Zwanger
alle pijlers
Wil ik (nu al) kinderen?
zaterdag 14 juni 2014 om 17:30
Allereerst: het voelt enorm heftig op een topic te openen op de 'Zwanger'-pijler! Alsof alles daarmee 'echt' wordt
Mijn man en ik zijn rond de dertig en negen jaar samen. Vroeger dacht ik altijd dat ik later sowieso kinderen wilde en wilde hij niet. Ik heb, oh ironie, serieus overwogen daarom de relatie te verbreken. Enfin, hij schoof wat op richting 'misschien ooit' en ik wat meer richting 'misschien toch maar niet'. Inmiddels is het zo dat ik denk 'waarschijnlijk ooit wel' en dat hij zegt: ja, ik wil kinderen, en ik wil ook niet meer al te lang wachten. En het gaat mij eigenlijk te snel nu!
Ik heb altijd gedacht 'Het komt ooit wel', maar het lijkt erop dat 'ooit' ineens een stuk dichterbij is. Ik ben bang (heel dramatisch ) dat mijn leven voorbij is als er een kindje komt - qua tijd en bestedingsruimte voor mezelf. En ik heb ook geen idee wat ik moet verwachten. Ik zie mezelf (in de verre toekomst) wel als moeder, maar eerder van een ouder kind. Maar ja, daarvoor moet zo'n kindje eerst geboren worden natuurlijk Ik snap natuurlijk dat ik me niet direct hoef te laten bezwangeren omdat mijn man heeft besloten dat hij kinderen wil, maar goed, ooit zal ik de keuze toch moeten maken, dus waarom niet relatief snel in plaats van over een paar jaar?
Gelijkgestemden/advies/tips/help?
PS ik ga er nu, voor het doel van de discussie, vanuit dat het ons gegeven is om kinderen te krijgen. Ik weet dat dat niet vanzelfsprekend is.
Mijn man en ik zijn rond de dertig en negen jaar samen. Vroeger dacht ik altijd dat ik later sowieso kinderen wilde en wilde hij niet. Ik heb, oh ironie, serieus overwogen daarom de relatie te verbreken. Enfin, hij schoof wat op richting 'misschien ooit' en ik wat meer richting 'misschien toch maar niet'. Inmiddels is het zo dat ik denk 'waarschijnlijk ooit wel' en dat hij zegt: ja, ik wil kinderen, en ik wil ook niet meer al te lang wachten. En het gaat mij eigenlijk te snel nu!
Ik heb altijd gedacht 'Het komt ooit wel', maar het lijkt erop dat 'ooit' ineens een stuk dichterbij is. Ik ben bang (heel dramatisch ) dat mijn leven voorbij is als er een kindje komt - qua tijd en bestedingsruimte voor mezelf. En ik heb ook geen idee wat ik moet verwachten. Ik zie mezelf (in de verre toekomst) wel als moeder, maar eerder van een ouder kind. Maar ja, daarvoor moet zo'n kindje eerst geboren worden natuurlijk Ik snap natuurlijk dat ik me niet direct hoef te laten bezwangeren omdat mijn man heeft besloten dat hij kinderen wil, maar goed, ooit zal ik de keuze toch moeten maken, dus waarom niet relatief snel in plaats van over een paar jaar?
Gelijkgestemden/advies/tips/help?
PS ik ga er nu, voor het doel van de discussie, vanuit dat het ons gegeven is om kinderen te krijgen. Ik weet dat dat niet vanzelfsprekend is.
zaterdag 14 juni 2014 om 21:51
Ik dacht ook altijd dat kinderen krijgen alleen maar zwaar was en zag alleen de negatieve kanten. Tot iemand opmerkte dat er ook hele leuke kanten aan zitten. Toen ik daarover ging nadenken hebben we de sprong gewaagd. En nu ze er is (5 maanden oud is mijn dochter nu) ben ik zo blij dat ik het heb gedaan. Tuurlijk je leven wordt heel anders en je levert een hoop in. Maar ik geniet ook elke dag van mijn kind en ik ben elke dag dankbaar dat ze er is. En ik ben echt geen moeder die constant wil zorgen, ik vind het ook lekker om te gaan werken of soms een avondje weg te gaan. Maar het is zo heerlijk om dan weer thuis te komen. En hoe meer ze kunnen, hoe leuker het wordt.
zaterdag 14 juni 2014 om 21:54
quote:jellybelly schreef op 14 juni 2014 @ 21:47:
[...]
??? Is dit niet een wat érg ouderwetse opvatting? Van wie hoort dat? Als je zomaar stopt met de pil lijkt me dat daar toch al een duidelijke kinderwens achterzit, want 'we zijn nu eenmaal getrouwd' lijkt me een aparte reden....Ik schreef het al tussen aanhalingstekens om aan te geven dat ik het niet meen op die manier. Meer om aan te geven, dat dit voor ons de beste reden was om nu te beginnen en niet vorig jaar of volgend jaar. We wilden kinderen, wanneer hadden we niet besproken. Het was een logische stap die door zo'n ouderwetse opvatting opeens gezet werd/kon worden.
[...]
??? Is dit niet een wat érg ouderwetse opvatting? Van wie hoort dat? Als je zomaar stopt met de pil lijkt me dat daar toch al een duidelijke kinderwens achterzit, want 'we zijn nu eenmaal getrouwd' lijkt me een aparte reden....Ik schreef het al tussen aanhalingstekens om aan te geven dat ik het niet meen op die manier. Meer om aan te geven, dat dit voor ons de beste reden was om nu te beginnen en niet vorig jaar of volgend jaar. We wilden kinderen, wanneer hadden we niet besproken. Het was een logische stap die door zo'n ouderwetse opvatting opeens gezet werd/kon worden.
zaterdag 14 juni 2014 om 21:55
quote:lalalief schreef op 14 juni 2014 @ 18:19:
Je leven verandert compleet! Ik moe(s)t daar erg aan wennen...
Als je kinderen wilt, zou ik rond de dertig daar wel een mooie leeftijd voor vinden (vruchtbaarheid/ stabiele leefomgeving etc.)
Biologisch gezien is nu idd. wel handig, maar mijns inziens is het handiger pas aan kinderen te beginnen als je het echt echt echt zeker weet...
Je wil niet weten hoeveel mensen (althans dan overdrijf ik, maar ik heb er echt wel een paar dat horen zeggen) zich toch een beetje vergissen in de impact die het heeft en hoe het je leven veranderd.
Kan ik niet over mee praten, ik ben over een paar weken 32 en ik heb nog lang niet het gevoel dat ik er klaar voor ben (en ik denk ook niet dat ik dat gevoel ooit wel heb) ... maar goed dan spreek ik voor mezelf en dat was de vraag niet .
Je leven verandert compleet! Ik moe(s)t daar erg aan wennen...
Als je kinderen wilt, zou ik rond de dertig daar wel een mooie leeftijd voor vinden (vruchtbaarheid/ stabiele leefomgeving etc.)
Biologisch gezien is nu idd. wel handig, maar mijns inziens is het handiger pas aan kinderen te beginnen als je het echt echt echt zeker weet...
Je wil niet weten hoeveel mensen (althans dan overdrijf ik, maar ik heb er echt wel een paar dat horen zeggen) zich toch een beetje vergissen in de impact die het heeft en hoe het je leven veranderd.
Kan ik niet over mee praten, ik ben over een paar weken 32 en ik heb nog lang niet het gevoel dat ik er klaar voor ben (en ik denk ook niet dat ik dat gevoel ooit wel heb) ... maar goed dan spreek ik voor mezelf en dat was de vraag niet .
zaterdag 14 juni 2014 om 22:07
Wij hadden ook geen drang. Maar na vijf jaar huwelijk zagen we onszelf wel in de toekomst, met een paar oudere kinderen (9 en 11 ofzo) aan de eettafel zitten.
Toen beseften man en ik dat we dan wel nu eens in actie moesten komen, anders zouden die oudere kinderen er natuurlijk nooit komen. Al hadden we dan geen echte drang, voor ons viel het wel onder de noemer "alles uit het leven halen wat erin zit". En dit levensonderdeel wilden we toch niet missen.
Het lot was ons gunstig gezind en er kwamen binnen drie jaar twee gezonde, leuke kinderen.
De tijd totdat ze beide op de basisschool zaten (dus totdat ze wat zelfstandiger werden), vonden wij -behalve leuk- wel loodzwaar. Je hele leven wordt plotseling geregeerd door die mini-mensjes.
Altijd moet je aan hun kleding, voedsel, hygiëne, bedrust, vertier, veiligheid, enz, enz denken. Maar dat wisten we van tevoren en dat hadden we ingecalculeerd. Hoewel bepaalde dingen ons nog steeds zwaarder vallen dan we dachten (zoals het voortdurende geluid dat het hebben van kinderen met zich meebrengt: Bijna nooit meer rust en stilte in huis, of rust aan je hoofd, bijna nooit eens rustig samen kunnen praten aan tafel).
Nu ze zelfstandiger zijn, vinden wij het wel echt leuk om kinderen te hebben. Nu kunnen we als gezin bijvoorbeeld allerlei leuke dingen doen zonder al teveel rompslomp (zoals luiers, flesjes, middagdutjes, kinderwagens). We kunnen nu van alles beleven, met als verrijking dat we het nu ook door de ogen van onze kinderen zien. Eigenlijk zitten we nu in de fase zoals we het ooit voor ons zagen.
Dus ja, jouw twijfels en bedenkingen zijn terecht. Maar als je rond je 40ste die eettafel met basisschoolkinderen eraan wilt hebben, zul je toch nu wel eens in actie moeten komen.
En bedenk: Mocht je ervoor gaan, dan ben jij in ieder geval beter voorbereid op de offers die je daarvoor wellicht moet brengen, dan de mensen die klakkeloos met een roze-wolk-verwachting aan kinderen beginnen!
Toen beseften man en ik dat we dan wel nu eens in actie moesten komen, anders zouden die oudere kinderen er natuurlijk nooit komen. Al hadden we dan geen echte drang, voor ons viel het wel onder de noemer "alles uit het leven halen wat erin zit". En dit levensonderdeel wilden we toch niet missen.
Het lot was ons gunstig gezind en er kwamen binnen drie jaar twee gezonde, leuke kinderen.
De tijd totdat ze beide op de basisschool zaten (dus totdat ze wat zelfstandiger werden), vonden wij -behalve leuk- wel loodzwaar. Je hele leven wordt plotseling geregeerd door die mini-mensjes.
Altijd moet je aan hun kleding, voedsel, hygiëne, bedrust, vertier, veiligheid, enz, enz denken. Maar dat wisten we van tevoren en dat hadden we ingecalculeerd. Hoewel bepaalde dingen ons nog steeds zwaarder vallen dan we dachten (zoals het voortdurende geluid dat het hebben van kinderen met zich meebrengt: Bijna nooit meer rust en stilte in huis, of rust aan je hoofd, bijna nooit eens rustig samen kunnen praten aan tafel).
Nu ze zelfstandiger zijn, vinden wij het wel echt leuk om kinderen te hebben. Nu kunnen we als gezin bijvoorbeeld allerlei leuke dingen doen zonder al teveel rompslomp (zoals luiers, flesjes, middagdutjes, kinderwagens). We kunnen nu van alles beleven, met als verrijking dat we het nu ook door de ogen van onze kinderen zien. Eigenlijk zitten we nu in de fase zoals we het ooit voor ons zagen.
Dus ja, jouw twijfels en bedenkingen zijn terecht. Maar als je rond je 40ste die eettafel met basisschoolkinderen eraan wilt hebben, zul je toch nu wel eens in actie moeten komen.
En bedenk: Mocht je ervoor gaan, dan ben jij in ieder geval beter voorbereid op de offers die je daarvoor wellicht moet brengen, dan de mensen die klakkeloos met een roze-wolk-verwachting aan kinderen beginnen!
zaterdag 14 juni 2014 om 22:10
Leuk en herkenbaar topic! Op de kop af 2 (jeumig) jaar gelden opende ik dit topic, omdat ik ook twijfelde aan mijn babywens. De twijfel bleef. De hele zwangerschap vroeg ik me af "of we later kinderen zouden willen" - eh.. oh ja.. later is al bijna Een paar dagen voor de bevalling had ik nog steeds geen rammelende eierstokken, en vroeg ik me af of ik überhaupt wel kinderen wilde.
Maar nu is ze 5 maanden, en echt heel, heel leuk. Mijn leven is helemaal niet 100% veranderd. De echte omslagen in mijn leven waren samenwonen en een fulltime baan, dit is ook nieuw, maar vooral leuk erbij. En ja natuurlijk is het even wennen, en vooral veel plannen ("even de deur uit" is een halve volksverhuizing lijkt het wel). En nee, dit jaar geen safari of parelwit zandstrand, maar vakantie met een boek en een wijntje in eigen land (waar ik overigens opeens net zo naar uitkeek - tot mijn eigen verbazing).
Soms vind ik het wel jammer dat ik niet met vrienden met de rugzak in een trein naar ergens zit deze zomer, dat is absoluut waar, maar dit is ook wel een leuk avontuur
Oh en niet àlle babies huilen de hele tijd, en niet àlle babies slapen de hele nacht niet. Ik slaap meer en beter sinds ik haar heb dan ervoor! Jammer dat je dat vooraf niet kan bestellen/ weten.
Maar nu is ze 5 maanden, en echt heel, heel leuk. Mijn leven is helemaal niet 100% veranderd. De echte omslagen in mijn leven waren samenwonen en een fulltime baan, dit is ook nieuw, maar vooral leuk erbij. En ja natuurlijk is het even wennen, en vooral veel plannen ("even de deur uit" is een halve volksverhuizing lijkt het wel). En nee, dit jaar geen safari of parelwit zandstrand, maar vakantie met een boek en een wijntje in eigen land (waar ik overigens opeens net zo naar uitkeek - tot mijn eigen verbazing).
Soms vind ik het wel jammer dat ik niet met vrienden met de rugzak in een trein naar ergens zit deze zomer, dat is absoluut waar, maar dit is ook wel een leuk avontuur
Oh en niet àlle babies huilen de hele tijd, en niet àlle babies slapen de hele nacht niet. Ik slaap meer en beter sinds ik haar heb dan ervoor! Jammer dat je dat vooraf niet kan bestellen/ weten.
zaterdag 14 juni 2014 om 23:22
Ha goed punt Valderie.
Ik bedoel met 'lekker feesten' niet perse zuipen en stappen. Maar wat ik wel bedoel vind ik lastig te omschrijven.
Het is vooral dat je met kleine kinderen pas je realiseert wat een tijd je had en wat je daar allemaal in had kunnen doen. Russisch leren ipv herhalingen van Roseanne kijken. Feesten in de zin van ' je interesses najagen'.
Ik vind het mijn dames een enorme verrijking en ik ben toch ook niet zo erg veranderd geloof ik.
Ik bedoel met 'lekker feesten' niet perse zuipen en stappen. Maar wat ik wel bedoel vind ik lastig te omschrijven.
Het is vooral dat je met kleine kinderen pas je realiseert wat een tijd je had en wat je daar allemaal in had kunnen doen. Russisch leren ipv herhalingen van Roseanne kijken. Feesten in de zin van ' je interesses najagen'.
Ik vind het mijn dames een enorme verrijking en ik ben toch ook niet zo erg veranderd geloof ik.
zondag 15 juni 2014 om 11:37
quote:Blusher schreef op 14 juni 2014 @ 22:05:
De titel begrijp ik niet zo goed. Hoezo 'nu al' kinderen.
Jij en je man zijn rond de dertig dat vind ik een vrij normale leeftijd om een kind te krijgen.
Ja idd. Als je nog tien jaar wacht ga je het moeilijk krijgen als je het echt wilt. (moeder natuur he...)
Daardoor zou ik me niet af laten schrikken, je kan beter spijt hebben dat je ze niet hebt dan omgekeerd. (en geloof me, die mensen zijn er...)
Plofkipje: ik ben het helemaal met je eens over de uitspraken 'mn leven heeft zin gekregen'.
Alsof je een beter mens bent als je kinderen hebt...
Doreia: onder welke steen zit jij? Je gaat toch niet aan de kinderen 'omdat het hoort'? De tijd dat anders de pastoor langs kwam is al ruimschoots voor bij hoor...
In mijn eigen geval: ik kan een kind niet gelukkig maken. Heeft ook te maken met praktische feiten, doet er verder niet toe.
TO nogmaals: laat je niet gek maken en doe wat JIJ het fijnste vind, ongeacht wat anderen zeggen.
(en aan de kinderen enkel omdat je partner het wil is gedoemd om te mislukken...)
Dametje: wat is er niet nuttig aan Roseanne kijken? Is heel leerzaam hoor ...(en bovendien: ontspanning is ook belangrijk!)
De titel begrijp ik niet zo goed. Hoezo 'nu al' kinderen.
Jij en je man zijn rond de dertig dat vind ik een vrij normale leeftijd om een kind te krijgen.
Ja idd. Als je nog tien jaar wacht ga je het moeilijk krijgen als je het echt wilt. (moeder natuur he...)
Daardoor zou ik me niet af laten schrikken, je kan beter spijt hebben dat je ze niet hebt dan omgekeerd. (en geloof me, die mensen zijn er...)
Plofkipje: ik ben het helemaal met je eens over de uitspraken 'mn leven heeft zin gekregen'.
Alsof je een beter mens bent als je kinderen hebt...
Doreia: onder welke steen zit jij? Je gaat toch niet aan de kinderen 'omdat het hoort'? De tijd dat anders de pastoor langs kwam is al ruimschoots voor bij hoor...
In mijn eigen geval: ik kan een kind niet gelukkig maken. Heeft ook te maken met praktische feiten, doet er verder niet toe.
TO nogmaals: laat je niet gek maken en doe wat JIJ het fijnste vind, ongeacht wat anderen zeggen.
(en aan de kinderen enkel omdat je partner het wil is gedoemd om te mislukken...)
Dametje: wat is er niet nuttig aan Roseanne kijken? Is heel leerzaam hoor ...(en bovendien: ontspanning is ook belangrijk!)
zondag 15 juni 2014 om 13:03
Het klinkt mij erg bekend.
Ik ben momenteel 30 weken zwanger en mijn man en ik hebben altijd de wens gehad, maar hebben ook 10 jaar gewacht. We wilde graag tijd samen en nog genieten van het onbezorgde leventje, maar ja we worden er ook niet jonger op en oude ouders willen we niet voor onze kinderen
Toen we eenmaal besloten er voor te gaan vond ik het evengoed heel spannend en dacht ook vaak wil en kan ik dit wel. Na 5 maanden was het raak en was ik ook wel een beetje in paniek. Nu kunnen we echt niet meer terug. Mijn eerste 18 weken vond ik ook echt niet leuk. Ik mis nu af en toe mijn oude leventje al, omdat je niet alles meer kan. Maar ik kijk heel erg uit naar de komst van de kleine, ik zit nu soms in tweestrijd. Aan de ene kant kan ik niet wachten tot het komt en aan de andere kant mag het van mij nog wel ff duren. Mijn man heeft hetzelfde. Maar toch willen we niets liever dan samen een gezinnetje. Denk soms dat de twijfel toch wel blijft tot de kleine er is.
Maar o wat ben ik benieuwd naar ons kleintje. Het zal zeker zwaar worden maar uiteindelijk voegt het allemaal vast wel weer straks. En kan ik me een leventje zonder onze Puck niet meer voorstellen.
Wens je heel veel succes en luister naar je gevoel. Uiteindelijk weet je best wat je wil.
Ik ben momenteel 30 weken zwanger en mijn man en ik hebben altijd de wens gehad, maar hebben ook 10 jaar gewacht. We wilde graag tijd samen en nog genieten van het onbezorgde leventje, maar ja we worden er ook niet jonger op en oude ouders willen we niet voor onze kinderen
Toen we eenmaal besloten er voor te gaan vond ik het evengoed heel spannend en dacht ook vaak wil en kan ik dit wel. Na 5 maanden was het raak en was ik ook wel een beetje in paniek. Nu kunnen we echt niet meer terug. Mijn eerste 18 weken vond ik ook echt niet leuk. Ik mis nu af en toe mijn oude leventje al, omdat je niet alles meer kan. Maar ik kijk heel erg uit naar de komst van de kleine, ik zit nu soms in tweestrijd. Aan de ene kant kan ik niet wachten tot het komt en aan de andere kant mag het van mij nog wel ff duren. Mijn man heeft hetzelfde. Maar toch willen we niets liever dan samen een gezinnetje. Denk soms dat de twijfel toch wel blijft tot de kleine er is.
Maar o wat ben ik benieuwd naar ons kleintje. Het zal zeker zwaar worden maar uiteindelijk voegt het allemaal vast wel weer straks. En kan ik me een leventje zonder onze Puck niet meer voorstellen.
Wens je heel veel succes en luister naar je gevoel. Uiteindelijk weet je best wat je wil.
zondag 15 juni 2014 om 13:08
Heel leuk dat dit zo'n herkenbaar onderwerp blijkt te zijn en dat er zoveel reacties komen!
@elein, ik moet erg lachen om je topictitel en ga zo ook even het hele topic lezen
@marilyn & blusher, het idee is dat het voor mij dus nog steeds voelt als 'nu al', ik heb niet het gevoel dat ik er nu al klaar voor ben maar weet ook niet of ik dat gevoel ooit echt zal krijgen (zoals jij ook zegt, marilyn). En met 'nu al' bedoel ik ook 'direct nu mijn man ook wil' en niet pas over een jaar of twee jaar. Maar hoe meer reacties ik lees in dit topic, en hoe meer ik probeer mijn eigen bezwaren te formuleren, hoe meer ik me realiseer dat die deels berusten op een onrealistisch beeld van het leven met een kind (zie alleen de negatieve kanten, heb vooroordelen die nergens op slaan zoals dat we dan meteen superburgerlijk zouden worden) en hoe meer ik ook ga denken dat het eigenlijk best wel leuk is en waarom niet nu, inderdaad, want het perfecte moment komt waarschijnlijk nooit. Ik realiseer me dat ik mezelf ook moet toestaan om het te gaan willen en leuk te vinden, want dat heb ik de afgelopen jaren een beetje onderdrukt (omdat toen-nog-vriend misschien niet wilde, ik probeerde me te verenigen met het idee van een leven zonder kinderen et cetera).
@java en doreia, dank ook voor jullie reacties, daar heb ik erg veel aan Vooral in hoe Java erin staat kan ik me goed verplaatsen.
@blijftgewoondametje, ik wilde eerst typen dat we gewoon al best wel gefeest hebben vroeger en dat het nu niet meer zo hoog op het verlanglijstje staat, maar ik snap na je tweede post beter wat je bedoelt en daar zit ik inderdaad ook wel een beetje over na te denken. Ik heb zoveel tijd die ik nu niet nuttig invul, en ik zou tegelijkertijd nog wel allerlei dingen willen leren (naaien, Spaans, et cetera) die waarschijnlijk lastiger in te plannen zijn als je de zorg hebt voor een kind. Dus misschien moet ik daar mee aan de slag. En we zouden inderdaad misschien nog wel twee jaar kunnen wachten. Mijn man is in ieder geval bereid om bijvoorbeeld een paar jaar een dag minder te gaan werken (in een soort van ouderschapsverlofconstructie) zodat we nog maar twee oppas-/opvangdagen overhouden (we werken nu allebei vier dagen en ik wil dat ook graag blijven doen), dus dat is fijn. Ik heb nu een langdurend bepaaldetijdcontract, dat als het afloopt zou moeten worden omgezet in een vast contract (of in niets) en twijfel of ik er verstandig aan zou doen om vóór het aflopen van dat contract zwanger te worden (als het allemaal lukt natuurlijk).
Stof tot nadenken allemaal en ik ben blij dat ik dit topic geopend heb en er niet mee rond ben blijven lopen!
oh en @carpe_diem, "dingen moeilijker maken dan ze zijn" is een beetje the story of my life, haha!
@elein, ik moet erg lachen om je topictitel en ga zo ook even het hele topic lezen
@marilyn & blusher, het idee is dat het voor mij dus nog steeds voelt als 'nu al', ik heb niet het gevoel dat ik er nu al klaar voor ben maar weet ook niet of ik dat gevoel ooit echt zal krijgen (zoals jij ook zegt, marilyn). En met 'nu al' bedoel ik ook 'direct nu mijn man ook wil' en niet pas over een jaar of twee jaar. Maar hoe meer reacties ik lees in dit topic, en hoe meer ik probeer mijn eigen bezwaren te formuleren, hoe meer ik me realiseer dat die deels berusten op een onrealistisch beeld van het leven met een kind (zie alleen de negatieve kanten, heb vooroordelen die nergens op slaan zoals dat we dan meteen superburgerlijk zouden worden) en hoe meer ik ook ga denken dat het eigenlijk best wel leuk is en waarom niet nu, inderdaad, want het perfecte moment komt waarschijnlijk nooit. Ik realiseer me dat ik mezelf ook moet toestaan om het te gaan willen en leuk te vinden, want dat heb ik de afgelopen jaren een beetje onderdrukt (omdat toen-nog-vriend misschien niet wilde, ik probeerde me te verenigen met het idee van een leven zonder kinderen et cetera).
@java en doreia, dank ook voor jullie reacties, daar heb ik erg veel aan Vooral in hoe Java erin staat kan ik me goed verplaatsen.
@blijftgewoondametje, ik wilde eerst typen dat we gewoon al best wel gefeest hebben vroeger en dat het nu niet meer zo hoog op het verlanglijstje staat, maar ik snap na je tweede post beter wat je bedoelt en daar zit ik inderdaad ook wel een beetje over na te denken. Ik heb zoveel tijd die ik nu niet nuttig invul, en ik zou tegelijkertijd nog wel allerlei dingen willen leren (naaien, Spaans, et cetera) die waarschijnlijk lastiger in te plannen zijn als je de zorg hebt voor een kind. Dus misschien moet ik daar mee aan de slag. En we zouden inderdaad misschien nog wel twee jaar kunnen wachten. Mijn man is in ieder geval bereid om bijvoorbeeld een paar jaar een dag minder te gaan werken (in een soort van ouderschapsverlofconstructie) zodat we nog maar twee oppas-/opvangdagen overhouden (we werken nu allebei vier dagen en ik wil dat ook graag blijven doen), dus dat is fijn. Ik heb nu een langdurend bepaaldetijdcontract, dat als het afloopt zou moeten worden omgezet in een vast contract (of in niets) en twijfel of ik er verstandig aan zou doen om vóór het aflopen van dat contract zwanger te worden (als het allemaal lukt natuurlijk).
Stof tot nadenken allemaal en ik ben blij dat ik dit topic geopend heb en er niet mee rond ben blijven lopen!
oh en @carpe_diem, "dingen moeilijker maken dan ze zijn" is een beetje the story of my life, haha!
zondag 15 juni 2014 om 13:53
Zolang je jezelf niet gaat dwingen om het leuk te gaan vinden.
In de zin van je man wil dus baren kr**g... .
Dat gevoel van er nog niet aan toe zijn dat herken ik als geen ander.
Zolang ik dat gevoel heb begin ik er echt niet aan.
Qua relatie is dat lastig, ja dat klopt. (Dat weet ik op dit moment
helaas als geen ander. Ik moet zeggen dat ik zelf een fractie heb gedacht 'zal ik dan toch maar'. Maar het gaat zo tegen mijn gevoel in)
Maar aan de kinderen omdat partner het wil maak je drie mensen niet gelukkig van. Je man, je zelf en het kind.
Bezindt eer ge begind. Maar goed, dat doe je volgens mij al.
In de zin van je man wil dus baren kr**g... .
Dat gevoel van er nog niet aan toe zijn dat herken ik als geen ander.
Zolang ik dat gevoel heb begin ik er echt niet aan.
Qua relatie is dat lastig, ja dat klopt. (Dat weet ik op dit moment
helaas als geen ander. Ik moet zeggen dat ik zelf een fractie heb gedacht 'zal ik dan toch maar'. Maar het gaat zo tegen mijn gevoel in)
Maar aan de kinderen omdat partner het wil maak je drie mensen niet gelukkig van. Je man, je zelf en het kind.
Bezindt eer ge begind. Maar goed, dat doe je volgens mij al.
zondag 15 juni 2014 om 14:00
De eerste twee jaar met mijn kinderen was ik trouwens helemaal in de wolken. Geweldig vind ik dat, van die kleine hummeltjes die de wereld ontdekken. Vanaf een jaar of 4 werd het regelmatig behoorlijk aanpoten, dan is het niet meer 'schattig' als ze hun zinnetje willen doordrijven maar vaak ook best irritant. En dan besef je ineens waarom behang soms zo dik is
zondag 15 juni 2014 om 20:41
Haha dat zie ik ook bij mijn nichtje BetjeBig.
600 discussies per dag, lijkt me heel erg vermoeiend.
Al is het ook wel grappig, maar niet de hele dag door.
Ik dacht overigens juist dat de 1e paar jaar vooral pittig waren...
Verder lijkt het me dat je vooral dat 'getut' (aankleden,badje,eten geven enz.) leuk moet vinden.
(en dat vind ik dus helemaal niks, de hele dag dat getut)
600 discussies per dag, lijkt me heel erg vermoeiend.
Al is het ook wel grappig, maar niet de hele dag door.
Ik dacht overigens juist dat de 1e paar jaar vooral pittig waren...
Verder lijkt het me dat je vooral dat 'getut' (aankleden,badje,eten geven enz.) leuk moet vinden.
(en dat vind ik dus helemaal niks, de hele dag dat getut)
zondag 15 juni 2014 om 22:44
Tsja lastig TO, ik heb een zeer uitgesproken kinderwens en kan niet wachten maar móét nog even wachten helaas
Ik zie vaak een verschil in de moeders die ik ken die niet konden wachten en de moeders die niet zo'n uitgesproken kinderwens hadden, maar ik kan niet precies uitleggen wat dat verschil dan is. De een is ook geen betere moeder dan de ander naar mijn idee...
Maar alle moeders die ik ken zijn uiteindelijk heel blij met hun kinderen en echt heel erg gek op ze. Of ze het nou iets te somber inzagen, of iets te positief. Ik heb vanaf mijn vroege puberteit al de zorg over kleine kinderen gehad en heb heel erg het gevoel dat ik het 'klappen van de zweep' ken, qua driftbuien in de supermarkt, luiers verschonen, badjes/bedjes/flesjes, spelen, de ontwikkeling van kinderen, en zelfs de slapeloze nachten ( ). Maar tegelijkertijd is er een wereld die ik niet zal kúnnen kennen totdat ik moeder word: borstvoeding geven (en hoe het is als dat niet lukt), moederliefde, de bezorgdheid en het verantwoordelijkheidsgevoel die een moeder ervaart, de verbondenheid tussen ouder en kind, het elke keer weer een nieuwe fase in gaan en dan die oude loslaten, het gevoel dat een ouder heeft als het kind iets 'fout' doet (andere kindjes slaan, iets stelen, teveel drinken, noem maar op). En als allerbelangrijkste: eindverantwoordelijke zijn. Ja ik heb slapeloze nachten ervaren (en veel) door een huilbaby, maar ik hoefde die baby niet te troosten, ik kon me rustig ergeren, zonder verantwoordelijkheid... Dat is gewoon iets dat je niet ervaart hoe intensief je ook voor een kind zorgt, als je niet de hoofdverzorger bent. Het échte opvoeden, met alle angsten, verdriet, irritatie, boosheid, verantwoordelijkheid, maar ook alle liefde, geluk en plezier die daarbij komen kijken kun je niet ervaren als je niet de hoofdverzorger bent.
Maar dat zijn nou juist de dingen die me zo de moeite waard lijken. En al die andere dingen: het spelen met het kind, het verzorgen, dat vind ik óók leuk, maar dat is niet de kern van het kinderen willen als je het mij vraagt. Dat gaat veel dieper dan of je het leuk vindt om een flesje te geven of een luier kunt verschonen, dat is namelijk niet wat een kínd is, maar wat een baby nódig heeft. Twee hele verschillende dingen mijns inziens.
Het is jammer dat we tegenwoordig niet meer opgroeien in grote gezinnen wat dat betreft: de oudsten hielpen mee met de verzorging van de jongsten en als de jongsten ouder werden hadden de oudsten kinderen, en zo had iedereen een veel beter beeld van kinderen. Veel ouders komen voor het eerst met zorg in aanraking op het moment dat ze zelf een kind hebben, waardoor het een enorme sprong lijkt en is.
Maar daar doe je niks aan, want dat is onze samenleving. Maar ik denk, kinderen willen, dat gaat niet om de verzorging van een baby of het opgeven van vrije tijd. Kinderen zijn niet alleen maar leuk en ook niet alleen maar stom. Het gaat erom: wil jij een kind op de wereld zetten, met alles wat daarbij hoort? Een luier verschonen kan iedereen namelijk (na even oefenen).
Ik hoop dat je wat aan mijn post hebt
Ik zie vaak een verschil in de moeders die ik ken die niet konden wachten en de moeders die niet zo'n uitgesproken kinderwens hadden, maar ik kan niet precies uitleggen wat dat verschil dan is. De een is ook geen betere moeder dan de ander naar mijn idee...
Maar alle moeders die ik ken zijn uiteindelijk heel blij met hun kinderen en echt heel erg gek op ze. Of ze het nou iets te somber inzagen, of iets te positief. Ik heb vanaf mijn vroege puberteit al de zorg over kleine kinderen gehad en heb heel erg het gevoel dat ik het 'klappen van de zweep' ken, qua driftbuien in de supermarkt, luiers verschonen, badjes/bedjes/flesjes, spelen, de ontwikkeling van kinderen, en zelfs de slapeloze nachten ( ). Maar tegelijkertijd is er een wereld die ik niet zal kúnnen kennen totdat ik moeder word: borstvoeding geven (en hoe het is als dat niet lukt), moederliefde, de bezorgdheid en het verantwoordelijkheidsgevoel die een moeder ervaart, de verbondenheid tussen ouder en kind, het elke keer weer een nieuwe fase in gaan en dan die oude loslaten, het gevoel dat een ouder heeft als het kind iets 'fout' doet (andere kindjes slaan, iets stelen, teveel drinken, noem maar op). En als allerbelangrijkste: eindverantwoordelijke zijn. Ja ik heb slapeloze nachten ervaren (en veel) door een huilbaby, maar ik hoefde die baby niet te troosten, ik kon me rustig ergeren, zonder verantwoordelijkheid... Dat is gewoon iets dat je niet ervaart hoe intensief je ook voor een kind zorgt, als je niet de hoofdverzorger bent. Het échte opvoeden, met alle angsten, verdriet, irritatie, boosheid, verantwoordelijkheid, maar ook alle liefde, geluk en plezier die daarbij komen kijken kun je niet ervaren als je niet de hoofdverzorger bent.
Maar dat zijn nou juist de dingen die me zo de moeite waard lijken. En al die andere dingen: het spelen met het kind, het verzorgen, dat vind ik óók leuk, maar dat is niet de kern van het kinderen willen als je het mij vraagt. Dat gaat veel dieper dan of je het leuk vindt om een flesje te geven of een luier kunt verschonen, dat is namelijk niet wat een kínd is, maar wat een baby nódig heeft. Twee hele verschillende dingen mijns inziens.
Het is jammer dat we tegenwoordig niet meer opgroeien in grote gezinnen wat dat betreft: de oudsten hielpen mee met de verzorging van de jongsten en als de jongsten ouder werden hadden de oudsten kinderen, en zo had iedereen een veel beter beeld van kinderen. Veel ouders komen voor het eerst met zorg in aanraking op het moment dat ze zelf een kind hebben, waardoor het een enorme sprong lijkt en is.
Maar daar doe je niks aan, want dat is onze samenleving. Maar ik denk, kinderen willen, dat gaat niet om de verzorging van een baby of het opgeven van vrije tijd. Kinderen zijn niet alleen maar leuk en ook niet alleen maar stom. Het gaat erom: wil jij een kind op de wereld zetten, met alles wat daarbij hoort? Een luier verschonen kan iedereen namelijk (na even oefenen).
Ik hoop dat je wat aan mijn post hebt
maandag 16 juni 2014 om 14:34
quote:blijftgewoondametje schreef op 14 juni 2014 @ 23:22:
Ha goed punt Valderie.
Ik bedoel met 'lekker feesten' niet perse zuipen en stappen. Maar wat ik wel bedoel vind ik lastig te omschrijven.
Het is vooral dat je met kleine kinderen pas je realiseert wat een tijd je had en wat je daar allemaal in had kunnen doen. Russisch leren ipv herhalingen van Roseanne kijken. Feesten in de zin van ' je interesses najagen'.
Ik vind het mijn dames een enorme verrijking en ik ben toch ook niet zo erg veranderd geloof ik.
Ja, nu snap ik je wat beter. Maar ook bij dit punt denk ik dan: Hoeveel jaar wil je nog gaan Russisch buikdansen en schilder cursussen gaan volgen? Ik ben al vanaf mijn 16e bezig 'mezelf te ontwikkelen'. Doe veel aan yoga, heb veel gereisd, op hoge bergen gemediteerd, allerlei sporten gedaan waaronder rotsklimmen, wielrennen, met vrienden allerlei gekke dingen beleefd, naar festivals gegaan, gekampeerd in onherbergzaam gebied. Weet ik het wat voor gekkigheid allemaal.
Maar dat is nu dus al twaalf jaar gaande en ik heb nu dus een heel sterke hang naar iets anders. Verlang juist erg naar dat andere leven. Het lijkt bijna alsof dat tegenwoordig niet meer mag. Dat iedereen tot het 35e levensjaar op paarden door Mongolie moet reizen en dan (na de verlichting bereikt te hebben) er pas mag achterkomen dat een burgerlijk bestaat toch ook heel leuk is.
Ha goed punt Valderie.
Ik bedoel met 'lekker feesten' niet perse zuipen en stappen. Maar wat ik wel bedoel vind ik lastig te omschrijven.
Het is vooral dat je met kleine kinderen pas je realiseert wat een tijd je had en wat je daar allemaal in had kunnen doen. Russisch leren ipv herhalingen van Roseanne kijken. Feesten in de zin van ' je interesses najagen'.
Ik vind het mijn dames een enorme verrijking en ik ben toch ook niet zo erg veranderd geloof ik.
Ja, nu snap ik je wat beter. Maar ook bij dit punt denk ik dan: Hoeveel jaar wil je nog gaan Russisch buikdansen en schilder cursussen gaan volgen? Ik ben al vanaf mijn 16e bezig 'mezelf te ontwikkelen'. Doe veel aan yoga, heb veel gereisd, op hoge bergen gemediteerd, allerlei sporten gedaan waaronder rotsklimmen, wielrennen, met vrienden allerlei gekke dingen beleefd, naar festivals gegaan, gekampeerd in onherbergzaam gebied. Weet ik het wat voor gekkigheid allemaal.
Maar dat is nu dus al twaalf jaar gaande en ik heb nu dus een heel sterke hang naar iets anders. Verlang juist erg naar dat andere leven. Het lijkt bijna alsof dat tegenwoordig niet meer mag. Dat iedereen tot het 35e levensjaar op paarden door Mongolie moet reizen en dan (na de verlichting bereikt te hebben) er pas mag achterkomen dat een burgerlijk bestaat toch ook heel leuk is.
vrijdag 20 juni 2014 om 11:50
@voetjesinhetzand, dank je voor je uitgebreide reactie. De kinderwens spat van je post af. Ik hoop dat het je snel gegund is en ik vind het ook grappig om het contrast met mijn eigen mening te zien.
@valderievaldera, "dat iedereen tot het 35e levensjaar op paarden door Mongolie moet reizen en dan (na de verlichting bereikt te hebben) er pas mag achterkomen dat een burgerlijk bestaat toch ook heel leuk is", haha!
Allemaal erg bedankt voor jullie reacties! Man en ik hebben het er de laatste dagen uitgebreid over gehad en ik heb de gedachte ook wat laten bezinken. En ik merk dat ik echt nog even wil wachten. Dat het nu kan, wil niet zeggen dat het nu ook al moet. Het was fijn om hier mijn gedachten te kunnen delen en van ervaringsdeskundigen te horen!
@valderievaldera, "dat iedereen tot het 35e levensjaar op paarden door Mongolie moet reizen en dan (na de verlichting bereikt te hebben) er pas mag achterkomen dat een burgerlijk bestaat toch ook heel leuk is", haha!
Allemaal erg bedankt voor jullie reacties! Man en ik hebben het er de laatste dagen uitgebreid over gehad en ik heb de gedachte ook wat laten bezinken. En ik merk dat ik echt nog even wil wachten. Dat het nu kan, wil niet zeggen dat het nu ook al moet. Het was fijn om hier mijn gedachten te kunnen delen en van ervaringsdeskundigen te horen!
vrijdag 20 juni 2014 om 15:54
Tja, ik zeg bij twijfel wel doen die kinderen. Althans, ik wilde ze nooit, torn heeeeeeel lang getwijfeld en op een gegeven moment de knoop doorgehakt. Nooit een moment spijt van gehad. Sterker nog, er komt een 2e aan.
Maar, ik heb wel een relatie waarin we evenveel zorgen en dus daarom nog genoeg tijd over hebben om iets voor onszelf te doen zonder kind.
In een relatie waar het hele kindgebeuren op mijn schouders terecht zou komen, dan had ik bedankt.
Samen voor een kind kiezen is samen de zorg delen.
Maar, ik heb wel een relatie waarin we evenveel zorgen en dus daarom nog genoeg tijd over hebben om iets voor onszelf te doen zonder kind.
In een relatie waar het hele kindgebeuren op mijn schouders terecht zou komen, dan had ik bedankt.
Samen voor een kind kiezen is samen de zorg delen.
vrijdag 20 juni 2014 om 15:57
vrijdag 20 juni 2014 om 16:58
Goh ik had dit topic geopend kunnen hebben
Ook ik (en vriend) twijfelen al jaren en ik ben inmiddels ook 32. Voor mn gevoel "moet" de beslissing toch wel binnennu en eenjaar gemaakt worden. Maar ik vind het moeilijk
Bij mij voelt het vooral zo dat ik er NU op dit moment niet per se behoefte aan heb. We zijn vrij, doen leuke dingen, maken verre reizen, leuke stedentrips, kunnen eens naar een feestje.....
Maaar....hoe sta je daar over 10 jaar in? Wil je op je, pak m beet, 45e nog steeds continu "de stad in" of 4 keer per jaar op reis?
Dat weet ik nu dus niet. En echt, ik ga me heus wel mn hele leven vermaken zonder kinderen, daar twijfel ik niet aan
Maar soms ben ik ook bang dat het toch wat leeg wordt als je de "jong en hip" fase een beetje ontgroeid bent zeg maar. Niet dat ik een kind als levensvulling zou zien...maar het is meer dat ik nu gewoon niet kan inschatten hoe ik me over 10 jaar voel.
Zou ik er dan spijt van hebben als ik geen kinderen zou hebben?
Tegelijkertijd ben ik bang dat onze relatie slechter wordt van een kind. Ik zie zoveel uitgebluste stellen om me heen die alleen nog maar bezig zijn om alles te plannen en langs elkaar heen leven: "Oke dus ik ga dinsdag sporten en dan kan jij woensdag naar de kroeg"
Ik ben bang dat je elkaar uit het oog gaat verliezen en ook al ben je er zelf bij of dat wel of niet gebeurt: helemaal 100% in de hand heb je het ook niet omdat je nu ook nog niet weet hoe de impact van zo'n kind op je leven is en hoe je er dan zelf in staat. Ik ben nu soms al geirriteerd over kleine dingetjes...hoe moet dat wel niet zijn als je al de hele dag een jengelende peuter aan je been hebt terwijl je probeert op je werk ook nog een goede werknemer te zijn en ergens ook nog een fijne partner?
Het liefst zou ik nog 10 jaar uitstel hebben, maar ja...ik vraag me af of je er dan opeens wel klaar voor bent?
Soms vraag ik me ook wel eens af of deze hysterische "baby-vraag" ook niet opgelegd wordt door de maatschappij. Het is nou eenmaal "de norm" om kinderen te willen en te krijgen. Wijk je daarvan af dan ben je automatisch anders, vreemd en moet je je afvragen of dat wel de goede beslissing is.
En het is denk ik ook zo'n dilemma omdat het onomkeerbaar is. Heb je eenmaal een kind dan kan je niet meer terug...besluit je om het niet te doen, en heb je op je 46e opeens spijt, dan is er ook niet zo heel veel meer mogelijk. en dat maakt het zo anders dan bijvoorbeeld andere belangrijke beslissingen zoals het wisselen van baan of verhuizen. Daar heb je tenminste nog enigszins grip op en dat kan je ook weer makkelijker veranderen mocht het niet goed uitpakken.
En dan nog 1 bijkomend puntje van angst/twijfel" ik zou zo bang zijn dat ik een ongezond kindje krijg met een ziekte of Down Syndroom of iets dergelijks. Aangezien ik blijkbaar al niet echt een enorme "oermoeder" ben vraag ik me af of ik het zou trekken als mijn kind verstandelijk gehandicapt is, of zwaar lichamelijk gehandicapt. Uiteindelijk kies je toch voor een kind omdat je het wilt zien opgroeien, blij wilt zien zijn en er leuke dingen mee wilt doen.....als dat opeens allemaal wegvalt omdat ze zwaar ziek zijn en je dus alleen nog maar zorgt...ik weet niet of ik dat trek
Maar ook dat is dus weer zo'n onzeker punt in het hele verhaal: je weet niet hoe het gaat lopen en wat je krijgt...
Dit allemaal gezegd hebbende merk ik wel dat ik kinderen wel vele malen leuker vind dan bijvoorbeeld 5 jaar geleden.
Ook ik (en vriend) twijfelen al jaren en ik ben inmiddels ook 32. Voor mn gevoel "moet" de beslissing toch wel binnennu en eenjaar gemaakt worden. Maar ik vind het moeilijk
Bij mij voelt het vooral zo dat ik er NU op dit moment niet per se behoefte aan heb. We zijn vrij, doen leuke dingen, maken verre reizen, leuke stedentrips, kunnen eens naar een feestje.....
Maaar....hoe sta je daar over 10 jaar in? Wil je op je, pak m beet, 45e nog steeds continu "de stad in" of 4 keer per jaar op reis?
Dat weet ik nu dus niet. En echt, ik ga me heus wel mn hele leven vermaken zonder kinderen, daar twijfel ik niet aan
Maar soms ben ik ook bang dat het toch wat leeg wordt als je de "jong en hip" fase een beetje ontgroeid bent zeg maar. Niet dat ik een kind als levensvulling zou zien...maar het is meer dat ik nu gewoon niet kan inschatten hoe ik me over 10 jaar voel.
Zou ik er dan spijt van hebben als ik geen kinderen zou hebben?
Tegelijkertijd ben ik bang dat onze relatie slechter wordt van een kind. Ik zie zoveel uitgebluste stellen om me heen die alleen nog maar bezig zijn om alles te plannen en langs elkaar heen leven: "Oke dus ik ga dinsdag sporten en dan kan jij woensdag naar de kroeg"
Ik ben bang dat je elkaar uit het oog gaat verliezen en ook al ben je er zelf bij of dat wel of niet gebeurt: helemaal 100% in de hand heb je het ook niet omdat je nu ook nog niet weet hoe de impact van zo'n kind op je leven is en hoe je er dan zelf in staat. Ik ben nu soms al geirriteerd over kleine dingetjes...hoe moet dat wel niet zijn als je al de hele dag een jengelende peuter aan je been hebt terwijl je probeert op je werk ook nog een goede werknemer te zijn en ergens ook nog een fijne partner?
Het liefst zou ik nog 10 jaar uitstel hebben, maar ja...ik vraag me af of je er dan opeens wel klaar voor bent?
Soms vraag ik me ook wel eens af of deze hysterische "baby-vraag" ook niet opgelegd wordt door de maatschappij. Het is nou eenmaal "de norm" om kinderen te willen en te krijgen. Wijk je daarvan af dan ben je automatisch anders, vreemd en moet je je afvragen of dat wel de goede beslissing is.
En het is denk ik ook zo'n dilemma omdat het onomkeerbaar is. Heb je eenmaal een kind dan kan je niet meer terug...besluit je om het niet te doen, en heb je op je 46e opeens spijt, dan is er ook niet zo heel veel meer mogelijk. en dat maakt het zo anders dan bijvoorbeeld andere belangrijke beslissingen zoals het wisselen van baan of verhuizen. Daar heb je tenminste nog enigszins grip op en dat kan je ook weer makkelijker veranderen mocht het niet goed uitpakken.
En dan nog 1 bijkomend puntje van angst/twijfel" ik zou zo bang zijn dat ik een ongezond kindje krijg met een ziekte of Down Syndroom of iets dergelijks. Aangezien ik blijkbaar al niet echt een enorme "oermoeder" ben vraag ik me af of ik het zou trekken als mijn kind verstandelijk gehandicapt is, of zwaar lichamelijk gehandicapt. Uiteindelijk kies je toch voor een kind omdat je het wilt zien opgroeien, blij wilt zien zijn en er leuke dingen mee wilt doen.....als dat opeens allemaal wegvalt omdat ze zwaar ziek zijn en je dus alleen nog maar zorgt...ik weet niet of ik dat trek
Maar ook dat is dus weer zo'n onzeker punt in het hele verhaal: je weet niet hoe het gaat lopen en wat je krijgt...
Dit allemaal gezegd hebbende merk ik wel dat ik kinderen wel vele malen leuker vind dan bijvoorbeeld 5 jaar geleden.
vrijdag 20 juni 2014 om 23:31
Is het niet ook gewoon keuzestress?
Meestal is de ene keuze nu eenmaal niet beter dan de andere, als je maar vol voor die keuze gaat. Het is niet zo zwart wit. Wat je ook kiest, kies en zorg dat je erachter staat. Ik denk dat keuzes de juiste keuzes wórden, niet zíjn. Als je begrijpt wat ik bedoel..
Meestal is de ene keuze nu eenmaal niet beter dan de andere, als je maar vol voor die keuze gaat. Het is niet zo zwart wit. Wat je ook kiest, kies en zorg dat je erachter staat. Ik denk dat keuzes de juiste keuzes wórden, niet zíjn. Als je begrijpt wat ik bedoel..
