Het Racisme in Nederland Wat Volgens Vele Niet Bestaat!

Ik vind dat je van anderen moet houden ongeacht hun huidskleur en dat het gaat om de binnenkant, als jij alleen valt op donker gekleurde mensen valt omdát ze donkergekleurd zijn, dan denk ik persoonlijk dat dat erger is.



Ik ben zelf vrouw en zou over de reacties op een foto van allemaal blonde vrouwen bij elkaar en de reacties die mannen daar dan op zullen geven, mijn schouders over ophalen. Zeker als er net een oudejaarsconference van Joep gegeven zou zijn.

[quote]sproetneus schreef op 08 januari 2015 @ 01:36:

Even gevoelens spuien (sorry voor de typefouten)



Al heel mijn leven wanneer ik een blank vriendje heb krijg ik dat liedje van duo penotti naar mijn hoofd geslingerd.

Vandaag heb ik mijn profielfoto van fb verandert naar een foto van mij en mijn huidige vriendje and guess what, een vriend van mij zet de clip van de reclame van duo penotti eronder. Ik weet dat hij het oprecht grappig bedoeld. Maar toen ik dat net zag kon ik wel huilen. Ik kan mijn mannetje goed staan met harde racistische zaken. Maar deze kleine sluimerende dingen... Vooral omdat bij dit liedje al zoveel negatieve emoties en herinneringen losmaken.



Ik heb hem net verteld hoe ik me over zijn comment voel. Hij schrok daar ontzettend van en hij schaamt zich ook, Zoals ik al zei, ik wist dat hij het niet zo bedoelde. Ik wist dat wnneer ik mijn associaties met dit liedje met hem zou delen dat hij hem zeker zou verwijderen. Maar toch

Het zijn deze kleine dingen die we naar elkaar moeten uitspreken dat het gewoon niet oke is. Veel mensen hebben gewoon niet door wat ze kunnen aanrichten. We moeten als maatschappij met elkaar blijven communiceren.[/quote]





Helemaal mee eens!

Maar als ik op mijn voornamelijk mannelijke werkwereld hoor dat alle vrouwen hoeren zijn omdat Joep een conference gaf, dan trek ik me dat niet persoonlijk aan, want ik ken mijn collega's (en hun partners) en Joep ondertussen ook wel een beetje.



En ook al heb ik regelmatig te maken met seksisme op mijn werk, mannen die vinden dat een vrouw niet hoort te werken en een man moet hebben om voor haar te zorgen etc. en daarbij dit soort argumenten ook gebruiken in discussies over mijn salaris, ik heb gewoon werk en ze gaan nog steeds met mij om.



Zoiets als Duo Penotti, hinderlijk zeker, gemengde relaties niet meer zien als gemengde relaties maar gewoon een relatie komt hier nog wat minder voor dan in "Amerika" en dat is jammer, maar vanwege het feit dat iets nog wat minder gewoon is, is zo'n opmerking meer bedoeld als opsteker dan als afkraker.



En ook al kan ik mij voorstellen dat je daar verdrietig door kan worden, het is niet zo dat de vriend hier racisme mee bedoeld. Anders zou het nu niet meer je vriend zijn toch?



Duo Penotti is volgens mij ook niet veroordeeld, beide kleuren zitten evenveel in het potje toch?

dan ben ik toch benieuwd waar jij werkt, Peakzwart, want ik heb sinds ik begin jaren tachtig op de arbeidsmarkt kwam, zoiets nog nooit gehoord. En ik heb o.a. gewerkt bij een aannemingsbedrijf dus ook wel echt een "mannenwereld". Er liepen exemplaren tussen, maar nog nooit heeft iemand gezegd dat ik niet zou moeten werken omdat ik een vrouw ben en mijn man voor me zou moeten zorgen.

Sterker nog specifiek deze stelling (naast andere ideeën) hebben zelfs twee mensen tegen mij gezegd, beide in een positie die ging over mijn verdiende geld namelijk salaris en mijn pensioen. Dat het jou als persoon (nog) niet is overkomen terwijl je o.a. gewerkt hebt bij een aannemingsbedrijf wil nog niet zeggen dat het niet voorkomt.

Thatcher, dat was pas een wijf.

http://www.trouw.nl/tr/nl ... enoten-niet-vooruit.dhtml



Thatcher hielp haar seksegenoten niet vooruit

Arjen van der Horst − 15/04/13, 14:30

© afp. Margaret Thatcher.



Bij het standbeeld van Margaret Thatcher in het parlement ligt een handgeschreven briefje, achtergelaten door een anonieme bewonderaar. "U was een inspiratiebron voor vrouwen." Niet iedereen in de Houses of Parliament is het daarmee eens. "Akkoord, zij was de eerste premier van het vrouwelijk geslacht. Maar was ze een vrouw? Wat mij betreft niet", zei Labour-parlementariër Glenda Jackson tijdens een speciale Lagerhuiszitting afgelopen woensdag. Zoals met alles rond Thatcher roept ook haar vrouwelijkheid tegengestelde reacties op.



Margaret Thatcher kende als geen ander de obstakels die de Britse maatschappij opwierp voor vrouwen. Na een aantal mislukte pogingen werd ze in 1959 gekozen als Lagerhuislid voor het kiesdistrict Finchley, tegen de zin van een aanzienlijk deel van de lokale partijafdeling, dat niet vertegenwoordigd wenste te worden door een vrouw. Thatcher klom op in een partij die door en door mannelijk was. Conservatieve leiders waren in die jaren producten van exclusieve privéscholen en topuniversiteiten als Oxford en Cambridge. Voor vrouwen was nauwelijks ruimte. Laat staan voor een eenvoudige kruideniersdochter uit Grantham.



'Handbagging'

Het was haar onverzettelijkheid die haar naar de top bracht, maar Thatcher was geen feminist. Daar liet ze zelf geen misverstand over bestaan. "Feministen haten me, toch?", zei ze in 1982 tegen haar adviseur Paul Johnson. "Ik kan het ze niet kwalijk nemen, want ik haat feminisme. Het is vergif." Ze kreeg ooit de vraag hoe het is om een vrouwelijke premier te zijn. "Ik heb geen idee", antwoordde ze. "Ik heb het alternatief nooit ervaren."



Niet dat ze geen gebruik maakte van haar vrouwelijkheid. Ze had een agressieve manier van politiek bedrijven, maar ze kwam er vaak mee weg omdat ze vrouw was. Haar kledingstijl - strakke kapsels en blauwe mantelpakjes - was een voorloper van wat de vrouwenmode in de jaren tachtig zou typeren als power dressing. Haar handtas, bij uitstek een vrouwelijk attribuut, was een symbool van haar macht, een middel waarmee ze haar tegenstanders - figuurlijk - om de oren kon slaan. Door Thatcher werd 'handbagging' (iemand bot behandelen) een werkwoord in de Engelse taal.



Huishoudbudget

Van Thatcher is vaak gezegd dat ze wars was van gespin en opiniepeilingen, maar ze wist wel degelijk hoe ze het zachtere, vrouwelijke imago als pr kon gebruiken. Interviews met vrouwenbladen vonden plaats in de keuken van Downing Street, waar ze vertelde wat ze voor eten op tafel zette voor haar man Denis. Vaak vergeleek ze het runnen van een nationale economie met huisvrouwen die de scepter zwaaien over het huishoudbudget.



Thatcher wist goed hoe ze haar vrouwelijkheid moest uitbuiten, maar ze speelde eerder in op de ouderwetse stereotypes over vrouwen dan op de moderne, feministische variant. Meer investeringen in kinderopvang of mogelijkheden voor parttime werken? Onzin, vond ze. Vrouwen kunnen beter thuis hun kinderen opvoeden en zich pas daarna richten op een carrière. Inkomensverschillen tussen mannen en vrouwen? Ze haalde haar schouders erover op. Positieve discriminatie? Ze moest er niets van weten. "Een vrouw kan alleen door verdienste omhoog klimmen", was haar overtuiging.



'Vrouwen kunnen wél krachtige politieke leiders zijn'

Ze was nauwelijks een baanbreker voor vrouwen in haar eigen partij. De foto van haar eerste kabinetsvergadering spreekt boekdelen. Thatcher is de enige vrouw in een ruimte vol mannelijke ministers. In de ruim elf jaar dat ze premier was nam ze welgeteld één vrouw aan in haar kabinet. "She was no sister", concludeerden veel feministen. "Zij is de beste kerel in Engeland", grapte haar vriend Ronald Reagan altijd.



De Conservatieve Partij worstelt tot op de dag van vandaag met de erfenis van Thatcher. In 1979, het jaar van haar aantreden, telde de Conservatieve Lagerhuisfractie acht vrouwelijke leden op een totaal van 331. In 2005, toen David Cameron partijleider werd, was het aantal vrouwen in de fractie maar marginaal toegenomen, naar 17 op een totaal van 180. Cameron, zelf een 'public school boy' van Eton en Oxford, was de eerste Conservatieve leider die dit probleem erkende en tegenwoordig zijn 49 van de 306 Conservatieve parlementariërs vrouw. Een record voor de Tories, maar ze lopen nog altijd hopeloos achter op de meeste West-Europese landen.



Toch dwingt de vrouw Thatcher ook bewondering af. Een machtige premier in een wereld die gedomineerd werd door mannen, dat was op zich al een doorbraak. Zelfs een van haar felste tegenstanders, de feministe en parlementariër Shirley Williams, heeft daar knarsetandend respect voor. "Als ik terugdenk aan die tijd, waren er voortdurend discussies of vrouwen wel geschikt waren voor het ambt van premier. Een van de tegenargumenten die je altijd hoorde, was dat vrouwen op een gegeven moment in de menopauze zouden belanden en dan niet in staat waren beslissingen te nemen. Sinds Thatcher heeft niemand meer gezegd dat vrouwen geen krachtige politieke leiders kunnen zijn."

quote:Paekzwart schreef op 08 januari 2015 @ 14:35:

Sterker nog specifiek deze stelling (naast andere ideeën) hebben zelfs twee mensen tegen mij gezegd, beide in een positie die ging over mijn verdiende geld namelijk salaris en mijn pensioen. Dat het jou als persoon (nog) niet is overkomen terwijl je o.a. gewerkt hebt bij een aannemingsbedrijf wil nog niet zeggen dat het niet voorkomt.Ik geloof je wel hoor. Maar ik ben gewoon erg verbaasd dat zoiets in deze tijd nog voorkomt. Ik had gedacht dat het tegenwoordig toch wel als geheel normaal ervaren werd dat vrouwen werken.

Het zal vast zijn dat ze wel weten dat vrouwen in het huidige Nederland ook heel vaak werken. Weliswaar niet vaak als hoofdkostwinnaar maar nog regelmatig genoeg.



Maar als je er als vrouw in een 1 op 1 gesprek tegenover zit terwijl zij bepalen of advies moeten geven over hoe het gaat verlopen met jouw salaris of pensioen, krijg je toch dat soort denkbeelden helaas nog te horen. En dat zullen ze vast niet in elk gesprek zomaar verder ter sprake altijd brengen, maar het idee vanuit traditie, opvoeding, christelijk geloof, de man verdient de kost of is hoofdkostwinnaar etc. zit er regelmatig nog wel in.



Maar zolang deze mensen wel mij ofwel in dienst houden ofwel mijn pensioen niet anders behandelen dan dat van de mannen, is het nog steeds geen discriminatie waar ik veel mee kan anders dan blijven aangeven hoe de situatie is, ik er over denk of de stelling bij desbetreffende personen deponeren hoe we daarmee omgaan e.d. En vervolgens laten zien dat je je werk goed doet, je als vrouw goede redenen hebt om te leven zoals je wilt.



Dat iemand zo denkt, is nog steeds geen andere behandeling in de samenleving. Het zal wellicht op sommige vlakken invloed hebben, maar ik heb nog steeds een salaris, nog steeds werk ondanks dat verschil in denken.

quote:meivogel schreef op 08 januari 2015 @ 13:41:

dan ben ik toch benieuwd waar jij werkt, Peakzwart, want ik heb sinds ik begin jaren tachtig op de arbeidsmarkt kwam, zoiets nog nooit gehoord. En ik heb o.a. gewerkt bij een aannemingsbedrijf dus ook wel echt een "mannenwereld". Er liepen exemplaren tussen, maar nog nooit heeft iemand gezegd dat ik niet zou moeten werken omdat ik een vrouw ben en mijn man voor me zou moeten zorgen.Toen ik in die tijd wilde blijven werken na de geboorte van mijn oudste kreeg ik ook te horen dat een moeder thuis hoorde en niet op haar werk. Ik ben toen behoorlijk tegengewerkt door mijn (erg christelijke) chef en ik kreeg toen een andere (lees: veel lagere) functie. Tijdens mijn zwangerschap werd mij aangeraden mijn verlofdagen op te sparen voor na de bevalling en toen ik deze op wilde nemen na mijn bevalling, kreeg ik ze uitbetaald en kon ik na 6 weken weer aan de slag. Nu zou ik zoiets echt niet meer pikken!

quote:Pientjexxxx schreef op 08 januari 2015 @ 18:48:

[...]





Toen ik in die tijd wilde blijven werken na de geboorte van mijn oudste kreeg ik ook te horen dat een moeder thuis hoorde en niet op haar werk. Ik ben toen behoorlijk tegengewerkt door mijn (erg christelijke) chef en ik kreeg toen een andere (lees: veel lagere) functie. Tijdens mijn zwangerschap werd mij aangeraden mijn verlofdagen op te sparen voor na de bevalling en toen ik deze op wilde nemen na mijn bevalling, kreeg ik ze uitbetaald en kon ik na 6 weken weer aan de slag. Nu zou ik zoiets echt niet meer pikken!

Mag ik vragen hoe oud je bent? Ikzelf ben 25 en heb deze zaken nog nooit meegemaakt.

Lijkt me verschrikkelijk als werkgevers je zo behandelen.

Dat was voor meer vrouwen toen nog vrij gewoon. Dan spreek je van de tijd van de vrouwen die nu zo rond de 60 jaar zijn, en dus nog steeds (moeten) deelnemen aan het arbeidsproces. En eigenlijk al begonnen met een achterstand; namelijk hooguit huishoudschool mochten ze doen en in het begin van hun carrière ontslagen vanwege het feit dat ze trouwden. Mijn moeder werd ook nog ontslagen toen ze trouwde. Later, met ondersteuning van mijn vader, ging ze verder studeren en uiteindelijk weer aan het arbeidsproces deelnemen.



Dus dan heb je het over de nog steeds werkende huidige generatie vrouwen. Waarbij er een tijd een goede vooruitgang was maar je nu alweer jaren ziet dat vooral Nederlandse vrouwen ten opzichte van andere landen parttime of niet werken waarbij hun economische positie weer meer in de problemen is gekomen. Dat is niet zomaar opgelost, en aan elk soort discriminatie moet je iets doen. Maar je moet bepaalde zaken in ieder geval bekijken in het kader van de tijd, gevolgen en hoe je er het beste iets aan kan doen, pick your battles.

Misschien scheelt het ook waar je woont. Ik woonde en werkte in Rotterdam, misschien dat het daar al "normaler" was om te blijven werken. Wat ik me nog wel herinner uit die tijd, was dat mensen zich afvroegen waarom er twee inkomens moesten zijn in een gezin, terwijl er zoveel werkeloosheid was (toen ook). Maar toen kon je van één inkomen nog goed rondkomen als gezin.