Zwanger
alle pijlers
Zwanger en vol twijfels
dinsdag 21 januari 2014 om 15:52
Hier zit ik dan, weet nu ongeveer 24 uur dat ik zwanger ben en kan nergens anders meer aan denken. Het was niet gepland maar we hebben zelf niet voorzichtig genoeg gedaan en kinderen staan wel (ooit?) op de planning. Alleen dat het nu al zou gebeuren...Het is voor ons beiden nogal een verrassing en aan de ene kant zijn we heel blij, praktisch is het momenteel niet ideaal en bij mij zitten er nog wel meer twijfels. Ik ben echt gek op mijn vriend, als ik iemand zie als de vader van mijn kinderen is hij het wel maar ben ook heel bang. Ben best wel een feestbeestje en geniet heel erg van het leven en de vrijheid. Ga zeer regelmatig uit en ook veel vriendinnen zijn nog vrijgezel. Onverwachts weekendje weg met vrienden of partner, uit eten als we zin hebben of naar de kroeg, in het weekend lekker uitslapen en uitgebreid ontbijten etc, kortom vrijheid is voor mij heel erg belangrijk. En nu ben ik zwanger. Aan de ene kant ben ik echt heel blij en geniet ik van het wondertje wat aan het groeien is. Aan de andere kant ben ik zo bang voor alles. Dag vrij leventje, dag lekker stappen, dag het hele weekend lekker vrijen met mijn vriend en genieten van elkaar. Ik ben vooral heel bang dat de relatie met mijn vriend gaat veranderen. We zijn nu heel close met elkaar en kunnen echt van elkaar genieten. We hebben bijna 2 jaar een relatie en wonen bijna 1 jaar samen. Maar ergens vind ik dit nog te kort. De tijd samen krijgen we nooit meer terug en heb het gevoel dat we te snel een hele grote stap moeten maken. Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik in bed gaan liggen en de komende tijd alleen maar huilen...Wat moet ik nou doen? Wat het ook niet makkelijk maakt is dat we beiden al in de 30 zijn en stel dat we het niet houden wie zegt dat het ooit weer gaat lukken en de complicaties worden met het ouder worden alleen maar groter.
Ik weet niet precies wat ik met het topic wil in ieder geval mijn hart luchten. Ik kan hier ook met mijn vriend over praten maar die is er zeker van dat hij het wil houden, als hij ook zou twijfelen zou dit het misschien wat makkelijker maken. Bedankt iedereen alvast voor het lezen.
Ik weet niet precies wat ik met het topic wil in ieder geval mijn hart luchten. Ik kan hier ook met mijn vriend over praten maar die is er zeker van dat hij het wil houden, als hij ook zou twijfelen zou dit het misschien wat makkelijker maken. Bedankt iedereen alvast voor het lezen.
dinsdag 21 januari 2014 om 15:59
Twijfelen is niet raar of fout, het is nog al een verandering in je leven om een kind te krijgen. Gelukkig heb je nog negen maanden om aan het idee te wennen. En weet je, het 'help'-gevoel overvalt ook veel vrouwen als ze gepland zwanger worden.
Daarnaast, het perfecte moment om kinderen te krijgen bestaat niet hoor, je kunt altijd wel iets verzinnen. Het klinkt in ieder geval alsof jullie je zaken goed op een rijtje hebben.
Hou goed in je achterhoofd dat kinderen krijgen niet het einde van je leven is!
Daarnaast, het perfecte moment om kinderen te krijgen bestaat niet hoor, je kunt altijd wel iets verzinnen. Het klinkt in ieder geval alsof jullie je zaken goed op een rijtje hebben.
Hou goed in je achterhoofd dat kinderen krijgen niet het einde van je leven is!
dinsdag 21 januari 2014 om 16:09
Ik denk dat de twijfels en angsten die je hebt normaal zijn. Ik ben momenteel zwanger van ons tweede kindje en beide keren hebben we er bewust voor gekozen om ervoor te gaan. Maar toen er eenmaal twee strepen op de tests stonden, sloeg de paniek me écht om het hart. Kan ik dit? Wil ik dit? Wat moet ik er allemaal voor opgeven? Wordt het ooit nog zoals het was tussen ons?
Allemaal vragen waarom ik nu best wel hard kan lachen.
Na de geboorte van onze dochter stond ons leven op zijn kop. Je moet aan alles wennen en idd, je moet dingen opgeven. Maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat je alles ook zo moeilijk kunt maken zoals je zelf wilt. Wij gaan nog steeds spontaan uit eten, alleen ga je dan niet meer om bv 20.uur, maar dan om 1800 uur. Ik trek nog steeds met alle gemak de deur achter me dicht om er een dag op uit te gaan met man en kind.
Ik zie me net na de bevalling nog huilend zitten op de bank. Bang dat ik de relatie met manlief volledig kwijt was en nooit meer zou terugvinden. Nu, 3 jaar later, kan ik zeggen dat het echt verandert en dat je eraan moet blijven werken, maar ons leven is zo verrijkt met onze dochter. Toen we na een tijdje onze draai met haar gevonden hadden, werd de relatie ook weer grotendeels zoals hij was. En nu is het weer net zo als toen, evenveel lol, evenveel genieten, maar nu mét iets prachtigs erbij.
Komt vast allemaal goed meis!
Allemaal vragen waarom ik nu best wel hard kan lachen.
Na de geboorte van onze dochter stond ons leven op zijn kop. Je moet aan alles wennen en idd, je moet dingen opgeven. Maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat je alles ook zo moeilijk kunt maken zoals je zelf wilt. Wij gaan nog steeds spontaan uit eten, alleen ga je dan niet meer om bv 20.uur, maar dan om 1800 uur. Ik trek nog steeds met alle gemak de deur achter me dicht om er een dag op uit te gaan met man en kind.
Ik zie me net na de bevalling nog huilend zitten op de bank. Bang dat ik de relatie met manlief volledig kwijt was en nooit meer zou terugvinden. Nu, 3 jaar later, kan ik zeggen dat het echt verandert en dat je eraan moet blijven werken, maar ons leven is zo verrijkt met onze dochter. Toen we na een tijdje onze draai met haar gevonden hadden, werd de relatie ook weer grotendeels zoals hij was. En nu is het weer net zo als toen, evenveel lol, evenveel genieten, maar nu mét iets prachtigs erbij.
Komt vast allemaal goed meis!
donderdag 23 januari 2014 om 00:04
Bedankt voor de reacties. Het is nu 1,5 dag later en de twijfels zijn er nog en zelfs sterker. Morgen heb ik een afspraak met mijn huisarts en ga ik met vriendin praten. Voor vrijdag heb ik een afspraak staan met iemand uit de hulpverlening. Weet echt niet wat ik moet doen. Ergens denk ik van ik kan toch geen kindje krijgen als er zo veel twijfels zijn?
donderdag 23 januari 2014 om 00:56
donderdag 23 januari 2014 om 01:08
quote:Paddle schreef op 23 januari 2014 @ 00:56:
Ik snap niet zo goed als je al in de 30 bent, hoeveel jaar was je nog van plan om te feesten, en vanwaar dan de beslissing om het 'niet voorzichtig genoeg' te doen? Ik kan de twee niet goed met elkaar rijmen.
Dit. Plus als je echt een kinderwens hebt, denk je dan niet dat je gigantisch veel spijt krijgt van een abortus?
Begrijp me niet verkeerd, je *moet* niks. Maar als je 30+ bent en al weet dat je met je huidige vriend kinderen wil, maar niet nu, wanneer dan wel? Er is nooit een perfect moment en ook vrouwen bij wie het allemaal wel gepland was hebben twijfels en angsten. En 2 jaar samen zijn is ook weer niet zo vreselijk kort.
Ik snap niet zo goed als je al in de 30 bent, hoeveel jaar was je nog van plan om te feesten, en vanwaar dan de beslissing om het 'niet voorzichtig genoeg' te doen? Ik kan de twee niet goed met elkaar rijmen.
Dit. Plus als je echt een kinderwens hebt, denk je dan niet dat je gigantisch veel spijt krijgt van een abortus?
Begrijp me niet verkeerd, je *moet* niks. Maar als je 30+ bent en al weet dat je met je huidige vriend kinderen wil, maar niet nu, wanneer dan wel? Er is nooit een perfect moment en ook vrouwen bij wie het allemaal wel gepland was hebben twijfels en angsten. En 2 jaar samen zijn is ook weer niet zo vreselijk kort.
donderdag 23 januari 2014 om 01:19
Mijn vriend wil heel graag kinderen maar zegt dat het uiteindelijk mijn beslissing is. Vriend heeft een goede baan maar ik werk zelf freelance en ben dingen ah opzetten. Als ik nu een kindje krijg zal ik dus financieel afhankelijk van hem worden en dat is niet echt prettig. Ik heb geen enkel excuus voor het feit dat wij niet voorzichtig zijn geweest, dat was gewoon dom..
donderdag 23 januari 2014 om 06:21
Maar je werk stopt toch niet nu je een positieve test hebt gehad? Je kan nog zeker 6maanden werken voor je verlof (mits goede zwangerschap natuurlijk) en als jullie kindje er is ga je weer lekker verder. Je wordt afhankelijker maar dat word je van elkaar, in elk opzicht.
Ik ben nu ook zwanger, hartstikke gepland maar ik heb die kan ik dit en wil ik dit gedachten ook gehad. En bedacht wat ik allemaal moest opgeven. Tot mijn vriend zei: de wereld stopt niet met draaien ofzo. Je bent er zelf bij dus je hoeft niet met alles te stoppen. Waarom kan je nooit meer gaan eten of naar de kroeg? Misschien niet meer 2x per week maar als dat voor jullie belangrijk is vind je wel een oplossing: baby nachtje logeren bij oma of je gaat apart van elkaar (leuk avondje met vriendinnen bv).
Ik hoop dat jullie eruit komen. Als je zo twijfelt is een gesprek met hulpverlener zeker niet verkeerd. Maar maak je het ook niet een beetje groter dan het is?
Ik ben nu ook zwanger, hartstikke gepland maar ik heb die kan ik dit en wil ik dit gedachten ook gehad. En bedacht wat ik allemaal moest opgeven. Tot mijn vriend zei: de wereld stopt niet met draaien ofzo. Je bent er zelf bij dus je hoeft niet met alles te stoppen. Waarom kan je nooit meer gaan eten of naar de kroeg? Misschien niet meer 2x per week maar als dat voor jullie belangrijk is vind je wel een oplossing: baby nachtje logeren bij oma of je gaat apart van elkaar (leuk avondje met vriendinnen bv).
Ik hoop dat jullie eruit komen. Als je zo twijfelt is een gesprek met hulpverlener zeker niet verkeerd. Maar maak je het ook niet een beetje groter dan het is?
donderdag 23 januari 2014 om 07:01
Ik ben ook zwanger, hartstikke gepland en gewenst. Maar ook ik kreeg paniek toen ik een positieve test in handen had. En nog steeds vind ik het hartstikke spannend. Dus ik denk dat die twijfels volkomen normaal zijn. Ik begrijp je angst, zeker als het niet gepland is. Maar je hebt nog een paar maanden om aan het idee te wennen en er samen naar toe te werken. Gezien je leeftijd en je vriend die het graag zou willen houden, denk ik dat je er spijt van krijgt als je abortus laat plegen. En dat wat itsamess zegt, vind ik heel mooi. Je geniet nog steeds, maar dan met iets prachtigs erbij.
donderdag 23 januari 2014 om 10:11
Wat ik me dan af vraag. Hoeveel ouders zouden er uiteindelijk zijn die zullen zeggen: ik had liever gehad dat Truusje er niet was geweest want dan zat ik nou liever in de kroeg. Het leven bestaat toch niet alleen uit stappen, buiten de deur eten enz. Wat als je allebei je baan kwijt zou raken dan kan je deze leefwijze ook niet meer doorzetten. Zou je dan ook in paniek raken? Het is veilig en kinderen krijgen zorgt voor onzekerheid.
Je leven veranderd enorm maar een kind is geen beperking van je leven. Fases veranderen en daar leef je langzaam naar toe.
We gaan nog steeds uiteten, af en toe op stap. Uitslapen kan om en om. Alleen doen we dat vaak niet. Ik vind het zo gezellig om de dag met zijn drieën te starten in bed. Nog even knuffelen en spelen en dan lekker te ontbijten. Terwijl ik echt van slapen hou.
Je leven veranderd enorm maar een kind is geen beperking van je leven. Fases veranderen en daar leef je langzaam naar toe.
We gaan nog steeds uiteten, af en toe op stap. Uitslapen kan om en om. Alleen doen we dat vaak niet. Ik vind het zo gezellig om de dag met zijn drieën te starten in bed. Nog even knuffelen en spelen en dan lekker te ontbijten. Terwijl ik echt van slapen hou.
donderdag 23 januari 2014 om 10:33
Ik snap het niet zo goed TO. Allereerst dat kennelijk min of meer bewust slordig omgaan met voorbehoedsmiddelen, je bent geen 16 meer, kom op.
Dan je vrije leventje: nu zijn nog veel vriendinnen vrijgezel en kunnen jullie lekker stappen, weekendjes weg enz. Wat als jij besluit het kind niet te willen houden en lekker doorgaat met je leventje. Over een paar jaar zijn je vriendinnen misschien ook gesetteld, wordt er minder uitgegaan en wat dan?! Dan ga je alsnog proberen een kindje te krijgen omdat je vriendinnen er dan ook aan toen zijn ofzo?!
Verder verandert een kind je leven, dat klopt, maar hoe jij het ziet is niet helemaal realistisch. Waarom zou je niet meer kunnen werken?! De meeste vrouwen blijven gewoon werken met een kind hoor. Stappen en weekendjes weg zullen minder vaak kunnen en beter gepland moeten worden maar ook dat is toch niet meer onmogelijk? En verder: misschien heb je er wel minder behoefte aan als de baby er uiteindelijk is.
En tot slot: wat denk je dat het met de relatie met je vriend gaat doen als je het kind niet houdt?
Dan je vrije leventje: nu zijn nog veel vriendinnen vrijgezel en kunnen jullie lekker stappen, weekendjes weg enz. Wat als jij besluit het kind niet te willen houden en lekker doorgaat met je leventje. Over een paar jaar zijn je vriendinnen misschien ook gesetteld, wordt er minder uitgegaan en wat dan?! Dan ga je alsnog proberen een kindje te krijgen omdat je vriendinnen er dan ook aan toen zijn ofzo?!
Verder verandert een kind je leven, dat klopt, maar hoe jij het ziet is niet helemaal realistisch. Waarom zou je niet meer kunnen werken?! De meeste vrouwen blijven gewoon werken met een kind hoor. Stappen en weekendjes weg zullen minder vaak kunnen en beter gepland moeten worden maar ook dat is toch niet meer onmogelijk? En verder: misschien heb je er wel minder behoefte aan als de baby er uiteindelijk is.
En tot slot: wat denk je dat het met de relatie met je vriend gaat doen als je het kind niet houdt?
donderdag 23 januari 2014 om 10:41
quote:pimpelmees85 schreef op 23 januari 2014 @ 10:11:
Wat ik me dan af vraag. Hoeveel ouders zouden er uiteindelijk zijn die zullen zeggen: ik had liever gehad dat Truusje er niet was geweest want dan zat ik nou liever in de kroeg. Het leven bestaat toch niet alleen uit stappen, buiten de deur eten enz. Wat als je allebei je baan kwijt zou raken dan kan je deze leefwijze ook niet meer doorzetten. Zou je dan ook in paniek raken? Het is veilig en kinderen krijgen zorgt voor onzekerheid.
Je leven veranderd enorm maar een kind is geen beperking van je leven. Fases veranderen en daar leef je langzaam naar toe.
We gaan nog steeds uiteten, af en toe op stap. Uitslapen kan om en om. Alleen doen we dat vaak niet. Ik vind het zo gezellig om de dag met zijn drieën te starten in bed. Nog even knuffelen en spelen en dan lekker te ontbijten. Terwijl ik echt van slapen hou.
Er zullen inderdaad niet veel ouders zijn die zeggen spijt te hebben van het krijgen van hun kind, al weet ik vrijwel zeker dat ze er zijn. Ik denk sowieso dat dit een taboe is.
Ik zie het om mij heen. Moeders die hun kind als een blok aan hun been beschouwen. Daarbij wil ik niet zeggen dat ze niet van hun kind houden, maar het blijkt vaak uit hun gedragingen dat zij een kind "lastig" vinden.
Wat ik me dan af vraag. Hoeveel ouders zouden er uiteindelijk zijn die zullen zeggen: ik had liever gehad dat Truusje er niet was geweest want dan zat ik nou liever in de kroeg. Het leven bestaat toch niet alleen uit stappen, buiten de deur eten enz. Wat als je allebei je baan kwijt zou raken dan kan je deze leefwijze ook niet meer doorzetten. Zou je dan ook in paniek raken? Het is veilig en kinderen krijgen zorgt voor onzekerheid.
Je leven veranderd enorm maar een kind is geen beperking van je leven. Fases veranderen en daar leef je langzaam naar toe.
We gaan nog steeds uiteten, af en toe op stap. Uitslapen kan om en om. Alleen doen we dat vaak niet. Ik vind het zo gezellig om de dag met zijn drieën te starten in bed. Nog even knuffelen en spelen en dan lekker te ontbijten. Terwijl ik echt van slapen hou.
Er zullen inderdaad niet veel ouders zijn die zeggen spijt te hebben van het krijgen van hun kind, al weet ik vrijwel zeker dat ze er zijn. Ik denk sowieso dat dit een taboe is.
Ik zie het om mij heen. Moeders die hun kind als een blok aan hun been beschouwen. Daarbij wil ik niet zeggen dat ze niet van hun kind houden, maar het blijkt vaak uit hun gedragingen dat zij een kind "lastig" vinden.
donderdag 23 januari 2014 om 10:49
Het klinkt nu alsof ik vooral bang ben dat ik niet meer kan stappen etc maar dat is het niet. Ik weet dat dit ook gewoon soms kan als er een baby is en begrijp ook goed dat die behoefte steeds minder gaat worden. Grootste angst is meer hoe het tussen mij en mijn vriend zal gaan. Wij zouden echt 90% moeten draaien qua levensstijl, hij werkt tijden echt heel veel minimaal 80 uur per week en mijn werk is altijd onzekerheid. Dit zijn natuurlijk allemaal excuses en als je iets graag wil dan komt het ook echt wel goed dat snap ik ook. Verder had ik het ook fijn gevonden als ik gewoon tegen voorbehoedsmiddelen zou kunnen maar helaas verdraag ik die allemaal niet. Dan heb je natuurlijk nog een condoom maar in een vaste relatie ga je daar soms wat onzorgvuldiger mee om. Eigenlijk is alles wat ik heb geschreven bijzaak grootste angst is dat ik lange tijd tegen depressief aan heb gezeten. Daar klim ik langzaam uit en dat gaat langzaam goed maar grootste angst is dus dat dit weer terug komt....
donderdag 23 januari 2014 om 10:54
TO, dat over die depressiviteit is heel iets anders dan wat je eerder schrijft...
Hopelijk kun je hier goed met je omgeving/huisarts/psycholoog over praten en mocht je besluiten het kind te houden, hierbij goede begeleiding krijgen.
Wat betreft de voorbehoedmiddelen: je gaat mij niet vertellen dat er echt helemaal niets is wat je niet verdraagt. Dat geloof ik gewoon niet. Als je niet tegen de hormonen kunt, zijn er nog genoeg andere opties en vice versa.
Hopelijk kun je hier goed met je omgeving/huisarts/psycholoog over praten en mocht je besluiten het kind te houden, hierbij goede begeleiding krijgen.
Wat betreft de voorbehoedmiddelen: je gaat mij niet vertellen dat er echt helemaal niets is wat je niet verdraagt. Dat geloof ik gewoon niet. Als je niet tegen de hormonen kunt, zijn er nog genoeg andere opties en vice versa.
donderdag 23 januari 2014 om 11:08
Ik was ook in paniek toen mijn zwangerschapstest positief was, en dit was Wel gepland. Mijn vriend was daarentegen door t dolle heen, zo blij. Gelukkig heb je 9 maanden de tijd om eraan te wennen. Ik denk dat de paniek komt uit onzekerheid over de toekomst, maar niet omdat je een baby niet zou willen.
Je leven wordt anders, maar zoveel mooier! Stappen wordt vanzelf niet zo belangrijk meer.
Je leven wordt anders, maar zoveel mooier! Stappen wordt vanzelf niet zo belangrijk meer.
donderdag 23 januari 2014 om 11:15
@jollie je hebt helemaal gelijk dat is zeker een taboe. Ik kan er wel heel slecht tegen als mensen hun kinderen ervaren als een blok aan het been. Persoonlijk vind ik dat je moet kijken naar de mogelijkheden en niet naar de onmogelijkheden. Door grote zwarte beren op de weg wordt het leven niet makkelijker. Maar zulke gevoelens moeten wel bespreekbaar zijn.
@TO Door je laatste post: praat met je hulpverleners en je vriend. Uit je verhaal begrijp ik dat hij wel wil maar jou laat beslissen. Dat gaat natuurlijk nooit werken. Ook in een vaste relatie moet je zorgvuldig om gaan met anticonceptie als je (nog) geen kinderen wil. Dit vind ik dus best een vaag verhaal. Ik wens je veel succes met je beslissing. Ik ben blij dat ik hem niet hoef te maken
@TO Door je laatste post: praat met je hulpverleners en je vriend. Uit je verhaal begrijp ik dat hij wel wil maar jou laat beslissen. Dat gaat natuurlijk nooit werken. Ook in een vaste relatie moet je zorgvuldig om gaan met anticonceptie als je (nog) geen kinderen wil. Dit vind ik dus best een vaag verhaal. Ik wens je veel succes met je beslissing. Ik ben blij dat ik hem niet hoef te maken
donderdag 23 januari 2014 om 13:32
Ik zou maar heel goed nadenken wat je wil, een kind is geen pak melk dat je bij de supermarkt op kan halen wanneer je daar zin in hebt.
Als je nou een tienermoeder zou worden zou ik het misschien beter begrijpen, maar kom op zeg je bent in de 30 en weet zeker dat je (ooit) kinderen wilt. Je bent zelf onzorgvuldig geweest met anticonceptie dan weet je dat dit kan gebeuren.
En besef heel goed dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden. Ga er niet vanuit dat het maar komt wanneer jij daar aan toe bent.
Ik heb er zelf een tijd over gedaan om zwanger te worden en dat is net geeindigd in een miskraam, een zwangerschap en een gezond kind zijn wondertjes denk daar maar eens over na.
Daarnaast wil ik je nog meegeven dat iemand in mijn nabije omgeving ooit een abortus heeft ondergaan, daarna een aantal jaren verder heeft ze er ruim 2 jaar over gedaan weer zwanger te worden....dus dat het nu "per ongeluk" gebeurt geeft je geen garanties voor de toekomst.....een zwangerschap is niet vanzelfsprekend......
Gezien je leeftijd en het feit dat je wel een kinderwens hebt denk ik dat jij jezelf een hele grote schop onder je kont moet geven en er het beste van te maken ook al had je dit liever op een later moment gedaan.
Als je nou een tienermoeder zou worden zou ik het misschien beter begrijpen, maar kom op zeg je bent in de 30 en weet zeker dat je (ooit) kinderen wilt. Je bent zelf onzorgvuldig geweest met anticonceptie dan weet je dat dit kan gebeuren.
En besef heel goed dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden. Ga er niet vanuit dat het maar komt wanneer jij daar aan toe bent.
Ik heb er zelf een tijd over gedaan om zwanger te worden en dat is net geeindigd in een miskraam, een zwangerschap en een gezond kind zijn wondertjes denk daar maar eens over na.
Daarnaast wil ik je nog meegeven dat iemand in mijn nabije omgeving ooit een abortus heeft ondergaan, daarna een aantal jaren verder heeft ze er ruim 2 jaar over gedaan weer zwanger te worden....dus dat het nu "per ongeluk" gebeurt geeft je geen garanties voor de toekomst.....een zwangerschap is niet vanzelfsprekend......
Gezien je leeftijd en het feit dat je wel een kinderwens hebt denk ik dat jij jezelf een hele grote schop onder je kont moet geven en er het beste van te maken ook al had je dit liever op een later moment gedaan.
donderdag 23 januari 2014 om 15:58
hier helemaal gepland (wat een nare omschrijving) en gewenst zwanger geraakt. en bij de positieve test was er ook paniek. naar elke echo toe waren er angsten en er was nog eens paniek in de laatste dagen van de zwangerschap. hoe heerlijk het me leek een baby te hebben, vond ik het opeens eng. want je leven veranderr idd. maar dat is niet slecht. eerste weken na bevalling waren ook nog s lastig, maar t is steeds meer genieten. zoek goed voor jezelf uit waarom je het wel zou houden maar ook als je het niet zou houden. welke beslissing (met evt consequenties) geeft dan het beste gevoel?
ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn baby. ook zwanger zijn met al mijn ongemakken (opspelende hernia en crohn plus bekkeninstabiliteit) vond ik heel bijzonder. hele bijzondere periode in mijn leven.
succes en sterkte met je beslissing. zal niet makkelijk zijn.
ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn baby. ook zwanger zijn met al mijn ongemakken (opspelende hernia en crohn plus bekkeninstabiliteit) vond ik heel bijzonder. hele bijzondere periode in mijn leven.
succes en sterkte met je beslissing. zal niet makkelijk zijn.
donderdag 23 januari 2014 om 22:27
Ik wil toch even reageren op je verhaal. Vind het heel dapper dat je zo eerlijk bent over je angsten. Het valt mij op dat veel vrouwen in mijn omgeving niet altijd eerlijk zijn over het ouder/moederschap en het zou juist zo fijn zijn als wij vrouwen eerlijk tegen elkaar zijn. Het feit dat je in de dertig bent en een vaste relatie hebt zegt mij niet zoveel. Een kind heeft er naar mijn mening namelijk veel meer aan als het gewenst is. En dat zijn of haar ouders een stukje van zichzelf kunnen inleveren om een kind de volwassen wereld in te helpen. Dit is bij mij vroeger namelijk niet gebeurd en ik weet uit ervaring dat je kind er tijdens zijn jeugd of in het volwassen leven, last van kan krijgen. Ik vind het goed dat je er zo realistisch over nadenkt. Dit alles wat jij beschrijft lever je namelijk ook in. Tijd voor jezelf, elkaar, stappen, slapen, ws minder werken, minder inkomsten terwijl er meer uit gaat. En nee stappen en slapen maken niet iemands leven, maar als dat is waar jij jezelf goed en gelukkig bij voelt, bepaalt dat wel jouw gemoedstoestand. Ik zie in mijn omgeving teveel mensen die maar even een kind "erbij doen".
En dat vind ik pas schandalig, niet jouw twijfels.
Heel veel succes bij jouw beslissing, vertrouw op je eigen gevoel, dan zit je altijd goed.
Groeten, liesje, mama van een dochter van drie jaar.
En dat vind ik pas schandalig, niet jouw twijfels.
Heel veel succes bij jouw beslissing, vertrouw op je eigen gevoel, dan zit je altijd goed.
Groeten, liesje, mama van een dochter van drie jaar.
vrijdag 24 januari 2014 om 04:38
Maar met een kind houdt je leven ook niet meteen op. Ik heb twee kinderen en toch ook een goede baan en ga nog regelmatig uit, ook met mijn vriend. We hebben een vaste oppas. Ik heb een vriendin die op haar 34e een abortus liet doen omdat haar vriend er niet aan toe was en nu is ze bijna 40 en niet meer zwanger geweest. Lukte niet meer. Vanaf je dertigste gaat je vruchtbaarheid snel achteruit. En een abortus is toch geen anticonceptie!
vrijdag 24 januari 2014 om 08:57
quote:ljcp83 schreef op 23 januari 2014 @ 13:32:
Ik zou maar heel goed nadenken wat je wil, een kind is geen pak melk dat je bij de supermarkt op kan halen wanneer je daar zin in hebt.
Als je nou een tienermoeder zou worden zou ik het misschien beter begrijpen, maar kom op zeg je bent in de 30 en weet zeker dat je (ooit) kinderen wilt. Je bent zelf onzorgvuldig geweest met anticonceptie dan weet je dat dit kan gebeuren.
En besef heel goed dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden. Ga er niet vanuit dat het maar komt wanneer jij daar aan toe bent.
Ik heb er zelf een tijd over gedaan om zwanger te worden en dat is net geeindigd in een miskraam, een zwangerschap en een gezond kind zijn wondertjes denk daar maar eens over na.
Daarnaast wil ik je nog meegeven dat iemand in mijn nabije omgeving ooit een abortus heeft ondergaan, daarna een aantal jaren verder heeft ze er ruim 2 jaar over gedaan weer zwanger te worden....dus dat het nu "per ongeluk" gebeurt geeft je geen garanties voor de toekomst.....een zwangerschap is niet vanzelfsprekend......
Gezien je leeftijd en het feit dat je wel een kinderwens hebt denk ik dat jij jezelf een hele grote schop onder je kont moet geven en er het beste van te maken ook al had je dit liever op een later moment gedaan.
Ik ben het hier juist wel grotendeels mee eens, je bent in de 30, wil ooit kinderen, en je word zeker niet zomaar zwanger op het moment dat jij het wil. En zeker na je 30e neemt je vruchtbaarheid al af en na je 35e gaat het nog harder..
Kijk als je nou echt zeker weet dat je geen moeder wil worden, prima, maar wees dan secuur met de ac. Maar als je wel moeder wil worden straks, praat en denk er nu even heel goed over na.
Succes met je keuze.
Ik zou maar heel goed nadenken wat je wil, een kind is geen pak melk dat je bij de supermarkt op kan halen wanneer je daar zin in hebt.
Als je nou een tienermoeder zou worden zou ik het misschien beter begrijpen, maar kom op zeg je bent in de 30 en weet zeker dat je (ooit) kinderen wilt. Je bent zelf onzorgvuldig geweest met anticonceptie dan weet je dat dit kan gebeuren.
En besef heel goed dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden. Ga er niet vanuit dat het maar komt wanneer jij daar aan toe bent.
Ik heb er zelf een tijd over gedaan om zwanger te worden en dat is net geeindigd in een miskraam, een zwangerschap en een gezond kind zijn wondertjes denk daar maar eens over na.
Daarnaast wil ik je nog meegeven dat iemand in mijn nabije omgeving ooit een abortus heeft ondergaan, daarna een aantal jaren verder heeft ze er ruim 2 jaar over gedaan weer zwanger te worden....dus dat het nu "per ongeluk" gebeurt geeft je geen garanties voor de toekomst.....een zwangerschap is niet vanzelfsprekend......
Gezien je leeftijd en het feit dat je wel een kinderwens hebt denk ik dat jij jezelf een hele grote schop onder je kont moet geven en er het beste van te maken ook al had je dit liever op een later moment gedaan.
Ik ben het hier juist wel grotendeels mee eens, je bent in de 30, wil ooit kinderen, en je word zeker niet zomaar zwanger op het moment dat jij het wil. En zeker na je 30e neemt je vruchtbaarheid al af en na je 35e gaat het nog harder..
Kijk als je nou echt zeker weet dat je geen moeder wil worden, prima, maar wees dan secuur met de ac. Maar als je wel moeder wil worden straks, praat en denk er nu even heel goed over na.
Succes met je keuze.
dinsdag 28 januari 2014 om 22:01
Wat ontzettend vervelend dat die twijfel is toegeslagen. Ergens weet je dat je dat graag kinderen wilt, maar als het dan eenmaal zover is, slaat de paniek toe.
Helaas herken ik het. Wij hebben weliswaar de zwangerschap 'gepland' en toch sloeg de paniek bij mij toe. Doordat ik Pcos heb, dacht ik dat het een heel lang proces zou worden. En daar waren ineens de twee streepjes! Zoveel sneller dan ik had verwacht. En de paniek kwam meteen. Kan ik dit wel? Ben ik geestelijk wel stabiel genoeg? Kan ik de verantwoordelijkheid wel aan? etc. etc. Mijn hoofd ging malen en oude problemen staken ineens de kop op. Terwijl ik voorheen zo zeker wist dat ik het wilde! In mijn omgeving heb ik geen vrienden met kinderen, of kinderwens, men is nog druk aan het stappen. Ik voelde me alleen en in paniek. Mijn vriend daarentegen was door het dolle heen! En logisch ook! Het was lastig om een weg te vinden daarin, zijn blijdschap en mijn paniek. Maar er was ruimte voor beiden, veel gepraat. Vrij snel heb ik hulp gezocht, en inmiddels meerdere gesprekken gehad met psych. Het gaat nu al stukken beter, ik krijg steeds meer vertrouwen in mijzelf als toekomstig moeder. Ik verwacht geen regenboogjes, en het zal vast zwaar zijn, maar tegelijkertijd ook heel mooi en bijzonder. En ik weet van mezelf dat ik mijn uiterste best zal doen om een goede moeder te zijn. Daar put ik vertrouwen uit.
Ik weet dat ik moeder wil zijn. Ik weet dat mijn angsten daarin geen rol mogen spelen. En dat ik voor eeuwig spijt zal hebben als ik me door mijn angsten laat leiden. Dus nu doe ik er alles aan, om dit zoveel mogelijk onder controle te krijgen.
Wat ik trouwens ook heel leuk vond en mij hielp, was de blijdschap om mij heen voor deze zwangerschap. Ik was zolang eenzaam en bezig met het negatieve, dat ik geen positieve gedachte toeliet. Maar toen de omgeving op de hoogte kwam, waren mijn ouders, schoonouders, mijn zussen en vrienden zo blij voor ons, dat ik er zelf ook heel blij van werd. Dat was voor het eerst dat ik positieve dingen voelde. Ik vond dat heel bijzonder. En de liefde die ik ontvang van mijn vriend is zo mooi en lief, en hij is zo trots. Geweldig om te zien, hij wordt een geweldige papa <3
Ik ben nu 16 weken. En gelukkig nog tijd om verder te wennen. Ik ben er nog niet, maar het voelt steeds meer alsof het gaat goedkomen.
Heel verhaal. Ik wilde je mijn ervaring delen. Je bent niet de enige die dit voelt, of heeft. Praat er veel over met je partner, zoek zo nodig hulp, en accepteer van jezelf dat het nu even geen roze wolk is. Denk goed na over je overwegingen. Zoals eerder gezegd denk ik ook dat er geen 'perfect' moment bestaat. Eenmaal in de 30 worden je kansen minder, en ik denk dat er met 2 of 3 jaar echt niet essentiële dingen veranderd zullen zijn.
Heel veel sterkte en succes. Hopelijk vind je/jullie wat voor jullie de beste weg is om te bewandelen.
Helaas herken ik het. Wij hebben weliswaar de zwangerschap 'gepland' en toch sloeg de paniek bij mij toe. Doordat ik Pcos heb, dacht ik dat het een heel lang proces zou worden. En daar waren ineens de twee streepjes! Zoveel sneller dan ik had verwacht. En de paniek kwam meteen. Kan ik dit wel? Ben ik geestelijk wel stabiel genoeg? Kan ik de verantwoordelijkheid wel aan? etc. etc. Mijn hoofd ging malen en oude problemen staken ineens de kop op. Terwijl ik voorheen zo zeker wist dat ik het wilde! In mijn omgeving heb ik geen vrienden met kinderen, of kinderwens, men is nog druk aan het stappen. Ik voelde me alleen en in paniek. Mijn vriend daarentegen was door het dolle heen! En logisch ook! Het was lastig om een weg te vinden daarin, zijn blijdschap en mijn paniek. Maar er was ruimte voor beiden, veel gepraat. Vrij snel heb ik hulp gezocht, en inmiddels meerdere gesprekken gehad met psych. Het gaat nu al stukken beter, ik krijg steeds meer vertrouwen in mijzelf als toekomstig moeder. Ik verwacht geen regenboogjes, en het zal vast zwaar zijn, maar tegelijkertijd ook heel mooi en bijzonder. En ik weet van mezelf dat ik mijn uiterste best zal doen om een goede moeder te zijn. Daar put ik vertrouwen uit.
Ik weet dat ik moeder wil zijn. Ik weet dat mijn angsten daarin geen rol mogen spelen. En dat ik voor eeuwig spijt zal hebben als ik me door mijn angsten laat leiden. Dus nu doe ik er alles aan, om dit zoveel mogelijk onder controle te krijgen.
Wat ik trouwens ook heel leuk vond en mij hielp, was de blijdschap om mij heen voor deze zwangerschap. Ik was zolang eenzaam en bezig met het negatieve, dat ik geen positieve gedachte toeliet. Maar toen de omgeving op de hoogte kwam, waren mijn ouders, schoonouders, mijn zussen en vrienden zo blij voor ons, dat ik er zelf ook heel blij van werd. Dat was voor het eerst dat ik positieve dingen voelde. Ik vond dat heel bijzonder. En de liefde die ik ontvang van mijn vriend is zo mooi en lief, en hij is zo trots. Geweldig om te zien, hij wordt een geweldige papa <3
Ik ben nu 16 weken. En gelukkig nog tijd om verder te wennen. Ik ben er nog niet, maar het voelt steeds meer alsof het gaat goedkomen.
Heel verhaal. Ik wilde je mijn ervaring delen. Je bent niet de enige die dit voelt, of heeft. Praat er veel over met je partner, zoek zo nodig hulp, en accepteer van jezelf dat het nu even geen roze wolk is. Denk goed na over je overwegingen. Zoals eerder gezegd denk ik ook dat er geen 'perfect' moment bestaat. Eenmaal in de 30 worden je kansen minder, en ik denk dat er met 2 of 3 jaar echt niet essentiële dingen veranderd zullen zijn.
Heel veel sterkte en succes. Hopelijk vind je/jullie wat voor jullie de beste weg is om te bewandelen.
dinsdag 28 januari 2014 om 22:10
Met 1 kind valt het reuze mee. En kun je nog genoeg. Ik kreeg er een tweeling bij. Dus heb er nu 3. Ja dan word het wat lastiger. Maar ga nog af en toe gewoon lekker uit eten of op stap. Het is maar hoe je het zelf regelt en of je vriend je ook gewoon af en toe je eigen ding laat doen en de boel regelt. En opa's en oma's ofzo om af en toe is op te passen.
Komt heus goed
Gefeliciteerd
Komt heus goed
Gefeliciteerd
Loat goan!!!
