zwanger en mijn mams gaat overlijden..

blijft moeilijk om hier mee om te gaan, probeer nog zoveel mogelijk te doen met haar, ik zit in zo'n beetje dezelfde situatie nu 37 weken zwanger mijn vader al maanden geleden opgegeven en zou volgens arts absoluut niet meer geboorte van kleinzoon meemaken, nu is het bijna zover maar zijn sterven ook extra complicatie is dat ik ver weg woon, mijn moeder zit er compleet doorheen en kan niet meer voor mijn vader zorgen is zwaar overspannen vandaag gaat er een knoop worden doorgehakt hij moet waarschijnlijk uit huis maar zal daardoor gelijk aan morfine en misschien in slaap gebracht worden k.situatie wil overal bijzijn maar is nu lastig ( moet drie uur heen rijden om bij ze te zijn) morgen als het goed is gaan wij weer dan hoef ik tenminste niet te rijden en is mijn man bij mij als de bevalling begint..maar blijft moeilijk blij zijn met je aankomende kindje en de wetenschap dat je vader dit niet mee gaat krijgen.

wat een rotsituatie zeg.



Toen ik hoogzwanger was is mijn schoonvader plotseling overleden. een erg heftige periode volgde. inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en nu gaan we weer bergopwaarts. schoonvader wist wel dat het een meisje zou worden, maar heeft haar helaas nooit gezien.



Ik heb toen wel een tip gekregen, waar ik zelf niet aan had gedacht. Misschien vind je het te zweverig, maar ik geloof er wel in. Vertel je baby wat er aan de hand is. Je zal nu vast niet op zijn vrolijkst zijn en vaak erg verdrietig. dat voelt je baby en als je uitlegt waardoor dat komt, denk ik dat dat beter is en de baby ook rust geeft.

Ja. Mijn moeder heeft helaas nooit mijn huwelijk en de geboorte van haar kleinzoon mee mogen maken. Mijn man de geboorte van zijn kind niet. Klote, moeilijk, enorm emotionele roller coaster. Is al langer geleden want zoon is inmiddels ruim 12.



Dus ja, ik voel met je mee, dat is ook gewoon rot, hoe je het ook wendt of keert.

Hier ook mijn moeder plotseling overleden toen ik 8 maanden zwanger was. Ik heb dat allemaal in een roes van hormonen doorgemaakt.

Ik herken ook dat gevoel van je moeder zien als ze is overleden en de dat de baby in je buik daarop reageert.



Bij mij kwam de klap pas na de bevalling, de zwangerschap heeft mij letterlijk op de been gehouden. Ik stortte in toen ik weer moest werken, ik zei op mijn werk echt letterlijk dit trek ik niet. Die middag zat ik bij de ha voor hulp, en heb een half jaar lang een coach gehad om het overlijden te accepteren en een plek te geven.



We zijn nu 2,5 half jaar verder en mijn kleine meid is qua karakter precies mijn moeder. Inmiddels is er een 2de baby bij en ook ik vond mijn 2de zwangerschap emotioneel veel zwaarder.



Ik schrijf nog steeds brieven aan mijn moeder als ik ergens meezit. Zo was ik laatst heel boos, had het gevoel dat ze ons in de steek had gelaten. Dat in een brief gezet en onder de budha gedaan die op haar urn staat.



Sterkte met de situatie, probeer elke dag tegen je moeder te zeggen dat je van haar houd. En andere dingen te zeggen die zo belangrijk zijn.



Zo was 2 weken geleden mijn broers schoonvader overleden aan de gevolgen van kanker, en mijn schoonzus en haar zus zijn elke dag in die week dat het slechter ging bij hem geweest, hebben hem verzorgd geknuffeld etc. Vorige week vrijdag was de begrafenis en ze dachten dit was het dan, maar pa had nog wat in petto. Hun moeder kwam voor beide op zondag met een mooie afscheidsbrief zelf geschreven door hun vader. Mooier kado kan je je niet wensen een laatste woord en groet.