Zwanger
alle pijlers
Zwanger worden na een miskraam 2022
zondag 19 juni 2022 om 09:42
woensdag 30 juli 2025 om 17:05
Natuurlijk ben je welkom Enniepennniee!
Wat naar dat je dit nu meemaakt, zeker bij je eerste zwangerschap. En helemaal omdat je nu al 2 weken in de wachtmodus staat. Moet je gaan nadenken over medicatie voor je eerst volgende afspraak eind van de week?
Over het mentale stuk; ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt... alleen kwam mijn miskraam bij 9 weken spontaan. Achteraf konden we aan de hand van echo's ook wel vaststellen dat het waarschijnlijk bij 7 weken is gestopt met groeien. Bij mij ging het ineens helemaal mis, een bloedbad in de badkamer en vier uur superheftige weeën, waarmee mijn lichaam alles eruit duwde. Ik vond het heel traumatisch en heb er nog steeds last van.
In jouw geval is het 'fijn' dat je weet dat het gaat komen, en daar kan je je mentaal en praktisch dus wel een beetje op instellen. Je kan je vast afvragen; hoe wil ik dit proces doorkomen? Wil je lekker in bed liggen, wil je een warme kruik, huispak aan, is er genoeg maandverband, telefoon uit, lekker eten in huis, etc. Ik heb zelf -klinkt bizar- ook wel een paar foto's gemaakt van wat ik zag in de badkamer. Niet voor in het fotoboek natuurlijk, maar wel voor de verwerking. Misschien helpt het je ook om na te denken over hoe je je gedachten zachter kunt maken. "Ik mag even in het hier en nu zijn, het is niet mijn schuld, het is oke dat ik hier geen controle over heb". Misschien is het ook fijn om na te denken of je behoefte hebt aan een bepaalde vorm van afscheid nemen; wil je het vruchtje opvangen, of een bepaald afscheidsritueel?
De mentale klap kwam bij mij vooral na de miskraam; je blijft met een lege buik achter en dan moet je de draad weer oppakken, terwijl je eigenlijk liever nog zwanger zou willen zijn. Ook moet je weer afscheid nemen van de eerste gezinsplannen die je hebt gemaakt. Bij mij heeft dat wel een paar weken gekost, en eerlijk; mijn vriend was ook veel sneller in zijn verwerking dan ik. Na de miskraam bleef ik nog weken bloeden en ieder toiletbezoek herinnert je natuurlijk aan wat was en er niet meer is. Dat is voor mannen ook echt anders. Maar wij zijn er altijd goed over in gesprek gebleven en vonden het ook logisch dat onze processen verschilden. Voor beide processen was gewoon ruimte en acceptatie. Doorvragen, begrip en bij elkaar blijven inchecken. En uiteindelijk, als je er weer aan toe bent, ook weer samen eropuit.
Je man heeft gedeeltelijk gelijk; een miskraam gebeurt altijd omdat er iets niet goed gaat. Een afwijking, het groeit niet goed of is gestopt met groeien. In die zin (zo heb ik mezelf altijd voorgehouden) beschermt je lichaam jou; als het was blijven zitten was je zelf heel ziek geworden. Het is dus eigenlijk iets 'goeds' al voelt dat natuurlijk niet zo. Je hebt natuurlijk ook niks fout gedaan; een zwangerschap is een samenloop van 100-en toevalligheden die allemaal samen moeten kloppen op hetzelfde moment. In die zin is het een wonder dat er zoveel mensen op de wereld zijn. En je baarmoeder kan het echt, want het heeft het al bewezen. Ik zie het wel zo dat een embryo echt niet per se onderdeel is van je eigen lijf; het is een logée, en mijn lijf is het gastenverblijf. Maar als het vruchtje zelf niet goed ontwikkelt, is dat niet per se de schuld van het logeeradres. Je moet goed zorgen voor logées, maar je hebt nu eenmaal niet alles in de hand. En je lijf is er in eerste plaats voor jou.
Mijn psych zei ooit "ook aan mooie bloemen zitten soms nieuwe blaadjes die het niet halen en bruin worden en verdorren". Het is normaal in de natuur dat niet alles lukt. Maar die verhalen hoor je in de samenleving natuurlijk nauwelijks/te weinig.
De opmerking "onze tijd komt nog wel" snap ik vanuit mannelijke relativering wel, maar daar heb je nu helemaal niks aan (en eerlijk bij mij duurde het drie jaar en 7 IVF-terugplaatsingen voor ik weer zwanger was). Want je wilt gewoon NU zwanger zijn van een gezond kindje.
Over weer opnieuw proberen; probeer te focussen op deze fase (het einde van je zwangerschap) en dit goed door te komen. Schroom ook niet om daar hulp bij te zoeken als het moeilijk is, dat wordt echt veel te weinig gedaan vind ik. Als ik geen psych had gehad was ik zeker naar een miskraamcoach gegaan. Ik was de eerste 2 maanden na de miskraam echt niet toe aan een nieuwe poging, en daarna wel, maar ik vond het ook heel eng en spannend. Toen geleerd: rouw en hoop mogen naast elkaar bestaan. Je mag nog verdrietig zijn om wat er is gebeurd en ook al verder denken. Mij helpt het nog steeds om te denken bij een nieuwe cyclus "mijn lichaam gaat verder, dus mijn hoofd mag dat ook doen". Maar dat komt echt allemaal later.
Heel veel sterkte, en laat je weten hoe het gaat? Leef met je mee!
Wat naar dat je dit nu meemaakt, zeker bij je eerste zwangerschap. En helemaal omdat je nu al 2 weken in de wachtmodus staat. Moet je gaan nadenken over medicatie voor je eerst volgende afspraak eind van de week?
Over het mentale stuk; ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt... alleen kwam mijn miskraam bij 9 weken spontaan. Achteraf konden we aan de hand van echo's ook wel vaststellen dat het waarschijnlijk bij 7 weken is gestopt met groeien. Bij mij ging het ineens helemaal mis, een bloedbad in de badkamer en vier uur superheftige weeën, waarmee mijn lichaam alles eruit duwde. Ik vond het heel traumatisch en heb er nog steeds last van.
In jouw geval is het 'fijn' dat je weet dat het gaat komen, en daar kan je je mentaal en praktisch dus wel een beetje op instellen. Je kan je vast afvragen; hoe wil ik dit proces doorkomen? Wil je lekker in bed liggen, wil je een warme kruik, huispak aan, is er genoeg maandverband, telefoon uit, lekker eten in huis, etc. Ik heb zelf -klinkt bizar- ook wel een paar foto's gemaakt van wat ik zag in de badkamer. Niet voor in het fotoboek natuurlijk, maar wel voor de verwerking. Misschien helpt het je ook om na te denken over hoe je je gedachten zachter kunt maken. "Ik mag even in het hier en nu zijn, het is niet mijn schuld, het is oke dat ik hier geen controle over heb". Misschien is het ook fijn om na te denken of je behoefte hebt aan een bepaalde vorm van afscheid nemen; wil je het vruchtje opvangen, of een bepaald afscheidsritueel?
De mentale klap kwam bij mij vooral na de miskraam; je blijft met een lege buik achter en dan moet je de draad weer oppakken, terwijl je eigenlijk liever nog zwanger zou willen zijn. Ook moet je weer afscheid nemen van de eerste gezinsplannen die je hebt gemaakt. Bij mij heeft dat wel een paar weken gekost, en eerlijk; mijn vriend was ook veel sneller in zijn verwerking dan ik. Na de miskraam bleef ik nog weken bloeden en ieder toiletbezoek herinnert je natuurlijk aan wat was en er niet meer is. Dat is voor mannen ook echt anders. Maar wij zijn er altijd goed over in gesprek gebleven en vonden het ook logisch dat onze processen verschilden. Voor beide processen was gewoon ruimte en acceptatie. Doorvragen, begrip en bij elkaar blijven inchecken. En uiteindelijk, als je er weer aan toe bent, ook weer samen eropuit.
Je man heeft gedeeltelijk gelijk; een miskraam gebeurt altijd omdat er iets niet goed gaat. Een afwijking, het groeit niet goed of is gestopt met groeien. In die zin (zo heb ik mezelf altijd voorgehouden) beschermt je lichaam jou; als het was blijven zitten was je zelf heel ziek geworden. Het is dus eigenlijk iets 'goeds' al voelt dat natuurlijk niet zo. Je hebt natuurlijk ook niks fout gedaan; een zwangerschap is een samenloop van 100-en toevalligheden die allemaal samen moeten kloppen op hetzelfde moment. In die zin is het een wonder dat er zoveel mensen op de wereld zijn. En je baarmoeder kan het echt, want het heeft het al bewezen. Ik zie het wel zo dat een embryo echt niet per se onderdeel is van je eigen lijf; het is een logée, en mijn lijf is het gastenverblijf. Maar als het vruchtje zelf niet goed ontwikkelt, is dat niet per se de schuld van het logeeradres. Je moet goed zorgen voor logées, maar je hebt nu eenmaal niet alles in de hand. En je lijf is er in eerste plaats voor jou.
Mijn psych zei ooit "ook aan mooie bloemen zitten soms nieuwe blaadjes die het niet halen en bruin worden en verdorren". Het is normaal in de natuur dat niet alles lukt. Maar die verhalen hoor je in de samenleving natuurlijk nauwelijks/te weinig.
De opmerking "onze tijd komt nog wel" snap ik vanuit mannelijke relativering wel, maar daar heb je nu helemaal niks aan (en eerlijk bij mij duurde het drie jaar en 7 IVF-terugplaatsingen voor ik weer zwanger was). Want je wilt gewoon NU zwanger zijn van een gezond kindje.
Over weer opnieuw proberen; probeer te focussen op deze fase (het einde van je zwangerschap) en dit goed door te komen. Schroom ook niet om daar hulp bij te zoeken als het moeilijk is, dat wordt echt veel te weinig gedaan vind ik. Als ik geen psych had gehad was ik zeker naar een miskraamcoach gegaan. Ik was de eerste 2 maanden na de miskraam echt niet toe aan een nieuwe poging, en daarna wel, maar ik vond het ook heel eng en spannend. Toen geleerd: rouw en hoop mogen naast elkaar bestaan. Je mag nog verdrietig zijn om wat er is gebeurd en ook al verder denken. Mij helpt het nog steeds om te denken bij een nieuwe cyclus "mijn lichaam gaat verder, dus mijn hoofd mag dat ook doen". Maar dat komt echt allemaal later.
Heel veel sterkte, en laat je weten hoe het gaat? Leef met je mee!
woensdag 30 juli 2025 om 21:11
Hoe gaat het Bailey, met zowel je lichamelijke klachten als mentaal. Voel je je weer iets meer jezelf, wat meer optimisme gevonden? Ik kan me helemaal voorstellen dat je bijna uitkijkt naar de fase na de laatste poging. Ongeacht de uitkomst. Je zit nu in een soort limbo, kan niet verder. Dan kun je gaan verblijden of accepteren. Dit is denk ik het zwaarst, naar mijn eigen ervaringen, de fase voor het volledig kunnen gaan werken aan acceptatie wanneer dat nodig is.
Succes morgen Pimpelmeesje met de terugplaatsing. Als vanouds duim ik weer..! Ik heb veel gehad aan de POP en raad het echt aan.
Perenboompje, wat naar dat de pil zo'n invloed op je gestel heeft. Hopelijk helpt het dat je weet dat het erna snel beter wordt zodra je mag stoppen.
Aventurijn, wat verdrietig van je familielid.. Zulke momenten doen je dan opeens beseffen wat belangrijk is. Ook voor jou een knuffel.
Welkom EP, en wat verdrietig van je miskraam. Echt tips heb ik niet, behalve stap voor stap door blijven lopen, dag voor dag doorgaan, en je eigen tijd nemen. Er komt een dag dat je wens groter wordt dan je angst. Bij sommigen is dat meteen zo, bij anderen duurt dat maanden.
Mooi bruggetje: ik ben vandaag ongesteld geworden. Daar gaan we dan, begin van ronde 1. Ik ben doodsbang. Ik wil heel graag mijn hoofd in het zand steken en zo min mogelijk bezig zijn met het zwanger raken/zijn/blijven, en daar word ik anderzijds ook heel verdrietig van want ik vond dit juist bij alle drie de andere keren zo'n leuke spannende fase. Het hele leuke is er alleen wel af, geloof ik.
Maandag gaan we de as van de meisjes met z'n 2en ophalen in het crematorium. We hebben het heel lang uitgesteld, maar nu moesten we wel, want het is vandaag 6 maanden geleden sinds de crematie. Zes maanden sinds ik ze voor t laatst vast hield. Het lijkt wel 6 jaar en ook 6 dagen.
Succes morgen Pimpelmeesje met de terugplaatsing. Als vanouds duim ik weer..! Ik heb veel gehad aan de POP en raad het echt aan.
Perenboompje, wat naar dat de pil zo'n invloed op je gestel heeft. Hopelijk helpt het dat je weet dat het erna snel beter wordt zodra je mag stoppen.
Aventurijn, wat verdrietig van je familielid.. Zulke momenten doen je dan opeens beseffen wat belangrijk is. Ook voor jou een knuffel.
Welkom EP, en wat verdrietig van je miskraam. Echt tips heb ik niet, behalve stap voor stap door blijven lopen, dag voor dag doorgaan, en je eigen tijd nemen. Er komt een dag dat je wens groter wordt dan je angst. Bij sommigen is dat meteen zo, bij anderen duurt dat maanden.
Mooi bruggetje: ik ben vandaag ongesteld geworden. Daar gaan we dan, begin van ronde 1. Ik ben doodsbang. Ik wil heel graag mijn hoofd in het zand steken en zo min mogelijk bezig zijn met het zwanger raken/zijn/blijven, en daar word ik anderzijds ook heel verdrietig van want ik vond dit juist bij alle drie de andere keren zo'n leuke spannende fase. Het hele leuke is er alleen wel af, geloof ik.
Maandag gaan we de as van de meisjes met z'n 2en ophalen in het crematorium. We hebben het heel lang uitgesteld, maar nu moesten we wel, want het is vandaag 6 maanden geleden sinds de crematie. Zes maanden sinds ik ze voor t laatst vast hield. Het lijkt wel 6 jaar en ook 6 dagen.
woensdag 30 juli 2025 om 22:30
Succes morgen Pimpelmeesje . En wat ontzettend fijn dat je een huisarts hebt die zo goed meedenkt.
Gaan weer voor je duimen.
Enniepenniee welkom. Wat verdrietig dat je slecht nieuws hebt gekregen tijdens de echo. Vervelend dat de miskraam niet vanzelf op gang komt. Krijg je medicatie op de miskraam op te wekken?
Het is lastig om tips te geven over hoe hier mee om te gaan. Dat is zo ontzettend persoonlijk.
Ik denk stap voor stap maar. En alles wat je wel en niet voelt is oke. Het mag er allemaal zijn. Het is prima dat je (heel)veel tijd nodig bent om dit een plekje tegen. Het is ook prima als je meteen weer door wil.
Hele dikke knuffel voor jou.
Aventurijn hopelijk komt er snel meer duidelijkheid over de gezondheid van familielid.
Wel mooi dat jullie als familie zo voor elkaar klaar staan. En dat het jullie heeft geholpen bij het doorhakken van de knoop voor een tweede kindje.
Een dikke knuffel voor jou Perenboompje . Het is heel rot dat je zo veel last hebt van die pil.
Zeeschelp jeetje 6 maanden alweer dat je voor het laatst jullie meisjes hebt kunnen vasthouden. Ik kan mij voorstellen dat jullie er tegenaan hebben gehikt om de as op te halen. Nemen jullie het mee naar huis?
Een hele dikke knuffel
Met mij gaat het gelukkig wel weer oke. Bijna vakantie en daar ben ik zo aan toe!
Ik hoop eind september/begin oktober weer te kunnen starten met poging 3. Dat is een beetje afhankelijk van hoe snel er plek is. Aan de ene kant hoop ik heel snel te kunnen beginnen. Zodat ik er zo snel mogelijk van af ben. Aan de andere kant zie ik er ook heel erg tegen op.
Als we terug zijn van vakantie bel ik om ingepland te kunnen worden.
Gaan weer voor je duimen.
Enniepenniee welkom. Wat verdrietig dat je slecht nieuws hebt gekregen tijdens de echo. Vervelend dat de miskraam niet vanzelf op gang komt. Krijg je medicatie op de miskraam op te wekken?
Het is lastig om tips te geven over hoe hier mee om te gaan. Dat is zo ontzettend persoonlijk.
Ik denk stap voor stap maar. En alles wat je wel en niet voelt is oke. Het mag er allemaal zijn. Het is prima dat je (heel)veel tijd nodig bent om dit een plekje tegen. Het is ook prima als je meteen weer door wil.
Hele dikke knuffel voor jou.
Aventurijn hopelijk komt er snel meer duidelijkheid over de gezondheid van familielid.
Wel mooi dat jullie als familie zo voor elkaar klaar staan. En dat het jullie heeft geholpen bij het doorhakken van de knoop voor een tweede kindje.
Een dikke knuffel voor jou Perenboompje . Het is heel rot dat je zo veel last hebt van die pil.
Zeeschelp jeetje 6 maanden alweer dat je voor het laatst jullie meisjes hebt kunnen vasthouden. Ik kan mij voorstellen dat jullie er tegenaan hebben gehikt om de as op te halen. Nemen jullie het mee naar huis?
Een hele dikke knuffel
Met mij gaat het gelukkig wel weer oke. Bijna vakantie en daar ben ik zo aan toe!
Ik hoop eind september/begin oktober weer te kunnen starten met poging 3. Dat is een beetje afhankelijk van hoe snel er plek is. Aan de ene kant hoop ik heel snel te kunnen beginnen. Zodat ik er zo snel mogelijk van af ben. Aan de andere kant zie ik er ook heel erg tegen op.
Als we terug zijn van vakantie bel ik om ingepland te kunnen worden.
Time doesn't hear if you ask it to wait.
So own all your tears and just roll with the waves
donderdag 31 juli 2025 om 15:20
De terugplaatsing is heel goed gegaan. Emmy8 zit er nu in! Ik werd al vroeg gebeld en de terugplaatsing was 1,5 uur later al. Alles zag er goed uit. Gisteren een 'compact' en vandaag al een blastocyst (B1 categorie voor de IVF-nerds onder ons). Bij de echo zeiden ze meteen "wow wat een helder beeld" en het plaatsen ging supergoed dit keer. 8 is ook mijn lievelingsgetal. Ergens wil ik geloven dat dit allemaal veel belovend is, maar goed, slag om de arm is wel zo realistisch. We wachten weer af...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
