Wij gaan voor een derde..wat enorm spannend

@ Mirremarra, ik deed dat middagdutje gewoon in de tuin op het laatst, toen zoon op school + BSO was. Gewoon ff de oogjes dicht dus, want echt van de bewuste dutjes ben ik nooit geweest, zit gewoon niet in me. Ik was na de bevallingen ook alweer heel snel op de been, anderen verklaarden me voor gek, maar ik voelde me zo goed! Ik ging de dag voor mijn bevalling (2 dagen over tijd) nog met zoon naar zwemles en de week erop weer, maar dan in mijn kraamweek met de baby in de maxicosi. De kraamhulp was eigenlijk tegen maar ik had niemand anders die met zoon kon gaan en ik voelde me goed, dus pakte alles meteen weer op. Ik ben benieuwd of ik dat nu weer zo snel kan.



Vannacht trouwens weer een slapeloze nacht te pakken, pffff. Maak me zo'n zorgen over alles, of we het allemaal wel gaan redden, qua tijd maar ook (vooral) financieel. Nou weet ik dat zorgen 's nachts altijd veel groter lijken dan overdag, maar ik lag er toch maar weer wakker van. Balen. En als ik nou zie hoe druk een weekend al is als we niets bijzonders hebben, zoals afgelopen weekend. En hoe mijn man uitgeput is van zijn fulltime job en echt behoefte heeft om uit te rusten in het weekend, dan vraag ik me echt af of het allemaal wel gaat lukken. Zoveel twijfels nog! Dat voelen jullie vast anders en zal er bij mij wel mee te maken hebben dat we niet bewust voor een derde hebben gekozen, maar dat we moeten "dealen" met de situatie. Vast niet erg herkenbaar voor jullie dus. Ik schaam me om het hardop te zeggen, maar soms hoop ik gewoon stiekem dat de volgende echo niet goed is. Heel dubbel, want tegelijkertijd kan ik er op andere momenten wel weer van genieten en ben ik erg nieuwsgierig naar hoe het kindje zal zijn en hoe de anderen het gaan vinden en hoe ik deze zwangerschap weer doorkom etc. Al heb ik er tot nu toe nog niet veel van genoten helaas. Nou tot zover mijn gepieker, sorry! Hopelijk de volgende keer weer wat vrolijker. Iemand misschien nog een tip voor mij om wat uit deze negatieve spiraal te komen??

naamleeftijdandere kindjesNODen?uitgerekend opbijzonderhedenNonovrouw32meisje (4) meisje (2)15 okt IsisVG35jongen (4) jongen (2)8 oktober spiral verwijderdCarmen 38jongen (3) jongen (1)4Hellokitty 31jongen 6) jongen (4)10 sept 20 mei 201326 oktober echoPipoomeisje (3) jongen (1,5)3 mei 2013eerste echo was goed!Mirremara34meisje (4) jongen (3)3 of 5 juni 2013Enkie30meisje (3) meisje (1)12 okt. echo was goed!! 6 weken 4 dagenMammie_rfmeisje (2) meisje (1)begint in januari 2013Emma3939jongen (8) meisje (2)10 sept20 mei 20134 okt. echo was goed!! VK 22 okt., termijnecho 24 okt., nekplooimeting 5 nov.



Wil iedereen die erin staat er ook in blijven?



Het zou ook wel leuk zijn als er nog meer (aanstaande) mama's van een derde bij komen. Er zijn natuurlijk al 2 topics van 3e kindjes, maar daar zijn de meesten al in bevallen of veel verder onderweg.

@ Mirr, heb jij nou al afspraken gemaakt met de verloskundige enzo? En voor een echo?

@Emma, ik heb zoals het nu lijkt de 31e een afspraak. Ik vraag me af of dat niet te vroeg is. Ben dan 9 weken.



Jammer dat je je zo voelt maar het is wel normaal zkeer gezien jullie situatie. Misschien voel je je anders als je de echo hebt gehad en zo'n wurmpje hebt gezien. En als je je bedenkt dat je bezwaren vooral praktisch zijn. Je kan vaak meer aan dan je dnekt ook al zal het best pittig worden. Ik heb dat ook wel dat ik soms denk, waarom wou ik dit? Het is zoals Nono als zegt in de OP...soms lijkt het de goden verzoeken, zeker bij een derde. Wij hebben alles net weer op de rit.

Jeetje Emma, wat verdrietig dat je je zo voelt. Realiseer je wel dat er ook de mogelijkheid is om de zwangerschap af te breken? Als je nog zoveel twijfels hebt en je er zo tegenop ziet, is dit dan voor jullie wel het juiste moment voor dit kindje? Als je nu al twijfelt kan dit op den duur ook negatieve gevolgen hebben voor je relatie en je andere kinderen. Begrijp mij niet verkeerd hoor, maar je hebt zelf de keuze. Twijfelt je man ook zo? Of kijkt hij al wel erg uit naar de komst van een kindje erbij?



Wij hebben ook twee herfstkindjes. Wat wel echt bizar is, dat ik bij mijn allereerste zwangerschap die in een miskraam is geeindigd ook was uitgerekend in mei. En ook rond deze datum de eerste echo kreeg. Dat maakt het voor ons extra spannend, omdat het toen niet goed was. Ik merk dat ik al stiekem een beetje naar spulletjes zit te kijken. Daarom hoop ik des te meer dat wij volgende week een kloppend hartje zien op de echo.

Heb je dan meteen de echo Mirremare?

Ja H4K I know, die optie spookt ook nog steeds door mijn hoofd ja. We hebben gekozen om dat niet te doen, en om hiervoor te gaan, maar die keuze was geen 100%. Al begreep ik van de hulpverlening (die ik wel heb geraadpleegd op dit punt) dat zo'n je bijna nooit voor de volle 100% achter zo'n keuze kan staan. Je maakt een keuze, die op dat moment de beste van de twee is. Maar eigenlijk is het kiezen tussen "twee kwaden" als je het zo bekijkt. Ik wil eigenlijk helemaal niet meer er op die manier aan denken, en het er ook niet over hebben in een topic als dit, waarin iedereen op een positieve manier bezig is met het krijgen van een derde. Ik heb me ook pas aangemeld op het moment dat ik mezelf daar een beetje aan toe vond. Maar af en toe heb ik toch een terugslag, komen de twijfels weer en idd, realiseer ik me dat er nog steeds "een weg terug" is. Al word ik haast onpasselijk van die gedachte ook. Ik ben bang dat als we dat zouden doen, ik daar dan weer de rest van mijn leven last van zal hebben, als je begrijpt wat ik bedoel. Spijt van krijg. Dan heb ik liever spijt van iets dat ik wel heb gedaan, dan iets dat ik niet heb gedaan. En spijt van je kids zul je toch nooit hebben denk ik. Maar het is nog wel een beetje een moeilijk punt voor mezelf. Mijn man is niet zo'n prater, ik kan er met hem eigenlijk niet zo goed over praten. Hij heeft voor zichzelf ook het besluit genomen dat hij ervoor wil gaan, ondanks alle praktische obstakels. We hebben 2 weken over de beslissing gedaan, en opeens was hij klaar met "die negatieve benadering" en wilde hij het kind laten komen. Maar ondertussen praat hij er niet over, het lijkt wel alsof hij het nog een beetje moet laten bezinken. Ik heb hem maar een beetje met rust gelaten daarin, dat blijkt het beste bij hem. Maar ondertussen weet ik dan niet zo goed wat er nou precies in hem omgaat en vraagt hij ook niet naar mijn gevoelens. En ik weet dus niet hoe hij nu nog tegen die andere optie aankijkt. Misschien moet ik hem in elk geval wel deelgenoot maken van mijn twijfels nog, dat lijkt me wel zo eerlijk.



Ik ben volgens de berekeningen vandaag 9 weken. Vorige zwangerschap was ik met ruim 9 weken bij de VK voor het eerst, en toen kon ze het hartje al laten horen. De echoscopiste zei dat ze de termijnecho het liefst met 10 weken deed. Bij ons gaat dat trouwens allemaal inwendig, vorige keer met dochter ging de termijnecho met 11 weken ook nog steeds inwendig. Dan kon ze het beter zien, zei ze. Dus ik denk volgende week ook nog.



Ik ben nu eerlijk gezegd 2 dagen later uitgerekend dan bij mijn dochter, dus het is net alsof de periode van drie jaar geleden zich in zijn geheel precies herhaalt. Eerste zwangerschapstest op dezelfde dag, dagje sauna met vriendin precies op dezelfde datum als 3 jaar terug, en zij was toen de eerste die het te weten kwam, dat zal nu weer zo zijn (hoe zo de ja vu), nekplooimeting op dezelfde datum etc. Nu maar hopen dat ik niet precies op de verjaardag van m'n dochtertje beval, dat zou wel een beetje sneu zijn. Maar het zal er hoe dan ook vlak bij liggen. Ook mijn 40e verjaardag begin juli zal wel niet zo uitbundig gevierd gaan worden als eigenlijk het plan was, zo vlak na het krijgen van een kind. Hmmm ook weer dingen die allemaal anders gaan opeens. Zo kan ik nog wel ff doorgaan. Maar ik ben even klaar met zeuren, ik ga maar eens koken. Over een half uur zoon alweer naar voetbal brengen.



Groetjes!

Oh en H4K en Mirr, ik hoop natuurlijk op kloppende hartjes voor jullie! Laat dat duidelijk zijn

Als je man niet zo'n prater is ben je eerder geneigd om dingen voor je te houden. Althans dat heb ik dan altijd. Het lijkt mij erg zinvol om er toch nog eens over met elkaar in gesprek te gaan. Wellicht staat hij er hetzelfde in en vinden jullie steun bij elkaar. Een zwangerschap plus kindje en bijkomende hormonen en gevoelens zijn doorgaans heftige dingen. Vooral het eerste jaar vind ik altijd best heftig. Spijt van een kindje zul je niet snel hebben. In onze omgeving hebben wij helaas wel gezien dat relaties zijn verbroken nadat er net een kindje was gekomen en dat is natuurlijk helemaal een verdrietige situatie. En dat kwam meestal

Doordat een van de twee niet helemaal achter de beslissing stond. Ik zeg natuurlijk niet dat dit bij jou zo zal zijn.

Ik heb hem net even kort gesproken, maar hij heeft dezelfde twijfels als ik. Maar ook dezelfde argumenten, nog steeds, om niet voor "die andere optie" te gaan. Met andere woorden, hij vindt nog steeds dat we het moeten accepteren zoals het nu is, en er het beste van moeten maken. Dat het allemaal best moeilijk zal gaan zijn straks, daar twijfelt hij niet aan, dat weet hij wel zeker. Maar kennelijk ziet hij het nog steeds wel zitten dus. Wel fijn dat we op een lijn zitten qua twijfels, al helpt het ons niet echt heel erg verder qua beslissingen natuurlijk. Maar hoe het ook zij, mochten we nog "terug" willen dan moet dat wel zo snel mogelijk gebeuren natuurlijk. Nu weet niemand het nog, de kids ook niet, en volgende week komt die echo eraan en bezoek bij VK enzo. Dit legt er ook voelbaar druk op, iig aan mijn zijde *zucht* kon ik maar een blik in de toekomst werpen!



Ik ga vanavond nog maar eens goed naar onze financiën kijken, en het een en ander op papier zetten, dan krijg ik misschien wat meer rust op dat vlak.



Tenslotte, ik ben er niet bang voor dat wij op korte termijn uit elkaar zullen gaan, al kun je zoiets natuurlijk nooit uitsluiten. Onze beide ouders zijn gescheiden en wij komen allebei uit een nest van drie kids. Maar scheiden zal op dit moment ook weer zúlke grote problemen met zich meebrengen, dat wil je elkaar en de kids toch niet aan doen in deze tijden. Nee hoor, dat zie ik echt niet gebeuren voorlopig, wij blijven gewoon bij elkaar

Ik heb de babytijd juist helemaal niet als zwaar ervaren, ondanks de gebroken nachten (zoon sliep met 8 weken door, dochter pas met 9 maanden). Ik vind het NU juist zwaar, deze peuterfase, dat vond ik bij zoon ook heel sterk. Van 1,5 tot 3,5 vond ik loodzwaar. Vandaar dat er in die tijd ook geen tweede is gemaakt Vanaf een jaar of 4 vond ik het weer makkelijker worden, en toen genoten we daar weer zo van. Nu is zoon 8 en dochter 2 en heb ik handen vol aan dochterlief, en dat ervaar ik weer zo zwaar als toen met zoon. De babytijd, daar zie ik gek genoeg totaal niet tegenop (wel hopen dat het dit keer geen huilbaby is natuurlijk), maar ik kan nu al met angst en beven denken aan de periode dat nr. 3 straks 2 is en ik met nr. 2 naar zwemles moet, met weer een dwarse peuter aan mijn hand. Pffff daar kan ik het nu al warm van krijgen bij wijze van spreken

@Emma, goed dat je alles even op een rijtje zet voor jezelf w.b. budget maar ook de rest. Het is ook deel van het proces denk ik, ongeacht je keuze uiteindelijk...omdat deze zwangerschap zo plotseling is. Ik vind het niet vervelend dat jij hier schrijft over je zorgen. Het ís toch ook niet alleen maar positief, ook al kiezen wij er wel bewust (er) voor?



Grappig, dat je dat schrijft over peuters en baby's dat ervaar ik ook zo maar heb ik nog niet eerder gehoord.

@Nono, ben heel benieuwd hoe het met je is!

Wellicht neemt de echo alle twijfels weg en zit jij vanaf volgende week gewoon op een roze wolk! Wel goed dat jullie er over na denken. En bovendien zijn er meer dames op het forum die hebben getwijfeld of twijfelen. Dat is ook niet vreemd, en bovendien wordt zoiets door hormonen misschien ook wel versterkt.



De reden dat ik de babytijd zo heftig vind is vooral door de aanslag die zo'n bevalling weer is op je lijf. De verminderde weerstand na afloop en elk koudje dat de baby had, kreeg ik ook. Te kort aan nachtrust, weer aan het werk moeten terwijl je eigenlijk het liefste bij je baby blijft. Echt dat ontzwangeren het eerste jaar. Misschien ligt dat ook aan het seizoen waarin je bevalt, dus wie weet is het beter. Daarna vind ik het juist zo leuk omdat ze dingen gaan ondernemen en een eigen willetje krijgen dat vind ik juist veel leuker! En dat je ze dan echt dingen kan leren.

Oh ik geloof het gelijk dat ik niet de enige ben die in zo'n lastig parket zit of heeft gezeten. Alleen geen enkel verhaal is als je eigen verhaal. Lezen van ervaringen helpt wel een beetje, maar helemaal vergelijkbaar is het toch nooit. Je moet echt zelf beslissen hoe je het voor je zelf en je gezin wilt, anderen kunnen je daar niet bij helpen en ook niet voor je beslissen.



De reden dat ik de babytijd makkelijker vond heeft denk ik met de controle te maken. Zo'n klein baby'tje heb je zelf nog volledig onder controle, je neemt het mee en als het zo uitkomt zet je het even neer in de wagen/maxi cosi (en loopt daarna niet de andere kant op ) of ik droeg het lekker bij me in de draagdoek. Lekker tutten en eindeloos knuffelen met zo'n baby... Oke je bent wel meer tijd kwijt met de verzorging en voedingen enzo, maar krijgt nog geen tegenspraak Ik gaf 9 mnd volledig borstvoeding en vanaf 3 maanden heb ik dus gekolfd op mijn werk (3 x per dag), best een hoop werk allemaal maar zo ervoer ik dat niet, het ging als vanzelf en ik voelde me juist heel goed, ook lichamelijk. Ik was en ben bijna nooit ziek, sterke weerstand denk ik, ik kreeg zelden de dingen die de kindjes mee naar huis namen gelukkig. En het zijn goede slapers, ondanks dat met name dochter wel wakker werd elke nacht voor een voeding, maar dan sliepen ze daarna gelijk weer door meestal, dus dat viel ook wel mee.



Wat ik nu juist als zwaar(der) ervaar is dat ze nu een eigen willetje krijgt en het lastiger is om de controle te bewaren als moeder. Situaties als niet mee willen werken met wat er op dat moment moet gebeuren, scenes in de supermarkt, noem maar op, en plein publique je opvoedskills tonen (laatst kreeg dochter een driftbui midden op een braderie, ik kon echt geen kant meer op), dat vind ik dus echt moeilijk! Dat ze totaal niet luisteren. Ook wel weer grappig en interessant en ontzettend leuk om te zien hoe ze hun eigen karakter aan het ontwikkelen zijn, alleen op sommige momenten wat minder handig en dat kan ik soms niet zo goed uitstaan haha. Daarnaast is geduld niet bepaald mijn sterkste kant (understatement) dus dat zal er ook wel mee te maken hebben



Vandaag was het weer zo'n dag, mamadag dus, en ik ben VER-SLE-TEN. Blij dat ik morgen weer ga werken hihi. Nu ik dit zo opschrijf voel ik me meteen weer een slechte moeder (ben ik wel geschikt voor drie??).



Maar vanaf een bepaald punt vond ik het dan weer makkelijker en leuker worden, bij zoon was dat vanaf een jaar of 4. Omdat hij beter luisterde vanaf dat moment en ik beter met hem kon communiceren. Dat peutergebeuren ligt mij gewoon niet zo best geloof ik. Baby's en kinderen die naar school gaan, dat gaat een stuk beter

Carmen, Pipoo en Enkie, hoe is het met jullie?



En Mammie_rf, jij bent een keer langs geweest en ik heb je meteen in de tabel gezet. Maar misschien was dat wel helemaal niet de bedoeling en wil je nog niet meeschrijven.



Nono, ben ook benieuwd naar hoe het met jou is! Al een beetje zenuwachtig misschien?

Goedemorgen! Ik heb gisteren nog een uitgebreid gesprek gehad met mijn man, en die is echt een stuk positiever dan ik. Hij vindt dat het allemaal wel wat minder kan nog, van wat wij allemaal doen en uitgeven, en ook is hij van plan nog wel een keer een carrierestapje te maken zodat hij meer gaat verdienen. Dat noem ik nog eens positief denken. Dus hij ziet het wél zitten. Misschien had ik dat even nodig, ik sliep meteen een stuk beter vannacht, het heeft me wel gerustgesteld dat hij er zo in staat. Dat neemt niet weg dat we financieel wel de boekriem een stuk moeten aanhalen, maar het moet wel mogelijk zijn.

Goedemorgen!

Ben aan het werk, geen tijd om zelf uitgebreid te reageren.

Wilde Emma even een geven, je beschrijft je gemengde gevoelens en rationele overwegingen goed en ik kan ze goed begrijpen hoor!

Lijkt me erg heftig om terwijl je al zwanger bent, de keus te moeten maken. En idd, geen van de keuzes zal 100% zijn, het stemmetje "wat als wel" of "wat als niet" zal nog wel blijven spoken.



Bij mij verder weinig te melden. Blijf gewoon erg nieuwsgierig wat mijn lijf gaat doen deze weken. Ben wel steeds aan het rekenen, erg hè



Nu weer aan het werk, tot later!

Joepie! Nee, ben niet zwanger maar ben ongesteld! Waarschijnlijk de enige keer dat ik op dit forum er blij om ben. Precies 28 dagen ná mijn miskraam ben ik ongesteld geworden. Dat betekent dat mijn cyclus weer meteen normaal is. Ik gebruik de persona en die gaf na 14 dagen na mijn miskraam al een eisprong aan terwijl ik nog flink aan het bloeden was. Dacht: dat klopt niet. Dat ding is van slag door alle hormonen. Maar nee hoor, het was er echt 1tje. Mijn ongesteldheid is het bewijs . (aan de ene kant had ik liever gehad dat vandaag de eerste dag van mijn zwangerschap zou zijn maar goed, die kans was wel erg klein aangezien we tijdens het bloeden uiteraard niks hebben gedaan). Dus over een kleine 2 weken kunnen we er officieel weer voor gaan. Tot nu toe is het 3 keer in 1 keer raak geweest dus de lat ligt wel erg hoog :-S.



@ Emma: probeer alsjeblieft te genieten van je zwangerschap! Het is zo bijzonder en 2 of 3, jullie redden het echt wel! Die ene boterham meer of minder maakt echt niet uit. Ik ben opgegroeid in een groot gezin, we liepen nooit in de nieuwste kleren, gingen 1 keer per jaar op vakantie, gingen nooit naar pretparken enzo maar er was liefde en ik kijk terug op een super happy tijd! In een ver verleden heb ik een abortus gedaan omdat destijds mijn relatie net uit was gegaan en ik niet een alleenstaande moeder wilde zijn. Ben daar nooit echt overheen gekomen, altijd spijt gehad. Heb nu ook een soort gevoel dat ik gestraft wordt voor toen. Dus mijn advies? Geniet!



@ alle andere zwangeren....de grens van 12 weken is voor de meeste toch redelijk in zicht? Spannend hoor?



@ alle niet zwangeren....fingers crossed .

Ik ga een dezer dagen reageren op iedereen. Ben niet helmaal fit en mijn dochters ook niet, dus een paar zware dagen en nachten gehad.

@Emma, natuurlijk ben jij geschikt voor drie, ik ken mannen die vijf dagen werken en ook drie kinderen hebben . Even om te relativeren want moeders/vrouwen maken het zichzelf soms zo moeilijk. Dat doe ik ook, ik moet een goede moeder zijn ook al heb ik minstens zo'n ambitieuze baan als mijn man.....ik houd er op het werk al rekening mee dat ik niet als laatste bij de BSO wil aankomen. Vreselijk onrustig terwijl mijn man gewoon doodleuk tegen sluitingstijd de kinderen ophaalt en ook nog even bij de snackbar langs gaat...niet dat ik dat nou elke keer ook moet gaan doen want dan worden we allemaal moddervet maar mannen zijn vaak wel relaxter, net als jouw man nu ook w.b. budget enzo. Nouja...het is zo wel een heel verhaal geworden.



@Nono, he, je bent er weer alles ok?

Heeft hier nog iemand vakantie? Wij gaan dit weekend een lang weekend weg.

@Carmen, fijn dat je lichaam zo snel herstelt.

@Enkie, beterschap.



@4HK, ik heb nu de 26e de termijnecho en ik ga wel voor de combitest, niet voor de punctie maar als de kans groter is op een kindje met Down ga ik me daar meer in verdiepen. Verder niet.

@baby- of peutertijd, ik zie eigenlijk overal tegenop. Ik hoop maar dat ik niet vier jaar ga 'wachten' tot het kindje naar school kan. Ik kon me bij de eerste dat niet voorstellen dat ik het leuk zou vinden als ze naar school gaan, maar ik vind het heerlijk!