China? de spelen....wat denken jullie?

Daarom denk ik. Omdat het actueel is.

HoiPippiLangkous schreef op 08 augustus 2008 @ 20:23:

Sport verbroederd? Wat een onzin. Sport = geld, vooral op dat niveau.

De enige verbroedering die ik me nog kan voorstellen is in de wachtkamer bij de doping-arts van dienst. Dat het een band schept als je met z'n allen zit te wachten op die spuit EPO in je kont.

Crisis, ben jij nog wel eens positief?

Anyway, dit is mijn mening, en jij VINDT het onzin.

Zamirah schreef op 08 augustus 2008 @ 20:25:

Mensen zijn uit hun huizen gejaagd voor de bouw van Olympische faciliteiten...



Als je dat weet, kun je toch niet rustig slapen?

Ik weet het, het is heel naar wat er gebeurd. Maar even heel cru: als je uberhaupt beseft wat er in de wereld speelt, dan slaap je toch nooit meer?



Ik denk dat het ook een hoop goede dingen kan brengen voor China en dat werelddeel. Ik kijk nu de ceremonie en krijg toch een heel ander beeld van China. En dat is het natuurlijk ook. Een land krijgt de kans zich op de kaart te zetten.



Maar ik blijf erbij: het gaat om de sport. En als je echt naar de wereld kijkt, kan er nooit meer een Olympische spelen plaatsvinden...



Edit: kleine aanvullig, ik vind wel dat het wat goedkoper kan. Een mooi sportspektakel kan ook wel goedkoper, dat wel. Die bedragen zijn eindeloos torenhoog, en graag had ik de spelen gezien zonder openingsceremonie en die 40 miljard naar mensen zien gaan die het echt nodig hebben....

.

Ik ben haske positief, dank je wel voor je 'bezorgdheid'.



Ga me nu niet vertellen dat je echt denkt dat sport verbroedert. Sport gaat om winnen, helemaal op dat niveau, helemaal voor het geld wat er in de sportwereld omgaat.

En als je wilt winnen valt er weinig te verbroederen, je moet je helemaal focussen op jouw doel, de zwakke plekken van de concurent kennen en die uitschakelen. Sport = het recht van de sterkste, anders zou niet bijna ieder sportevenement bol staan van de dopingschandalen.

Als het om verbroedering ging, dan ging het niet om miljoenen sponsorcontracten, dan was er geen gekissebis over wie zich al dan niet plaatst voor de spelen, dan waren er geen omkoopschandalen in de wedren om de volgende spelen te mogen organiseren.

Als sport zou verbroederen dan werden de spelen niet gehouden in een land die aan de lopende band mensenrechten schendt en worden er helemaal geen hele dorpen weggejaagd en gezinnen op straat gezet voor de bouw van een stadion.

En dat laatste is meteen de link tussen sport en politiek.

Als de wereld wilde zeiken over het houden van de Olympische Spelen in China, dan had ze dat zeven jaar geleden moeten doen, en direct de Spelen boycotten.

Niet een maand vantevoren ineens gaan lopen janken over de arme Chinezen van wie het huis is platgegooid, de hoertjes die hun werk voorlopig niet in hun eigen zaak mogen uitoefenen en de extra aandacht die Tibet nu krijgt.



We wisten zeven jaar geleden al dat dit zou gebeuren, dus waarom nu ineens zeuren of er wel of niet een volksvertegenwoordiger naartoe moet ?

Ik vond Erika Terpstra voldoende, leuk mens is dat.

HoiPippiLangkous schreef op 08 augustus 2008 @ 20:52:

Ik ben haske positief, dank je wel voor je 'bezorgdheid'.



Ga me nu niet vertellen dat je echt denkt dat sport verbroedert. Sport gaat om winnen, helemaal op dat niveau, helemaal voor het geld wat er in de sportwereld omgaat.

En als je wilt winnen valt er weinig te verbroederen, je moet je helemaal focussen op jouw doel, de zwakke plekken van de concurent kennen en die uitschakelen. Sport = het recht van de sterkste, anders zou niet bijna ieder sportevenement bol staan van de dopingschandalen.

Als het om verbroedering ging, dan ging het niet om miljoenen sponsorcontracten, dan was er geen gekissebis over wie zich al dan niet plaatst voor de spelen, dan waren er geen omkoopschandalen in de wedren om de volgende spelen te mogen organiseren.

Als sport zou verbroederen dan werden de spelen niet gehouden in een land die aan de lopende band mensenrechten schendt en worden er helemaal geen hele dorpen weggejaagd en gezinnen op straat gezet voor de bouw van een stadion.

En dat laatste is meteen de link tussen sport en politiek.

Nou, weet je... ik vind het wel erg belangrijk dat je dingen als wereld, als landen, samen doet. Op zo'n moment doen alle landen aan 1 ding mee, en dat vind ik belangrijk. Dat je beseft dat er op bepaalde vlakken iedereen gelijk is. En gelijke kansen heeft. Want wie er goud binnenhaalt, dat ligt niet aan geld, maar aan prestatie.

(met als enige aantekening dat iemand uit een westers land meer kans heeft op ontdekking dan uit hartje woestijn in miiden Afrika)

Maar op het moment van strijden om een titel geldt dat niet meer, en gaat het om prestaties. En dat vind ik mooi. Maakt het niet uit welk geloof je aanhangt. Of dat je hardloopt tegen iemand waar jouw land mee in oorlog is.



Ja, dat spreekt mij wel aan!

moppetoet schreef op 08 augustus 2008 @ 20:52:

Als de wereld wilde zeiken over het houden van de Olympische Spelen in China, dan had ze dat zeven jaar geleden moeten doen, en direct de Spelen boycotten.

Niet een maand vantevoren ineens gaan lopen janken over de arme Chinezen van wie het huis is platgegooid, de hoertjes die hun werk voorlopig niet in hun eigen zaak mogen uitoefenen en de extra aandacht die Tibet nu krijgt.



We wisten zeven jaar geleden al dat dit zou gebeuren, dus waarom nu ineens zeuren of er wel of niet een volksvertegenwoordiger naartoe moet ?

Ik vond Erika Terpstra voldoende, leuk mens is dat.

[afbeelding]

Eens...

Voor de Olympische Spelen aan Beijing werden toegewezen hoorde je in de media vrij weinig over de mensenrechten in China of de situatie in Tibet. Wat dat betreft is er nu in ieder geval iets ten positieve veranderd, het is nu een onderwerp op de politieke agenda geworden. Dat lijkt me geen slechte zaak.

Ik vind het ook allemaal gezeur hoor. En natuurlijk, die spelen kosten wat, maar het brengt ook een hoop inkomsten binnen.

En vergeet niet, beste klagers, dat jullie halve huis vol staat met spullen made in China.

En dat wordt alleen maar erger.

Het binnenhalen van een gouden plak is mi inherent aan de tijd en dus geld die je in de sport investeert.

Landen als China beulen hun sporters af vanaf hun kleuterleeftijd, de voormalig Oostbloklanden spoten hun topsporters vol met alles wat maar verboden was. Beide landen geven kapitalen uit aan sport, in beide landen mochten / mogen de sporters vaak niet eens zelf hun sport kiezen, moeten ze zich volledig focussen op de sport.

Dat staat toch wel in contrast met pak 'm beet Jamaica, een sporter daar zal nooit dat niveau bereiken omdat het land die mogelijkheid niet biedt. Ik zeg niet dat de manier van China en Rusland goed is (integendeel) maar daar gaat je theorie over gelijke kansen.



Een sporter in bv Amerika zal sneller een sponsor vinden dan één uit pak 'm beet Peru. Ook zijn de sportfaciliteiten in Amerika beter, dus ook wederom geen gelijke kansen.



En zo kunnen we allebei nog wel meer voorbeelden noemen die dat gelijkheidsbeginsel onderuit halen.



Dat die prestaties mooi zijn om naar te kijken? Ja, direct.

Dat het mooi is dat een Turk en een Griek naast elkaar aan de start staan? Ook ja.

Maar dat geld wel degelijk een doorslaggevende factor is in het winnen dat staat tochw el vast?

Ben het niet helemaal met je eens. Er zijn vaak heel mooie records bereikt door heel verrassende landen.

Weet je nog, het bobsleeteam uit Jamaica? Zou je niet verwachten, toch?



Nee, ik blijf positief over de spelen...

Ja, het idee erachter is inderdaad hartstikke mooi, net als de Kerstgedachte...helaas is dat ook maar één weekend en daarna gaat men weer vrolijk op de oude voet verder. Dus ach...verbroedering..

HoiPippiLangkous schreef op 08 augustus 2008 @ 21:09:

Landen als China beulen hun sporters af vanaf hun kleuterleeftijd, de voormalig Oostbloklanden spoten hun topsporters vol met alles wat maar verboden was. Beide landen geven kapitalen uit aan sport, in beide landen mochten / mogen de sporters vaak niet eens zelf hun sport kiezen, moeten ze zich volledig focussen op de sport.

Zag daarnet een klein stukje van een reportage over de Olympische Spelen bij Een vandaag (geloof ik). Opmerking die me daaruit bij is gebleven ging over het sporten vanaf kleuterleeftijd. Kwam erop neer dat bij ons in Nederland mensen gaan sporten omdat ze het leuk vinden. Ze komen erachter dat ze goed zijn in een bepaalde sport en besluiten om er meer tijd en energie in te stoppen. In China is het een manier om uit de armoede weg te komen. Door goed te worden in een sport (waar je dus niet direct zelf voor hebt gekozen) kun je aan een slecht leven ontsnappen.

Wil niet zeggen dat ik er dan dus achtersta dat kleine kinderen zo gedrild worden, maar kan aan de andere kant ook wel wat begrip voor deze denkwijze opbrengen...

Wat is daarmee? Die wonnen toch niet? Ja, jaren later een WK geloof ik, omdat ze toen wel opeens geld hadden :-)

Pippi, je bent me voor. Mijn man keek gisteren naar een reportage op een Belgische zender over hoe die kleine Chinese kindjes gedrilled worden. Ik kon er niet naar kijken, vreeeeselijk.



Als dat verbroedering is....

Nyam, het is een beetje van allebei denk ik.



Kinderen van de Volksrepubliek

door Robert-Jan Friele foto David van Dam/GPD. zaterdag 02 augustus 2008 | 10:50 | Laatst bijgewerkt op: zaterdag 02 augustus 2008 | 11:03



Tekstgrootte



Hoewel er 24 jaren voorbij zijn gegaan, herinnert Li Jiao zich het moment dat er een einde kwam aan haar jeugd als de dag van gisteren.





Zij, dochter van een leraar Chinees en geschiedenis en een fabrieksmedewerkster, werd op haar elfde uitverkoren: ze had voldoende talent voor tafeltennis om naar het sportinternaat van de provincie Shandong te mogen. "Het bed stond klaar, we hoefden alleen nog wat spullen mee te nemen.



Het was zo'n acht uur reizen en we gingen met de trein. Zes meisjes en een vader die bij het spoor werkte en daarom gratis mee kon. De andere ouders stonden op het perron te huilen. Wij zeiden 'doei', en waren blij dat we gingen. Daarna maakten we snel het eten open dat we hadden meegekregen, om het onderling te vergelijken.



"Ik kan het leefritme van het internaat nog dromen. Tussen 6 en 7 uur 's ochtends conditietraining, buiten. Van 7 tot kwart over 8 eten. Trainen tot kwart voor 11. Daarna was het pauze, lunch, slapen. Van kwart voor 3 tot 5 trainen. Eten. Als er geen huiswerk gemaakt moest worden, konden we 's avonds rusten.



"Het eerste jaar was alleen tafeltennis, het tweede jaar ging ik twee ochtenden per week naar school. Op zondag waren we vrij, maar we moesten op het internaat blijven. Ik mocht twee weken per jaar naar huis. Omdat je niet kon bellen, schreven mijn ouders en ik elkaar brieven."



Tien jaar lang leefde Li volgens ongeveer hetzelfde stramien, net als duizenden andere kinderen. China telde halverwege de jaren tachtig nog zo'n 3.200 sportinternaten, waar ongeveer een half miljoen kinderen werden opgeleid. De Chinese superster, basketballer Yao Ming, leerde zijn sport op een internaat in Sjanghai. De olympisch kampioen 110 meter horden, Liu Xiang, eveneens. Zhang Ning, de olympisch badmintonkampioene, woonde vanaf haar elfde op het internaat van de stad Jingzhou.



Honderden namen, tientallen sporten, één route naar de top: die van vele uren training en een leven dat volledig in het teken staat van het bereiken van de top.



De Nederlandse roeicoach Diederik de Boorder werkte een jaar op een roei-internaat in de provincie Henan en beschreef zijn ervaringen twee jaar geleden in deze krant.



'De eerste keer dacht ik: ik ben in de DDR. Om half 5 's ochtends het eerste fluitje, ten teken dat ze moeten opstaan en zich moeten aankleden. Vijf minuten daarna twee keer fluiten: de trap af en aantreden'.



Het is de atleten verboden relaties te hebben. De coach is de almachtige figuur in hun leven, die alles bepaalt. Lotgenoten om moeilijke momenten mee te delen, zijn er genoeg. Maar elke teamgenoot is ook een concurrent: iedereen vecht voor een plek in het nationale team.



Naarmate de treinverbinding tussen Li's geboortestad Qingdao en het internaat beter werd en haar ouders iets meer geld hadden, kwam haar moeder vaker



langs. "Ik was altijd blij haar te zien. Ze kwam één keer per drie maanden, enkele dagen. Mijn moeder vond het erg dat ik naar het internaat ging, maar het is ook een toekomst voor je kind. Het doel van je leven staat vast."



Omdat alles erop wijst dat talenten worden gedwongen tot het bedrijven van hun sport, krijgt China regelmatig kritiek vanuit het Westen, waar sport doorgaans als onschuldige vrijetijdsbesteding geldt.



Maar voor kinderen van het platteland kan de gang naar het internaat de redding betekenen uit armoede en honger, vertelt Li.

En, er is soms geen andere keuze, zegt ze. "Ik dacht wel eens aan andere dingen, zoals studeren. Maar heimwee heb ik nooit gehad. We zijn gekozen om topsporter te worden. Wij vragen ons niet af waarom er zoveel van ons geëist wordt. Je wilt beter worden. Dat moet op die manier, heel simpel. In Nederland hebben kinderen veel keuzes. Ze vinden sport leuk, maar andere dingen ook. Ik vond alleen tafeltennis leuk. Als je dan geselecteerd wordt, ben je eigenlijk alleen maar blij."



Nu ze 35 is, vraagt Li zich soms af of ze wel geschikt was voor het Chinese systeem. Vanaf haar zestiende raakte ze langzaam uitgekeken op de sport. Op haar 21ste verliet Li het internaat, ze raakte vijf jaar geen batje aan. In 1999 tekende ze een contract in Nederland en negen jaar later mag ze alsnog op het hoogste podium, de Olympische Spelen, haar sport beoefenen.



Li: "Misschien paste ik niet helemaal bij dat systeem, daar ben ik nog niet uit. Maar ik moest me aanpassen. Ik woonde in China, koos voor tafeltennis en het systeem stond er. Dat zou niet voor mij buigen."



Spijt heeft Li, voor zover dat mogelijk is, niet. "Ik heb een ander leven gehad dan de meeste kinderen en ben daar blij mee."



De Boorder zei evenmin spijt te hebben gehad van het werken in zo'n onbarmhartig sportsysteem. Maar zijn blik op Chinese sporters zal nooit meer dezelfde zijn. Twee weken na zijn terugkeer naar Nederland zag hij op Studio Sport een Chinese badmintonster. Meteen was daar het besef: "Ik dacht: jij dus ook."

Oh, die Jamaicanen bij de Winterspelen. FANTASTISCHE FILM !!! Die kwam ook meteen bij mij op toen ik het woord Jamaica las.

Ze zijn er toch ook écht bij geweest, die Jamaicanen ?



FF Gegoogeld.....







Op de Spelen van Calgary maakten vijf landen hun Olympische Winterdebuut: Fiji, Guam, Guatemala, Ierland en Jamaica. Het zonnige Jamaica verraste de wereld met een viermansbobsleeteam. De race verliep niet vlekkeloos (de bob, genaamd Cool Runnings, maakte een zware crash), maar het idee bleek zo aanstekelijk dat Disney er later de succesvolle komedie Cool Runnings op baseerde, met John Candy als de enthousiaste coach. Vier jaar later, in Albertville, was de bobsleewereld uitgelachen trouwens: het tweemansteam van Jamaica maakte indruk met een 10de plaats.

En dan dit nog; een uitspraak van J Rogge over de trainingsmethode in China;

Rogge zei dat het geen marteling was. Laten we de zaak niet opblazen, zei hij, want ze binden die kinderen geen elektrische draden op het lijf.’



Nee, het valt alles mee getuige deze foto:

HoiPippiLangkous schreef op 08 augustus 2008 @ 21:25:

Wat is daarmee? Die wonnen toch niet? Ja, jaren later een WK geloof ik, omdat ze toen wel opeens geld hadden :-)

Nee, daar gaat het ook niet om wanneer ze precies wonnen, maar ik bedoel dat er dingen mogelijk zijn die je niet voor mogelijk houdt. Als je nu al zou weten welke landen meer kans maken op winnen, zouden andere landen toch niet eens mee hoeven doen? Maar ja, ik krijg het je toch niet uitgelegd wat ik bedoel.

Laat maar.

Eventjes los van alle politiek en zo.Verbroederen zullen de Spelen waarschijnlijk wel,de geschiedenis kennende.

Bij de OS van 2004 in Athene deelde Durex 130.000 condooms uit aan de sporters.Maar zelfs dat aantal bleek niet genoeg voor 2 weken.

Damn,dat moet een gezellige boel geweest zijn daar.En dan ook nog allerlei records kunnen vestigen....

moppetoet schreef op 08 augustus 2008 @ 21:35:

Oh, die Jamaicanen bij de Winterspelen. FANTASTISCHE FILM !!! Die kwam ook meteen bij mij op toen ik het woord Jamaica las.

Ze zijn er toch ook écht bij geweest, die Jamaicanen ?



FF Gegoogeld.....



[afbeelding]



Op de Spelen van Calgary maakten vijf landen hun Olympische Winterdebuut: Fiji, Guam, Guatemala, Ierland en Jamaica. Het zonnige Jamaica verraste de wereld met een viermansbobsleeteam. De race verliep niet vlekkeloos (de bob, genaamd Cool Runnings, maakte een zware crash), maar het idee bleek zo aanstekelijk dat Disney er later de succesvolle komedie Cool Runnings op baseerde, met John Candy als de enthousiaste coach. Vier jaar later, in Albertville, was de bobsleewereld uitgelachen trouwens: het tweemansteam van Jamaica maakte indruk met een 10de plaats.

Klopt, was inderdaad een superleuke film! En ongelooflijk he?

Volgens mij mocht er in het Olympisch Dorp niet gewipt worden en zijn al die condooms door de "financieel minder gezegende" sporters meegenomen voor het thuisfront.

Maar Vinyl, je wéét toch welke landen er de meeste kans maken om te winnen?

We weten dat 'onze' Anky hoogstwaarschijnlijk met een plak naar huis komt, we weten dat de Chinezen het tafeltennis domineren, we weten welke zwemmmers kans maken op een plak bij het zwemmen etc.

Leuk hoor, dat er een Jamaicaans bobsleeteam is, en helemaal geweldig dat Eddy the eagle ook mee kon doen en dat er in plaats de op 1 na beste man aan de ringen (onze Yuri Mulder) iemand uit verweggistan meedoet die net aan een vogelnestje kan maken. Die moeten vooral ook mee blijven doen, maar hun deelname blijft voor spek en bonen.

Misschien dat zij wel het echte olympische gevoel hebben, dat zij niet aan de doping zitten en geen mega-contracten hebben. Maar de spelen gaan toch allang niet meer om hen? Ja, als curiositeit, meer niet.

Ja, maar dat is omdat Anky goed is, dat Chinezen goed zijn in tafeltennisen, etc.

Omdat ze goed zijn! En als de top op het gebied van dressuur in Timboektoe zou wonen, zou diegene winnen.



Het is ook nog een kwestie van talent en goed zijn hoor!

Natuurlijk weet je dat sommige landen waarschijnlijk niet met plakken naar huis gaan, maar ook dat is niet zeker.



Maar goed, zoals ik al zei: deze discussie kunnen we de hele nacht wel gaan voeren