Actueel
alle pijlers
Donorreclame
maandag 2 november 2009 om 22:16
Het viel me in NL al op, nu staat de reclame op Viva. U weet wel, de reclame om ons menschen bewust te maken van donorregistratie door ons te vragen of we lang willen leven en of we anderen dat ook gunnen. Ik ben -heel kinderachtig- geneigd om tegen elk reclamebord keihard 'nee' te roepen, omdat ik het zo'n agressieve opdringerige vorm vind van aandacht trekken. Maar goed, wat vinden jullie? Goede zaak dat hiermee de aandacht wordt gevestigd op mensen die een donororgaan nodig hebben? Of vinden jullie het ook wat opdringerig? Krijg het idee dat het gevoel een slecht mens te zijn wordt opgewekt als je geen donor bent. Of zit ik ernaast?
maandag 2 november 2009 om 23:15
maandag 2 november 2009 om 23:17
maandag 2 november 2009 om 23:19
quote:meds schreef op 02 november 2009 @ 23:14:
[...]
wel een ethisch verantwoorde vraag. Mijn antwoord zou zijn, zo ben ik niet opgevoed en zo wil ik mijn kinderen ook niet opvoeden. Al wat je niet geeft zal je ook niet ontvangenAlhoewel ik jaren donor ben, zou ik het absoluut geen fijn idee vinden als een voor wat hoort wat systeem in gebruik zou worden genomen. Ben nog altijd heel erg voor vrije keuze. Bij leven kun je (in zoverre) doen en laten met je lijf wat je wilt, waarom zou je na je dood niet meer mogen beslissen.
[...]
wel een ethisch verantwoorde vraag. Mijn antwoord zou zijn, zo ben ik niet opgevoed en zo wil ik mijn kinderen ook niet opvoeden. Al wat je niet geeft zal je ook niet ontvangenAlhoewel ik jaren donor ben, zou ik het absoluut geen fijn idee vinden als een voor wat hoort wat systeem in gebruik zou worden genomen. Ben nog altijd heel erg voor vrije keuze. Bij leven kun je (in zoverre) doen en laten met je lijf wat je wilt, waarom zou je na je dood niet meer mogen beslissen.
Ja, dat vind ik echt.
maandag 2 november 2009 om 23:21
quote:tijgerpoes schreef op 02 november 2009 @ 23:15:
jammer dat veel mensen de keus om wel of niet donor te worden af laten hangen van hun nabestaanden. Als deze met de situatie geconfronteerd worden zeggen ze nl vaak "als pietje dit had gewild, had hij het bij leven wel geregeld". Dat vind ik zonde!
Je hebt gelijk! Ik schuif de keuze ook op mijn nabestaanden af, maar ik ga me nu (NU!) registreren.
edit: da's weer een punt voor jou, Digi (wat krijg je ervoor?)
jammer dat veel mensen de keus om wel of niet donor te worden af laten hangen van hun nabestaanden. Als deze met de situatie geconfronteerd worden zeggen ze nl vaak "als pietje dit had gewild, had hij het bij leven wel geregeld". Dat vind ik zonde!
Je hebt gelijk! Ik schuif de keuze ook op mijn nabestaanden af, maar ik ga me nu (NU!) registreren.
edit: da's weer een punt voor jou, Digi (wat krijg je ervoor?)
maandag 2 november 2009 om 23:22
Als je bang bent dat je ten prooi valt aan de donormafia terwijl je in coma ligt en niet dood bent, dan zou je dit kunnen lezen. De protocollen zijn uiterst zorgvuldig en worden altijd tot in den treure gecheckt. Er is nog nooit iemand teruggekomen van hersendood.
hersendood protocol
Het algemene protocol vind je hier:
protocol transplantatie
hersendood protocol
Het algemene protocol vind je hier:
protocol transplantatie
maandag 2 november 2009 om 23:23
quote:tijgerpoes schreef op 02 november 2009 @ 23:15:
@mamzelle; 'zien dat je geliefde wordt opengerukt en leeggesneden' vind ik niet er geen doekjes omwinden maar gewoon stemmingmakerij. Dit soort spookverhalen is niet eens waar, toch erg als mensen hun beslissing op dit beeld baseren.
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent.
@mamzelle; 'zien dat je geliefde wordt opengerukt en leeggesneden' vind ik niet er geen doekjes omwinden maar gewoon stemmingmakerij. Dit soort spookverhalen is niet eens waar, toch erg als mensen hun beslissing op dit beeld baseren.
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent.
maandag 2 november 2009 om 23:29
quote:mamzelle schreef op 02 november 2009 @ 23:23:
[...]
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent.
Het is jouw lijf, dus jij beslist. Daarom is het ook zo belangrijk dat je nabestaanden zullen weten wat jij besloten hebt.
Maar het is idd wel zo handig dat jij en je partner/nabestaanden er zo'n beetje hetzelfde over denken.
*Dit even alles bij het geval van donatie. De meesten die sterven zijn niet geschikt voor donatie. Daarom hameren ze ook zo op registratie.*
[...]
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent.
Het is jouw lijf, dus jij beslist. Daarom is het ook zo belangrijk dat je nabestaanden zullen weten wat jij besloten hebt.
Maar het is idd wel zo handig dat jij en je partner/nabestaanden er zo'n beetje hetzelfde over denken.
*Dit even alles bij het geval van donatie. De meesten die sterven zijn niet geschikt voor donatie. Daarom hameren ze ook zo op registratie.*
Ja, dat vind ik echt.
maandag 2 november 2009 om 23:29
quote:mamzelle schreef op 02 november 2009 @ 23:23:
[...]
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent.Antwoord op deze vraag kan je vinden op de site van het NIGZ
Kun je als nabestaande donatie alsnog tegenhouden?
Nee. Als iemand een keuze laat vastleggen in het Donorregister, dan is dat een wettelijk besluit, en is het niet mogelijk tegen de wil van de overledene in te gaan. De arts heeft wel altijd een gesprek met de nabestaanden over de orgaan- en/of weefseldonatie. Incidenteel, als er zwaarwegende redenen zijn, is het mogelijk af te wijken van de wet. Dit wordt beoordeeld door de betrokken arts, maar die zal hier niet gemakkelijk voor kiezen.
[...]
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent.Antwoord op deze vraag kan je vinden op de site van het NIGZ
Kun je als nabestaande donatie alsnog tegenhouden?
Nee. Als iemand een keuze laat vastleggen in het Donorregister, dan is dat een wettelijk besluit, en is het niet mogelijk tegen de wil van de overledene in te gaan. De arts heeft wel altijd een gesprek met de nabestaanden over de orgaan- en/of weefseldonatie. Incidenteel, als er zwaarwegende redenen zijn, is het mogelijk af te wijken van de wet. Dit wordt beoordeeld door de betrokken arts, maar die zal hier niet gemakkelijk voor kiezen.
maandag 2 november 2009 om 23:32
De bewoordingen zijn grof. Iets poesliever woorden maken de handelingen niet anders. Er wordt gesneden in het lichaam van de overledene (formeel: het lijk) en er wordt iets of meer dan iets uitgehaald.
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent
excuus kan nog steeds niet normaal quoten!
Ik vind juist in dit soort zaken dat bewoordingen er heel veel toe doen! het gaat mensen niet om de rationele argumenten, het gaat om 'het gevoel' wat ze hierbij hebben. juist dan vind ik het kiezen van groffe bewoordingen niet terecht. Het is een precieze, chirurgische procedure waarbij niet gerukt wordt en de nabestaanden hoeven hierbij al helemaal niet toe te kijken. en ook al is tjikkie's ervaring anders; dat zal helaas de uitzondering zijn die de regel bevestigt. Je kan iemand in de regel nog prachtig opbaren.
en over je tweede deel; natuurlijk is het heel verdrietig als er gedoneerd wordt zonder dat de nabestaanden dit willen. Maar ik vind wel dat je altijd zelf beschikt over je eigen lichaam. Draai het eens om; als een nabestaande wel wil dat jij doneert terwijl je bij leven hebt vastgelegd dit niet te willen; dan valt toch heel NL hieroverheen? Waarom zou het andersom anders zijn? Nog een reden om dit onderwerp nog veel bespreekbaarder te maken! Zodat nabestaanden weten waar ze aan toe zijn!
Eerste deel van hetgeen je zegt: eens. Maar wat als jij, dode, het wel wil, en jouw nabestaanden, overlevenden, ervan gruwen? Hoeveel recht heb je om te beschikken over wat zij moeten opvangen op een tijdstip dat jij er niet meer bent
excuus kan nog steeds niet normaal quoten!
Ik vind juist in dit soort zaken dat bewoordingen er heel veel toe doen! het gaat mensen niet om de rationele argumenten, het gaat om 'het gevoel' wat ze hierbij hebben. juist dan vind ik het kiezen van groffe bewoordingen niet terecht. Het is een precieze, chirurgische procedure waarbij niet gerukt wordt en de nabestaanden hoeven hierbij al helemaal niet toe te kijken. en ook al is tjikkie's ervaring anders; dat zal helaas de uitzondering zijn die de regel bevestigt. Je kan iemand in de regel nog prachtig opbaren.
en over je tweede deel; natuurlijk is het heel verdrietig als er gedoneerd wordt zonder dat de nabestaanden dit willen. Maar ik vind wel dat je altijd zelf beschikt over je eigen lichaam. Draai het eens om; als een nabestaande wel wil dat jij doneert terwijl je bij leven hebt vastgelegd dit niet te willen; dan valt toch heel NL hieroverheen? Waarom zou het andersom anders zijn? Nog een reden om dit onderwerp nog veel bespreekbaarder te maken! Zodat nabestaanden weten waar ze aan toe zijn!
maandag 2 november 2009 om 23:32
quote:Mamasaar schreef op 02 november 2009 @ 23:19:
[...]
Alhoewel ik jaren donor ben, zou ik het absoluut geen fijn idee vinden als een voor wat hoort wat systeem in gebruik zou worden genomen. Ben nog altijd heel erg voor vrije keuze. Bij leven kun je (in zoverre) doen en laten met je lijf wat je wilt, waarom zou je na je dood niet meer mogen beslissen.Het is ook geen medische kwestie en daarom niet uitvoerbaar, maar het is wel een ethische vraag die je jezelf zou moeten stellen. Waarom heb ik recht op iets wat ik zelf vertik te geven? Qua ethiek valt ie voor mij in de categorie: vraag niet om respect als je het zelf niet hebt. Verwacht geen liefde als je liefdeloos bent enzovoort.
[...]
Alhoewel ik jaren donor ben, zou ik het absoluut geen fijn idee vinden als een voor wat hoort wat systeem in gebruik zou worden genomen. Ben nog altijd heel erg voor vrije keuze. Bij leven kun je (in zoverre) doen en laten met je lijf wat je wilt, waarom zou je na je dood niet meer mogen beslissen.Het is ook geen medische kwestie en daarom niet uitvoerbaar, maar het is wel een ethische vraag die je jezelf zou moeten stellen. Waarom heb ik recht op iets wat ik zelf vertik te geven? Qua ethiek valt ie voor mij in de categorie: vraag niet om respect als je het zelf niet hebt. Verwacht geen liefde als je liefdeloos bent enzovoort.
maandag 2 november 2009 om 23:34
Ik bedoel het niet feitelijk, Meds. Ik weet dat als ik me registreer als donor dat die beslissing onomkeerbaar is als ik hersendood op de intensive care lig.
Ik bedoel eigenlijk: heb ik het morele recht om te kiezen dat er in mij zal worden gesneden als mijn kinderen op dat moment dit liever niet zouden hebben. Ben daar niet echt aan uit. Mijn kinderen zijn op dit moment op een leeftijd dat ze alles wat mama doet normaal vinden, maar dat blijft niet zo natuurlijk.
Zelf ervaar ik overigens niets meer bij een lijk, alleen het verdriet om de herinneringen, het lijk an sich doet me niets, is zo anders dan de levende dat ik er geen gevoelens over kan hebben.
Ik bedoel eigenlijk: heb ik het morele recht om te kiezen dat er in mij zal worden gesneden als mijn kinderen op dat moment dit liever niet zouden hebben. Ben daar niet echt aan uit. Mijn kinderen zijn op dit moment op een leeftijd dat ze alles wat mama doet normaal vinden, maar dat blijft niet zo natuurlijk.
Zelf ervaar ik overigens niets meer bij een lijk, alleen het verdriet om de herinneringen, het lijk an sich doet me niets, is zo anders dan de levende dat ik er geen gevoelens over kan hebben.
maandag 2 november 2009 om 23:36
quote:mamzelle schreef op 02 november 2009 @ 23:34:
Ik bedoel het niet feitelijk, Meds. Ik weet dat als ik me registreer als donor dat die beslissing onomkeerbaar is als ik hersendood op de intensive care lig.
Ik bedoel eigenlijk: heb ik het morele recht om te kiezen dat er in mij zal worden gesneden als mijn kinderen op dat moment dit liever niet zouden hebben. Ben daar niet echt aan uit. Mijn kinderen zijn op dit moment op een leeftijd dat ze alles wat mama doet normaal vinden, maar dat blijft niet zo natuurlijk.
Zelf ervaar ik overigens niets meer bij een lijk, alleen het verdriet om de herinneringen, het lijk an sich doet me niets, is zo anders dan de levende dat ik er geen gevoelens over kan hebben.Ik weet niet hoe oud de kids zijn, maar het is hier thuis gewoon een gespreksonderwerp. Kids zijn ook donor en vinden dat een hele natuurlijke logische keuze.
Ik bedoel het niet feitelijk, Meds. Ik weet dat als ik me registreer als donor dat die beslissing onomkeerbaar is als ik hersendood op de intensive care lig.
Ik bedoel eigenlijk: heb ik het morele recht om te kiezen dat er in mij zal worden gesneden als mijn kinderen op dat moment dit liever niet zouden hebben. Ben daar niet echt aan uit. Mijn kinderen zijn op dit moment op een leeftijd dat ze alles wat mama doet normaal vinden, maar dat blijft niet zo natuurlijk.
Zelf ervaar ik overigens niets meer bij een lijk, alleen het verdriet om de herinneringen, het lijk an sich doet me niets, is zo anders dan de levende dat ik er geen gevoelens over kan hebben.Ik weet niet hoe oud de kids zijn, maar het is hier thuis gewoon een gespreksonderwerp. Kids zijn ook donor en vinden dat een hele natuurlijke logische keuze.
maandag 2 november 2009 om 23:40
quote:meds schreef op 02 november 2009 @ 23:32:
[...]
Het is ook geen medische kwestie en daarom niet uitvoerbaar, maar het is wel een ethische vraag die je jezelf zou moeten stellen. Waarom heb ik recht op iets wat ik zelf vertik te geven? Qua ethiek valt ie voor mij in de categorie: vraag niet om respect als je het zelf niet hebt. Verwacht geen liefde als je liefdeloos bent enzovoort.
Tja, respect is niet iets levensreddends en een orgaan wel.
Dat vind ik het grootste verschil. Je kunt mensen niet dood laten gaan omdat hij/zij niet hetzelfde terug wenst te doen als degene van wie het orgaan afkomstig is.
Aan de andere kant kun je wel weer zeggen dat er nu meer mensen doodgaan dan zou hoeven omdat mensen geen donor willen worden.
Maar ik blijf er nog altijd bij dat je niemand mag dwingen om een orgaan af te staan als ze het echt niet willen. Dat zou voor mij nog veel on-ethischer zijn dan een orgaan aan te nemen terwijl je zelf niet wilt doneren.
Ethiek mes snijdt aan 2 kanten dit keer
[...]
Het is ook geen medische kwestie en daarom niet uitvoerbaar, maar het is wel een ethische vraag die je jezelf zou moeten stellen. Waarom heb ik recht op iets wat ik zelf vertik te geven? Qua ethiek valt ie voor mij in de categorie: vraag niet om respect als je het zelf niet hebt. Verwacht geen liefde als je liefdeloos bent enzovoort.
Tja, respect is niet iets levensreddends en een orgaan wel.
Dat vind ik het grootste verschil. Je kunt mensen niet dood laten gaan omdat hij/zij niet hetzelfde terug wenst te doen als degene van wie het orgaan afkomstig is.
Aan de andere kant kun je wel weer zeggen dat er nu meer mensen doodgaan dan zou hoeven omdat mensen geen donor willen worden.
Maar ik blijf er nog altijd bij dat je niemand mag dwingen om een orgaan af te staan als ze het echt niet willen. Dat zou voor mij nog veel on-ethischer zijn dan een orgaan aan te nemen terwijl je zelf niet wilt doneren.
Ethiek mes snijdt aan 2 kanten dit keer
Ja, dat vind ik echt.
maandag 2 november 2009 om 23:40
Tijgerpoes:
1. Komen we weer bij de reclame. Een regelrechte aanslag op het gevoel. Dat mag wel, en grove bewoordingen over de donatie an sich zijn stemmingmakend? Mijns inziens zijn beiden even stemmingmakend. Of rechtvaardigt het doel de middelen? Mijn grove bewoordingen dienden overigens geen specifiek doel, in elk geval niet in de zin van mensen ontraden om zich op te geven als donor. Ik heb respect voor de mensen die dit doen en begrijp de mensen die dit niet doen.
2. Als ik dood ben ben ik er niet meer. Ik neem aan dat ik niets meer voel (bij God, dat hoop ik). Wat er dan met mijn lijk gebeurt interesseert me eigenlijk vrij weinig, vooropgesteld dat ik niets voel dan. Mijn nabestaanden, en hun gevoelens, zijn du moment dat ik dood ben relevant. Zolang ik leef zijn mijn gevoelens relevant. En die zeggen dat ik net iets meer betrokken ben bij mijn nabestaanden dan bij zieke mensen elders. Ik kan de wens van mijn nabestaanden niet bij voorbaat negeren.
1. Komen we weer bij de reclame. Een regelrechte aanslag op het gevoel. Dat mag wel, en grove bewoordingen over de donatie an sich zijn stemmingmakend? Mijns inziens zijn beiden even stemmingmakend. Of rechtvaardigt het doel de middelen? Mijn grove bewoordingen dienden overigens geen specifiek doel, in elk geval niet in de zin van mensen ontraden om zich op te geven als donor. Ik heb respect voor de mensen die dit doen en begrijp de mensen die dit niet doen.
2. Als ik dood ben ben ik er niet meer. Ik neem aan dat ik niets meer voel (bij God, dat hoop ik). Wat er dan met mijn lijk gebeurt interesseert me eigenlijk vrij weinig, vooropgesteld dat ik niets voel dan. Mijn nabestaanden, en hun gevoelens, zijn du moment dat ik dood ben relevant. Zolang ik leef zijn mijn gevoelens relevant. En die zeggen dat ik net iets meer betrokken ben bij mijn nabestaanden dan bij zieke mensen elders. Ik kan de wens van mijn nabestaanden niet bij voorbaat negeren.
maandag 2 november 2009 om 23:44
quote:meds schreef op 02 november 2009 @ 23:36:
[...]
Ik weet niet hoe oud de kids zijn, maar het is hier thuis gewoon een gespreksonderwerp. Kids zijn ook donor en vinden dat een hele natuurlijke logische keuze.
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.
[...]
Ik weet niet hoe oud de kids zijn, maar het is hier thuis gewoon een gespreksonderwerp. Kids zijn ook donor en vinden dat een hele natuurlijke logische keuze.
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.
maandag 2 november 2009 om 23:48
quote:Mamasaar schreef op 02 november 2009 @ 23:40:
[...]
Tja, respect is niet iets levensreddends en een orgaan wel.
Dat vind ik het grootste verschil. Je kunt mensen niet dood laten gaan omdat hij/zij niet hetzelfde terug wenst te doen als degene van wie het orgaan afkomstig is.
Aan de andere kant kun je wel weer zeggen dat er nu meer mensen doodgaan dan zou hoeven omdat mensen geen donor willen worden.
Precies, dus het een mag wel en het ander niet? Je kan er geen wet op maken, maar iemand die zich moedwillig niet registreert zou moeten beseffen dat zijn/haar keuze de kans op leven voor een ander beperkt
Maar ik blijf er nog altijd bij dat je niemand mag dwingen om een orgaan af te staan als ze het echt niet willen. Dat zou voor mij nog veel on-ethischer zijn dan een orgaan aan te nemen terwijl je zelf niet wilt doneren.
Tuurlijk mag je niemand dwingen, daar is ook helemaal geen sprake van. Ik heb het over het ethische aspect. Ieder weldenkend mens die denkt "ik heb geen zin om erover na te denken of ik heb dat niet over voor een ander" zou zich moeten afvragen of hij/zij dan wel recht heeft op een donororgaan, ik kan me maar zo voorstellen dat je jezelf in de spiegel aankijkt en dan moet constateren dat je dus uit eigen beweging een transplantatie zal moeten weigeren omdat je het een ander ook niet gunt
Ethiek mes snijdt aan 2 kanten dit keer
[...]
Tja, respect is niet iets levensreddends en een orgaan wel.
Dat vind ik het grootste verschil. Je kunt mensen niet dood laten gaan omdat hij/zij niet hetzelfde terug wenst te doen als degene van wie het orgaan afkomstig is.
Aan de andere kant kun je wel weer zeggen dat er nu meer mensen doodgaan dan zou hoeven omdat mensen geen donor willen worden.
Precies, dus het een mag wel en het ander niet? Je kan er geen wet op maken, maar iemand die zich moedwillig niet registreert zou moeten beseffen dat zijn/haar keuze de kans op leven voor een ander beperkt
Maar ik blijf er nog altijd bij dat je niemand mag dwingen om een orgaan af te staan als ze het echt niet willen. Dat zou voor mij nog veel on-ethischer zijn dan een orgaan aan te nemen terwijl je zelf niet wilt doneren.
Tuurlijk mag je niemand dwingen, daar is ook helemaal geen sprake van. Ik heb het over het ethische aspect. Ieder weldenkend mens die denkt "ik heb geen zin om erover na te denken of ik heb dat niet over voor een ander" zou zich moeten afvragen of hij/zij dan wel recht heeft op een donororgaan, ik kan me maar zo voorstellen dat je jezelf in de spiegel aankijkt en dan moet constateren dat je dus uit eigen beweging een transplantatie zal moeten weigeren omdat je het een ander ook niet gunt
Ethiek mes snijdt aan 2 kanten dit keer
maandag 2 november 2009 om 23:48
quote:mamzelle schreef op 02 november 2009 @ 23:44:
[...]
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.Je kunt je kinderen toch over jullie verschillende standpunten vertellen? later kunnen zij zelf beslissen hoe zij erin staan.
[...]
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.Je kunt je kinderen toch over jullie verschillende standpunten vertellen? later kunnen zij zelf beslissen hoe zij erin staan.
maandag 2 november 2009 om 23:49
quote:mamzelle schreef op 02 november 2009 @ 23:44:
[...]
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.
Draai het een om. Waarom zou zijn moraal voorgaan op de jouwe?
*Dit even in de context plaatsen dat jij net zo graag als donor geregisseerd staat als ik.*
[...]
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.
Draai het een om. Waarom zou zijn moraal voorgaan op de jouwe?
*Dit even in de context plaatsen dat jij net zo graag als donor geregisseerd staat als ik.*
Ja, dat vind ik echt.
maandag 2 november 2009 om 23:50
Goh Meds...ik kan er niets aan doen, ik vind je echt een moordwijf, met je humor én met je serieuze posts. Ik zal er verder niet meer over zeuren. Kusje.
Ik maak van dichtbij mee hoe het werkt met donatieprocedures en geloof mij: er wordt niet over één nacht ijs gegaan. Artsen gaan echt niet zomaar de stekker uit je leven trekken. Pas als er met zekerheid is vastgesteld dat er sprake is van hersendood zal er gesproken worden over doneren. De kans dat je als donor kunt fungeren, zoals gezegd, is vrij klein. Je moet al op de OK overlijden of je moet al in coma liggen aan de beademing. Als je thuis in je bed overlijdt, zul je vrijwel nooit als donor fungeren. Ik vind dat er eigenlijk vrij weinig op tegen is om donor te worden. Dood is dood, je kunt zelf niets meer met je organen, terwijl je het leven van een ander er kwalitatief beter op kunt maken. Heb je meer redenen nodig om donor te worden? Ik niet. Overigens vind ik het verhaal over mensen die geen donor willen worden, maar wel willen ontvangen een beetje loos. Over het algemeen gaan organen naar mensen die onderliggende pathologie hebben voor de transplantatie: longziekten bijvoorbeeld, of nierziekten. Die mensen zouden toch sowieso al geen donor meer kunnen zijn. Oh, en geloof mij, zodra je zo'n orgaan nodig hebt, zie je de noodzaak er echt wel van in en wilde je dat je zelf zo verstandig was geweest om je als donor te registeren.
Ik maak van dichtbij mee hoe het werkt met donatieprocedures en geloof mij: er wordt niet over één nacht ijs gegaan. Artsen gaan echt niet zomaar de stekker uit je leven trekken. Pas als er met zekerheid is vastgesteld dat er sprake is van hersendood zal er gesproken worden over doneren. De kans dat je als donor kunt fungeren, zoals gezegd, is vrij klein. Je moet al op de OK overlijden of je moet al in coma liggen aan de beademing. Als je thuis in je bed overlijdt, zul je vrijwel nooit als donor fungeren. Ik vind dat er eigenlijk vrij weinig op tegen is om donor te worden. Dood is dood, je kunt zelf niets meer met je organen, terwijl je het leven van een ander er kwalitatief beter op kunt maken. Heb je meer redenen nodig om donor te worden? Ik niet. Overigens vind ik het verhaal over mensen die geen donor willen worden, maar wel willen ontvangen een beetje loos. Over het algemeen gaan organen naar mensen die onderliggende pathologie hebben voor de transplantatie: longziekten bijvoorbeeld, of nierziekten. Die mensen zouden toch sowieso al geen donor meer kunnen zijn. Oh, en geloof mij, zodra je zo'n orgaan nodig hebt, zie je de noodzaak er echt wel van in en wilde je dat je zelf zo verstandig was geweest om je als donor te registeren.
maandag 2 november 2009 om 23:50
@mamzelle: tja je hebt mij niet horen beweren dat ik het een fijne reclame vind. Integendeel. Ik zou juist willen dat iedereen donorschap zo rationeel mogelijk bekijkt, maar dat is helaas anders in de praktijk. Maar goed, je hebt me betrapt, als ik moet kiezen -en dit is puur mijn mening- ben ik toch meer voor stemmingmakerij die donoren oplevert dan afschrikt
2. Ik weet niet of ik in dit geval meer betrokken ben bij mijn nabestaanden dan zieke mensen elders. Nee, eigenlijk durf ik wel te zeggen dat ik met mijn organen liever een ander help dan het rouwproces van mijn naasten verzacht door niet te doneren. Wat je zegt; dood ben je toch. Als ik zelf niet meer aan mijn lichaam hecht, waarom zou ik ervan uitgaan dat zij dat wel doen? Ik ben het eens met Meds; maak het bespreekbaar thuis, was bij ons ook zo vanaf jonge leeftijd.
2. Ik weet niet of ik in dit geval meer betrokken ben bij mijn nabestaanden dan zieke mensen elders. Nee, eigenlijk durf ik wel te zeggen dat ik met mijn organen liever een ander help dan het rouwproces van mijn naasten verzacht door niet te doneren. Wat je zegt; dood ben je toch. Als ik zelf niet meer aan mijn lichaam hecht, waarom zou ik ervan uitgaan dat zij dat wel doen? Ik ben het eens met Meds; maak het bespreekbaar thuis, was bij ons ook zo vanaf jonge leeftijd.
maandag 2 november 2009 om 23:54
quote:mamzelle schreef op 02 november 2009 @ 23:44:
[...]
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Juist een leuke discussie omdat vader en moeder een andere opvatting hebben. Hopelijk geeft pa de kids dan wel een eerlijke kans om zelf te kiezen
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.Jammer dat vader er zo instaat. Maar als de kinderen zich willen registreren dan hebben ze dat recht, hier een link voor de kids welles of nietus
[...]
Zo'n situatie zou ik voor mijn kinderen kunnen creeeren. Even totaal voorbijgaande aan de wens van hun vader, om niet te laten snijden in zijn lichaam, noch dat van zijn naasten, zeker niet van zijn kinderen.
Juist een leuke discussie omdat vader en moeder een andere opvatting hebben. Hopelijk geeft pa de kids dan wel een eerlijke kans om zelf te kiezen
Op welke grond kan ik mijn moraal voor laten gaan op die van hun vader in zo een belangrijke zaak? Dat ik dat doe tijdens hun leven, over praktische dingen in hun leven, fijn, dat is in principe omkeerbaar. In dit geval zou ik mijn kinderen iets kunnen aanleren dat op een moment onomkeerbaar is, en pas duidelijk aan de vader op het moment dat dat onomkeerbaar is. De vader is zeker niet iemand die tijdens leven over de dood gaat praten.Jammer dat vader er zo instaat. Maar als de kinderen zich willen registreren dan hebben ze dat recht, hier een link voor de kids welles of nietus
maandag 2 november 2009 om 23:57
