Zwanger
alle pijlers
Zwanger willen worden en je relatie/huwelijk
vrijdag 25 mei 2012 om 11:07
Ik zou graag ervaringen horen van andere dames hier over hun ervaringen met zwanger willen worden in combinatie met je relatie/huwelijk. Veranderde er iets? Bracht het jullie nader tot elkaar, of juist niet? Kwamen er nieuwe dingen aan het licht (positief of negatief)?
Mijn man en ik zijn nu bijna een jaar aan het proberen zwanger te worden, en ik merk dat het best wel een aanslag is op onze relatie. Eerst was er de beslissing om met elkaar een kind te willen; dat was natuurlijk heel romantisch, maar ook heftig. Je toekomstperspectief ziet er ineens heel anders uit. Daarna was er al vrij snel een miskraam, die we heel verschillend hebben beleefd en waardoor er een tijd best wel onbegrip was naar elkaar toe.
Omdat mijn cyclus anders was na mijn miskraam, ben ik sinds 2 maanden begonnen met ovulatietesten. Ik kwam er daardoor achter dat mijn cyclus langer is dan gemiddeld (volgens de gyn zit ik met een gemiddeld 30-35 dagen net op het randje van 'normaal' en 'te lang'). Een langere cyclus betekent ook minder kansen. En als ik dan een kans heb, dan wil ik die ook wel benutten zeg maar.
Mijn man wilde ook graag dat ik die testen bleef doen, want naar eigen zeggen wil hij ook graag een kind. Dit blijkt echter niet uit zijn gedrag. Ik merk dat ik hem echt moet aansporen om seks te hebben; niet alleen tijdens mijn vruchtbare dagen, maar eigenlijk de hele maand. Ik doe daarbij erg mijn best om het luchtig en leuk te houden. Ik kan er zelf ook echt nog wel de grap van inzien dat als we een baby willen maken, we dan op bepaalde momenten seks 'moeten' hebben. Ik vind het juist wel iets hebben om de droom die je samen hebt actief waar te kunnen maken. En aangezien man herhaaldelijk instemde met die testen, ga ik er vanuit dat hij er ook geen problemen mee heeft.
Ik vind dat ik me erg kwetsbaar opstel als steeds maar ik degene ben die seks moet initiëren. Hij wijst mij steeds botter af, en doet soms ook alsof hij niet begrijpt wat de bedoeling is (terwijl hij dan wel weet dat mijn ovulatie eraan komt). Ik vind dat heel erg pijnlijk.
Ook in andere opzichten merk ik dat hij eigenlijk niet echt actief meewerkt. Hij drinkt bijvoorbeeld best wel wat (iedere dag 2-3 flesjes bier). Nu hadden we eigenlijk afgesproken dat hij het voortaan zou houden bij max. 2 flesjes, anders is het gewoon niet goed voor zijn zaad, maar ook niet voor zijn gezondheid in het algemeen (nog afgezien van het zwanger willen worden). Het komt nu echter regelmatig voor dat hij weer naar de koelkast loopt, en ik hem moet tegenhouden om er nog 1 te nemen.
Ik voel me al met al soms net zijn moeder. Het lijkt wel of het hele zwanger willen worden enkel van mij af komt. Terwijl hij toch volhoudt zelf ook echt een kind te willen.
Door het hele gebeuren ben ik eerlijk gezegd gaan twijfelen over ons huwelijk. Ik hou van hem, maar als dit al zoveel moeilijkheden met zich meebrengt, hoe gaat dat dan als er straks wel kinderen zijn?
Mijn man en ik zijn nu bijna een jaar aan het proberen zwanger te worden, en ik merk dat het best wel een aanslag is op onze relatie. Eerst was er de beslissing om met elkaar een kind te willen; dat was natuurlijk heel romantisch, maar ook heftig. Je toekomstperspectief ziet er ineens heel anders uit. Daarna was er al vrij snel een miskraam, die we heel verschillend hebben beleefd en waardoor er een tijd best wel onbegrip was naar elkaar toe.
Omdat mijn cyclus anders was na mijn miskraam, ben ik sinds 2 maanden begonnen met ovulatietesten. Ik kwam er daardoor achter dat mijn cyclus langer is dan gemiddeld (volgens de gyn zit ik met een gemiddeld 30-35 dagen net op het randje van 'normaal' en 'te lang'). Een langere cyclus betekent ook minder kansen. En als ik dan een kans heb, dan wil ik die ook wel benutten zeg maar.
Mijn man wilde ook graag dat ik die testen bleef doen, want naar eigen zeggen wil hij ook graag een kind. Dit blijkt echter niet uit zijn gedrag. Ik merk dat ik hem echt moet aansporen om seks te hebben; niet alleen tijdens mijn vruchtbare dagen, maar eigenlijk de hele maand. Ik doe daarbij erg mijn best om het luchtig en leuk te houden. Ik kan er zelf ook echt nog wel de grap van inzien dat als we een baby willen maken, we dan op bepaalde momenten seks 'moeten' hebben. Ik vind het juist wel iets hebben om de droom die je samen hebt actief waar te kunnen maken. En aangezien man herhaaldelijk instemde met die testen, ga ik er vanuit dat hij er ook geen problemen mee heeft.
Ik vind dat ik me erg kwetsbaar opstel als steeds maar ik degene ben die seks moet initiëren. Hij wijst mij steeds botter af, en doet soms ook alsof hij niet begrijpt wat de bedoeling is (terwijl hij dan wel weet dat mijn ovulatie eraan komt). Ik vind dat heel erg pijnlijk.
Ook in andere opzichten merk ik dat hij eigenlijk niet echt actief meewerkt. Hij drinkt bijvoorbeeld best wel wat (iedere dag 2-3 flesjes bier). Nu hadden we eigenlijk afgesproken dat hij het voortaan zou houden bij max. 2 flesjes, anders is het gewoon niet goed voor zijn zaad, maar ook niet voor zijn gezondheid in het algemeen (nog afgezien van het zwanger willen worden). Het komt nu echter regelmatig voor dat hij weer naar de koelkast loopt, en ik hem moet tegenhouden om er nog 1 te nemen.
Ik voel me al met al soms net zijn moeder. Het lijkt wel of het hele zwanger willen worden enkel van mij af komt. Terwijl hij toch volhoudt zelf ook echt een kind te willen.
Door het hele gebeuren ben ik eerlijk gezegd gaan twijfelen over ons huwelijk. Ik hou van hem, maar als dit al zoveel moeilijkheden met zich meebrengt, hoe gaat dat dan als er straks wel kinderen zijn?
vrijdag 25 mei 2012 om 11:16
Wij hebben vrij lang over ons eerste kind gedaan en ik herken wel wat in jouw verhaal. Het leek bij ons ook vooral van mijn kant te moeten komen. En nu voor nr 2 weer trouwens.
Ik heb ook op een gegeven moment ovulatietesten gebruikt, daar ben ik mee gestopt omdat dat bij ons geen positief effect op onze relatie had zeg maar.
De zwangerschap bracht ons inderdaad nader tot elkaar, de bevalling niet, maar het ouderschap weer wel.
Ik heb ook op een gegeven moment ovulatietesten gebruikt, daar ben ik mee gestopt omdat dat bij ons geen positief effect op onze relatie had zeg maar.
De zwangerschap bracht ons inderdaad nader tot elkaar, de bevalling niet, maar het ouderschap weer wel.
vrijdag 25 mei 2012 om 11:19
Wij zijn net een paar maanden aan het proberen. Ik herken je verhaal wel een beetje, in de zin dat ik het ook wat moeilijk vind seks te plannen, en het wat te forceren.
Mijn man snapte het ook niet goed, het hele plannen rond-de-eisprong verhaal. Maar ik merk verbetering nu hij het gewoon ook beter begrijpt. En in zekere zin is ons seksleven wel wat verbeterd, omdat het er vaker van komt. Minder excuses (te druk, te moe) zeg maar.
Wat ik niet goed snap is het alcohol-verhaal. Het is niet zo gezond elke dag te drinken, maar als het minder dan dagelijks is, zou ik geen probleem hebben met 3 biertjes. Het lijkt me wat belachelijk hem op een BBQ ofzo te houden aan maximum 2 drankjes. Te geforceerd omgaan met zwanger willen worden gaat je seksleven niet verbeteren denk ik. En als je denkt dat er een probleem is van spermakwaliteit, zou ik dat laten onderzoeken.
Mijn man snapte het ook niet goed, het hele plannen rond-de-eisprong verhaal. Maar ik merk verbetering nu hij het gewoon ook beter begrijpt. En in zekere zin is ons seksleven wel wat verbeterd, omdat het er vaker van komt. Minder excuses (te druk, te moe) zeg maar.
Wat ik niet goed snap is het alcohol-verhaal. Het is niet zo gezond elke dag te drinken, maar als het minder dan dagelijks is, zou ik geen probleem hebben met 3 biertjes. Het lijkt me wat belachelijk hem op een BBQ ofzo te houden aan maximum 2 drankjes. Te geforceerd omgaan met zwanger willen worden gaat je seksleven niet verbeteren denk ik. En als je denkt dat er een probleem is van spermakwaliteit, zou ik dat laten onderzoeken.
vrijdag 25 mei 2012 om 11:21
Vl43inder, dat is fijn dat het herkenbaar is. Ben ik in ieder geval niet de enige 
.
Ik denk dat een kinderwens voor een vrouw sowieso veel intenser is dan voor een man.
Op dit moment vind ik het echter moeilijk in te schatten of zijn gedrag komt doordat hij er gewoon veel minder mee bezig is, of dat het misschien iets zegt over zijn karakter in het algemeen, dat nu (in een spannende tijd) ineens boven komt drijven.
. Ik denk dat een kinderwens voor een vrouw sowieso veel intenser is dan voor een man.
Op dit moment vind ik het echter moeilijk in te schatten of zijn gedrag komt doordat hij er gewoon veel minder mee bezig is, of dat het misschien iets zegt over zijn karakter in het algemeen, dat nu (in een spannende tijd) ineens boven komt drijven.
vrijdag 25 mei 2012 om 11:25
Het gaat om dagelijks alcoholgebruik. Ik hou zelf ook wel van een wijntje dus ik zal de laatste zijn die hem bij bijzondere gelegenheden tegenhoudt meer te drinken dan die 2 biertjes. Maar ik hou er wel degelijk meer rekening mee nu ik probeer zwanger te worden, en dat doet hij naar mijn idee dus niet. Ik denk weleens hoeveel zou hij drinken als ik er nu niks van zei?
vrijdag 25 mei 2012 om 11:32
Wat moeilijk dat t langer duurt voor je zwanger bent! Als je ergens heel erg naar verlangt is het zo lastig om geduldig te blijven! Daardoor proef ik een beetje in je verhaal dat je er heel erg mee bezig bent. Dat is heel begrijpelijk, maar misschien wel een beetje teveel van het goede voor je vent. gooit hij daarom zijn kont tegen de krib en trekt ie nog maar een biertje open?
Pas op dat niet alles in het teken van zaadkwaliteit, ovulatie etc komt te staan, dan gaat alle spontaniteit er af...
Hier was mijn vriend ook heel betrokken, maar ik kon de hele dag wel praten over zwanger worden, later over zwanger zijn en nu over onze spruit. Ik merk dat hij daar gewoon minder behoefte aan heeft, terwijl dat niks zegt over hoe graag hij iets wil. We reageren gewoon anders, en dat is oke. Ik ou me nu een beetje in, maar leef het uit op vriendinnen met kinders.
In de zwangerschap was hij extra lief en zorgzaam, maar er wel minder mee bezig dan ik. Zeker de eerste maanden zie je nog niks aan de buitenkant en voel jij als enige van alles veranderen. Vriendinnen zeiden ook dat voor hun partners het vaak pas echt ging leven toen de buik groeide, ze de schopjes konden voelen en vooral na de geboorte. Bij ons veranderde er verder niet veel, en k voelde me ook heel goed. Nu spruit er is vind ik onwijs leuk om te zien hoe lief hij met haar om gaat, maar ik geef bewust heel veel ruimte omdat hij de neiging heeft dingen aan mij over te laten. Omdat hij weer ging werken had ik automatisch meer tijd samen met haar en kreeg ik een soort voorsprong. Nu ga ik ook weer werken, en zorgt hij hele dagen alleen voor haar. Nu praten we meer over hoe we het beste voor haar kunnen zorgen en wordt het gelijkwaardiger en wisselen we samen tips en ideeen uit. Maar het blijft steeds weer samen zoeken naar wat werkt voor ons alledrie.
Ik denk wel dat in het algemeen als er problemen spelen die vaak tijdens de zwangerschap en daarna komen boven drijven. Je moet samen beslissingen nemen en het is een life event die hoe leuk het t ook is ook stress mee brengt. Om over gebroken nachten maar te zwijgen, dan zit je als je niet uit kijkt zo op elkaar te vitten. Jullie rol zal veranderen. Blijven praten over wat je bezig houdt en hoe je over dingen denkt! Vraag naar zijn gevoelens en gedachten, denkt niet dat je dat kan invullen. Misschien vind hij het wel heel leuk maar ook heel spannend?
Pas op dat niet alles in het teken van zaadkwaliteit, ovulatie etc komt te staan, dan gaat alle spontaniteit er af...
Hier was mijn vriend ook heel betrokken, maar ik kon de hele dag wel praten over zwanger worden, later over zwanger zijn en nu over onze spruit. Ik merk dat hij daar gewoon minder behoefte aan heeft, terwijl dat niks zegt over hoe graag hij iets wil. We reageren gewoon anders, en dat is oke. Ik ou me nu een beetje in, maar leef het uit op vriendinnen met kinders.
In de zwangerschap was hij extra lief en zorgzaam, maar er wel minder mee bezig dan ik. Zeker de eerste maanden zie je nog niks aan de buitenkant en voel jij als enige van alles veranderen. Vriendinnen zeiden ook dat voor hun partners het vaak pas echt ging leven toen de buik groeide, ze de schopjes konden voelen en vooral na de geboorte. Bij ons veranderde er verder niet veel, en k voelde me ook heel goed. Nu spruit er is vind ik onwijs leuk om te zien hoe lief hij met haar om gaat, maar ik geef bewust heel veel ruimte omdat hij de neiging heeft dingen aan mij over te laten. Omdat hij weer ging werken had ik automatisch meer tijd samen met haar en kreeg ik een soort voorsprong. Nu ga ik ook weer werken, en zorgt hij hele dagen alleen voor haar. Nu praten we meer over hoe we het beste voor haar kunnen zorgen en wordt het gelijkwaardiger en wisselen we samen tips en ideeen uit. Maar het blijft steeds weer samen zoeken naar wat werkt voor ons alledrie.
Ik denk wel dat in het algemeen als er problemen spelen die vaak tijdens de zwangerschap en daarna komen boven drijven. Je moet samen beslissingen nemen en het is een life event die hoe leuk het t ook is ook stress mee brengt. Om over gebroken nachten maar te zwijgen, dan zit je als je niet uit kijkt zo op elkaar te vitten. Jullie rol zal veranderen. Blijven praten over wat je bezig houdt en hoe je over dingen denkt! Vraag naar zijn gevoelens en gedachten, denkt niet dat je dat kan invullen. Misschien vind hij het wel heel leuk maar ook heel spannend?
vrijdag 25 mei 2012 om 11:43
Ik herken wel wat in je verhaal hoor!
Wij hebben er 2,5 jaar over gedaan, en bij ons bleek al vrij snel dat het via de natuurlijke weg niet zou gaan lukken.
Toen wij al een tijdje bezig waren, ben ik ook begonnen met ovulatietesten. Mijn vriend reageerde net als jouw man. Het 'verplicht' seks hebben stond hem heel erg tegen. En hoewel hij heel graag een kind wilde, gingen toch soort van de hakken in het zand bij het verplichte deel.
Toen we eenmaal in de medische molen zaten, was het ook zwaar. We hebben echt wel een periode gehad dat het minder ging tussen ons. Tijdens een vakantie hebben we het daar uitgebreid over gehad, en daarna zijn we echt wel aan een paar punten gaan werken en dichter bij elkaar gekomen. Veel dichter zelfs.
En dat is volgens mij ook waar het om gaat: praten met elkaar.
Ik krijg de indruk dat je vriend totaal geen zin heeft in het verplichte seksen, en de druk die daarbij hoort. Hij zal zeker graag een kindje willen, maar zal zeker zijn van de 'het komt wel een keer'. Terwijl bij jou je eierstokken alle kanten op rinkelen en het je niet snel genoeg kan gaan.
Heel normaal volgens mij. Maar het toverwoord is toch echt communicatie.
Wij hebben op een gegeven moment het 'seks voor een kindje' wat los proberen te laten, zodat we er weer 'seks voor de lol' van konden maken. Dat heeft mijn vriend echt wel geholpen.
Voor de rest weinig tips... Maar echt, blijf met elkaar praten!
Wij hebben er 2,5 jaar over gedaan, en bij ons bleek al vrij snel dat het via de natuurlijke weg niet zou gaan lukken.
Toen wij al een tijdje bezig waren, ben ik ook begonnen met ovulatietesten. Mijn vriend reageerde net als jouw man. Het 'verplicht' seks hebben stond hem heel erg tegen. En hoewel hij heel graag een kind wilde, gingen toch soort van de hakken in het zand bij het verplichte deel.
Toen we eenmaal in de medische molen zaten, was het ook zwaar. We hebben echt wel een periode gehad dat het minder ging tussen ons. Tijdens een vakantie hebben we het daar uitgebreid over gehad, en daarna zijn we echt wel aan een paar punten gaan werken en dichter bij elkaar gekomen. Veel dichter zelfs.
En dat is volgens mij ook waar het om gaat: praten met elkaar.
Ik krijg de indruk dat je vriend totaal geen zin heeft in het verplichte seksen, en de druk die daarbij hoort. Hij zal zeker graag een kindje willen, maar zal zeker zijn van de 'het komt wel een keer'. Terwijl bij jou je eierstokken alle kanten op rinkelen en het je niet snel genoeg kan gaan.
Heel normaal volgens mij. Maar het toverwoord is toch echt communicatie.
Wij hebben op een gegeven moment het 'seks voor een kindje' wat los proberen te laten, zodat we er weer 'seks voor de lol' van konden maken. Dat heeft mijn vriend echt wel geholpen.
Voor de rest weinig tips... Maar echt, blijf met elkaar praten!
vrijdag 25 mei 2012 om 11:49
Bij mij twee keer zelfde verhaal, verschillende mannen..
Eerste man werkte ook niet echt mee, terwijl ik hormonen gebruikte dus echt op bepaalde dagen moest. Uiteindelijk wilde hij dus toch liever geen kind...toevallig was ik net na deze mededeling dus zwanger en ging de relatie dus kapot. Hij ziet zijn kind(eren) niet meer.
Man twee, ook hormonen.. die wilde zeker wel meewerken, zelfs als ik zei nah zullen we ff overslaan, want geen zin, moe, dan zei hij nee, we moeten de kans pakken. Deze relatie is dan ook heel anders en veel liefdevoller.
Dit is dan wel worst case scenario, maar ik zou hem toch vragen of het dit echt wel wil, maar het kan ook gewoon cold feet zijn natuurlijk.
Eerste man werkte ook niet echt mee, terwijl ik hormonen gebruikte dus echt op bepaalde dagen moest. Uiteindelijk wilde hij dus toch liever geen kind...toevallig was ik net na deze mededeling dus zwanger en ging de relatie dus kapot. Hij ziet zijn kind(eren) niet meer.
Man twee, ook hormonen.. die wilde zeker wel meewerken, zelfs als ik zei nah zullen we ff overslaan, want geen zin, moe, dan zei hij nee, we moeten de kans pakken. Deze relatie is dan ook heel anders en veel liefdevoller.
Dit is dan wel worst case scenario, maar ik zou hem toch vragen of het dit echt wel wil, maar het kan ook gewoon cold feet zijn natuurlijk.
vrijdag 25 mei 2012 om 11:50
Ik denk dat dit bij iedereen waarbij het langer duurt om zwanger te worden, op een of andere manier wel een de orde komt.
Gelukkig herken ik het zelf niet. Mijn man en ik waren eigenlijk vrij nuchter toen ik stopte met de pil. Geen sex hebben omdat het moet, maar omdat je er zin in hebt.
Ik had het geluk dat ik na 4 maanden al zwanger was, eigenlijk heel spontaan. We waren er ook niet mee bezig, in die zin van 'vanavond moet het'.
We keken er ook een beetje vanuit religieus oogpunt naar, alles met een reden en als het deze maand niet lukt, dan de volgende. Maar sex hebben op de klok, nee.
Ik ben blij dat het zo snel 'gelukt' is maar als het langer had geduurd had ik dat ook niet erg gevonden, zolang het maar leuk blijft tussen mijn man en mij.
Ik begrijp dat het als vrouw zijnde frustrerend is.
Maar de mannelijke kant snap ik ook wel. Voor een man lijkt het me ook moeilijk, als het 'niet lukt'.
Net zo dat wij vrouwen gaan malen over alles doen mannen dat op hun manier ook wel. Twijfelen aan zichzelf, de kwaliteit van hun sperma, etc. Zeker als het langer duurt dan gewild.
Mijn man krijgt wekelijks een mail met wat er in mijn lichaam gebeurd. Hij is er helemaal vol van en is er soms meer mee bezig dan ik zelf.
Maar als ik hem had lopen pushen en als het geforceerd was gegaan, was hij niet zo geweest.
Gelukkig herken ik het zelf niet. Mijn man en ik waren eigenlijk vrij nuchter toen ik stopte met de pil. Geen sex hebben omdat het moet, maar omdat je er zin in hebt.
Ik had het geluk dat ik na 4 maanden al zwanger was, eigenlijk heel spontaan. We waren er ook niet mee bezig, in die zin van 'vanavond moet het'.
We keken er ook een beetje vanuit religieus oogpunt naar, alles met een reden en als het deze maand niet lukt, dan de volgende. Maar sex hebben op de klok, nee.
Ik ben blij dat het zo snel 'gelukt' is maar als het langer had geduurd had ik dat ook niet erg gevonden, zolang het maar leuk blijft tussen mijn man en mij.
Ik begrijp dat het als vrouw zijnde frustrerend is.
Maar de mannelijke kant snap ik ook wel. Voor een man lijkt het me ook moeilijk, als het 'niet lukt'.
Net zo dat wij vrouwen gaan malen over alles doen mannen dat op hun manier ook wel. Twijfelen aan zichzelf, de kwaliteit van hun sperma, etc. Zeker als het langer duurt dan gewild.
Mijn man krijgt wekelijks een mail met wat er in mijn lichaam gebeurd. Hij is er helemaal vol van en is er soms meer mee bezig dan ik zelf.
Maar als ik hem had lopen pushen en als het geforceerd was gegaan, was hij niet zo geweest.
vrijdag 25 mei 2012 om 11:54
Pff ik zou me wel storen aan die biertjes. Ik bedoel: ik neem aan dat jij alle moeite neemt om de kansen te vergroten (slik je al foliumzuur?) en dan gaat hij zijn zaad een beetje lamleggen door dagelijks te drinken.
Geen tips helaas, ik heb nog geen kinderen (en zou een groot probleem hebben als die er op korte termijn wel kwamen). Wel sterkte gewenst!
Geen tips helaas, ik heb nog geen kinderen (en zou een groot probleem hebben als die er op korte termijn wel kwamen). Wel sterkte gewenst!
vrijdag 25 mei 2012 om 11:54
Bij ons ging het heel raar. Ik heb al een kind uit een eerdere relatie en vond dat eerst wel best zo. Tot ik mijn man uit eindelijk ontmoette en toen pas kreeg ik gruwelijke jeukende eierstokken( zo uit het niets) Het liefst wilde ik na 1 weekje verkering al een baby met m maken maar we besloten eerst te trouwen en dan verder te kijken. Na anderhalf jaar een relatie trouwden we en ondertussen was mijn vriendin al zwanger. Nou je wilt niet weten hoe stinkend jaloers of ik toen werd. Echt ik gun heus iedereen die er een wil wel een baby maar mezelf nog het meest. Afijn ik probeerde het los te laten door me volledig op mijn aankomende trouwdag te storten . Ik viel een paar kilo af en stopte anderhalve maand voor het trouwen met de pil. En toen begon ik me toch last te krijgen van mijn hormonen. Onze trouwdag was super maar na de huwelijkreis ( test was negatief dus ik heb alcohol gedronken ) begon ik zo weer overnieuw met chagerijnig doen omdat het niet wilde lukken. Mijn kersverse echtgenoot werd met de dag stiller omdat hij het juist wel heel leuk vond dat er bij mijn vriendin en zijn kameraad baby geluk in aantocht was. Maar ik was onbehoorlijk, kwaad, boos en verdrietig. Bij hun wel een baby op komst en bij ons niet!!! Gezellig was het niet meer en man lief zat vaker in de schuur te prutsen dan dat ie bij mij in de kamer zat. We zijn nog wel netjes samen na het kraam feest geweest maar bij thuis komst heb ik alleen maar gejankt en net op het moment dat we maar besloten dat het voor mijn humeur en ons huwelijk beter was om toch maar weer aan de pil te gaan ( ik had me toch een last van mijn hormonen) kwamen we er achter dat er stiekum al 4 maand een baby verstopt zat. ( al voor de trouwdag zelfs) nou en vanaf dat moment was ik op een andere manier flink irritant voor mijn man. Inmiddels ben ik bevallen en nu pas nu de meeste zwangerschapshormonen weer uit mijn lichaam zijn en ik weer aan de pil ben is het sfeertje hier thuis weer gezellig ik begin nu pas weer iets te ontstressen en te genieten van mijn gezin.
vrijdag 25 mei 2012 om 12:26
Eigen ervaring?
Wij hebben dmv zelfinseminatie een kindje gekregen en het was na 3 maanden raak (ik heb ook met ovutesten moeten testen, de donor kwam tijdens mijn vruchtbare periode 3 dagen achter elkaar langs) en tijdens de zwangerschap heel erg naar elkaar gegroeid, maar de babyperiode was zwaar.
.
We hebben geen makkelijk kindje, heeft vanaf baby af aan de nodige huil en driftbuien gehad en het was echt niet wat mijn partner verwacht had (verlangde al zo'n 15jr naar een kindje) mbt die periode. Ik heb daar ook bijna alles op moeten vangen, de zorg lag bij mij.
Partner was bang; bang om iets verkeerds te doen, bang om de baby te laten vallen.
Dat was ook voor mij een moeilijke periode, je gaat je afvragen waarom je partner zo doet, tuurlijk werd ons kind ook door partner geknuffeld maar als partner 1 dag helemaal alleen door moest brengen met ons kindje kon ze helemaal in paniek raken, wat moet je doen om je kind bezig te houden etc, wat als hij gaat huilen en zij hem niet meer stil zou krijgen
Iets wat ik zelf nooit ervaren heb.
Dat zet je relatie ook wel onder druk want ik had het idee dat ik nooit ergens naar toe kon/alles alleen op moest lossen e.d.
Gelukkig toen onze zoon 1 jaar werd is dat gedraaid, hij kon meer, liep al heel vroeg en kon al dingen duidelijk maken.
Dat was meer haar ding en nu is zoonlief 2,5 en lijkt het alsof die eerste periode helemaal niet bestaan heeft.
Dus hier heeft de babyperiode er meer in gehakt dan de baby maken zelf, maar goed bij mij was het natuurlijk snel raak en ik kan mij voorstellen dat als je al wat langer bezig bent dat het frustrerend is voor beide!
De één uit zich gewoon anders dan de ander denk ik![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Wij hebben dmv zelfinseminatie een kindje gekregen en het was na 3 maanden raak (ik heb ook met ovutesten moeten testen, de donor kwam tijdens mijn vruchtbare periode 3 dagen achter elkaar langs) en tijdens de zwangerschap heel erg naar elkaar gegroeid, maar de babyperiode was zwaar.
.
We hebben geen makkelijk kindje, heeft vanaf baby af aan de nodige huil en driftbuien gehad en het was echt niet wat mijn partner verwacht had (verlangde al zo'n 15jr naar een kindje) mbt die periode. Ik heb daar ook bijna alles op moeten vangen, de zorg lag bij mij.
Partner was bang; bang om iets verkeerds te doen, bang om de baby te laten vallen.
Dat was ook voor mij een moeilijke periode, je gaat je afvragen waarom je partner zo doet, tuurlijk werd ons kind ook door partner geknuffeld maar als partner 1 dag helemaal alleen door moest brengen met ons kindje kon ze helemaal in paniek raken, wat moet je doen om je kind bezig te houden etc, wat als hij gaat huilen en zij hem niet meer stil zou krijgen
Iets wat ik zelf nooit ervaren heb.
Dat zet je relatie ook wel onder druk want ik had het idee dat ik nooit ergens naar toe kon/alles alleen op moest lossen e.d.
Gelukkig toen onze zoon 1 jaar werd is dat gedraaid, hij kon meer, liep al heel vroeg en kon al dingen duidelijk maken.
Dat was meer haar ding en nu is zoonlief 2,5 en lijkt het alsof die eerste periode helemaal niet bestaan heeft.
Dus hier heeft de babyperiode er meer in gehakt dan de baby maken zelf, maar goed bij mij was het natuurlijk snel raak en ik kan mij voorstellen dat als je al wat langer bezig bent dat het frustrerend is voor beide!
De één uit zich gewoon anders dan de ander denk ik
. En hoewel ik dus erg van een wijntje hou, probeer ik dat echt wel te beperken.
vrijdag 25 mei 2012 om 13:12
Wat ik trouwens niet alleen hier lees, maar eigenlijk overal, is dat 'seks voor een baby' weer moet veranderen in 'seks voor de lol'.
Maar wat nou als je normale gemiddelde (dus zonder rekening te houden met zwanger worden) op zo'n 1 keer per week ligt (of nog minder)? Dat is bij ons dus aan de orde. Dan is de kans dat je zwanger wordt echt bijna nihil.
Als je precies op het goede moment seks hebt, en alle andere omstandigheden zijn ook optimaal, zelfs dan is de kans maar 20%. Dus hoe klein moet die kans dan wel niet zijn als je er totaal geen rekening mee houdt, en heel weinig seks hebt?
En buiten dat, is mijn wens gewoon te groot om er niet mee bezig te zijn, en er dus geen rekening mee te houden. Het is niet iets dat je op commando uit je hoofd kan zetten. Kon dat maar want dat zou het een stuk makkelijker maken.
Maar wat nou als je normale gemiddelde (dus zonder rekening te houden met zwanger worden) op zo'n 1 keer per week ligt (of nog minder)? Dat is bij ons dus aan de orde. Dan is de kans dat je zwanger wordt echt bijna nihil.
Als je precies op het goede moment seks hebt, en alle andere omstandigheden zijn ook optimaal, zelfs dan is de kans maar 20%. Dus hoe klein moet die kans dan wel niet zijn als je er totaal geen rekening mee houdt, en heel weinig seks hebt?
En buiten dat, is mijn wens gewoon te groot om er niet mee bezig te zijn, en er dus geen rekening mee te houden. Het is niet iets dat je op commando uit je hoofd kan zetten. Kon dat maar want dat zou het een stuk makkelijker maken.
vrijdag 25 mei 2012 om 13:20
Bij mij is 'seks voor de lol' wel weer een beetje teruggekomen nadat ik was gestopt met ovulatietesten. Het kwam namelijk wel eens voor dat mijn man gewoon geen zin had of er uberhaupt niet was op de aangewezen dagen voor conceptie zeg maar. En dat nam ik hem dan behoorlijk kwalijk. Nou kon ik zijn "zin" niet zomaar veranderen, maar ik kon er wel voor zorgen dat ik niet zo gefocussed zou zijn op die ovulatie.
vrijdag 25 mei 2012 om 13:39
Hier 3,5 jaar over de eerste gedaan. 2 miskramen gehad en midden in de mmm spontaan zwanger geworden. Het eerste jaar hebben we niet echt op de klok gesext, wel wat vaker dan normaal. Later hebben we sex voor de lol ingevoerd, dat werkte wel. Leg ook niet alleen de focus op de sex, maar ook op alles er omheen. Dus zorg ook dat de 'verplichte' sex leuk en spannend is. Zo hebben wij het al die jaren leuk gehouden.
Bij de tweede was ik in 1 keer zwanger. De opmerkingen: ja nu weet je hoe het moet, waren niet van de lucht. Dat heeft hem best wel gekwest terwijl hij niet echt een type is dat zich normaalgesproken van zulke opmerkingen wat aantrekt. Ik denk toch dat mannen het een beetje als falen zien als het direct niet lukt.
Bij de tweede was ik in 1 keer zwanger. De opmerkingen: ja nu weet je hoe het moet, waren niet van de lucht. Dat heeft hem best wel gekwest terwijl hij niet echt een type is dat zich normaalgesproken van zulke opmerkingen wat aantrekt. Ik denk toch dat mannen het een beetje als falen zien als het direct niet lukt.
vrijdag 25 mei 2012 om 14:05
Ik had een app op mn telefoon die de vruchtbare dagen aan gaf. Mijn lief moest er niks van hebben... Ik weet zelf wel wanneer ik zin heb, riep hij:-)
20% kans per maand lijkt misschien niet veel, maar zaadcellen kunnen tot een dag of drie in leven blijven tot er een ei komt.
Ik denk dat wij gemiddeld 2x per week vreeen, niet op de app keken en ik was na 2 maanden zwanger.
T hoeft maar 1 x raak te wezen he!
20% kans per maand lijkt misschien niet veel, maar zaadcellen kunnen tot een dag of drie in leven blijven tot er een ei komt.
Ik denk dat wij gemiddeld 2x per week vreeen, niet op de app keken en ik was na 2 maanden zwanger.
T hoeft maar 1 x raak te wezen he!
