Actueel
alle pijlers
Het einde van de PvdA?
vrijdag 26 juni 2009 om 00:24
Artikel van site van Erasmus universiteit:
Het einde van de PvdA?
Arbeiders en schoolmeesters: een huwelijk in crisis
De Rotterdamse cultuursociologen Dick Houtman en Peter Achterberg analyseren in het juninummer van Socialisme & Democratie, het tijdschrift van het wetenschappelijk bureau van de Partij van de Arbeid, de crisis waarin deze partij zich momenteel bevindt. Als het de PvdA niet lukt om haar vanouds gespleten achterban van arbeiders en schoolmeesters bij elkaar te houden, dan kan zij zomaar uiteenvallen en hebben zelfs de resulterende brokstukken niet eens bestaansrecht meer. Voor de arbeiders is er immers al de SP en voor de schoolmeesters zijn er D66 en GroenLinks – partijen met een homogenere achterban en daardoor minder kwetsbaar in de hedendaagse politieke cultuur. Volgens Houtman en Achterberg is het dilemma waarvoor de PvdA staat vrijwel onoplosbaar.
Houtman en Achterberg baseren zich op door hen verricht onderzoek naar de opkomst van een postchristelijke politieke cultuur. De opkomst van nieuw links in de jaren zestig en zeventig, met de roep om vergroting van individuele vrijheid en zelfbeschikking, vormde hierbij het eerste historische markeringspunt. Tweede ontwikkeling is de nieuwrechtse tegenreactie, die in Nederland pas met de opkomst van Pim Fortuyn serieus op stoom kwam. Sindsdien is de roep om culturele assimilatie en het aan banden leggen van de immigratie, net als het protest tegen zelfgenoegzame politieke en bestuurlijke elites, alleen maar luider geworden
De zo ontstane postchristelijke culturele polarisatie stelt de PvdA voor grote problemen met het bij elkaar houden van haar vanouds gespleten achterban, zo stellen Achterberg en Houtman vast. Kiest men voor stevige oppositie tegen Wilders’ PVV om de schoolmeesters te behagen, dan vervreemdt men daarmee de arbeiders van zich. Ziet de PvdA af van zo’n harde koers, dan kunnen de arbeiders wellicht binnenboord worden gehouden, maar worden de schoolmeesters de partij uitgejaagd. Aanvankelijk koos men via de benoeming van de hartstochtelijk voor multiculturele co-existentie pleitende Ella Vogelaar als minister van Wonen, Wijken en Integratie voor de eerste strategie. Toen de PvdA zich de wrange electorale gevolgen hiervan realiseerde, werd er echter voor gekozen om Vogelaar – met dank aan het weblog Geenstijl – beentje te lichten, een actie waarmee men zich de woede van de schoolmeesters op de hals haalde.
Nadere informatie:
Het artikel van prof.dr. Dick Houtman en dr. Peter Achterberg is gratis te downloaden via de UB van de Erasmus Universiteit: http://repub.eur.nl/handle/16162
Meer informatie: Persvoorlichting Faculteit der Sociale Wetenschappen, Marjolein Kooistra
Tel: (010) 408 2135
E-mail: kooistra@remove-this.fsw.eur.nl
23 juni 2009
Ik vraag me wat de consequenties zullen zijn als de PvdA echt zou verdwijnen, wat er dan voor in de plaats komt/zou moeten komen.
(Heb zelf geen idee, heb nog nooit op de PvdA gestemd, maar ben wel erg blij met de dankzij o.a. Drees en Den Uyl verworvenheden w.b. sociale zekerheid en arbeidsrecht.)
Op de site van het AD staan een hoop reakties à la "PvdA weg ermee" en het lijkt wel of men liever wat van die verworvenheden zou inleveren dan dat ze de multiculturele samenleving door de strot werd/wordt geduwd.
Heeft de PvdA het nou echt zo verprutst of zijn ze nu gewoon nu even de politieke pispaal?
Het einde van de PvdA?
Arbeiders en schoolmeesters: een huwelijk in crisis
De Rotterdamse cultuursociologen Dick Houtman en Peter Achterberg analyseren in het juninummer van Socialisme & Democratie, het tijdschrift van het wetenschappelijk bureau van de Partij van de Arbeid, de crisis waarin deze partij zich momenteel bevindt. Als het de PvdA niet lukt om haar vanouds gespleten achterban van arbeiders en schoolmeesters bij elkaar te houden, dan kan zij zomaar uiteenvallen en hebben zelfs de resulterende brokstukken niet eens bestaansrecht meer. Voor de arbeiders is er immers al de SP en voor de schoolmeesters zijn er D66 en GroenLinks – partijen met een homogenere achterban en daardoor minder kwetsbaar in de hedendaagse politieke cultuur. Volgens Houtman en Achterberg is het dilemma waarvoor de PvdA staat vrijwel onoplosbaar.
Houtman en Achterberg baseren zich op door hen verricht onderzoek naar de opkomst van een postchristelijke politieke cultuur. De opkomst van nieuw links in de jaren zestig en zeventig, met de roep om vergroting van individuele vrijheid en zelfbeschikking, vormde hierbij het eerste historische markeringspunt. Tweede ontwikkeling is de nieuwrechtse tegenreactie, die in Nederland pas met de opkomst van Pim Fortuyn serieus op stoom kwam. Sindsdien is de roep om culturele assimilatie en het aan banden leggen van de immigratie, net als het protest tegen zelfgenoegzame politieke en bestuurlijke elites, alleen maar luider geworden
De zo ontstane postchristelijke culturele polarisatie stelt de PvdA voor grote problemen met het bij elkaar houden van haar vanouds gespleten achterban, zo stellen Achterberg en Houtman vast. Kiest men voor stevige oppositie tegen Wilders’ PVV om de schoolmeesters te behagen, dan vervreemdt men daarmee de arbeiders van zich. Ziet de PvdA af van zo’n harde koers, dan kunnen de arbeiders wellicht binnenboord worden gehouden, maar worden de schoolmeesters de partij uitgejaagd. Aanvankelijk koos men via de benoeming van de hartstochtelijk voor multiculturele co-existentie pleitende Ella Vogelaar als minister van Wonen, Wijken en Integratie voor de eerste strategie. Toen de PvdA zich de wrange electorale gevolgen hiervan realiseerde, werd er echter voor gekozen om Vogelaar – met dank aan het weblog Geenstijl – beentje te lichten, een actie waarmee men zich de woede van de schoolmeesters op de hals haalde.
Nadere informatie:
Het artikel van prof.dr. Dick Houtman en dr. Peter Achterberg is gratis te downloaden via de UB van de Erasmus Universiteit: http://repub.eur.nl/handle/16162
Meer informatie: Persvoorlichting Faculteit der Sociale Wetenschappen, Marjolein Kooistra
Tel: (010) 408 2135
E-mail: kooistra@remove-this.fsw.eur.nl
23 juni 2009
Ik vraag me wat de consequenties zullen zijn als de PvdA echt zou verdwijnen, wat er dan voor in de plaats komt/zou moeten komen.
(Heb zelf geen idee, heb nog nooit op de PvdA gestemd, maar ben wel erg blij met de dankzij o.a. Drees en Den Uyl verworvenheden w.b. sociale zekerheid en arbeidsrecht.)
Op de site van het AD staan een hoop reakties à la "PvdA weg ermee" en het lijkt wel of men liever wat van die verworvenheden zou inleveren dan dat ze de multiculturele samenleving door de strot werd/wordt geduwd.
Heeft de PvdA het nou echt zo verprutst of zijn ze nu gewoon nu even de politieke pispaal?
vrijdag 26 juni 2009 om 01:26
vrijdag 26 juni 2009 om 04:25
Ik stemde ooit PvdA. Gewoon omdat ik het op school bij Maatschappijleer geleerd had. Sinds ik het Kieskompas doe ben ik er pas achter dat ik eigenlijk nauwelijks overeenkomst heb met het gedachtengoed. Mijn vriendinnen stemmen ook PvdA, maar ze kunnen niet vaak uitleggen waarom. Ik denk dat er veel mensen uit gewoonte stemmen.
vrijdag 26 juni 2009 om 04:47
quote:LiefSteenbokje schreef op 26 juni 2009 @ 04:25:
Ik stemde ooit PvdA. Gewoon omdat ik het op school bij Maatschappijleer geleerd had.
Huh? Rare school heb jij gehad dan dat ze je indoctrineren met welke partij je moet stemmen.
Heb nooit pvda (of andersoortig links) gestemd en zal 't ook nooit doen.
Ik stemde ooit PvdA. Gewoon omdat ik het op school bij Maatschappijleer geleerd had.
Huh? Rare school heb jij gehad dan dat ze je indoctrineren met welke partij je moet stemmen.
Heb nooit pvda (of andersoortig links) gestemd en zal 't ook nooit doen.
vrijdag 26 juni 2009 om 05:11
@Elninjoo: Nog niet gehoord van het brain-wash programma van links? Ow...
Ik vind overigens wel dat Minister v/d laan z'n werk wel snel opgepakt heeft & agressief Wilders probeert te **aien
Kortom, 'n minster met verdonk-achtige signatuur, maar dan links(er)
Daarmee bedoel ik dus: niet te veel aaien, maar aanpakken waar nodig.
Ik vind overigens wel dat Minister v/d laan z'n werk wel snel opgepakt heeft & agressief Wilders probeert te **aien
Kortom, 'n minster met verdonk-achtige signatuur, maar dan links(er)
Daarmee bedoel ik dus: niet te veel aaien, maar aanpakken waar nodig.
vrijdag 26 juni 2009 om 07:28
quote:LiefSteenbokje schreef op 26 juni 2009 @ 04:25:
Ik stemde ooit PvdA. Gewoon omdat ik het op school bij Maatschappijleer geleerd had. Sinds ik het Kieskompas doe ben ik er pas achter dat ik eigenlijk nauwelijks overeenkomst heb met het gedachtengoed. Mijn vriendinnen stemmen ook PvdA, maar ze kunnen niet vaak uitleggen waarom. Ik denk dat er veel mensen uit gewoonte stemmen.
Je leerde bij maatschappijleer dat je op de PvdA moest stemmen?
Apart...
Veel mensen stemmen denk ik idd uit gewoonte op een partij omdat pa en moe opa en oma ook al op die partij stemden..
Ik stemde ooit PvdA. Gewoon omdat ik het op school bij Maatschappijleer geleerd had. Sinds ik het Kieskompas doe ben ik er pas achter dat ik eigenlijk nauwelijks overeenkomst heb met het gedachtengoed. Mijn vriendinnen stemmen ook PvdA, maar ze kunnen niet vaak uitleggen waarom. Ik denk dat er veel mensen uit gewoonte stemmen.
Je leerde bij maatschappijleer dat je op de PvdA moest stemmen?
Apart...
Veel mensen stemmen denk ik idd uit gewoonte op een partij omdat pa en moe opa en oma ook al op die partij stemden..
vrijdag 26 juni 2009 om 11:18
Den Uyl was toch ook die man die langlopende contracten sloot met o.a. Italië om ons kostbare aardgas voor een habbekrats te verpatsen ?
(hij was bang dat het waardeloos zou worden omdat in de toekomst alle energie uit kerncentrales zou komen)
De man die ging potverteren van de aardasopbrengsten in plaats van investeren ?
De man die de verzorgingsstaat volledig uit de hand liet lopen ("verzorging van de wieg tot het graf") waardoor talloze veeleisende passieve en afhankelijke burgers werden gekweekt ?
De man die veel bedrijven en werkgelegenheid het land uit joeg door te beweren dat alle toekomstige economische groei zou moeten toekomen aan de collectieve sector ? (lees: torenhoge winstbelastingen)
De man die vond dat elke arbeider recht had op een eigen auto maar die verzuimde de verkeersinfrastructuur daar op aan te passen waardoor het verkeer volledig vastliep ?
De man die een gigantisch subsidiebolwerk liet ontstaan waar vage linkse clubjes onduidelijke dingen deden op kosten van de zuchtende belastingbetaler ?
De man die graag "leuke dingen deed voor linkse mensen" ?
Alleen al vanwege die man stem ik nooit van mijn leven op de PvdA.
(hij was bang dat het waardeloos zou worden omdat in de toekomst alle energie uit kerncentrales zou komen)
De man die ging potverteren van de aardasopbrengsten in plaats van investeren ?
De man die de verzorgingsstaat volledig uit de hand liet lopen ("verzorging van de wieg tot het graf") waardoor talloze veeleisende passieve en afhankelijke burgers werden gekweekt ?
De man die veel bedrijven en werkgelegenheid het land uit joeg door te beweren dat alle toekomstige economische groei zou moeten toekomen aan de collectieve sector ? (lees: torenhoge winstbelastingen)
De man die vond dat elke arbeider recht had op een eigen auto maar die verzuimde de verkeersinfrastructuur daar op aan te passen waardoor het verkeer volledig vastliep ?
De man die een gigantisch subsidiebolwerk liet ontstaan waar vage linkse clubjes onduidelijke dingen deden op kosten van de zuchtende belastingbetaler ?
De man die graag "leuke dingen deed voor linkse mensen" ?
Alleen al vanwege die man stem ik nooit van mijn leven op de PvdA.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
vrijdag 26 juni 2009 om 14:30
Met maatschappijleer discussieerden we over allerlei onderwerpen in de politiek. De klas kwam dan uit op een standpunt, wat eigenlijk altijd het standpunt van de leraar was. Dan vertelde hij ons dat dat het standpunt van de PvdA was. Zo leerde je het. Er is ons nooit zomaar gezegd dat we PvdA moesten stemmen.
En het is niet zo raar. Een vriendin die naar het Christelijk lyceum ging kreeg met maatschappijleer te horen dat alleen klein rechts of het CDA een optie was voor een Christen. Die kiest nog steeds daaruit, ook al zou ze liever een Christelijke D66 hebben.
En het is niet zo raar. Een vriendin die naar het Christelijk lyceum ging kreeg met maatschappijleer te horen dat alleen klein rechts of het CDA een optie was voor een Christen. Die kiest nog steeds daaruit, ook al zou ze liever een Christelijke D66 hebben.
vrijdag 26 juni 2009 om 14:51
quote:LiefSteenbokje schreef op 26 juni 2009 @ 14:30:
Met maatschappijleer discussieerden we over allerlei onderwerpen in de politiek. De klas kwam dan uit op een standpunt, wat eigenlijk altijd het standpunt van de leraar was. Dan vertelde hij ons dat dat het standpunt van de PvdA was. Zo leerde je het. Er is ons nooit zomaar gezegd dat we PvdA moesten stemmen.
En het is niet zo raar. Een vriendin die naar het Christelijk lyceum ging kreeg met maatschappijleer te horen dat alleen klein rechts of het CDA een optie was voor een Christen. Die kiest nog steeds daaruit, ook al zou ze liever een Christelijke D66 hebben.je bedoelt een soort van christen unie
Met maatschappijleer discussieerden we over allerlei onderwerpen in de politiek. De klas kwam dan uit op een standpunt, wat eigenlijk altijd het standpunt van de leraar was. Dan vertelde hij ons dat dat het standpunt van de PvdA was. Zo leerde je het. Er is ons nooit zomaar gezegd dat we PvdA moesten stemmen.
En het is niet zo raar. Een vriendin die naar het Christelijk lyceum ging kreeg met maatschappijleer te horen dat alleen klein rechts of het CDA een optie was voor een Christen. Die kiest nog steeds daaruit, ook al zou ze liever een Christelijke D66 hebben.je bedoelt een soort van christen unie
maandag 29 juni 2009 om 11:27
Den Uyl stond voor een sterke regelende overheid die de maakbare samenleving vorm zou geven. Dat gedachtengoed vind je nog steeds terug bij een belangrijk deel van de PvdA.
Ik zie meer in een kleine overheid die zijn kerntaken helder definieert en goed uitvoert, en de rest aan de samenleving zelf overlaat. Maar dat had ik geloof ik al eens gezegd.
Ik zie meer in een kleine overheid die zijn kerntaken helder definieert en goed uitvoert, en de rest aan de samenleving zelf overlaat. Maar dat had ik geloof ik al eens gezegd.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
maandag 29 juni 2009 om 12:29
quote:Donkeyshot schreef op 29 juni 2009 @ 11:27:
Den Uyl stond voor een sterke regelende overheid die de maakbare samenleving vorm zou geven. Dat gedachtengoed vind je nog steeds terug bij een belangrijk deel van de PvdA.
Ik zie meer in een kleine overheid die zijn kerntaken helder definieert en goed uitvoert, en de rest aan de samenleving zelf overlaat. Maar dat had ik geloof ik al eens gezegd.
Het één sluit het ander niet uit. En het ander betekent niet automatisch het één.
Den Uyl trad aan als 'topdog' in de PvdA in 1967, en leidde de Partij tot 1986. Daarnaast was hij voor de PvdA nog Minister President van 1973 tot 1977. Slechts vier jaar. In deze periode werd zijn regering geconfronteerd met de 'olieboycot' vanwege de onvoorwaardelijke steun van het kabinet voor Israël. De gevolgen daarvan waren behóórlijk ingrijpend, en het is de vraag of een ander kabinet de staatsschuld wél binnen de perken had weten te houden, gelet op het gegeven dat nu, bij deze laatste crisis, uitgerekend de meer rechtse regeringen voorop liepen met het laten exploderen van de staatsschuld, en het 'potverteren' ook ná 'Den Uyl' (onder van Agt en Wiegel) gewoon doorging.
De PvdA zelf veranderde in deze periode van een 'arbeiderspartij' naar een 'partij voor schoolmeesters'. Den Uyl zelf had daar een enigszins ongemakkelijk gevoel bij. Zijn kritiek op 'Tien Over Rood' en het 'strategie-denken' dat in het kader van het planmatig besturen van mens en maatschappij opgeld deed binnen de partij, is geen geheim.
In de beeldvorming in het 'Nederlandse' geheugen is toch veel misgegaan, de afgelopen decennia.
Voor de PvdA is de terugweg richting 'arbeiderspartij' afgesloten door de SP, en vreet de 'schoolmeestersclub' van Wilders het huidige fundament aan.
Den Uyl stond voor een sterke regelende overheid die de maakbare samenleving vorm zou geven. Dat gedachtengoed vind je nog steeds terug bij een belangrijk deel van de PvdA.
Ik zie meer in een kleine overheid die zijn kerntaken helder definieert en goed uitvoert, en de rest aan de samenleving zelf overlaat. Maar dat had ik geloof ik al eens gezegd.
Het één sluit het ander niet uit. En het ander betekent niet automatisch het één.
Den Uyl trad aan als 'topdog' in de PvdA in 1967, en leidde de Partij tot 1986. Daarnaast was hij voor de PvdA nog Minister President van 1973 tot 1977. Slechts vier jaar. In deze periode werd zijn regering geconfronteerd met de 'olieboycot' vanwege de onvoorwaardelijke steun van het kabinet voor Israël. De gevolgen daarvan waren behóórlijk ingrijpend, en het is de vraag of een ander kabinet de staatsschuld wél binnen de perken had weten te houden, gelet op het gegeven dat nu, bij deze laatste crisis, uitgerekend de meer rechtse regeringen voorop liepen met het laten exploderen van de staatsschuld, en het 'potverteren' ook ná 'Den Uyl' (onder van Agt en Wiegel) gewoon doorging.
De PvdA zelf veranderde in deze periode van een 'arbeiderspartij' naar een 'partij voor schoolmeesters'. Den Uyl zelf had daar een enigszins ongemakkelijk gevoel bij. Zijn kritiek op 'Tien Over Rood' en het 'strategie-denken' dat in het kader van het planmatig besturen van mens en maatschappij opgeld deed binnen de partij, is geen geheim.
In de beeldvorming in het 'Nederlandse' geheugen is toch veel misgegaan, de afgelopen decennia.
Voor de PvdA is de terugweg richting 'arbeiderspartij' afgesloten door de SP, en vreet de 'schoolmeestersclub' van Wilders het huidige fundament aan.
dinsdag 30 juni 2009 om 00:39
Ik weet niet of een verband bestaat tussen het aantal zetels in de peilingen m.b.t. de onderlinge ruzies, het geroddel en interne afrekeningen.
Veel kopstukken lijken daar hun handelsmerk van te hebben gemaakt.
De bovenste laag van de Pvda lijkt dit soort mensen om zich heen te hebben verzameld met als beloning een lidmaatschap van de tweede kamer.
Dat de debutanten in de tweede kamer van in dit geval de Pvda hun zetel niet te danken hebben aan hun politieke visie is zo klaar als een klontje.
In het verleden heb ik 1 voorbeeld gegeven van een mevrouw die vanuit het niets lid is geworden van de tweede kamer voor de Pvda.
Er zullen heus wel meer van dit soort mensen zijn en niet alleen binnen de Pvda.
De vraag wat hen aan die positie helpt is daarmee echter nog niet beantwoord.
Enig organisatorisch talent moet zij wel hebben.
Wat waarschijnlijker lijkt is dat de kopstukken zichzelf vooral naar boven weten te werken door middel van een niets ontziend spel van aantrekken en afstoten van mensen die men nodig denkt te hebben of denkt te kunnen missen.
Dergelijke acties maken de leiders vanzelfsprekend niet geliefd bij hun slachtoffers, maar op deze manier kunnen zij zich wel ontdoen van lastige criticasters.
Tegelijkertijd laten zij op deze manier ook merken wat er met je kan gebeuren als je de elite tegen je krijgt: dan komen tal van gegevens bij tegenstanders of op televisie en in de kranten terecht.
De aanhang van Wouter Bos en de Pvda blijft op deze manier natuurlijk wel beperkt, maar de eerste prioriteit voor Wouter Bos, te weten het partijleiderschap is in ieder geval onbedreigd.
Dit geldt vanzelfsprekend ook voor leden van de tweede kamer die hem welwillend zijn.
Hun baan is daarmee natuurlijk ook veilig gesteld.
Er blijft echter een verschil tussen leiding geven en de baas spelen.
De kiezer bepaalt uiteindelijk wie of wat hun steun verdienen.
Veel kopstukken lijken daar hun handelsmerk van te hebben gemaakt.
De bovenste laag van de Pvda lijkt dit soort mensen om zich heen te hebben verzameld met als beloning een lidmaatschap van de tweede kamer.
Dat de debutanten in de tweede kamer van in dit geval de Pvda hun zetel niet te danken hebben aan hun politieke visie is zo klaar als een klontje.
In het verleden heb ik 1 voorbeeld gegeven van een mevrouw die vanuit het niets lid is geworden van de tweede kamer voor de Pvda.
Er zullen heus wel meer van dit soort mensen zijn en niet alleen binnen de Pvda.
De vraag wat hen aan die positie helpt is daarmee echter nog niet beantwoord.
Enig organisatorisch talent moet zij wel hebben.
Wat waarschijnlijker lijkt is dat de kopstukken zichzelf vooral naar boven weten te werken door middel van een niets ontziend spel van aantrekken en afstoten van mensen die men nodig denkt te hebben of denkt te kunnen missen.
Dergelijke acties maken de leiders vanzelfsprekend niet geliefd bij hun slachtoffers, maar op deze manier kunnen zij zich wel ontdoen van lastige criticasters.
Tegelijkertijd laten zij op deze manier ook merken wat er met je kan gebeuren als je de elite tegen je krijgt: dan komen tal van gegevens bij tegenstanders of op televisie en in de kranten terecht.
De aanhang van Wouter Bos en de Pvda blijft op deze manier natuurlijk wel beperkt, maar de eerste prioriteit voor Wouter Bos, te weten het partijleiderschap is in ieder geval onbedreigd.
Dit geldt vanzelfsprekend ook voor leden van de tweede kamer die hem welwillend zijn.
Hun baan is daarmee natuurlijk ook veilig gesteld.
Er blijft echter een verschil tussen leiding geven en de baas spelen.
De kiezer bepaalt uiteindelijk wie of wat hun steun verdienen.
dinsdag 30 juni 2009 om 10:19
Een partij die het moeilijk heeft in de peilingen, of wordt geconfronteerd met een stevig verlies bij verkiezingen, raakt vrijwel altijd beklemd tussen groepen binnen het 'kader' van de partij die de oorzaak bij uiteenlopende factoren leggen. Van een zakelijk conflict mondt dat vervolgens uit in diepgaande persoonlijke conflicten, zeker waar nog 'oud zeer' broeit, of waar een politicus die zwaar leunt op het populistisch sentiment de centrale thema's van de partij verloochent, zoals bij Wilders en Verdonk binnen de VVD het geval was.
Voor de functie van kamerlid zijn uiteenlopende kwaliteiten vereist, mede afhankelijk van de grootte van de partij, en de 'portefeuille'. Voor sommige 'portefeuilles' is het een aanbeveling als men goed op de hoogte is van diverse 'dossiers', en zijn andere kwaliteiten (zoals relationele, bestuurlijke of redenaarstalent) van ondergeschikt belang.
Het is intrigerend dat deze dynamiek de last vooral bij de partijen op de 'vleugels van de regeringsmacht' legt. Een CDA dat de ene keer met de VVD, en de andere keer met de PvdA regeert, heeft minder last van deze golfbewegingen. Ook de partijen die niet aan de regering deelnemen hebben er minder last van.
Op zich is die dynamiek niet ongezond, omdat daardoor de partij die het betreft wordt 'opgeschud'. En opportunisten, zoals Wilders en Verdonk bij de VVD, en Fortuyn bij de PvdA, vallen dan van de wagen.
Een relatief nieuw fenomeen is dat die afvallers succesvol zijn als ze vervolgens voor zichzelf beginnen, en dat is zo sinds 'Paars' zijn intrede deed, en VVD en PvdA de handen ineensloegen om nu eens het CDA buiten de deur te houden. De 'Vleugels' hielden daardoor op met 'klapwieken', en alle partijen vertegenwoordigden ineens 'het midden'. Bij de kiezer ontstond zo het gevoel dat het geen ene sodemieter uitmaakte op wie je stemde, en daardoor ontstond binnen die gevestigde partijen een middelpunt-vliedende kracht van ontevredenheid die nauwelijks concreet was, maar wel héél virulent.
Dat de kiezer zich niet bewoog, maar liet meesleuren op golven van spasmodische onvrede, waarbij de onvrede zelf de voornaamste bindende factor was, zonder dat men zich afvroeg of er een samenhang was, en welke oplossingen wenselijk waren om het ongenoegen weg te nemen, is zowel opzienbarend, voor een ontwikkeld land, als beangstigend.
Mensen die objectief totaal niet bij elkaar lijken te passen qua maatschappelijke opvattingen voelen zich verbonden door hun afkeer van 'Bak-ellende'. En niet eens de persoon, waar ze weinig meer van weten dan hoe hij er uitziet.
Zowel de PvdA als de VVD verkeren in crisis, en het is wezenlijk een identieke crisis qua 'beeld', ook al zijn de schisma's anders, en zitten ze enigszins 'uit fase' door de terugkeer naar het traditionele beeld van het CDA dat de ene keer met de PvdA, en de andere keer met de VVD wenst te regeren.
Voor beide partijen geldt dat men af moet van het idee dat er ruimte is voor een brede 'Volkspartij', en antwoord moet geven op de vraag wat men wil zijn, voor welke kiezer. En dat 'Volkspartij'-idee over moet laten aan Wilders c.s., die het zich (nog) kan veroorloven om alles te beloven aan iedereen, omdat hij het niet waar hoeft te maken, en de kiezer in dat segment alleen maar pathologisch ontevreden is.
Voor de functie van kamerlid zijn uiteenlopende kwaliteiten vereist, mede afhankelijk van de grootte van de partij, en de 'portefeuille'. Voor sommige 'portefeuilles' is het een aanbeveling als men goed op de hoogte is van diverse 'dossiers', en zijn andere kwaliteiten (zoals relationele, bestuurlijke of redenaarstalent) van ondergeschikt belang.
Het is intrigerend dat deze dynamiek de last vooral bij de partijen op de 'vleugels van de regeringsmacht' legt. Een CDA dat de ene keer met de VVD, en de andere keer met de PvdA regeert, heeft minder last van deze golfbewegingen. Ook de partijen die niet aan de regering deelnemen hebben er minder last van.
Op zich is die dynamiek niet ongezond, omdat daardoor de partij die het betreft wordt 'opgeschud'. En opportunisten, zoals Wilders en Verdonk bij de VVD, en Fortuyn bij de PvdA, vallen dan van de wagen.
Een relatief nieuw fenomeen is dat die afvallers succesvol zijn als ze vervolgens voor zichzelf beginnen, en dat is zo sinds 'Paars' zijn intrede deed, en VVD en PvdA de handen ineensloegen om nu eens het CDA buiten de deur te houden. De 'Vleugels' hielden daardoor op met 'klapwieken', en alle partijen vertegenwoordigden ineens 'het midden'. Bij de kiezer ontstond zo het gevoel dat het geen ene sodemieter uitmaakte op wie je stemde, en daardoor ontstond binnen die gevestigde partijen een middelpunt-vliedende kracht van ontevredenheid die nauwelijks concreet was, maar wel héél virulent.
Dat de kiezer zich niet bewoog, maar liet meesleuren op golven van spasmodische onvrede, waarbij de onvrede zelf de voornaamste bindende factor was, zonder dat men zich afvroeg of er een samenhang was, en welke oplossingen wenselijk waren om het ongenoegen weg te nemen, is zowel opzienbarend, voor een ontwikkeld land, als beangstigend.
Mensen die objectief totaal niet bij elkaar lijken te passen qua maatschappelijke opvattingen voelen zich verbonden door hun afkeer van 'Bak-ellende'. En niet eens de persoon, waar ze weinig meer van weten dan hoe hij er uitziet.
Zowel de PvdA als de VVD verkeren in crisis, en het is wezenlijk een identieke crisis qua 'beeld', ook al zijn de schisma's anders, en zitten ze enigszins 'uit fase' door de terugkeer naar het traditionele beeld van het CDA dat de ene keer met de PvdA, en de andere keer met de VVD wenst te regeren.
Voor beide partijen geldt dat men af moet van het idee dat er ruimte is voor een brede 'Volkspartij', en antwoord moet geven op de vraag wat men wil zijn, voor welke kiezer. En dat 'Volkspartij'-idee over moet laten aan Wilders c.s., die het zich (nog) kan veroorloven om alles te beloven aan iedereen, omdat hij het niet waar hoeft te maken, en de kiezer in dat segment alleen maar pathologisch ontevreden is.
dinsdag 7 juli 2009 om 17:38
Het maakt niet uit of de Pvda in een dip zit of niet.
Politieke partijen komen en gaan, maar politici en ambtenaren zullen blijven bestaan.
De meeste politici zijn nu eenmaal r*tten die een partij niet kiezen om haar historische achtergrond en ideologie.
Zij willen simpelweg acteren zonder acteur te hoeven zijn.
Het is daarnaast ook zo dat politici gezien worden als opportunisten.
De Pvda heeft gewoon de pech dat zij van alle politieke partijen het meest wordt geassocieerd met deze negatieve eigenschappen.
Het voordeel van de Pvda t.o.v. de PVV is dat de Pvda al een stuk langer bestaat en waarchijnlijk ook langer zal bestaan.
Ik acht het uithoudingsvermogen van de Pvda een stuk groter.
Pim Fortuyn en Frits Bolkestein hadden wel degelijk kwaliteiten in tegenstelling tot de sluwe Geert Wilders.
Veel staatsburgers nemen echter genoegen met minder.
Dit is een mazzeltje voor Geert Wilders.
Niet iedereen komt in aanmerking voor mazzeltjes!
Politieke partijen komen en gaan, maar politici en ambtenaren zullen blijven bestaan.
De meeste politici zijn nu eenmaal r*tten die een partij niet kiezen om haar historische achtergrond en ideologie.
Zij willen simpelweg acteren zonder acteur te hoeven zijn.
Het is daarnaast ook zo dat politici gezien worden als opportunisten.
De Pvda heeft gewoon de pech dat zij van alle politieke partijen het meest wordt geassocieerd met deze negatieve eigenschappen.
Het voordeel van de Pvda t.o.v. de PVV is dat de Pvda al een stuk langer bestaat en waarchijnlijk ook langer zal bestaan.
Ik acht het uithoudingsvermogen van de Pvda een stuk groter.
Pim Fortuyn en Frits Bolkestein hadden wel degelijk kwaliteiten in tegenstelling tot de sluwe Geert Wilders.
Veel staatsburgers nemen echter genoegen met minder.
Dit is een mazzeltje voor Geert Wilders.
Niet iedereen komt in aanmerking voor mazzeltjes!
dinsdag 7 juli 2009 om 18:33
Ik deel de analyse van de 'professoren' niet, en zo verwonderlijk is dat niet als je kijkt waar het artikel vandaan komt. Totaal onbetrouwbaar en nietszeggend. Het is nu duidelijk weer paniekvoetbal bij de pvda. Bij ieder teleurstellend resultaat ontstaat een wantrouwen in de leiding, en er klimt altijd een groep in de pen om de leiding over te nemen. Om toch inhoudelijk op de zaak in te gaan, een andere 'tweedeling' is het verschil tussen de oude generatie die verworven rechten wil houden, en de nieuwe generatie die er voor opdraait. De moderne arbeider is intelligenter en beter opgeleid dan de schoolmeester, etc.
Overigens, voor TO, geloof niet alle linkse praatjes over de 'helden' als Drees and Den Uyl. De 'verworvenheden' zijn, voor de jonge generatie, alweer grotendeels afgebroken, en lang niet zo uniek als men misschien denkt. De meeste Europese landen kennen wel een of andere vorm van staatspensioen en bijstand.
De wereld is enorm veranderd sinds het conflict tussen 'arbeid' en 'kapitaal'. Waarom doet men net alsof politieke partijen die niet meer dan 2 a 3 generaties meegegaan zijn, absolute constanten zijn ?
Overigens, voor TO, geloof niet alle linkse praatjes over de 'helden' als Drees and Den Uyl. De 'verworvenheden' zijn, voor de jonge generatie, alweer grotendeels afgebroken, en lang niet zo uniek als men misschien denkt. De meeste Europese landen kennen wel een of andere vorm van staatspensioen en bijstand.
De wereld is enorm veranderd sinds het conflict tussen 'arbeid' en 'kapitaal'. Waarom doet men net alsof politieke partijen die niet meer dan 2 a 3 generaties meegegaan zijn, absolute constanten zijn ?
woensdag 8 juli 2009 om 18:07
quote:Vent70 schreef op 07 juli 2009 @ 18:33:
(..)De wereld is enorm veranderd sinds het conflict tussen 'arbeid' en 'kapitaal'. Waarom doet men net alsof politieke partijen die niet meer dan 2 a 3 generaties meegegaan zijn, absolute constanten zijn ?
Dat conflict is nog altijd springlevend. Het heeft alleen een ander 'smoel' gekregen, ook al omdat de 'arbeiders' zich amper nog in ons deel van de wereld bevinden. En voorzover ze nog wel in onze samenleving actief zijn, hebben ze indrukwekkende namen gekregen die hen het gevoel geven belangrijk te zijn. Dat 'boerenbedrog' heeft opvallend heilzaam gewerkt in de samenleving waar wij deel van uitmaken. De 'arbeider' van nu identificeert zich meer met multimiljonairs uit de showbiz, dan met de 'allochtone schoonmaker'. En de arbeider van nu heeft geen betere opleiding genoten dan de docent, maar dat deert hem in het geheel niet. Elke mening telt, met of zonder onderbouwing, en wat dat betreft heeft het 'maaiveld' concept van de 'polder' genadeloos toegeslagen.
Bij het analyseren van opkomst en ondergang van politieke partijen valt toch op dat, anders dan jij stelt, er juist sprake is van een tamelijk grote continuïteit in de Nederlandse politiek. Afsplitsingen en fusies vertroebelen het beeld enigszins, maar in feite zitten we in Nederland al sinds de geboorte van de parlementaire democratie naar het vertrouwd beeld te kijken. Liberalen, Socialisten/Sociaal-Democraten en Confessionele partijen maken al sinds het vroegste begin de dienst uit. En wat dát betreft begrijp ik het wel als mensen 'eens wat anders' willen.
Probleem is alleen dat 'wat anders' nogal riskant is als je al doende een sociaal-populist of nationaal-populist (of nationaal-socialistische populist) in het zadel helpt. Dat is in het verleden ook geprobeerd, en niet bijster goed bevallen.
Als 'anders' zich niet zou toespitsen op een gecultiveerde en door de media gesanctioneerde persoonsverheerlijking, zoals bij Wilders, maar een partij in het zadel helpt met een 'nieuw elan', een gebalanceerde visie op de samenleving en'of een nieuwe ideologie, dan zou dat niet slecht hoeven zijn.
Maar we mogen in die zin ook niet blind zijn voor het vermogen van partijen om zichzelf te hervormen, en een nieuwe 'lease-on-life' te rechtvaardigen. Dat geldt ook voor de PvdA, en zelfs voor de PVV.
(..)De wereld is enorm veranderd sinds het conflict tussen 'arbeid' en 'kapitaal'. Waarom doet men net alsof politieke partijen die niet meer dan 2 a 3 generaties meegegaan zijn, absolute constanten zijn ?
Dat conflict is nog altijd springlevend. Het heeft alleen een ander 'smoel' gekregen, ook al omdat de 'arbeiders' zich amper nog in ons deel van de wereld bevinden. En voorzover ze nog wel in onze samenleving actief zijn, hebben ze indrukwekkende namen gekregen die hen het gevoel geven belangrijk te zijn. Dat 'boerenbedrog' heeft opvallend heilzaam gewerkt in de samenleving waar wij deel van uitmaken. De 'arbeider' van nu identificeert zich meer met multimiljonairs uit de showbiz, dan met de 'allochtone schoonmaker'. En de arbeider van nu heeft geen betere opleiding genoten dan de docent, maar dat deert hem in het geheel niet. Elke mening telt, met of zonder onderbouwing, en wat dat betreft heeft het 'maaiveld' concept van de 'polder' genadeloos toegeslagen.
Bij het analyseren van opkomst en ondergang van politieke partijen valt toch op dat, anders dan jij stelt, er juist sprake is van een tamelijk grote continuïteit in de Nederlandse politiek. Afsplitsingen en fusies vertroebelen het beeld enigszins, maar in feite zitten we in Nederland al sinds de geboorte van de parlementaire democratie naar het vertrouwd beeld te kijken. Liberalen, Socialisten/Sociaal-Democraten en Confessionele partijen maken al sinds het vroegste begin de dienst uit. En wat dát betreft begrijp ik het wel als mensen 'eens wat anders' willen.
Probleem is alleen dat 'wat anders' nogal riskant is als je al doende een sociaal-populist of nationaal-populist (of nationaal-socialistische populist) in het zadel helpt. Dat is in het verleden ook geprobeerd, en niet bijster goed bevallen.
Als 'anders' zich niet zou toespitsen op een gecultiveerde en door de media gesanctioneerde persoonsverheerlijking, zoals bij Wilders, maar een partij in het zadel helpt met een 'nieuw elan', een gebalanceerde visie op de samenleving en'of een nieuwe ideologie, dan zou dat niet slecht hoeven zijn.
Maar we mogen in die zin ook niet blind zijn voor het vermogen van partijen om zichzelf te hervormen, en een nieuwe 'lease-on-life' te rechtvaardigen. Dat geldt ook voor de PvdA, en zelfs voor de PVV.
