Geld krijgen van ouders??

Sweetcandy, ik respecteer je standpunt hoor, maar begrijpen doe ik het niet helemaal. Als jouw ouders jou iets willen geven omdat ze het kunnen en willen, waarom zou je het dan weigeren? Maakt het jou een minder mens? Mij in ieder geval niet...

Sweetcandy, ik snap dat je niet afhankelijk van je ouders wilt zijn. Maar bijvoorbeeld een enveloppe met inhoud met Sinterklaas of kerst is toch gewoon leuk??



Overigens heb ik ook nooit iets gekregen totdat mijn vader ziek werd en het huis werd verkocht. Mijn moeder was al bijna 20 jaar daarvoor overleden.

We hebben toen het bedrag gekregen dat ouders eenmalig mogen schenken aan hun kind(eren).

Maar auto's, huizen, kleding, boodschappen etc etc etc heb ik nooit gekregen.



Overigens is het belastingtechnisch gezien gewoon heel erg slim om aan 'estate-planning' te doen.

Als ouders jaarlijks het vrijgestelde bedrag schenken, scheelt dat al. Daarnaast kost 5 * 20.000 Euro schenken een stuk minder aan belasting dan in 1 keer 100.000 Euro ontvangen.



Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik vind het wel te gek als ouders hun kind(eren) van alles toestoppen en vervolgens zelf niet meer op vakantie kunnen. Dat zou ik als kind ook nooit willen.



Overigens hebben schoonzus en zwager wel beknibbeld op 'luxe uitgaven' omdat ze het belangrijk vonden dat hun kinderen (2 afgestudeerd, 1 bijna) hun studie zonder schuld konden afronden. Dat vind ik toch wel iets anders (investeren in de toekomst) dan je kind dure luxe-goederen geven en zelf niet op vakantie kunnen.

Ik wil wel financieel onafhankelijk zijn en mezelf kunnen redden, maar vind 't niet erg als daarnaast mijn ouders dingen zouden willen geven. Ik ben nu pas net afgestudeerd, dus geen flauw idee hoe dat later zal gaan, mijn ouders zijn wel gul maar niet zo rijk dat ze zomaar hun kinderen auto's cadeau gaan doen zonder er bij na te denken.



Sweetcandy, weet je wel at het betekent 'met de warme hand geven' want een bank kan dat nl. niet...

Pauline, dat zou ik ook gek vinden. Aan de andere kant zou ik 't ook raar vinden als kinderen bv. geen geld hebben voor een wasmachine en ouders hebben genoeg geld voor twintig wasmachines dat ze dan niet bijspringen.

Kan me trouwens ook best voorstellen dat dit gebeurt in de vorm van een lening, en ik zou dat bv. bij mijn broers ook doen zonder na te denken.

HoiPippiLangkous schreef op 22 juli 2008 @ 10:15:

Barbarella, dat zegt ze toch niet?

Het is BarbaBella.



En ja, ik vind dat ze dat wel zegt. Zo komt het in ieder geval op me over.

Heerlijk lijkt me dat, iets van je ouders extra krijgen.

Ik krijg zelf heel af en toe iets, maar mijn ouders kregen ieder jaar een vast bedrag van mijn opa. Dat heb ik niet.

Wel hoop ik dat als mijn dochter volwassen is, ik dat voor haar kan doen. Dan moet het er wel echt af kunnen, maar daar werk ik nu al aan.

Ik denk niet dat je er minder zelfstandig van wordt. Het is meer een uiting van de familieband, je zorgt dat iedereen in jou familie het goed heeft, dat gevoel.

Wat ik wel erg jammer vind. Ik heb zelf voor mij middelbare school moeten werken. Dat zou ik mijn kinderen dus nooit laten doen.

Bar Ba Bella, ik denk dat dat altijd wel een beetje zo is. Ik heb zelf een vriendin die alles krijgt van thuis en waar ze ook veel hebben thuis (wij zijn voorin de twintig, zij studeert nog), en ik merk aan haar dat ze dat eigenlijk als vanzelfsprekend beschouwt. Dat merk ik aan haar gedrag; ik denk dat ze zich wel bewust is van de bevoorrechte positie en de luxe, alleen je went er gewoon aan denk ik.

Ikzelf ben nooit echt verwend, ook niets tekort gekomen, en heb me altijd een zondagskind gevoeld en ben me erg bewust geweest van het geluk om in mijn familie en in dit land geboren te worden. Nu woon ik in 't buitenland en moet ik heel veel dingen écht alleen doen, en merk ik dat ik ook gewend ben aan de luxe van altijd je ouders als back-up. Dat is gewoon niet vermijden.

Ook niet erg vind ik hoor, mijn vriend is vanaf zijn achttiende uit huis en uit het land en heeft écht zijn eigen boontjes moeten doppen qua alles, en ik merk zeker wel verschil tussen ons. Toch denk ik dat hij zijn kinderen ook graag de vanzelfsprekendheid wil geven dat papa en mama het wel op kunnen lossen die ik heb (en die vrijwel iedereen heeft die ik ken).

Ik vind het juist slim van ouders om bij leven te schenken dan bij hun dood hun hele vermogen waarvan er dan een deel succesierechten over moet worden betaald.Wij zijn dat ook van plan bij onze zoons,in ieder geval als ze op zichzelf gaan wonen/samenwonen/huwelijk dan kunnen ze een grotere financiele bijdrage goed gebruiken.

Mijn ouders hebben ook mijn studie geheel betaald,mijn rijbewijs met een auto.Toen ik uit huis ging had ik een goed betaalde full time baan en kon ik mezelf wel redden,ik heb geen financiele ondersteuning gehad wat dus ook niet nodig was.Maar als het wel nodig had gebleken hadden mijn ouders me wel geholpen.

Dat vind ik ook Elle Michelle. Als je net een huis koopt, jonge kinderen hebt, etc. dan kan je het geld goed gebruiken. Als je zelf rond de vijftig bent of nog ouder (ervan uitgaande dat je ouders zo lang leven) en je krijgt dan een erfenis, heb je 't hopelijk minder nodig dan in die beginjaren dat je een gezin opstart en je settelt.

Bar_Ba_Bella: Zo was het niet bedoelt. Ik denk dat het gros van de mensen die snel/vroeg hun boontjes moeten doppen ook vroeg zelfstandig en volwassen word. Maar ik zeg niet dat mensen die dan niet moeten dan niet worden. (zie vorige post...) Zoals alles in het leven gaat het er gewoon om in welke gradatie zoiets gaat. Over het algemeen denk ik wel dat mensen die álles van hun ouders krijgen minder zelfstandig zijn.

.

Mijn ouders zijn heel erg rijk, en gelukkig zijn ze ook heel erg gul.

Wat ik nou echt niet snap, is waarom een volwassen vrouw van 29 zichzelf als "meid" presenteert.



Maar wat geld betreft een aanvullende vraag: wie van jullie neemt de ouders in huis als ze hulpbehoevend worden?

.

ElleMichelle schreef op 22 juli 2008 @ 11:14:

Ik vind het juist slim van ouders om bij leven te schenken dan bij hun dood hun hele vermogen waarvan er dan een deel succesierechten over moet worden betaald.

Klopt, dat is ook de redenering van mijn ouders. Zij vinden het nou eenmaal prettiger als hun kinderen profiteren van hun geld in plaats van de belastingdienst



Ik ben trouwens benieuwd wat de "ik-hoef-geen-geld-van-mijn-ouders"-mensen hier vinden van erfenissen. Zou je die ook weigeren of is dat iets heeeeeeel anders dan geld krijgen bij leven?

Euhum, ik help eerder mijn ouders dan andersom.



Ik werk al sinds mijn 16e en ben nu 26 jaar, heb altijd al dus mijn eigen geld gehad.

Nu ik al sinds 2 jaar mijn vaste baan heb en gelukkig een goed salaries heb, ben ik degene die mijn ouders (vooral mijn moeder) vaak een bedrag toestop.

Meestal wil mijn moeder dat niet en dan stop ik het haar stiekem in de tas.

Weet wel dat dat misschien raar is maar zij hebben het niet zo breed en zo een extratje kunnen ze goed gebruiken.

Rider, ik weet wel dat ik nooit voor mijn ouders wil wat mijn oma nu moet doormaken. Die zit hele dagen in een stoel in een verzorgingstehuis, te wachten tot er 's avonds eindelijk iemand langskomt, te wachten op het eten, te wachten om verschoont te worden, te wachten om te mogen douchen, te wachten om naar bed te mogen, te wachten om uit bed gehaald te worden. Als ik moet kiezen tussen dat of bij mijn in huis, dan hoop ik dat ik kan kiezen voor bij mij in huis.

rider schreef op 22 juli 2008 @ 11:19:

Wat ik nou echt niet snap, is waarom een volwassen vrouw van 29 zichzelf als "meid" presenteert.



Maar wat geld betreft een aanvullende vraag: wie van jullie neemt de ouders in huis als ze hulpbehoevend worden?

Ik niet. Maar dat is omdat mijn ouders dat zelf niet willen.

Ik heb ooit aan mijn moeder gevraagd of ze zou willen dat ik haar zou helpen toen het slecht ging met haar (ze heeft zwaar reuma en mijn vader was toen een weekje weg, en moeder dus alleen). Ik heb toen aangeboden dat ik even een weekje weer thuis kwam wonen en zorgverlof opnemen totdat mijn vader weer terug was. Zij wilde dit toen echt niet hebben.

Ze vond dat ze het wel alleen kon en mocht het echt niet lukken ze wel zorg in zou kopen via een bureau. Ik ben toen wel iedere dag bij haar gaan eten en heb voor haar gekookt. Zorgde voor de boodschappen en dan moest ik echt van haar weer vertrekken en lekker mijn eigen ding gaan doen.

Ik zou mijn ouders in huis nemen, zeker weten. Mijn schoonouders trouwens ook, al lijkt me dat wel lastiger. Mijn ouders zijn er zelf nog niet over uit of ze dat zouden willen ja of nee, ze zeggen nu van niet, maar ik denk dat het aan de situatie ligt. Mochten ze echter zó hulpbehoevend worden dat het een dag- en nachttaak is voor ze te zorgen, bijvoorbeeld doordat ze zwaar dementerend zijn en niet meer zelf naar toilet kunnen, kunnen eten, en constant in de gaten moeten worden gehouden, lijkt het mij beter professionele hulp in te schakelen. Ideaal is natuurlijk dat die aan huis komt, maar dat is denk ik wel heel duur. Mijn moeder vindt ook dat als ze een professionele hulp heeft, ze daar meer eisen aan kan stellen omdat ze er voor betaalt, en dat ze bij mij het gevoel zou hebben dat ik haar een gunst verleen en het dus lastiger zou zijn te zeggen dat je iets niet wilt hebben, of dat je juist wil dat ze hun tijd aan dit of dat besteden. Daar zit natuurlijk wel wat in.

Mijn ideaal is bij mijn huis een gedeelte met eigen badkamer en eigen kookgedeelte te hebben, waar mijn ouders en schoonouders kunnen verblijven. Nu al, nu ze nog fit en vitaal zijn, maar ook als ze later oud zijn, zodat je dingen van ze over kan nemen zoals het huishouden en ze toch zelfstandig kunnen wonen.

Wat de financien betreft: soms leggen mijn ouders wat voor mij bij, soms ik voor hun. Hangt er net vanaf wie wat tekort komt en wie er wat over heeft. Het gaat dan om kleine bedragen hoor, maximaal een paar honderd euro, niet om auto's of halve huizen (!).

Wat het in huis nemen betreft: ja! Al zou ik bij mijn ouders in huis gaan wonen (woon zelf op een flatje van 30m2) Mijn vader begint al wat op leeftfijd te raken, dus ik heb er al een beetje over nagedacht en na alles wat ze voor mij (ons) gedaan hebben, 'stop' ik ze niet in een verzorgingstehuis. Hoewel ik het nog niet met mijn vader heb overlegd (wel mijn moeder het aanbod gedaan, die spontaan begon te snikken van ontroering, de schat).

Ik vind het juist altijd leuk voor mensen als hun ouders goed met hun geld zijn omgegaan en ze kunnen helpen. Ik denk dat dat het wat makkelijker maakt in het leven, allemaal.



Zelf heb ik trouwens ook altijd veel van mijn ouders gekregen, met name van mijn moeder. Financieel, maar ook praktisch deed mijn moeder heel veel voor mij, ze maakte mijn hele huis schoon, heeft toen mijn zoon net geboren was me met alles voor hem geholpen ('s nachts uit bed enzo). En ik kreeg bijvoorbeeld een wasmachine en een droger ofzo, of ze betaalde de boodschappen, stopte me 100 euro toe, dat soort dingen.



Helaas was het bij ons thuis zo dat door problemen van mijn vader (en laksigheid/onwetendheid/coulantie van mijn moeder) wij altijd veel financiële problemen hebben gehad. Mijn ouders zijn periodes heel erg vermogend geweest, en vervolgens deed mijn vader weer iets waardoor we dan weer straatarm waren.



Dus een goed voorbeeld qua geld heb ik nooit gehad, het was altijd maar afwachten hoe het met mijn ouders ging en zowel mijn broertje als ik zijn op jonge leeftijd gaan werken en van ons salaris moest dan bijvoorbeeld weer eten gekocht worden omdat mijn vader weer eens ervoor zorgde dat we niks meer hadden.



Dat is altijd zo gebleven, mijn moeder is uiteindelijk om die reden ook van mijn vader gescheiden maar toen was het eigenlijk al te laat. Het laatste jaar van haar leven heb ik dus financieel voor haar moeten zorgen en dat heeft mij in behoorlijke problemen gebracht.



Mijn broer en ik nemen dat onze ouders soms best kwalijk, maar aan de andere kant waren onze ouders dus ook wel erg gul, als ze geld hadden dan kon het allemaal niet op. En praktisch gezien doet mijn vader nog steeds heel veel voor mij, hij brengt me overal naartoe, komt klussen, past op mijn zoon.



Ik ben er dus nogal ambivalent over, ik vind dat de manier waarop je ouders met geld omgingen heel erg veel invloed heeft op je latere leven. Mijn vader en ik hebben ook wel een moeizame relatie, ik kan heel boos op hem zijn dat hij niet gewoon een normale vader is die voor zijn gezin zorgt en ervoor zorgt dat zijn kinderen gewoon wat makkelijker aan het leven beginnen.



Ik heb mijn eigen middelbare school betaald, altijd gewerkt, ben gestopt met mijn studie uit financiële overwegingen en werk me de kolere maar heb nog steeds niet wat leeftijdsgenoten hebben in de zin van een auto, een koophuis, etcetera. Dat is zeker terug te voeren op de rare jeugd die ik qua geld heb gehad en geld is dus ook altijd een heel zwaarbeladen onderwerp voor mij (en mijn broer). Wij gaan beiden raar met geld om, we hangen daar heel veel emotie aan op, en dat komt volgens mij echt door wat we op dat gebied thuis hebben meegemaakt.



Nou ja, lang verhaal, maar wat ik dus zeggen wil: ik ben altijd blij voor mensen die ouders hebben die het wel allemaal goed gedaan hebben en die in staat zijn hen te helpen. Omdat het je leven makkelijker maakt en omdat het je volgens mij een gezondere kijk op geld geeft. Ik kan er wel jaloers op zijn, ik heb ook vriendinnen die nieuwe keukens, nieuwe autos en zelfs huizen van hun ouders krijgen en dan denk ik wel "wauw, had ik dat maar" maar ik misgun het hen niet. Is toch juist fijn voor ze? Want mijn eigen leven vind ik echt geen pretje wat dat betreft en ik was liever minder "volwassen" geweest op dit gebied.

rider schreef op 22 juli 2008 @ 11:19:

Maar wat geld betreft een aanvullende vraag: wie van jullie neemt de ouders in huis als ze hulpbehoevend worden?

Mijn ouders zijn overleden. De ouders van mijn man wonen redelijk dichtbij. Daar zouden we zonder problemen iedere dag meerere keren langs kunnen gaan om zorg te verlenen.



Ik heb niet een dusdanige band met mijn schoonouders dat ik met hun onder één dak zou willen wonen en de volledige zorg voor hun welzijn zou willen dragen.

Zamirah schreef op 22 juli 2008 @ 11:17:

Mijn ouders zijn heel erg rijk, en gelukkig zijn ze ook heel erg gul.

lindy schreef op 22 juli 2008 @ 11:20:

Mijn ouders zijn nu door onverwachte omstandigheden ook rijk.

Er is een verschil tussen rijk zijn en vermogend zijn!!!!

Rijk = minstens 4 of 5 miljoen euro.

Vanaf 1 miljoen euro mag je je vermogend noemen, en wie er bv 400 000 heeft is eerder welstellend.

In zou mijn moeder niet in huis nemen, maar dat zou zij ook niet willen. Omgekeerd zou ik trouwens ook niet meer bij haar gaan wonen, ook al zou dat tijdelijk (financieel bijv.) nodig zijn.

Wat mij betreft heeft dat trouwens niets te maken met het wel of niet krijgen van financiële ondersteuning van je ouders, of bedoel je het als een soort 'terugbetaling' in natura? Ik zal zeker wel heel erg betrokken zijn als ze ouder/ziek wordt en -mocht ze het nodig gaan hebben- ook financieel willen ondersteunen.



(Ik weet wel dat als het nodig is, ik altijd bij mijn moeder terecht zou kunnen en dat ik voor onverwachte uitgaven ook zou kunnen lenen bij haar. Het gaat er ook niet om dat ze het geld niet heeft of dat ze me niet zou willen helpen, maar mijn ouders hebben alles wat ze hebben zelf opgebouwd en vonden het belangrijk dat wij dat ook doen. Met de zekerheid van een vangnet )