met mijn ouders, maar ik wist al op zeer jonge leeftijd dat ik beslist geen kind wilde. Ik vond op jonge leeftijd namelijk kinderen een paar jaar jonger dan mezelf al niet leuk. Vanaf dat ze 'n jaar of 12 zijn kan ik er wel mee door een deur, maar ik heb totaal geen affiniteit met peuters/kleuters. Vind ze alleen maar rete-irritant.
zaterdag 17 september 2011 om 12:56
Wanneer heb je voor het eerst aangegeven dat je er echt serieus over nadenkt? Dus niet zo van 'och, ik wil later kinderen', maar echt concreet? Als dat nog niet zo lang geleden is (zeg een week of wat) dan zou ik 't nog even tijd geven.
Mijn vriend is er ook zo een die niet van verandering houdt. Als ik iets nieuws voorstel dat belangrijker is dan in welke kroeg we gaan zitten
, dan reageert-ie meestal automatisch negatief. Om er na een dag of week of wat op terug te komen.
Zo had ik eens een plan om te verhuizen naar een andere stad. Mijn vriend vond het zo'n raar idee dat ik het al algeheel opgegeven had. En een maand of zes later, begint hij ineens over welke wijken 'm dan allemaal leuk lijken in die stad. WTF!? Blijkt dat-ie langzaam aan 't idee was gewend, terwijl ik 't allang uit m'n hoofd had gezet.
Sindsdien doe ik niet meer zoveel uit op zijn eerste reactie, maar wacht ik rustig af wat-ie er twee weken later van denkt
Mijn vriend is er ook zo een die niet van verandering houdt. Als ik iets nieuws voorstel dat belangrijker is dan in welke kroeg we gaan zitten
, dan reageert-ie meestal automatisch negatief. Om er na een dag of week of wat op terug te komen.Zo had ik eens een plan om te verhuizen naar een andere stad. Mijn vriend vond het zo'n raar idee dat ik het al algeheel opgegeven had. En een maand of zes later, begint hij ineens over welke wijken 'm dan allemaal leuk lijken in die stad. WTF!? Blijkt dat-ie langzaam aan 't idee was gewend, terwijl ik 't allang uit m'n hoofd had gezet.
Sindsdien doe ik niet meer zoveel uit op zijn eerste reactie, maar wacht ik rustig af wat-ie er twee weken later van denkt
