Zwanger
alle pijlers
Wanneer is het 'goede moment'?
vrijdag 28 juni 2013 om 11:48
Je kent het (misschien) wel.. Huisje, boompje en dan bedenken wanneer het goede moment voor een ‘beestje’ is.
Mijn partner en ik hebben beide een goede baan en hebben een leuk huis waarin we wonen.
We hebben het al een tijdje over de ‘volgende stap’ het beestje..
Ik heb altijd al jong moeder willen worden. We hebben alles voor elkaar, financieel zitten we goed, hebben een huis met een kamer waar we een leuke babykamer van kunnen maken maar toch is er een drempel. We hebben het nog niet verder verteld maar maken er wel opmerkingen over om de reacties van andere te pijlen. Iedereen heeft het over mijn leeftijd (21), mijn partner is 28 jaar. Hetgeen waar wij niet naar kijken. We blijven denken “we doen het samen en hebben verder niks met andere te maken”, maar het is natuurlijk niet leuk als je deze dingen van te voren al hoort.
Moet ik nog even wachten of moeten we het erop wagen waarbij ik misschien de band met mijn familie op het spel zet? Als ze nu al zo reageren wanneer reageren ze dan anders en wel positief? Mijn contract is net omgezet naar onbepaalde tijd, is dit dan wel het goede moment? Als dit niet het goede moment is wanneer is het dat dan wel? Hoe weet je nou of je eraan toe bent.
We kunnen er verder met niemand over praten omdat we niet willen dat iedereen weet dat we ‘beginnen’.
Iemand tips op de vragen die mij erg dwars zitten?
Mijn partner en ik hebben beide een goede baan en hebben een leuk huis waarin we wonen.
We hebben het al een tijdje over de ‘volgende stap’ het beestje..
Ik heb altijd al jong moeder willen worden. We hebben alles voor elkaar, financieel zitten we goed, hebben een huis met een kamer waar we een leuke babykamer van kunnen maken maar toch is er een drempel. We hebben het nog niet verder verteld maar maken er wel opmerkingen over om de reacties van andere te pijlen. Iedereen heeft het over mijn leeftijd (21), mijn partner is 28 jaar. Hetgeen waar wij niet naar kijken. We blijven denken “we doen het samen en hebben verder niks met andere te maken”, maar het is natuurlijk niet leuk als je deze dingen van te voren al hoort.
Moet ik nog even wachten of moeten we het erop wagen waarbij ik misschien de band met mijn familie op het spel zet? Als ze nu al zo reageren wanneer reageren ze dan anders en wel positief? Mijn contract is net omgezet naar onbepaalde tijd, is dit dan wel het goede moment? Als dit niet het goede moment is wanneer is het dat dan wel? Hoe weet je nou of je eraan toe bent.
We kunnen er verder met niemand over praten omdat we niet willen dat iedereen weet dat we ‘beginnen’.
Iemand tips op de vragen die mij erg dwars zitten?
vrijdag 28 juni 2013 om 13:25
quote:JustJuice schreef op 28 juni 2013 @ 12:25:
HET moment is er nooit. Zijn altijd wel argumenten in te brengen om nog even te wachten.
Persoonlijk vind ik je erg jong om nu al zo'n committent aan te gaan. Ik zou eerst genieten van de vrijheid en ontdekkingen die je in deze fase van je leven kan doen. Kinderen zijn fantastisch, maar je vrijheid ben je voor een groot deel kwijt en dat kan heel zwaar zijn als je nog zo jong bent.
Aan de andere kant: mijn ouders begonnen jong en hadden op mijn leeftijd de kinderen het huis uit en klaar met studie. Kwamen toen in financieel beter doen en konden daar ook wat mee. Is ook wat voor te zeggen, toch?
Bovendien is haar vriend niet zo jong meer.
HET moment is er nooit. Zijn altijd wel argumenten in te brengen om nog even te wachten.
Persoonlijk vind ik je erg jong om nu al zo'n committent aan te gaan. Ik zou eerst genieten van de vrijheid en ontdekkingen die je in deze fase van je leven kan doen. Kinderen zijn fantastisch, maar je vrijheid ben je voor een groot deel kwijt en dat kan heel zwaar zijn als je nog zo jong bent.
Aan de andere kant: mijn ouders begonnen jong en hadden op mijn leeftijd de kinderen het huis uit en klaar met studie. Kwamen toen in financieel beter doen en konden daar ook wat mee. Is ook wat voor te zeggen, toch?
Bovendien is haar vriend niet zo jong meer.
Later is nu
vrijdag 28 juni 2013 om 13:55
quote:Stukje_Cake schreef op 28 juni 2013 @ 12:52:
Trek je van de leeftijdscommentaren gewoon niets aan joh. Ik ben 29, zwanger van de tweede en nog vragen mensen aan mij of het gepland is.
Serieus? Tja, tegenwoordig is het heel normaal om op je 35ste eens na te gaan denken over een kind. Natuurlijk gezien is dat helemaal niet normaal, maar dat is blijkbaar bijzaak.
Verder vind ik het heel vreemd om een kind een beestje te noemen.
Trek je van de leeftijdscommentaren gewoon niets aan joh. Ik ben 29, zwanger van de tweede en nog vragen mensen aan mij of het gepland is.
Serieus? Tja, tegenwoordig is het heel normaal om op je 35ste eens na te gaan denken over een kind. Natuurlijk gezien is dat helemaal niet normaal, maar dat is blijkbaar bijzaak.
Verder vind ik het heel vreemd om een kind een beestje te noemen.
vrijdag 28 juni 2013 om 13:55
Begrijpelijk dat mensen zeggen dat je emotioneel sterk/sterker in je schoenen moet staan. Maar heeft niet iedereen of misschien 9 op 10 deze vragen? Of beginnen mensen zonder er verder over na te denken?
Ben ik emotioneel niet sterk genoeg omdat ik met vragen zit en daar graag de mening van andere over wil horen?
Aan de reacties die ik heb ontvangen heb ik wel wat gehad maar als ik een formulering 'huisje, boompje, beestje' maak is dat raar, vreemd en niet volwassen?
Veel vragen vind je op internet maar dat is allemaal zo plat. Het is fijn als mensen hun persoonlijke mening geven en natuurlijk ben ik het met veel dingen eens en met andere dingen ook niet. Dat hoeft is niet, het is tenslotte een persoonlijke mening.
Ik weet dat ik nog jong ben maar ik denk gewoon dat leeftijd niet te vergelijken is met de situatie waarin je zit en het gevoel dat je hebt.
Het meeste waar ik me druk om maak is denk ik het vaste contract.. Denken ze dadelijk niet van "oh, ze heeft een vast contract dus gaat ze ervoor".. Als je kijkt naar je werk dan denk ik dat het nooit echt helemaal goed uitkomt. Iedere baas die een medewerkster in dienst neemt, moet zich voorbereiden op het feit dat ze misschien wel kindjes wil. Maar moet ik niet wachten tot ik wat langer in het bezit ben van het vaste contract?
Ben ik emotioneel niet sterk genoeg omdat ik met vragen zit en daar graag de mening van andere over wil horen?
Aan de reacties die ik heb ontvangen heb ik wel wat gehad maar als ik een formulering 'huisje, boompje, beestje' maak is dat raar, vreemd en niet volwassen?
Veel vragen vind je op internet maar dat is allemaal zo plat. Het is fijn als mensen hun persoonlijke mening geven en natuurlijk ben ik het met veel dingen eens en met andere dingen ook niet. Dat hoeft is niet, het is tenslotte een persoonlijke mening.
Ik weet dat ik nog jong ben maar ik denk gewoon dat leeftijd niet te vergelijken is met de situatie waarin je zit en het gevoel dat je hebt.
Het meeste waar ik me druk om maak is denk ik het vaste contract.. Denken ze dadelijk niet van "oh, ze heeft een vast contract dus gaat ze ervoor".. Als je kijkt naar je werk dan denk ik dat het nooit echt helemaal goed uitkomt. Iedere baas die een medewerkster in dienst neemt, moet zich voorbereiden op het feit dat ze misschien wel kindjes wil. Maar moet ik niet wachten tot ik wat langer in het bezit ben van het vaste contract?
vrijdag 28 juni 2013 om 13:59
Een vast contract vind ik juist een mooi moment om aan een kind te beginnen. En .. zoals mijn werkgever indertijd zei.. "bij een vrouw van jouw leeftijd kun je nou eenmaal verwachten dat ze een kind wil, alleen is het bij jou wat eerder dan waar we op rekenden." Niet dat ik zo jong was, maar ik bleek net zwanger, toen ze me aannamen. Is goedgekomen, ik werk nog steeds bij die werkgever.
voor je werkgever maakt het verder niet zo uit of je dit jaar of over 2 jaar een tijdje afwezig bent, denk ik.
voor je werkgever maakt het verder niet zo uit of je dit jaar of over 2 jaar een tijdje afwezig bent, denk ik.
Later is nu
vrijdag 28 juni 2013 om 14:15
quote:Yvonne77 schreef op 28 juni 2013 @ 13:55:
[...]
Serieus? Tja, tegenwoordig is het heel normaal om op je 35ste eens na te gaan denken over een kind. Natuurlijk gezien is dat helemaal niet normaal, maar dat is blijkbaar bijzaak.
Verder vind ik het heel vreemd om een kind een beestje te noemen.
Ik vind dat weer niet vreemd, en blijkbaar gaat dat evolutionair doorwerken (langere vruchtbaarheid). Tegenwoordig moet er eerst zoveel, en zeker nu er steeds minder vangnet is. Studie zelf betalen, vaste contracten gaan ook na de crisis niet meer de standaard zijn, dus meer sparen, meer opbouwen, meer eigen geld moeten inleggen op een huis, minder pensioen (middenloon regeling, langer doorwerken). Dus duurt het langer voor deze generaties om het punt te bereiken, dat je enigszins met vertrouwen de toekomst in kan met kinderen (stufi afgeschaft, dus sparen voor kinderen wordt nog belangrijker). Daarnaast stellen mannen het nog meer uit, waardoor vrouwen ook klem komen te zitten door hun uitstellen. Dan krijg je dat, ik vind het een logische ontwikkeling, of het wenselijk is, is een andere vraag.
En och ja, beestje, visje, boompje, huisje, hondje, mannetje, ik sta nergens meer van te kijken.
[...]
Serieus? Tja, tegenwoordig is het heel normaal om op je 35ste eens na te gaan denken over een kind. Natuurlijk gezien is dat helemaal niet normaal, maar dat is blijkbaar bijzaak.
Verder vind ik het heel vreemd om een kind een beestje te noemen.
Ik vind dat weer niet vreemd, en blijkbaar gaat dat evolutionair doorwerken (langere vruchtbaarheid). Tegenwoordig moet er eerst zoveel, en zeker nu er steeds minder vangnet is. Studie zelf betalen, vaste contracten gaan ook na de crisis niet meer de standaard zijn, dus meer sparen, meer opbouwen, meer eigen geld moeten inleggen op een huis, minder pensioen (middenloon regeling, langer doorwerken). Dus duurt het langer voor deze generaties om het punt te bereiken, dat je enigszins met vertrouwen de toekomst in kan met kinderen (stufi afgeschaft, dus sparen voor kinderen wordt nog belangrijker). Daarnaast stellen mannen het nog meer uit, waardoor vrouwen ook klem komen te zitten door hun uitstellen. Dan krijg je dat, ik vind het een logische ontwikkeling, of het wenselijk is, is een andere vraag.
En och ja, beestje, visje, boompje, huisje, hondje, mannetje, ik sta nergens meer van te kijken.
vrijdag 28 juni 2013 om 14:19
Als werkgevers zich zo druk zouden maken om zwangere vrouwen zouden ze ze geen vaste contracten aan moeten bieden voor hun 45e. Ik denk dat het vrij vaak gebeurt dat een vrouw zwanger wordt net nadat ze een vast contract heeft gekregen. Toch veel mensen wachten daarop. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ze ivm je leeftijd misschien een beetje verbaasd zullen zijn maar dat is jouw probleem niet.
vrijdag 28 juni 2013 om 15:14
Persoonlijk vind ik je erg jong en had ik er niet aan moeten denken op die leeftijd. Mijn man wilde wel een kindje met mij toen wij allebei zo oud waren en ik had toen echt zoiets van 'doe effe normaal'. Hij vond het blijkbaar een romantisch idee ofzo en ik zag mezelf helemaal niet met een handenbindende jankert rondlopen (alsof ik ze uberhaupt ooit wel zou willen, duh).
Toen ik 25 was, werd ik ineens overvallen door een kinderwens (en die handenbindende jankert -grapje- ) is er ook gekomen. Desalnietemin had ik er niet aan moeten denken om er jonger aan begonnen te zijn. Ik heb op een bepaalde manier erg genoten van het volwassen, maar nog steeds vrije en jonge leven waar alle paden nog open lagen.
Niemand kan voor jou bepalen wat belangrijk is in jouw leven. Ik vind het lastig om in te voelen om zoiets al zo jong te willen (want waarom vraag ik me dan af). Maar als dat zo is, dan is dat zo. Als je dan ook een partner hebt die er hetzelfde instaat en jullie hebben liefde, ruimte en stabiliteit, tja, dan is er feitelijk niks zinnigs op tegen.
Toen ik 25 was, werd ik ineens overvallen door een kinderwens (en die handenbindende jankert -grapje- ) is er ook gekomen. Desalnietemin had ik er niet aan moeten denken om er jonger aan begonnen te zijn. Ik heb op een bepaalde manier erg genoten van het volwassen, maar nog steeds vrije en jonge leven waar alle paden nog open lagen.
Niemand kan voor jou bepalen wat belangrijk is in jouw leven. Ik vind het lastig om in te voelen om zoiets al zo jong te willen (want waarom vraag ik me dan af). Maar als dat zo is, dan is dat zo. Als je dan ook een partner hebt die er hetzelfde instaat en jullie hebben liefde, ruimte en stabiliteit, tja, dan is er feitelijk niks zinnigs op tegen.
vrijdag 28 juni 2013 om 15:22
Besef je trouwens wel dat bij het aangaan van een eerste kind, je begint aan een gezin. Klinkt als een open deur, maar ik heb daar toen niet bij stil gestaan. Een eerste kind maakt automatisch dat je ook bezig gaat zijn met wel/niet een 2e of 3e. Meestal volgen volgende kinderen binnen een aantal jaar. Dus je begint niet aan "een" kind, maar aan het pad dat gezin heet. Waar je met meerdere kinderen dus voorlopig wel even zoet kan zijn. Wil je carrièretechnisch nog iets, dan is dat wel handig om je dat te beseffen.
vrijdag 28 juni 2013 om 15:26
Wat zijn sommige opmerkingen onaardig.
Als je er zelf achterstaat moet je gewoon doen. Je krijgt geen kind voor een ander, maar voor jezelf.
Ik was er met 21 nog niet aan toe, maar ben altijd laatbloeier geweest. Nu inmiddels aan t proberen, natuurlijk tegen niemand gezegd. Er wordt vaak genoeg naar gevraagd, ben 29 en mijn partner is 36. Ik wimpel t altijd af.
Je bent te jong of te oud, het is nooit goed hoor!
Doe wat jezelf goed dunkt!
Lees even mijn topic, wanneer beginnen / koudwatervrees
Als je er zelf achterstaat moet je gewoon doen. Je krijgt geen kind voor een ander, maar voor jezelf.
Ik was er met 21 nog niet aan toe, maar ben altijd laatbloeier geweest. Nu inmiddels aan t proberen, natuurlijk tegen niemand gezegd. Er wordt vaak genoeg naar gevraagd, ben 29 en mijn partner is 36. Ik wimpel t altijd af.
Je bent te jong of te oud, het is nooit goed hoor!
Doe wat jezelf goed dunkt!
Lees even mijn topic, wanneer beginnen / koudwatervrees
vrijdag 28 juni 2013 om 17:53
Ik vind sommige reactie ook vreemd en onaardig.
Je bent eraan toe wanneer jij denkt dat je eraan toe bent, en dat is niet gebonden aan je leeftijd, situatie, of reacties uit je omgeving.
Volgens mij is de basis goed bij jullie, en als jullie allebei een kinderwens hebben dan zie ik niet in waarom, en waarop je zou moeten wachten.
Ik ben zelf net 28 en op het moment 39 weken zwanger, ik ben dus niet superjong, maar had ook al erg jong een kinderwens, alleen was mijn situatie toen nog niet goed genoeg om een kindje op de wereld te zetten. (wat betreft juiste partner, werk, huis financieen)
Als dat wel zo was geweest had ik de stap vast ook veel eerder gezet.
Laat je niet tegenhouden door de mening van anderen, mensen hebben altijd een mening, die zullen ze over 2 jaar ook nog wel hebben! En een vast contract lijkt me juist een fijn idee wanneer je een kindje wil.
Ik zou zeggen, ga ervoor als dat echt jullie wens is!! Het kan ook nog een poosje duren voor je echt zwanger bent natuurlijk, en een zwangerschap duurt ook nog eens 9 maanden, dus je familie kan nog rustig aan het idee wennen dan.Succes!
Ps: zijn jullie pas kort samen misschien, omdat je bang bent dat je de band met je familie op het spel zet?? Of heeft je familie een hekel aan je partner? Anders vind ik het wel erg overdreven...
Je bent eraan toe wanneer jij denkt dat je eraan toe bent, en dat is niet gebonden aan je leeftijd, situatie, of reacties uit je omgeving.
Volgens mij is de basis goed bij jullie, en als jullie allebei een kinderwens hebben dan zie ik niet in waarom, en waarop je zou moeten wachten.
Ik ben zelf net 28 en op het moment 39 weken zwanger, ik ben dus niet superjong, maar had ook al erg jong een kinderwens, alleen was mijn situatie toen nog niet goed genoeg om een kindje op de wereld te zetten. (wat betreft juiste partner, werk, huis financieen)
Als dat wel zo was geweest had ik de stap vast ook veel eerder gezet.
Laat je niet tegenhouden door de mening van anderen, mensen hebben altijd een mening, die zullen ze over 2 jaar ook nog wel hebben! En een vast contract lijkt me juist een fijn idee wanneer je een kindje wil.
Ik zou zeggen, ga ervoor als dat echt jullie wens is!! Het kan ook nog een poosje duren voor je echt zwanger bent natuurlijk, en een zwangerschap duurt ook nog eens 9 maanden, dus je familie kan nog rustig aan het idee wennen dan.Succes!
Ps: zijn jullie pas kort samen misschien, omdat je bang bent dat je de band met je familie op het spel zet?? Of heeft je familie een hekel aan je partner? Anders vind ik het wel erg overdreven...
