Actueel
alle pijlers
Familie dwingt reanimatie af
donderdag 14 januari 2010 om 13:20
Het lijkt me trouwens wel heel rot als je je als nabestaande niet goed kunt vinden in een ingrijpende beslissing van één van je ouders. Dan kan zelfbeschikkingsrecht nog zo goed zijn, maar voor mensen die daar niet op die manier achter staan is het een hard gelag lijkt me.
Ik vind het oprecht rot voor je Jaap.
Ik vind het oprecht rot voor je Jaap.
donderdag 14 januari 2010 om 13:26
quote:Enigme schreef op 14 januari 2010 @ 13:15:
Agressie richting hulpverleners komt in elke bevolkingslaag voor.
Helaas heb ik tnt alleen nog maar 'groepsdreiging' meegemaakt in het ziekenhuis waar ik werk door allochtonen. Het is nu eenmaal zo.
Ken 2 Nederlandse broers die samen uitgingen.
De oudste dronk teveel en werd onwel, toen de hulpverleners kwamen ging de hulp volgens de jongste niet snel genoeg.
Hij was bang dat zijn broer doodging en viel het ambulance personeel aan.
Hij heeft die nacht in de cel geslapen.
Agressie richting hulpverleners komt in elke bevolkingslaag voor.
Helaas heb ik tnt alleen nog maar 'groepsdreiging' meegemaakt in het ziekenhuis waar ik werk door allochtonen. Het is nu eenmaal zo.
Ken 2 Nederlandse broers die samen uitgingen.
De oudste dronk teveel en werd onwel, toen de hulpverleners kwamen ging de hulp volgens de jongste niet snel genoeg.
Hij was bang dat zijn broer doodging en viel het ambulance personeel aan.
Hij heeft die nacht in de cel geslapen.
donderdag 14 januari 2010 om 13:27
quote:jaap schreef op 14 januari 2010 @ 11:22:
Zullen we afspreken dat we ophouden iedereen met een medische professie op voorhand op een voetstuk te plaatsen, en niet achter elk flutstuk in de Telegraaf aan te waggelen alsof het de ultieme waarheid betreft?Pardon? Voetstuk? Ik word tegenwoordig eerder behandeld als voetveeg (door arts en patient en diens familie). Ik prefereer geen voetstuk. Enkel een communicatie op een normale toon. Maar dat is voor veel mensen al teveel gevraagd.
Zullen we afspreken dat we ophouden iedereen met een medische professie op voorhand op een voetstuk te plaatsen, en niet achter elk flutstuk in de Telegraaf aan te waggelen alsof het de ultieme waarheid betreft?Pardon? Voetstuk? Ik word tegenwoordig eerder behandeld als voetveeg (door arts en patient en diens familie). Ik prefereer geen voetstuk. Enkel een communicatie op een normale toon. Maar dat is voor veel mensen al teveel gevraagd.
donderdag 14 januari 2010 om 13:28
quote:Donna schreef op 14 januari 2010 @ 13:26:
[...]
Ken 2 Nederlandse broers die samen uitgingen.
De oudste dronk teveel en werd onwel, toen de hulpverleners kwamen ging de hulp volgens de jongste niet snel genoeg.
Hij was bang dat zijn broer doodging en viel het ambulance personeel aan.
Hij heeft die nacht in de cel geslapen....en je punt is?
[...]
Ken 2 Nederlandse broers die samen uitgingen.
De oudste dronk teveel en werd onwel, toen de hulpverleners kwamen ging de hulp volgens de jongste niet snel genoeg.
Hij was bang dat zijn broer doodging en viel het ambulance personeel aan.
Hij heeft die nacht in de cel geslapen....en je punt is?
donderdag 14 januari 2010 om 13:47
quote:Dibah schreef op 14 januari 2010 @ 13:37:
@ Donna, wat je punt? Natuurlijk heb je een bedoeling met je verhaal. Heeft het nog een vervolg?quote:Dat agressie tegen hulpverleners overal voorkomt en vaak te maken heeft met emotionele spanning.quote:Maar dat het wel zorgelijk is en aangepakt dient te worden.
Het vervolg?
Die jongen had geluk dat hij nog minderjarig was, dus geen strafblad maar wel een taakstraf.
@ Donna, wat je punt? Natuurlijk heb je een bedoeling met je verhaal. Heeft het nog een vervolg?quote:Dat agressie tegen hulpverleners overal voorkomt en vaak te maken heeft met emotionele spanning.quote:Maar dat het wel zorgelijk is en aangepakt dient te worden.
Het vervolg?
Die jongen had geluk dat hij nog minderjarig was, dus geen strafblad maar wel een taakstraf.
donderdag 14 januari 2010 om 13:52
donderdag 14 januari 2010 om 13:56
quote:Donna schreef op 14 januari 2010 @ 13:34:
[...]
Dat agressie tegen hulpverleners overal voorkomt en vaak te maken heeft met emotionele spanning.
Dus? Dat rechtvaardigt agressie richting hulpverleners? Nota bene mensen die ervoor geleerd hebben om mensen te helpen en (over het algemeen) ook nog eens met passie werken?
Doag. Ik tolereer geen onbeschoft gedrag. Van een arts niet, van een patient niet, van mijn moeder niet. Je wilt mijn hulp of gebruik maken van mijn kennis of niet. En anders zoek je het maar lekker uit met je frustraties.
Emoties zijn een moeilijk iets. Maar je hebt altijd nog een stel hersenen om na te denken. We zijn geen dieren die bij de eerste de beste impuls maar dom doen. Maar we zouden 'intelligente' schepsels zijn'....Ik merk er soms bar weinig van
[...]
Dat agressie tegen hulpverleners overal voorkomt en vaak te maken heeft met emotionele spanning.
Dus? Dat rechtvaardigt agressie richting hulpverleners? Nota bene mensen die ervoor geleerd hebben om mensen te helpen en (over het algemeen) ook nog eens met passie werken?
Doag. Ik tolereer geen onbeschoft gedrag. Van een arts niet, van een patient niet, van mijn moeder niet. Je wilt mijn hulp of gebruik maken van mijn kennis of niet. En anders zoek je het maar lekker uit met je frustraties.
Emoties zijn een moeilijk iets. Maar je hebt altijd nog een stel hersenen om na te denken. We zijn geen dieren die bij de eerste de beste impuls maar dom doen. Maar we zouden 'intelligente' schepsels zijn'....Ik merk er soms bar weinig van
donderdag 14 januari 2010 om 14:05
quote:Enigme schreef op 14 januari 2010 @ 13:56:
[...]
Dus? Dat rechtvaardigt agressie richting hulpverleners? Nota bene mensen die ervoor geleerd hebben om mensen te helpen en (over het algemeen) ook nog eens met passie werken?
Natuurlijk niet, dat schreef ik een uur geleden al.
En gaf daarbij ook een persoonlijk voorbeeld waarbij het mis had kunnen gaan.
En het 2de voorbeeld gaf ook aan dat een schijnbaar hele rustige en kalme jongen in een paniek situatie ineens heel anders kan reageren.
Is 't overigens ook niet zo dat bijv. patienten soms heel psychotisch en agressief kunnen worden naar hulpverleners toe?
de eerste keer dat ik 't meemaakte schrok ik, maar volgens een arts gebeurt dit wel eens bij sommige patienten.
[...]
Dus? Dat rechtvaardigt agressie richting hulpverleners? Nota bene mensen die ervoor geleerd hebben om mensen te helpen en (over het algemeen) ook nog eens met passie werken?
Natuurlijk niet, dat schreef ik een uur geleden al.
En gaf daarbij ook een persoonlijk voorbeeld waarbij het mis had kunnen gaan.
En het 2de voorbeeld gaf ook aan dat een schijnbaar hele rustige en kalme jongen in een paniek situatie ineens heel anders kan reageren.
Is 't overigens ook niet zo dat bijv. patienten soms heel psychotisch en agressief kunnen worden naar hulpverleners toe?
de eerste keer dat ik 't meemaakte schrok ik, maar volgens een arts gebeurt dit wel eens bij sommige patienten.
donderdag 14 januari 2010 om 14:06
donderdag 14 januari 2010 om 14:26
quote:Donna schreef op 14 januari 2010 @ 14:05:
[...]
soms heel psychotisch en agressief kunnen worden naar hulpverleners toe?
Klopt maar dat zijn vaak patienten bij wie je het kan verwachten (dement, delirant of een psychiatrische achtergrond). Nog nooit meegemaakt dat een patient 'zomaar' psychotisch werd omdat hij/zij vond dat de hulpverlening niet goed was.
Ik ben wel eens geslagen/gebeten/geknepen/bedreigd. Geslagen/gebeten/geknepen door mensen die dement of delirant waren. Bedreigd door patienten/familie die ontevreden waren of overtuigd waren van boze opzet.
[...]
soms heel psychotisch en agressief kunnen worden naar hulpverleners toe?
Klopt maar dat zijn vaak patienten bij wie je het kan verwachten (dement, delirant of een psychiatrische achtergrond). Nog nooit meegemaakt dat een patient 'zomaar' psychotisch werd omdat hij/zij vond dat de hulpverlening niet goed was.
Ik ben wel eens geslagen/gebeten/geknepen/bedreigd. Geslagen/gebeten/geknepen door mensen die dement of delirant waren. Bedreigd door patienten/familie die ontevreden waren of overtuigd waren van boze opzet.
donderdag 14 januari 2010 om 14:45
quote:IlikeFormentera schreef op 14 januari 2010 @ 12:53:
(..)Nu wil het toeval dat mijn partner medisch specialist is en ik zie en hoor dagelijks - en dat al gedurende de laatste 20 jaar of zo -welke inspanning en toewijding er door haar en haar collegae gegeven wordt aan de uitoefening van hun professie. (..)
Inspanning en toewijding zijn niet bijster relevant, in de context van dit verhaal. Je mist compleet het punt dat ik wil maken, en springt meteen als de spreekwoordelijke bok op de haverkist, en maakt mij voor een opportunistische leugenaar uit. Dat is in onze andere confrontaties al regelmatig een bron van ergernis, maar hier tref je mij in mijn ziel.
Waar het in mijn betoog over gaat, is dat de (formele) introductie van euthanasie en versterving een dramatische verandering teweeg heeft gebracht in de relatie tussen arts/verplegend personeel enerzijds, en patiënten en de familie anderzijds.
In het verleden kon je er op rekenen dat een arts, door zijn eed gebonden, alles in het werk zou stellen om een patiënt (zelfs tegen zijn of haar wil) in leven te houden. Hulp bij zelfdoding was lastig te vinden, en een zeer delicate kwestie.
Het komt mij voor dat politici/beleidsmakers, én een groot deel van het medisch personeel zich onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de spanning die het oplevert als een patiënt de arts op dit punt niet langer blindelings kan vertrouwen, in de beleving van de patiënt. Een patiënt, of diens familie, die (terecht of onterecht) de indruk krijgt dat een arts, of het verplegend personeel, inzet op de dood inplaats van het redden van een mensenleven, zal daarop fel kunnen reageren.
De situatie die ik beschreef benadrukt dat er sprake kan zijn van uiteenlopende visies onder de direct betrokkenen, en mijn ervaring is dat hier geen rekening mee wordt gehouden in de praktijk zoals ik die beschreef. En hoewel mijn moeder er uiteindelijk vrede mee had, gold dat voor mij niet. En dan met name omdat de sterk verminderde kwaliteit van het leven van mijn moeder te wijten was aan hetzelfde ziekenhuis dat haar 'bijstond' bij haar beslissing om er een eind aan te maken.
Het simplistische Telegraaf stukje dat hier de gemoederen bezighoudt, en andermaal leidt tot felle racistische reacties, ongetwijfeld geheel conform de bedoelingen van Telegraaf propagandist Johan van den Dongen, die geheel in de traditie van dat povere schotschrift uiteraard geen 'wederhoor' toepast, is alleen al daarom een misser van de bovenste plank. Een vilein, hetzerig stuk proza dat nog eens goed laat zien waartoe de Telegraaf bereid is om haar fascistoïde lezerskring te bedienen.
(..)Nu wil het toeval dat mijn partner medisch specialist is en ik zie en hoor dagelijks - en dat al gedurende de laatste 20 jaar of zo -welke inspanning en toewijding er door haar en haar collegae gegeven wordt aan de uitoefening van hun professie. (..)
Inspanning en toewijding zijn niet bijster relevant, in de context van dit verhaal. Je mist compleet het punt dat ik wil maken, en springt meteen als de spreekwoordelijke bok op de haverkist, en maakt mij voor een opportunistische leugenaar uit. Dat is in onze andere confrontaties al regelmatig een bron van ergernis, maar hier tref je mij in mijn ziel.
Waar het in mijn betoog over gaat, is dat de (formele) introductie van euthanasie en versterving een dramatische verandering teweeg heeft gebracht in de relatie tussen arts/verplegend personeel enerzijds, en patiënten en de familie anderzijds.
In het verleden kon je er op rekenen dat een arts, door zijn eed gebonden, alles in het werk zou stellen om een patiënt (zelfs tegen zijn of haar wil) in leven te houden. Hulp bij zelfdoding was lastig te vinden, en een zeer delicate kwestie.
Het komt mij voor dat politici/beleidsmakers, én een groot deel van het medisch personeel zich onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de spanning die het oplevert als een patiënt de arts op dit punt niet langer blindelings kan vertrouwen, in de beleving van de patiënt. Een patiënt, of diens familie, die (terecht of onterecht) de indruk krijgt dat een arts, of het verplegend personeel, inzet op de dood inplaats van het redden van een mensenleven, zal daarop fel kunnen reageren.
De situatie die ik beschreef benadrukt dat er sprake kan zijn van uiteenlopende visies onder de direct betrokkenen, en mijn ervaring is dat hier geen rekening mee wordt gehouden in de praktijk zoals ik die beschreef. En hoewel mijn moeder er uiteindelijk vrede mee had, gold dat voor mij niet. En dan met name omdat de sterk verminderde kwaliteit van het leven van mijn moeder te wijten was aan hetzelfde ziekenhuis dat haar 'bijstond' bij haar beslissing om er een eind aan te maken.
Het simplistische Telegraaf stukje dat hier de gemoederen bezighoudt, en andermaal leidt tot felle racistische reacties, ongetwijfeld geheel conform de bedoelingen van Telegraaf propagandist Johan van den Dongen, die geheel in de traditie van dat povere schotschrift uiteraard geen 'wederhoor' toepast, is alleen al daarom een misser van de bovenste plank. Een vilein, hetzerig stuk proza dat nog eens goed laat zien waartoe de Telegraaf bereid is om haar fascistoïde lezerskring te bedienen.
donderdag 14 januari 2010 om 14:50
quote:malu3 schreef op 14 januari 2010 @ 13:41:
Dat met een hele groep een ziekenhuis binnenvallen en stampij maken dat gebeurt wel eens bij woonwagenbewoners maar voor autochtonen is dat zeer ongebruikelijk.
En nog meer vooroordelen.
Zou het mogelijk kunnen zijn dat 'woonwagenbewoners' autochtone Nederlanders zijn? Of 'horen die er niet bij' omdat ze in een woonwagen wonen?
Veel woonwagenbewoners wonen al meerdere generaties lang in zo'n woonwagenkamp.
Dat met een hele groep een ziekenhuis binnenvallen en stampij maken dat gebeurt wel eens bij woonwagenbewoners maar voor autochtonen is dat zeer ongebruikelijk.
En nog meer vooroordelen.
Zou het mogelijk kunnen zijn dat 'woonwagenbewoners' autochtone Nederlanders zijn? Of 'horen die er niet bij' omdat ze in een woonwagen wonen?
Veel woonwagenbewoners wonen al meerdere generaties lang in zo'n woonwagenkamp.
