Actueel
alle pijlers
Drama in Bijenkorf Amsterdam
maandag 22 oktober 2007 om 20:14
Vrouw springt met kindje van vierde Bijenkorf
AMSTERDAM - In de Bijenkorf in Amsterdam heeft zich maandagavond een drama afgespeeld. Een vrouw en haar zeer jonge kindje zijn van de vierde verdieping gesprongen. Het kindje is overleden, de moeder is overgebracht naar het ziekenhuis en verkeert in kritieke toestand.
Dat meldt de Amsterdamse nieuwszender AT5. Wat er precies is gebeurd, kon een woordvoerster van de politie niet zeggen. Het incident gebeurde maandag rond 18.00 uur.
Het winkelend publiek hoorde eerst mensen gillen en daarna een harde klap. De traumahelikopter werd ingezet om ter plaatse medische bijstand te leveren.
De Bijenkorf werd na de val ontruimd. Ook werd het verkeer rondom het warenhuis tijdelijk stilgelegd.
Bron: Telegraaf.nl
Bah, krijg er kippenvel van
AMSTERDAM - In de Bijenkorf in Amsterdam heeft zich maandagavond een drama afgespeeld. Een vrouw en haar zeer jonge kindje zijn van de vierde verdieping gesprongen. Het kindje is overleden, de moeder is overgebracht naar het ziekenhuis en verkeert in kritieke toestand.
Dat meldt de Amsterdamse nieuwszender AT5. Wat er precies is gebeurd, kon een woordvoerster van de politie niet zeggen. Het incident gebeurde maandag rond 18.00 uur.
Het winkelend publiek hoorde eerst mensen gillen en daarna een harde klap. De traumahelikopter werd ingezet om ter plaatse medische bijstand te leveren.
De Bijenkorf werd na de val ontruimd. Ook werd het verkeer rondom het warenhuis tijdelijk stilgelegd.
Bron: Telegraaf.nl
Bah, krijg er kippenvel van
woensdag 24 oktober 2007 om 16:02
Ik kom zo maar even met de deur in huis vallen, heb namelijk net alles bij gelezen.
Bij de opmerking van Sam kreeg het steenkoud...
15 jaar geleden heeft mijn lieve moeder, die ik iedere dag nog mis, zelfmoord gepleegd. Had zij mij en mijn zusje mee moeten nemen, Sam?
Mijn moeder was zo ziek dat ze dacht dat wij beter af waren zonder haar...zij heeft toen gekozen om ermee te stoppen. En die keuze, hoe moeilijk ik het toen vond en nog steeds vind, respecteer ik.
Bij de opmerking van Sam kreeg het steenkoud...
15 jaar geleden heeft mijn lieve moeder, die ik iedere dag nog mis, zelfmoord gepleegd. Had zij mij en mijn zusje mee moeten nemen, Sam?
Mijn moeder was zo ziek dat ze dacht dat wij beter af waren zonder haar...zij heeft toen gekozen om ermee te stoppen. En die keuze, hoe moeilijk ik het toen vond en nog steeds vind, respecteer ik.
woensdag 24 oktober 2007 om 17:11
Nog even over schizofrenie en depressie (in de eerste paar pagina's is meerdere keren geschreven dat een psychose niet bij een depressie hoort en dat het niet tegelijk voor kan komen): het een sluit het ander niet uit en het een kan de ander ook veroorzaken. Het zou mogelijk kunnen zijn (eventueel, misschien, enz.) dat de vrouw zowel depressief als een psychose heeft/ had. Het kan zijn dat ze zowel het idee had dat haar leven geen zin meer had en dat ze werd achtervolgd door aliens.
*En dan kan er nog een interessante discussie volgen over de vraag of Virginia Wolf schizofreen of manisch-depressief was maar dat hoort duidelijk niet bij dit topic thuis.
*En dan kan er nog een interessante discussie volgen over de vraag of Virginia Wolf schizofreen of manisch-depressief was maar dat hoort duidelijk niet bij dit topic thuis.
woensdag 24 oktober 2007 om 17:31
Onbegrijpelijk dat hier zoveel domme dingen over geschreven worden! Dat deze vrouw dit niet bij volle bewustzijn en waarschijnlijk uit pure angst heeft gedaan kan een kind bijna nog wel begrijpen! Ik heb diep medelijden met het kind de omstanders maar ook deze vrouw die binnenkort zich gaat realiseren wat ze gedaan heeft. Dit gun je je ergste vijand niet!
woensdag 24 oktober 2007 om 17:45
woensdag 24 oktober 2007 om 17:50
Wat ik in die eerste pagina's heb gelezen is dat er gezegd werd dat een depressie en psychose 2 verschillende dingen waren. Maar ik kan mij niet herinneren dat er ook maar een heeft gezegd dat het een het ander uitsluit. Alleen maar dat het niet hetzelfde was/is.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 24 oktober 2007 om 18:15
nee jellybean, dat zeg ik niet. dat zou ook nergens op slaan toch? ik kan geen inschatting doen van jouw situatie, dat weet jij ook wel. de vader van een goede vriendin van mij heeft ook zelfmoord gepleegd en zij is ook gelukkig. mss moet je nog maar even teruglezen.
ik ben het met marretje eens, deze vrouw was in de war. dit doe je niet bij je volle verstand. nogmaals ik hoop dat ze het niet haalt, hier kan een mens niet mee verder leven. anders had ze wel alleen haar kind over de railing gegooid en de consequenties afgewacht.
ik ben het met marretje eens, deze vrouw was in de war. dit doe je niet bij je volle verstand. nogmaals ik hoop dat ze het niet haalt, hier kan een mens niet mee verder leven. anders had ze wel alleen haar kind over de railing gegooid en de consequenties afgewacht.
ben er stil van...
woensdag 24 oktober 2007 om 19:49
Een normaal mens doet dit niet meer. In Sparta bijvoorbeeld was het heel gewoon, nu hebben we een andere ethiek en moraal.
Ze is in ieder geval niet goed snik, hoe je het ook wendt of keert. Het voorval is te erg om hier verzachtende omstandigheden aan te dragen, omdat ik denk dat ook zijzelf met dit feit geen normaal leven kan leiden. Dus waarschijnlijk een leven lang (ze is zo jong nog, christus) in een TBS-kliniek. Want ziek is ze in ieder geval, of ze ook misdadig is, is nog de vraag...
Ze is in ieder geval niet goed snik, hoe je het ook wendt of keert. Het voorval is te erg om hier verzachtende omstandigheden aan te dragen, omdat ik denk dat ook zijzelf met dit feit geen normaal leven kan leiden. Dus waarschijnlijk een leven lang (ze is zo jong nog, christus) in een TBS-kliniek. Want ziek is ze in ieder geval, of ze ook misdadig is, is nog de vraag...
If you\'re going through hell, keep going
woensdag 24 oktober 2007 om 20:08
Dat is dan ook precies wat ik bedoelde Evidenza. Ik vind het geen liefde, maar kan me wel voorstellen dat dit voor daders die zelfmoord plegen en hun kinderen meenemen, een motief kan zijn. Bij de daad zelf, het daadwerkelijk ombrengen van je eigen kinderen kan ik me helemaal niks voorstellen, net zo goed niet als ik me voor kan stellen zelfmoord te plegen. Maar de kronkel die mensen zover brengt, kan ik wel volgen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 oktober 2007 om 20:26
Ik las op Fok! dit interessante artikel uit Trouw over de motieven voor kindermoord:
Kindermoord / De buren merkten er niets van
Iris Pronk
Wat drijft ouders tot het ultieme kwaad: het doden van hun eigen kinderen? Een misplaatst gevoel van mededogen bijvoorbeeld, of wraak, of een psychose. Nieuw Nederlands onderzoek werpt licht op de motieven van de dader.
Hij gebruikt geen drugs, is geen zuiplap, heeft geen strafblad, draagt geen bord met ’gevaarlijk’ op zijn buik. De gezinsmoordenaar is vaak een gewone man, die zijn auto wast, zijn gras maait, zijn kinderen naar school brengt en zijn hond uitlaat als hij ’s avonds thuis komt van kantoor.
En dus komt zijn gruweldaad als een volslagen verrassing. ’Nooit iets gemerkt’, ’Keurig gezin’, ’Wij zijn totaal verbijsterd’, zeggen de buren op een kwade dag, als de politie de straat heeft afgezet omdat deze man zijn vrouw en zijn twee kinderen heeft vermoord.
Dat de buren niets merkten, is niet zo gek, zegt psycholoog en criminoloog Marieke Liem. Zij onderzocht – samen met forensisch psycholoog en criminoloog Frans Koenraadt – 250 gevallen van kinderdoding in gezinsverband: 160 dossiers van het Pieter Baan Centrum en 90 dossiers van vergelijkbare klinieken in het buitenland. In 23 gevallen ging het om ’familicide’, een meervoudige moord op eigen kinderen én (ex)partner, vaak gevolgd door zelfmoordpoging van de dader.
Elk dossier is anders en dé dader bestaat niet, benadrukt Liem. Maar de familicidepleger onderscheidt zich wel op een aantal punten van andere kinderdoders. Hij is altijd een man, hij is de dertig ruim gepasseerd, hij plant meestal zijn misdrijf (bepaalt het tijdstip, typt een afscheidsbrief) en hij mishandelde zijn kinderen niet. Zijn geschiedenis was ’blanco’, vandaar dat de omgeving geen waarschuwingssignalen kreeg. De crisis die leidde tot deze meervoudige moord, speelde zich onzichtbaar af in zijn hoofd.
Een dreigend ontslag zou daarvan de oorzaak kunnen zijn, zegt Liem, die uit privacy-overwegingen niet op een bestaande zaak wil ingaan. Maar een fictieve casus wil ze wel beschrijven. „Stel je een man voor die graag controle wil hebben over zijn gezin, die denkt dat zijn vrouw en kinderen totaal van hem afhankelijk zijn. Gaat het slecht met zijn bedrijf, staat zijn baan op de tocht, dan ontwikkelt hij een tunnelvisie. Langzaam raakt hij ervan overtuigd dat de dood de enige oplossing is: hij wil zijn gezinsleden voor armoede, schande en erger behoeden.”
Naast dit semi-altruïstische motief – waarbij de dader denkt dat hij zijn slachtoffers redt door ze te doden – kan wraak een rol spelen bij familicide. Vader is ontzettend kwaad of verdrietig omdat zijn vrouw hem wil verlaten, hij ervaart ’een narcistische krenking van de trots’, zegt Liem. En dan besluit hij om haar te straffen op de allerergste manier: via haar kinderen, die hij ziet als verlengstuk van de partner. Dit heet het Medea-scenario, naar de heldin uit Euripides’ tragedie die haar eigen kinderen doodde om zich te wreken op haar overspelige man Jason.
Medea liet Jason in leven, en dat gebeurt in de moderne werkelijkheid ook meestal: in de overige dossiers van daders die Liem en Koenraadt bestudeerden, was geen sprake van partnerdoding en dus ook niet van familicide. Wel van neonaticide (de moord op een pasgeborene, vaak binnen 24 uur na geboorte), infanticide (kinderen tot 1 jaar) en filicide (van 1 tot 12 jaar).
Het doden van heel jonge baby’s is vooral een vrouwenmisdrijf, de familicide is dus typisch manlijk, maar verder troffen de onderzoekers zowel moeders als vaders aan: de verdeling is ongeveer fifty-fifty. Zij handelen doorgaans niet weloverwogen maar in een fatale opwelling; daarom luidt het oordeel van de rechtbank meestal ’doodslag’. Een vuurwapen grijpen de daders slechts een enkele keer; meestal brengen ze hun kroost om door het te wurgen of te verstikken, het te steken met een mes of het te slaan met een hamer of ander slagwapen.
En ook dit komt geregeld voor, zegt onderzoeker Koenraadt: de kindermoord als ’een zeer drastisch ongeluk’. Ze hadden de dood niet gepland of bedoeld, de (stief)ouders die hun kinderen zo vaak en hard mishandelden dat ze eraan overleden. Dit type dader is meestal een man, zegt Koenraadt, „die zijn zoon of dochter hard wil disciplineren en niet in staat is zijn fysieke kracht af te stemmen op de kwetsbaarheid van het kind.”
De dood van dat kwetsbare kind heeft ook andere oorzaken, die te herleiden zijn tot de tijdelijk of langdurig ontregelde psyche van zijn vader of moeder. Die wordt, behalve door wraak of misplaatste altruïstische gevoelens, ook vaak gedreven door een depressie of psychose: dan handelt de dader onder invloed van wanen of hallucinaties.
Ook verlatingsangst is een motief, zegt Liem. „Het zijn bijvoorbeeld vrouwen die volledig afhankelijk zijn van hun kind. Zij voelen zich in hun bestaan bedreigd zodra dat ouder wordt en zijn eigen weg gaat zoeken. Ze doden hun kind en plegen daarna vaak zelfmoord, vanuit de gedachte: de enige manier om nog samen te zijn is in de dood.”
In de 250 dossiers kwamen Koenraadt en Liem nog veel meer motieven tegen: jaloezie van de vader bijvoorbeeld, die zich door zijn vrouw verwaarloosd voelt en zijn kinderen als concurrenten ziet. Of het ’Münchhausen by proxy syndroom’, waarbij de ouder zijn kind systematisch ziek maakt of (fataal) verwondt, om zelf te kunnen gloriëren in de rol van de barmhartige verzorger.
Een depressieve moeder, al bekend bij de jeugdzorg; een gewelddadige stiefvader; een psychotische drugsverslaafde of alcoholist; een ’mercy-killer’ die zijn kinderen uit mededogen doodt; een keurige buurman die wraak wil nemen op zijn ex-vrouw – uit dit grote onderzoek in Nederland rijst geen eensluidend, herkenbaar profiel op van dé kinderdoder.
Maar drie algemene conclusies kan Koenraadt wel trekken. Ten eerste: „Hoe jonger het kind, des te meer risico het loopt.” De meeste slachtoffers zijn kinderen van enkele uren, dagen, weken of maanden oud. En heel vaak zijn zij ongewenst – omdat ouders de zorg niet aan blijken te kunnen, of omdat moeder sowieso niet zwanger had willen zijn.
Opvallend is tenslotte dat veel daders hun kinderen zozeer als een verlengstuk van zichzelf beschouwen, dat ze hen als het ware meezuigen in hun eigen zelfmoord. ’Extended suicide’ (uitgebreide zelfdoding), zo luidt de term voor dit fenomeen. Vader of moeder ziet voor zichzelf geen andere uitweg en denkt: ’Dan heeft mijn kind dus ook geen leven meer.’ Dit speelde in twintig procent van de 250 zaken, zegt Koenraadt.
Pleegt de dader geen zelfmoord, of overleeft hij zijn poging, dan slaat hij later, als hij bijvoorbeeld medicijnen slikt tegen zijn psychose, vaak alsnog de hand aan zichzelf. Dat is ook wel begrijpelijk, zegt Liem. „Het is een enorme klap als zij zich realiseren wat ze hebben gedaan." Buitenstaanders zijn vaak woedend op de daders en ook dat is begrijpelijk. Maar Liem zegt dat we ons ook moeten realiseren: kinderdoders zijn vaak dader en slachtoffer tegelijk.”
250 daderdossiers
Zeventien kinderen werden er in 2006 gedood (voor zover bekend); veertien van hen door hun vader of moeder. Ook dit jaar haalden verschillende gezinsdrama’s de krant. Kinderdoding blijft actueel.
Daders en slachtoffers staan vandaag centraal op het congres ’Doding van kinderen in gezinsverband’ in Ede. Daar presenteren de psychologen/criminologen Frans Koenraadt en Marieke Liem, beide verbonden aan het Willem Pompe Instituut voor Strafrechtswetenschappen van de Universiteit Utrecht, hun onderzoek naar de aard van de kinderdoder. Zij bestudeerden daarvoor 250 daderdossiers uit de afgelopen decennia, hoofdzakelijk afkomstig van het Pieter Baan Centrum, de psychiatrische observatiekliniek van het ministerie van justitie. Zo’n groot aantal zaken werd nog niet eerder onderzocht in Nederland.
Kindermoord / De buren merkten er niets van
Iris Pronk
Wat drijft ouders tot het ultieme kwaad: het doden van hun eigen kinderen? Een misplaatst gevoel van mededogen bijvoorbeeld, of wraak, of een psychose. Nieuw Nederlands onderzoek werpt licht op de motieven van de dader.
Hij gebruikt geen drugs, is geen zuiplap, heeft geen strafblad, draagt geen bord met ’gevaarlijk’ op zijn buik. De gezinsmoordenaar is vaak een gewone man, die zijn auto wast, zijn gras maait, zijn kinderen naar school brengt en zijn hond uitlaat als hij ’s avonds thuis komt van kantoor.
En dus komt zijn gruweldaad als een volslagen verrassing. ’Nooit iets gemerkt’, ’Keurig gezin’, ’Wij zijn totaal verbijsterd’, zeggen de buren op een kwade dag, als de politie de straat heeft afgezet omdat deze man zijn vrouw en zijn twee kinderen heeft vermoord.
Dat de buren niets merkten, is niet zo gek, zegt psycholoog en criminoloog Marieke Liem. Zij onderzocht – samen met forensisch psycholoog en criminoloog Frans Koenraadt – 250 gevallen van kinderdoding in gezinsverband: 160 dossiers van het Pieter Baan Centrum en 90 dossiers van vergelijkbare klinieken in het buitenland. In 23 gevallen ging het om ’familicide’, een meervoudige moord op eigen kinderen én (ex)partner, vaak gevolgd door zelfmoordpoging van de dader.
Elk dossier is anders en dé dader bestaat niet, benadrukt Liem. Maar de familicidepleger onderscheidt zich wel op een aantal punten van andere kinderdoders. Hij is altijd een man, hij is de dertig ruim gepasseerd, hij plant meestal zijn misdrijf (bepaalt het tijdstip, typt een afscheidsbrief) en hij mishandelde zijn kinderen niet. Zijn geschiedenis was ’blanco’, vandaar dat de omgeving geen waarschuwingssignalen kreeg. De crisis die leidde tot deze meervoudige moord, speelde zich onzichtbaar af in zijn hoofd.
Een dreigend ontslag zou daarvan de oorzaak kunnen zijn, zegt Liem, die uit privacy-overwegingen niet op een bestaande zaak wil ingaan. Maar een fictieve casus wil ze wel beschrijven. „Stel je een man voor die graag controle wil hebben over zijn gezin, die denkt dat zijn vrouw en kinderen totaal van hem afhankelijk zijn. Gaat het slecht met zijn bedrijf, staat zijn baan op de tocht, dan ontwikkelt hij een tunnelvisie. Langzaam raakt hij ervan overtuigd dat de dood de enige oplossing is: hij wil zijn gezinsleden voor armoede, schande en erger behoeden.”
Naast dit semi-altruïstische motief – waarbij de dader denkt dat hij zijn slachtoffers redt door ze te doden – kan wraak een rol spelen bij familicide. Vader is ontzettend kwaad of verdrietig omdat zijn vrouw hem wil verlaten, hij ervaart ’een narcistische krenking van de trots’, zegt Liem. En dan besluit hij om haar te straffen op de allerergste manier: via haar kinderen, die hij ziet als verlengstuk van de partner. Dit heet het Medea-scenario, naar de heldin uit Euripides’ tragedie die haar eigen kinderen doodde om zich te wreken op haar overspelige man Jason.
Medea liet Jason in leven, en dat gebeurt in de moderne werkelijkheid ook meestal: in de overige dossiers van daders die Liem en Koenraadt bestudeerden, was geen sprake van partnerdoding en dus ook niet van familicide. Wel van neonaticide (de moord op een pasgeborene, vaak binnen 24 uur na geboorte), infanticide (kinderen tot 1 jaar) en filicide (van 1 tot 12 jaar).
Het doden van heel jonge baby’s is vooral een vrouwenmisdrijf, de familicide is dus typisch manlijk, maar verder troffen de onderzoekers zowel moeders als vaders aan: de verdeling is ongeveer fifty-fifty. Zij handelen doorgaans niet weloverwogen maar in een fatale opwelling; daarom luidt het oordeel van de rechtbank meestal ’doodslag’. Een vuurwapen grijpen de daders slechts een enkele keer; meestal brengen ze hun kroost om door het te wurgen of te verstikken, het te steken met een mes of het te slaan met een hamer of ander slagwapen.
En ook dit komt geregeld voor, zegt onderzoeker Koenraadt: de kindermoord als ’een zeer drastisch ongeluk’. Ze hadden de dood niet gepland of bedoeld, de (stief)ouders die hun kinderen zo vaak en hard mishandelden dat ze eraan overleden. Dit type dader is meestal een man, zegt Koenraadt, „die zijn zoon of dochter hard wil disciplineren en niet in staat is zijn fysieke kracht af te stemmen op de kwetsbaarheid van het kind.”
De dood van dat kwetsbare kind heeft ook andere oorzaken, die te herleiden zijn tot de tijdelijk of langdurig ontregelde psyche van zijn vader of moeder. Die wordt, behalve door wraak of misplaatste altruïstische gevoelens, ook vaak gedreven door een depressie of psychose: dan handelt de dader onder invloed van wanen of hallucinaties.
Ook verlatingsangst is een motief, zegt Liem. „Het zijn bijvoorbeeld vrouwen die volledig afhankelijk zijn van hun kind. Zij voelen zich in hun bestaan bedreigd zodra dat ouder wordt en zijn eigen weg gaat zoeken. Ze doden hun kind en plegen daarna vaak zelfmoord, vanuit de gedachte: de enige manier om nog samen te zijn is in de dood.”
In de 250 dossiers kwamen Koenraadt en Liem nog veel meer motieven tegen: jaloezie van de vader bijvoorbeeld, die zich door zijn vrouw verwaarloosd voelt en zijn kinderen als concurrenten ziet. Of het ’Münchhausen by proxy syndroom’, waarbij de ouder zijn kind systematisch ziek maakt of (fataal) verwondt, om zelf te kunnen gloriëren in de rol van de barmhartige verzorger.
Een depressieve moeder, al bekend bij de jeugdzorg; een gewelddadige stiefvader; een psychotische drugsverslaafde of alcoholist; een ’mercy-killer’ die zijn kinderen uit mededogen doodt; een keurige buurman die wraak wil nemen op zijn ex-vrouw – uit dit grote onderzoek in Nederland rijst geen eensluidend, herkenbaar profiel op van dé kinderdoder.
Maar drie algemene conclusies kan Koenraadt wel trekken. Ten eerste: „Hoe jonger het kind, des te meer risico het loopt.” De meeste slachtoffers zijn kinderen van enkele uren, dagen, weken of maanden oud. En heel vaak zijn zij ongewenst – omdat ouders de zorg niet aan blijken te kunnen, of omdat moeder sowieso niet zwanger had willen zijn.
Opvallend is tenslotte dat veel daders hun kinderen zozeer als een verlengstuk van zichzelf beschouwen, dat ze hen als het ware meezuigen in hun eigen zelfmoord. ’Extended suicide’ (uitgebreide zelfdoding), zo luidt de term voor dit fenomeen. Vader of moeder ziet voor zichzelf geen andere uitweg en denkt: ’Dan heeft mijn kind dus ook geen leven meer.’ Dit speelde in twintig procent van de 250 zaken, zegt Koenraadt.
Pleegt de dader geen zelfmoord, of overleeft hij zijn poging, dan slaat hij later, als hij bijvoorbeeld medicijnen slikt tegen zijn psychose, vaak alsnog de hand aan zichzelf. Dat is ook wel begrijpelijk, zegt Liem. „Het is een enorme klap als zij zich realiseren wat ze hebben gedaan." Buitenstaanders zijn vaak woedend op de daders en ook dat is begrijpelijk. Maar Liem zegt dat we ons ook moeten realiseren: kinderdoders zijn vaak dader en slachtoffer tegelijk.”
250 daderdossiers
Zeventien kinderen werden er in 2006 gedood (voor zover bekend); veertien van hen door hun vader of moeder. Ook dit jaar haalden verschillende gezinsdrama’s de krant. Kinderdoding blijft actueel.
Daders en slachtoffers staan vandaag centraal op het congres ’Doding van kinderen in gezinsverband’ in Ede. Daar presenteren de psychologen/criminologen Frans Koenraadt en Marieke Liem, beide verbonden aan het Willem Pompe Instituut voor Strafrechtswetenschappen van de Universiteit Utrecht, hun onderzoek naar de aard van de kinderdoder. Zij bestudeerden daarvoor 250 daderdossiers uit de afgelopen decennia, hoofdzakelijk afkomstig van het Pieter Baan Centrum, de psychiatrische observatiekliniek van het ministerie van justitie. Zo’n groot aantal zaken werd nog niet eerder onderzocht in Nederland.
Am Yisrael Chai!
woensdag 24 oktober 2007 om 20:32
Ik kwam vanmiddag een kennisje tegen die in de Bijenkorf werkt en gelukkig vlak voor het gebeurde al naar huis was. Zij was echt enorm aangeslagen, terwijl zij het dus niet heeft zien gebeuren. Maar het was, als ik haar mag geloven, echt enorm gruwelijk allemaal. Zo gruwelijk dat we midden in een winkel, met onze beider kids aan de hand, met zijn tweeën moeite moesten doen om niet vreselijk te gaan janken.
Zij vertelde me trouwens dat de Bijenkorf al de hele week een soort ramptoeristentrekpleister is, met toeristen en dagjesmensen die doodleuk fotos staan te maken van de vlekken op de vloer. Ook al zo afschuwelijk, mensen hebben ook nergens respect voor. Ik bedoel, het houdt mij ook bezig en af en toe voel ik me ook bijna een soort ramptoerist omdat ik per se wil weten wat er gebeurd is, maar fóto's maken van de plek waar een baby vermoord is? Come on, zeg.
Zij vertelde me trouwens dat de Bijenkorf al de hele week een soort ramptoeristentrekpleister is, met toeristen en dagjesmensen die doodleuk fotos staan te maken van de vlekken op de vloer. Ook al zo afschuwelijk, mensen hebben ook nergens respect voor. Ik bedoel, het houdt mij ook bezig en af en toe voel ik me ook bijna een soort ramptoerist omdat ik per se wil weten wat er gebeurd is, maar fóto's maken van de plek waar een baby vermoord is? Come on, zeg.
Am Yisrael Chai!
woensdag 24 oktober 2007 om 22:40
Je hebt altijd van die lui die foto's maken van plekken waar iets gruwelijks is gebeurd. Op youtube is daar bijvoorbeeld death2ur die van allerlei huizen en graven opnamen staan te maken waar ooit iemand vermoord is en waar die persoon dan begraven is. Snap dat nooit zo goed. Dat je wilt weten of begrijpen waarom iets is gebeurd en wat de achtergronden waren, noem ik dan nog maatschappelijke belangstelling. Ergens ligt wel een grens en die houdt voor mij op bij het foto's maken van doodgebloede lichamen, bloed op de grond e.d.
Dat gaat me te ver. De mens is nieuwsgierig en als dergelijk materiaal voorhanden is, heb je soms de neiging erop te stuiten als je info zoekt. Wat mij betreft, mogen ze dat een halt toeroepen of inperken of als persoon eens na gaan denken en het achterwege laten.
Dat gaat me te ver. De mens is nieuwsgierig en als dergelijk materiaal voorhanden is, heb je soms de neiging erop te stuiten als je info zoekt. Wat mij betreft, mogen ze dat een halt toeroepen of inperken of als persoon eens na gaan denken en het achterwege laten.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 24 oktober 2007 om 22:43
woensdag 24 oktober 2007 om 23:06
Weet je wat ik nou zo apart vind,dat we hier met z'n allen zitten te speculeren over iets waar we niets van weten en zeer waarschijnlijk ook niets over gaan weten.....
Het is al vreselijk genoeg wat er is gebeurt en wat ik hier soms lees is gewoon te treurig voor woorden,je kunt niet oordelen als je niet weet hoe of wat! het enige wat je kunt zeggen is dat het ontzettend tragisch is wat er is gebeurt,en meer ook niet en dat moet je ook niet willen!.
En nog aparter,er schrijft er hier eentje over ramptoeristen die gaan kijken enz,enz...maar wil zelf ook wel heel graag weten of "we" binnenkort meer over die moeder te horen krijgen...
Sry voor mijn maar sommigen reacties kunnen echt niet door de beugel hier!.
Het is al vreselijk genoeg wat er is gebeurt en wat ik hier soms lees is gewoon te treurig voor woorden,je kunt niet oordelen als je niet weet hoe of wat! het enige wat je kunt zeggen is dat het ontzettend tragisch is wat er is gebeurt,en meer ook niet en dat moet je ook niet willen!.
En nog aparter,er schrijft er hier eentje over ramptoeristen die gaan kijken enz,enz...maar wil zelf ook wel heel graag weten of "we" binnenkort meer over die moeder te horen krijgen...
Sry voor mijn maar sommigen reacties kunnen echt niet door de beugel hier!.
woensdag 24 oktober 2007 om 23:16
Mijn moeder heeft meerdere zelfmoordpogingen gedaan, toen ik nog op de basisschool zat. Eén keer heb ik haar kunnen tegenhouden, de keer daarna was ik er niet bij, maar wel dat de ambulance haar kwam ophalen om haar nog te redden. Ik weet dat ze iig drie pogingen gedaan heeft, later nog een paar keer. En ze heeft twee kinderen, waarvan eentje (ik) toendertijd nog vrij jong was. Hoe ze tot zo'n daad kwam; combinatie van psychose, manisch depressief, schizofreen en heel wanhopig. De ratio was niet meer aanwezig denk ik dan, ze kon niet meer en het maakte daarbij niet uit of ze kinderen achterliet. Tijdens een psychose heeft ze geprobeerd om mij te vermoorden met een schaar; mijn redding was mijn nichtje die erbij was.
Ik zal nooit weten waarom ze dat wilde doen. Ik denk niet dat ze mij dood wilde, maar ze hoorde wel stemmen. Ik denk dat die stemmen haar bevolen hebben om het te doen. En als je stemmen hoort, ben je mi ontoerekeningsvatbaar. Maar ik ben wel heel blij dat het niet gelukt is. Want ik heb nu een fijn leven, ondanks alles. Ik weet wel dat mijn moeder geestesziek is, en haar hele leven wanhopig is geweest. Ze zit al ruim 20 jaar in een inrichting, waar ze trouwens ook nog pogingen gedaan heeft, nooit gelukt. En het is heel erg, maar ik denk dat het beter was als het wel gelukt was. Want iemand die zo vaak een poging doet, wil echt niet meer.
Ik zal nooit weten waarom ze dat wilde doen. Ik denk niet dat ze mij dood wilde, maar ze hoorde wel stemmen. Ik denk dat die stemmen haar bevolen hebben om het te doen. En als je stemmen hoort, ben je mi ontoerekeningsvatbaar. Maar ik ben wel heel blij dat het niet gelukt is. Want ik heb nu een fijn leven, ondanks alles. Ik weet wel dat mijn moeder geestesziek is, en haar hele leven wanhopig is geweest. Ze zit al ruim 20 jaar in een inrichting, waar ze trouwens ook nog pogingen gedaan heeft, nooit gelukt. En het is heel erg, maar ik denk dat het beter was als het wel gelukt was. Want iemand die zo vaak een poging doet, wil echt niet meer.
woensdag 24 oktober 2007 om 23:19
Het komt misschien raar over, maar vanuit dat opzicht kan ik dus begrijpen hoe het komt dat iemand zijn kind dood. Dat het heeeel erg is en bijna niet te bevatten daar ben ik het mee eens. Maar iemand die stemmen hoort, psychotisch is kan echt niet normaal nadenken. Die treedt buiten zichzelf, volgens mij. Het is een hele ernstige aandoening, die we nooit kunnen verklaren omdat we het zelf niet hebben.
woensdag 24 oktober 2007 om 23:28
De vraag is dan ook in hoeverre je per geval iemand zoiets kan aanrekenen. Daarom zijn die achtergronden zo belangrijk. Als iemand een dergelijk verleden heeft als jouw moeder, Julus, dan is het snel duidelijk dat je niet toerekeningsvatbaar bent. Dat maakt voor mij het verschil. Als je iets van tevoren plant, ben je dat m.i. wel. Daarom maakt voor mij die zaak van die man met die twee zoontjes die voor de trein sprong het logisch dat daarop negatievere cq. hardere reacties kwamen dan hier. Hier weten we het nog niet. Het kan best een vrouw zijn geweest met een zelfde soort psychisch verleden. En misschien ook niet. Misschien is ze ook wel een psychopatisch onmens. Daar komen we al dan niet nog achter. Zolang haar leven nog aan een zijden draadje hangt, zal de politie ook af moeten wachten wat eruit komt.
Betty, zoals ik in mijn vorige bericht al uiteenzette, is er voor mij een verschil tussen willen weten wat er is gebeurd of foto's gaan maken van bloedvlekken op de grond of met je neus op een drama gaan staan om maar niks te missen.
Betty, zoals ik in mijn vorige bericht al uiteenzette, is er voor mij een verschil tussen willen weten wat er is gebeurd of foto's gaan maken van bloedvlekken op de grond of met je neus op een drama gaan staan om maar niks te missen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 25 oktober 2007 om 09:59
Ik kan me helemaal niet voorstellen dat er op die man die met zijn kinderen voor de trein sprong hardere reacties kwamen. Ook hij is in een opwelling naar de overweg gereden. Of andersom, die vrouw is mischien bewust naar de 4e etage gegaan.
De enige reden die ik me kan voorstellen dat er op de man snoeihard werd gereageerd (niet hardere, maar snoeihard) was dat het een man was, en in dit Bijenkorf geval een vrouw. Het is schreinend dat jullie domme vrouwtjes een reden proberen te zoeken waarom die vrouw dit gedaan zou hebben en die man bij voorbaat al een lul is.
De enige reden die ik me kan voorstellen dat er op de man snoeihard werd gereageerd (niet hardere, maar snoeihard) was dat het een man was, en in dit Bijenkorf geval een vrouw. Het is schreinend dat jullie domme vrouwtjes een reden proberen te zoeken waarom die vrouw dit gedaan zou hebben en die man bij voorbaat al een lul is.
donderdag 25 oktober 2007 om 10:08
Excuses, maar ik heb niet eerder de tijd gehad om te reageren maar deze is voor Sam.
Wat probeer je nou met bovenstaande te zeggen?
Dat iemand die zelfmoord pleegt z'n/haar kinderen niet mag achterlaten en dus eigenlijk mee moet nemen?
Ik zit me helemaal op te winden, zo erg, dat ik niet eens de juiste woorden kan vinden om te typen, om aan te geven hoe ONEENS ik het ben met jouw beredenering!
Ik pass ervoor om mijn moeder te verdedigen tegenover jou waarom ze tot deze daad is gekomen, maar jij kan nooit zeggen dat zij eigenlijk geen recht had om zelfmoord te plegen!
Als je zoiets niet hebt meegemaakt kan je daar niet over oordelen!
Maar ik hou erover op, brengt toch weer teveel naar boven bij me!
