Zwanger
alle pijlers
Zwanger en balen van mezelf!
dinsdag 11 maart 2014 om 20:21
Ik ben nu 7.5 week zwanger en ik zou eigenlijk ontzettend blij moeten zijn! In oktober ben ik gestopt met de pil om mijn lichaam te laten 'ontpillen'. Elke maand twijfelde ik of ik wel of niet de stap wilde zetten om aan kinderen te beginnen (twijfelen=aard van het beestje). Mijn vriend wil overigens al een tijdje kinderen.
In februari heb ik ontdekt dat ik zwanger ben (toch wel onverwachts) en het is heel dubbel! Ik weet 100% zeker dat ik kinderen wil maar waar ik zo tegenop zie is om het op mijn werk te vertellen. Ik ben bang dat ze me te jong vinden (ik word in juli 28 jaar) omdat ze zelf allemaal rond de 30 waren. Het idee dat ik over een aantal maand met een dikke buik op mijn werk moet rondlopen maakt me gek. En echt het slaat nergens op, ik schaam me ervoor. De meeste vrouwen zijn trots op het feit dat ze moeder worden en ik schaam me voor het zwanger zijn. Ik trek alles zo in het negatieve.
Ik heb een ontzettend lieve vriend, hele lieve vriendinnen, lieve ouders en een mooi huisje.. Waarom ben ik dan toch altijd zo aan het twijfelen over alles?! Ik wil genieten van mijn leven maar het lukt me niet omdat ik me altijd maar weer druk maar over wat anderen (en dan met name mijn collega's) van mij vinden / denken.
Zaterdag heb ik een afspraak staan met een psycholoog omdat ik het negatieve denkpatroon wil doorbreken.
Zijn er mensen die dit herkennen?
En nogmaals, ik wil echt niemand voor het hoofd stoten! Ons kindje is enorm welkom en zelf ben ik er ook blij mee.. Ik kan er alleen niet van genieten omdat ik me druk maak om de buitenwereld.
In februari heb ik ontdekt dat ik zwanger ben (toch wel onverwachts) en het is heel dubbel! Ik weet 100% zeker dat ik kinderen wil maar waar ik zo tegenop zie is om het op mijn werk te vertellen. Ik ben bang dat ze me te jong vinden (ik word in juli 28 jaar) omdat ze zelf allemaal rond de 30 waren. Het idee dat ik over een aantal maand met een dikke buik op mijn werk moet rondlopen maakt me gek. En echt het slaat nergens op, ik schaam me ervoor. De meeste vrouwen zijn trots op het feit dat ze moeder worden en ik schaam me voor het zwanger zijn. Ik trek alles zo in het negatieve.
Ik heb een ontzettend lieve vriend, hele lieve vriendinnen, lieve ouders en een mooi huisje.. Waarom ben ik dan toch altijd zo aan het twijfelen over alles?! Ik wil genieten van mijn leven maar het lukt me niet omdat ik me altijd maar weer druk maar over wat anderen (en dan met name mijn collega's) van mij vinden / denken.
Zaterdag heb ik een afspraak staan met een psycholoog omdat ik het negatieve denkpatroon wil doorbreken.
Zijn er mensen die dit herkennen?
En nogmaals, ik wil echt niemand voor het hoofd stoten! Ons kindje is enorm welkom en zelf ben ik er ook blij mee.. Ik kan er alleen niet van genieten omdat ik me druk maak om de buitenwereld.
woensdag 12 maart 2014 om 06:54
. En tja die hormonen doen nu eenmaal gekke dingen met je hehe!!
woensdag 12 maart 2014 om 08:04
Ik herken het wel deels. Kreeg mijn eerste met 27 tijdens promotie (en vorig jaar ook nog een tweede tijdens die promotie) en voelde me soms zowat een tienermoeder als mensen weer eens vroegen of het gepland was...? Gelukkig groeide Ik in de rol van moeder en bij mijn tweede zwangerschap had Ik er geen last meer van. Dat wondertje gedoe is trouwens ook niks voor mij gebleken, vroeg me altijd af of ik dat hoorde te voelen met mijn bolle buik.
