Zwanger
alle pijlers
Zenuwachtig voor de" vader"
zondag 13 mei 2012 om 22:11
Hallo!
Ik ken nu mijn "vriend" 3 maanden. Ik ben 20, hij 26. We hebben nog niet echt een relatie omdat we het beide rustig op wilde bouwen. ik gebruik de prikpil( we hebben beide soa test gedaan)
Echter ben ik er vorige week zondag. nadat ik s'morgens extreem/steken had in buik en bijna flauwviel naar ziekenhuis gegaan. Naar een paar testen en halve dag verder kwamen we er achter dat ik zwanger was. volgens de bloedtest in het ziekenhuis ben ik 6 1/2 week.
De vader in kwestie weet het nog niet, hij zit voor zijn werk in buitenland sinds vorige week zaterdag en is woensdag terug.( omdat hij in militaire dienst zitten spreken we mekaar niet omdat ik zijn locatie niet mag weten)
Na het ziekenhuis was ik radeloos, wist niet wat ik moest doen en na paar dagen begon ik het beetje te beseffen.
Ik zelf heb er met mijn ouders overgehad en ondanks dat onverwachts is hou ik het. Ookal moet ik het alleen opvoeden. Ik weet dat het zwaar word maar ik besef ook dat het iets mooi's is.
Ik ben wel bang voor zijn reactie. Ik weet dat hij nog geen kinderen wilt.
Ik weet dat ik niet mag oordelen voor ik het hem verteld heb maar ik ben zo bang en zenuwachtig dat hij me de rug en dus ook zijn kind toekeerd. Ik sta open voor zijn reactie of zijn gedachtes ookal word het geen abortus.
Maar graag wil ik tips of advies van vrouwen die dit ook meegemaakt hebben ? En misschien hoe ze het verteld hebben?
(Ik wil het hem zo snel mogelijk zeggen, dus als hij woensdag terug is vraag ik meteen of die kan komen.)
Hoop dat het verhaal beetje duidelijk is.Ben hier niet zo goed in:$
Liefs
Ik ken nu mijn "vriend" 3 maanden. Ik ben 20, hij 26. We hebben nog niet echt een relatie omdat we het beide rustig op wilde bouwen. ik gebruik de prikpil( we hebben beide soa test gedaan)
Echter ben ik er vorige week zondag. nadat ik s'morgens extreem/steken had in buik en bijna flauwviel naar ziekenhuis gegaan. Naar een paar testen en halve dag verder kwamen we er achter dat ik zwanger was. volgens de bloedtest in het ziekenhuis ben ik 6 1/2 week.
De vader in kwestie weet het nog niet, hij zit voor zijn werk in buitenland sinds vorige week zaterdag en is woensdag terug.( omdat hij in militaire dienst zitten spreken we mekaar niet omdat ik zijn locatie niet mag weten)
Na het ziekenhuis was ik radeloos, wist niet wat ik moest doen en na paar dagen begon ik het beetje te beseffen.
Ik zelf heb er met mijn ouders overgehad en ondanks dat onverwachts is hou ik het. Ookal moet ik het alleen opvoeden. Ik weet dat het zwaar word maar ik besef ook dat het iets mooi's is.
Ik ben wel bang voor zijn reactie. Ik weet dat hij nog geen kinderen wilt.
Ik weet dat ik niet mag oordelen voor ik het hem verteld heb maar ik ben zo bang en zenuwachtig dat hij me de rug en dus ook zijn kind toekeerd. Ik sta open voor zijn reactie of zijn gedachtes ookal word het geen abortus.
Maar graag wil ik tips of advies van vrouwen die dit ook meegemaakt hebben ? En misschien hoe ze het verteld hebben?
(Ik wil het hem zo snel mogelijk zeggen, dus als hij woensdag terug is vraag ik meteen of die kan komen.)
Hoop dat het verhaal beetje duidelijk is.Ben hier niet zo goed in:$
Liefs
zondag 13 mei 2012 om 23:42
Uiteraard heeft TO de laatste stem! Het kind zit in haar lichaam, zij moet de zwangerschap/abortus ondergaan. Maar wat ze op zijn minst kan doen is het de vader te vertellen en naar zijn mening vragen. En dat is volgens mij ook wat ze gaat doen. En hem er zo min mogelijk mee belasten als hij het kind niet wenst.
zondag 13 mei 2012 om 23:43
zondag 13 mei 2012 om 23:43
quote:brocoli schreef op 13 mei 2012 @ 23:39:
[...]
Als het om een baby gaat is er nou eenmaal geen comprimis mogelijk he. En alleen omdat hij (en jij) nou zo anti-baby zijn betekent niet dat jullie veto recht hebben
Meds is absoluut niet anti baby.
Sterker nog, ik vind ook dat ze gelijk heeft in het feit dat TO beter nog kan wachten.
Maar die optie is er voor TO niet meer en tja, dan kun en moet je ook roeien met de riemen die je hebt.
[...]
Als het om een baby gaat is er nou eenmaal geen comprimis mogelijk he. En alleen omdat hij (en jij) nou zo anti-baby zijn betekent niet dat jullie veto recht hebben
Meds is absoluut niet anti baby.
Sterker nog, ik vind ook dat ze gelijk heeft in het feit dat TO beter nog kan wachten.
Maar die optie is er voor TO niet meer en tja, dan kun en moet je ook roeien met de riemen die je hebt.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 13 mei 2012 om 23:43
Maar om nog even terug te komen op de vraag uit de OP:
Ik zou hem géén echo onder zijn neus duwen (die arme jongen valt dan waarschijnlijk flauw van schrik) maar naar zijn huis toe gaan (zodat je daarna eventueel kunt gaan en hij iig al in een vertrouwde omgeving is) en hem dan heel rustig aangeven dat je zwanger bleek. Laat hem even bijkomen en het nieuws beseffen. Vervolgens kun je jouw beslissingen mbt de zwangerschap uit de doeken doen. Bombardeer hem niet direct met 'maar ik ga dit dat zus en zo doen' maar geef aan dat jij bereid bent de zorg volledig op je te nemen en dat hij daarin zo actief mee kan doen als hij wenst.
Geef hem vervolgens de tijd om het te overdenken en zijn beslissingen te maken. Accepteer die vervolgens zoals ze zijn. Dat moet hij immers ook van jou.
Ik zou hem géén echo onder zijn neus duwen (die arme jongen valt dan waarschijnlijk flauw van schrik) maar naar zijn huis toe gaan (zodat je daarna eventueel kunt gaan en hij iig al in een vertrouwde omgeving is) en hem dan heel rustig aangeven dat je zwanger bleek. Laat hem even bijkomen en het nieuws beseffen. Vervolgens kun je jouw beslissingen mbt de zwangerschap uit de doeken doen. Bombardeer hem niet direct met 'maar ik ga dit dat zus en zo doen' maar geef aan dat jij bereid bent de zorg volledig op je te nemen en dat hij daarin zo actief mee kan doen als hij wenst.
Geef hem vervolgens de tijd om het te overdenken en zijn beslissingen te maken. Accepteer die vervolgens zoals ze zijn. Dat moet hij immers ook van jou.
nogal nutteloos als de persoon in kwestie niet meer meepraat
zondag 13 mei 2012 om 23:44
quote:sabbaticalmeds schreef op 13 mei 2012 @ 23:42:
[...]
dat is dan een gevoelsmatige of principiele keuze. Ik vind dat veel te makkelijk en te oppervlakkig. Er is meer te overwegen dan principe en emotie, en dat is de belangen van iedereen die te maken hebben met de gevolgen van deze beslissing. Dus de ongewilde vader (ze wil de gevolgen voor hem zo klein mogelijk maken zegt iemand maar dat is een lachertje: er is niks kleins aan vader worden) de gevolgen voor de opa's en oma's, de gevolgen voor het kind zelf. Dat hoor je ook af te wegen. Iedereen dien nu zegt dat het voor haar ook geen optie is, weegt alleen maar de emotie/ principe. Niet meer. De realiteit bewijst dat er veel meer aspecten zijn die afgewogen moeten worden en het kan maar zo dat de weegschaal dan de andere kant doorslaat.
Je bedoelt aspecten zoals een huis, opleiding, baan, hulp van ouders enzo?
Lijkt me dat ze daar over nagedacht heeft. Heb het al een aantal keer gelezen.
[...]
dat is dan een gevoelsmatige of principiele keuze. Ik vind dat veel te makkelijk en te oppervlakkig. Er is meer te overwegen dan principe en emotie, en dat is de belangen van iedereen die te maken hebben met de gevolgen van deze beslissing. Dus de ongewilde vader (ze wil de gevolgen voor hem zo klein mogelijk maken zegt iemand maar dat is een lachertje: er is niks kleins aan vader worden) de gevolgen voor de opa's en oma's, de gevolgen voor het kind zelf. Dat hoor je ook af te wegen. Iedereen dien nu zegt dat het voor haar ook geen optie is, weegt alleen maar de emotie/ principe. Niet meer. De realiteit bewijst dat er veel meer aspecten zijn die afgewogen moeten worden en het kan maar zo dat de weegschaal dan de andere kant doorslaat.
Je bedoelt aspecten zoals een huis, opleiding, baan, hulp van ouders enzo?
Lijkt me dat ze daar over nagedacht heeft. Heb het al een aantal keer gelezen.
zondag 13 mei 2012 om 23:45
quote:ster89 schreef op 13 mei 2012 @ 23:43:
Maar om nog even terug te komen op de vraag uit de OP:
Ik zou hem géén echo onder zijn neus duwen (die arme jongen valt dan waarschijnlijk flauw van schrik) maar naar zijn huis toe gaan (zodat je daarna eventueel kunt gaan en hij iig al in een vertrouwde omgeving is) en hem dan heel rustig aangeven dat je zwanger bleek. Laat hem even bijkomen en het nieuws beseffen. Vervolgens kun je jouw beslissingen mbt de zwangerschap uit de doeken doen. Bombardeer hem niet direct met 'maar ik ga dit dat zus en zo doen' maar geef aan dat jij bereid bent de zorg volledig op je te nemen en dat hij daarin zo actief mee kan doen als hij wenst.Eens.
Maar om nog even terug te komen op de vraag uit de OP:
Ik zou hem géén echo onder zijn neus duwen (die arme jongen valt dan waarschijnlijk flauw van schrik) maar naar zijn huis toe gaan (zodat je daarna eventueel kunt gaan en hij iig al in een vertrouwde omgeving is) en hem dan heel rustig aangeven dat je zwanger bleek. Laat hem even bijkomen en het nieuws beseffen. Vervolgens kun je jouw beslissingen mbt de zwangerschap uit de doeken doen. Bombardeer hem niet direct met 'maar ik ga dit dat zus en zo doen' maar geef aan dat jij bereid bent de zorg volledig op je te nemen en dat hij daarin zo actief mee kan doen als hij wenst.Eens.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 13 mei 2012 om 23:45
quote:ster89 schreef op 13 mei 2012 @ 23:43:
Maar om nog even terug te komen op de vraag uit de OP:
Ik zou hem géén echo onder zijn neus duwen (die arme jongen valt dan waarschijnlijk flauw van schrik) maar naar zijn huis toe gaan (zodat je daarna eventueel kunt gaan en hij iig al in een vertrouwde omgeving is) en hem dan heel rustig aangeven dat je zwanger bleek. Laat hem even bijkomen en het nieuws beseffen. Vervolgens kun je jouw beslissingen mbt de zwangerschap uit de doeken doen. Bombardeer hem niet direct met 'maar ik ga dit dat zus en zo doen' maar geef aan dat jij bereid bent de zorg volledig op je te nemen en dat hij daarin zo actief mee kan doen als hij wenst.
Geef hem vervolgens de tijd om het te overdenken en zijn beslissingen te maken. Accepteer die vervolgens zoals ze zijn. Dat moet hij immers ook van jou.Lijkt me een prima advies.
Maar om nog even terug te komen op de vraag uit de OP:
Ik zou hem géén echo onder zijn neus duwen (die arme jongen valt dan waarschijnlijk flauw van schrik) maar naar zijn huis toe gaan (zodat je daarna eventueel kunt gaan en hij iig al in een vertrouwde omgeving is) en hem dan heel rustig aangeven dat je zwanger bleek. Laat hem even bijkomen en het nieuws beseffen. Vervolgens kun je jouw beslissingen mbt de zwangerschap uit de doeken doen. Bombardeer hem niet direct met 'maar ik ga dit dat zus en zo doen' maar geef aan dat jij bereid bent de zorg volledig op je te nemen en dat hij daarin zo actief mee kan doen als hij wenst.
Geef hem vervolgens de tijd om het te overdenken en zijn beslissingen te maken. Accepteer die vervolgens zoals ze zijn. Dat moet hij immers ook van jou.Lijkt me een prima advies.
zondag 13 mei 2012 om 23:45
quote:saaaaar81 schreef op 13 mei 2012 @ 23:41:
[...]
Ik zou er ook niet om staan te springen maar ik zou mijn kind zeker helpen als ik zou kunnen.
Zou haar zeker niet in de kou laten staan. Jeweetwel, als ouder zijnde en zo.Dat jij het zou doen voor je kind is één, maar je volwassen kind zou het je niet moeten willen aandoen. Ook al ben je met 20 jaar nog maar net puber-af, zou 'n klein beetje meer rekening houden met mensen je sieren. TO komt over als zo'n verwende draak van 'n jaar of 8 die 'n puppie wil, maar er toch maar vanuit gaat dat papa en mama 'm wel voor haar verzorgen en uitlaten.
[...]
Ik zou er ook niet om staan te springen maar ik zou mijn kind zeker helpen als ik zou kunnen.
Zou haar zeker niet in de kou laten staan. Jeweetwel, als ouder zijnde en zo.Dat jij het zou doen voor je kind is één, maar je volwassen kind zou het je niet moeten willen aandoen. Ook al ben je met 20 jaar nog maar net puber-af, zou 'n klein beetje meer rekening houden met mensen je sieren. TO komt over als zo'n verwende draak van 'n jaar of 8 die 'n puppie wil, maar er toch maar vanuit gaat dat papa en mama 'm wel voor haar verzorgen en uitlaten.
zondag 13 mei 2012 om 23:46
quote:elninjoo schreef op 13 mei 2012 @ 23:37:
[...]
Ik vind ook dat ze zo'n opoffering niet kan vragen van haar ouders. Natuurlijk zeggen ze haar te willen helpen, maar waarom denkt TO niet na over hoe dat hun levens ontwricht als ze 2-3 dagen per week structureel moeten op te passen? Hun sociale leven moet op 'n laag pitje, ze hebben niet meer de vrijheid zomaar spontaan een week weg te gaan. Die mensen zijn eindelijk weer vrij nu hun eigen kind(eren) volwassen zijn en dan zadel je ze op met zoiets? Als je het niet zelf kan regelen, zadel er dan geen andere mensen mee op die er niet om gevraagd hebben.Vul geen dingen in voor de ouders van TO, EN. Niet iedereen denkt hetzelfde als jij dus wellicht ervaren haar ouders helemaal niet de situatie zoals jij die schetst. Dat is eerder hoe jij dat zelf zou ervaren als jou dat zou overkomen. Zegt helemaal niks over de ouders van TO. Of ken je ze misschien (en is daar je mening op gebaseerd)?
[...]
Ik vind ook dat ze zo'n opoffering niet kan vragen van haar ouders. Natuurlijk zeggen ze haar te willen helpen, maar waarom denkt TO niet na over hoe dat hun levens ontwricht als ze 2-3 dagen per week structureel moeten op te passen? Hun sociale leven moet op 'n laag pitje, ze hebben niet meer de vrijheid zomaar spontaan een week weg te gaan. Die mensen zijn eindelijk weer vrij nu hun eigen kind(eren) volwassen zijn en dan zadel je ze op met zoiets? Als je het niet zelf kan regelen, zadel er dan geen andere mensen mee op die er niet om gevraagd hebben.Vul geen dingen in voor de ouders van TO, EN. Niet iedereen denkt hetzelfde als jij dus wellicht ervaren haar ouders helemaal niet de situatie zoals jij die schetst. Dat is eerder hoe jij dat zelf zou ervaren als jou dat zou overkomen. Zegt helemaal niks over de ouders van TO. Of ken je ze misschien (en is daar je mening op gebaseerd)?
zondag 13 mei 2012 om 23:47
quote:elninjoo schreef op 13 mei 2012 @ 23:45:
[...]
Dat jij het zou doen voor je kind is één, maar je volwassen kind zou het je niet moeten willen aandoen. Ook al ben je met 20 jaar nog maar net puber-af, zou 'n klein beetje meer rekening houden met mensen je sieren. TO komt over als zo'n verwende draak van 'n jaar of 8 die 'n puppie wil, maar er toch maar vanuit gaat dat papa en mama 'm wel voor haar verzorgen en uitlaten.Ook voor mijn volwassen kind blijf ik haar moeder en als ze me nodig heeft ben ik er ,voor zover ik kan, voor haar.
[...]
Dat jij het zou doen voor je kind is één, maar je volwassen kind zou het je niet moeten willen aandoen. Ook al ben je met 20 jaar nog maar net puber-af, zou 'n klein beetje meer rekening houden met mensen je sieren. TO komt over als zo'n verwende draak van 'n jaar of 8 die 'n puppie wil, maar er toch maar vanuit gaat dat papa en mama 'm wel voor haar verzorgen en uitlaten.Ook voor mijn volwassen kind blijf ik haar moeder en als ze me nodig heeft ben ik er ,voor zover ik kan, voor haar.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 13 mei 2012 om 23:47
quote:spitsmuisje schreef op 13 mei 2012 @ 23:45:
Meds, ik snap je, maar denk wel dat je de gevolgen van een (ongewenste) abortus onderschat. (heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt, maar wel in mijn indirecte omgeving en dat was vrij heftig)En de gevolgen van door je verwekker ongewenst te zijn? Of de gevolgen van alleen een kind opvoeden? Of de gevolgen van weten dat er ergens een kind van je rond loopt? Ook niet geheel onbelangrijk.
Meds, ik snap je, maar denk wel dat je de gevolgen van een (ongewenste) abortus onderschat. (heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt, maar wel in mijn indirecte omgeving en dat was vrij heftig)En de gevolgen van door je verwekker ongewenst te zijn? Of de gevolgen van alleen een kind opvoeden? Of de gevolgen van weten dat er ergens een kind van je rond loopt? Ook niet geheel onbelangrijk.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 13 mei 2012 om 23:47
quote:meissie1991 schreef op 13 mei 2012 @ 22:11:
Hallo!
Ik ken nu mijn "vriend" 3 maanden. Ik ben 20, hij 26. We hebben nog niet echt een relatie omdat we het beide rustig op wilde bouwen. ik gebruik de prikpil( we hebben beide soa test gedaan)
Echter ben ik er vorige week zondag. nadat ik s'morgens extreem/steken had in buik en bijna flauwviel naar ziekenhuis gegaan. Naar een paar testen en halve dag verder kwamen we er achter dat ik zwanger was. volgens de bloedtest in het ziekenhuis ben ik 6 1/2 week.
De vader in kwestie weet het nog niet, hij zit voor zijn werk in buitenland sinds vorige week zaterdag en is woensdag terug.( omdat hij in militaire dienst zitten spreken we mekaar niet omdat ik zijn locatie niet mag weten)
Na het ziekenhuis was ik radeloos, wist niet wat ik moest doen en na paar dagen begon ik het beetje te beseffen.
Ik zelf heb er met mijn ouders overgehad en ondanks dat onverwachts is hou ik het. Ookal moet ik het alleen opvoeden. Ik weet dat het zwaar word maar ik besef ook dat het iets mooi's is.
Ik ben wel bang voor zijn reactie. Ik weet dat hij nog geen kinderen wilt.
Ik weet dat ik niet mag oordelen voor ik het hem verteld heb maar ik ben zo bang en zenuwachtig dat hij me de rug en dus ook zijn kind toekeerd. Ik sta open voor zijn reactie of zijn gedachtes ookal word het geen abortus.
Maar graag wil ik tips of advies van vrouwen die dit ook meegemaakt hebben ? En misschien hoe ze het verteld hebben?
(Ik wil het hem zo snel mogelijk zeggen, dus als hij woensdag terug is vraag ik meteen of die kan komen.)
Hoop dat het verhaal beetje duidelijk is.Ben hier niet zo goed in:$
LiefsJe schrijft dat je nu 6,5 week zwanger bent. Juist omdat je weet dat je vriend nog geen kinderen wil, maakte je je geen zorgen toen je maar steeds niet ongesteld werd?
Hallo!
Ik ken nu mijn "vriend" 3 maanden. Ik ben 20, hij 26. We hebben nog niet echt een relatie omdat we het beide rustig op wilde bouwen. ik gebruik de prikpil( we hebben beide soa test gedaan)
Echter ben ik er vorige week zondag. nadat ik s'morgens extreem/steken had in buik en bijna flauwviel naar ziekenhuis gegaan. Naar een paar testen en halve dag verder kwamen we er achter dat ik zwanger was. volgens de bloedtest in het ziekenhuis ben ik 6 1/2 week.
De vader in kwestie weet het nog niet, hij zit voor zijn werk in buitenland sinds vorige week zaterdag en is woensdag terug.( omdat hij in militaire dienst zitten spreken we mekaar niet omdat ik zijn locatie niet mag weten)
Na het ziekenhuis was ik radeloos, wist niet wat ik moest doen en na paar dagen begon ik het beetje te beseffen.
Ik zelf heb er met mijn ouders overgehad en ondanks dat onverwachts is hou ik het. Ookal moet ik het alleen opvoeden. Ik weet dat het zwaar word maar ik besef ook dat het iets mooi's is.
Ik ben wel bang voor zijn reactie. Ik weet dat hij nog geen kinderen wilt.
Ik weet dat ik niet mag oordelen voor ik het hem verteld heb maar ik ben zo bang en zenuwachtig dat hij me de rug en dus ook zijn kind toekeerd. Ik sta open voor zijn reactie of zijn gedachtes ookal word het geen abortus.
Maar graag wil ik tips of advies van vrouwen die dit ook meegemaakt hebben ? En misschien hoe ze het verteld hebben?
(Ik wil het hem zo snel mogelijk zeggen, dus als hij woensdag terug is vraag ik meteen of die kan komen.)
Hoop dat het verhaal beetje duidelijk is.Ben hier niet zo goed in:$
LiefsJe schrijft dat je nu 6,5 week zwanger bent. Juist omdat je weet dat je vriend nog geen kinderen wil, maakte je je geen zorgen toen je maar steeds niet ongesteld werd?
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
zondag 13 mei 2012 om 23:48
quote:elninjoo schreef op 13 mei 2012 @ 23:45:
[...]
Dat jij het zou doen voor je kind is één, maar je volwassen kind zou het je niet moeten willen aandoen. Ook al ben je met 20 jaar nog maar net puber-af, zou 'n klein beetje meer rekening houden met mensen je sieren. TO komt over als zo'n verwende draak van 'n jaar of 8 die 'n puppie wil, maar er toch maar vanuit gaat dat papa en mama 'm wel voor haar verzorgen en uitlaten.
Niks puber af. Je hersenen zijn tot hun 23e nog niet
Volgroeid
[...]
Dat jij het zou doen voor je kind is één, maar je volwassen kind zou het je niet moeten willen aandoen. Ook al ben je met 20 jaar nog maar net puber-af, zou 'n klein beetje meer rekening houden met mensen je sieren. TO komt over als zo'n verwende draak van 'n jaar of 8 die 'n puppie wil, maar er toch maar vanuit gaat dat papa en mama 'm wel voor haar verzorgen en uitlaten.
Niks puber af. Je hersenen zijn tot hun 23e nog niet
Volgroeid
zondag 13 mei 2012 om 23:48
quote:_discovery_ schreef op 13 mei 2012 @ 23:43:
Je kan toch ook niet van je man eisen dat hij zich laat steriliseren. Zijn lichaam, zijn uiteindelijke keus, hoe graag je het als vrouw ook zou willen.
Zo kiest de vrouw uiteindelijk of er wel of niet een ingreep wordt gedaan aan het lichaam (een abortus kan ook complicaties geven).
Een vrouw die anti-abortus is kan best sterilisatie eisen van haar sekspartners. Als die mannen er niet mee akkoord gaan en ook nog geen condooms naast de hormonale anticonceptie van de vrouw gebruiken, dan zijn ze de lul, maar wel met open ogen.
Denk niet dat de kortstondige scharrel van TO ervan op de hoogte was dat ze eventuele ongelukjes niet weg zou laten halen. Die man is dan letterlijk en figuurlijk genaaid als het doorzet.
Je kan toch ook niet van je man eisen dat hij zich laat steriliseren. Zijn lichaam, zijn uiteindelijke keus, hoe graag je het als vrouw ook zou willen.
Zo kiest de vrouw uiteindelijk of er wel of niet een ingreep wordt gedaan aan het lichaam (een abortus kan ook complicaties geven).
Een vrouw die anti-abortus is kan best sterilisatie eisen van haar sekspartners. Als die mannen er niet mee akkoord gaan en ook nog geen condooms naast de hormonale anticonceptie van de vrouw gebruiken, dan zijn ze de lul, maar wel met open ogen.
Denk niet dat de kortstondige scharrel van TO ervan op de hoogte was dat ze eventuele ongelukjes niet weg zou laten halen. Die man is dan letterlijk en figuurlijk genaaid als het doorzet.
zondag 13 mei 2012 om 23:48
quote:Mylene_Valerie schreef op 13 mei 2012 @ 23:47:
[...]
Je schrijft dat je nu 6,5 week zwanger bent. Juist omdat je weet dat je vriend nog geen kinderen wil, maakte je je geen zorgen toen je maar steeds niet ongesteld werd?TO was aan de prikpil, dan word je toch niet ongesteld?
[...]
Je schrijft dat je nu 6,5 week zwanger bent. Juist omdat je weet dat je vriend nog geen kinderen wil, maakte je je geen zorgen toen je maar steeds niet ongesteld werd?TO was aan de prikpil, dan word je toch niet ongesteld?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 13 mei 2012 om 23:49
TO, ik hoop dat je er nog eens goed over nadenkt of je dit kindje echt wilt houden. Je hoort altijd de verhalen van vrouwen die inmiddels moeder zijn en o zo blij zijn dat ze hun kindje hebben gehouden, maar dat is niet de enige kant van het verhaal.
Zelf heb ik op jouw leeftijd een abortus ondergaan, het was best een lastige dag, vooral emotioneel zwaar, maar ik heb er naderhand nooit meer last van gehad, zowel psychisch niet als lichamelijk. Ben nu zó blij dat ik op mijn 20e geen kind heb gekregen!! Daardoor heb ik ontzettend veel dingen kunnen zien en doen die ik absoluut niet had willen missen. En een kindje, dat komt over een paar jaar nog wel, maar dan wel in de stabiele relatie (die ik nu al 5 jaar heb).
Echt hoor, ik wil je absoluut niet ompraten ofzo, maar ... just think about it!!
Zelf heb ik op jouw leeftijd een abortus ondergaan, het was best een lastige dag, vooral emotioneel zwaar, maar ik heb er naderhand nooit meer last van gehad, zowel psychisch niet als lichamelijk. Ben nu zó blij dat ik op mijn 20e geen kind heb gekregen!! Daardoor heb ik ontzettend veel dingen kunnen zien en doen die ik absoluut niet had willen missen. En een kindje, dat komt over een paar jaar nog wel, maar dan wel in de stabiele relatie (die ik nu al 5 jaar heb).
Echt hoor, ik wil je absoluut niet ompraten ofzo, maar ... just think about it!!
