Zwanger
alle pijlers
zwangerschap vriendin
vrijdag 8 februari 2013 om 10:57
Een goede vriendin van mij is in verwachting van haar eerste kindje. Zij is daar vanzelfsprekend heel erg blij mee.
Ik heb zelf veel moeite met haar zwangerschap maar laat dit niet merken.
Vroeger ben ik als kind mishandeld door mijn moeder. Nu als volwassene heb ik ook geen directie familie meer om op terug te vallen. Ik heb al jaren moeite met kraamvisites e.d. Gelukkig heb ik die niet vaak. Maar als ik dan wel op kraamvisite ben gaat het bijna niet. Als ik een blije moeder met pasgeboren kind zie denk ik aan mijn eigen moeder en hoe ontzettend niet blij zij met mij was. Dat doet me veel verdriet. Ik had zelf wel kinderen gewild maar door dingen die in het verleden gebeurd zijn denk ik dat ik beter niet aan kinderen kan beginnen. Een sterk gevoel hierin is het gevoel je zwangerschap niet te kunnen delen met familie. Ik heb geen opa of oma die blij zijn bijvoorbeeld. Ik heb geen broer of zus die meeleeft.
Telkens als ik nu mijn vriendin zie vertelt zij wel al die verhalen. Hoe blij haar ouders zijn, hoe zij kan vergelijken met haar zusje. Enz. Ik merk dat als ik weer naar huis ga dat ik daarna best nog een paar uur van slag en verdrietig ben. Bij mij overheerst dat het gevoel er alleen voor te staan en daar word ik zo verdrietig van.
Binnenkort heb ik een babyfeestje van haar. Ik zie er ontzettend tegenop. Ik weet nu al dat ik na afloop weer verdrietig zal zijn. Ook tegen het kraambezoek zie ik nu al op. Ik heb weleens meegemaakt dat ik moest huilen tijdens een kraambezoek en dat wil ik niet nog een keer meemaken.
Zal ik bij mijn vriendin eerlijk zijn hoe het zit of zal ik een smoesje verzinnen dat ik niet kan en afstand nemen van haar?
Ik heb zelf veel moeite met haar zwangerschap maar laat dit niet merken.
Vroeger ben ik als kind mishandeld door mijn moeder. Nu als volwassene heb ik ook geen directie familie meer om op terug te vallen. Ik heb al jaren moeite met kraamvisites e.d. Gelukkig heb ik die niet vaak. Maar als ik dan wel op kraamvisite ben gaat het bijna niet. Als ik een blije moeder met pasgeboren kind zie denk ik aan mijn eigen moeder en hoe ontzettend niet blij zij met mij was. Dat doet me veel verdriet. Ik had zelf wel kinderen gewild maar door dingen die in het verleden gebeurd zijn denk ik dat ik beter niet aan kinderen kan beginnen. Een sterk gevoel hierin is het gevoel je zwangerschap niet te kunnen delen met familie. Ik heb geen opa of oma die blij zijn bijvoorbeeld. Ik heb geen broer of zus die meeleeft.
Telkens als ik nu mijn vriendin zie vertelt zij wel al die verhalen. Hoe blij haar ouders zijn, hoe zij kan vergelijken met haar zusje. Enz. Ik merk dat als ik weer naar huis ga dat ik daarna best nog een paar uur van slag en verdrietig ben. Bij mij overheerst dat het gevoel er alleen voor te staan en daar word ik zo verdrietig van.
Binnenkort heb ik een babyfeestje van haar. Ik zie er ontzettend tegenop. Ik weet nu al dat ik na afloop weer verdrietig zal zijn. Ook tegen het kraambezoek zie ik nu al op. Ik heb weleens meegemaakt dat ik moest huilen tijdens een kraambezoek en dat wil ik niet nog een keer meemaken.
Zal ik bij mijn vriendin eerlijk zijn hoe het zit of zal ik een smoesje verzinnen dat ik niet kan en afstand nemen van haar?
vrijdag 8 februari 2013 om 11:24
quote:summer73 schreef op 08 februari 2013 @ 11:20:
[...]
Soms, als je zo'n groot verdriet kent, ben je bang dat het niet te behappen gaat zijn als je het eenmaal echt onder ogen moet gaan zien. dan lijkt ontkennen/ontlopen veiliger. Maar dan spreek ik voor mijzelf, niet voor TO.
Is er dan een andere optie?
Dit is ook geen houdbare situatie.
[...]
Soms, als je zo'n groot verdriet kent, ben je bang dat het niet te behappen gaat zijn als je het eenmaal echt onder ogen moet gaan zien. dan lijkt ontkennen/ontlopen veiliger. Maar dan spreek ik voor mijzelf, niet voor TO.
Is er dan een andere optie?
Dit is ook geen houdbare situatie.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
vrijdag 8 februari 2013 om 11:35
quote:saaaaar81 schreef op 08 februari 2013 @ 11:24:
[...]
Is er dan een andere optie?
Dit is ook geen houdbare situatie.Nee, daar heb je gelijk in. Maar dat duurt soms even om te realiseren en onder ogen te (durven) zien. Misschien dat TO in dat proces zit en daarom nu dit topic opent?
[...]
Is er dan een andere optie?
Dit is ook geen houdbare situatie.Nee, daar heb je gelijk in. Maar dat duurt soms even om te realiseren en onder ogen te (durven) zien. Misschien dat TO in dat proces zit en daarom nu dit topic opent?
Computer says nooooo
vrijdag 8 februari 2013 om 11:38
vrijdag 8 februari 2013 om 12:03
Wat verdrietig Appeltaart, dat je dit hebt meegemaakt en daar nu nog steeds zo'n last van hebt. Realiseer je je dat je met je vriendin ontwijken, haar uiteindelijk alleen maar kwijt raakt? (en als je niet oppast, op die manier steeds meer vrienden kwijt raakt) Weet je vriendin helemaal niks van je verleden? Ik zou echt beginnen met haar daarover te praten. Vertel wat je hebt meegemaakt, hoe veel moeite je daar nog mee hebt en hoe moeilijk daarom voor jou het familiegeluk van anderen is.
Als je mijn vriendin zou zijn, zou ik niks liever willen dan je daarbij helpen/steunen. Ik zou dan begrijpen waarom je misschien pas na drie maanden op kraamvisite zou komen en dan ook de tijd voor je nemen. Het zou helemaal niet erg zijn als je dan zou huilen om je eigen verdriet want ik zou je dan willen troosten (maar dan moet je niet in de eerste week op kraamvisite komen ).
Ga hier alsjeblieft iets mee doen! Professionele hulp lijkt me heel verstandig, maar begin gewoon bij je vriendin, gooi het open.
Als je mijn vriendin zou zijn, zou ik niks liever willen dan je daarbij helpen/steunen. Ik zou dan begrijpen waarom je misschien pas na drie maanden op kraamvisite zou komen en dan ook de tijd voor je nemen. Het zou helemaal niet erg zijn als je dan zou huilen om je eigen verdriet want ik zou je dan willen troosten (maar dan moet je niet in de eerste week op kraamvisite komen ).
Ga hier alsjeblieft iets mee doen! Professionele hulp lijkt me heel verstandig, maar begin gewoon bij je vriendin, gooi het open.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:18
Wat verdrietig voor je! Heb je psychische hulp?
Ik ben zelf ook mishandeld door mijn moeder. Zelf heb ik wel altijd kinderen gewild. En dan het liefst een dochtertje. Die heb ik gekregen. En ik doe het zo compleet anders dan mijn eigen moeder. Ze krijgt alle mogelijke liefde en aandacht en kusjes en knuffels.
Ik zou nooit tegen haar schreeuwen, laat staan slaan. Juist omdat ik weet hoe erg het is als je eigen moeder je niet wenst.
Ik heb zoveel liefde te geven, we hebben zelfs 2 pleegkinderen die uit een hele nare situatie komen.
Ik wist heel zeker dat ik een kind nooit zou aandoen wat mijzelf is aangedaan. Je kunt de cirkel breken.
Ik ben zelf ook mishandeld door mijn moeder. Zelf heb ik wel altijd kinderen gewild. En dan het liefst een dochtertje. Die heb ik gekregen. En ik doe het zo compleet anders dan mijn eigen moeder. Ze krijgt alle mogelijke liefde en aandacht en kusjes en knuffels.
Ik zou nooit tegen haar schreeuwen, laat staan slaan. Juist omdat ik weet hoe erg het is als je eigen moeder je niet wenst.
Ik heb zoveel liefde te geven, we hebben zelfs 2 pleegkinderen die uit een hele nare situatie komen.
Ik wist heel zeker dat ik een kind nooit zou aandoen wat mijzelf is aangedaan. Je kunt de cirkel breken.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:27
Appeltaart wat akelig voor je
Maar zeg het zeker wel tegen je vriendin. Dit kan ze begrijpen, maar als je ineens afstand gaat nemen zal ze zich misschien nog jaren afvragen wat ze in vredesnaam verkeerd heeft gedaan.
Wat je wel zou kunnen doen is een aparte afspraak maken met je vriendin om het hierover te hebben, want op een feestje is dat wel erg lastig. Je kunt dan besluiten om nu dan maar niet naar het feestje te gaan. Maar alsjeblieft leg het van tevoren uit aan je vriendin en zoek hulp, want wat je nu doet is echt geen blijvende oplossing. Je kunt niet je hele leven blijven wegrennen. De hoek waar je heen kunt rennen wordt er niet groter op, straks heb je geen vrienden meer over!
Is een deel van het verdriet niet dat je juist heel graag kinderen zou willen maar allerlei redenen bedenkt waarom het niet 'mag' van jezelf? Je kunt met goede hulp eens onderzoeken hoe geldig die redenen zijn en of dat wel echt je redenen zijn, of dingen die je jezelf aanpraat.
Hoe cruciaal is het bijvoorbeeld om je zwangerschap per se te delen met familie? Ik heb al sinds mijn 12e geen opa's en oma's meer, dus die kunnen ook niet blij voor me zijn. Broers en zussen heb ik nooit gehad. Mijn vader leeft ook niet meer. Maar mag ik daarom dan niet aan kinderen beginnen? Daar zou ik wel extra verdrietig van worden!
Het valt me ook op dat je juist verdrietig wordt van baby's. Die zijn minder confronterend voor je eigen jeugd, zou ik zeggen, want van je eigen babytijd weet je niets meer. Maar het kan wel extra confronterend zijn als je zelf juist heel graag een baby zou willen krijgen!
Maar zeg het zeker wel tegen je vriendin. Dit kan ze begrijpen, maar als je ineens afstand gaat nemen zal ze zich misschien nog jaren afvragen wat ze in vredesnaam verkeerd heeft gedaan.
Wat je wel zou kunnen doen is een aparte afspraak maken met je vriendin om het hierover te hebben, want op een feestje is dat wel erg lastig. Je kunt dan besluiten om nu dan maar niet naar het feestje te gaan. Maar alsjeblieft leg het van tevoren uit aan je vriendin en zoek hulp, want wat je nu doet is echt geen blijvende oplossing. Je kunt niet je hele leven blijven wegrennen. De hoek waar je heen kunt rennen wordt er niet groter op, straks heb je geen vrienden meer over!
Is een deel van het verdriet niet dat je juist heel graag kinderen zou willen maar allerlei redenen bedenkt waarom het niet 'mag' van jezelf? Je kunt met goede hulp eens onderzoeken hoe geldig die redenen zijn en of dat wel echt je redenen zijn, of dingen die je jezelf aanpraat.
Hoe cruciaal is het bijvoorbeeld om je zwangerschap per se te delen met familie? Ik heb al sinds mijn 12e geen opa's en oma's meer, dus die kunnen ook niet blij voor me zijn. Broers en zussen heb ik nooit gehad. Mijn vader leeft ook niet meer. Maar mag ik daarom dan niet aan kinderen beginnen? Daar zou ik wel extra verdrietig van worden!
Het valt me ook op dat je juist verdrietig wordt van baby's. Die zijn minder confronterend voor je eigen jeugd, zou ik zeggen, want van je eigen babytijd weet je niets meer. Maar het kan wel extra confronterend zijn als je zelf juist heel graag een baby zou willen krijgen!
vrijdag 8 februari 2013 om 12:31
Wat verdrietig voor je.
Babydingen, zeker de 1e zwangerschappen van mensen die dicht bij je staan, hakken er bij veel mensen in. Bij jou omdat je geconfronteerd wordt met je eigen jeugd. Bij anderen omdat ze geconfronteerd worden met bijvoorbeeld ongewenste kinderloosheid, een verloren kind etc.
Ik heb er zelf ook veel moeite mee gehad. Dit heb ik niet verteld aan vriendinnen, ze voelden het zelf ook wel een beetje denk ik. Ik heb ze oprecht gefeliciteerd maar heb de feestjes vermeden, kraamvisite wel gedaan maar kort. Dit deden meer kinderloze vriendinnen en ik heb niet de indruk dat het in de babyroes erg is opgevallen, de vriendschappen zijn nog even goed hoor.
Het doet je pijn en het is vast goed om daar thuis goed over na te denken, uit te huilen en misschien hulp te zoeken voor de onderliggende issues, maar het is in mijn ogen echt onnodig om jezelf meer te confronteren dan nodig is. Met een blij gezicht op babyfeestjes gaan zitten terwijl je van binnen kapot gaat en thuis uren van slag bent is écht niet nodig. Niemand zou dat van je vragen. Meldt je gewoon ziek voor het babyfeestje en ga iets fijns voor jezelf doen die dag.
Als het je helpt dan vertel je je vriendin dat je het er moeilijk mee hebt, maar dat hoeft niet. In mijn ervaring waait de babygekte ook snel weer over en hoe meer kinderen er komen, en hoe ouder ze worden, hoe minder belangrijk het allemaal wordt. Even deze periode uitzitten.
Babydingen, zeker de 1e zwangerschappen van mensen die dicht bij je staan, hakken er bij veel mensen in. Bij jou omdat je geconfronteerd wordt met je eigen jeugd. Bij anderen omdat ze geconfronteerd worden met bijvoorbeeld ongewenste kinderloosheid, een verloren kind etc.
Ik heb er zelf ook veel moeite mee gehad. Dit heb ik niet verteld aan vriendinnen, ze voelden het zelf ook wel een beetje denk ik. Ik heb ze oprecht gefeliciteerd maar heb de feestjes vermeden, kraamvisite wel gedaan maar kort. Dit deden meer kinderloze vriendinnen en ik heb niet de indruk dat het in de babyroes erg is opgevallen, de vriendschappen zijn nog even goed hoor.
Het doet je pijn en het is vast goed om daar thuis goed over na te denken, uit te huilen en misschien hulp te zoeken voor de onderliggende issues, maar het is in mijn ogen echt onnodig om jezelf meer te confronteren dan nodig is. Met een blij gezicht op babyfeestjes gaan zitten terwijl je van binnen kapot gaat en thuis uren van slag bent is écht niet nodig. Niemand zou dat van je vragen. Meldt je gewoon ziek voor het babyfeestje en ga iets fijns voor jezelf doen die dag.
Als het je helpt dan vertel je je vriendin dat je het er moeilijk mee hebt, maar dat hoeft niet. In mijn ervaring waait de babygekte ook snel weer over en hoe meer kinderen er komen, en hoe ouder ze worden, hoe minder belangrijk het allemaal wordt. Even deze periode uitzitten.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:35
quote:bloemetje77 schreef op 08 februari 2013 @ 12:31:
Als het je helpt dan vertel je je vriendin dat je het er moeilijk mee hebt, maar dat hoeft niet. In mijn ervaring waait de babygekte ook snel weer over en hoe meer kinderen er komen, en hoe ouder ze worden, hoe minder belangrijk het allemaal wordt. Even deze periode uitzitten.
Dit vind ik niet zo'n tactisch advies. 'Deze periode' kan zo maar 1 tot 2 jaar duren. Dat is een erg lange periode om je (goede) vriendin links te laten liggen, zonder dat zij weet waarom.
Daarnaast help je jezelf er niet mee, anders dan dat je de pijn vermijdt. Maar het gaat er niet van over.
Als het je helpt dan vertel je je vriendin dat je het er moeilijk mee hebt, maar dat hoeft niet. In mijn ervaring waait de babygekte ook snel weer over en hoe meer kinderen er komen, en hoe ouder ze worden, hoe minder belangrijk het allemaal wordt. Even deze periode uitzitten.
Dit vind ik niet zo'n tactisch advies. 'Deze periode' kan zo maar 1 tot 2 jaar duren. Dat is een erg lange periode om je (goede) vriendin links te laten liggen, zonder dat zij weet waarom.
Daarnaast help je jezelf er niet mee, anders dan dat je de pijn vermijdt. Maar het gaat er niet van over.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:41
quote:pyridine schreef op 08 februari 2013 @ 12:27:Maar alsjeblieft leg het van tevoren uit aan je vriendin en zoek hulp, want wat je nu doet is echt geen blijvende oplossing. Je kunt niet je hele leven blijven wegrennen. De hoek waar je heen kunt rennen wordt er niet groter op, straks heb je geen vrienden meer over!
Ik denk dat je ere nu wel onnodig druk op legt. Ik heb ook gewoon de feestjes vermeden en me wat op de vlakte gehouden, ik heb er echt geen vrienden om verloren hoor! Zou wat zijn zeg, sommige mensen hebben ook gewoon minder met kinderen of vinden het om allerlei redenen niet zo fijn om heel dicht betrokken te zijn bij je kraamperiode.
Daar lig je als echte vriendin toch niet wakker van? Mijn vriendin vond het wel fijn dat er ook nog mensen waren waarmee ze over wat anders dan baby's kon praten.
Bovendien duurt zo'n babyperiode in een vriendengroep van gelijke leeftijd op zn hoogst een paar jaar. Je hele leven blijven vluchten is dus wat overtrokken.
Daarbij is dit de eerste zwangerschap waar TO mee wordt geconfronteerd, van een goede vriendin. Bij de 2e prikt het nog wat en bij de derde geef je er niks meer om hoor. TO moet gewoon even wennen, even wat emoties doorworstelen. Dat wordt wel beter.
Ik denk dat je ere nu wel onnodig druk op legt. Ik heb ook gewoon de feestjes vermeden en me wat op de vlakte gehouden, ik heb er echt geen vrienden om verloren hoor! Zou wat zijn zeg, sommige mensen hebben ook gewoon minder met kinderen of vinden het om allerlei redenen niet zo fijn om heel dicht betrokken te zijn bij je kraamperiode.
Daar lig je als echte vriendin toch niet wakker van? Mijn vriendin vond het wel fijn dat er ook nog mensen waren waarmee ze over wat anders dan baby's kon praten.
Bovendien duurt zo'n babyperiode in een vriendengroep van gelijke leeftijd op zn hoogst een paar jaar. Je hele leven blijven vluchten is dus wat overtrokken.
Daarbij is dit de eerste zwangerschap waar TO mee wordt geconfronteerd, van een goede vriendin. Bij de 2e prikt het nog wat en bij de derde geef je er niks meer om hoor. TO moet gewoon even wennen, even wat emoties doorworstelen. Dat wordt wel beter.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:45
quote:Kastanjez schreef op 08 februari 2013 @ 12:35:
[...]
Dit vind ik niet zo'n tactisch advies. 'Deze periode' kan zo maar 1 tot 2 jaar duren. Dat is een erg lange periode om je (goede) vriendin links te laten liggen, zonder dat zij weet waarom.
Daarnaast help je jezelf er niet mee, anders dan dat je de pijn vermijdt. Maar het gaat er niet van over.
Tussen "je vriendin links laten liggen" en een kraamfeestje overslaan zit nogal een verschil!
En ik ben na heel wat jaren therapie van mening dat je lief moet zijn voor jezelf en de pijn ook niet onnodig op moet zoeken. Kraambezoek, ok, dat kan je met goed fatsoen niet overslaan en dan moet je even door de pijn. Maar allerhande feestjes, kleertjes uitzoek sessies, babyboeken bekijken en god weet wat je allemaal niet erom heen kan organiseren, dat hoeft echt niet.
Wordt dat trouwens zo geinterpreteerd ja? Dat als je niet zo geinteresseerd bent in de zwangerschaps en babyperikelen dat je dan de hele vrouw erachter (je vriendin) dus links laat liggen? Wat een onzin, ze is naast haar kind ook nog gewoon een mens hoor, waarmee je een band en geschiedenis hebt. Dat verdwijnt niet ineens omdat jij toevallig niks met baby's hebt (om wat voor reden dan ook).
[...]
Dit vind ik niet zo'n tactisch advies. 'Deze periode' kan zo maar 1 tot 2 jaar duren. Dat is een erg lange periode om je (goede) vriendin links te laten liggen, zonder dat zij weet waarom.
Daarnaast help je jezelf er niet mee, anders dan dat je de pijn vermijdt. Maar het gaat er niet van over.
Tussen "je vriendin links laten liggen" en een kraamfeestje overslaan zit nogal een verschil!
En ik ben na heel wat jaren therapie van mening dat je lief moet zijn voor jezelf en de pijn ook niet onnodig op moet zoeken. Kraambezoek, ok, dat kan je met goed fatsoen niet overslaan en dan moet je even door de pijn. Maar allerhande feestjes, kleertjes uitzoek sessies, babyboeken bekijken en god weet wat je allemaal niet erom heen kan organiseren, dat hoeft echt niet.
Wordt dat trouwens zo geinterpreteerd ja? Dat als je niet zo geinteresseerd bent in de zwangerschaps en babyperikelen dat je dan de hele vrouw erachter (je vriendin) dus links laat liggen? Wat een onzin, ze is naast haar kind ook nog gewoon een mens hoor, waarmee je een band en geschiedenis hebt. Dat verdwijnt niet ineens omdat jij toevallig niks met baby's hebt (om wat voor reden dan ook).
vrijdag 8 februari 2013 om 12:49
Als jullie heel goede vrienden zijn, dan weet ze toch ook waarmee je moeite hebt en dan kun je dat toch ter sprake brengen? Zelf zou ik willen dat je eerlijk bent, maar ook de ruimte willen om blij en ongeremd zwanger te kunnen zijn.
Geen kinderen willen is trouwens je goed recht, maar geen contact met familie hebben, is geen enkele belemmering als je zelf stabiel bent. Eigen ervaring.
Geen kinderen willen is trouwens je goed recht, maar geen contact met familie hebben, is geen enkele belemmering als je zelf stabiel bent. Eigen ervaring.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:54
Als het alleen over feestjes, babyshowers etc. gaat, dan heb ik het verkeerd geinterpreteerd. Ik dacht dat to het hele contact wou vermijden of op een laag pitje wou zetten. Iemand die niet super enthousiast wordt van mijn zwangerschap of baby, omdat ze niet zo'n baby persoon is, of om welke andere reden dan ook, vind ik geen probleem. Wel als diegene een goede vriendin van me is en ze niet meer langskomt en ik helemaal niks meer kan zeggen over de zwangerschap/baby.
vrijdag 8 februari 2013 om 12:58
Hoi appeltaart,
zoals hier al gezegd is.. wat rot dat je die gevoelens hebt!
Heb je het inmiddels al met haar besproken? zoals hier al is gesuggereerd..
Dit zou echt kunnen helpen om de druk er een beetje af te halen.. als zij weet hoe je je voelt, dan kunnen jullie het daar samen over hebben en zou het ook niet erg zijn als je zou moeten huilen.
Misschien is dit juist wel een mooie kans om hier aan te werken!
Dat ze je betrekt in dingen en je langzaam leert wennen aan haar babytje straks..
Stel je moet huilen als je op kraamvisite bent, maar jullie izjn met zn tweetjes en het babytje.. dan is dat toch niet zo'n ramp? Het babytje merkt het toch niet (behalve als je hem of haar overspoeld met een zee van tranen.. misschien vinden ze dat niet zo lekker) en met je vriendin kan je er dan misschien over praten.
In ieder geval veel succes de komende tijd!
zoals hier al gezegd is.. wat rot dat je die gevoelens hebt!
Heb je het inmiddels al met haar besproken? zoals hier al is gesuggereerd..
Dit zou echt kunnen helpen om de druk er een beetje af te halen.. als zij weet hoe je je voelt, dan kunnen jullie het daar samen over hebben en zou het ook niet erg zijn als je zou moeten huilen.
Misschien is dit juist wel een mooie kans om hier aan te werken!
Dat ze je betrekt in dingen en je langzaam leert wennen aan haar babytje straks..
Stel je moet huilen als je op kraamvisite bent, maar jullie izjn met zn tweetjes en het babytje.. dan is dat toch niet zo'n ramp? Het babytje merkt het toch niet (behalve als je hem of haar overspoeld met een zee van tranen.. misschien vinden ze dat niet zo lekker) en met je vriendin kan je er dan misschien over praten.
In ieder geval veel succes de komende tijd!
vrijdag 8 februari 2013 om 13:10
Ik heb door mijn verleden het gevoel dat ik er niet toe doe. Omdat ik gen directe familie heb denk ik dat andere mensen ook niet naar me om zullen kijken als ik bv zwanger zou zijn. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik overal alleen voor sta. Ik mis steun van mensen en bij mijn vriendin zie ik die steun wel die ze krijgt. Als ik zwanger zou zijn dan moet ik alles zelf maar uitzoeken. Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen oprecht blij of positief zullen reageren. Dat gevoel krijg ik er bij, dat zit in mij en maakt me erg verdrietig.
Ik was ook heel verbaasd dat ze mij als 1 van de eerste over haar zwangerschap heeft verteld. Ik denk dat als ik afstand zou nemen dat ze mij helemaal niet zou missen. Dus wat zelfbeeld betreft heb ik nog wat puntjes die nog niet helemaal goed zijn.
Misschien is het beter om niet naar dat feestje te gaan. Maar wel op kraambezoek.
Ik was ook heel verbaasd dat ze mij als 1 van de eerste over haar zwangerschap heeft verteld. Ik denk dat als ik afstand zou nemen dat ze mij helemaal niet zou missen. Dus wat zelfbeeld betreft heb ik nog wat puntjes die nog niet helemaal goed zijn.
Misschien is het beter om niet naar dat feestje te gaan. Maar wel op kraambezoek.
vrijdag 8 februari 2013 om 13:13
quote:bloemetje77 schreef op 08 februari 2013 @ 12:45:
[...]
Tussen "je vriendin links laten liggen" en een kraamfeestje overslaan zit nogal een verschil!Dat is dan misschien een interpretatieverschil. TO schrijftquote:Zal ik bij mijn vriendin eerlijk zijn hoe het zit of zal ik een smoesje verzinnen dat ik niet kan en afstand nemen van haar?
In mijn ogen klonk dat als veel meer dan een kraamfeestje overslaan.
Dat is inderdaad ook het probleem niet, of zou het ook niet hoeven zijn, maar als ik een vriendin had, die out-of-the blue (en dat is een aanname, omdat ik niet weet hoeveel TO deelt met haar vriendin aangaande dit onderwerp) niet op mijn kraamfeestje (waar ik sowieso niet zo veel mee heb, maar dat terzijde) zou komen, ik daar over zou gaan piekeren, twijfelen wat onze vriendschap dan precies betekent/voorstelt.
Nee, ik wil het met vriendinnen absoluut niet alleen maar over babies hebben. Maar in de praktijk blijkt het, als je zwanger bent, daar toch best vaak over te gaan. Mijn zwangerschap heb ik ervaren als een heel vreselijke periode en daar kon ik niet overheen/doorheen kijken, met als gevolg dat het bijna alleen maar daarover ging, omdat ik steun nodig had van mijn vrienden. Als een vriend toen niet thuis had gegeven, zonder dat ik wist waarom, had me dat gekwetst.
En dat is wat ik denk dat TO moet proberen te vermijden. En hoe belangrijk het ook is om lief voor jezelf te zijn, het probleem van Appeltaart klinkt mij zo ernstig in de oren, dat ik denk dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken als ze hier nu niet iets aan doet.
[...]
Tussen "je vriendin links laten liggen" en een kraamfeestje overslaan zit nogal een verschil!Dat is dan misschien een interpretatieverschil. TO schrijftquote:Zal ik bij mijn vriendin eerlijk zijn hoe het zit of zal ik een smoesje verzinnen dat ik niet kan en afstand nemen van haar?
In mijn ogen klonk dat als veel meer dan een kraamfeestje overslaan.
Dat is inderdaad ook het probleem niet, of zou het ook niet hoeven zijn, maar als ik een vriendin had, die out-of-the blue (en dat is een aanname, omdat ik niet weet hoeveel TO deelt met haar vriendin aangaande dit onderwerp) niet op mijn kraamfeestje (waar ik sowieso niet zo veel mee heb, maar dat terzijde) zou komen, ik daar over zou gaan piekeren, twijfelen wat onze vriendschap dan precies betekent/voorstelt.
Nee, ik wil het met vriendinnen absoluut niet alleen maar over babies hebben. Maar in de praktijk blijkt het, als je zwanger bent, daar toch best vaak over te gaan. Mijn zwangerschap heb ik ervaren als een heel vreselijke periode en daar kon ik niet overheen/doorheen kijken, met als gevolg dat het bijna alleen maar daarover ging, omdat ik steun nodig had van mijn vrienden. Als een vriend toen niet thuis had gegeven, zonder dat ik wist waarom, had me dat gekwetst.
En dat is wat ik denk dat TO moet proberen te vermijden. En hoe belangrijk het ook is om lief voor jezelf te zijn, het probleem van Appeltaart klinkt mij zo ernstig in de oren, dat ik denk dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken als ze hier nu niet iets aan doet.
vrijdag 8 februari 2013 om 13:23
Lieve Appeltaart, heb je iets aan de reacties die je tot nu toe gekregen hebt? Wat je in je laatste reactie beschrijft, is eigenlijk gewoon een soort 'jaloezie'. En dat mag hoor, en dat snapt iedereen denk ik, maar jij bent de enige die dat gevoel weg kan nemen. Je kan accepteren dat 'dat gevoel in je zit', of je kan besluiten dat je dat gevoel niet meer wil en er mee aan de slag gaan.
Daarnaast vind ik je heel tegenstrijdig in deze uitspraak:
quote:Ik was ook heel verbaasd dat ze mij als 1 van de eerste over haar zwangerschap heeft verteld. Ik denk dat als ik afstand zou nemen dat ze mij helemaal niet zou missen. Dus wat zelfbeeld betreft heb ik nog wat puntjes die nog niet helemaal goed zijn.
Als je vriendin jou als één van de eerste dit nieuws heeft verteld, denk je dan niet dat je juist best belangrijk voor haar bent? Dus dat ze je juist wel zou missen?
Je mag best van jezelf houden hoor!!
Daarnaast vind ik je heel tegenstrijdig in deze uitspraak:
quote:Ik was ook heel verbaasd dat ze mij als 1 van de eerste over haar zwangerschap heeft verteld. Ik denk dat als ik afstand zou nemen dat ze mij helemaal niet zou missen. Dus wat zelfbeeld betreft heb ik nog wat puntjes die nog niet helemaal goed zijn.
Als je vriendin jou als één van de eerste dit nieuws heeft verteld, denk je dan niet dat je juist best belangrijk voor haar bent? Dus dat ze je juist wel zou missen?
Je mag best van jezelf houden hoor!!
vrijdag 8 februari 2013 om 13:44
vrijdag 8 februari 2013 om 13:52
quote:lilalinda schreef op 08 februari 2013 @ 13:44:
zoek alsjeblieft hulp, want babys gaan je leven beheersen de komende jaren: zwangere vriendinnen, collega's, buurvrouwen.
Als jij er niet mee leert omgaan, wordt het leven onmogelijk. Baby's zijn zo'n basisgegeven, die kun je niet ontlopen
Wederom, tikje overdreven. Ben ik dan de enige wiens vrienden:
a: niet allemaal baby's krijgen maar ook gerust nog single zijn, bewust kinderloos etc?
b: niet geobsedeerd zijn door hun kroost maar ook gewoon nog mee uitgaan (zonder kinderen), praten over andere dingen, ondernemend zijn en geen moeite hebben de kinderen een weekend/avond/nacht bij opa en oma achter te laten
c: het gewoon accepteren en heel normaal vinden dat ze vrienden hebben die niks met baby's hebben? De gemiddelde man diet er toch ook niet zo hysterisch over? Die gaat ook nog gewoon met zn maten naar de kroeg. In mijn omgeving is dat bij de vrouewn gelukkig niet anders.
Nee hoor, de eerste paar zwangerschappen van dichtbije vrienden dan is even alle aandacht daarop gericht, na 2 jaar was de hype echt voorbij bij ons. De kinderen gaan naar school, ze spelen nauwelijks een rol in onze vriendschappen.
zoek alsjeblieft hulp, want babys gaan je leven beheersen de komende jaren: zwangere vriendinnen, collega's, buurvrouwen.
Als jij er niet mee leert omgaan, wordt het leven onmogelijk. Baby's zijn zo'n basisgegeven, die kun je niet ontlopen
Wederom, tikje overdreven. Ben ik dan de enige wiens vrienden:
a: niet allemaal baby's krijgen maar ook gerust nog single zijn, bewust kinderloos etc?
b: niet geobsedeerd zijn door hun kroost maar ook gewoon nog mee uitgaan (zonder kinderen), praten over andere dingen, ondernemend zijn en geen moeite hebben de kinderen een weekend/avond/nacht bij opa en oma achter te laten
c: het gewoon accepteren en heel normaal vinden dat ze vrienden hebben die niks met baby's hebben? De gemiddelde man diet er toch ook niet zo hysterisch over? Die gaat ook nog gewoon met zn maten naar de kroeg. In mijn omgeving is dat bij de vrouewn gelukkig niet anders.
Nee hoor, de eerste paar zwangerschappen van dichtbije vrienden dan is even alle aandacht daarop gericht, na 2 jaar was de hype echt voorbij bij ons. De kinderen gaan naar school, ze spelen nauwelijks een rol in onze vriendschappen.
vrijdag 8 februari 2013 om 13:59
Bloemetje, als je "gewoon niks met kinderen hebt", zoals je stelt in jouw post, klopt het als een bus. In het geval van Appeltaart lijkt het erop dat ze niet gewoon "niks met kinderen heeft". Sterker nog, ze zou ze best willen hebben, maar durft het vanwege haar jeugd niet. Ze zal het gemis aan steun en achterban ook als te groot ervaren, zegt ze. Beetje andere situatie, toch?
Computer says nooooo
vrijdag 8 februari 2013 om 14:02
quote:appeltaart02 schreef op 08 februari 2013 @ 11:13:
Summer bedankt voor je lieve post.
Tot nu toe gaat het allemaal nog net. Maar straks ben ik op kraambezoek en ga ik bv huilen. Nou leuke kraamvisite ben je dan. Het gaat namelijk niet om mij. Maar ik kan niet garanderen dat ik niet ga huilen.Lieverd, echte vrienden delen dat. Mooie en nare dingen. Toen ik zwanger was moest ik het een goede vriendin die onvruchtbaar is en een ontzettend grote kinderwens heeft, gaan vertellen. Samen hebben we gehuild om haar verdriet ,maar hebben we ook mijn zwangerschap gevierd. Toen zoontje er was hadden we afgesproken dat ze als een van de eerste mocht komen. We hebben er van te voren over gesproken dat het geen gelukkig feestje zou zijn, maar ze wilde zoontje wel zien. Het was een bijzonder bezoekje. Nu zijn zijn helemaal verzot op onze oon en komt er dit jaar een adoptiezoontje voor hun! Moraal van het verhaal is dar vrienden elkaar de ruimte geven voor elkaars gevoel. deel het. Wie weet wat he tmet je doet. En zoek verder hulp. Zo wil je de komende jaren toch niet verder. Leer je verleden te laten waar het hoort. De toekomst is voor jou! Die bepaal jij! Een andee vriendin van mijn heeft geen faamilie meer. Ze heeft de afgelopen tijd een nieuwe famili bij elkaar gezocht van ouders van vrienden, collega's en ons. Het kan hoor....
Summer bedankt voor je lieve post.
Tot nu toe gaat het allemaal nog net. Maar straks ben ik op kraambezoek en ga ik bv huilen. Nou leuke kraamvisite ben je dan. Het gaat namelijk niet om mij. Maar ik kan niet garanderen dat ik niet ga huilen.Lieverd, echte vrienden delen dat. Mooie en nare dingen. Toen ik zwanger was moest ik het een goede vriendin die onvruchtbaar is en een ontzettend grote kinderwens heeft, gaan vertellen. Samen hebben we gehuild om haar verdriet ,maar hebben we ook mijn zwangerschap gevierd. Toen zoontje er was hadden we afgesproken dat ze als een van de eerste mocht komen. We hebben er van te voren over gesproken dat het geen gelukkig feestje zou zijn, maar ze wilde zoontje wel zien. Het was een bijzonder bezoekje. Nu zijn zijn helemaal verzot op onze oon en komt er dit jaar een adoptiezoontje voor hun! Moraal van het verhaal is dar vrienden elkaar de ruimte geven voor elkaars gevoel. deel het. Wie weet wat he tmet je doet. En zoek verder hulp. Zo wil je de komende jaren toch niet verder. Leer je verleden te laten waar het hoort. De toekomst is voor jou! Die bepaal jij! Een andee vriendin van mijn heeft geen faamilie meer. Ze heeft de afgelopen tijd een nieuwe famili bij elkaar gezocht van ouders van vrienden, collega's en ons. Het kan hoor....
