Actueel
alle pijlers
Familie dwingt reanimatie af
woensdag 13 januari 2010 om 23:05
quote:sarah2ndlife schreef op 13 januari 2010 @ 23:01:
Ik snap ook nooit dat ze met zo vele naar een bezoekuur komen, tegelijk, met rennende en gillende en dwingende kinderen.
Bij ons wordt verzocht het op uiterlijk 3 bezoekers te houden en als je er wat van zegt tegen de verpleging dat het wel wat druk is dan halen ze hun schouders op en wordt er gezegd ; tja, wat doe je eraan?
ja goeie, wat doe je eraan.En waar is 'bij ons'?
Ik snap ook nooit dat ze met zo vele naar een bezoekuur komen, tegelijk, met rennende en gillende en dwingende kinderen.
Bij ons wordt verzocht het op uiterlijk 3 bezoekers te houden en als je er wat van zegt tegen de verpleging dat het wel wat druk is dan halen ze hun schouders op en wordt er gezegd ; tja, wat doe je eraan?
ja goeie, wat doe je eraan.En waar is 'bij ons'?
woensdag 13 januari 2010 om 23:30
Overigens houden blanke nederlands-lijkenden (tja, hoe schrijf je dat, want Indo's en suri's zijn ook NL-ers) zich ook niet aan de drie personen bezoekregeling, hoor. Ik had zo' retepopulair stel bij mij op de kamer na mijn bevalling die ook allerlei zakenrelaties uitnodigden; stonden ze met zijn 10-en in de kamer en niemand zei wat.
Ik vind Marrokaans in het krantenartikel niet relevant, behalve dat het wat kan zeggen over hoe mensen hier mee om gaan en wat de reactie kan zijn. Zuid-Europese mensen zijn ook al wat emotioneler, dus ik kan me voorstellen dat het heel heftig overkomt. De ene cultuur zal het smeken om het nog een keer te proberen en in die cultuur EIS je het. Dat ze dan zeggen dat ze na de begrafenis terugkomen en je dood gaan maken gaat me echt veel te ver... ik wacht op het vervolg,.
Een vroegere huisgenoot vna mij was Somalisch en zwaar moslim (jurk aan, geen hand willen geven etc) en hij zei heel vaak; "Ik maak je DOOD!" Daar schrokken wij van, maar in die cultuur roep je dat altijd. Als je dat weet...Nog steeds niet leuk om te horen.
Ik vind Marrokaans in het krantenartikel niet relevant, behalve dat het wat kan zeggen over hoe mensen hier mee om gaan en wat de reactie kan zijn. Zuid-Europese mensen zijn ook al wat emotioneler, dus ik kan me voorstellen dat het heel heftig overkomt. De ene cultuur zal het smeken om het nog een keer te proberen en in die cultuur EIS je het. Dat ze dan zeggen dat ze na de begrafenis terugkomen en je dood gaan maken gaat me echt veel te ver... ik wacht op het vervolg,.
Een vroegere huisgenoot vna mij was Somalisch en zwaar moslim (jurk aan, geen hand willen geven etc) en hij zei heel vaak; "Ik maak je DOOD!" Daar schrokken wij van, maar in die cultuur roep je dat altijd. Als je dat weet...Nog steeds niet leuk om te horen.
woensdag 13 januari 2010 om 23:38
quote:Dhelia schreef op 13 januari 2010 @ 20:04:
[...]
Witteboordencriminaliteit kost vele malen meer en is het vrijwel exclusieve domein van de witte autochtoon. Omdat dat niet voor je voordeur gebeurt en de maatschappelijke kosten stilletjes verrekend worden via belastingen en bezuinigingen om die kosten weer te dekken, hoor je er niemand over. Maar de overlast in de zin van nadelige effecten op de maatschappij, is veel groter.
Zo'n kreet als "overlast wordt veel meer gepleegd door allochtonen" zegt helemaal niets zonder een afbakening van wat je onder overlast verstaat, wat onder allochtoon en wat onder veel meer.
Ik denk dat het twee aparte zaken betreft. Het type overlast waar jij het over hebt is niet van het soort dat de burgerveiligheid aantast. En ik wijs niet met een vinger naar etnische minderheden. Ik doe een constatering op basis van statistische gegevens. Ik vind het schandalig en ridicuul dat er wordt gesproken over muggen tot olifant transformeren. Het is zeer zeker een groot probleem. Jongeren (waarvan een groot deel van allochtone afkomst) die in het strafrechtelijk circuit terecht komen zijn kansloos. Nederland is helemaal niet klaar om jongeren van gepaste te hulp te voorzien, Nederland is helemaal niet klaar voor integratie. Dát is kwalijk, dát is een groot probleem. Met dergelijke uitspraken worden mensen, die zich het ook heus wel anders hadden voorgesteld, enorm tekort gedaan.
Er zijn wel degelijk definities van 'overlast' en 'allochtonen'. Ik overigens wel benieuwd naar hetgeen dat je zegt over witteboordencriminaliteit. Wat zijn de cijfers, wat voor last drukt dat op de Nederlandse maatschappij?
[...]
Witteboordencriminaliteit kost vele malen meer en is het vrijwel exclusieve domein van de witte autochtoon. Omdat dat niet voor je voordeur gebeurt en de maatschappelijke kosten stilletjes verrekend worden via belastingen en bezuinigingen om die kosten weer te dekken, hoor je er niemand over. Maar de overlast in de zin van nadelige effecten op de maatschappij, is veel groter.
Zo'n kreet als "overlast wordt veel meer gepleegd door allochtonen" zegt helemaal niets zonder een afbakening van wat je onder overlast verstaat, wat onder allochtoon en wat onder veel meer.
Ik denk dat het twee aparte zaken betreft. Het type overlast waar jij het over hebt is niet van het soort dat de burgerveiligheid aantast. En ik wijs niet met een vinger naar etnische minderheden. Ik doe een constatering op basis van statistische gegevens. Ik vind het schandalig en ridicuul dat er wordt gesproken over muggen tot olifant transformeren. Het is zeer zeker een groot probleem. Jongeren (waarvan een groot deel van allochtone afkomst) die in het strafrechtelijk circuit terecht komen zijn kansloos. Nederland is helemaal niet klaar om jongeren van gepaste te hulp te voorzien, Nederland is helemaal niet klaar voor integratie. Dát is kwalijk, dát is een groot probleem. Met dergelijke uitspraken worden mensen, die zich het ook heus wel anders hadden voorgesteld, enorm tekort gedaan.
Er zijn wel degelijk definities van 'overlast' en 'allochtonen'. Ik overigens wel benieuwd naar hetgeen dat je zegt over witteboordencriminaliteit. Wat zijn de cijfers, wat voor last drukt dat op de Nederlandse maatschappij?
donderdag 14 januari 2010 om 10:27
quote:jaap schreef op 13 januari 2010 @ 22:25:
[...]
En voor ik de hele bups weer over mij heen krijg: Nee, ik praat niet goed dat personeel van een Eerste Hulp Kliniek wordt bedreigd! Maar dat is toch iets anders dan je 'bedreigd voelen' door de aanwezigheid van veel familie.
Zolang die familie zich koest houdt en de artsen en verpleging hun werk laten doen, is er niets aan het handje. Wij zaten ook 6 man/vrouw sterk op de EH bij mijn moeder.
Het gaat uiteraard anders worden als je je als familie bemoeit met het werk van de hulpverleners, mensen tegen de muur drukt en ze dwingt door te gaan met zinloze reanimatie. En als je familielid vervolgens overlijdt, met doodsbedreigingen komt. Zoiets zeg je gewoon niet, ook niet als je het niet meent. Hoe moet een hulpverlener weten of een bedreiging al dan niet gemeend is?
[...]
En voor ik de hele bups weer over mij heen krijg: Nee, ik praat niet goed dat personeel van een Eerste Hulp Kliniek wordt bedreigd! Maar dat is toch iets anders dan je 'bedreigd voelen' door de aanwezigheid van veel familie.
Zolang die familie zich koest houdt en de artsen en verpleging hun werk laten doen, is er niets aan het handje. Wij zaten ook 6 man/vrouw sterk op de EH bij mijn moeder.
Het gaat uiteraard anders worden als je je als familie bemoeit met het werk van de hulpverleners, mensen tegen de muur drukt en ze dwingt door te gaan met zinloze reanimatie. En als je familielid vervolgens overlijdt, met doodsbedreigingen komt. Zoiets zeg je gewoon niet, ook niet als je het niet meent. Hoe moet een hulpverlener weten of een bedreiging al dan niet gemeend is?
donderdag 14 januari 2010 om 10:33
Dit topic lezende blijkt dus dat er verschillende ervaringen zijn met welk type mens zich schuldig maakt aan bedreiging van hulpverleners. Die bedreigingen zijn een trieste zaak en moeten eigenlijk stoppen. Maar hoe moet je dat bereiken?
Bewaking bij het ziekenhuis instellen die er voor gaan zorgen dat er maximaal 2 familieleden met een patiënt naar binnen mogen? (een beetje a la de winkel in de buurt van scholen waar staat dat er maar 2 scholieren tegelijk binnen mogen zijn?)
En moeten ambulancemedewerkers en brandweer hun werk doen onder begeleiding van de ME?
Het lijken me beide geen werkbare oplossingen eerlijk gezegd.
Bewaking bij het ziekenhuis instellen die er voor gaan zorgen dat er maximaal 2 familieleden met een patiënt naar binnen mogen? (een beetje a la de winkel in de buurt van scholen waar staat dat er maar 2 scholieren tegelijk binnen mogen zijn?)
En moeten ambulancemedewerkers en brandweer hun werk doen onder begeleiding van de ME?
Het lijken me beide geen werkbare oplossingen eerlijk gezegd.
donderdag 14 januari 2010 om 10:36
quote:jaap schreef op 13 januari 2010 @ 23:05:
[...]
En waar is 'bij ons'?Het is erg gebruikelijk dat in een ziekenhuis maximaal 2/3 bezoekers per patiënt tijdens het bezoekuur aanwezig is. Op de IC is het vaak maar 1/2 bezoekers. Dat zijn vrij standaard regels in de ziekenhuizen waar ik de laatste jaren ben geweest (oa 2 in Groningen, Assen, Amsterdam en Utrecht).
[...]
En waar is 'bij ons'?Het is erg gebruikelijk dat in een ziekenhuis maximaal 2/3 bezoekers per patiënt tijdens het bezoekuur aanwezig is. Op de IC is het vaak maar 1/2 bezoekers. Dat zijn vrij standaard regels in de ziekenhuizen waar ik de laatste jaren ben geweest (oa 2 in Groningen, Assen, Amsterdam en Utrecht).
donderdag 14 januari 2010 om 11:01
donderdag 14 januari 2010 om 11:11
quote:Ikbenanoniem schreef op 14 januari 2010 @ 10:36:
Het is erg gebruikelijk dat in een ziekenhuis maximaal 2/3 bezoekers per patiënt tijdens het bezoekuur aanwezig is. Op de IC is het vaak maar 1/2 bezoekers. Dat zijn vrij standaard regels in de ziekenhuizen waar ik de laatste jaren ben geweest (oa 2 in Groningen, Assen, Amsterdam en Utrecht).
Maar Sarah schrijft vanuit Australië. Dat maakt het 'ons' tamelijk irrelevant.
Van de regels met betrekking tot bezoek in ziekenhuizen ben ik op de hoogte. In vrijwel alle gevallen zijn die redelijk. Maar als een patiënt met acute problemen wordt binnengebracht en vervolgens overlijdt, zal het vaker gebeuren dat meer dan het voorgeschreven aantal bezoekers zich aan het ziekbed meldt. Ongeacht de etnische of religieuze achtergrond van betrokkenen. Je gaat mij niet wijsmaken dat als het een autochtone Nederlandse familie betreft waarvan 'mamma' plots wordt opgenomen met levensbedreigende klachten, dat de familie en gezinsleden dan netjes voor de deur strootjes staan te trekken om te bepalen wie 'mamma' nog even mogen zien voordat ze de pijp aan Maarten geeft. Dat families van allochtonen doorgaans groter zijn dan die van autochtonen is daarbij louter van statistische waarde, en voegt niks toe, of doet niks af aan het principe.
Het is erg gebruikelijk dat in een ziekenhuis maximaal 2/3 bezoekers per patiënt tijdens het bezoekuur aanwezig is. Op de IC is het vaak maar 1/2 bezoekers. Dat zijn vrij standaard regels in de ziekenhuizen waar ik de laatste jaren ben geweest (oa 2 in Groningen, Assen, Amsterdam en Utrecht).
Maar Sarah schrijft vanuit Australië. Dat maakt het 'ons' tamelijk irrelevant.
Van de regels met betrekking tot bezoek in ziekenhuizen ben ik op de hoogte. In vrijwel alle gevallen zijn die redelijk. Maar als een patiënt met acute problemen wordt binnengebracht en vervolgens overlijdt, zal het vaker gebeuren dat meer dan het voorgeschreven aantal bezoekers zich aan het ziekbed meldt. Ongeacht de etnische of religieuze achtergrond van betrokkenen. Je gaat mij niet wijsmaken dat als het een autochtone Nederlandse familie betreft waarvan 'mamma' plots wordt opgenomen met levensbedreigende klachten, dat de familie en gezinsleden dan netjes voor de deur strootjes staan te trekken om te bepalen wie 'mamma' nog even mogen zien voordat ze de pijp aan Maarten geeft. Dat families van allochtonen doorgaans groter zijn dan die van autochtonen is daarbij louter van statistische waarde, en voegt niks toe, of doet niks af aan het principe.
donderdag 14 januari 2010 om 11:22
Bedreiging van hulpverleners is niet goed te praten. Dat wil niet zeggen dat het volkomen begrijpelijk is (voor mij) dat iemand over zijn theewater raakt als een dierbare de pijp uit dreigt te gaan. Ik kan mij nog herinneren dat ik ook grote moeite had mij in te houden toen twee broeders in het ziekenhuis binnen kwamen met een morfine-infuus om mijn moeder op weg te helpen naar het Hiernamaals. Het was wat zij wilde, ook al was ze (strikt genomen) niet terminaal, had ze geen ondragelijke pijn, en was het dus onwettig. Ik begreep mijn moeder, maar niet de specialist die haar eerder (volgens mijn moeder) bemoedigend had toegesproken met de woorden: 'Als ik u was, dan sprong ik ook van het balkon!'
Zullen we afspreken dat we ophouden iedereen met een medische professie op voorhand op een voetstuk te plaatsen, en niet achter elk flutstuk in de Telegraaf aan te waggelen alsof het de ultieme waarheid betreft?
Zullen we afspreken dat we ophouden iedereen met een medische professie op voorhand op een voetstuk te plaatsen, en niet achter elk flutstuk in de Telegraaf aan te waggelen alsof het de ultieme waarheid betreft?
donderdag 14 januari 2010 om 11:32
Mijn ervaringen zijn toch anders Jaap. Zoals gezegd was het bij mijn moeder in eerste instantie ook kantje boord en we wisten niet of ze het zou halen, maar wij hebben als familie onderling afgesproken niet met zijn zessen tegelijk op de EH bij haar te gaan staan. We hebben elkaar afgewisseld, ervoor wakend het verplegend personeel en de artsen niet voor de voeten te lopen. En nee, we hebben geen strootjes getrokken, maar ons gezond verstand gebruikt. Ondanks alle emoties die een dergelijke situatie met zich mee brengt. Dat is moeilijk, maar niet onmogelijk.
Ik kan me voorstellen dat in het geval van je moeder die opmerking van de arts voor jou als zoon hard is aangekomen. Maar hoe was dat voor je moeder? Misschien was het voor haar wel net de bevestiging die ze nodig had dat haar keuze een juiste keuze was. Je kunt over de woorden discussiëren, maar als een arts een patiënt bevestigt in een moeilijke keuze, dan kan dat voor de patiënt erg goed voelen en rust geven.
Dokterswerk is ook mensenwerk. Witte jassen zijn niet heilig en je mag je vraagtekens hebben bij hun handelingen. Maar dat maakt ze toch niet vogelvrij? Vraagtekens hebben is iets anders dan iemand bedreigen omdat hij/zij het werk doet waarvoor hij/zij is aangenomen.
Ik kan me voorstellen dat in het geval van je moeder die opmerking van de arts voor jou als zoon hard is aangekomen. Maar hoe was dat voor je moeder? Misschien was het voor haar wel net de bevestiging die ze nodig had dat haar keuze een juiste keuze was. Je kunt over de woorden discussiëren, maar als een arts een patiënt bevestigt in een moeilijke keuze, dan kan dat voor de patiënt erg goed voelen en rust geven.
Dokterswerk is ook mensenwerk. Witte jassen zijn niet heilig en je mag je vraagtekens hebben bij hun handelingen. Maar dat maakt ze toch niet vogelvrij? Vraagtekens hebben is iets anders dan iemand bedreigen omdat hij/zij het werk doet waarvoor hij/zij is aangenomen.
donderdag 14 januari 2010 om 11:49
Anoniem, ik wil niet beweren dat mijn reactie model zou moeten staan voor alle andere mensen op deze aardbol. Ik ben mij er terdege van bewust dat het concept van 'euthanasie' opschuift in ons land, en dat het in steeds bredere kring normaal wordt gevonden dat 'witte jassen' mensen helpen om van de brug te springen. In die zin is mijn eigen opvatting 'ouderwets', maar daarmee nog niet immoreel.
Waar de schoen bij mij wringt, is dat er in bepaalde kring de overweldigende neiging bestaat om de eigen beleving en opvattingen centraal te stellen. Doorgaans ook nog eens met voorbijgaan aan de feiten, voorzover die strijdig zijn met het geloof in eigen gelijk.
Dat het in jouw familie anders toeging, kan allerlei oorzaken hebben. Van een sterk relativerende visie op het leven, tot een bovengemiddeld ontwikkelde gehoorzaamheid aan gezag, of een onvoorwaardelijk vertrouwen in de medische stand. Het maakt niet veel uit. Belangrijk is echter dat je oog krijgt voor het feit dat anderen ook anders kunnen zijn. En dat dat juist van waarde is in een maatschappij. Dat een uniform denkraam en een onvoorwaardelijk geloof in de onfeilbaarheid van lieden met een witte jas geen vanzelfsprekendheid is. En al helemaal niet nu deze mensen worden geacht te beschikken over leven en dood, waar ze voorheen (in principe) slechts gebonden waren aan hun eed om te strijden voor elk leven.
Waar de schoen bij mij wringt, is dat er in bepaalde kring de overweldigende neiging bestaat om de eigen beleving en opvattingen centraal te stellen. Doorgaans ook nog eens met voorbijgaan aan de feiten, voorzover die strijdig zijn met het geloof in eigen gelijk.
Dat het in jouw familie anders toeging, kan allerlei oorzaken hebben. Van een sterk relativerende visie op het leven, tot een bovengemiddeld ontwikkelde gehoorzaamheid aan gezag, of een onvoorwaardelijk vertrouwen in de medische stand. Het maakt niet veel uit. Belangrijk is echter dat je oog krijgt voor het feit dat anderen ook anders kunnen zijn. En dat dat juist van waarde is in een maatschappij. Dat een uniform denkraam en een onvoorwaardelijk geloof in de onfeilbaarheid van lieden met een witte jas geen vanzelfsprekendheid is. En al helemaal niet nu deze mensen worden geacht te beschikken over leven en dood, waar ze voorheen (in principe) slechts gebonden waren aan hun eed om te strijden voor elk leven.
donderdag 14 januari 2010 om 11:52
De telegraaf moet het toch wel heel erg druk hebben, ze zitten overal zien alles en bovendien weten ze alles. Wat zouden we toch moeten zonder de telegraaf en haar vijanden.
Geen telegraaf:
Dan blijven we zoals veel mensen dagelijks doen alles wegstoppen onder de mantel der liefde en de rest vegen we onder het tapijt.
Dan weerhouden veel mensen dagelijks andersdenkenden enige verandering te brengen in/bij sociale onrust.
Dan geven veel mensen een tè groot deel van ons Belastingkapitaal uit aan hun voortdurende linkse hobbies.
Er is een grote groep mensen die sinds de jaren 70 nog steeds een ander het zwijgen probeert op te leggen. Het zijn allang niet meer de idealisten die een betere maatschappij voor zich zagen. Het zijn de betweters, die de angst voor hun positie proberen te verzekeren. Het is de advocatuur die grote tijden van welvaart hebben door de asielcultuur. Het zijn de Sinterklazen, die hun EGO zien groeien door donaties / subsidies uit andermans zak.
De asielindustrie heeft een sociaal gezicht maar ook een die misbruikt wordt en de gewone burger tergt en uitbuit.
Geen telegraaf:
Dan blijven we zoals veel mensen dagelijks doen alles wegstoppen onder de mantel der liefde en de rest vegen we onder het tapijt.
Dan weerhouden veel mensen dagelijks andersdenkenden enige verandering te brengen in/bij sociale onrust.
Dan geven veel mensen een tè groot deel van ons Belastingkapitaal uit aan hun voortdurende linkse hobbies.
Er is een grote groep mensen die sinds de jaren 70 nog steeds een ander het zwijgen probeert op te leggen. Het zijn allang niet meer de idealisten die een betere maatschappij voor zich zagen. Het zijn de betweters, die de angst voor hun positie proberen te verzekeren. Het is de advocatuur die grote tijden van welvaart hebben door de asielcultuur. Het zijn de Sinterklazen, die hun EGO zien groeien door donaties / subsidies uit andermans zak.
De asielindustrie heeft een sociaal gezicht maar ook een die misbruikt wordt en de gewone burger tergt en uitbuit.
donderdag 14 januari 2010 om 12:05
quote:IlikeFormentera schreef op 14 januari 2010 @ 11:47:
Wat een verschrikkelijk aanmatigend stukje tekst. Ik waag het te betwijfelen dat een medisch specialist 'dergelijke' bemoedigende woorden in de mond neemt in relatie tot zijn/ haar patienten. Maar goed jij hebt het dan ook slechts uit 'tweede hand'. En als het jouw bedoeling is om te suggereren dat deze behandelaars een loopje hebben genomen met de wettelijke regeling van levensbeeindiging of de daarop betrekking hebbende protocollen, dan had je destijds je rug moeten rechten en je uit te spreken. Nu - zonder weerwoord van de direct betrokkenen - heeft het veel weg van sensatiezucht ter adstructie van je zogenaamde 'gelijk' .
Het is eerder aanmatigend dat jij veronderstelt dat ik mij niet heb uitgesproken, en mijn woorden daarbij in twijfel trekt. Ik heb geen klacht ingediend, maar mijn onvrede wel gemeld bij de arts die de dood moest vaststellen, om twee redenen:
1. Daarmee kreeg ik mijn moeder niet terug, die nog diezelfde avond aan een overdosis morfine overleed.
2. Het was duidelijk haar eigen wil.
In mijn beleving waren er twee problemen in haar geval. Ten eerste was de medische behandeling van het ziekenhuis er de hoofdoorzaak van dat de toestand van mijn moeder na een open hart operatie sterk verslechterde. Geen 'fysio', en geen dwang om uit bed te komen in de tweede week na de operatie. Daardoor vocht achter de longen, wat pas werd ontdekt door de huisarts nadat ze ontslagen was uit het ziekenhuis nadat de 'norm-verpleging' erop zat. Vervolgens een niet functionerende 'drain' aangelegd, wat pas na een week werd ontdekt. Ingeklapte long als gevolg.
Ten tweede vind ik dat een hart-specialist, die bovendien niet de behandelend geneesheer was, maar waarnam, nooit of te nimmer een patiënt zou moeten aanmoedigen in te zetten op levensbeëindiging, maar onmiddellijk een psycholoog bij de behandeling zou moeten betrekken, wat niet is gebeurd.
Ik neem aanstoot aan je commentaar.
Wat een verschrikkelijk aanmatigend stukje tekst. Ik waag het te betwijfelen dat een medisch specialist 'dergelijke' bemoedigende woorden in de mond neemt in relatie tot zijn/ haar patienten. Maar goed jij hebt het dan ook slechts uit 'tweede hand'. En als het jouw bedoeling is om te suggereren dat deze behandelaars een loopje hebben genomen met de wettelijke regeling van levensbeeindiging of de daarop betrekking hebbende protocollen, dan had je destijds je rug moeten rechten en je uit te spreken. Nu - zonder weerwoord van de direct betrokkenen - heeft het veel weg van sensatiezucht ter adstructie van je zogenaamde 'gelijk' .
Het is eerder aanmatigend dat jij veronderstelt dat ik mij niet heb uitgesproken, en mijn woorden daarbij in twijfel trekt. Ik heb geen klacht ingediend, maar mijn onvrede wel gemeld bij de arts die de dood moest vaststellen, om twee redenen:
1. Daarmee kreeg ik mijn moeder niet terug, die nog diezelfde avond aan een overdosis morfine overleed.
2. Het was duidelijk haar eigen wil.
In mijn beleving waren er twee problemen in haar geval. Ten eerste was de medische behandeling van het ziekenhuis er de hoofdoorzaak van dat de toestand van mijn moeder na een open hart operatie sterk verslechterde. Geen 'fysio', en geen dwang om uit bed te komen in de tweede week na de operatie. Daardoor vocht achter de longen, wat pas werd ontdekt door de huisarts nadat ze ontslagen was uit het ziekenhuis nadat de 'norm-verpleging' erop zat. Vervolgens een niet functionerende 'drain' aangelegd, wat pas na een week werd ontdekt. Ingeklapte long als gevolg.
Ten tweede vind ik dat een hart-specialist, die bovendien niet de behandelend geneesheer was, maar waarnam, nooit of te nimmer een patiënt zou moeten aanmoedigen in te zetten op levensbeëindiging, maar onmiddellijk een psycholoog bij de behandeling zou moeten betrekken, wat niet is gebeurd.
Ik neem aanstoot aan je commentaar.
donderdag 14 januari 2010 om 12:17
IlikeFormentera, wat een nare en respectloze reactie aan Jaap. Waarom zo hard en gevoelloos reageren als iemand hier over zoiets persoonlijks en pijnlijks schrijft? Ik weet dat jullie regelmatig in de clinch liggen maar dit vind ik echt ongepast.
Het zou je sieren als je deze woorden terugnam.
Het zou je sieren als je deze woorden terugnam.
mahna mahna tuduuuudududu
donderdag 14 januari 2010 om 13:00
donderdag 14 januari 2010 om 13:06
quote:Feesie schreef op 14 januari 2010 @ 13:00:
IlikeFormentera, ik blijf erbij dat ik je reactie respectloos vind. Je had je punt ook wel op een wat minder harde en beschuldigende toon kunnen maken.
Ik bemoei me er verder niet meer mee maar ik wil je dit toch even zeggen.
En @ Dibah: smakeloos en kinderachtig.
Bedankt voor jouw mening, of oordeel mag ook.
Gelukkig hebben we het voorrecht om dit uit te spreken.
IlikeFormentera, ik blijf erbij dat ik je reactie respectloos vind. Je had je punt ook wel op een wat minder harde en beschuldigende toon kunnen maken.
Ik bemoei me er verder niet meer mee maar ik wil je dit toch even zeggen.
En @ Dibah: smakeloos en kinderachtig.
Bedankt voor jouw mening, of oordeel mag ook.
Gelukkig hebben we het voorrecht om dit uit te spreken.
donderdag 14 januari 2010 om 13:10
Vanwege een prive-situatie heb ik vaak te maken met ambulance personeel.
Net als ieder ander zijn het ook gewoon mensen, het merendeel is gedreven en doet het werk vanwegen het maatschappelijk belang.
Zij moeten hun werk gewoon kunnen doen zonder te vrezen voor hun eigen hachje.
Desondanks heb ik ook een paar keer meegemaakt dat er net iemand tussen zat die totaal niet geschikt is voor het werk, hoe goed de intenties ook waren.
Dit heeft ertoe geresulteerd dat diegene tijdens een zeer hectisch moment ( er waren heel veel mensen op de plek aanwezig) min of meer in paniek raakte en mij zeer agressief bejegende.
Op het moment dat het gebeurde was ik woest, want hij duwde keihard een deur tegen mijn smoel toen ik medicatie van de patient ging halen ( waar zijn collega notabene om vroeg)en schreeuwde dat ik ''op moest donderen''.
Op dat moment kookte ik innerlijk van woede, maar koos ervoor om in het belang van de patient niet de confrontatie aan te gaan.
Hij was zich bewust van zijn onprofessionele houding ( is ook aangesproken door zijn collega) en heeft hier in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis zijn excuses voor aangeboden.
Ik vond het echter alle perken te buiten gaan en heb een klacht ingediend bij zijn meerdere.
Had ik echter op dezelfde wijze gereageerd als deze onbekwame man dan had het een hele andere eind gekregen en had ik waarschijnlijk ook de Telegraaf gehaald als agressieve Marokkaanse.
Net als ieder ander zijn het ook gewoon mensen, het merendeel is gedreven en doet het werk vanwegen het maatschappelijk belang.
Zij moeten hun werk gewoon kunnen doen zonder te vrezen voor hun eigen hachje.
Desondanks heb ik ook een paar keer meegemaakt dat er net iemand tussen zat die totaal niet geschikt is voor het werk, hoe goed de intenties ook waren.
Dit heeft ertoe geresulteerd dat diegene tijdens een zeer hectisch moment ( er waren heel veel mensen op de plek aanwezig) min of meer in paniek raakte en mij zeer agressief bejegende.
Op het moment dat het gebeurde was ik woest, want hij duwde keihard een deur tegen mijn smoel toen ik medicatie van de patient ging halen ( waar zijn collega notabene om vroeg)en schreeuwde dat ik ''op moest donderen''.
Op dat moment kookte ik innerlijk van woede, maar koos ervoor om in het belang van de patient niet de confrontatie aan te gaan.
Hij was zich bewust van zijn onprofessionele houding ( is ook aangesproken door zijn collega) en heeft hier in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis zijn excuses voor aangeboden.
Ik vond het echter alle perken te buiten gaan en heb een klacht ingediend bij zijn meerdere.
Had ik echter op dezelfde wijze gereageerd als deze onbekwame man dan had het een hele andere eind gekregen en had ik waarschijnlijk ook de Telegraaf gehaald als agressieve Marokkaanse.
donderdag 14 januari 2010 om 13:12
quote:jaap schreef op 14 januari 2010 @ 11:49:
Anoniem, ik wil niet beweren dat mijn reactie model zou moeten staan voor alle andere mensen op deze aardbol. Ik ben mij er terdege van bewust dat het concept van 'euthanasie' opschuift in ons land, en dat het in steeds bredere kring normaal wordt gevonden dat 'witte jassen' mensen helpen om van de brug te springen. In die zin is mijn eigen opvatting 'ouderwets', maar daarmee nog niet immoreel.
Jaap, begrijp ik hieruit dat jij in elke situatie tegen euthanasie bent? Vanuit religieus oogpunt of gewoon vanuit een persoonlijke overtuiging?
Ik zelf ben blij met de mogelijkheden die euthanasie ernstig zieke patiënten biedt en in mijn beleving wordt deze onterecht te veel door wetgeving belemmerd (tenminste de actieve vorm; de passieve vorm wordt veel vaker toegepast, ook in situaties waarin de patiënt in kwestie heeft aangegeven liever actieve euthanasie te willen).
Waar de schoen bij mij wringt, is dat er in bepaalde kring de overweldigende neiging bestaat om de eigen beleving en opvattingen centraal te stellen. Doorgaans ook nog eens met voorbijgaan aan de feiten, voorzover die strijdig zijn met het geloof in eigen gelijk.
Dat het in jouw familie anders toeging, kan allerlei oorzaken hebben. Van een sterk relativerende visie op het leven, tot een bovengemiddeld ontwikkelde gehoorzaamheid aan gezag, of een onvoorwaardelijk vertrouwen in de medische stand. Het maakt niet veel uit.
Ik denk dat de relativerende visie de juiste is, want we hebben niet bepaald extreem vertrouwen in de medische stand en zijn al helemaal niet gezagsgetrouw.
Belangrijk is echter dat je oog krijgt voor het feit dat anderen ook anders kunnen zijn. En dat dat juist van waarde is in een maatschappij. Dat een uniform denkraam en een onvoorwaardelijk geloof in de onfeilbaarheid van lieden met een witte jas geen vanzelfsprekendheid is.
Lijkt me logisch. Het zijn mensen en er kunnen fouten gemaakt worden.
En al helemaal niet nu deze mensen worden geacht te beschikken over leven en dood, waar ze voorheen (in principe) slechts gebonden waren aan hun eed om te strijden voor elk leven.
De procedures rondom euthanasie heb ik zelf als extreem lastig ervaren Jaap. Het is echt niet zo dat er "even" een arts komt die de patiënt een spuitje geeft. Jij doet voorkomen alsof een arts zo even beslist over leven en dood. Terwijl het vaak langdurige processen zijn, die ook nog eens getoetst worden door een tweede arts. En dan vaak moet de patiënt ook nog genoegen nemen met de passieve vorm van euthanasie, de palliatieve sedatie.
Anoniem, ik wil niet beweren dat mijn reactie model zou moeten staan voor alle andere mensen op deze aardbol. Ik ben mij er terdege van bewust dat het concept van 'euthanasie' opschuift in ons land, en dat het in steeds bredere kring normaal wordt gevonden dat 'witte jassen' mensen helpen om van de brug te springen. In die zin is mijn eigen opvatting 'ouderwets', maar daarmee nog niet immoreel.
Jaap, begrijp ik hieruit dat jij in elke situatie tegen euthanasie bent? Vanuit religieus oogpunt of gewoon vanuit een persoonlijke overtuiging?
Ik zelf ben blij met de mogelijkheden die euthanasie ernstig zieke patiënten biedt en in mijn beleving wordt deze onterecht te veel door wetgeving belemmerd (tenminste de actieve vorm; de passieve vorm wordt veel vaker toegepast, ook in situaties waarin de patiënt in kwestie heeft aangegeven liever actieve euthanasie te willen).
Waar de schoen bij mij wringt, is dat er in bepaalde kring de overweldigende neiging bestaat om de eigen beleving en opvattingen centraal te stellen. Doorgaans ook nog eens met voorbijgaan aan de feiten, voorzover die strijdig zijn met het geloof in eigen gelijk.
Dat het in jouw familie anders toeging, kan allerlei oorzaken hebben. Van een sterk relativerende visie op het leven, tot een bovengemiddeld ontwikkelde gehoorzaamheid aan gezag, of een onvoorwaardelijk vertrouwen in de medische stand. Het maakt niet veel uit.
Ik denk dat de relativerende visie de juiste is, want we hebben niet bepaald extreem vertrouwen in de medische stand en zijn al helemaal niet gezagsgetrouw.
Belangrijk is echter dat je oog krijgt voor het feit dat anderen ook anders kunnen zijn. En dat dat juist van waarde is in een maatschappij. Dat een uniform denkraam en een onvoorwaardelijk geloof in de onfeilbaarheid van lieden met een witte jas geen vanzelfsprekendheid is.
Lijkt me logisch. Het zijn mensen en er kunnen fouten gemaakt worden.
En al helemaal niet nu deze mensen worden geacht te beschikken over leven en dood, waar ze voorheen (in principe) slechts gebonden waren aan hun eed om te strijden voor elk leven.
De procedures rondom euthanasie heb ik zelf als extreem lastig ervaren Jaap. Het is echt niet zo dat er "even" een arts komt die de patiënt een spuitje geeft. Jij doet voorkomen alsof een arts zo even beslist over leven en dood. Terwijl het vaak langdurige processen zijn, die ook nog eens getoetst worden door een tweede arts. En dan vaak moet de patiënt ook nog genoegen nemen met de passieve vorm van euthanasie, de palliatieve sedatie.
