Wil ik (nu al) kinderen?

Waarom roept iedereen 'bij twijfel niet doen'?



Is het niet zo dat als je voor het eerst een kindje vast hebt, je verliefd bent, niks anders wil dan bij dat kindje zijn (en dat je dus niet meer taalt naar de vrijheden van vroeger)?



Heb zelf geen kinderen, en zie het zorgen en gebrek en vrijheid nu nog als iets vervelends. Ik geniet heel erg van mijn vrije leventje. Maar een leven zonder kinderen, lijkt me op een gegeven moment erg leeg aan voelen. Je gaat voor de 234554ste keer op reis en dan wat?



Wat Americagirl ook al zegt.. dus



Dus wil ik wel ooit aan kinderen beginnen... en hoop ik op dat magische toverstokje.. waarbij ik alles met kinderen ineens geweldig vind en niks meer geef om uitslapen., vrijheid en borrelen met vrienden..



En dan is er ook nog mijn autisme, en ik ben niet de enige in de familie. Het lijkt me verschrikkelijk om een kind te krijgen dat dermate gehandicapt is, dat ik er de rest van mijn leven voor moet zorgen.



15 jaar in touw trek ik nog wel, maar zorgen tot aan mijn dood? Op een gegeven moment wil ik wel weer een eigen leven..



En helemaal nu de overheid zich meer en meer terug trekt. Kan een volwassen gehandicapt kind straks nog wel 'op kamers' in een woonvorm? Of blijft hij de rest van zijn leven bij zijn ouders, die dan tevens mantelzorger zijn?



Waarschijnlijk is dat al reden genoeg om sowieso geen kinderen te krijgen..

Ik vind ook dat je het bij twijfel niet moet doen. Ben zelf 29 en ik zie iedereen maar kinderen krijgen. Maar ze zijn geen garantie voor geluk. Je kunt nooit meer terug als het tegenvalt. Een kind voelt het wel als het ongewenst is. Ik hoor verhalen van mensen uit mijn omgeving. Die hadden geen leuke jeugd en moesten snel volwassen worden. Nu zeggen ze dat ze liever andere ouders hadden gehad.

Je kunt ook spijt krijgen van geen kinderen krijgen. Maar dat kun je nog enigszins compenseren met oppaskinderen, buurkinderen, neefjes of nichtjes. Mijn moeder en ik deden dat regelmatig. Als de ouders geen tijd of zin hadden om ze te vermaken. Dan namen we ze een paar uurtjes mee naar de speeltuin of kinderboerderij. Of ze bleven eten of logeren en bouwden dan hun eigen disco op zolder. Vond het een leuke tijd. Kon ik ook weer even kind zijn.



Ik zit ook met autisme, maar ik ben geadopteerd en weet niet of het in mijn biologische familie zit. Maar ik ben er wel door beperkt. Ik zou niet willen dat mijn kind door dezelfde muur van onbegrip moet als ik. Heb hele lieve ouders en had een erg leuke kindertijd. Maar ze konden me niet tegen alles beschermen natuurlijk. Vooral in mijn tienertijd veel gepest op school en vaak mensen tegenkomen die me niet begrepen. Daardoor ben ik wantrouwig geworden en vind mensen niet snel leuk meer. Ben bang dat ik dat negatieve ook op een kind zal overdragen. En dat ik een kind zelf niet zou kunnen helpen als het ook gepest word. Omdat ik zelf onzeker ben.

Ben ook erg op mijn vrijheid gesteld en wil gewoon kunnen uitslapen als ik dat wil, eten wat ik wil en gaan en staan waar ik wil. Kon je maar in de toekomst kijken ja. Als ik wist dat het allemaal soepel zou verlopen en ik genoeg tijd zou overhouden voor mezelf, zou ik ervoor gaan. Maar dat weet je niet. Ik zou ook bang zijn dat ik een zwaar gehandicapt kind zou krijgen. En ik weet dat die kinderen er ook niet om gevraagd hebben. Maar ik zou dat niet trekken denk ik. Heel je leven zorgen en er niks of weinig voor terugkrijgen. Ik zou me gevangen voelen. Als ik een kinderwens had, zou ik er stiekem toch iets voor terug willen krijgen. Bovendien heb ik niks met baby's en peuters, nooit gehad ook. Vind alleen de basisschoolleeftijd leuk. En als ze volwassen zijn. Garantie heb je niet. Ook niet als ze wel gezond zijn. Ze kunnen ook emigreren of van je weglopen. Dan krijg je nog stank voor dank.

En inderdaad de zorg die steeds minder wordt. Vraag me af wie er voor me gaat zorgen als ik kindvrij blijf. Maar wie weet is het dan weer veranderd. Ik denk dat ik niet aan kinderen begin. Nu is mijn leven rustig en dat wil ik liever zo houden.

quote:hondenmens schreef op 21 juni 2014 @ 15:43:

Ik vind ook dat je het bij twijfel niet moet doen. Ben zelf 29 en ik zie iedereen maar kinderen krijgen. Maar ze zijn geen garantie voor geluk. Je kunt nooit meer terug als het tegenvalt. Een kind voelt het wel als het ongewenst is. Ik hoor verhalen van mensen uit mijn omgeving. Die hadden geen leuke jeugd en moesten snel volwassen worden. Nu zeggen ze dat ze liever andere ouders hadden gehad.

Je kunt ook spijt krijgen van geen kinderen krijgen. Maar dat kun je nog enigszins compenseren met oppaskinderen, buurkinderen, neefjes of nichtjes. Mijn moeder en ik deden dat regelmatig. Als de ouders geen tijd of zin hadden om ze te vermaken. Dan namen we ze een paar uurtjes mee naar de speeltuin of kinderboerderij. Of ze bleven eten of logeren en bouwden dan hun eigen disco op zolder. Vond het een leuke tijd. Kon ik ook weer even kind zijn.



Ik zit ook met autisme, maar ik ben geadopteerd en weet niet of het in mijn biologische familie zit. Maar ik ben er wel door beperkt. Ik zou niet willen dat mijn kind door dezelfde muur van onbegrip moet als ik. Heb hele lieve ouders en had een erg leuke kindertijd. Maar ze konden me niet tegen alles beschermen natuurlijk. Vooral in mijn tienertijd veel gepest op school en vaak mensen tegenkomen die me niet begrepen. Daardoor ben ik wantrouwig geworden en vind mensen niet snel leuk meer. Ben bang dat ik dat negatieve ook op een kind zal overdragen. En dat ik een kind zelf niet zou kunnen helpen als het ook gepest word. Omdat ik zelf onzeker ben.

Ben ook erg op mijn vrijheid gesteld en wil gewoon kunnen uitslapen als ik dat wil, eten wat ik wil en gaan en staan waar ik wil. Kon je maar in de toekomst kijken ja. Als ik wist dat het allemaal soepel zou verlopen en ik genoeg tijd zou overhouden voor mezelf, zou ik ervoor gaan. Maar dat weet je niet. Ik zou ook bang zijn dat ik een zwaar gehandicapt kind zou krijgen. En ik weet dat die kinderen er ook niet om gevraagd hebben. Maar ik zou dat niet trekken denk ik. Heel je leven zorgen en er niks of weinig voor terugkrijgen. Ik zou me gevangen voelen. Als ik een kinderwens had, zou ik er stiekem toch iets voor terug willen krijgen. Bovendien heb ik niks met baby's en peuters, nooit gehad ook. Vind alleen de basisschoolleeftijd leuk. En als ze volwassen zijn. Garantie heb je niet. Ook niet als ze wel gezond zijn. Ze kunnen ook emigreren of van je weglopen. Dan krijg je nog stank voor dank.

En inderdaad de zorg die steeds minder wordt. Vraag me af wie er voor me gaat zorgen als ik kindvrij blijf. Maar wie weet is het dan weer veranderd. Ik denk dat ik niet aan kinderen begin. Nu is mijn leven rustig en dat wil ik liever zo houden.



Ik denk dat je dat juist niet zou hebben als je een kinderwens had



Maar je hóéft ook geen kinderen te willen hè

quote:blijftgewoondametje schreef op 14 juni 2014 @ 23:22:

Ha goed punt Valderie.

Ik bedoel met 'lekker feesten' niet perse zuipen en stappen. Maar wat ik wel bedoel vind ik lastig te omschrijven.

Het is vooral dat je met kleine kinderen pas je realiseert wat een tijd je had en wat je daar allemaal in had kunnen doen. Russisch leren ipv herhalingen van Roseanne kijken. Feesten in de zin van ' je interesses najagen'.



Ik vind het mijn dames een enorme verrijking en ik ben toch ook niet zo erg veranderd geloof ik.



Hier ben ik het wel mee eens. Ik ben nooit zo van het feesten geweest en ook niet van het reizen, maar ik heb wel genoten van de vrijheid, van 's avonds lekker lang opblijven en 's ochtends uitslapen (ik ben altijd een nachtmens geweest, en dan niet stappen, maar ook gewoon lang opblijven om film te kijken, een boek te lezen, te schrijven of wat dan ook), samen op de bank met een leuke serie op DVD en dan een marathon houden met het bord op schoot, de hele dag werken aan een verhaal, uit eten of in de stad ontbijten als je zin hebt, nachten ongestoord slapen, soms gewoon alleen kunnen zijn en kunnen wegdromen, lekker kunnen gaan winkelen, op de trein stappen, naar de late film.



Ik vind mijn kinderen echt geweldig, maar ik heb echt wel wat vrijheid moeten inleveren, al ben ik nooit een feestbeest of reiziger geweest en ik vond de verandering echt wel ingrijpend. Maar dat blijft toch denk ik, ook als je 36 of 42 bent.

quote:saartjuhzes schreef op 21 juni 2014 @ 00:29:





15 jaar in touw trek ik nog wel, maar zorgen tot aan mijn dood? Op een gegeven moment wil ik wel weer een eigen leven..



..



Ja dat bedoel ik dus

De meeste mensen "nemen" kinderen als een soort weg naar het ultieme geluk. Met een kindje is het leven compleet, dat idee zeg maar. Maar het enge aan kinderen krijgen is dat je dus niet weet wat je krijgt…..

Ik weet nu wat ik heb en vind mijn leven fijn.

Maar stel dat je een zwaar beperkt kind krijgt (in welk opzicht dan ook)….. dan is dat fijne, onbezorgde leven in 1 klap weg

Inderdaad: 15 tot 20 jaar 'zorgen' lukt nog wel, maar wat als je na 20 jaar nog steeds met een kind zit dat het verstand heeft van een 3-jarige en elke dag 100% zorg nodig heeft?

Het klinkt misschien heel hard maar ik denk niet dat dat mij gelukkig zou maken. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

Maar dat risico is er dus ook als je zwanger wordt…en dat maakt het allemaal zo onberekenbaar. Ik vind het trouwens ook irritant dat ik niet eens wéét of ik wel zwanger kan worden. Jeetje zeg, ik zal maar onvruchtbaar blijken te zijn….zit ik me al jarenlang het hoofd te breken over een kwestie die al lang opgelost is.

Dat was ook de reden dat vriend en ik vorig jaar toch niet verhuisd zijn naar die mooie buitenwijk. We deden dat een beetje "met het oog op….." maar toen zei ik ineens: " wat nou als we geen kinderen kunenn krijgen? Is deze woning/wijk dan nog steeds onze eerste keus?"

Nee dus! Ik heb nu besloten om mijn leven pas op kinderen te gaan inrichten als ze er ook daadwerkelijk zijn. En dus blijven we lekker in de stad wonen nu.



Ik denk dat je je vooral moet afvragen of de voordelen van kinderen opwegen tegen de nadelen. Alleen het irritante is dus dat je je bij de voordelen op dit moment niet zoveel voor kunt stellen.



wat bij mij trouwens wel hielp is mezelf de vraag stellen: "wil ik een kind' ipv "wil ik kinderen". 1 kind lijkt me op 1 of andere manier nog wel gezellig, bij meerdere krijg ik allerlei schrikbeelden van schreeuwende kinderen die om mijn aandacht vechten en continu ruzie maken

Americagirl, ook ik moet zeggen dat je fantastisch schrijft en mijn gedachten PRECIES verwoordt. ideaal, hoef ik niet meer te typen . echt bizar, alles wat jij denkt en waar je over twijfelt heb ik ook. Heerlijk om te lezen, wat een herkenning!

quote:saartjuhzes schreef op 21 juni 2014 @ 00:29:

Waarom roept iedereen 'bij twijfel niet doen'?



Is het niet zo dat als je voor het eerst een kindje vast hebt, je verliefd bent, niks anders wil dan bij dat kindje zijn (en dat je dus niet meer taalt naar de vrijheden van vroeger)?

..



Bij twijfel niet doen lijkt mij wat betreft kinderen zeer zeker van belang.

Dat veranderd je leven namelijk zo ontzettend drastisch, en is bovendien ook zo ontzettend zwaar dat het mij wel handig lijkt

als je daar niet heel erg aan twijfelt als je daar aan begint.

Je kan ze namelijk niet ruilen of terugbrengen...



Ervan uitgaan dat zodra je je kindje in je armen hebt je op een roze wolk zit waar je niet meer vanaf dondert lijkt mij overigens behoorlijk naief.

Ben het helemaal eens met Hondenmens en Americangirl.

Ik denk dat heel veel mensen er niet op rekenen dat het inderdaad echt niet altijd feest is.

Dat is volgens mij nog een veel groter taboe dan als je geen kinderen wilt. (En dan krijg je al genoeg sh*t over je heen weet ik helaas uit ervaring. Realiseer me trouwens net opeens dat dat onbegrip als je geen kinderen wilt ook wel eens kan komen uit onzekerheid of misschien zelfs jaloezie. Dat het dus niet eens een aanval is op mijn keuze maar dat het meer iets zegt over die persoon)

Wij wilden wel heel graag kinderen, en snel ook. Ik ben 30 en mijn kinderen zijn bijna 5 en bijna 3. Ik was dus 25 toen mijn oudste werd geboren.

Wij hadden het te rooskleurig ingeschat, dat zeg ik eerlijk. Mijn oudste had reflux en was een huilbaby. Daar kan veel aan gedaan worden maar ik dacht dat het zo hoorde en vond de eerste maanden loodzwaar. Toen mijn jongste werd geboren en wel wat rustiger was realiseerde ik me pas hoe extreem die eerste maanden met se oudste waren geweest. En ik werkte toen al 10 jaar met kleine kinderen! Die werkervaring valt compleet weg als je zelf een kind krijgt, dat is niet te vergelijken.



Maar goed, nu worden ze dus wat groter en dat is zo leuk! Mijn oudste probeert de hele wereld te begrijpen en daar mogen wij van mee genieten. Mijn jongste is een zonnetje en is de hele dag aan het lachen. Samen zijn ze twee handen op 1 buik. Het is nog steeds zwaar, maar het is heerlijk en heeft inderdaad een soort betekenis aan je leven die je op geen enkele Andere wijze kunt vinden.



En dat reizen enzo.. Dat hadden we vantevoren al gedaan, en als de jongste 20 is ben ik pas 47 dus later is er ook nog tijd zat.

(En voor de mensen die zeggen: dan gok je dus dat je dan nog gezond bent: als je met 40 pas een kind krijgt gok je daar nog veel meer op!)



Dus hier geen spijt van de keuze, het goede moment is er nooit en die 9 mnd zwangerschap heb je echt om eraan te wennen, je groeit er (letterlijk) in. Het is loodzwaar, maar het is ook heel bijzonder.

Ik werk op een sociale werkplaats en daar heeft iedereen een beperking. Er zitten 3 mensen met een verstandelijke handicap of stoornis waarvan hun kinderen afgepakt zijn. Zij vinden dat helemaal onterecht. Terwijl ze nog niet voor zichzelf kunnen zorgen. Hun 1e kind werd afgepakt en daarom "maakten" ze er een 2e kind bij. Want ze dachten dat ze hun 1e wel terug zouden krijgen dan. Nee dus, beide kinderen moesten naar pleeggezinnen. En een van die moeders was zelf ook pleegkind. Dan zou je toch denken dat ze weet wat het is om verwaarloosd te worden? Ze snappen niet dat zij geen geschikte ouders zijn.

Een ander stel in mijn omgeving. Ze zijn allebei licht verstandelijk beperkt. Ze hebben een kind van 1 jaar, wat slechthorend is. Ze heeft een gehoorapparaat en dat wordt niet vergoed. Slechthorendheid zit ook in hun familie. Ze waren gewaarschuwd door de huisarts dat het niet verstandig is om kinderen te krijgen. Vanwege hun eigen beperking, maar ook vanwege erfelijkheid en slechthorendheid in de familie. De ouders hebben het zelf niet. Maar het kan een generatie overslaan. En dat is nu ook zo. Maar ze vonden het advies van de huisarts maar onzin.

Ik kan niet voor anderen bepalen of ze wel of geen kinderen mogen krijgen. Maar ik zie wel wat het bij sommige mensen kan doen. Mijn psycholoog vond het voor mij ook niet verstandig. Maar dat vond ik zelf ook al. Ik ken mijn beperking en de gevolgen daarvan. Als ik het wel zou doen, zou ik het erg moeilijk maken voor mezelf en kind. Ik had het er met haar over, omdat ik iedereen maar kinderen zie krijgen. Niet omdat ik dat zelf van plan was. Ze vond mijn beslissing heel verstandig.