Actueel
alle pijlers
Jossine Modderman
zondag 26 juli 2009 om 21:32
Uren wachten voor een verwijsbriefje’
Ik kan het niet laten om te reageren op het stukje van Jossine Modderman (hoofdredactrice Viva) in de parool van 21 juli j.l.
Jossine beschrijft een ervaring die ze heeft opgedaan in het OLVG te Amsterdam op de eerste hulp.
Tijdens het lezen van het artikel herkende ik de situatie die Josine beschreef wel degelijk, maar ik herkende erin ook zeker het onbegrip van patiënten.
Dat Jossine idolaat is van artsen en ziekenhuizen zoals ze dat zelf beschrijft, vind ik persoonlijk al niet erg gezond.
Je mag van geluk spreken als je niet veel met deze beroepsgroep te maken hebt en gezond bent.
Ik weet natuurlijk ook dat er op een eerste hulp fouten worden gemaakt. Ik wil ook best geloven dat er in de beschreven situatie mogelijk fouten zijn gemaakt.
De wachttijd is op een eerste hulp vaak erg lang.
Jossine heeft niet voor de bezuiniging in de zorg getekend, maar de verpleegkundige toch ook niet geloof ik.
Als je de actualiteiten volgt, weet je dat er een enorme krapte bestaat van personeel op de eerste hulp.
Jossine kan het niet laten om neerbuigend te schrijven over de werkzame verpleegkundigen.
De verpleegkundige die Jossine beschrijft als die Aubergine, heeft eerst vier jaar gestudeerd om verpleegkundige te worden, daarna volgt nog een vervolgopleiding en verschillende toetsingen om op de eerste hulp te mogen werken. Ook ik persoonlijk heb hard moeten werken en leren om op de spoedeisende hulp te kunnen werken.
Jossine praat over slecht gekwalificeerd personeel terwijl de verpleegkundigen allemaal een opleiding op HBO- niveau hebben gevolgd of daar mee bezig zijn.
Heeft Jossine zich op enig moment afgevraagd wat die aubergines aan het doen waren? Vanuit de wachtkamer kun je ook met ER ogen volgens mij niet zien wat er in de behandelkamer gebeurt.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossine beschrijft dat zij en de rest van de patiënten tijdens de lange wachttijd rustig op hun beurt hebben gewacht. Op de eerste hulp maak ik echter heel andere situaties mee.
Als verpleegkundige wordt je regelmatig uitgescholden en bedreigd. Je kunt je afvragen of dit aan de attitude van de verpleegkundig ligt. Ik geloof ook wel dat er een toenemende onverschilligheid ontstaat als je voor de honderdste keer voor hoer bent uitgemaakt.
Ik heb al vaak meegemaakt dat patiënten tegen je beginnen te schelden zonder dat je ze ook maar hebt gesproken. Mensen zijn het niet eens met de situatie en zoeken een wit pakje om dit te uiten.
Er wordt op een spoedeisende hulp triage gedaan om in te kunnen schatten wat de ernst van de klacht is en hoe snel behandeling vereist is.
De buurman van Jossine was vast vreselijk geschrokken, maar had waarschijnlijk alleen wat schaafwonden in het gezicht.
Dat dit geen levensbedreigende situatie is hoef ik vast niet te vertellen.
Het is belangrijk om patiënten goed te informeren en dat is in deze situatie kennelijk niet naar wens verlopen.
Ik vind het echter teleurstellend dat er op deze manier weer een negatief beeld wordt gegeven over het ziekenhuis en de verpleegkundigen.
Geloof me; wij doe ook maar ons best.
Om in de schrijfwijze van Jossine te eindigen; Ik hoop dat Jossine zich in het vervolg maar bezig blijft houden met lipstick en de laatste schoenentrend en niet met artikelen over de zorg.
Ik kan het niet laten om te reageren op het stukje van Jossine Modderman (hoofdredactrice Viva) in de parool van 21 juli j.l.
Jossine beschrijft een ervaring die ze heeft opgedaan in het OLVG te Amsterdam op de eerste hulp.
Tijdens het lezen van het artikel herkende ik de situatie die Josine beschreef wel degelijk, maar ik herkende erin ook zeker het onbegrip van patiënten.
Dat Jossine idolaat is van artsen en ziekenhuizen zoals ze dat zelf beschrijft, vind ik persoonlijk al niet erg gezond.
Je mag van geluk spreken als je niet veel met deze beroepsgroep te maken hebt en gezond bent.
Ik weet natuurlijk ook dat er op een eerste hulp fouten worden gemaakt. Ik wil ook best geloven dat er in de beschreven situatie mogelijk fouten zijn gemaakt.
De wachttijd is op een eerste hulp vaak erg lang.
Jossine heeft niet voor de bezuiniging in de zorg getekend, maar de verpleegkundige toch ook niet geloof ik.
Als je de actualiteiten volgt, weet je dat er een enorme krapte bestaat van personeel op de eerste hulp.
Jossine kan het niet laten om neerbuigend te schrijven over de werkzame verpleegkundigen.
De verpleegkundige die Jossine beschrijft als die Aubergine, heeft eerst vier jaar gestudeerd om verpleegkundige te worden, daarna volgt nog een vervolgopleiding en verschillende toetsingen om op de eerste hulp te mogen werken. Ook ik persoonlijk heb hard moeten werken en leren om op de spoedeisende hulp te kunnen werken.
Jossine praat over slecht gekwalificeerd personeel terwijl de verpleegkundigen allemaal een opleiding op HBO- niveau hebben gevolgd of daar mee bezig zijn.
Heeft Jossine zich op enig moment afgevraagd wat die aubergines aan het doen waren? Vanuit de wachtkamer kun je ook met ER ogen volgens mij niet zien wat er in de behandelkamer gebeurt.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossine beschrijft dat zij en de rest van de patiënten tijdens de lange wachttijd rustig op hun beurt hebben gewacht. Op de eerste hulp maak ik echter heel andere situaties mee.
Als verpleegkundige wordt je regelmatig uitgescholden en bedreigd. Je kunt je afvragen of dit aan de attitude van de verpleegkundig ligt. Ik geloof ook wel dat er een toenemende onverschilligheid ontstaat als je voor de honderdste keer voor hoer bent uitgemaakt.
Ik heb al vaak meegemaakt dat patiënten tegen je beginnen te schelden zonder dat je ze ook maar hebt gesproken. Mensen zijn het niet eens met de situatie en zoeken een wit pakje om dit te uiten.
Er wordt op een spoedeisende hulp triage gedaan om in te kunnen schatten wat de ernst van de klacht is en hoe snel behandeling vereist is.
De buurman van Jossine was vast vreselijk geschrokken, maar had waarschijnlijk alleen wat schaafwonden in het gezicht.
Dat dit geen levensbedreigende situatie is hoef ik vast niet te vertellen.
Het is belangrijk om patiënten goed te informeren en dat is in deze situatie kennelijk niet naar wens verlopen.
Ik vind het echter teleurstellend dat er op deze manier weer een negatief beeld wordt gegeven over het ziekenhuis en de verpleegkundigen.
Geloof me; wij doe ook maar ons best.
Om in de schrijfwijze van Jossine te eindigen; Ik hoop dat Jossine zich in het vervolg maar bezig blijft houden met lipstick en de laatste schoenentrend en niet met artikelen over de zorg.
vrijdag 31 juli 2009 om 23:52
quote:arwen173 schreef op 31 juli 2009 @ 14:46:
nu, in deze discussie hamer ik erop wat er niet deugt, maar als je goed leest kan je ook vinden waarom ik het een leuk beroep vind, en waarom ik (bijna) elke dag met plezier naar mijn werk ga. En humorloos? nee, dat is juist een van de charmes van dit werk, alle gekke dingen, eigenaardige mensen, absurde situaties die je mee maakt. En normaal gesproken ben ik niet bezig hoor met wat er niet deugt, maar meer als weerwoord voor mensen die klagen over de zorg geregeld is, dan heb ik zoiets van, tja, hoe zou dat nou komen...Gelukkig maar, arwen173. Fijn dat je dit ook schrijft, volgens mij ben je echt zo iemand aan wie ik mijn oma wel toevertrouw.
nu, in deze discussie hamer ik erop wat er niet deugt, maar als je goed leest kan je ook vinden waarom ik het een leuk beroep vind, en waarom ik (bijna) elke dag met plezier naar mijn werk ga. En humorloos? nee, dat is juist een van de charmes van dit werk, alle gekke dingen, eigenaardige mensen, absurde situaties die je mee maakt. En normaal gesproken ben ik niet bezig hoor met wat er niet deugt, maar meer als weerwoord voor mensen die klagen over de zorg geregeld is, dan heb ik zoiets van, tja, hoe zou dat nou komen...Gelukkig maar, arwen173. Fijn dat je dit ook schrijft, volgens mij ben je echt zo iemand aan wie ik mijn oma wel toevertrouw.
zaterdag 1 augustus 2009 om 00:17
quote:singalala schreef op 31 juli 2009 @ 22:22:
[...
Dat de aubergines onvriendelijk zijn, dat verdient geen schoonheidsprijs, maar kan mede door drukte en door de houding van deze mw Modderman uitgelokt worden. En ik vind het gewoon schokerend dat mensen niet beseffen dat een ziekenhuis geen luxe winkel of hotel is.Als je het stukje goed leest was het niet druk en mw. Modderman heeft niks uitgelokt. En een ziekenhuis is idd geen hotel of luxe winkel maar wel een bedrijf. Een bedrijf met klanten. Die je betalen. En die je dus vriendelijk benadert. Klanten, waarvan je niet vergeet dat ze er zitten. En er voor zorgt dat niet de enige die ze informeert iemand is van een ander bedrijf (nota bene een beveilingingsmedeweker, een van de weinige branches waarvan ik echt geen hoge pet op heb).
[...
Dat de aubergines onvriendelijk zijn, dat verdient geen schoonheidsprijs, maar kan mede door drukte en door de houding van deze mw Modderman uitgelokt worden. En ik vind het gewoon schokerend dat mensen niet beseffen dat een ziekenhuis geen luxe winkel of hotel is.Als je het stukje goed leest was het niet druk en mw. Modderman heeft niks uitgelokt. En een ziekenhuis is idd geen hotel of luxe winkel maar wel een bedrijf. Een bedrijf met klanten. Die je betalen. En die je dus vriendelijk benadert. Klanten, waarvan je niet vergeet dat ze er zitten. En er voor zorgt dat niet de enige die ze informeert iemand is van een ander bedrijf (nota bene een beveilingingsmedeweker, een van de weinige branches waarvan ik echt geen hoge pet op heb).
zaterdag 1 augustus 2009 om 00:28
quote:roosies schreef op 31 juli 2009 @ 22:03:
Een andere draai geven? hmm misschien even terug lezen hoe dat ook al weer kwam... Maargoed het valt op dat degene die elkaar bijvallen ook die slechte ervaring hebben gehad. Zegt dat wat over het personeel of over die betreffende personen? En met de argumenten en steken onder water hier gepost kan ik me zomaar voorstellen dat iemand inderdaad niet vriendelijk reageerd ligt dus denk ik meer aan de mensen die ze voor zich hebben als aan het grote plaatje.
Ik heb geen enkele slechte ervaring, integendeel! Mijn moeder heeft kanker gehad en onze ervaringen waren alleen maar positief. Maar dat is volgens mij een geval van actie - reactie. Wij waren postief, het personeel van het ziekenhuis ook.
Als mijn enige ervaring met het ziekenhuis die van Josinne was zou ik er ook heel anders tegenaan kijken. Kom op zeg, als iemand tegen je zegt: "Nou, ik zal u maar geen hand geven." zou ik ook in de stress schieten, me afvragen of ik geen Mexicaanse griep heb en misschien minder leuk reageren.
Een andere draai geven? hmm misschien even terug lezen hoe dat ook al weer kwam... Maargoed het valt op dat degene die elkaar bijvallen ook die slechte ervaring hebben gehad. Zegt dat wat over het personeel of over die betreffende personen? En met de argumenten en steken onder water hier gepost kan ik me zomaar voorstellen dat iemand inderdaad niet vriendelijk reageerd ligt dus denk ik meer aan de mensen die ze voor zich hebben als aan het grote plaatje.
Ik heb geen enkele slechte ervaring, integendeel! Mijn moeder heeft kanker gehad en onze ervaringen waren alleen maar positief. Maar dat is volgens mij een geval van actie - reactie. Wij waren postief, het personeel van het ziekenhuis ook.
Als mijn enige ervaring met het ziekenhuis die van Josinne was zou ik er ook heel anders tegenaan kijken. Kom op zeg, als iemand tegen je zegt: "Nou, ik zal u maar geen hand geven." zou ik ook in de stress schieten, me afvragen of ik geen Mexicaanse griep heb en misschien minder leuk reageren.
zondag 9 augustus 2009 om 08:17
Dames,
Mijn opmerking dat ik idolaat ben van artsen en verplegers, plaatste ik juist om aan te geven dat ik niet zomaar een van de vele klagers ben over 'onze gezondheidszorg.'
Wie de moeite heeft genomen het stuk zorgvuldig te lezen, ziet meteen dat ik louter een verslag heb gemaakt van die avond.
Allerlei toevoegingen dat ik mij onbeleefd, onbeschoft, verwend heb opgesteld, zijn ontsproten uit de geest van anderen.
Dit geldt eveneens voor bewering dat ik de SEH zou zien als een hotel en dat ik mij gekrenkt voelde omdat ik niet als een hotelgast behandeld werd. Niets in mijn stuk wijst op een dergelijke conclusie mijnerzijds.
Dan nu waar het om gaat.
De enige reden dat ik dit stuk heb geschreven is omdat ik de situatie die avond ontluisterend en vooral onnodig vond.
Het gaat er helemaal niet om of mijn buurman al dan niet fataal gewond was, het gáát er helemaal niet om dat buurman & ik niet bereid zouden zijn om zeven uur te wachten als de ene na de andere ambulance binnenkomt - waar het om gaat is dat er geen
communicatie was/is.
Al was er maar een verpleegkundige (en oke, mijn excuses aan de verpleegkundigen die zich beledigd voelen door 'Aubergines')
die gedurende al die uren een halve minuut tijd voor ons had genomen om wát voor een informatie dan ook te geven.
Ik schrijf nota bene in het stuk dat ik goed kan begrijpen dat je als zorgverlener - heden ten dage - denkt: geef mijn portie maar aan Fikkie. De beschulding dat ik mij onbeschoft en misschien wel (verbaal) gewelddadig zou hebben gedragen, werp ik niet alleen ver van mij maar vind ik naar mij toe onbeschoft.
Niets in het stuk wijst erop dat ik de medewerkers van de SEH onheus zou hebben behandeld. Het enige wat ik wilde wat was informatie én - en nou komt het - compassie.
De ontluistering die avond zat niet zozeer in het lange wachten (wat overigens ook onnodig was, maar dat is een ander verhaal) maar in het feit dat je aan je lot wordt overgelaten - of je nu een hartaanval hebt of een tand door de lip.
Mijn stuk derhalve was een pleidooi voor (terugkeer) van de basis in zorg: het daadwerkelijk willen zorgen voor een ander.
Maar gezien jullie (op een enkeling na) keiharde om niet te zeggen bijna gevoelloze maar vooral ondoordachte en bijzonder rechtlijnige opmerkingen , ben ik bang dat dat pleidooi aan dovenmansoren is gericht. Jossine Modderman
Mijn opmerking dat ik idolaat ben van artsen en verplegers, plaatste ik juist om aan te geven dat ik niet zomaar een van de vele klagers ben over 'onze gezondheidszorg.'
Wie de moeite heeft genomen het stuk zorgvuldig te lezen, ziet meteen dat ik louter een verslag heb gemaakt van die avond.
Allerlei toevoegingen dat ik mij onbeleefd, onbeschoft, verwend heb opgesteld, zijn ontsproten uit de geest van anderen.
Dit geldt eveneens voor bewering dat ik de SEH zou zien als een hotel en dat ik mij gekrenkt voelde omdat ik niet als een hotelgast behandeld werd. Niets in mijn stuk wijst op een dergelijke conclusie mijnerzijds.
Dan nu waar het om gaat.
De enige reden dat ik dit stuk heb geschreven is omdat ik de situatie die avond ontluisterend en vooral onnodig vond.
Het gaat er helemaal niet om of mijn buurman al dan niet fataal gewond was, het gáát er helemaal niet om dat buurman & ik niet bereid zouden zijn om zeven uur te wachten als de ene na de andere ambulance binnenkomt - waar het om gaat is dat er geen
communicatie was/is.
Al was er maar een verpleegkundige (en oke, mijn excuses aan de verpleegkundigen die zich beledigd voelen door 'Aubergines')
die gedurende al die uren een halve minuut tijd voor ons had genomen om wát voor een informatie dan ook te geven.
Ik schrijf nota bene in het stuk dat ik goed kan begrijpen dat je als zorgverlener - heden ten dage - denkt: geef mijn portie maar aan Fikkie. De beschulding dat ik mij onbeschoft en misschien wel (verbaal) gewelddadig zou hebben gedragen, werp ik niet alleen ver van mij maar vind ik naar mij toe onbeschoft.
Niets in het stuk wijst erop dat ik de medewerkers van de SEH onheus zou hebben behandeld. Het enige wat ik wilde wat was informatie én - en nou komt het - compassie.
De ontluistering die avond zat niet zozeer in het lange wachten (wat overigens ook onnodig was, maar dat is een ander verhaal) maar in het feit dat je aan je lot wordt overgelaten - of je nu een hartaanval hebt of een tand door de lip.
Mijn stuk derhalve was een pleidooi voor (terugkeer) van de basis in zorg: het daadwerkelijk willen zorgen voor een ander.
Maar gezien jullie (op een enkeling na) keiharde om niet te zeggen bijna gevoelloze maar vooral ondoordachte en bijzonder rechtlijnige opmerkingen , ben ik bang dat dat pleidooi aan dovenmansoren is gericht. Jossine Modderman
zondag 9 augustus 2009 om 08:28
Dan heb je de discussie niet goed gevolgd, Jossine. En om anderen gevoelloos en ondoordacht te noemen vind ik dan weer sneu. En als je daadwerkelijk informatie en compassie had willen hebben of dat in de toekomst graag verbeterd zou willen zien dan is wellicht de kortste weg even een brief schrijven naar het olvg. Je trekt oordelen en conclusies die je niet kan onderbouwen. Misschien was het handiger geweest om actief deel te nemen aan de discussie ipv ook nu weer meteen een oordeel te vellen om dat een ander jouw mening niet deelt. Maar de allerbeste tip, verdiep je er eens in, ga eens een nachtje of een avond meedraaien op de seh dan zal je zien dat het allemaal een reden heeft.
zondag 9 augustus 2009 om 11:53
Beste Roosies en PipiLangkous,
Allereerst mijn reactie op PipiLangkous. Ik heb geen idee wat het is aan mij wat jou zo ontzettend boos maakt, maar ik geef het op. Met jouw oneliners kan ik helemaal niks.
Roosies, bij voorbaat excuses voor de waarschijnlijk helemaal verkeerde manier van reageren - ik heb jouw oorspronkelijke reactie op mijn brief in het Parool gecopieerd opdat ik zo zorgvuldig mogelijk kan terug reageren.
Tijdens het lezen van het artikel herkende ik de situatie die Josine beschreef wel degelijk, maar ik herkende erin ook zeker het onbegrip van patiënten.
Dat Jossine idolaat is van artsen en ziekenhuizen zoals ze dat zelf beschrijft, vind ik persoonlijk al niet erg gezond. Jossine: vanwaar deze negatieve insteek? Ik respecteer, ja bewonder zelfs, jouw beroepsgroep (ik concludeer dat jij in de zorg werkt). Het woord idolaat is a figure of speach, dat begrijp je toch wel?
Je mag van geluk spreken als je niet veel met deze beroepsgroep te maken hebt en gezond bent.
Ik weet natuurlijk ook dat er op een eerste hulp fouten worden gemaakt. Ik wil ook best geloven dat er in de beschreven situatie mogelijk fouten zijn gemaakt.
Jossine: nergens heb ik het over gemaakte fouten. Een fout zou zijn als mijn buurman heen was gezonden met het advies dat hij een paracetamol moest slikken terwijl hij de volgende dag een hersenbloeding bleek te hebben (wederom: neem mij niet letterlijk - ik probeerd een punt te maken)
De wachttijd is op een eerste hulp vaak erg lang.
Jossine heeft niet voor de bezuiniging in de zorg getekend, maar de verpleegkundige toch ook niet geloof ik.
Als je de actualiteiten volgt, weet je dat er een enorme krapte bestaat van personeel op de eerste hulp.
Jossine: jazeker weet ik dat! Mijn waarnemening, die avond, was echter dat ik geen krapte zag - nee, er waren meer dan voldoende verpleegkudnigen, maar dat geen van hen ons enige informatie/aandacht gaf.
Jossine kan het niet laten om neerbuigend te schrijven over de werkzame verpleegkundigen.
De verpleegkundige die Jossine beschrijft als die Aubergine, heeft eerst vier jaar gestudeerd om verpleegkundige te worden, daarna volgt nog een vervolgopleiding en verschillende toetsingen om op de eerste hulp te mogen werken. Ook ik persoonlijk heb hard moeten werken en leren om op de spoedeisende hulp te kunnen werken.
Jossine: ik heb nergens neerbuigend willen zijn. Wel besef ik dat door het gebruik van Aubergines als ik verpleegkundigen bedoel, zulks zo gevoeld kan worden. Dat spijt me oprecht.
Jossine praat over slecht gekwalificeerd personeel terwijl de verpleegkundigen allemaal een opleiding op HBO- niveau hebben gevolgd of daar mee bezig zijn.
Jossine: nergens in het stuk praat ik over slecht gekwalificeerd personeel. Ik praat over onverschillig personeel - nergens zeg ik iets over opleiding of vaardigheden.
Heeft Jossine zich op enig moment afgevraagd wat die aubergines aan het doen waren? Vanuit de wachtkamer kun je ook met ER ogen volgens mij niet zien wat er in de behandelkamer gebeurt.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossiine: exact, dat precies is wat ik betoog. Ik weet niet wat de verpleegkundigen aan het doen waren omdat ik het niet weet. Zeg dan dat er, bijvoorbeeld, gereanimeerd moet worden.
Jossine beschrijft dat zij en de rest van de patiënten tijdens de lange wachttijd rustig op hun beurt hebben gewacht. Op de eerste hulp maak ik echter heel andere situaties mee.
Als verpleegkundige wordt je regelmatig uitgescholden en bedreigd. Je kunt je afvragen of dit aan de attitude van de verpleegkundig ligt. Ik geloof ook wel dat er een toenemende onverschilligheid ontstaat als je voor de honderdste keer voor hoer bent uitgemaakt.
Ik heb al vaak meegemaakt dat patiënten tegen je beginnen te schelden zonder dat je ze ook maar hebt gesproken. Mensen zijn het niet eens met de situatie en zoeken een wit pakje om dit te uiten.
Jossine: door deze toevoeging van jouw eigen ervaring is, volgens mij, in de discussie het idee ontstaan dat ik grof, ongeduldig etc was.
Tussen jou en mij: idioten - ik noem ze geloof ik in het stuk debielen - die hulpverleners, juffen, trambestuurders, verpleegkundigen, vuilnisophalers, huisartsen etc - met (verbaal) geweld bejegenen, moeten daarvoor aangepakt worden. Sterker nog: als ik, als adjunct-hoofdredacteur van Viva wordt beledigd (hetgeen mij noal eens overkomt dan vind ik dat veel minder erg dan als menen in de publieke sector worden belaagd. Nogmaals wil i met nadruk zeggen noch mijn buurman noch ik ons onbeschaafd hebben gedragen.
Er wordt op een spoedeisende hulp triage gedaan om in te kunnen schatten wat de ernst van de klacht is en hoe snel behandeling vereist is.
Jossine: EXACT. Triage is een indelingsmethode op basis van de ernst van de klachten. Iemand met een hersenbloeding gaat vóór iemand met wat schaafwonden. Dat is de hele clou van traige. Dus, Roossies, leg mij dan eens uit dat 'Mike Tyson' en uur of vijf wachtte op de diagnose dat het niks ernstigs was. Waarom moest mijn buurman uren wachten om te horen dat het wel meeviel?
De buurman van Jossine was vast vreselijk geschrokken, maar had waarschijnlijk alleen wat schaafwonden in het gezicht?.
Dat dit geen levensbedreigende situatie is hoef ik vast niet te vertellen.
Het is belangrijk om patiënten goed te informeren en dat is in deze situatie kennelijk niet naar wens verlopen.
Jossine: helemaal mee eens!
Ik vind het echter teleurstellend dat er op deze manier weer een negatief beeld wordt gegeven over het ziekenhuis en de verpleegkundigen.
Geloof me; wij doe ook maar ons best.
Jossine: wat ivalt te betreuren (maar wat ik achteraf ook wel had kunnen weten) is dat mijn stuk als een persoonlijke klacht jegens de deskundigheid en inzet van verpleegkundigen is opgevat.
Niets van dat alles is mijn bedoeling maar wat ik gewoon niet begrijp, is dat als ik een gebrek aan compassie voel/constateer, er allerlei dingen worden bijgehaald die, in ieder geval ik, niet heb aangehaald.
Kennelijk heb ik een ik gevoelige snaar geraakt.
Om in de schrijfwijze van Jossine te eindigen; Ik hoop dat Jossine zich in het vervolg maar bezig blijft houden met lipstick en de laatste schoenentrend en niet met artikelen over de zorg.
Jossine: als je het niet erg vindt, ga ik hier maar niet op in.
Met welgemeende groet, Jossine Modderman
Allereerst mijn reactie op PipiLangkous. Ik heb geen idee wat het is aan mij wat jou zo ontzettend boos maakt, maar ik geef het op. Met jouw oneliners kan ik helemaal niks.
Roosies, bij voorbaat excuses voor de waarschijnlijk helemaal verkeerde manier van reageren - ik heb jouw oorspronkelijke reactie op mijn brief in het Parool gecopieerd opdat ik zo zorgvuldig mogelijk kan terug reageren.
Tijdens het lezen van het artikel herkende ik de situatie die Josine beschreef wel degelijk, maar ik herkende erin ook zeker het onbegrip van patiënten.
Dat Jossine idolaat is van artsen en ziekenhuizen zoals ze dat zelf beschrijft, vind ik persoonlijk al niet erg gezond. Jossine: vanwaar deze negatieve insteek? Ik respecteer, ja bewonder zelfs, jouw beroepsgroep (ik concludeer dat jij in de zorg werkt). Het woord idolaat is a figure of speach, dat begrijp je toch wel?
Je mag van geluk spreken als je niet veel met deze beroepsgroep te maken hebt en gezond bent.
Ik weet natuurlijk ook dat er op een eerste hulp fouten worden gemaakt. Ik wil ook best geloven dat er in de beschreven situatie mogelijk fouten zijn gemaakt.
Jossine: nergens heb ik het over gemaakte fouten. Een fout zou zijn als mijn buurman heen was gezonden met het advies dat hij een paracetamol moest slikken terwijl hij de volgende dag een hersenbloeding bleek te hebben (wederom: neem mij niet letterlijk - ik probeerd een punt te maken)
De wachttijd is op een eerste hulp vaak erg lang.
Jossine heeft niet voor de bezuiniging in de zorg getekend, maar de verpleegkundige toch ook niet geloof ik.
Als je de actualiteiten volgt, weet je dat er een enorme krapte bestaat van personeel op de eerste hulp.
Jossine: jazeker weet ik dat! Mijn waarnemening, die avond, was echter dat ik geen krapte zag - nee, er waren meer dan voldoende verpleegkudnigen, maar dat geen van hen ons enige informatie/aandacht gaf.
Jossine kan het niet laten om neerbuigend te schrijven over de werkzame verpleegkundigen.
De verpleegkundige die Jossine beschrijft als die Aubergine, heeft eerst vier jaar gestudeerd om verpleegkundige te worden, daarna volgt nog een vervolgopleiding en verschillende toetsingen om op de eerste hulp te mogen werken. Ook ik persoonlijk heb hard moeten werken en leren om op de spoedeisende hulp te kunnen werken.
Jossine: ik heb nergens neerbuigend willen zijn. Wel besef ik dat door het gebruik van Aubergines als ik verpleegkundigen bedoel, zulks zo gevoeld kan worden. Dat spijt me oprecht.
Jossine praat over slecht gekwalificeerd personeel terwijl de verpleegkundigen allemaal een opleiding op HBO- niveau hebben gevolgd of daar mee bezig zijn.
Jossine: nergens in het stuk praat ik over slecht gekwalificeerd personeel. Ik praat over onverschillig personeel - nergens zeg ik iets over opleiding of vaardigheden.
Heeft Jossine zich op enig moment afgevraagd wat die aubergines aan het doen waren? Vanuit de wachtkamer kun je ook met ER ogen volgens mij niet zien wat er in de behandelkamer gebeurt.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossiine: exact, dat precies is wat ik betoog. Ik weet niet wat de verpleegkundigen aan het doen waren omdat ik het niet weet. Zeg dan dat er, bijvoorbeeld, gereanimeerd moet worden.
Jossine beschrijft dat zij en de rest van de patiënten tijdens de lange wachttijd rustig op hun beurt hebben gewacht. Op de eerste hulp maak ik echter heel andere situaties mee.
Als verpleegkundige wordt je regelmatig uitgescholden en bedreigd. Je kunt je afvragen of dit aan de attitude van de verpleegkundig ligt. Ik geloof ook wel dat er een toenemende onverschilligheid ontstaat als je voor de honderdste keer voor hoer bent uitgemaakt.
Ik heb al vaak meegemaakt dat patiënten tegen je beginnen te schelden zonder dat je ze ook maar hebt gesproken. Mensen zijn het niet eens met de situatie en zoeken een wit pakje om dit te uiten.
Jossine: door deze toevoeging van jouw eigen ervaring is, volgens mij, in de discussie het idee ontstaan dat ik grof, ongeduldig etc was.
Tussen jou en mij: idioten - ik noem ze geloof ik in het stuk debielen - die hulpverleners, juffen, trambestuurders, verpleegkundigen, vuilnisophalers, huisartsen etc - met (verbaal) geweld bejegenen, moeten daarvoor aangepakt worden. Sterker nog: als ik, als adjunct-hoofdredacteur van Viva wordt beledigd (hetgeen mij noal eens overkomt dan vind ik dat veel minder erg dan als menen in de publieke sector worden belaagd. Nogmaals wil i met nadruk zeggen noch mijn buurman noch ik ons onbeschaafd hebben gedragen.
Er wordt op een spoedeisende hulp triage gedaan om in te kunnen schatten wat de ernst van de klacht is en hoe snel behandeling vereist is.
Jossine: EXACT. Triage is een indelingsmethode op basis van de ernst van de klachten. Iemand met een hersenbloeding gaat vóór iemand met wat schaafwonden. Dat is de hele clou van traige. Dus, Roossies, leg mij dan eens uit dat 'Mike Tyson' en uur of vijf wachtte op de diagnose dat het niks ernstigs was. Waarom moest mijn buurman uren wachten om te horen dat het wel meeviel?
De buurman van Jossine was vast vreselijk geschrokken, maar had waarschijnlijk alleen wat schaafwonden in het gezicht?.
Dat dit geen levensbedreigende situatie is hoef ik vast niet te vertellen.
Het is belangrijk om patiënten goed te informeren en dat is in deze situatie kennelijk niet naar wens verlopen.
Jossine: helemaal mee eens!
Ik vind het echter teleurstellend dat er op deze manier weer een negatief beeld wordt gegeven over het ziekenhuis en de verpleegkundigen.
Geloof me; wij doe ook maar ons best.
Jossine: wat ivalt te betreuren (maar wat ik achteraf ook wel had kunnen weten) is dat mijn stuk als een persoonlijke klacht jegens de deskundigheid en inzet van verpleegkundigen is opgevat.
Niets van dat alles is mijn bedoeling maar wat ik gewoon niet begrijp, is dat als ik een gebrek aan compassie voel/constateer, er allerlei dingen worden bijgehaald die, in ieder geval ik, niet heb aangehaald.
Kennelijk heb ik een ik gevoelige snaar geraakt.
Om in de schrijfwijze van Jossine te eindigen; Ik hoop dat Jossine zich in het vervolg maar bezig blijft houden met lipstick en de laatste schoenentrend en niet met artikelen over de zorg.
Jossine: als je het niet erg vindt, ga ik hier maar niet op in.
Met welgemeende groet, Jossine Modderman
zondag 9 augustus 2009 om 13:40
Sterrie/Jossine: snap je hoe dom en onwetend het overkomt als je in je stukje schrijft dat je het raar vindt dat een verpleegkundige niet meteen een hand geeft aan iemand met bloed aan z'n handen?
Snap je dat het dom overkomt als je verwacht dat je een kopje koffie gaat krijgen als je daar zit te wachten? Je was toch alleen maar publiek? Haal dat kopje koffie dan maar mooi zelf.
Snap je hoe dom het overkomt als je daar als totale leek zelf gaat zitten bepalen of 'Mike Tyson' er erger aantoe is, of dat groepje marokkaantjes of die chinezen? Jij bent geen arts, je bent niet eens een verpleegkundige, en je kent die mensen niet en je voelt hun pijn niet. Ik vind het bezopen hoe jij durft te oordelen over het feit of ze daar al dan niet terecht zaten.
'We brengen u wel even naar he VU'. Enig idee wat een ambulance kost? Dat ze die echt niet inzetten voor iemand die weliswaar pijn heeft, maar niet levensbedreigend gewond is, niet eens het bewustzijn heeft verloren, etc.
Sterker nog, ik durf te wedden dat als ze dat wel hadden gedaan, je de volgende dag een stukje had geschreven over het feit dat het nie zo raar is dat de zorgkosten zo enorm hoog zijn.
Sterker nog, als je gewoon had gereageerd zoals je hoort te reageren in zo'n geval: je belt de centrale doktersdienst en vraagt advies, dan had je daar waarschijnlijk niet eens gezeten.
Ik ben het erg eens met de stelling dat je je maar voornamelijk met lipsticks moet bezighouden. Dat is niet denigrerend bedoeld, ieder z'n vak en trendspotting heeft ook een belangrijke plaats in onze maatschappij, maar ik zou echt zeggen dat je als schoenmaker maar vooral bij je leest moet blijven.
Schrijven is een vak, eindredactie ook, maar dat wil niet zeggen dat je zomaar over van alles en nog wat kùnt schrijven.
Snap je dat het dom overkomt als je verwacht dat je een kopje koffie gaat krijgen als je daar zit te wachten? Je was toch alleen maar publiek? Haal dat kopje koffie dan maar mooi zelf.
Snap je hoe dom het overkomt als je daar als totale leek zelf gaat zitten bepalen of 'Mike Tyson' er erger aantoe is, of dat groepje marokkaantjes of die chinezen? Jij bent geen arts, je bent niet eens een verpleegkundige, en je kent die mensen niet en je voelt hun pijn niet. Ik vind het bezopen hoe jij durft te oordelen over het feit of ze daar al dan niet terecht zaten.
'We brengen u wel even naar he VU'. Enig idee wat een ambulance kost? Dat ze die echt niet inzetten voor iemand die weliswaar pijn heeft, maar niet levensbedreigend gewond is, niet eens het bewustzijn heeft verloren, etc.
Sterker nog, ik durf te wedden dat als ze dat wel hadden gedaan, je de volgende dag een stukje had geschreven over het feit dat het nie zo raar is dat de zorgkosten zo enorm hoog zijn.
Sterker nog, als je gewoon had gereageerd zoals je hoort te reageren in zo'n geval: je belt de centrale doktersdienst en vraagt advies, dan had je daar waarschijnlijk niet eens gezeten.
Ik ben het erg eens met de stelling dat je je maar voornamelijk met lipsticks moet bezighouden. Dat is niet denigrerend bedoeld, ieder z'n vak en trendspotting heeft ook een belangrijke plaats in onze maatschappij, maar ik zou echt zeggen dat je als schoenmaker maar vooral bij je leest moet blijven.
Schrijven is een vak, eindredactie ook, maar dat wil niet zeggen dat je zomaar over van alles en nog wat kùnt schrijven.
zondag 9 augustus 2009 om 13:53
Ik denk dat wat Jossine nog het meest over het hoofd ziet is dat zij compassie en informatie wenste, als niet patient en als niet verwante van. Maargoed ja en nee en misschien dingen anders ervaren kan onwetendheid zijn. Daarom juist denk ik ga de discussie dan aan of onderzoek eens waarom je die dingen zo ervaart en andere mensen zo blijkt niet die ervaring hebben. Je hebt het over slechte of geen communicatie, maar dat is jouw stukje in het Parool ook, de pot verwijt de ketel zeg maar. Ik vind het prettig dat je hier je reactie geeft, of ik het nou wel of niet met je zienswijze eens ben. Maar je reageerd met je 1e post ook al meteen zo kort door de bocht terwijl er volgens mij best een redelijke discussie werd gevoerd. En juist doordat je nu reageerd kunnen meningen worden herzien of bijgesteld. Niet alleen de mening die er over jou is ontstaan maar andersom ook. Misschien zou je dat eens wat vaker moeten doen Het begint tenslotte allemaal met een goede communicatie.
zondag 9 augustus 2009 om 14:24
Jossine, niks aan jou maakt mij boos. Jouw houding verbaast me alleen.
Zowel nu als toen met de kritiek die je kreeg over je HCG-dieet.
In beide gevallen reageer jij verongelijkt en doe je amper iets met kritiek. En dat mag hoor, natuurlijk. Net zoals ik me mag verbazen.
En net zoals ik het op zijn minst raar vind dat jij de aandacht van jezelf probeert af te leiden door mij als boos te bestempelen.
Zowel nu als toen met de kritiek die je kreeg over je HCG-dieet.
In beide gevallen reageer jij verongelijkt en doe je amper iets met kritiek. En dat mag hoor, natuurlijk. Net zoals ik me mag verbazen.
En net zoals ik het op zijn minst raar vind dat jij de aandacht van jezelf probeert af te leiden door mij als boos te bestempelen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 9 augustus 2009 om 14:43
[quote]sterrie schreef op 09 augustus 2009 @ 11:53:
Jossine: jazeker weet ik dat! Mijn waarnemening, die avond, was echter dat ik geen krapte zag - nee, er waren meer dan voldoende verpleegkudnigen, maar dat geen van hen ons enige informatie/aandacht gaf.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossiine: exact, dat precies is wat ik betoog. Ik weet niet wat de verpleegkundigen aan het doen waren omdat ik het niet weet. Zeg dan dat er, bijvoorbeeld, gereanimeerd moet worden.
Ten eerste lijkt het soms alsof er heel veel personeel is terwijl dat erg meevalt, in sommige ziekenhuizen heeft iedereen hetzelfde uniform aan, heel onhandig vind ik zelf. Sta je met 1 verpleegkundige, een voedingsassistent, 2 schoonmakers en iemand van het magazijn en lijkt het enorm druk met personeel, maar is het dus eigenlijk erg krap.
En ten tweede ja hoor, tuurlijk, ben je bezig met reanimeren (waarbij dus echt elke seconde telt) en dan ga je even iedereen die daar niks mee te maken heeft informeren over wat je aan het doen bent. Niemand laat een wachtkomer vol lopen voor zijn of haar lol, dus je kan er vanuit gaan dat als ze niet met jou bezig zijn, dat er urgentere dingen spelen.
Jossine: jazeker weet ik dat! Mijn waarnemening, die avond, was echter dat ik geen krapte zag - nee, er waren meer dan voldoende verpleegkudnigen, maar dat geen van hen ons enige informatie/aandacht gaf.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossiine: exact, dat precies is wat ik betoog. Ik weet niet wat de verpleegkundigen aan het doen waren omdat ik het niet weet. Zeg dan dat er, bijvoorbeeld, gereanimeerd moet worden.
Ten eerste lijkt het soms alsof er heel veel personeel is terwijl dat erg meevalt, in sommige ziekenhuizen heeft iedereen hetzelfde uniform aan, heel onhandig vind ik zelf. Sta je met 1 verpleegkundige, een voedingsassistent, 2 schoonmakers en iemand van het magazijn en lijkt het enorm druk met personeel, maar is het dus eigenlijk erg krap.
En ten tweede ja hoor, tuurlijk, ben je bezig met reanimeren (waarbij dus echt elke seconde telt) en dan ga je even iedereen die daar niks mee te maken heeft informeren over wat je aan het doen bent. Niemand laat een wachtkomer vol lopen voor zijn of haar lol, dus je kan er vanuit gaan dat als ze niet met jou bezig zijn, dat er urgentere dingen spelen.
zondag 9 augustus 2009 om 14:45
zondag 9 augustus 2009 om 14:50
quote:tilalia2 schreef op 09 augustus 2009 @ 13:40:
Sterrie/Jossine: snap je hoe dom en onwetend het overkomt als je in je stukje schrijft dat je het raar vindt dat een verpleegkundige niet meteen een hand geeft aan iemand met bloed aan z'n handen?
Snap je dat het dom overkomt als je verwacht dat je een kopje koffie gaat krijgen als je daar zit te wachten? Je was toch alleen maar publiek? Haal dat kopje koffie dan maar mooi zelf.
Snap je hoe dom het overkomt als je daar als totale leek zelf gaat zitten bepalen of 'Mike Tyson' er erger aantoe is, of dat groepje marokkaantjes of die chinezen? Jij bent geen arts, je bent niet eens een verpleegkundige, en je kent die mensen niet en je voelt hun pijn niet. Ik vind het bezopen hoe jij durft te oordelen over het feit of ze daar al dan niet terecht zaten.
'We brengen u wel even naar he VU'. Enig idee wat een ambulance kost? Dat ze die echt niet inzetten voor iemand die weliswaar pijn heeft, maar niet levensbedreigend gewond is, niet eens het bewustzijn heeft verloren, etc.
Sterker nog, ik durf te wedden dat als ze dat wel hadden gedaan, je de volgende dag een stukje had geschreven over het feit dat het nie zo raar is dat de zorgkosten zo enorm hoog zijn.
Sterker nog, als je gewoon had gereageerd zoals je hoort te reageren in zo'n geval: je belt de centrale doktersdienst en vraagt advies, dan had je daar waarschijnlijk niet eens gezeten.
Ik ben het erg eens met de stelling dat je je maar voornamelijk met lipsticks moet bezighouden. Dat is niet denigrerend bedoeld, ieder z'n vak en trendspotting heeft ook een belangrijke plaats in onze maatschappij, maar ik zou echt zeggen dat je als schoenmaker maar vooral bij je leest moet blijven.
Schrijven is een vak, eindredactie ook, maar dat wil niet zeggen dat je zomaar over van alles en nog wat kùnt schrijven.
En willen dat je op de hoogte gehouden wordt als er iemand gereanimeerd wordt Wat een domme opmerking zeg! Hoe naief ben je dan!?! Alsof daar tijd voor is en alsof het je iets aangaat waar ze mee bezig zijn!
Sterrie/Jossine: snap je hoe dom en onwetend het overkomt als je in je stukje schrijft dat je het raar vindt dat een verpleegkundige niet meteen een hand geeft aan iemand met bloed aan z'n handen?
Snap je dat het dom overkomt als je verwacht dat je een kopje koffie gaat krijgen als je daar zit te wachten? Je was toch alleen maar publiek? Haal dat kopje koffie dan maar mooi zelf.
Snap je hoe dom het overkomt als je daar als totale leek zelf gaat zitten bepalen of 'Mike Tyson' er erger aantoe is, of dat groepje marokkaantjes of die chinezen? Jij bent geen arts, je bent niet eens een verpleegkundige, en je kent die mensen niet en je voelt hun pijn niet. Ik vind het bezopen hoe jij durft te oordelen over het feit of ze daar al dan niet terecht zaten.
'We brengen u wel even naar he VU'. Enig idee wat een ambulance kost? Dat ze die echt niet inzetten voor iemand die weliswaar pijn heeft, maar niet levensbedreigend gewond is, niet eens het bewustzijn heeft verloren, etc.
Sterker nog, ik durf te wedden dat als ze dat wel hadden gedaan, je de volgende dag een stukje had geschreven over het feit dat het nie zo raar is dat de zorgkosten zo enorm hoog zijn.
Sterker nog, als je gewoon had gereageerd zoals je hoort te reageren in zo'n geval: je belt de centrale doktersdienst en vraagt advies, dan had je daar waarschijnlijk niet eens gezeten.
Ik ben het erg eens met de stelling dat je je maar voornamelijk met lipsticks moet bezighouden. Dat is niet denigrerend bedoeld, ieder z'n vak en trendspotting heeft ook een belangrijke plaats in onze maatschappij, maar ik zou echt zeggen dat je als schoenmaker maar vooral bij je leest moet blijven.
Schrijven is een vak, eindredactie ook, maar dat wil niet zeggen dat je zomaar over van alles en nog wat kùnt schrijven.
En willen dat je op de hoogte gehouden wordt als er iemand gereanimeerd wordt Wat een domme opmerking zeg! Hoe naief ben je dan!?! Alsof daar tijd voor is en alsof het je iets aangaat waar ze mee bezig zijn!
Een juichtoon da’vre langs de velden..
zondag 9 augustus 2009 om 15:05
quote:sterrie schreef op 09 augustus 2009 @ 11:53:
Dat Jossine idolaat is van artsen en ziekenhuizen zoals ze dat zelf beschrijft, vind ik persoonlijk al niet erg gezond. Jossine: vanwaar deze negatieve insteek? Ik respecteer, ja bewonder zelfs, jouw beroepsgroep (ik concludeer dat jij in de zorg werkt). Het woord idolaat is a figure of speach, dat begrijp je toch wel?
Je mag van geluk spreken als je niet veel met deze beroepsgroep te maken hebt en gezond bent.
Ik quote nog even een stukje van het oorspronkelijke artikel
quote: Ik heb een haast idolate bewondering voor artsen. Wat u nu gaat lezen, is geen klacht van iemand die toch al geen vertrouwen heeft in de publieke sector. Nee, het is pure teleurstelling.
Op een gewone donderdagavond rond half tien trof ik een hevig bloedende buurman voor mijn deur aan. Van zijn fiets gevallen. Er was een tand afgebroken. Neus, kin, handen bloedden hevig. Daarnaast had hij pijn op de borst. Een tweede buurman bood aan hem naar de dichtstbijzijnde EHBO te brengen, het OLVG in Amsterdam-Oost. Mijn aanwezigheid was niet vereist, maar omdat ik van ziekenhuizen houd, zat ik al in de auto voordat iedereen er erg in had.
Hoe moeten mensen uit dit stukje tekst opmaken hoezeer jij de beroepsgroep bewonderd? Snap je nu werkelijk niet dat dit gewoon echt heel erg dom, onnozel en kwetsend overkomt, om te zeggen dat je van ziekenhuizen houdt? De enige afdeling die leuk is in het ziekenhuis is de kraamafdeling en ook daar gaat het niet altijd goed. Ik associeer ziekenhuizen met pijn, naar, bloed, onderzoeken, nare uitslagen. Ik snap werkelijk niet dat je dit zo opschrijft. Het hele artikel wat daarna geschreven is komt op mij over als; Oh joepie, ik mag mee op een leuk uitje, mee naar het ziekenhuis! Daar ga ik allemaal leuke en interessante dingen zien. Hee, maar wacht, ze zijn helemaal niet zo leuk en lief als ik me van te voren bedacht had. Het duurt heel lang en ze zeggen niet waarom en ik wil een kopje koffie.
Vandaar waarschijnlijk dat ik je kinderachtig verwend noemde.
Dat Jossine idolaat is van artsen en ziekenhuizen zoals ze dat zelf beschrijft, vind ik persoonlijk al niet erg gezond. Jossine: vanwaar deze negatieve insteek? Ik respecteer, ja bewonder zelfs, jouw beroepsgroep (ik concludeer dat jij in de zorg werkt). Het woord idolaat is a figure of speach, dat begrijp je toch wel?
Je mag van geluk spreken als je niet veel met deze beroepsgroep te maken hebt en gezond bent.
Ik quote nog even een stukje van het oorspronkelijke artikel
quote: Ik heb een haast idolate bewondering voor artsen. Wat u nu gaat lezen, is geen klacht van iemand die toch al geen vertrouwen heeft in de publieke sector. Nee, het is pure teleurstelling.
Op een gewone donderdagavond rond half tien trof ik een hevig bloedende buurman voor mijn deur aan. Van zijn fiets gevallen. Er was een tand afgebroken. Neus, kin, handen bloedden hevig. Daarnaast had hij pijn op de borst. Een tweede buurman bood aan hem naar de dichtstbijzijnde EHBO te brengen, het OLVG in Amsterdam-Oost. Mijn aanwezigheid was niet vereist, maar omdat ik van ziekenhuizen houd, zat ik al in de auto voordat iedereen er erg in had.
Hoe moeten mensen uit dit stukje tekst opmaken hoezeer jij de beroepsgroep bewonderd? Snap je nu werkelijk niet dat dit gewoon echt heel erg dom, onnozel en kwetsend overkomt, om te zeggen dat je van ziekenhuizen houdt? De enige afdeling die leuk is in het ziekenhuis is de kraamafdeling en ook daar gaat het niet altijd goed. Ik associeer ziekenhuizen met pijn, naar, bloed, onderzoeken, nare uitslagen. Ik snap werkelijk niet dat je dit zo opschrijft. Het hele artikel wat daarna geschreven is komt op mij over als; Oh joepie, ik mag mee op een leuk uitje, mee naar het ziekenhuis! Daar ga ik allemaal leuke en interessante dingen zien. Hee, maar wacht, ze zijn helemaal niet zo leuk en lief als ik me van te voren bedacht had. Het duurt heel lang en ze zeggen niet waarom en ik wil een kopje koffie.
Vandaar waarschijnlijk dat ik je kinderachtig verwend noemde.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 9 augustus 2009 om 15:27
quote:arwen173 schreef op 09 augustus 2009 @ 14:43:
[quote]sterrie schreef op 09 augustus 2009 @ 11:53:
Jossine: jazeker weet ik dat! Mijn waarnemening, die avond, was echter dat ik geen krapte zag - nee, er waren meer dan voldoende verpleegkudnigen, maar dat geen van hen ons enige informatie/aandacht gaf.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossiine: exact, dat precies is wat ik betoog. Ik weet niet wat de verpleegkundigen aan het doen waren omdat ik het niet weet. Zeg dan dat er, bijvoorbeeld, gereanimeerd moet worden.
Ten eerste lijkt het soms alsof er heel veel personeel is terwijl dat erg meevalt, in sommige ziekenhuizen heeft iedereen hetzelfde uniform aan, heel onhandig vind ik zelf. Sta je met 1 verpleegkundige, een voedingsassistent, 2 schoonmakers en iemand van het magazijn en lijkt het enorm druk met personeel, maar is het dus eigenlijk erg krap.
En ten tweede ja hoor, tuurlijk, ben je bezig met reanimeren (waarbij dus echt elke seconde telt) en dan ga je even iedereen die daar niks mee te maken heeft informeren over wat je aan het doen bent. Niemand laat een wachtkomer vol lopen voor zijn of haar lol, dus je kan er vanuit gaan dat als ze niet met jou bezig zijn, dat er urgentere dingen spelen. Inderdaad, de arrogantie. Of domheid.
[quote]sterrie schreef op 09 augustus 2009 @ 11:53:
Jossine: jazeker weet ik dat! Mijn waarnemening, die avond, was echter dat ik geen krapte zag - nee, er waren meer dan voldoende verpleegkudnigen, maar dat geen van hen ons enige informatie/aandacht gaf.
Ik heb serieus meegemaakt dat we bezig waren met een reanimatie, was maar dat de buurvrouw (met die wetenschap) bleef vragen om een glaasje water.
Jossiine: exact, dat precies is wat ik betoog. Ik weet niet wat de verpleegkundigen aan het doen waren omdat ik het niet weet. Zeg dan dat er, bijvoorbeeld, gereanimeerd moet worden.
Ten eerste lijkt het soms alsof er heel veel personeel is terwijl dat erg meevalt, in sommige ziekenhuizen heeft iedereen hetzelfde uniform aan, heel onhandig vind ik zelf. Sta je met 1 verpleegkundige, een voedingsassistent, 2 schoonmakers en iemand van het magazijn en lijkt het enorm druk met personeel, maar is het dus eigenlijk erg krap.
En ten tweede ja hoor, tuurlijk, ben je bezig met reanimeren (waarbij dus echt elke seconde telt) en dan ga je even iedereen die daar niks mee te maken heeft informeren over wat je aan het doen bent. Niemand laat een wachtkomer vol lopen voor zijn of haar lol, dus je kan er vanuit gaan dat als ze niet met jou bezig zijn, dat er urgentere dingen spelen. Inderdaad, de arrogantie. Of domheid.
zondag 9 augustus 2009 om 16:58
Ooit weleens op de IC gelegen zelf? Tussen verstijfde comapatienten en reutelende stervenden? Leuk he, ziekenhuizen?
Wat een arrogantie. Even informeren dat ze aan het reanimeren zijn. Ik was eens op de Eerste Hulp en de arts moest bij me weg ineens snel, want meneer naast mij had het gore lef om een hartstilstand te krijgen. Helaas, reanimatie mocht niet baten. Maar gelukkig was ik weer snel helemaal van de arts! <====== lees alsjeblieft het cynisme hierin
Ik heb vaak genoeg met een gipspoot of hele arm in het gips moeten wachten. Hell, ik heb eens drie DAGEN moeten wachten. Zonder koffie. Dat was dan niet in A'dam of zelfs maar in West-Europa, maar Jezus, relativeren is een kunst.
Wat een arrogantie. Even informeren dat ze aan het reanimeren zijn. Ik was eens op de Eerste Hulp en de arts moest bij me weg ineens snel, want meneer naast mij had het gore lef om een hartstilstand te krijgen. Helaas, reanimatie mocht niet baten. Maar gelukkig was ik weer snel helemaal van de arts! <====== lees alsjeblieft het cynisme hierin
Ik heb vaak genoeg met een gipspoot of hele arm in het gips moeten wachten. Hell, ik heb eens drie DAGEN moeten wachten. Zonder koffie. Dat was dan niet in A'dam of zelfs maar in West-Europa, maar Jezus, relativeren is een kunst.
zondag 9 augustus 2009 om 22:20
Ik ben vooral geintrigeerd door de gewenste compassie. Is compassie nou iets wat je bij uitstek van deze beroepsgroep mag verwachten? Ik denk het niet - kan een arts of verpleger eigenlijk zijn werk nog wel doen als ze met iedereen mee-lijden?
Is compassie niet eerder iets voor de dominee of pastoor?
Is compassie niet eerder iets voor de dominee of pastoor?
zondag 9 augustus 2009 om 22:50
quote:korenwolf schreef op 09 augustus 2009 @ 22:20:
Ik ben vooral geintrigeerd door de gewenste compassie. Is compassie nou iets wat je bij uitstek van deze beroepsgroep mag verwachten? Ik denk het niet - kan een arts of verpleger eigenlijk zijn werk nog wel doen als ze met iedereen mee-lijden?
Is compassie niet eerder iets voor de dominee of pastoor?Misschien wel. Ik kan me ook wel voorstellen dat artsen en verpleegkundigen op een bepaalde manier gehard zijn en sowieso niet echt compassie kunnen opbrengen voor iemand die lang moet wachten en graag koffie zou lusten, die zien natuurlijk best heftige dingen waardoor ze misschien wat sneller relativeren. En dat is niets ten nadele van die beroepsgroep, ik denk dat dat een natuurlijk gevolg is van het werk. Bovendien denk ik dat artsen en verpleegkundigen zeer ongelukkig van hun werk zullen worden als ze te veel gaan meeleven. Natuurlijk is medeleven gewenst maar dan met mate, want ze zullen ook hun professionele afstand moeten bewaren.
Ik ben vooral geintrigeerd door de gewenste compassie. Is compassie nou iets wat je bij uitstek van deze beroepsgroep mag verwachten? Ik denk het niet - kan een arts of verpleger eigenlijk zijn werk nog wel doen als ze met iedereen mee-lijden?
Is compassie niet eerder iets voor de dominee of pastoor?Misschien wel. Ik kan me ook wel voorstellen dat artsen en verpleegkundigen op een bepaalde manier gehard zijn en sowieso niet echt compassie kunnen opbrengen voor iemand die lang moet wachten en graag koffie zou lusten, die zien natuurlijk best heftige dingen waardoor ze misschien wat sneller relativeren. En dat is niets ten nadele van die beroepsgroep, ik denk dat dat een natuurlijk gevolg is van het werk. Bovendien denk ik dat artsen en verpleegkundigen zeer ongelukkig van hun werk zullen worden als ze te veel gaan meeleven. Natuurlijk is medeleven gewenst maar dan met mate, want ze zullen ook hun professionele afstand moeten bewaren.
Een juichtoon da’vre langs de velden..
maandag 10 augustus 2009 om 08:25
Het stuk van Jossine is dan misschien her en der wat apart geformuleerd, maar toch kan ik me nog steeds vinden in de essentie ervan: uren op de eerste hulp verkeren en verstoken blijven van informatie lijkt mij ook niet prettig. Is het nou echt onmogelijk om daar wat aan te doen?
Ik stel me zo voor dat als ik daar met mijn buurman (met bebloed hoofd en pijn op de borst) zou zitten ik ook graag zou willen weten of we haast aan de beurt zijn. En dan hoef ik niet te weten wat men allemaal precies uitvoert, maar als er een spoedgeval tussenkomt kan er toch gemeld worden dat het langer gaat duren omdat er net een ambulance binnengekomen is? De verpleegkundigen (die toch een Hbo-opleiding gevolgd hebben) weten toch ook dat mensen die op de eerste hulp zitten waarschijnlijk al geschrokken zijn van wat er gebeurd is en onzeker over wat nog gaat komen?
Het is makkelijk om Jossine af te branden en al haar vragen als "dom" te bestempelen. Ik snap echter wel dat dergelijke vragen je op dat moment door het hoofd spoken. Verstrekken van enige informatie lijkt mij niet zoveel gevraagd, en ik heb het idee dat je daar al de nodige agressie mee voorkomt.
Ik stel me zo voor dat als ik daar met mijn buurman (met bebloed hoofd en pijn op de borst) zou zitten ik ook graag zou willen weten of we haast aan de beurt zijn. En dan hoef ik niet te weten wat men allemaal precies uitvoert, maar als er een spoedgeval tussenkomt kan er toch gemeld worden dat het langer gaat duren omdat er net een ambulance binnengekomen is? De verpleegkundigen (die toch een Hbo-opleiding gevolgd hebben) weten toch ook dat mensen die op de eerste hulp zitten waarschijnlijk al geschrokken zijn van wat er gebeurd is en onzeker over wat nog gaat komen?
Het is makkelijk om Jossine af te branden en al haar vragen als "dom" te bestempelen. Ik snap echter wel dat dergelijke vragen je op dat moment door het hoofd spoken. Verstrekken van enige informatie lijkt mij niet zoveel gevraagd, en ik heb het idee dat je daar al de nodige agressie mee voorkomt.
anoniem_29087 wijzigde dit bericht op 10-08-2009 08:25
Reden: Leestekens
Reden: Leestekens
% gewijzigd
maandag 10 augustus 2009 om 08:39
Waarom moet je horen wat er allemaal gaande is? waarom kan je er niet gewoon vanuit gaan dat als jij nog niet geholpen wordt, er dus urgentere zaken gebeuren? Je kan toch wel op je vingers natellen dat er niet 10 artsen en verpleegkundigen zitten te scrabbelen als jij aan het wachten bent, maar dat ze hoogstwaarschijnlijk gewoon bezig zijn met hun werk?
Overigens vind ik zelf dat je wel zeker compassie mag tonen / hebben en mag verwachten. Tot op zekere hoogte, je moet het niet mee naar huis nemen, maar je mag zeker wel medeleven tonen naar je patient. En je proberen voor te stellen hoe het is om daar als patient te liggen en af te wachten. Het grote gevaar van dit werk is dat je afstompt en verhard en dat maakt je zeker geen betere verpleegkundige of arts van. De eerste keer een patient met kanker hakt erin, maar na een paar jaar raakt het je alleen nog als de patient jonger is dan 40, kleine kinderen heeft en uitzaaiingen, terwijl het voor iemand met 50 en geen uitzaaiingen net zo goed erg heftig en verdrietig is allemaal, en dat moet je je wel blijven realiseren. Dus die compassie hoort er wat mij betreft wel bij. Zolang je er thuis maar niet (al te vaak) wakker van ligt.
Overigens vind ik zelf dat je wel zeker compassie mag tonen / hebben en mag verwachten. Tot op zekere hoogte, je moet het niet mee naar huis nemen, maar je mag zeker wel medeleven tonen naar je patient. En je proberen voor te stellen hoe het is om daar als patient te liggen en af te wachten. Het grote gevaar van dit werk is dat je afstompt en verhard en dat maakt je zeker geen betere verpleegkundige of arts van. De eerste keer een patient met kanker hakt erin, maar na een paar jaar raakt het je alleen nog als de patient jonger is dan 40, kleine kinderen heeft en uitzaaiingen, terwijl het voor iemand met 50 en geen uitzaaiingen net zo goed erg heftig en verdrietig is allemaal, en dat moet je je wel blijven realiseren. Dus die compassie hoort er wat mij betreft wel bij. Zolang je er thuis maar niet (al te vaak) wakker van ligt.
