Zwanger
alle pijlers
wennen aan zwanger zijn?
donderdag 27 december 2012 om 12:43
beste,
ik wil even iets kwijt.
ik leerde mijn (huidige) vriend kennen toen ik 18 jaar was, hij werd mijn beste vriend.
ik had toen een relatie met een alcholist, dacht 2 jaar lang dat ik hem kon helpen en veranderen, zonde van mijn tijd! mijn beste vriend keek met lede ogen toe.
de dag dat ik er een punt achter zetten, zijn we savonds gaan zuipen op mijn vrijheid en jawel, in bed beland...
na 3 maanden in relatie met hem bleek ik zwanger te zijn. het was echt niet het juiste moment voor het krijgen van een baby, maar een abortus kon ik niet. het zou het einde zijn van onze relatie wat mij betreft. hij stond hier achter en we gingen het avontuur aan.
des tijds woonde wij in kraakpanden. hadden een leven feestje hier en feestje daar, maar we waren zo toe aan verandering, structuur en serieus iets van het leven maken.
7 jaar later hebben wij een prachtige dochter, wonen in een koophuis, hebben beiden een vaste baan, opleidingen zijn afgemaakt...
en dan nu... weer zwanger! totaal niet gepland! aaah!
de angst vliegt ons naar de keel. 1 kind is zo praktisch, alles geregeld, alles zo fijn en duidelijk en dat wilde we graag zo houden.
ik voel me schuldig dat ik denk: sjee... weer helemaal overnieuw beginnen! alles van voor af aan... 2 jaar lang met een kinderwagen, snachts je bed uit, luier en fles om de beurten, in onderhandeling met de werkgever...
we zijn verwent met een meisje die zelf haar brood kan smeren, aankleden, naar de wc gaan...
ook deze keer is abortus of vroegtijdig afbreken van de zwangerschap geen optie en we weten; we hebben dit eerder gedaan in niet echt de beste omstandigheden. daar hebben we beiden hard voor gewerkt en zijn zo goed terecht gekomen.
ik hoorde altijd bij een 2e is alles makkelijker, maar ik voel me veel angstiger, maak me veel meer zorgen en heb zelfs verlatingsangst.
(terwijl ik echt wel weet dat ik voor hem de meest belangrijke persoon ben in zijn leven)
is er iemand die zich herkend? een soort gelijke situatie?
bedankt voor de aandacht bij het lezen
ik wil even iets kwijt.
ik leerde mijn (huidige) vriend kennen toen ik 18 jaar was, hij werd mijn beste vriend.
ik had toen een relatie met een alcholist, dacht 2 jaar lang dat ik hem kon helpen en veranderen, zonde van mijn tijd! mijn beste vriend keek met lede ogen toe.
de dag dat ik er een punt achter zetten, zijn we savonds gaan zuipen op mijn vrijheid en jawel, in bed beland...
na 3 maanden in relatie met hem bleek ik zwanger te zijn. het was echt niet het juiste moment voor het krijgen van een baby, maar een abortus kon ik niet. het zou het einde zijn van onze relatie wat mij betreft. hij stond hier achter en we gingen het avontuur aan.
des tijds woonde wij in kraakpanden. hadden een leven feestje hier en feestje daar, maar we waren zo toe aan verandering, structuur en serieus iets van het leven maken.
7 jaar later hebben wij een prachtige dochter, wonen in een koophuis, hebben beiden een vaste baan, opleidingen zijn afgemaakt...
en dan nu... weer zwanger! totaal niet gepland! aaah!
de angst vliegt ons naar de keel. 1 kind is zo praktisch, alles geregeld, alles zo fijn en duidelijk en dat wilde we graag zo houden.
ik voel me schuldig dat ik denk: sjee... weer helemaal overnieuw beginnen! alles van voor af aan... 2 jaar lang met een kinderwagen, snachts je bed uit, luier en fles om de beurten, in onderhandeling met de werkgever...
we zijn verwent met een meisje die zelf haar brood kan smeren, aankleden, naar de wc gaan...
ook deze keer is abortus of vroegtijdig afbreken van de zwangerschap geen optie en we weten; we hebben dit eerder gedaan in niet echt de beste omstandigheden. daar hebben we beiden hard voor gewerkt en zijn zo goed terecht gekomen.
ik hoorde altijd bij een 2e is alles makkelijker, maar ik voel me veel angstiger, maak me veel meer zorgen en heb zelfs verlatingsangst.
(terwijl ik echt wel weet dat ik voor hem de meest belangrijke persoon ben in zijn leven)
is er iemand die zich herkend? een soort gelijke situatie?
bedankt voor de aandacht bij het lezen
donderdag 27 december 2012 om 12:54
Ik herken het, ik heb ook zo'n leeftijdsverschil tussen mijn kinderen. Vond de tweede keer veel enger, spannender, angst dat ik van kind twee niet zo kon houden als van kind 1.
Alles liep op rolletjes en dan kwam er weer eentje bij die de boel zou ontregelen. Heb de eerste maanden niet echt van de zwangerschap kunnen genieten. En dan hadden wij er zelf voor gekozen. Heb het pas met vier maanden zwangerschap tegen mijn omgeving verteld. Daarna kwam de rust.
Alles is goed gekomen, zelf nog een derde kind.
Maar dat het makkelijker is, vond ik niet.
Eén kind is gewoon makkelijker.
Alles liep op rolletjes en dan kwam er weer eentje bij die de boel zou ontregelen. Heb de eerste maanden niet echt van de zwangerschap kunnen genieten. En dan hadden wij er zelf voor gekozen. Heb het pas met vier maanden zwangerschap tegen mijn omgeving verteld. Daarna kwam de rust.
Alles is goed gekomen, zelf nog een derde kind.
Maar dat het makkelijker is, vond ik niet.
Eén kind is gewoon makkelijker.
donderdag 27 december 2012 om 12:59
Ik herken het deels.
Onze zoon is nu zes. Heel makkelijk kind, altijd al geweest. En het wordt steeds makkelijker. Maar nu ben ik zwanger. Wel gepland, maar het ging (veel) sneller dan ik dacht dat het zou gaan. Ik ben nu 3 maanden zwanger en vind het nog steeds onwerkelijk. Ik ben heel blij. Maar soms ook een beetje bang dat we nu een heel stuk makkelijkheid opgeven.
Natuurlijk redden we het, ook met de gebroken nachten, luiers, middagslaapjes, kinderwagen etc. We hebben tenslotte nog 6 maanden.
PS gefeliciteerd met je zwangerschap!
Onze zoon is nu zes. Heel makkelijk kind, altijd al geweest. En het wordt steeds makkelijker. Maar nu ben ik zwanger. Wel gepland, maar het ging (veel) sneller dan ik dacht dat het zou gaan. Ik ben nu 3 maanden zwanger en vind het nog steeds onwerkelijk. Ik ben heel blij. Maar soms ook een beetje bang dat we nu een heel stuk makkelijkheid opgeven.
Natuurlijk redden we het, ook met de gebroken nachten, luiers, middagslaapjes, kinderwagen etc. We hebben tenslotte nog 6 maanden.
PS gefeliciteerd met je zwangerschap!
donderdag 27 december 2012 om 13:03
Bedankt voor je reactie! Mijn omgeving heb ik het na 12 weken verteld. Ik dacht als die enthousiast reageren word ik vanzelf wel trots. Veel reageren verontwaardigt wanneer zij vragen of het gepland was en ik eerlijk antwoord geef. Alsof men alleen in verwachting raakt wanneer je bewust zwanger wil worden...
Onz dochter is door het dolle heen. Ze verheugd zich erg op een broertje of zusje, nooit meer alleen te hoeven spelen en zijn.
Ik zie er ook wel voordelen in hoor met een ouder kind. We kunnen haar veel betrekken, laten helpen met spulletjes pakken en over een jaar of 8 hebben we de beste oppas ooit!
Maar toch... De twijfel is aanwezig.
Ik heb lang moeten bij komen van het ontzwangeren, mezelf terug te vinden en weer ik te worden. Daarnaast heeft mijn vriend 1 jaar lang op de bank geslapen. Ik kon hem niet verdragen... Als hij al naar mijn borsten keek kreeg ik braakneigingen, bij wijze van.
Ik mag blij zijn dat hij het geduld en begrip heeft getoond en is gebleven... Misschien ben ik bang dat ik weer verander in de boze echtgenoot...
Onz dochter is door het dolle heen. Ze verheugd zich erg op een broertje of zusje, nooit meer alleen te hoeven spelen en zijn.
Ik zie er ook wel voordelen in hoor met een ouder kind. We kunnen haar veel betrekken, laten helpen met spulletjes pakken en over een jaar of 8 hebben we de beste oppas ooit!
Maar toch... De twijfel is aanwezig.
Ik heb lang moeten bij komen van het ontzwangeren, mezelf terug te vinden en weer ik te worden. Daarnaast heeft mijn vriend 1 jaar lang op de bank geslapen. Ik kon hem niet verdragen... Als hij al naar mijn borsten keek kreeg ik braakneigingen, bij wijze van.
Ik mag blij zijn dat hij het geduld en begrip heeft getoond en is gebleven... Misschien ben ik bang dat ik weer verander in de boze echtgenoot...
donderdag 27 december 2012 om 13:48
Weet je, je kunt wel twijfelen, maar je moet toch.
Je hebt de keuze al gemaakt.
En bedenk je ook eens, hoe anders en hoe veel gemakkelijker en zekerder je situatie nu is.
Ten eerst weet je al, hoe een baby 'werkt', ten tweede heb je nu een echt huis, financiële zekerheid etc.
Maar toch, het zullen wel weer zware tijden worden, baby's zijn veeleisend, dat is niet veranderd in de laatste 6/7 jaar
Je hebt de keuze al gemaakt.
En bedenk je ook eens, hoe anders en hoe veel gemakkelijker en zekerder je situatie nu is.
Ten eerst weet je al, hoe een baby 'werkt', ten tweede heb je nu een echt huis, financiële zekerheid etc.
Maar toch, het zullen wel weer zware tijden worden, baby's zijn veeleisend, dat is niet veranderd in de laatste 6/7 jaar
donderdag 27 december 2012 om 15:01
lilalinda: ik vind het eerlijk gezegd allemaal heel erg meevallen met het veeleisend zijn van een baby en dat je leven een compleet andere wending krijgt.
TO misschien geldt dat voor jou ook wel. Je hebt het allemaal al een keertje gedaan en misschien pak je dit kleintje er wel zo bij. Misschien ook niet. Tja dat is afwachten. Denk dat het voor jou juist wel heel fijn is dat jullie dochter al wat ouder is en dat je dus niet met 2 hele kleine kindjes tegelijk zit. IIg gefeliciteerd en alles komt vast goed hoor.
TO misschien geldt dat voor jou ook wel. Je hebt het allemaal al een keertje gedaan en misschien pak je dit kleintje er wel zo bij. Misschien ook niet. Tja dat is afwachten. Denk dat het voor jou juist wel heel fijn is dat jullie dochter al wat ouder is en dat je dus niet met 2 hele kleine kindjes tegelijk zit. IIg gefeliciteerd en alles komt vast goed hoor.
donderdag 27 december 2012 om 15:10
quote:Linda77 schreef op 27 december 2012 @ 15:01:
lilalinda: ik vind het eerlijk gezegd allemaal heel erg nmeevallen met het veeleisiend zijn van een baby en dat je eleven een compleet andere .
Ja, dat kan. Zal per mens en vooral per baby verschillen. Bij onze eerste, snapte ik absoluut al het geklaag van andere moeders niet, zo'n gemakkelijke baby. (Maar moe was ik wel, na 1,5 jaar borstvoeding) Maar bij 2e kind, was het me ineens duidelijk! Heel ander kind, heel ander karakter en enorm veeleisend.
En nu ze groot zijn, is 2e nog steeds heel ander karakter dan eerste. Zie jij geen verschillen?
lilalinda: ik vind het eerlijk gezegd allemaal heel erg nmeevallen met het veeleisiend zijn van een baby en dat je eleven een compleet andere .
Ja, dat kan. Zal per mens en vooral per baby verschillen. Bij onze eerste, snapte ik absoluut al het geklaag van andere moeders niet, zo'n gemakkelijke baby. (Maar moe was ik wel, na 1,5 jaar borstvoeding) Maar bij 2e kind, was het me ineens duidelijk! Heel ander kind, heel ander karakter en enorm veeleisend.
En nu ze groot zijn, is 2e nog steeds heel ander karakter dan eerste. Zie jij geen verschillen?
donderdag 27 december 2012 om 15:11
Ik herken het wel. Vond het ook heel lastig om na bijna negen jaar weer moeder te worden. En vond het toen, in een volgens velen veel idealer situatie, helemaal niet makkelijker. Het scheelde wel dat ik opnieuw het leukste, mooiste en liefste kind kreeg 
Zou je over je 'draakangst' niet met je verloskundige kunnen praten? Misschien is daar wel een hele simpele oplossing voor.
En ongepland en vol twijfels en angsten is tóch iets anders dan ongewenst.
Zou je over je 'draakangst' niet met je verloskundige kunnen praten? Misschien is daar wel een hele simpele oplossing voor.
En ongepland en vol twijfels en angsten is tóch iets anders dan ongewenst.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 27 december 2012 om 15:22
Ik heb er maar 1tje dus ik zie geen verschillen
Heb geen moeilijk kindje, denk ook geen extreem makkelijk kindje. Ze heeft wel duidelijk een eigen willetje maar ik vind het allemaal erg meevallen. Misschien speelt mijn leeftijd een rol voor mij persoonlijk. Ik ben wat ouder moeder geworden. Ik leef redelijk mijn leven zoals voorheen en neem daarin mijn kindje gewoon mee. Het is alleen wel zo dat je niet spontaan binnen 5 minuten in de auto kan springen omdat het in me op kom ergens naar toe te gaan. Ik voel me iig niet ineens heel erg beperkt en 24 uur per dag in dienst van mijn kindje wat andere moeders misschien wel zo ervaren.
Heb geen moeilijk kindje, denk ook geen extreem makkelijk kindje. Ze heeft wel duidelijk een eigen willetje maar ik vind het allemaal erg meevallen. Misschien speelt mijn leeftijd een rol voor mij persoonlijk. Ik ben wat ouder moeder geworden. Ik leef redelijk mijn leven zoals voorheen en neem daarin mijn kindje gewoon mee. Het is alleen wel zo dat je niet spontaan binnen 5 minuten in de auto kan springen omdat het in me op kom ergens naar toe te gaan. Ik voel me iig niet ineens heel erg beperkt en 24 uur per dag in dienst van mijn kindje wat andere moeders misschien wel zo ervaren.
donderdag 27 december 2012 om 15:49
quote:feow schreef op 27 december 2012 @ 15:11:.
En ongepland en vol twijfels en angsten is tóch iets anders dan ongewenst.
idd, het is Niet ongewenst en laat het maar komen, maar heb altijd gedacht dat die van ons enigs kind zou blijven.
Bij de 1ste had ik denkbeeldig een machinegeweer op mijn rug hangen en had enorm lange tenen. nu ben ik heel rustig en zorgzaam (en een tikkeltje ongeduldig) en voel me nu heel anders.
mijn vriend moet de shock nog verwerken... de bevalling is voor hem zeer traumatisch verlopen door a 3 liter bloedverlies
(en de postnatale depressie van het 1ste jaar, al; zegt hij daar weinig van gemerkt te hebben, de schat).
ik heb hier niks van mee gekregen, was totaal van de wereld.
maar ik mag absoluut niet thuis bevallen en de gyn zou me nauwlettend in de gaten houden.
ik denk dan ik me na 7 jaar nu best goed kan gedragen. ik ben wat ouder geworden, heb meer ervaring en verandwoordelijkheidsgevoel... ik voel me zielsverbonden met de vader van mijn kind(eren)
dus vraag me nu zelf af: waar maak ik me dan zo'n zorgen om??
nogmaals: ook dit kindje is van harte welkom!
En ongepland en vol twijfels en angsten is tóch iets anders dan ongewenst.
idd, het is Niet ongewenst en laat het maar komen, maar heb altijd gedacht dat die van ons enigs kind zou blijven.
Bij de 1ste had ik denkbeeldig een machinegeweer op mijn rug hangen en had enorm lange tenen. nu ben ik heel rustig en zorgzaam (en een tikkeltje ongeduldig) en voel me nu heel anders.
mijn vriend moet de shock nog verwerken... de bevalling is voor hem zeer traumatisch verlopen door a 3 liter bloedverlies
(en de postnatale depressie van het 1ste jaar, al; zegt hij daar weinig van gemerkt te hebben, de schat).
ik heb hier niks van mee gekregen, was totaal van de wereld.
maar ik mag absoluut niet thuis bevallen en de gyn zou me nauwlettend in de gaten houden.
ik denk dan ik me na 7 jaar nu best goed kan gedragen. ik ben wat ouder geworden, heb meer ervaring en verandwoordelijkheidsgevoel... ik voel me zielsverbonden met de vader van mijn kind(eren)
dus vraag me nu zelf af: waar maak ik me dan zo'n zorgen om??
nogmaals: ook dit kindje is van harte welkom!
donderdag 27 december 2012 om 16:28
quote:nicky-world schreef op 27 december 2012 @ 13:03:
Onz dochter is door het dolle heen. Ze verheugd zich erg op een broertje of zusje, nooit meer alleen te hoeven spelen en zijn.Haar kun je er dan ook een stukje op voorbereiden, dat zo'n broertje/zusje het eerste jaar nog echt geen speelkameraadje voor haar zal zijn. In het begin is het echt alleen maar huilen, drinken en slapen...
Onz dochter is door het dolle heen. Ze verheugd zich erg op een broertje of zusje, nooit meer alleen te hoeven spelen en zijn.Haar kun je er dan ook een stukje op voorbereiden, dat zo'n broertje/zusje het eerste jaar nog echt geen speelkameraadje voor haar zal zijn. In het begin is het echt alleen maar huilen, drinken en slapen...
donderdag 27 december 2012 om 17:40
Ik zit totaal niet in een vergelijkbare situatie, behalve het ongepland zwanger worden en bij vlagen lichtelijk hysterisch worden over hoe dat wel allemaal moet... Ik voel me dik, niet echt charmant en wil niet veranderen in een constant zeurende zwangere zeug. Maar ik vind het tot nu toe allemaal helemaal niet zo leuk. Wel het idee dat ik zwanger ben, maar ik ben constant bang dat ons leven straks zo op zn kop staat, dat we langs elkaar heen gaan leven, dat ik helemaal niet weet wat ik met een kindje aan moet enz.
Ook ben ik elke week weer blij dat ik weer een weekje langer zwanger ben. Steeds bang dat er iets verkeerd gaat met t kleintje. Echt, ik ben nog nooit in mn leven zo'n paniek-vogel geweest als de afgelopen maanden. En dat schijnt nog erger te worden als je kind er eenmaal is, heb ik gehoord...
Ik ga wel vast zenuwtabletten halen...
Ook ben ik elke week weer blij dat ik weer een weekje langer zwanger ben. Steeds bang dat er iets verkeerd gaat met t kleintje. Echt, ik ben nog nooit in mn leven zo'n paniek-vogel geweest als de afgelopen maanden. En dat schijnt nog erger te worden als je kind er eenmaal is, heb ik gehoord...
Ik ga wel vast zenuwtabletten halen...
donderdag 27 december 2012 om 18:19
Whahaha kleine pien!
je maakt me aan het lachen. ik voel me ook groot en lomp, vergeet alles (en stond bekend als olifantengeheugen)
de zorgen die jij maakt, had ik ook bij de eerste...
veel mensen zeiden: sjee nicky! waar ga je dat van betalen?
nou, het is me 100% meegevallen kwa geld. het is hoe duur je je eigen leven maakt.
en een tip voor jou: niet te veel luisteren naar andere! ene oor in, andere weer uit. men denkt dat zij het recht hebben om alles te vertellen wat ze ooit in de telegraaf vrouw hebben gelezen... riool-journaal dus....
je maakt me aan het lachen. ik voel me ook groot en lomp, vergeet alles (en stond bekend als olifantengeheugen)
de zorgen die jij maakt, had ik ook bij de eerste...
veel mensen zeiden: sjee nicky! waar ga je dat van betalen?
nou, het is me 100% meegevallen kwa geld. het is hoe duur je je eigen leven maakt.
en een tip voor jou: niet te veel luisteren naar andere! ene oor in, andere weer uit. men denkt dat zij het recht hebben om alles te vertellen wat ze ooit in de telegraaf vrouw hebben gelezen... riool-journaal dus....
