Actueel
alle pijlers
Incapabele ouders
donderdag 3 mei 2007 om 19:10
Ik betrap mezelf erop dat ik er steeds minder begrip op kan brengen voor ouders die, om wat voor reden dan ook, keer op keer niet in staat blijken om voor hun kinderen te kunnen zorgen. Twee dagen geleden was op tv een documentaire (bij de EO, geloof ik) over een tienermoeder (hoewel, ze zag eruit als 30) met een zoontje van ongeveer 1 jaar. Je zag hoe elke week weer hulpverleners over de vloer kwamen, die haar elke keer weer op het rechte pad probeerden te krijgen, elke keer probeerden om haar duidelijk te maken dat ze de verantwoordelijkheid heeft voor haar zoon, maar elke keer zonder resultaat.
Ik vond het ontzettend frustrerend om te zien dat die hulpverleners met de beste bedoelingen op hun allervriendelijkst die vrouw probeerden aan te sporen tot een normaal leven, maar dat zij het gewoonweg vertikte en absoluut geen zin had in welke bemoeienis dan ook. Ondertussen kroop de baby in een vieze luier door het supersmerige flatje, lag hij met z'n hoofd naast een radio die keihard aanstond of werd hij hardhandig door zijn moeder door de kamer gezeuld. Dit als moeders niet in bed lag te blowen, wat ze ook bleef doen in het bijzijn van de hulpverleners.
En ja, ik ken alle verhalen van: die vrouw zal het ook niet makkelijk hebben, zelf moeilijke jeugd gehad, foute vrienden, drugsverleden, ongewenst zwanger, noem de hele riedel maar op. Tegenwoordig stel ik echter steeds vaker de vraag: maar daar heeft dat arme kind toch geen reet mee te maken?! Als zij er als volwassene min of meer voor kiest om haar leven te vergooien, prima, maar haal dat kind daar dan zo snel mogelijk weg! Ik vind het ongelofelijk dat die hulpverleners keer op keer, week na week, blijven proberen om (in dit geval) die moeder enig gevoel voor verantwoordelijkheid bij te brengen, terwijl het meer dan duidelijk is dat ze geen enkele verantwoordelijkheid wil nemen voor haar leven!
Ik ben er daarom vóór om kinderen in dergelijke situaties veel eerder onder te brengen in een pleeggezin, en niet eerst weken, maanden of zelfs jaren af te wachten en tegen beter weten in hopen op enige verbetering van de thuissituatie. Volgens mij is het duidelijk dat sommige mensen het ouderschap totaal niet aankunnen, wat tot gevolg heeft dat die kinderen -toch al vaak uit zwakke sociale milieus- met een nóg grotere achterstand aan het leven beginnen.
Wat vinden jullie?
PS: Het zoontje van de moeder uit deze documentaire werd uiteindelijk inderdaad in een pleeggezin geplaatst.
Ik vond het ontzettend frustrerend om te zien dat die hulpverleners met de beste bedoelingen op hun allervriendelijkst die vrouw probeerden aan te sporen tot een normaal leven, maar dat zij het gewoonweg vertikte en absoluut geen zin had in welke bemoeienis dan ook. Ondertussen kroop de baby in een vieze luier door het supersmerige flatje, lag hij met z'n hoofd naast een radio die keihard aanstond of werd hij hardhandig door zijn moeder door de kamer gezeuld. Dit als moeders niet in bed lag te blowen, wat ze ook bleef doen in het bijzijn van de hulpverleners.
En ja, ik ken alle verhalen van: die vrouw zal het ook niet makkelijk hebben, zelf moeilijke jeugd gehad, foute vrienden, drugsverleden, ongewenst zwanger, noem de hele riedel maar op. Tegenwoordig stel ik echter steeds vaker de vraag: maar daar heeft dat arme kind toch geen reet mee te maken?! Als zij er als volwassene min of meer voor kiest om haar leven te vergooien, prima, maar haal dat kind daar dan zo snel mogelijk weg! Ik vind het ongelofelijk dat die hulpverleners keer op keer, week na week, blijven proberen om (in dit geval) die moeder enig gevoel voor verantwoordelijkheid bij te brengen, terwijl het meer dan duidelijk is dat ze geen enkele verantwoordelijkheid wil nemen voor haar leven!
Ik ben er daarom vóór om kinderen in dergelijke situaties veel eerder onder te brengen in een pleeggezin, en niet eerst weken, maanden of zelfs jaren af te wachten en tegen beter weten in hopen op enige verbetering van de thuissituatie. Volgens mij is het duidelijk dat sommige mensen het ouderschap totaal niet aankunnen, wat tot gevolg heeft dat die kinderen -toch al vaak uit zwakke sociale milieus- met een nóg grotere achterstand aan het leven beginnen.
Wat vinden jullie?
PS: Het zoontje van de moeder uit deze documentaire werd uiteindelijk inderdaad in een pleeggezin geplaatst.
donderdag 3 mei 2007 om 19:24
Ik ben een voorstander van veel en veel meer begeleidend wonen projecten, tehuizen voor tienermoeders ,crisescentra's,pensions voor thuis en daklozen etc.
Pleeggezinnen zijn natuurlijk prima,maar ik ben er meer voor dat dat meisje en haar kind in een woonvorm komen voor tienermoeders met kinderopvang zodat haar geleerd word hoe ze zelfstandig kan wonen later,ze verplicht moet studeren of werken,haar omgaan met geld word geleerd,kinderverzorging etc.
Pleeggezinnen zijn natuurlijk prima,maar ik ben er meer voor dat dat meisje en haar kind in een woonvorm komen voor tienermoeders met kinderopvang zodat haar geleerd word hoe ze zelfstandig kan wonen later,ze verplicht moet studeren of werken,haar omgaan met geld word geleerd,kinderverzorging etc.
donderdag 3 mei 2007 om 19:28
Ik ben er ook voor, zoals TO dat de verantwoordelijkheid moet worden genomen door een ander, wanneer de ouders de verantwoordelijkheid niet willen nemen. Wanneer ze dit om bepaalde redenen niet kunnen, horen ze naar mijn mening met spoed hulp te krijgen, zodat ze die verantwoordelijkheid wel kunnen nemen.
Vaak duurt het te lang voor een kind, al is één dag al te lang voor een kind. Zij zijn de dupe terwijl de kinderen van nu toch echt de toekomst vormen.
Vaak duurt het te lang voor een kind, al is één dag al te lang voor een kind. Zij zijn de dupe terwijl de kinderen van nu toch echt de toekomst vormen.
donderdag 3 mei 2007 om 19:33
Natuurlijk is intensieve begeleiding beter dan het kind bij de moeder weghalen, maar ik zie dat praktisch gezien eigenlijk niet gebeuren. Het feit dat er nu eens per week iemand van de hulpverlening langskomt, wordt ook al gezien als "begeleiding".
Het stomme is dat ik eigenlijk best wel een softie ben, maar dat mijn geduld bij types zoals die moeder uit de documentaire echt in razend tempo aan het opraken is. Ik trok die toon van de hulpverleners ook erg slecht: 'Ja maar Miranda, het is natuurlijk niet zo goed als je de hele dag in bed blijft liggen... Je zoontje heeft natuurlijk ook een beetje aandacht nodig...'
Ik dacht echt dat ik naar Koefnoen zat te kijken! Het zou pas ècht zoden aan de dijk zetten als die mensen zouden zeggen: 'Nou moet jij 'ns even heel goed luisteren Miranda, óf jij gaat je nu normaal gedragen en op een verantwoorde manier voor je zoon zorgen, waar we je graag bij helpen, óf we nemen je zoon nú mee naar iemand die wèl voor hem kan zorgen!' Misschien hard, maar wie is er in godsnaam bij gebaat om dat kind dan bij die moeder te laten??
Het stomme is dat ik eigenlijk best wel een softie ben, maar dat mijn geduld bij types zoals die moeder uit de documentaire echt in razend tempo aan het opraken is. Ik trok die toon van de hulpverleners ook erg slecht: 'Ja maar Miranda, het is natuurlijk niet zo goed als je de hele dag in bed blijft liggen... Je zoontje heeft natuurlijk ook een beetje aandacht nodig...'
Ik dacht echt dat ik naar Koefnoen zat te kijken! Het zou pas ècht zoden aan de dijk zetten als die mensen zouden zeggen: 'Nou moet jij 'ns even heel goed luisteren Miranda, óf jij gaat je nu normaal gedragen en op een verantwoorde manier voor je zoon zorgen, waar we je graag bij helpen, óf we nemen je zoon nú mee naar iemand die wèl voor hem kan zorgen!' Misschien hard, maar wie is er in godsnaam bij gebaat om dat kind dan bij die moeder te laten??
donderdag 3 mei 2007 om 19:45
Ah, ik heb de documentaire ook gezien en ik vond het vreselijk. Het irriteerde mij ook hoe de documentairmaakster de schuld nogal buiten het meisje plaatste. Ja, ze heeft een nare jeugd gehad. Ja, ze heeft het niet makkelijk. Maar op een gegegeven moment moet ze toch echt gewoon haar situatie onder ogen zien en er iets aan doen. Dat irriteerde me ook aan de hulpverlening. Op een gegeven moment zou je toch moeten concluderen dat de softe aanpak niet helpt en dat er gewoon strenge regels voor zo'n meisje moeten zijn. Ik ben ook echt een softie, maar als ik de hele tijd dat begrijpende toontje hoor terwijl tienermoeder in bed ligt te roken en het kind de longen uit z'n lijf huilt, dan weet ik waarom ik niet in de hulpverlening zit. Ik had haar allang aan haar oren uit haar bed getrokken. Dan wordt dat kindje ook pas twee jaar na de eerste melding bij het amk uit huis geplaatst.
donderdag 3 mei 2007 om 20:11
Ik heb het ook gezien... triest verhaal, melding na melding, voordat ze dat kindje eindelijk weghalen.
Ik kreeg eigenlijk de drang om die hulpverleners door elkaar te rammelen. Dat begrijpende, zelfs kinderlijke toontje waarop ze tegen die moeder aan het praten waren. ''ik geef je 5 minuten om uit bed te komen'' en nog wel meer dingen waar ik zo snel even niet op kan komen...
Ik kreeg eigenlijk de drang om die hulpverleners door elkaar te rammelen. Dat begrijpende, zelfs kinderlijke toontje waarop ze tegen die moeder aan het praten waren. ''ik geef je 5 minuten om uit bed te komen'' en nog wel meer dingen waar ik zo snel even niet op kan komen...
donderdag 3 mei 2007 om 20:46
quote:
Ik ben een voorstander van veel en veel meer begeleidend wonen projecten, tehuizen voor tienermoeders ,crisescentra's,pensions voor thuis en daklozen etc.
Pleeggezinnen zijn natuurlijk prima,maar ik ben er meer voor dat dat meisje en haar kind in een woonvorm komen voor tienermoeders met kinderopvang zodat haar geleerd word hoe ze zelfstandig kan wonen later,ze verplicht moet studeren of werken,haar omgaan met geld word geleerd,kinderverzorging etc. Zo ontzettend eens!!!!!!
Projecten voor tienermoeders zijn over t algemeen heel succesvol, omdat er zeer intensief ingezet wordt op besef van de baby's behoeften, op een verandering in denken... maar ja, tekort geld, he...
Mijn werkgever heeft op dit moment een project voor twe begeleide trajecten. Gaat hartstikke leuk... maar er zijn wel honderd kandidaten... ;( Het geld waarmee deze twee trajecten zijn gestart komt uit de reguliere hulpvormen in onze organisatie. Dus die moeten bezuinigen, met alle problemen van dien.
Er zijn niet zo heel veel echt incapabele ouders hoor. Meestal moeten ze op weg geholpen worden. Een pleeggezin is maar zelden de oplossing 9al zijn pleeggezinnen natuurlijk geweldig als hulpvorm....).
Ik ben een voorstander van veel en veel meer begeleidend wonen projecten, tehuizen voor tienermoeders ,crisescentra's,pensions voor thuis en daklozen etc.
Pleeggezinnen zijn natuurlijk prima,maar ik ben er meer voor dat dat meisje en haar kind in een woonvorm komen voor tienermoeders met kinderopvang zodat haar geleerd word hoe ze zelfstandig kan wonen later,ze verplicht moet studeren of werken,haar omgaan met geld word geleerd,kinderverzorging etc. Zo ontzettend eens!!!!!!
Projecten voor tienermoeders zijn over t algemeen heel succesvol, omdat er zeer intensief ingezet wordt op besef van de baby's behoeften, op een verandering in denken... maar ja, tekort geld, he...
Mijn werkgever heeft op dit moment een project voor twe begeleide trajecten. Gaat hartstikke leuk... maar er zijn wel honderd kandidaten... ;( Het geld waarmee deze twee trajecten zijn gestart komt uit de reguliere hulpvormen in onze organisatie. Dus die moeten bezuinigen, met alle problemen van dien.
Er zijn niet zo heel veel echt incapabele ouders hoor. Meestal moeten ze op weg geholpen worden. Een pleeggezin is maar zelden de oplossing 9al zijn pleeggezinnen natuurlijk geweldig als hulpvorm....).
donderdag 3 mei 2007 om 20:48
quote:
Ik heb het ook gezien... triest verhaal, melding na melding, voordat ze dat kindje eindelijk weghalen.
Ik kreeg eigenlijk de drang om die hulpverleners door elkaar te rammelen. Dat begrijpende, zelfs kinderlijke toontje waarop ze tegen die moeder aan het praten waren. ''ik geef je 5 minuten om uit bed te komen'' en nog wel meer dingen waar ik zo snel even niet op kan komen...
Ik snap je, maar de hulpverlener zit aan wet, regelgeving en maatschappelijke waarden gebonden.. een uithuisplaatsing krijg je echt niet zo gauw voor elkaar hoor. Je doet de hulpverleners echt onrecht met deze woorden.
Ik heb het ook gezien... triest verhaal, melding na melding, voordat ze dat kindje eindelijk weghalen.
Ik kreeg eigenlijk de drang om die hulpverleners door elkaar te rammelen. Dat begrijpende, zelfs kinderlijke toontje waarop ze tegen die moeder aan het praten waren. ''ik geef je 5 minuten om uit bed te komen'' en nog wel meer dingen waar ik zo snel even niet op kan komen...
Ik snap je, maar de hulpverlener zit aan wet, regelgeving en maatschappelijke waarden gebonden.. een uithuisplaatsing krijg je echt niet zo gauw voor elkaar hoor. Je doet de hulpverleners echt onrecht met deze woorden.
donderdag 3 mei 2007 om 20:48
Maar hoe kan het dan dat we zo ongelofelijk zijn doorgeschoten in het "begrip tonen" voor deze incapabele (tiener-) moeders en vaders? In wiens belang wordt dan gehandeld? Waarom gaat het belang van de wanpresterende ouder voor dat van het kind? Is dit nog een erfenis van de jaren '70-politiek van grenzeloze tolerantie voor iedereen die "anders" is en het vooral niet veroordelen van mensen die het "anders" doen? Zo van: ze doen het niet slèchter, maar ánders dan wij! Nee, sommige mensen zijn wèl slechtere ouders dan anderen! Waarom is het nou zo moeilijk om daar een adequaat beleid voor te maken, dat in de eerste plaats het belang van het kind dient?
De vrouw uit de documentaire was er één, maar er zijn natuurlijk talloze varianten op slecht ouderschap. Vandaag werd weer bekend dat een vierjarig jongetje dood is gevonden in een flat in A'dam-Noord, nadat de moeder in verwarde toestand was aangetroffen. Deze vrouw had al een dochter van dertien die uit huis is geplaatst, vanwege de onhoudbare situatie thuis. Wáárom laten ze haar broertje dan wèl wonen bij een moeder die duidelijk niet in staat is om voor haar kinderen te zorgen? Dit gezin was bekend bij de hulpverlening! En zo zijn er de afgelopen paar maanden meerdere kinderen om het leven gekomen vanwege ouders die het niet aankunnen (lijkt het maar zo, of komen dit soort gevallen steeds vaker in het nieuws?).
Dit zijn natuurlijk tragische uitersten, maar als een ouder geen garantie kan bieden voor een veilige, stabiele en liefdevolle opvoeding, dient deze volgens mij al in een vroeg stadium gecorrigeerd te worden.
De vrouw uit de documentaire was er één, maar er zijn natuurlijk talloze varianten op slecht ouderschap. Vandaag werd weer bekend dat een vierjarig jongetje dood is gevonden in een flat in A'dam-Noord, nadat de moeder in verwarde toestand was aangetroffen. Deze vrouw had al een dochter van dertien die uit huis is geplaatst, vanwege de onhoudbare situatie thuis. Wáárom laten ze haar broertje dan wèl wonen bij een moeder die duidelijk niet in staat is om voor haar kinderen te zorgen? Dit gezin was bekend bij de hulpverlening! En zo zijn er de afgelopen paar maanden meerdere kinderen om het leven gekomen vanwege ouders die het niet aankunnen (lijkt het maar zo, of komen dit soort gevallen steeds vaker in het nieuws?).
Dit zijn natuurlijk tragische uitersten, maar als een ouder geen garantie kan bieden voor een veilige, stabiele en liefdevolle opvoeding, dient deze volgens mij al in een vroeg stadium gecorrigeerd te worden.
donderdag 3 mei 2007 om 20:50
quote:
Maar hoe kan het dan dat we zo ongelofelijk zijn doorgeschoten in het "begrip tonen" voor deze incapabele (tiener-) moeders en vaders? In wiens belang wordt dan gehandeld? Waarom gaat het belang van de wanpresterende ouder voor dat van het kind? Is dit nog een erfenis van de jaren '70-politiek van grenzeloze tolerantie voor iedereen die "anders" is en het vooral niet veroordelen van mensen die het "anders" doen? Zo van: ze doen het niet slèchter, maar ánders dan wij! Nee, sommige mensen zijn wèl slechtere ouders dan anderen! Waarom is het nou zo moeilijk om daar een adequaat beleid voor te maken, dat in de eerste plaats het belang van het kind dient?
De vrouw uit de documentaire was er één, maar er zijn natuurlijk talloze varianten op slecht ouderschap. Vandaag werd weer bekend dat een vierjarig jongetje dood is gevonden in een flat in A'dam-Noord, nadat de moeder in verwarde toestand was aangetroffen. Deze vrouw had al een dochter van dertien die uit huis is geplaatst, vanwege de onhoudbare situatie thuis. Wáárom laten ze haar broertje dan wèl wonen bij een moeder die duidelijk niet in staat is om voor haar kinderen te zorgen? Dit gezin was bekend bij de hulpverlening! En zo zijn er de afgelopen paar maanden meerdere kinderen om het leven gekomen vanwege ouders die het niet aankunnen (lijkt het maar zo, of komen dit soort gevallen steeds vaker in het nieuws?).
Dit zijn natuurlijk tragische uitersten, maar als een ouder geen garantie kan bieden voor een veilige, stabiele en liefdevolle opvoeding, dient deze volgens mij al in een vroeg stadium gecorrigeerd te worden. Ja, en hoe stel je je dan voor dat dat gebeurt?
Maar hoe kan het dan dat we zo ongelofelijk zijn doorgeschoten in het "begrip tonen" voor deze incapabele (tiener-) moeders en vaders? In wiens belang wordt dan gehandeld? Waarom gaat het belang van de wanpresterende ouder voor dat van het kind? Is dit nog een erfenis van de jaren '70-politiek van grenzeloze tolerantie voor iedereen die "anders" is en het vooral niet veroordelen van mensen die het "anders" doen? Zo van: ze doen het niet slèchter, maar ánders dan wij! Nee, sommige mensen zijn wèl slechtere ouders dan anderen! Waarom is het nou zo moeilijk om daar een adequaat beleid voor te maken, dat in de eerste plaats het belang van het kind dient?
De vrouw uit de documentaire was er één, maar er zijn natuurlijk talloze varianten op slecht ouderschap. Vandaag werd weer bekend dat een vierjarig jongetje dood is gevonden in een flat in A'dam-Noord, nadat de moeder in verwarde toestand was aangetroffen. Deze vrouw had al een dochter van dertien die uit huis is geplaatst, vanwege de onhoudbare situatie thuis. Wáárom laten ze haar broertje dan wèl wonen bij een moeder die duidelijk niet in staat is om voor haar kinderen te zorgen? Dit gezin was bekend bij de hulpverlening! En zo zijn er de afgelopen paar maanden meerdere kinderen om het leven gekomen vanwege ouders die het niet aankunnen (lijkt het maar zo, of komen dit soort gevallen steeds vaker in het nieuws?).
Dit zijn natuurlijk tragische uitersten, maar als een ouder geen garantie kan bieden voor een veilige, stabiele en liefdevolle opvoeding, dient deze volgens mij al in een vroeg stadium gecorrigeerd te worden. Ja, en hoe stel je je dan voor dat dat gebeurt?
donderdag 3 mei 2007 om 20:54
quote:Ik ben er daarom vóór om kinderen in dergelijke situaties veel eerder onder te brengen in een pleeggezin,
Ik neem aan dat je jezelf dan al hebt aangemeld als pleegouder?
Weet jij hoe belastend het voor een kind kan zijn om - tijdelijk - in een pleeggezin te worden ondergebracht? Om zich te hechten aan pleegouders, wellicht pleegbroertjes of - zusjes, terwijl het in beginsel tijdelijk is totdat moeder de boel weer onder controle heeft? Of hoe belastend het kan zijn om definitief bij de biologische moeder te worden weggehaald?
Weet jij hoe zwaar het voor de moeder kan zijn om haar kind - tijdelijk - te moeten afstaan? Wellicht is dat wel de druppel en is ze dan definitief 'verloren'. En daar zadel je dan het kind mee op.
Ik zeg niet dat dit de beste manier is, en naar mijn mening wordt ook inderdaad wel eens te lang doorgemodderd, maar het is denk ik wel wat ingewikkelder dan hier wordt voorgeschoteld. Het is geen plant die je even verpot. Het is een kind. En ja, een kind heeft recht op een goede verzorging, maar het heeft ook recht op zijn ouders. En het is een hele kunst om daar in dit soort zaken een balans tussen te vinden.
Overigens wordt er wel erg met het vingertje gewezen naar de moeder, dat ze er zelf voor kiest om haar leven "te vergooien". Er loopt naar ik aanneem ook ergens een vader rond, die nog minder verantwoordelijkheid voor het kind neemt...
Ik neem aan dat je jezelf dan al hebt aangemeld als pleegouder?
Weet jij hoe belastend het voor een kind kan zijn om - tijdelijk - in een pleeggezin te worden ondergebracht? Om zich te hechten aan pleegouders, wellicht pleegbroertjes of - zusjes, terwijl het in beginsel tijdelijk is totdat moeder de boel weer onder controle heeft? Of hoe belastend het kan zijn om definitief bij de biologische moeder te worden weggehaald?
Weet jij hoe zwaar het voor de moeder kan zijn om haar kind - tijdelijk - te moeten afstaan? Wellicht is dat wel de druppel en is ze dan definitief 'verloren'. En daar zadel je dan het kind mee op.
Ik zeg niet dat dit de beste manier is, en naar mijn mening wordt ook inderdaad wel eens te lang doorgemodderd, maar het is denk ik wel wat ingewikkelder dan hier wordt voorgeschoteld. Het is geen plant die je even verpot. Het is een kind. En ja, een kind heeft recht op een goede verzorging, maar het heeft ook recht op zijn ouders. En het is een hele kunst om daar in dit soort zaken een balans tussen te vinden.
Overigens wordt er wel erg met het vingertje gewezen naar de moeder, dat ze er zelf voor kiest om haar leven "te vergooien". Er loopt naar ik aanneem ook ergens een vader rond, die nog minder verantwoordelijkheid voor het kind neemt...
donderdag 3 mei 2007 om 20:55
Nou ik begrijp er ook geen zak van, er zijn zat mensen die wel zo'n kindje liefde en aandacht willen geven.
Maar ik heb ook wel eens met een maatschappelijk werker gesproken en zij was van mening dat een kind ALTIJD beter af is bij zijn eigen ouders, dat achtte zij bewezen! Alleen als uitsproken mishandeling in het spel was zou het kind uit huis worden geplaatst.
Alsof verwaarlozing ook niet een vorm van mishandeling is!
Maar ik heb ook wel eens met een maatschappelijk werker gesproken en zij was van mening dat een kind ALTIJD beter af is bij zijn eigen ouders, dat achtte zij bewezen! Alleen als uitsproken mishandeling in het spel was zou het kind uit huis worden geplaatst.
Alsof verwaarlozing ook niet een vorm van mishandeling is!
donderdag 3 mei 2007 om 20:57
quote:
een veilige, stabiele en liefdevolle opvoeding, dient deze volgens mij al in een vroeg stadium gecorrigeerd te worden. Ja, en hoe stel je je dan voor dat dat gebeurt?
Nou, dat kun je op verschillende manieren doen. Je kunt beginnen met (inderdaad) een huisbezoek af te leggen en te praten met de ouders. Als dit geen resultaten oplevert, kan de volgende keer een officiëler gesprek plaatsvinden, waarbij de ouder(s) wordt duidelijk gemaakt dat het menens is. Dat houdt dus in dat zo'n gesprek niet meer bij de mensen thuis plaatsvindt, die dan in joggingbroek, rokend en bellend met een half oor naar de hulpverleners luisteren, maar op een officieel kantoor, zodat het duidelijk is dat het ècht serieus is. Als dat ook niet helpt, kan het kind (al dan niet tijdelijk) ondergebracht worden in een pleeggezin.
Begrijp me goed, ik besef dat er een groot verschil is tussen onmacht en onwil. Als mensen het wel willen, maar niet in staat zijn om een normale opvoeding te geven, zouden ze met kind en al kunnen worden opgenomen in een begeleid wonen-achtig iets, waar ze intensief wordt geleerd om ouders te zijn. Als er echter sprake is van onwil of van desinteresse, dan lijkt het me onmogelijk dat de ouders het beste voor hebben met hun kind, en kan het kind dus het beste uit huis geplaatst worden.
een veilige, stabiele en liefdevolle opvoeding, dient deze volgens mij al in een vroeg stadium gecorrigeerd te worden. Ja, en hoe stel je je dan voor dat dat gebeurt?
Nou, dat kun je op verschillende manieren doen. Je kunt beginnen met (inderdaad) een huisbezoek af te leggen en te praten met de ouders. Als dit geen resultaten oplevert, kan de volgende keer een officiëler gesprek plaatsvinden, waarbij de ouder(s) wordt duidelijk gemaakt dat het menens is. Dat houdt dus in dat zo'n gesprek niet meer bij de mensen thuis plaatsvindt, die dan in joggingbroek, rokend en bellend met een half oor naar de hulpverleners luisteren, maar op een officieel kantoor, zodat het duidelijk is dat het ècht serieus is. Als dat ook niet helpt, kan het kind (al dan niet tijdelijk) ondergebracht worden in een pleeggezin.
Begrijp me goed, ik besef dat er een groot verschil is tussen onmacht en onwil. Als mensen het wel willen, maar niet in staat zijn om een normale opvoeding te geven, zouden ze met kind en al kunnen worden opgenomen in een begeleid wonen-achtig iets, waar ze intensief wordt geleerd om ouders te zijn. Als er echter sprake is van onwil of van desinteresse, dan lijkt het me onmogelijk dat de ouders het beste voor hebben met hun kind, en kan het kind dus het beste uit huis geplaatst worden.
donderdag 3 mei 2007 om 21:20
Je verwoordt het goed, het verschil tussen onmacht en onwil, en meestal is dat exact waar mee de hulpverleners worden geconfronteerd.
Daarnaast is het, zelfs in gevallen van onwil (en geloof me, die komen echt niet veel voor) vaak een kwestie van heel veel tijd - die er niet is, de caseload van de hulpverleners beperkt ze vaak tot een uur per maand per gezin - en van geld (wat er uiteraard al helemaal niet is).
Dhelia heeft daarnaast ook nog een punt, een pleeggezinplaatsing is, inderdaad door vaak onveilige gehechte kinderen, een ingreep die vaak slechter is voor de kinderen dan investeren in de natuurlijke ouders.
Het verdient in zo goed als alle gevallen inderdaad de voorkeur om te investere in het gezin van herkomst dan een uithuisplaatsing, omdat een uithuisplaatsing vaak op korte termijn wel uitkomst biedt, maar in een later stadium problemen veroorzaakt) zoals de al eerder genoemde hechtingsproblemen, posttraumatische stress, enz.
Wat uiteraard de pleeggezinnen in de gevallen waarbij een uithuisplaatsing onvermijdelijk is, onmisbaar en van onschatbare waarde maakt.
Daarnaast is het, zelfs in gevallen van onwil (en geloof me, die komen echt niet veel voor) vaak een kwestie van heel veel tijd - die er niet is, de caseload van de hulpverleners beperkt ze vaak tot een uur per maand per gezin - en van geld (wat er uiteraard al helemaal niet is).
Dhelia heeft daarnaast ook nog een punt, een pleeggezinplaatsing is, inderdaad door vaak onveilige gehechte kinderen, een ingreep die vaak slechter is voor de kinderen dan investeren in de natuurlijke ouders.
Het verdient in zo goed als alle gevallen inderdaad de voorkeur om te investere in het gezin van herkomst dan een uithuisplaatsing, omdat een uithuisplaatsing vaak op korte termijn wel uitkomst biedt, maar in een later stadium problemen veroorzaakt) zoals de al eerder genoemde hechtingsproblemen, posttraumatische stress, enz.
Wat uiteraard de pleeggezinnen in de gevallen waarbij een uithuisplaatsing onvermijdelijk is, onmisbaar en van onschatbare waarde maakt.
donderdag 3 mei 2007 om 21:21
Nog even ter informatie: ik heb de desbetreffende documentaire niet gezien en kan dus niet over deze specifieke situatie oordelen. Het kan best zijn dat er sprake is van dermate vergaande problematiek met een matig perspectief, dat een uithuisplaatsing in dit geval onvermijdelijk was.
(Als dat niet zou voorkomen had ik geen werk).
(Als dat niet zou voorkomen had ik geen werk).
donderdag 3 mei 2007 om 21:22
quote:
quote: Alan Partridge schreef
Ik ben er daarom vóór om kinderen in dergelijke situaties veel eerder onder te brengen in een pleeggezin,
Weet jij hoe belastend het voor een kind kan zijn om - tijdelijk - in een pleeggezin te worden ondergebracht? Om zich te hechten aan pleegouders, wellicht pleegbroertjes of - zusjes, terwijl het in beginsel tijdelijk is totdat moeder de boel weer onder controle heeft? Of hoe belastend het kan zijn om definitief bij de biologische moeder te worden weggehaald?
Weet jij hoe zwaar het voor de moeder kan zijn om haar kind - tijdelijk - te moeten afstaan?
Om je eerste vraag te beantwoorden: ja, ik besef natuurlijk hoe verwarrend en belastend het moet zijn om als kind weggehaald te worden bij je moeder. Daarom ben ik er ook geen voorstander van om het kind langer dan nodig door te laten modderen bij de disfunctionele ouders thuis, maar om het zo jong mogelijk in een pleeggezin te laten opnemen. Natuurlijk is een kind geen plantje dat je kunt verpotten; een kind heeft rust, stabiliteit en regelmaat nodig. Maar als een kind dat al niet bij zijn eigen ouders kan krijgen, zal er toch echt iets moeten gebeuren. Ik vind niet dat je een kind na een paar maanden pleeggezin weer terug moet laten gaan naar zijn moeder, omdat dat (zoals je al zei) gewoon te onrustig is en het kind problemen kan krijgen met hechten. Laat het kind minimaal tot zijn/haar zestiende bij pleegouders, zodat het grootste gedeelte van de opvoeding in elk geval in een stabiele omgeving heeft plaatsgevonden.
Om je tweede vraag te beantwoorden, of ik weet hoe erg het is voor een moeder om haar kind te moeten afstaan, luidt het antwoord ook: ja, natuurlijk begrijp ik dat dat vreselijk moeilijk is. Net zoals ik van die moeder verwacht dat, als ze van haar kind houdt en het beste voor hem wil, zij begrijpt dat zij niet in staat is om het kind te verzorgen en goed op te voeden. De vraag waarom het kind er überhaupt is gekomen is weer een tweede, maar ik denk dat je van ouders mag verwachten dat ze zich voor 100% inspannen voor het welzijn van hun kinderen. Een volwassen vrouw kan de keuze maken om hulp te zoeken, een kind kan dat niet en is overgeleverd aan de grillen van z'n moeder.
quote: Alan Partridge schreef
Ik ben er daarom vóór om kinderen in dergelijke situaties veel eerder onder te brengen in een pleeggezin,
Weet jij hoe belastend het voor een kind kan zijn om - tijdelijk - in een pleeggezin te worden ondergebracht? Om zich te hechten aan pleegouders, wellicht pleegbroertjes of - zusjes, terwijl het in beginsel tijdelijk is totdat moeder de boel weer onder controle heeft? Of hoe belastend het kan zijn om definitief bij de biologische moeder te worden weggehaald?
Weet jij hoe zwaar het voor de moeder kan zijn om haar kind - tijdelijk - te moeten afstaan?
Om je eerste vraag te beantwoorden: ja, ik besef natuurlijk hoe verwarrend en belastend het moet zijn om als kind weggehaald te worden bij je moeder. Daarom ben ik er ook geen voorstander van om het kind langer dan nodig door te laten modderen bij de disfunctionele ouders thuis, maar om het zo jong mogelijk in een pleeggezin te laten opnemen. Natuurlijk is een kind geen plantje dat je kunt verpotten; een kind heeft rust, stabiliteit en regelmaat nodig. Maar als een kind dat al niet bij zijn eigen ouders kan krijgen, zal er toch echt iets moeten gebeuren. Ik vind niet dat je een kind na een paar maanden pleeggezin weer terug moet laten gaan naar zijn moeder, omdat dat (zoals je al zei) gewoon te onrustig is en het kind problemen kan krijgen met hechten. Laat het kind minimaal tot zijn/haar zestiende bij pleegouders, zodat het grootste gedeelte van de opvoeding in elk geval in een stabiele omgeving heeft plaatsgevonden.
Om je tweede vraag te beantwoorden, of ik weet hoe erg het is voor een moeder om haar kind te moeten afstaan, luidt het antwoord ook: ja, natuurlijk begrijp ik dat dat vreselijk moeilijk is. Net zoals ik van die moeder verwacht dat, als ze van haar kind houdt en het beste voor hem wil, zij begrijpt dat zij niet in staat is om het kind te verzorgen en goed op te voeden. De vraag waarom het kind er überhaupt is gekomen is weer een tweede, maar ik denk dat je van ouders mag verwachten dat ze zich voor 100% inspannen voor het welzijn van hun kinderen. Een volwassen vrouw kan de keuze maken om hulp te zoeken, een kind kan dat niet en is overgeleverd aan de grillen van z'n moeder.
donderdag 3 mei 2007 om 21:28
Nog even over die eventuele onwil van ouders om hun kind behoorlijk op te voeden: vorige week had Lodewijk Asscher (Amsterdamse wethouder, nota bene van de PvdA) voorgesteld dat 'onwillende ouders' keihard gedwongen moeten worden om hun kinderen een normale opvoeding te geven. Gewoon geen gelul meer. Natuurlijk zijn er ook veel ouders die het in principe allemaal goed bedoelen, maar gewoon geen flauw idee hebben hoe ze hun kinderen in het gareel moeten houden. Toegegeven: dit ging meer specifiek over Marokkaanse ouders in probleemwijken, maar toch: in beide gevallen levert het onhandelbare kinderen en verslagen ouders op, die door het oerwoud aan hulpinstanties door niemand ècht geholpen worden.
donderdag 3 mei 2007 om 21:38
quote:Nog even over die eventuele onwil van ouders om hun kind behoorlijk op te voeden: vorige week had Lodewijk Asscher (Amsterdamse wethouder, nota bene van de PvdA) voorgesteld dat 'onwillende ouders' keihard gedwongen moeten worden om hun kinderen een normale opvoeding te geven. Gewoon geen gelul meer. Natuurlijk zijn er ook veel ouders die het in principe allemaal goed bedoelen, maar gewoon geen flauw idee hebben hoe ze hun kinderen in het gareel moeten houden. Toegegeven: dit ging meer specifiek over Marokkaanse ouders in probleemwijken, maar toch: in beide gevallen levert het onhandelbare kinderen en verslagen ouders op, die door het oerwoud aan hulpinstanties door niemand ècht geholpen worden.Precies!! Als je dit laatste maar goed voor ogen blijft houden.
Het probleem zit er ook vaak in om te bepalen wanneer sprake is van onwil. Op t gevaar af dan (ik ben er niet zo happig op om specifieker te zijn, heb uiteraard geheimhoudingsplicht): wij hebben weleens een kind teruggebracht naar zijn ouders, omdat er dermate verschil was in de opvattingen van onze hulpverleners en het gezin van herkomst, dat de plaatsing gewoon geen enkele zin had.
Doorgaan met de behandeling zou betekend hebben dat dit kind vervreemd was was zijn ouders, zijn andere familie , zijn milieu en (toevallig) zijn cultuur. Dit kind was echt beter af in zijn eigen omgeving... ook al zouden wij er met de gangbare opvattingen van gegruwd hebben.......
Het probleem zit er ook vaak in om te bepalen wanneer sprake is van onwil. Op t gevaar af dan (ik ben er niet zo happig op om specifieker te zijn, heb uiteraard geheimhoudingsplicht): wij hebben weleens een kind teruggebracht naar zijn ouders, omdat er dermate verschil was in de opvattingen van onze hulpverleners en het gezin van herkomst, dat de plaatsing gewoon geen enkele zin had.
Doorgaan met de behandeling zou betekend hebben dat dit kind vervreemd was was zijn ouders, zijn andere familie , zijn milieu en (toevallig) zijn cultuur. Dit kind was echt beter af in zijn eigen omgeving... ook al zouden wij er met de gangbare opvattingen van gegruwd hebben.......
donderdag 3 mei 2007 om 21:50
Ik vind het ook schrijnend. Ik ken een gezin waar zes (ZES!) verschillende jeugdzorg-achtige instanties op zitten, omdat pa losse handjes heeft. Moeder wil niet bij haar man weg, ook al heeft ie haar al eens het ziekenhuis in geslagen. Prima, maar HAAL DIE KINDEREN ER DAN WEG! Want daar is ie ook gewelddadig tegen.
Blijkbaar is dat allemaal heel moeilijk of volgens de huidige regelgeving niet mogelijk ofzo, want het blijft maar pappen en nathouden. Dat is nu al jaren aan de gang, en de oudste dochter heeft uiteindelijk zelf maar eieren voor haar geld gekozen en is bij de ouders van een schoolvriendinnetje ingetrokken.
Dat is toch gewoon dieptriest.....zes instanties die hulp zouden moeten bieden, en dochterlief besluit uiteindelijk toch zelf maar iets te regelen omdat er NIETS voor haar wordt gedaan. Omdat moeder elke keer zegt dat het nu beter gaat en dat ze het toch nog een tijdje wil proberen in 1 huis met haar man.
Echt, dat die vrouw daarvoor kiest, moet ze helemaal zelf weten, ze is volwassen. Maar dat de kinderen er de dupe van worden en niet gewoon jaren geleden al uit huis zijn geplaatst, daar kan ik met mijn pet echt niet bij.
Blijkbaar is dat allemaal heel moeilijk of volgens de huidige regelgeving niet mogelijk ofzo, want het blijft maar pappen en nathouden. Dat is nu al jaren aan de gang, en de oudste dochter heeft uiteindelijk zelf maar eieren voor haar geld gekozen en is bij de ouders van een schoolvriendinnetje ingetrokken.
Dat is toch gewoon dieptriest.....zes instanties die hulp zouden moeten bieden, en dochterlief besluit uiteindelijk toch zelf maar iets te regelen omdat er NIETS voor haar wordt gedaan. Omdat moeder elke keer zegt dat het nu beter gaat en dat ze het toch nog een tijdje wil proberen in 1 huis met haar man.
Echt, dat die vrouw daarvoor kiest, moet ze helemaal zelf weten, ze is volwassen. Maar dat de kinderen er de dupe van worden en niet gewoon jaren geleden al uit huis zijn geplaatst, daar kan ik met mijn pet echt niet bij.
donderdag 3 mei 2007 om 21:53
Ja, en dan ontkom je dus niet aan de vraag of er sprake kan zijn van een 'goede' en een 'slechte' opvoeding. Naar mijn bescheiden mening kan daar dus heel goed sprake van zijn, sterker nog: de ene opvoeding is gewoon beter dan de andere. Dat wil niet zeggen dat er niet heel veel dingen zijn die op een andere manier net zo goed kunnen zijn (de ene ouder hecht toevallig veel waarde aan muziekles, de ander aan een sportclub), maar dat er op grotere vlakken wel degelijk sprake kan zijn van een slechte of goede opvoeding. Je kunt niet volhouden dat het 'even goed is' om je kind te leren delen, of te leren valsspelen "want dat zit in onze cultuur" (ik zeg maar wat). In dit geval is het leren van delen beter dan het leren van valsspelen. Hetzelfde is het geval met talloze andere dingen, die een kind in een goede opvoeding gewoon moet meekrijgen; stabiliteit, rust, de wetenschap dat zijn ouders van hem houden, weten dat als je stout bent, dat je dan straf krijgt, etc.
Je zegt dat als een bepaald kind uit jouw praktijk tóch weggehaald zou zijn, hij dan van zijn cultuur vervreemd zou zijn. Ja maar als die cultuur nou kinderen opvoedt op een manier die totaal niet strookt met de manier waarop beschaafde mensen met elkaar omgaan? Dan klopt die cultuur toch niet? Of althans: dan kan die cultuur toch niet op die manier in Nederland beleefd worden? Dan kun je die ouders dáár op aanspreken, toch? Dan zeg je iets in de trant van: 'Meneer, mevrouw, moet u luisteren, door dit type opvoeding wordt uw kind straks een volwassene die zich in deze maatschappij totaal niet staande kan houden en problemen krijgt. Dat wilt u als ouder toch niet voor uw kind?' De voornaamste taak van de opvoeding is namelijk toch dat je je kind maximaal voorbereidt op zijn latere leven in de samenleving?
Je zegt dat als een bepaald kind uit jouw praktijk tóch weggehaald zou zijn, hij dan van zijn cultuur vervreemd zou zijn. Ja maar als die cultuur nou kinderen opvoedt op een manier die totaal niet strookt met de manier waarop beschaafde mensen met elkaar omgaan? Dan klopt die cultuur toch niet? Of althans: dan kan die cultuur toch niet op die manier in Nederland beleefd worden? Dan kun je die ouders dáár op aanspreken, toch? Dan zeg je iets in de trant van: 'Meneer, mevrouw, moet u luisteren, door dit type opvoeding wordt uw kind straks een volwassene die zich in deze maatschappij totaal niet staande kan houden en problemen krijgt. Dat wilt u als ouder toch niet voor uw kind?' De voornaamste taak van de opvoeding is namelijk toch dat je je kind maximaal voorbereidt op zijn latere leven in de samenleving?
donderdag 3 mei 2007 om 21:55
donderdag 3 mei 2007 om 22:22
Wil de eerste forumster opstaan die ál deze stumpers in huis gaat nemen ? Ik heb wel eens met pleegouders gesproken (12 kinderen, inclusief die vier van henzelf). Fantastisch, maar ik zou het niet kunnen.
Ik heb ooit met deze materie gewerkt, en geloof me, ik ben inmiddels vóór verplichte sterilisatie bij man én vrouw als ouders hun kind verwaarlozen of mishandelen.
Ik heb ooit met deze materie gewerkt, en geloof me, ik ben inmiddels vóór verplichte sterilisatie bij man én vrouw als ouders hun kind verwaarlozen of mishandelen.
vrijdag 4 mei 2007 om 05:16
quote:Wil de eerste forumster opstaan die ál deze stumpers in huis gaat nemen ? Ik heb wel eens met pleegouders gesproken (12 kinderen, inclusief die vier van henzelf). Fantastisch, maar ik zou het niet kunnen. Mijn man en ik willen wel hoor:)we hebben ons pas ingeschreven voor pleegzorg,laat ze maar komen..
Ik heb ooit met deze materie gewerkt, en geloof me, ik ben inmiddels vóór verplichte sterilisatie bij man én vrouw als ouders hun kind verwaarlozen of mishandelen. Hoe oud is dit meisje eigenlijk waarover het gaat?
Een tienermoeder die geheel zelfstandig woont met haar baby,begeleiding die een half uurtje per dag komt?
Ik heb die documentaire niet gezien dus ik schrijf dit geheel onbevooroordeelt.Ik zou er in dit geval niet voor kiezen voor uithuisplaatsing,lijkt me een geval van onmacht,niet onwil.
Een tienermoeder die misschien een hele goede moeder kan zijn met intensievere hulp,niet een half uur per dag natuurlijk.En waar is de vader en de ouders van dit meisje,of hebben die haar het huis uitgetrapt toen ze zwanger bleek te zijn?Vind men het dan raar dat ze zo passief is,en het misschien niet meer ziet zitten omdat ze er alleen voor staat...
Ze heeft hulp nodig om alles op rails te krijgen en begeleiding omzelf voor haar kind te kunnen zorgen...
Ik heb ooit met deze materie gewerkt, en geloof me, ik ben inmiddels vóór verplichte sterilisatie bij man én vrouw als ouders hun kind verwaarlozen of mishandelen. Hoe oud is dit meisje eigenlijk waarover het gaat?
Een tienermoeder die geheel zelfstandig woont met haar baby,begeleiding die een half uurtje per dag komt?
Ik heb die documentaire niet gezien dus ik schrijf dit geheel onbevooroordeelt.Ik zou er in dit geval niet voor kiezen voor uithuisplaatsing,lijkt me een geval van onmacht,niet onwil.
Een tienermoeder die misschien een hele goede moeder kan zijn met intensievere hulp,niet een half uur per dag natuurlijk.En waar is de vader en de ouders van dit meisje,of hebben die haar het huis uitgetrapt toen ze zwanger bleek te zijn?Vind men het dan raar dat ze zo passief is,en het misschien niet meer ziet zitten omdat ze er alleen voor staat...
Ze heeft hulp nodig om alles op rails te krijgen en begeleiding omzelf voor haar kind te kunnen zorgen...
