Zwanger
alle pijlers
Zwanger worden...
vrijdag 2 november 2012 om 14:59
Hey,
Al een tijdje volg ik met interesse allerlei topics hier over zwanger worden en zwanger zijn, maar nu wilde ik graag zelf mijn verhaal kwijt en eventueel tips/adviezen
Op mijn zestiende werkte mijn pil niet meer, na 3 jaar gebruiken op dat moment, en werd ik niet meer ongesteld. Na wat bezoekjes bij de huisarts kwam ik bij de gynaecoloog, waar na onderzoek bleek dat mijn eierstokken te weinig eitjes aanmaken en als dit al gebeurd het heel lang duurt voor deze volledig gerijpt is. Dus terug aan de pil, dit keer een andere.
Op die leeftijd wist ik nog niet goed wat dit betekende tot ik met mijn ex vriend, jaren later, voor kinderen wilde gaan. Terug naar de huisarts gegaan i.v.m mijn pil etc. Hij zei dat ik eerst moest ontpillen en kijken hoe het ging, maar mijn menstruatie werd weer onregelmatig. Door naar het ziekenhuis waar ik Clomid kreeg om alles op gang te krijgen.
Met de behandelingen ben ik toen niet verder gegaan omdat mijn relatie stuk liep. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie, en willen mijn vriend en ik aan ons eerste kindje beginnen. Waar ik me nu (al) druk om maak is als ik weer terug moet naar het ziekenhuis en in de medische molen terecht kom.
Klinkt zo stom om me daar nu al druk om te maken, maar ik kan het niet helpen. Mijn vriend weet ervan, dat de optie bestaat dat we in de medische wereld terecht komen om kinderen te krijgen, en lijkt zich hier helemaal niet druk om te maken. Ben ik dan zo overdreven om dat wel te doen?
Waar ik precies bang voor ben is eigenlijk niet echt te benoemen voor mijn gevoel. Het is een mix van; me ergens enigszins schuldig te voelen naar mijn vriend ookal vindt hij het dus geen punt als het via die weg moet, bang zijn voor/geen zin hebben in mogelijke medicatie en de bijwerkingen ervan en nog een berg gevoelens. De vorige keer dat ik Clomid kreeg had ik erg veel last van de bijwerkingen en voelde me enorm ellendig.
Nu is het zo dat toen ik met de Clomid bezig was mijn relatie eigenlijk al niet goed zat, wat ik toen wegdrukte. Dus ik probeer mezelf ook voor te houden dat het nu helemaal anders is, en dus ook anders zal aanvoelen. Maar steeds komt de gedachte bovendrijven wat als...
Ik heb dit al enkele malen met mijn vriend besproken en hij zegt me dan dat we eerst op de normale manier gaan proberen. Mocht dat niet lukken dat we dan verder gaan kijken. Oftewel: ik moet het wat als- gevoel loslaten en in het nu leven zogezegd.
Dat probeer ik dan ook wel, maar toch. Toch lukt het niet om het los te laten, en ik weet niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. We hebben regelmatig sex, en dan heb ik helemaal geen gedachten richting kinderen of zwanger worden. Wat ik bedoel is dat ik geen sex heb met mijn vriend enkel en alleen om zwanger te worden. Wat dat betreft kan ik het dus wel 'loslaten' en blijft het spontaan.
Maar omdat mijn menstruatie uitblijft voor soms wel 4/5 maanden, vind ik het moeilijk dat positieve vast te houden omdat ik heel graag zwanger wil worden. Dan blijf ik denken: goh zou het toch zo zijn? Vooral naarmate het langer duurt voor ik begin met menstrueren.
Goed, een heel verhaal dus maar ik hoop dat iemand me tips en/of adviezen kan geven om me minder druk te maken, niet zoveel te piekeren en tips qua gezondheid zijn natuurlijk ook van harte welkom!
Verder blijf ik uiteraard alle topics gewoon volgen
Groetjes Pirella?
Al een tijdje volg ik met interesse allerlei topics hier over zwanger worden en zwanger zijn, maar nu wilde ik graag zelf mijn verhaal kwijt en eventueel tips/adviezen
Op mijn zestiende werkte mijn pil niet meer, na 3 jaar gebruiken op dat moment, en werd ik niet meer ongesteld. Na wat bezoekjes bij de huisarts kwam ik bij de gynaecoloog, waar na onderzoek bleek dat mijn eierstokken te weinig eitjes aanmaken en als dit al gebeurd het heel lang duurt voor deze volledig gerijpt is. Dus terug aan de pil, dit keer een andere.
Op die leeftijd wist ik nog niet goed wat dit betekende tot ik met mijn ex vriend, jaren later, voor kinderen wilde gaan. Terug naar de huisarts gegaan i.v.m mijn pil etc. Hij zei dat ik eerst moest ontpillen en kijken hoe het ging, maar mijn menstruatie werd weer onregelmatig. Door naar het ziekenhuis waar ik Clomid kreeg om alles op gang te krijgen.
Met de behandelingen ben ik toen niet verder gegaan omdat mijn relatie stuk liep. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie, en willen mijn vriend en ik aan ons eerste kindje beginnen. Waar ik me nu (al) druk om maak is als ik weer terug moet naar het ziekenhuis en in de medische molen terecht kom.
Klinkt zo stom om me daar nu al druk om te maken, maar ik kan het niet helpen. Mijn vriend weet ervan, dat de optie bestaat dat we in de medische wereld terecht komen om kinderen te krijgen, en lijkt zich hier helemaal niet druk om te maken. Ben ik dan zo overdreven om dat wel te doen?
Waar ik precies bang voor ben is eigenlijk niet echt te benoemen voor mijn gevoel. Het is een mix van; me ergens enigszins schuldig te voelen naar mijn vriend ookal vindt hij het dus geen punt als het via die weg moet, bang zijn voor/geen zin hebben in mogelijke medicatie en de bijwerkingen ervan en nog een berg gevoelens. De vorige keer dat ik Clomid kreeg had ik erg veel last van de bijwerkingen en voelde me enorm ellendig.
Nu is het zo dat toen ik met de Clomid bezig was mijn relatie eigenlijk al niet goed zat, wat ik toen wegdrukte. Dus ik probeer mezelf ook voor te houden dat het nu helemaal anders is, en dus ook anders zal aanvoelen. Maar steeds komt de gedachte bovendrijven wat als...
Ik heb dit al enkele malen met mijn vriend besproken en hij zegt me dan dat we eerst op de normale manier gaan proberen. Mocht dat niet lukken dat we dan verder gaan kijken. Oftewel: ik moet het wat als- gevoel loslaten en in het nu leven zogezegd.
Dat probeer ik dan ook wel, maar toch. Toch lukt het niet om het los te laten, en ik weet niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. We hebben regelmatig sex, en dan heb ik helemaal geen gedachten richting kinderen of zwanger worden. Wat ik bedoel is dat ik geen sex heb met mijn vriend enkel en alleen om zwanger te worden. Wat dat betreft kan ik het dus wel 'loslaten' en blijft het spontaan.
Maar omdat mijn menstruatie uitblijft voor soms wel 4/5 maanden, vind ik het moeilijk dat positieve vast te houden omdat ik heel graag zwanger wil worden. Dan blijf ik denken: goh zou het toch zo zijn? Vooral naarmate het langer duurt voor ik begin met menstrueren.
Goed, een heel verhaal dus maar ik hoop dat iemand me tips en/of adviezen kan geven om me minder druk te maken, niet zoveel te piekeren en tips qua gezondheid zijn natuurlijk ook van harte welkom!
Verder blijf ik uiteraard alle topics gewoon volgen
Groetjes Pirella?
vrijdag 2 november 2012 om 15:51
vrijdag 2 november 2012 om 15:59
Ik denk toch dat je een beetje 'kop in het zand' aan het steken bent. Waar ben je nou precies bang voor, welk stukje medische molen? vele bezoeken aan de gyn? of alleen bijwerkingen clomid?
Ben zelf nu net 6 weken zwanger en dit was niet gebeurd als ik geen clomid had geslikt. Heb Geen PCOS, lichamelijk hebben ze niks kunnen vinden, maar de cyclussen werden steeds langer en onregelmatiger na het stoppen met de pil. Vroeger voor de pil was dat ook al zo, maar dat is toen nooit verder onderzocht.
Met 50 mg clomid kreeg ik mijn cyclus weer in orde, was daarvoor net als jij soms maanden niet ongesteld. Maanden niet ongesteld houdt in; geen eisprong; dus geen zwangerschap. Bijwerkingen van 50 mg clomid vielen reuze mee, slikte jij toen een hogere dosis?
Medische molen viel bij mij ook mee omdat mijn gyn er voor heeft gekozen me niet tijdens elke cyclus continu te monitoren met echo's. Ik slikte 5 dagen clomid, en moest alleen op dag 21 bloed laten prikken voor mijn progesteron gehalte (om te zien of er een eisprong was), kreeg telefonisch de uitslag en zonodig een nieuw recept. 2de clomid ronde was het al raak hier. Al met al viel die medische molen dus wel mee hier. Aangezien bij jou al geconstateerd is wat je precies hebt, is het misschien mogelijk voor jou zo'n zelfde traject in te gaan (dus zonder wekelijkse tussentijdse inwendige echo's)? Hoe dan ook ga naar je gyn en bespreek daar je wensen en angsten, dan kunnen jullie samen bespreken wat de beste manier voor jou is.
succes en sterkte!
Ben zelf nu net 6 weken zwanger en dit was niet gebeurd als ik geen clomid had geslikt. Heb Geen PCOS, lichamelijk hebben ze niks kunnen vinden, maar de cyclussen werden steeds langer en onregelmatiger na het stoppen met de pil. Vroeger voor de pil was dat ook al zo, maar dat is toen nooit verder onderzocht.
Met 50 mg clomid kreeg ik mijn cyclus weer in orde, was daarvoor net als jij soms maanden niet ongesteld. Maanden niet ongesteld houdt in; geen eisprong; dus geen zwangerschap. Bijwerkingen van 50 mg clomid vielen reuze mee, slikte jij toen een hogere dosis?
Medische molen viel bij mij ook mee omdat mijn gyn er voor heeft gekozen me niet tijdens elke cyclus continu te monitoren met echo's. Ik slikte 5 dagen clomid, en moest alleen op dag 21 bloed laten prikken voor mijn progesteron gehalte (om te zien of er een eisprong was), kreeg telefonisch de uitslag en zonodig een nieuw recept. 2de clomid ronde was het al raak hier. Al met al viel die medische molen dus wel mee hier. Aangezien bij jou al geconstateerd is wat je precies hebt, is het misschien mogelijk voor jou zo'n zelfde traject in te gaan (dus zonder wekelijkse tussentijdse inwendige echo's)? Hoe dan ook ga naar je gyn en bespreek daar je wensen en angsten, dan kunnen jullie samen bespreken wat de beste manier voor jou is.
succes en sterkte!
vrijdag 2 november 2012 om 16:39
Bedankt voor jullie reacties. Bij mij is er nooit een duidelijke diagnose gesteld, ik was al aan de pil en de gynaecoloog zei dat er heel weinig activiteit is van binnen. Daarmee was de kous af, op mijn zestiende was ik nog heel onzeker en heb niet verder door gevraagd (seksualiteit was bij ons thuis geen gespreksonderwerp).
En waar ik vooral bang voor ben zijn de bijwerkingen van b.v de Clomid. Vorige keer had ik de laagste dosis en daar was ik al beroerd van, verder moest ik ook vaak naar de gynaecoloog waar ik ontzettend van baalde aan de ene kant. Heb dit toen ook besproken of er geen andere mogelijkheid was, maar volgens de assistente was het noodzakelijk dat het nauwlettend gemonitord werd.
Heb er ook over nagedacht om meteen naar de huisarts te gaan en vervolgens naar de gynaecoloog maar mijn vriend wil het liever eerst gewoon proberen, en ik eigenlijk ook wel alleen ben ik realistischer wat betreft het succes ervan.
Ik denk ook dat ik zo bang ben omdat ik, behalve mijn vriend, er verder met niemand over kan praten. Mijn ouders willen er niks van weten, mijn schoonouders wonen in het buitenland, en vriendinnen heb ik niet echt. Soms wil ik gewoon met een vriendin erover praten, dat is toch anders als met mijn vriend.
Maar jouw verhaal, lize31, stemt me wel positiever dat het geen lange weg hoeft te zijn. Lijkt me nog lastiger als ze geen duidelijke oorzaak vinden! Denk dat ik vanavond maar eens voor ga leggen aan mijn vriend om in ieder geval een oriënterend gesprek te hebben bij de huisarts of gynaecoloog...
En waar ik vooral bang voor ben zijn de bijwerkingen van b.v de Clomid. Vorige keer had ik de laagste dosis en daar was ik al beroerd van, verder moest ik ook vaak naar de gynaecoloog waar ik ontzettend van baalde aan de ene kant. Heb dit toen ook besproken of er geen andere mogelijkheid was, maar volgens de assistente was het noodzakelijk dat het nauwlettend gemonitord werd.
Heb er ook over nagedacht om meteen naar de huisarts te gaan en vervolgens naar de gynaecoloog maar mijn vriend wil het liever eerst gewoon proberen, en ik eigenlijk ook wel alleen ben ik realistischer wat betreft het succes ervan.
Ik denk ook dat ik zo bang ben omdat ik, behalve mijn vriend, er verder met niemand over kan praten. Mijn ouders willen er niks van weten, mijn schoonouders wonen in het buitenland, en vriendinnen heb ik niet echt. Soms wil ik gewoon met een vriendin erover praten, dat is toch anders als met mijn vriend.
Maar jouw verhaal, lize31, stemt me wel positiever dat het geen lange weg hoeft te zijn. Lijkt me nog lastiger als ze geen duidelijke oorzaak vinden! Denk dat ik vanavond maar eens voor ga leggen aan mijn vriend om in ieder geval een oriënterend gesprek te hebben bij de huisarts of gynaecoloog...
