Actueel
alle pijlers
Kiezen eigen einde
dinsdag 4 februari 2014 om 08:25
Ik las dit net in het AD;
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
dinsdag 4 februari 2014 om 09:42
quote:nalysa schreef op 04 februari 2014 @ 08:37:
Ik krijg er maar de rillingen van. De dood wordt geromantiseerd. Het is nog steeds zelfdoding.
Wat is dat toch, dan men altijd maar mag en eigenlijk móet kiezen hoe hij/zij zelf wil leven, maar dat de dood daar niet bij hoort.
Als ik dood ga, is het MIJN sterven en als ik dat niet aan de natuur over wil laten, dan is dat mijn keuze. Vrijwel alles in het leven wordt geromantiseerd.
Ik krijg er maar de rillingen van. De dood wordt geromantiseerd. Het is nog steeds zelfdoding.
Wat is dat toch, dan men altijd maar mag en eigenlijk móet kiezen hoe hij/zij zelf wil leven, maar dat de dood daar niet bij hoort.
Als ik dood ga, is het MIJN sterven en als ik dat niet aan de natuur over wil laten, dan is dat mijn keuze. Vrijwel alles in het leven wordt geromantiseerd.
dinsdag 4 februari 2014 om 09:48
Ik vond het vreselijk om te lezen. Deze mensen leken het nog zo slecht niet te hebben, mevrouw moest wel geopereerd worden aan haar voet, maar ik las niet echt dat het om iets levensbedreigends ging. En ze leken nog behoorlijk levendig en vrolijk eigenlijk (dansend en grapjes makend), en dan toch kiezen voor de dood en je kinderen en kleinkinderen met al dat verdriet achter laten..... Ik begreep het niet helemaal.
Mijn ouders hebben momenteel mijn opa in huis, die is terminaal ziek en ze wilden hem niet zijn laatste tijd in een verzorgingstehuis laten zitten. Ik heb ontzettend veel respect voor ze, want dit is ook een zware weg voor hun. Ze zijn gelukkig met pensioen en hebben een huis met beneden een slaapkamer, met badkamer, waar hij in kan wonen, zelf zijn ze naar boven verhuisd. Ik hoop dat ik t.z.t. ook in staat zal zijn om dat voor ze te doen en dat mijn kinderen het ook voor mij doen. Want op deze manier zelfmoord plegen zou ik nooit kunnen, maar kan me goed voorstellen dat een verzorgingstehuis ook niet iets is waar je je laatste dagen wilt slijten. Ik vind het alweer anders als je inderdaad al half dood bent en er totaal geen uitzicht meer op verbetering is en je dan langzaam aan met slaapmiddelen een eindje op weg geholpen wordt, trouwens. Maar dit.... eigenlijk bij leven en welzijn er doelbewust een eind aan maken, nee, dat begrijp ik niet.
Mijn ouders hebben momenteel mijn opa in huis, die is terminaal ziek en ze wilden hem niet zijn laatste tijd in een verzorgingstehuis laten zitten. Ik heb ontzettend veel respect voor ze, want dit is ook een zware weg voor hun. Ze zijn gelukkig met pensioen en hebben een huis met beneden een slaapkamer, met badkamer, waar hij in kan wonen, zelf zijn ze naar boven verhuisd. Ik hoop dat ik t.z.t. ook in staat zal zijn om dat voor ze te doen en dat mijn kinderen het ook voor mij doen. Want op deze manier zelfmoord plegen zou ik nooit kunnen, maar kan me goed voorstellen dat een verzorgingstehuis ook niet iets is waar je je laatste dagen wilt slijten. Ik vind het alweer anders als je inderdaad al half dood bent en er totaal geen uitzicht meer op verbetering is en je dan langzaam aan met slaapmiddelen een eindje op weg geholpen wordt, trouwens. Maar dit.... eigenlijk bij leven en welzijn er doelbewust een eind aan maken, nee, dat begrijp ik niet.
dinsdag 4 februari 2014 om 09:49
Wat ik mooi vind is dat ze op deze manier samen een keuze hebben gemaakt. Ze waren het niet eens met de weg die hun leven op zou gaan en hebben de keuze gemaakt dat het voor hen goed was, maar dit ook gecommuniceerd met hun zoons (en familie). Op deze manier kon iedereen (voor zo ver bekend) er achter staan en er vrede mee hebben.
dinsdag 4 februari 2014 om 09:51
quote:gwen1980 schreef op 04 februari 2014 @ 09:48:
Ik vind het alweer anders als je inderdaad al half dood bent en er totaal geen uitzicht meer op verbetering is en je dan langzaam aan met slaapmiddelen een eindje op weg geholpen wordt, trouwens. Dat gebeurd dus niet. Mensen in een uitzichtloze situatie mogen in Nederland gewoon wachten op de dood. Al betekent dat dat je 15 jaar kwijlend in een bed ligt. Je kunt alleen maar voor de dood kiezen als je op "moment supreme" nog in staat bent om te zeggen dat je dat wil.
Ik vind het alweer anders als je inderdaad al half dood bent en er totaal geen uitzicht meer op verbetering is en je dan langzaam aan met slaapmiddelen een eindje op weg geholpen wordt, trouwens. Dat gebeurd dus niet. Mensen in een uitzichtloze situatie mogen in Nederland gewoon wachten op de dood. Al betekent dat dat je 15 jaar kwijlend in een bed ligt. Je kunt alleen maar voor de dood kiezen als je op "moment supreme" nog in staat bent om te zeggen dat je dat wil.
dinsdag 4 februari 2014 om 09:56
Ik vraag me trouwens af of Willemke nog wel zo bij haar verstand was. De afspraak was de yoghurt tegelijk op bed op te eten, maar zij at hem meteen op. Klinkt precies als iets wat mijn vader zou doen. En tja, dat zal Stichting de Einder wel niet hebben gecontroleerd hè, of ze allebei wel bij hun volle verstand waren... Ze kregen het advies van welke pillen en dergelijke gewoon mee.
En de vier zoons vonden het allemaal "fantastisch" en zitten nu de erfenis te verdelen
En de vier zoons vonden het allemaal "fantastisch" en zitten nu de erfenis te verdelen
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 09:58
quote:gwen1980 schreef op 04 februari 2014 @ 09:48:
Ik vond het vreselijk om te lezen. Deze mensen leken het nog zo slecht niet te hebben, mevrouw moest wel geopereerd worden aan haar voet, maar ik las niet echt dat het om iets levensbedreigends ging. En ze leken nog behoorlijk levendig en vrolijk eigenlijk (dansend en grapjes makend), en dan toch kiezen voor de dood en je kinderen en kleinkinderen met al dat verdriet achter laten..... Ik begreep het niet helemaal.
.Ja dit bedoel ik dus met 'hoe weet je dat je er klaar mee bent' het kan zo nog 5 jaar helemaal geweldig zijn..
Ik vond het vreselijk om te lezen. Deze mensen leken het nog zo slecht niet te hebben, mevrouw moest wel geopereerd worden aan haar voet, maar ik las niet echt dat het om iets levensbedreigends ging. En ze leken nog behoorlijk levendig en vrolijk eigenlijk (dansend en grapjes makend), en dan toch kiezen voor de dood en je kinderen en kleinkinderen met al dat verdriet achter laten..... Ik begreep het niet helemaal.
.Ja dit bedoel ik dus met 'hoe weet je dat je er klaar mee bent' het kan zo nog 5 jaar helemaal geweldig zijn..
dinsdag 4 februari 2014 om 10:02
quote:dubiootje schreef op 04 februari 2014 @ 09:56:
Ik vraag me trouwens af of Willemke nog wel zo bij haar verstand was. De afspraak was de yoghurt tegelijk op bed op te eten, maar zij at hem meteen op. Klinkt precies als iets wat mijn vader zou doen. En tja, dat zal Stichting de Einder wel niet hebben gecontroleerd hè, of ze allebei wel bij hun volle verstand waren... Ze kregen het advies van welke pillen en dergelijke gewoon mee.
En de vier zoons vonden het allemaal "fantastisch" en zitten nu de erfenis te verdelen Dit is precies het gevoel dat ik er ook bij kreeg. Vind het een luguber verhaal en krijg er een raar gevoel bij.
Ik vraag me trouwens af of Willemke nog wel zo bij haar verstand was. De afspraak was de yoghurt tegelijk op bed op te eten, maar zij at hem meteen op. Klinkt precies als iets wat mijn vader zou doen. En tja, dat zal Stichting de Einder wel niet hebben gecontroleerd hè, of ze allebei wel bij hun volle verstand waren... Ze kregen het advies van welke pillen en dergelijke gewoon mee.
En de vier zoons vonden het allemaal "fantastisch" en zitten nu de erfenis te verdelen Dit is precies het gevoel dat ik er ook bij kreeg. Vind het een luguber verhaal en krijg er een raar gevoel bij.
dinsdag 4 februari 2014 om 10:02
quote:Justmaartje123 schreef op 04 februari 2014 @ 09:51:
[...]
Dat gebeurd dus niet. Mensen in een uitzichtloze situatie mogen in Nederland gewoon wachten op de dood. Al betekent dat dat je 15 jaar kwijlend in een bed ligt. Je kunt alleen maar voor de dood kiezen als je op "moment supreme" nog in staat bent om te zeggen dat je dat wil.
Volgens mij mag dat wel, mits er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden en mits je nog bij je verstand bent. Overigens wordt er volgens mij nu aan een wetswijziging gewerkt waarbij je van tevoren kunt aangeven dat je in geval van dementie euthanasie wilt. Dat blijft natuurlijk een lastige kwestie, want dan moet een ander bepalen wanneer je zo ver heen bent dat het genoeg is.
Ik zit me nu dus serieus zorgen te maken hier De thuiszorg en de casemanager waren al bang dat mijn moeder mijn vader ook pillen zou geven. Nu wordt ze zeker op een idee gebracht.
[...]
Dat gebeurd dus niet. Mensen in een uitzichtloze situatie mogen in Nederland gewoon wachten op de dood. Al betekent dat dat je 15 jaar kwijlend in een bed ligt. Je kunt alleen maar voor de dood kiezen als je op "moment supreme" nog in staat bent om te zeggen dat je dat wil.
Volgens mij mag dat wel, mits er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden en mits je nog bij je verstand bent. Overigens wordt er volgens mij nu aan een wetswijziging gewerkt waarbij je van tevoren kunt aangeven dat je in geval van dementie euthanasie wilt. Dat blijft natuurlijk een lastige kwestie, want dan moet een ander bepalen wanneer je zo ver heen bent dat het genoeg is.
Ik zit me nu dus serieus zorgen te maken hier De thuiszorg en de casemanager waren al bang dat mijn moeder mijn vader ook pillen zou geven. Nu wordt ze zeker op een idee gebracht.
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 10:03
Mijn ouders zijn ook tachtigers die nog zelfstandig wonen, en in dat licht gezien vond ik het vooral vreselijk om te lezen dat mensen deze stap nemen omdat ze blijkbaar zo opzien tegen de laatste fase van hun leven. Voor mijn ouders is het verzorgingshuis ook een schrikbeeld. Het is toch erg dat we als samenleving blijkbaar niet in staat zijn om mensen waardig naar hun einde te begeleiden, op het moment dat de naasten niet meer in staat zijn om de zorg te bieden die zij nodig hebben?
dinsdag 4 februari 2014 om 10:03
dinsdag 4 februari 2014 om 10:09
quote:gwen1980 schreef op 04 februari 2014 @ 09:48:
Ik vond het vreselijk om te lezen. Deze mensen leken het nog zo slecht niet te hebben, mevrouw moest wel geopereerd worden aan haar voet, maar ik las niet echt dat het om iets levensbedreigends ging. En ze leken nog behoorlijk levendig en vrolijk eigenlijk (dansend en grapjes makend), en dan toch kiezen voor de dood en je kinderen en kleinkinderen met al dat verdriet achter laten..... Ik begreep het niet helemaal.
Mijn ouders hebben momenteel mijn opa in huis, die is terminaal ziek en ze wilden hem niet zijn laatste tijd in een verzorgingstehuis laten zitten. Ik heb ontzettend veel respect voor ze, want dit is ook een zware weg voor hun. Ze zijn gelukkig met pensioen en hebben een huis met beneden een slaapkamer, met badkamer, waar hij in kan wonen, zelf zijn ze naar boven verhuisd. Ik hoop dat ik t.z.t. ook in staat zal zijn om dat voor ze te doen en dat mijn kinderen het ook voor mij doen. Want op deze manier zelfmoord plegen zou ik nooit kunnen, maar kan me goed voorstellen dat een verzorgingstehuis ook niet iets is waar je je laatste dagen wilt slijten. Ik vind het alweer anders als je inderdaad al half dood bent en er totaal geen uitzicht meer op verbetering is en je dan langzaam aan met slaapmiddelen een eindje op weg geholpen wordt, trouwens. Maar dit.... eigenlijk bij leven en welzijn er doelbewust een eind aan maken, nee, dat begrijp ik niet.
Ik vind dat mooi gedacht. Jouw ouders hebben je opa in huis en zelf wil je het ook voor hen doen. Maar de mens wordt ouder.
Stel: een opa of oma wordt 100.. in die tijd kreeg men de kinderen jong, die zijn dan ook al tegen de 80. Mochten zij de kinderen ook jong gekregen hebben, en ziekig worden, zit je met je 55e met 3 generaties in huis. Tel daarbij eigen kinderen, want je kreeg ze laat..
Klinkt al iets minder aanlokkelijk misschien? Mijn huis is er in elk geval niet geschikt voor.
Dit artikel stond trouwens bij ons afgelopen zaterdag al in de krant. Ik vind het mooi dat mensen dit zelf zo kunnen kiezen. En verdriet van nabestaanden komt toch wel, ik denk dat ik dit beter zou kunnen trekken dan een langdurige ziekte met aftakeling, zoals ik nu bij m'n tante zie.
Ik vond het vreselijk om te lezen. Deze mensen leken het nog zo slecht niet te hebben, mevrouw moest wel geopereerd worden aan haar voet, maar ik las niet echt dat het om iets levensbedreigends ging. En ze leken nog behoorlijk levendig en vrolijk eigenlijk (dansend en grapjes makend), en dan toch kiezen voor de dood en je kinderen en kleinkinderen met al dat verdriet achter laten..... Ik begreep het niet helemaal.
Mijn ouders hebben momenteel mijn opa in huis, die is terminaal ziek en ze wilden hem niet zijn laatste tijd in een verzorgingstehuis laten zitten. Ik heb ontzettend veel respect voor ze, want dit is ook een zware weg voor hun. Ze zijn gelukkig met pensioen en hebben een huis met beneden een slaapkamer, met badkamer, waar hij in kan wonen, zelf zijn ze naar boven verhuisd. Ik hoop dat ik t.z.t. ook in staat zal zijn om dat voor ze te doen en dat mijn kinderen het ook voor mij doen. Want op deze manier zelfmoord plegen zou ik nooit kunnen, maar kan me goed voorstellen dat een verzorgingstehuis ook niet iets is waar je je laatste dagen wilt slijten. Ik vind het alweer anders als je inderdaad al half dood bent en er totaal geen uitzicht meer op verbetering is en je dan langzaam aan met slaapmiddelen een eindje op weg geholpen wordt, trouwens. Maar dit.... eigenlijk bij leven en welzijn er doelbewust een eind aan maken, nee, dat begrijp ik niet.
Ik vind dat mooi gedacht. Jouw ouders hebben je opa in huis en zelf wil je het ook voor hen doen. Maar de mens wordt ouder.
Stel: een opa of oma wordt 100.. in die tijd kreeg men de kinderen jong, die zijn dan ook al tegen de 80. Mochten zij de kinderen ook jong gekregen hebben, en ziekig worden, zit je met je 55e met 3 generaties in huis. Tel daarbij eigen kinderen, want je kreeg ze laat..
Klinkt al iets minder aanlokkelijk misschien? Mijn huis is er in elk geval niet geschikt voor.
Dit artikel stond trouwens bij ons afgelopen zaterdag al in de krant. Ik vind het mooi dat mensen dit zelf zo kunnen kiezen. En verdriet van nabestaanden komt toch wel, ik denk dat ik dit beter zou kunnen trekken dan een langdurige ziekte met aftakeling, zoals ik nu bij m'n tante zie.
Later is nu
dinsdag 4 februari 2014 om 10:13
quote:meivogel schreef op 04 februari 2014 @ 10:03:
Mijn ouders zijn ook tachtigers die nog zelfstandig wonen, en in dat licht gezien vond ik het vooral vreselijk om te lezen dat mensen deze stap nemen omdat ze blijkbaar zo opzien tegen de laatste fase van hun leven. Voor mijn ouders is het verzorgingshuis ook een schrikbeeld. Het is toch erg dat we als samenleving blijkbaar niet in staat zijn om mensen waardig naar hun einde te begeleiden, op het moment dat de naasten niet meer in staat zijn om de zorg te bieden die zij nodig hebben?
Verkeerd om geredeneerd wat mij betreft. Wij zijn kennelijk in staat om het leven zo lang te rekken dat het eigenlijk niet meer leefbaar is en je met goed fatsoen allang overleden zou zijn als er niet eindeloos ingegrepen wordt.
Het leven rekken is wat mij betreft prima, maar niet tot op het punt dat iemand compleet afhankelijk is van de zorg van anderen. Ik vind dit anders een behoorlijk waardig einde, eigenlijk. Waardiger dan in je bed in je eigen uitwerpselen liggen wachten tot een longontsteking eindelijk fataal wordt.
Mijn ouders zijn ook tachtigers die nog zelfstandig wonen, en in dat licht gezien vond ik het vooral vreselijk om te lezen dat mensen deze stap nemen omdat ze blijkbaar zo opzien tegen de laatste fase van hun leven. Voor mijn ouders is het verzorgingshuis ook een schrikbeeld. Het is toch erg dat we als samenleving blijkbaar niet in staat zijn om mensen waardig naar hun einde te begeleiden, op het moment dat de naasten niet meer in staat zijn om de zorg te bieden die zij nodig hebben?
Verkeerd om geredeneerd wat mij betreft. Wij zijn kennelijk in staat om het leven zo lang te rekken dat het eigenlijk niet meer leefbaar is en je met goed fatsoen allang overleden zou zijn als er niet eindeloos ingegrepen wordt.
Het leven rekken is wat mij betreft prima, maar niet tot op het punt dat iemand compleet afhankelijk is van de zorg van anderen. Ik vind dit anders een behoorlijk waardig einde, eigenlijk. Waardiger dan in je bed in je eigen uitwerpselen liggen wachten tot een longontsteking eindelijk fataal wordt.
dinsdag 4 februari 2014 om 10:16
Mijn ouders zijn trouwens al lange tijd lid van de euthanasievereniging, dus die kunnen op een dag ook zomaar zo'n beslissing nemen. Op een (grote) erfenis hoeven m'n zus en ik dan niet te rekenen.
Ik zou het mooi vinden als ze er zo uit kunnen stappen, voordat ze echt dingen niet meer weten of kunnen. Ik zie bij beide dat dat een schrikbeeld is.
Ik zou het mooi vinden als ze er zo uit kunnen stappen, voordat ze echt dingen niet meer weten of kunnen. Ik zie bij beide dat dat een schrikbeeld is.
Later is nu
dinsdag 4 februari 2014 om 10:20
En iemand schreef dat ze het maar raar vond dat ze hun kinderen en kleinkinderen met al het verdriet achterlieten. Tja, dat iemand van halverwege de 80 binnenkort een keer gaat overlijden lijkt me heel logisch eigenlijk, dus dat verdriet is er altijd.
Als ik kijk naar mijn opa's en oma's, die allemaal ontzettend oud worden, is de laatste 5/6 jaar eerder een lijdensweg waardoor het overlijden een opluchting word, voor de naasten en voor de mensen zelf. Mijn opa van 85 is kerngezond en doet het nog prima, rijd nog auto, woont zelfstandig. Helemaal prima.
Maar mijn oma zat toen al jaren in een verzorgingstehuis, waar elke dag zorg van haar kinderen nodig was, omdat ze anders om 19.00 al in bed gestopt werd, ze al een keer de halve nacht op het toilet heeft doorgebracht omdat men haar vergeten was en andere vrij schrijnende verhalen.
Nadat ze mijn opa jaren eerder al naar een verpleegtehuis heeft gebracht, gescheiden na 55 jaar huwelijk, om daar te zien hoe hij in 5 jaar tijd compleet wegkwijnde, dement werd, boos was op alles en iedereen, bij elk afscheid óf tranen met tuiten huilde óf agressief werd en toen opa overleed werd ze zelf steeds slechter en begon haar hele afscheid. In die laatste jaren heeft ze een kleinzoon, een schoonzoon en een dochter moeten begraven, dat kwam ze ook niet meer te boven.
Ze heeft verschillende keren in het ziekenhuis gelegen, met daarbij al afscheid en al, maar ze kwam er steeds weer bovenop, tot haar eigen teleurstelling. Ze riep al jaren dat het van haar niet meer hoefde. Ondanks zorg en voldoende bezoek. En ik snapte dat zó goed, uiteindelijk is ze vlak voor haar 90e overleden. Maar de laatste 6/7 jaar waren vrij ellendig. Dat had ik haar graag bespaard gezien. Van waardig overlijden na een voltooid leven was allang geen sprake meer.
En het verdriet rond haar overlijden was er natuurlijk, maar dat was 6 jaar eerder echt niet meer geweest. Er was denk ik een hoop verdriet bespaard gebleven als die laatste jaren er niet meer waren geweest. Want wat hebben mijn ouders en ooms en tantes ook een hoop verdriet en zorgen gehad die laatste jaren,
Als ik kijk naar mijn opa's en oma's, die allemaal ontzettend oud worden, is de laatste 5/6 jaar eerder een lijdensweg waardoor het overlijden een opluchting word, voor de naasten en voor de mensen zelf. Mijn opa van 85 is kerngezond en doet het nog prima, rijd nog auto, woont zelfstandig. Helemaal prima.
Maar mijn oma zat toen al jaren in een verzorgingstehuis, waar elke dag zorg van haar kinderen nodig was, omdat ze anders om 19.00 al in bed gestopt werd, ze al een keer de halve nacht op het toilet heeft doorgebracht omdat men haar vergeten was en andere vrij schrijnende verhalen.
Nadat ze mijn opa jaren eerder al naar een verpleegtehuis heeft gebracht, gescheiden na 55 jaar huwelijk, om daar te zien hoe hij in 5 jaar tijd compleet wegkwijnde, dement werd, boos was op alles en iedereen, bij elk afscheid óf tranen met tuiten huilde óf agressief werd en toen opa overleed werd ze zelf steeds slechter en begon haar hele afscheid. In die laatste jaren heeft ze een kleinzoon, een schoonzoon en een dochter moeten begraven, dat kwam ze ook niet meer te boven.
Ze heeft verschillende keren in het ziekenhuis gelegen, met daarbij al afscheid en al, maar ze kwam er steeds weer bovenop, tot haar eigen teleurstelling. Ze riep al jaren dat het van haar niet meer hoefde. Ondanks zorg en voldoende bezoek. En ik snapte dat zó goed, uiteindelijk is ze vlak voor haar 90e overleden. Maar de laatste 6/7 jaar waren vrij ellendig. Dat had ik haar graag bespaard gezien. Van waardig overlijden na een voltooid leven was allang geen sprake meer.
En het verdriet rond haar overlijden was er natuurlijk, maar dat was 6 jaar eerder echt niet meer geweest. Er was denk ik een hoop verdriet bespaard gebleven als die laatste jaren er niet meer waren geweest. Want wat hebben mijn ouders en ooms en tantes ook een hoop verdriet en zorgen gehad die laatste jaren,
dinsdag 4 februari 2014 om 10:21
quote:Thordis schreef op 04 februari 2014 @ 10:13:
[...]
Verkeerd om geredeneerd wat mij betreft. Wij zijn kennelijk in staat om het leven zo lang te rekken dat het eigenlijk niet meer leefbaar is en je met goed fatsoen allang overleden zou zijn als er niet eindeloos ingegrepen wordt.
Het leven rekken is wat mij betreft prima, maar niet tot op het punt dat iemand compleet afhankelijk is van de zorg van anderen. Ik vind dit anders een behoorlijk waardig einde, eigenlijk. Waardiger dan in je bed in je eigen uitwerpselen liggen wachten tot een longontsteking eindelijk fataal wordt.
Eigenlijk bedoel ik wel hetzelfde. Wat jij omschrijft, noem ik geen waardig einde.
Maar het is best een ingewikkelde zaak. Mijn schoonvader was er slecht aan toe, ook geestelijk, en wij wisten dat hij er helemaal klaar mee was. Maar toen de arts vroeg of hij gereanimeerd wilde worden mocht er iets mis gaan, zei hij "Ja hoor." Wij hadden sterk het vermoeden dat hij geen idee had waar hij "Ja" op had gezegd, maar je staat dan dus machteloos.
[...]
Verkeerd om geredeneerd wat mij betreft. Wij zijn kennelijk in staat om het leven zo lang te rekken dat het eigenlijk niet meer leefbaar is en je met goed fatsoen allang overleden zou zijn als er niet eindeloos ingegrepen wordt.
Het leven rekken is wat mij betreft prima, maar niet tot op het punt dat iemand compleet afhankelijk is van de zorg van anderen. Ik vind dit anders een behoorlijk waardig einde, eigenlijk. Waardiger dan in je bed in je eigen uitwerpselen liggen wachten tot een longontsteking eindelijk fataal wordt.
Eigenlijk bedoel ik wel hetzelfde. Wat jij omschrijft, noem ik geen waardig einde.
Maar het is best een ingewikkelde zaak. Mijn schoonvader was er slecht aan toe, ook geestelijk, en wij wisten dat hij er helemaal klaar mee was. Maar toen de arts vroeg of hij gereanimeerd wilde worden mocht er iets mis gaan, zei hij "Ja hoor." Wij hadden sterk het vermoeden dat hij geen idee had waar hij "Ja" op had gezegd, maar je staat dan dus machteloos.
dinsdag 4 februari 2014 om 10:23
quote:dubiootje schreef op 04 februari 2014 @ 10:02:
[...]
Volgens mij mag dat wel, mits er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden en mits je nog bij je verstand bent.
Precies. Als je dat niet meer bent, maar de situatie zo is als je van tevoren hebt aan zien komen en aangegeven dat je dan niet meer wilt, heb je dikke vette pech.
Ik maak van heel nabij de andere kant van de medaille mee, als ik de situatie met je ouders zo lees. Heel veel sterkte ermee vrouw.
[...]
Volgens mij mag dat wel, mits er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden en mits je nog bij je verstand bent.
Precies. Als je dat niet meer bent, maar de situatie zo is als je van tevoren hebt aan zien komen en aangegeven dat je dan niet meer wilt, heb je dikke vette pech.
Ik maak van heel nabij de andere kant van de medaille mee, als ik de situatie met je ouders zo lees. Heel veel sterkte ermee vrouw.
dinsdag 4 februari 2014 om 10:25
quote:Dreamer schreef op 04 februari 2014 @ 10:09:
[...]
Ik vind dat mooi gedacht. Jouw ouders hebben je opa in huis en zelf wil je het ook voor hen doen. Maar de mens wordt ouder.
Of, iemand word jong behoeftig, hoe doe je dat dan naast twee zware fulltime banen als er geen ruimte is om financieel te krimpen (of geen wil!)?
Ik moet er niet aan denken, dat mijn kinderen later mijn billen af moeten vegen.
[...]
Ik vind dat mooi gedacht. Jouw ouders hebben je opa in huis en zelf wil je het ook voor hen doen. Maar de mens wordt ouder.
Of, iemand word jong behoeftig, hoe doe je dat dan naast twee zware fulltime banen als er geen ruimte is om financieel te krimpen (of geen wil!)?
Ik moet er niet aan denken, dat mijn kinderen later mijn billen af moeten vegen.
dinsdag 4 februari 2014 om 10:29
dinsdag 4 februari 2014 om 10:30
quote:Dreamer schreef op 04 februari 2014 @ 10:09:
[...]
Ik vind dat mooi gedacht. Jouw ouders hebben je opa in huis en zelf wil je het ook voor hen doen. Maar de mens wordt ouder.
Stel: een opa of oma wordt 100.. in die tijd kreeg men de kinderen jong, die zijn dan ook al tegen de 80. Mochten zij de kinderen ook jong gekregen hebben, en ziekig worden, zit je met je 55e met 3 generaties in huis. Tel daarbij eigen kinderen, want je kreeg ze laat..
Klinkt al iets minder aanlokkelijk misschien? Mijn huis is er in elk geval niet geschikt voor.
Goed punt. Alle vier de zoons en alle tien de kleinkinderen konden wel gezellig Kerst vieren met (o)pa en (o)ma (mooie afsluiting) en stonden er tevreden bij te kijken terwijl ze stierven. Maar de reden waarom ze wilden sterven, was omdat ze niet naar een verzorgingstehuis wilden. Ze hadden zo te horen nog genoeg om voor te leven: een grote betrokken familie, gezellige Kerstvieringen, dansen en vooral: ze waren nog samen.
De vier vijftigers samen hadden, zeker als het vermogen van de ouders werd aangesproken, toch best een groter huis kunnen kopen dan wel hun huis laten aanpassen zodat hun ouders bij hen in konden trekken. Hadden ze nog wat heerlijke jaren samen kunnen hebben...
[...]
Ik vind dat mooi gedacht. Jouw ouders hebben je opa in huis en zelf wil je het ook voor hen doen. Maar de mens wordt ouder.
Stel: een opa of oma wordt 100.. in die tijd kreeg men de kinderen jong, die zijn dan ook al tegen de 80. Mochten zij de kinderen ook jong gekregen hebben, en ziekig worden, zit je met je 55e met 3 generaties in huis. Tel daarbij eigen kinderen, want je kreeg ze laat..
Klinkt al iets minder aanlokkelijk misschien? Mijn huis is er in elk geval niet geschikt voor.
Goed punt. Alle vier de zoons en alle tien de kleinkinderen konden wel gezellig Kerst vieren met (o)pa en (o)ma (mooie afsluiting) en stonden er tevreden bij te kijken terwijl ze stierven. Maar de reden waarom ze wilden sterven, was omdat ze niet naar een verzorgingstehuis wilden. Ze hadden zo te horen nog genoeg om voor te leven: een grote betrokken familie, gezellige Kerstvieringen, dansen en vooral: ze waren nog samen.
De vier vijftigers samen hadden, zeker als het vermogen van de ouders werd aangesproken, toch best een groter huis kunnen kopen dan wel hun huis laten aanpassen zodat hun ouders bij hen in konden trekken. Hadden ze nog wat heerlijke jaren samen kunnen hebben...
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 10:35
quote:dubiootje schreef op 04 februari 2014 @ 10:30:
[...]
Goed punt. Alle vier de zoons en alle tien de kleinkinderen konden wel gezellig Kerst vieren met (o)pa en (o)ma (mooie afsluiting) en stonden er tevreden bij te kijken terwijl ze stierven. Maar de reden waarom ze wilden sterven, was omdat ze niet naar een verzorgingstehuis wilden. Ze hadden zo te horen nog genoeg om voor te leven: een grote betrokken familie, gezellige Kerstvieringen, dansen en vooral: ze waren nog samen.
De vier vijftigers samen hadden, zeker als het vermogen van de ouders werd aangesproken, toch best een groter huis kunnen kopen dan wel hun huis laten aanpassen zodat hun ouders bij hen in konden trekken. Hadden ze nog wat heerlijke jaren samen kunnen hebben...Dat kan ook de keuze van de ouders zijn. Mijn ouders hebben al sinds jaren heel duidelijk te kennen gegeven dat dit voor hen geen optie is. Ze willen in geen geval afhankelijk worden van hun eigen kinderen. (En wij zijn echt niet zulke monsters hoor ) Nu moet ik wel zeggen dat er in ons geval geen vermogen is om aan te spreken om een groter huis te kopen, dus het zou dan wel hutje mutje worden...
[...]
Goed punt. Alle vier de zoons en alle tien de kleinkinderen konden wel gezellig Kerst vieren met (o)pa en (o)ma (mooie afsluiting) en stonden er tevreden bij te kijken terwijl ze stierven. Maar de reden waarom ze wilden sterven, was omdat ze niet naar een verzorgingstehuis wilden. Ze hadden zo te horen nog genoeg om voor te leven: een grote betrokken familie, gezellige Kerstvieringen, dansen en vooral: ze waren nog samen.
De vier vijftigers samen hadden, zeker als het vermogen van de ouders werd aangesproken, toch best een groter huis kunnen kopen dan wel hun huis laten aanpassen zodat hun ouders bij hen in konden trekken. Hadden ze nog wat heerlijke jaren samen kunnen hebben...Dat kan ook de keuze van de ouders zijn. Mijn ouders hebben al sinds jaren heel duidelijk te kennen gegeven dat dit voor hen geen optie is. Ze willen in geen geval afhankelijk worden van hun eigen kinderen. (En wij zijn echt niet zulke monsters hoor ) Nu moet ik wel zeggen dat er in ons geval geen vermogen is om aan te spreken om een groter huis te kopen, dus het zou dan wel hutje mutje worden...
