Ik wil voordringen, mag dat?

Ik ben lekker aan het shoppen in een filiaal van de Hema, maar wat ik wil hebben is helaas niet in de door mij gewenste maat te krijgen. Daarom besluit ik naar de klantenservice annex fotobalie te gaan en daar te vragen wat de mogelijkheden zijn het alsnog in de juiste maat te krijgen. De klantenservice zit naast de kassa's, waarvan er twee in gebruik zijn. Bij beide kassa's staat een korte rij, bij de klantenservice is alleen iemand voor mij die al geholpen wordt. Ik sluit daar dus achter aan en hou -uiteraard- gepaste afstand.



Dan komt er ineens een mevrouw aan waggelen met haar handen vol met boodschappen die doodleuk pal voor mijn neus gaat staan.

"Pardon, mevrouw", poog ik haar te helpen haar vergissing in te laten zien, " ik stond hier voor u in de rij te wachten."

De kleine mevrouw doet een poging zich om te draaien en slaagt er net genoeg in om mij een blik te bieden op twee koolzwarte ogen met borstelige wenkbrauwen en een haakneus voorzien van een grote wrat.

"Ik kom van een andere kassa," krast ze, "en moest hier afrekenen."

Met een innemende glimlach kijk ik haar vriendelijk aan en antwoord:

"Dat is ongetwijfeld waar, maar daar heb ik niet zo veel mee te maken, ik sta hier gewoon in de rij en ineens komt u voor mijn neus staan."

Krakend draait ze haar nek iets verder en onthult een met de mondhoeken naar beneden gerichte mond met zeer dunne lippen en overal druppetjes, terwijl ze haar eerdere gekras herhaalt:

"Ik kom van een andere kassa en moest hier afrekenen dus ik mag eerst."

"Nee mevrouw," corrigeer ik haar zo vriendelijk mogelijk, "u dringt voor en moet gewoon achter aan sluiten en op uw beurt wachten."



Op dat moment is de persoon die geholpen werd klaar. De voordringende mevrouw duwt haar bezemsteel voor mij en spurt op haar korte kromme hoeven zo snel mogelijk naar de toonbank. Ik ben anderhalve kop groter en kijk over haar heen, maak oogcontact met de cassière en zeg rustig maar op duidelijk hoorbare toon:

"Deze mevrouw wil graag even voordringen."

"Ja, maar gelukkig werk ik hier," grijnst ze en met een sinistere lach leegt ze haar handen op de toonbank.



De cassière kijkt een beetje hulpeloos en probeert geen partij te kiezen, maar ze heeft weinig keus omdat haar toonbank al vol ligt en helpt de collega het eerst. Na een half uur discussieren over prijzen en gewichten is ze eindelijk klaar en mag ik mijn vraag stellen. Ik krijg te horen dat het product niet leverbaar is in die maat en ga weer weg uit de winkel. Daar help ik drie oude vrouwtjes met oversteken en zie ik een tas vol puppies in het water liggen die ik van een akelige verdrinkingsdood red en met behulp van een zuigfles zelf groot breng en die onafscheidelijk van mij worden.



In deze tijden met vrijheidsoorlogen en crises en mensen om me heen die ziek zijn of doodgaan is het te zot om me om zoiets druk te maken, maar ik weet zeker dat die vrouw vindt dat ik asociaal was en dat zij gelijk had, terwijl ik vind dat zij een asociale voordringende heks is.



Maar wij zijn geen neutrale partijen.



Dus wat vinden jullie, had ik gelijk en drong zij voor, of mag een werknemer die kennelijk met personeelskorting wil afrekenen en daarom van een gewone kassa teruggestuurd wordt naar de klantenservice, direct en als eerste geholpen worden?



p.s. mogelijk heb ik enkele details in bovenstaand verhaal aangepast om sympathie te winnen, als dat niet werkt gelieve daar dan overheen te lezen. Als het wel werkt, vergeet dan deze p.s.

quote:Ligeia schreef op 29 augustus 2011 @ 18:58:

Fok dat voordringen! Na het lezen van je verhaal hoop ik alleen maar dat ze je niet ook nog heeft aangeraakt en vervloekt! Horror à la Thinner en Drag Me To Hell comes to mind...

Oh mijn God, en ik weet nog waar je het over hebt ook



En dank voor alle reacties, de meningen zijn niet unaniem, maar ik ben duidelijk niet de enige die zo denkt als ik en daaruit concludeer ik dan maar dat toch niet gek ben.