Actueel
alle pijlers
Kiezen eigen einde
dinsdag 4 februari 2014 om 08:25
Ik las dit net in het AD;
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
dinsdag 4 februari 2014 om 15:06
quote:masque schreef op dinsdag 04 februari 2014 15:01 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="zas in "Kiezen eigen einde"" class="messagelink">zas schreef op 04 februari 2014 @ 14:14</a>:</b>
Even cru gezegd; spijt kunnen ze niet krijgen... Want dan ben je er niet meer, hè.
En mensen die geloven doen het überhaupt niet.
Maar er moet gewoon een onafhankelijke instantie, een team zijn die het geheel toetst. Dit om te voorkomen dat er bijv. geen erfgenamen (in financiële problemen) zijn die lopen te pushen. Dat het geen impulsbesluit is, geen plotseling opkomend plan, al dan niet veroorzaakt door bijv. een trieste gebeurtenis, medicijnen of iets dergelijks. Een soort wachttijd invoeren zodat je er bewust nog een tijdje over na moet denken, dat soort dingen. Misschien proberen om eventuele problemen die voorzien worden, weg te nemen als dat mogelijk is. Je kunt natuurlijk altijd van gedachten veranderen. Maar als alles goed overwogen is, ja, ik kan me er heel goed in vinden.</div></blockquote>Doet dat bedrijf die de medicijnen heeft verstrekt dat niet? Mag hopen van wel (heb niet het hele stuk kunnen lezen). Maar eigenlijk zijn die natuurlijk ook niet onafhankelijk.
Even cru gezegd; spijt kunnen ze niet krijgen... Want dan ben je er niet meer, hè.
En mensen die geloven doen het überhaupt niet.
Maar er moet gewoon een onafhankelijke instantie, een team zijn die het geheel toetst. Dit om te voorkomen dat er bijv. geen erfgenamen (in financiële problemen) zijn die lopen te pushen. Dat het geen impulsbesluit is, geen plotseling opkomend plan, al dan niet veroorzaakt door bijv. een trieste gebeurtenis, medicijnen of iets dergelijks. Een soort wachttijd invoeren zodat je er bewust nog een tijdje over na moet denken, dat soort dingen. Misschien proberen om eventuele problemen die voorzien worden, weg te nemen als dat mogelijk is. Je kunt natuurlijk altijd van gedachten veranderen. Maar als alles goed overwogen is, ja, ik kan me er heel goed in vinden.</div></blockquote>Doet dat bedrijf die de medicijnen heeft verstrekt dat niet? Mag hopen van wel (heb niet het hele stuk kunnen lezen). Maar eigenlijk zijn die natuurlijk ook niet onafhankelijk.
dinsdag 4 februari 2014 om 15:10
Zoals te lezen in het artikel gaat er een heel traject voor af.
Je wordt echt niet op een dag wakker met de gedachte "Ik wil dood", hebt een week later de medicijnen in huis en nog een dag later ben je weg.
Mijn ouders zijn dus lid van de euthanasievereniging en hebben daar al bij aan moeten geven wat ze niet meer willen (vooral na ongeluk hoelang in coma enzo geloof ik) Maar zelfs als dit allemaal vastgelegd is, is de echte handeling niet iets wat van de ene op andere dag beslist wordt.
Er zijn ook ouderen, die slaapmedicatie gaan verzamelen, om op die manier zelf de beslissing te kunnen nemen, wanneer het voor hun zover is.
Je wordt echt niet op een dag wakker met de gedachte "Ik wil dood", hebt een week later de medicijnen in huis en nog een dag later ben je weg.
Mijn ouders zijn dus lid van de euthanasievereniging en hebben daar al bij aan moeten geven wat ze niet meer willen (vooral na ongeluk hoelang in coma enzo geloof ik) Maar zelfs als dit allemaal vastgelegd is, is de echte handeling niet iets wat van de ene op andere dag beslist wordt.
Er zijn ook ouderen, die slaapmedicatie gaan verzamelen, om op die manier zelf de beslissing te kunnen nemen, wanneer het voor hun zover is.
Later is nu
dinsdag 4 februari 2014 om 15:15
dinsdag 4 februari 2014 om 15:41
Ik vind het juist geen mooi verhaal, ik ben absoluut voor een humane dood en absoluut geen voorstander van mensen laten lijden, maar daar was hier naar mijn mening geen sprake van.
Mijn opa overleed na 4 jaar in hospice gelegen te hebben op 86 jarige leeftijd, mijn oma zei in die tijd dat als "opa er straks niet meer is het voor haar ook niet meer hoefde".
Zij was 83 toen ze in het verzorgingstehuis belande waar ze nu woont en ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien.
Als kind maakte ik haar voornamelijk "zorgend" mee, altijd zorgen voor opa, altijd zorgen om haar kinderen en kleinkinderen, nooit eens tijd voor zichzelf.
Ze mist opa nog steeds, maar is nog gezond, echter niet goed ter been, maar ze kan nog zat.
Ze heeft nu kleinkinderen die vaak een smsje of foto sturen (en ook echt contact natuurlijk), ze kan fijn lezen, heeft vaste koffie drink partners, een fijne hulp die elke dag er is voor haar.
Ze is echt gelukkig en zegt dat ook. Wel heeft ze een document laten maken bij de huisarts omdat ze niet zo'n lange, uitzichtloze lijdensweg wil hebben als mijn opa, maar ze is blij dat ze er toen na mijn opa geen einde aan heeft gemaakt.
Ze is deze zomer nog op een speciale ouderen cruise geweest langs de fjorden!
Zo kan het dus ook.
Om terug te komen op dit verhaal, zoals ik het lees had de dame van het echtpaar "er geen zin meer in" vanwege een geestelijke reden, geen lichamelijke. De heer van het echtpaar "was er nog niet aan toe", maar is toen wel dingen gaan regelen om dan toch overstag te gaan.
In mijn (simpele) ogen is dit een zelfmoordpact.
Ik vind het raar dat geen van de 4 volwassen zonen geestelijke hulp heeft gezocht, de manier waarop ze zeggen:
"fantastisch dat hun ouders ons dit zo hebben gegeven. Wij hebben het afscheid al gehad voor hun overlijden".
Lijkt me echt dat daar een collectief steekje los zit.
Oude mensen kunnen ook depressief zijn, en oude mensen kunnen daar ook overheen komen.
Op mij komt dit over alsof er een enorme angst was voor dat verzorgingstehuis, zelfs als die angst gegrond was, was de dood dan echt de enige oplossing?
Geen van de zoons kon de ouders in huis nemen, er kon niet gezocht worden naar een huis dat wel beviel?
Nee, ik vind dit niet mooi, juist treurig.
Mijn opa overleed na 4 jaar in hospice gelegen te hebben op 86 jarige leeftijd, mijn oma zei in die tijd dat als "opa er straks niet meer is het voor haar ook niet meer hoefde".
Zij was 83 toen ze in het verzorgingstehuis belande waar ze nu woont en ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien.
Als kind maakte ik haar voornamelijk "zorgend" mee, altijd zorgen voor opa, altijd zorgen om haar kinderen en kleinkinderen, nooit eens tijd voor zichzelf.
Ze mist opa nog steeds, maar is nog gezond, echter niet goed ter been, maar ze kan nog zat.
Ze heeft nu kleinkinderen die vaak een smsje of foto sturen (en ook echt contact natuurlijk), ze kan fijn lezen, heeft vaste koffie drink partners, een fijne hulp die elke dag er is voor haar.
Ze is echt gelukkig en zegt dat ook. Wel heeft ze een document laten maken bij de huisarts omdat ze niet zo'n lange, uitzichtloze lijdensweg wil hebben als mijn opa, maar ze is blij dat ze er toen na mijn opa geen einde aan heeft gemaakt.
Ze is deze zomer nog op een speciale ouderen cruise geweest langs de fjorden!
Zo kan het dus ook.
Om terug te komen op dit verhaal, zoals ik het lees had de dame van het echtpaar "er geen zin meer in" vanwege een geestelijke reden, geen lichamelijke. De heer van het echtpaar "was er nog niet aan toe", maar is toen wel dingen gaan regelen om dan toch overstag te gaan.
In mijn (simpele) ogen is dit een zelfmoordpact.
Ik vind het raar dat geen van de 4 volwassen zonen geestelijke hulp heeft gezocht, de manier waarop ze zeggen:
"fantastisch dat hun ouders ons dit zo hebben gegeven. Wij hebben het afscheid al gehad voor hun overlijden".
Lijkt me echt dat daar een collectief steekje los zit.
Oude mensen kunnen ook depressief zijn, en oude mensen kunnen daar ook overheen komen.
Op mij komt dit over alsof er een enorme angst was voor dat verzorgingstehuis, zelfs als die angst gegrond was, was de dood dan echt de enige oplossing?
Geen van de zoons kon de ouders in huis nemen, er kon niet gezocht worden naar een huis dat wel beviel?
Nee, ik vind dit niet mooi, juist treurig.
dinsdag 4 februari 2014 om 15:58
Zwelgje, het is HUN keuze. Zij wilden dat niet. Het is niet aan ons om het te beoordelen, noch om het te veroordelen. Jij kunt er duizend redenen bijhalen waarom ze wel hadden moeten blijven leven, maar ik vind dat arrogant.
Mijn oma heeft er na het overlijden van mijn opa ook geen einde aan gemaakt. Maar later sprak ze daar vaak over, voor haar hoefde het niet meer. Ze kende het verzorgingsthuis, kwam er weleens, maar gruwde van de gedachte er heen te moeten. Ze heeft 'na opa' nog twintig jaar geleefd. De laatste vijf had ze er echt genoeg van, ze was 'het leven moe' (en 96). Ze heeft na een val nog zes maanden geleefd, en is toen rustig heengegaan gelukkig.
Mijn oma heeft er na het overlijden van mijn opa ook geen einde aan gemaakt. Maar later sprak ze daar vaak over, voor haar hoefde het niet meer. Ze kende het verzorgingsthuis, kwam er weleens, maar gruwde van de gedachte er heen te moeten. Ze heeft 'na opa' nog twintig jaar geleefd. De laatste vijf had ze er echt genoeg van, ze was 'het leven moe' (en 96). Ze heeft na een val nog zes maanden geleefd, en is toen rustig heengegaan gelukkig.
dinsdag 4 februari 2014 om 15:59
Zwelgje, fijn voor jouw oma dat ze gelukkig is, ook na het verlies van partner. Jouw oma was dan waarschijnlijk dus geen kandidaat voor deze methode.
Misschien hebben de zonen wel allemaal bijgebouwd en roosters gemaakt wie wanneer de verzorging op zich zou nemen en ontslag genomen om zich volledig te kunnen storten op de zorg van de ouders. Ik weet tenminste niet hoe hun relatie was, jij kent ze wel begrijp ik?
Ik kan me gewoon echt niet voorstellen waar mensen het idee vandaan halen dat ze ineens wat te zeggen hebben over deze mensen die ze niet kennen. Ik zou het vreselijk vinden als mijn oma (nu nog goed bij enz), morgen zou zeggen dit traject in te willen. Maar ik zou dat vreselijk vinden voor mijzelf, omdat ík haar ga missen. Puur egoistisch dus. Want als dat echt is wat mijn oma wil, omdat ze volmaakt gelukkig is en ze niet méér kan wensen in dit leven en niet wil wachten tot dat aftakelt, dan kan ik niet anders dan daar begrip voor hebben want het is háár keuze. Ze leeft niet in dienst van mij.
Misschien hebben de zonen wel allemaal bijgebouwd en roosters gemaakt wie wanneer de verzorging op zich zou nemen en ontslag genomen om zich volledig te kunnen storten op de zorg van de ouders. Ik weet tenminste niet hoe hun relatie was, jij kent ze wel begrijp ik?
Ik kan me gewoon echt niet voorstellen waar mensen het idee vandaan halen dat ze ineens wat te zeggen hebben over deze mensen die ze niet kennen. Ik zou het vreselijk vinden als mijn oma (nu nog goed bij enz), morgen zou zeggen dit traject in te willen. Maar ik zou dat vreselijk vinden voor mijzelf, omdat ík haar ga missen. Puur egoistisch dus. Want als dat echt is wat mijn oma wil, omdat ze volmaakt gelukkig is en ze niet méér kan wensen in dit leven en niet wil wachten tot dat aftakelt, dan kan ik niet anders dan daar begrip voor hebben want het is háár keuze. Ze leeft niet in dienst van mij.
dinsdag 4 februari 2014 om 16:10
Ik moet ineens denken aan een hele oude documentaire uit de jaren 80, volgens mij van Wibo van der Linden. Die ging over een oud stel dat ook samen uit het leven wilde stappen.
Eerst ging de vrouw, maar toen bleek uiteindelijk dat de man niet wilde, en ook helemaal niet van plan was geweest om er zelf uit te stappen, maar juist een nieuw leven wilde beginnen met een andere vrouw.
Eerst ging de vrouw, maar toen bleek uiteindelijk dat de man niet wilde, en ook helemaal niet van plan was geweest om er zelf uit te stappen, maar juist een nieuw leven wilde beginnen met een andere vrouw.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
dinsdag 4 februari 2014 om 16:14
http://www.thisistheend.nl/nieuws/zij-moest-eerst-2/
Dit is hem, zij moest eerst.
Dit is hem, zij moest eerst.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
dinsdag 4 februari 2014 om 16:14
quote:Dreamer schreef op 04 februari 2014 @ 12:01:
[...]
Dat staat er natuurlijk niet in he.
Het is niet zo dat je op een dag besluit niet meer te willen leven en de volgende dag al pillen van Stichting Einder in de bus hebt. Daar gaat een traject aan vooraf.
Dat is me niet duidelijk als ik op de site kijk, er staat niet zo veel informatie over hun werkwijze. Hoe wordt vastgesteld dat de betrokkene nog bij zijn verstand is en dit echt wil? Wordt hij of zij door een arts onderzocht? De site spreekt over respect voor de autonomie van de persoon met een doodswens… hoe stel je vast dat die beslissing autonoom wordt genomen (zie het voorbeeld van mijn moeder, die haar niet-reanimatiewens op verzoek van mijn vader meteen aanpast)? Hoe weet je dat de doodswens niet eigenlijk een roep om hulp is? Als ik kijk naar mijn moeder, die op sommige dagen alles weer helemaal ziet zitten, dan vraag ik me af hoe zo'n counselor zich een beeld gaat vormen van haar gemoedstoestand. Wat als hij/zij haar toevallig spreekt op de dagen dat ze het niet ziet zitten? Is er overleg met de huisarts, familie, thuiszorg enz.? Het "traject" (voor zover daar sprake van is) gaat buiten de stichting om: de stichting verwijst cliënten door naar een counselor en die begeleidt hem/haar.
Ik vind wel dit in het beleidsplan:
In dit verband heeft de stichting recent een vernieuwd communicatiebeleid voorbereid en aangenomen, ook gericht op een versterking van naamsbekendheid en reputatie. Een veelomvattend communicatieplan is daartoe in voorbereiding.
Vandaar misschien dit artikel?
O, hier staat iets over de werkwijze van de counselors:
Werkwijze van een counselor:
Naast hun andere werk hebben counselors als specialisme het voeren van gesprekken over zelfbeschikking, en wel in het bijzonder over de mogelijkheden die er zijn op het gebied van een humaan, zelfgekozen en weloverwogen levenseinde. De counselor werkt vanuit een non-directieve methode. Dat wil zeggen: de counselor stuurt niet. De gesprekken hebben als doel een zo groot mogelijke helderheid bij de cliënt te verkrijgen: hoe denkt de cliënt over de vragen die zijn levenseinde betreffen, zodat hij of zij onafhankelijk een weloverwogen besluit kan nemen. De cliënt en niemand anders is verantwoordelijk voor dat besluit. Naar welke kant dat besluit uiteindelijk zal vallen, is geheel aan de cliënt zelf. Als de cliënt bij zijn besluit blijft om het einde van zijn leven te bespoedigen, dan moet voor het beoogde resultaat de uitvoering zeer zorgvuldig en zonder haperen verlopen. De counseling is vanaf dat moment op die zorgvuldigheid gericht.
De gesprekken gaan dus over het levenseinde. Het is geen therapie, geen begeleiding om uit te zoeken of de betrokkene werkelijk dood wil of dat andere opties verlichting zouden geven, of er druk is vanuit de partner of familieleden. Het gaat om één-op-ééngesprekken tussen de cliënt met een doodswens en een counselor, die het volgende profiel heeft:
Counselors zijn betrokken bij de problematiek van mensen die voor een eigen levenseinde kiezen en zijn doordrongen van de noodzaak van een weloverwogen en bewuste besluitvorming bij de hulpvrager. Zij gaan bij hun ondersteuning uit van respect voor de autonomie van de hulpvrager.
Counselors zijn bereid mee te werken aan het bespreekbaar maken van een ‘doodsverlangen’, waardoor het taboe doorbroken en het isolement van betrokkenen verminderd kan worden.
Zij hebben de vaardigheid mensen te begeleiden die voor een ultieme beslissing staan.
Van instellingen en personen voor specifieke hulp of nazorg zijn counselors op de hoogte.
Counselors hebben ingestemd met het convenant en de gedragscode van De Einder.
Zij zijn bereid tot collegiaal interdisciplinair overleg en samenwerking, en zijn zo nodig bereid zich bij te scholen.
Het is van belang dat de kennis van counselors op het gebied van medische en niet-medische middelen voor zelfdoding up-to-date is. Ook zijn zij op de hoogte van gevolgen die het gebruik van middelen, voor de gebruiker zelf en diens omgeving, met zich meebrengt.
Counselors kennen de wet inzake hulp bij zelfdoding, in het bijzonder artikel 294 van het Wetboek van Strafrecht en de daarmee verbonden jurisprudentie.
Verder staat er:
Home
Over de Einder
Nieuws
Organisatie
Publicaties
Links
Contactadressen counselors
U kunt, tijdens kantooruren, rechtstreeks contact opnemen met een van de hier genoemde counselors. De counselors worden gefaciliteerd door Stichting de Einder, maar zijn verder onafhankelijk. Zij hebben hun eigen manier van werken en hun eigen tarief. De betreffende namen en telefoonnummers zijn ook te beluisteren wanneer u het informatienummer 0900-2211122 belt. U kunt een counselor spreken over ‘een weloverwogen levenseinde, voor nu of in de toekomst’ (niet voor een crisissituatie, daarvoor kunt u terecht bij 113online of 0900-1130113).
Ik vraag me af wie of wat toezicht houdt op deze counselors en wat voor opleiding en ervaring je ervoor moet hebben.
[...]
Dat staat er natuurlijk niet in he.
Het is niet zo dat je op een dag besluit niet meer te willen leven en de volgende dag al pillen van Stichting Einder in de bus hebt. Daar gaat een traject aan vooraf.
Dat is me niet duidelijk als ik op de site kijk, er staat niet zo veel informatie over hun werkwijze. Hoe wordt vastgesteld dat de betrokkene nog bij zijn verstand is en dit echt wil? Wordt hij of zij door een arts onderzocht? De site spreekt over respect voor de autonomie van de persoon met een doodswens… hoe stel je vast dat die beslissing autonoom wordt genomen (zie het voorbeeld van mijn moeder, die haar niet-reanimatiewens op verzoek van mijn vader meteen aanpast)? Hoe weet je dat de doodswens niet eigenlijk een roep om hulp is? Als ik kijk naar mijn moeder, die op sommige dagen alles weer helemaal ziet zitten, dan vraag ik me af hoe zo'n counselor zich een beeld gaat vormen van haar gemoedstoestand. Wat als hij/zij haar toevallig spreekt op de dagen dat ze het niet ziet zitten? Is er overleg met de huisarts, familie, thuiszorg enz.? Het "traject" (voor zover daar sprake van is) gaat buiten de stichting om: de stichting verwijst cliënten door naar een counselor en die begeleidt hem/haar.
Ik vind wel dit in het beleidsplan:
In dit verband heeft de stichting recent een vernieuwd communicatiebeleid voorbereid en aangenomen, ook gericht op een versterking van naamsbekendheid en reputatie. Een veelomvattend communicatieplan is daartoe in voorbereiding.
Vandaar misschien dit artikel?
O, hier staat iets over de werkwijze van de counselors:
Werkwijze van een counselor:
Naast hun andere werk hebben counselors als specialisme het voeren van gesprekken over zelfbeschikking, en wel in het bijzonder over de mogelijkheden die er zijn op het gebied van een humaan, zelfgekozen en weloverwogen levenseinde. De counselor werkt vanuit een non-directieve methode. Dat wil zeggen: de counselor stuurt niet. De gesprekken hebben als doel een zo groot mogelijke helderheid bij de cliënt te verkrijgen: hoe denkt de cliënt over de vragen die zijn levenseinde betreffen, zodat hij of zij onafhankelijk een weloverwogen besluit kan nemen. De cliënt en niemand anders is verantwoordelijk voor dat besluit. Naar welke kant dat besluit uiteindelijk zal vallen, is geheel aan de cliënt zelf. Als de cliënt bij zijn besluit blijft om het einde van zijn leven te bespoedigen, dan moet voor het beoogde resultaat de uitvoering zeer zorgvuldig en zonder haperen verlopen. De counseling is vanaf dat moment op die zorgvuldigheid gericht.
De gesprekken gaan dus over het levenseinde. Het is geen therapie, geen begeleiding om uit te zoeken of de betrokkene werkelijk dood wil of dat andere opties verlichting zouden geven, of er druk is vanuit de partner of familieleden. Het gaat om één-op-ééngesprekken tussen de cliënt met een doodswens en een counselor, die het volgende profiel heeft:
Counselors zijn betrokken bij de problematiek van mensen die voor een eigen levenseinde kiezen en zijn doordrongen van de noodzaak van een weloverwogen en bewuste besluitvorming bij de hulpvrager. Zij gaan bij hun ondersteuning uit van respect voor de autonomie van de hulpvrager.
Counselors zijn bereid mee te werken aan het bespreekbaar maken van een ‘doodsverlangen’, waardoor het taboe doorbroken en het isolement van betrokkenen verminderd kan worden.
Zij hebben de vaardigheid mensen te begeleiden die voor een ultieme beslissing staan.
Van instellingen en personen voor specifieke hulp of nazorg zijn counselors op de hoogte.
Counselors hebben ingestemd met het convenant en de gedragscode van De Einder.
Zij zijn bereid tot collegiaal interdisciplinair overleg en samenwerking, en zijn zo nodig bereid zich bij te scholen.
Het is van belang dat de kennis van counselors op het gebied van medische en niet-medische middelen voor zelfdoding up-to-date is. Ook zijn zij op de hoogte van gevolgen die het gebruik van middelen, voor de gebruiker zelf en diens omgeving, met zich meebrengt.
Counselors kennen de wet inzake hulp bij zelfdoding, in het bijzonder artikel 294 van het Wetboek van Strafrecht en de daarmee verbonden jurisprudentie.
Verder staat er:
Home
Over de Einder
Nieuws
Organisatie
Publicaties
Links
Contactadressen counselors
U kunt, tijdens kantooruren, rechtstreeks contact opnemen met een van de hier genoemde counselors. De counselors worden gefaciliteerd door Stichting de Einder, maar zijn verder onafhankelijk. Zij hebben hun eigen manier van werken en hun eigen tarief. De betreffende namen en telefoonnummers zijn ook te beluisteren wanneer u het informatienummer 0900-2211122 belt. U kunt een counselor spreken over ‘een weloverwogen levenseinde, voor nu of in de toekomst’ (niet voor een crisissituatie, daarvoor kunt u terecht bij 113online of 0900-1130113).
Ik vraag me af wie of wat toezicht houdt op deze counselors en wat voor opleiding en ervaring je ervoor moet hebben.
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 16:23
quote:masque schreef op 04 februari 2014 @ 13:09:
[...]
Maar als ze dit gedaan hebben uit 'angst' dan vind ik dit een hele slechte motivatie. Dit omdat je je 1. niet moet laten leiden door angst omdat deze vaak ongegrond is. 2. Ze helemaal niet weten of het voor hun eng/rot is, want ze hebben het niet geprobeerd. 3. Moet je angst niet altijd recht in de ogen kijken en er niet voor zwichten?
Mensen nemen heel veel beslissingen uit angst, dat is gewoon een feit. Dat moeten ze op zich helemaal zelf weten. Zelfmoord is natuurlijk ook een eigen keuze. Ik heb wel moeite met de "informatie en begeleiding" die de Stichting Einder biedt. Mijn ouders zagen ook erg op tegen het wonen in een verzorgingstehuis, tot mijn moeder er tijdelijk terecht moest. Ze vertelde dat het haar erg meeviel en dat zij nog altijd het schrikbeeld van bejaardentehuizen van vroeger in haar hoofd had. Inderdaad, grijs linoleum, tl-verlichting, altijd personeelstekort. Ik moet zeggen dat wat ik er tot nu toe van heb gezien, ik zeer onder de indruk ben. Alles is huiselijk ingericht, de zorg is goed (geen mensen die in hun eigen uitwerpselen liggen of urenlang op de wc zitten, wat ik 15 jaar geleden nog wel hoorde).
Niet dat het zo'n feestje is om naar een verzorgingstehuis te gaan. Ik zal zelf te zijner tijd vast ook zo'n eigenwijze oude knar zijn dat ik op mezelf wil blijven wonen. Maar ik denk dat er wel meer mensen zijn die een gedateerd idee hebben van verzorgingstehuizen en dus feitelijk een ongegronde angst hebben. Als die ten grondslag ligt aan je doodswens...
[...]
Maar als ze dit gedaan hebben uit 'angst' dan vind ik dit een hele slechte motivatie. Dit omdat je je 1. niet moet laten leiden door angst omdat deze vaak ongegrond is. 2. Ze helemaal niet weten of het voor hun eng/rot is, want ze hebben het niet geprobeerd. 3. Moet je angst niet altijd recht in de ogen kijken en er niet voor zwichten?
Mensen nemen heel veel beslissingen uit angst, dat is gewoon een feit. Dat moeten ze op zich helemaal zelf weten. Zelfmoord is natuurlijk ook een eigen keuze. Ik heb wel moeite met de "informatie en begeleiding" die de Stichting Einder biedt. Mijn ouders zagen ook erg op tegen het wonen in een verzorgingstehuis, tot mijn moeder er tijdelijk terecht moest. Ze vertelde dat het haar erg meeviel en dat zij nog altijd het schrikbeeld van bejaardentehuizen van vroeger in haar hoofd had. Inderdaad, grijs linoleum, tl-verlichting, altijd personeelstekort. Ik moet zeggen dat wat ik er tot nu toe van heb gezien, ik zeer onder de indruk ben. Alles is huiselijk ingericht, de zorg is goed (geen mensen die in hun eigen uitwerpselen liggen of urenlang op de wc zitten, wat ik 15 jaar geleden nog wel hoorde).
Niet dat het zo'n feestje is om naar een verzorgingstehuis te gaan. Ik zal zelf te zijner tijd vast ook zo'n eigenwijze oude knar zijn dat ik op mezelf wil blijven wonen. Maar ik denk dat er wel meer mensen zijn die een gedateerd idee hebben van verzorgingstehuizen en dus feitelijk een ongegronde angst hebben. Als die ten grondslag ligt aan je doodswens...
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 16:36
@Melpomene en Spoken
Natuurlijk zal mijn oma's ervaring niet voor iedereen gelden, wellicht had ik het er niet bij moeten halen.
Wat voor mij wel blijft staan is dat dit een suicide pact was, iets waar ik gewoon niet achter sta.
Aangezien de zonen zelf de media te woord hebben gestaan vind ik het apart dat er amper aandacht wordt besteedt waarom dit stel er een einde aan wilde maken. Er wordt niet gesproken over ziekte of leed.
"Moeder was er veel eerder aan toe dan vader. Moeder zei al een paar jaar: 'Het mag wel afgelopen zijn. Het wordt tijd voor de oven', maar vader is er nog niet aan toe."
en
"Ze hadden afgesproken het tegelijk in bed op te eten.
Maar moeder had zeker trek, want ze lepelde het zo naar binnen. Papa zei nog: 'Wat doe je nu? We zouden toch tegelijk gaan?' 'Ik heb het al op', zei moeder. Kort daarop gleed ze weg in haar slaap. Ze kon nog net haar hand opsteken om naar ons te zwaaien."
Ik vind dit juist sneu, die man wilde dan juist samen gaan en had dus blijkbaar een paar jaar de tijd nodig om het ook te willen ofzo, en dan op moment supreme lepelt oma de yogurt naar binnen en zwaait nog even naar de kids?
Nee, het komt op mij over dat de oma eruit wilde stappen en dat de opa erin mee is gegaan.
Die stichting, zoals dubiootje al aangeeft, is er alleen maar voor prakitsche adviezen, niet voor geestelijke of medische raad.
Ik vind het maar een heel raar verhaal en ik hoop dat er een dieper interview komt met die familie, ben ook geintereseerd hoe dit aan de kleinkinderen werd verteld.
Natuurlijk zal mijn oma's ervaring niet voor iedereen gelden, wellicht had ik het er niet bij moeten halen.
Wat voor mij wel blijft staan is dat dit een suicide pact was, iets waar ik gewoon niet achter sta.
Aangezien de zonen zelf de media te woord hebben gestaan vind ik het apart dat er amper aandacht wordt besteedt waarom dit stel er een einde aan wilde maken. Er wordt niet gesproken over ziekte of leed.
"Moeder was er veel eerder aan toe dan vader. Moeder zei al een paar jaar: 'Het mag wel afgelopen zijn. Het wordt tijd voor de oven', maar vader is er nog niet aan toe."
en
"Ze hadden afgesproken het tegelijk in bed op te eten.
Maar moeder had zeker trek, want ze lepelde het zo naar binnen. Papa zei nog: 'Wat doe je nu? We zouden toch tegelijk gaan?' 'Ik heb het al op', zei moeder. Kort daarop gleed ze weg in haar slaap. Ze kon nog net haar hand opsteken om naar ons te zwaaien."
Ik vind dit juist sneu, die man wilde dan juist samen gaan en had dus blijkbaar een paar jaar de tijd nodig om het ook te willen ofzo, en dan op moment supreme lepelt oma de yogurt naar binnen en zwaait nog even naar de kids?
Nee, het komt op mij over dat de oma eruit wilde stappen en dat de opa erin mee is gegaan.
Die stichting, zoals dubiootje al aangeeft, is er alleen maar voor prakitsche adviezen, niet voor geestelijke of medische raad.
Ik vind het maar een heel raar verhaal en ik hoop dat er een dieper interview komt met die familie, ben ook geintereseerd hoe dit aan de kleinkinderen werd verteld.
dinsdag 4 februari 2014 om 16:36
Er is heel, heel veel variatie in verzorgingstehuizen.
En er zijn helaas ook nog steeds tehuizen waar de mensen wél in hun eigen ontlasting en urine liggen.
Mijn oma kwam vaak bij een vriendin in een fijn verzorgingstehuis, mijn tante ook - maar ze wilden er allebei echt niet gaan wonen.
En over 'angst recht in de ogen kijken': het gaat hier om bejaarde mensen, niet over een jongeling die alles nog moet leren en overal mee om moet leren gaan.
Mijn oma had de oorlog meegemaakt, onderduikers gehad, de razzia's beleefd. Ik vind het nogal raar om dan te roepen dat je de angst voor een verzorgingstehuis ook maar recht in de ogen moet kijken.
En er zijn helaas ook nog steeds tehuizen waar de mensen wél in hun eigen ontlasting en urine liggen.
Mijn oma kwam vaak bij een vriendin in een fijn verzorgingstehuis, mijn tante ook - maar ze wilden er allebei echt niet gaan wonen.
En over 'angst recht in de ogen kijken': het gaat hier om bejaarde mensen, niet over een jongeling die alles nog moet leren en overal mee om moet leren gaan.
Mijn oma had de oorlog meegemaakt, onderduikers gehad, de razzia's beleefd. Ik vind het nogal raar om dan te roepen dat je de angst voor een verzorgingstehuis ook maar recht in de ogen moet kijken.
dinsdag 4 februari 2014 om 16:42
quote:zwelgje82 schreef op 04 februari 2014 @ 16:36:
@Melpomene en Spoken
Natuurlijk zal mijn oma's ervaring niet voor iedereen gelden, wellicht had ik het er niet bij moeten halen.
Wat voor mij wel blijft staan is dat dit een suicide pact was, iets waar ik gewoon niet achter sta.
Aangezien de zonen zelf de media te woord hebben gestaan vind ik het apart dat er amper aandacht wordt besteedt waarom dit stel er een einde aan wilde maken. Er wordt niet gesproken over ziekte of leed.
"Moeder was er veel eerder aan toe dan vader. Moeder zei al een paar jaar: 'Het mag wel afgelopen zijn. Het wordt tijd voor de oven', maar vader is er nog niet aan toe."
en
"Ze hadden afgesproken het tegelijk in bed op te eten.
Maar moeder had zeker trek, want ze lepelde het zo naar binnen. Papa zei nog: 'Wat doe je nu? We zouden toch tegelijk gaan?' 'Ik heb het al op', zei moeder. Kort daarop gleed ze weg in haar slaap. Ze kon nog net haar hand opsteken om naar ons te zwaaien."
Ik vind dit juist sneu, die man wilde dan juist samen gaan en had dus blijkbaar een paar jaar de tijd nodig om het ook te willen ofzo, en dan op moment supreme lepelt oma de yogurt naar binnen en zwaait nog even naar de kids?
Nee, het komt op mij over dat de oma eruit wilde stappen en dat de opa erin mee is gegaan.
Die stichting, zoals dubiootje al aangeeft, is er alleen maar voor prakitsche adviezen, niet voor geestelijke of medische raad.
Ik vind het maar een heel raar verhaal en ik hoop dat er een dieper interview komt met die familie, ben ook geintereseerd hoe dit aan de kleinkinderen werd verteld.
Je gaat hier alleen maar uit van wat jij denkt, jij veronderstelt en wat jij vindt dat er had moeten gebeuren. Jij staat er niet achter... dus...
Hoe lang hadden ze moeten doen over het yoghurt eten dan? Ik denk dat het om hooguit vijf minuten gaat.
De Einder is een instantie die hulp verleent bij een doodswens. Voor psychische klachten en therapie zijn er veel andere instellingen.
Ik geloof dat sommigen hier het blijven leven zien als een verplichting. Dat is het niet, voor niemand. Ik verbaas me ook, dat er hier mensen zijn die dat anderen willen opleggen, en uit een krantenartikel zeker menen te kunnen concluderen dat er iets niet klopt en met een aantal veronderstelling komen, dat misschien wel nergens op slaat.
Er komt geen juridische vervolging, vader had alles zelf geregeld. Er zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn van enige dwang . Zeker weten doe je dat nooit. Net als iedereen hier kan ik niet in het hoofd van iemand anders kijken.
@Melpomene en Spoken
Natuurlijk zal mijn oma's ervaring niet voor iedereen gelden, wellicht had ik het er niet bij moeten halen.
Wat voor mij wel blijft staan is dat dit een suicide pact was, iets waar ik gewoon niet achter sta.
Aangezien de zonen zelf de media te woord hebben gestaan vind ik het apart dat er amper aandacht wordt besteedt waarom dit stel er een einde aan wilde maken. Er wordt niet gesproken over ziekte of leed.
"Moeder was er veel eerder aan toe dan vader. Moeder zei al een paar jaar: 'Het mag wel afgelopen zijn. Het wordt tijd voor de oven', maar vader is er nog niet aan toe."
en
"Ze hadden afgesproken het tegelijk in bed op te eten.
Maar moeder had zeker trek, want ze lepelde het zo naar binnen. Papa zei nog: 'Wat doe je nu? We zouden toch tegelijk gaan?' 'Ik heb het al op', zei moeder. Kort daarop gleed ze weg in haar slaap. Ze kon nog net haar hand opsteken om naar ons te zwaaien."
Ik vind dit juist sneu, die man wilde dan juist samen gaan en had dus blijkbaar een paar jaar de tijd nodig om het ook te willen ofzo, en dan op moment supreme lepelt oma de yogurt naar binnen en zwaait nog even naar de kids?
Nee, het komt op mij over dat de oma eruit wilde stappen en dat de opa erin mee is gegaan.
Die stichting, zoals dubiootje al aangeeft, is er alleen maar voor prakitsche adviezen, niet voor geestelijke of medische raad.
Ik vind het maar een heel raar verhaal en ik hoop dat er een dieper interview komt met die familie, ben ook geintereseerd hoe dit aan de kleinkinderen werd verteld.
Je gaat hier alleen maar uit van wat jij denkt, jij veronderstelt en wat jij vindt dat er had moeten gebeuren. Jij staat er niet achter... dus...
Hoe lang hadden ze moeten doen over het yoghurt eten dan? Ik denk dat het om hooguit vijf minuten gaat.
De Einder is een instantie die hulp verleent bij een doodswens. Voor psychische klachten en therapie zijn er veel andere instellingen.
Ik geloof dat sommigen hier het blijven leven zien als een verplichting. Dat is het niet, voor niemand. Ik verbaas me ook, dat er hier mensen zijn die dat anderen willen opleggen, en uit een krantenartikel zeker menen te kunnen concluderen dat er iets niet klopt en met een aantal veronderstelling komen, dat misschien wel nergens op slaat.
Er komt geen juridische vervolging, vader had alles zelf geregeld. Er zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn van enige dwang . Zeker weten doe je dat nooit. Net als iedereen hier kan ik niet in het hoofd van iemand anders kijken.
dinsdag 4 februari 2014 om 16:50
De Einder gaat met haar 'hulp bij zelfbeschikking' een heel eind verder dan de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). Die houdt zich bij voorlichting aan haar leden keurig aan de Wet Toetsing Levensbeëindiging, in de volksmond de Euthanasiewet genoemd. Dat geldt ook voor de vorig jaar door de NVVE opgerichte levenseindekliniek. En de initiatiefgroep Uit Vrije Wil (UVW) wil eveneens opereren binnen wettelijke kaders.
Maar met het burgerinitiatief en de levenseindekliniek nemen beide organisaties afscheid van de zelfbeschikking van mensen, aldus Vink. Want UVW wil steunen op hulpverleners die besluiten of ze stervenshulp (alleen aan 70-pussers) willen verlenen, en in de kliniek oordelen artsen, verpleegkundigen en geestelijk begeleiders samen over de hulp.
Tweede kritiekpunt van Vink op de NVVE en UVW is dat zij de zogeheten autonome route om aan medicijnen te komen afwijzen. In 2012 verscheen de vijfde, herziene druk van het boek 'Uitweg. Een waardig levenseinde in eigen hand' van Boudewijn Chabot en Stella Braam. Het levert de meest actuele, en naar de huidige stand van de medische kennis ook meest betrouwbare, informatie aan wie de regie over het eigen levenseinde wil behouden of verkrijgen, schrijft Vink. "Maar NVVE en UVW worden niet moe te betogen hoe ondeugdelijk en onbetrouwbaar die route wel niet is."
http://www.trouw.nl/tr/nl ... helemaal-van-jezelf.dhtml
Maar met het burgerinitiatief en de levenseindekliniek nemen beide organisaties afscheid van de zelfbeschikking van mensen, aldus Vink. Want UVW wil steunen op hulpverleners die besluiten of ze stervenshulp (alleen aan 70-pussers) willen verlenen, en in de kliniek oordelen artsen, verpleegkundigen en geestelijk begeleiders samen over de hulp.
Tweede kritiekpunt van Vink op de NVVE en UVW is dat zij de zogeheten autonome route om aan medicijnen te komen afwijzen. In 2012 verscheen de vijfde, herziene druk van het boek 'Uitweg. Een waardig levenseinde in eigen hand' van Boudewijn Chabot en Stella Braam. Het levert de meest actuele, en naar de huidige stand van de medische kennis ook meest betrouwbare, informatie aan wie de regie over het eigen levenseinde wil behouden of verkrijgen, schrijft Vink. "Maar NVVE en UVW worden niet moe te betogen hoe ondeugdelijk en onbetrouwbaar die route wel niet is."
http://www.trouw.nl/tr/nl ... helemaal-van-jezelf.dhtml
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 16:58
laten we eerlijk zijn, we lezen in dat artikel maar een deel van het verhaal en hebben geen idee van de weg die die familie heeft afgelegd die tot die dag heeft geleid. Daarom vind ik het ook niet kunnen om op basis van zo weinig informatie mensen te veroordelen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 4 februari 2014 om 17:00
Het is net waar je voor kiest. Wat is een uitzichtloos leven? Vrijwel altijd wordt dat alleen als 'echt' gezien bij een ziekte, maar er kan zo veel meer zijn. Zeker bij oudere mensen, waarbij het een jaar kan duren, maar ook een decennium, kan het lijden ook uitzichtloos zijn, maar het net wat je lijden vindt. Leed heeft vele vormen, en het is niet aan mij om te bepalen wat voor dit stel leed was.
Mijn gehandicapte schoonmoeder maakt al tien jaar met heel veel plezier dag in, dag uit pergamano-kaartjes. Verder doet ze niets. Zou voor mij niet hoeven, maar zij vaart er wel bij.
Ik zag eens een man op televisie, die na een heftige ziekte alleen nog maar zin oogleden kon bewegen. Hij was nog altijd zielsgelukkig. Anderen zouden dat wellicht helemaal niet zijn.
Iedereen krijgt een setje gereedschap, overtuigingen en vermogens mee, genetisch en aangeleerd, waar je het mee zult moeten doen. En dat is niet altijd toereikend in alle omstandigheden. Waarbij die omstandigheden dan ook nog eens heel erg kunnen verschillen. Wie ben ik, om te bepalen of iemand anders nog verder moet of kan?
Ik ben het met je eens, als we het hebben over een jong persoon, met een lange toekomst voor zich. Daarin kan nog van alles gebeuren, alles is mogelijk. Ik ben zelf heel depressief geweest, en blij dat ik er toch nog ben.
Maar voor wie in de tachtig of ouder is, is er vaak weinig tot geen (nieuw) perspectief meer: meestal wordt het leven alleen nog maar beperkter. En dan kan ik wel vinden, dat iemand maar bij de kinderen in moet trekken, moet gaan wandelen of de yoghurt niet of langzamer eten, of de angst in de ogen moet kijken, maar dat vind ik voorbij gaan aan het zelfbeschikkingsrecht van mensen
Mijn gehandicapte schoonmoeder maakt al tien jaar met heel veel plezier dag in, dag uit pergamano-kaartjes. Verder doet ze niets. Zou voor mij niet hoeven, maar zij vaart er wel bij.
Ik zag eens een man op televisie, die na een heftige ziekte alleen nog maar zin oogleden kon bewegen. Hij was nog altijd zielsgelukkig. Anderen zouden dat wellicht helemaal niet zijn.
Iedereen krijgt een setje gereedschap, overtuigingen en vermogens mee, genetisch en aangeleerd, waar je het mee zult moeten doen. En dat is niet altijd toereikend in alle omstandigheden. Waarbij die omstandigheden dan ook nog eens heel erg kunnen verschillen. Wie ben ik, om te bepalen of iemand anders nog verder moet of kan?
Ik ben het met je eens, als we het hebben over een jong persoon, met een lange toekomst voor zich. Daarin kan nog van alles gebeuren, alles is mogelijk. Ik ben zelf heel depressief geweest, en blij dat ik er toch nog ben.
Maar voor wie in de tachtig of ouder is, is er vaak weinig tot geen (nieuw) perspectief meer: meestal wordt het leven alleen nog maar beperkter. En dan kan ik wel vinden, dat iemand maar bij de kinderen in moet trekken, moet gaan wandelen of de yoghurt niet of langzamer eten, of de angst in de ogen moet kijken, maar dat vind ik voorbij gaan aan het zelfbeschikkingsrecht van mensen
dinsdag 4 februari 2014 om 17:05
Mén, ik zie mezelf nog tegen oma aan lullen: joh, je hebt toch nog fijne kinderen, kleinkinderen, een leuke flat! Je bent op zich toch goed gezond!
Ze vond er niets meer aan. "Er gebeurt niets nieuws meer, iedereen kent me ook alleen nog maar als oma, die oude vrouw. Al mijn vriendinnen zijn dood, mijn broers en zussen, mijn tijdsgenoten. Ik vind het goed zo, ik ben 93, het is mooi geweest. Ik kan nu nog op mezelf, maar straks misschien niet meer."
Ze was een vrouw die twee wereldoorlogen had meegemaakt, een eigen bedrijf opgebouwd, keihard had gewerkt, als jong meisje van Drente naar 'Holland' ging om een baantje te zoeken.
Had ik moeten zeggen: "Zie je angst voor het verzorgingstehuis maar onder ogen, oma?" Ik zou me schámen.
Ze vond er niets meer aan. "Er gebeurt niets nieuws meer, iedereen kent me ook alleen nog maar als oma, die oude vrouw. Al mijn vriendinnen zijn dood, mijn broers en zussen, mijn tijdsgenoten. Ik vind het goed zo, ik ben 93, het is mooi geweest. Ik kan nu nog op mezelf, maar straks misschien niet meer."
Ze was een vrouw die twee wereldoorlogen had meegemaakt, een eigen bedrijf opgebouwd, keihard had gewerkt, als jong meisje van Drente naar 'Holland' ging om een baantje te zoeken.
Had ik moeten zeggen: "Zie je angst voor het verzorgingstehuis maar onder ogen, oma?" Ik zou me schámen.
dinsdag 4 februari 2014 om 17:12
dinsdag 4 februari 2014 om 17:16
quote:zwelgje82 schreef op 04 februari 2014 @ 16:36:
@Melpomene en Spoken
Natuurlijk zal mijn oma's ervaring niet voor iedereen gelden, wellicht had ik het er niet bij moeten halen.
.Het duidt precies aan waar het om draait: je kunt niet zo maar iedereen over een kam scheren. Je kunt niet zeggen: "Mijn oma had het fijn, nu moet iedere oma het maar leuk vinden."
@Melpomene en Spoken
Natuurlijk zal mijn oma's ervaring niet voor iedereen gelden, wellicht had ik het er niet bij moeten halen.
.Het duidt precies aan waar het om draait: je kunt niet zo maar iedereen over een kam scheren. Je kunt niet zeggen: "Mijn oma had het fijn, nu moet iedere oma het maar leuk vinden."
dinsdag 4 februari 2014 om 17:16
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
Je gaat hier alleen maar uit van wat jij denkt, jij veronderstelt en wat jij vindt dat er had moeten gebeuren. Jij staat er niet achter... dus...
Hoe lang hadden ze moeten doen over het yoghurt eten dan? Ik denk dat het om hooguit vijf minuten gaat.
Het maakt mij niet uit hoe lang ze over die yoghurt doen, wat ik lees is dat de oma er al jaren uit wilde stappen en dat de opa er in mee is gegaan.
En daarom vindt ik het raar dat er in dat hele artikel niets staat over een gesprek met een arts of psygoloog, maar wel over hoe hij netjes zijn abonnementen op zegt en hoe ze nog even fijn kerst hebben gevierd met zijn allen.
Jij zegt dat ik dingen veronderstel, maar dat doe jij naar mijn mening ook.
Als er in dit artikel 1 zin was gewijd aan een gesprek met een arts etc. dan had ik het allemaal prima gevonden, maar juist dat dit niet het geval is vind ik naar.
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
De Einder is een instantie die hulp verleent bij een doodswens. Voor psychische klachten en therapie zijn er veel andere instellingen.
Ja en zijn die ingeschakelt door de zonen? Ik zeg niet dat het niet zo is, maar het staat in ieder geval niet in dit anders zeer specifieke artikel.
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
Ik geloof dat sommigen hier het blijven leven zien als een verplichting. Dat is het niet, voor niemand. Ik verbaas me ook, dat er hier mensen zijn die dat anderen willen opleggen, en uit een krantenartikel zeker menen te kunnen concluderen dat er iets niet klopt en met een aantal veronderstelling komen, dat misschien wel nergens op slaat.
Er zijn enorm veel ziektes die je gedrag en denkwijze kunnen veranderen zonder dat je dit zelf doorhebt, dan is je omgeving je vangnet. Ik vind dat als je er op deze manier zo openlijk een einde aan wil maken er wel even vast gesteld mag worden of er een geestelijke of lichaamelijke oorzaak kan zijn voor het denkbeeld, of je nou 25 of 85 bent.
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
Er komt geen juridische vervolging, vader had alles zelf geregeld. Er zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn van enige dwang . Zeker weten doe je dat nooit. Net als iedereen hier kan ik niet in het hoofd van iemand anders kijken.Ik zeg niets over vervolging, ik zeg dat ik juist een dieper interview zou willen lezen met de familie.
[...]
Je gaat hier alleen maar uit van wat jij denkt, jij veronderstelt en wat jij vindt dat er had moeten gebeuren. Jij staat er niet achter... dus...
Hoe lang hadden ze moeten doen over het yoghurt eten dan? Ik denk dat het om hooguit vijf minuten gaat.
Het maakt mij niet uit hoe lang ze over die yoghurt doen, wat ik lees is dat de oma er al jaren uit wilde stappen en dat de opa er in mee is gegaan.
En daarom vindt ik het raar dat er in dat hele artikel niets staat over een gesprek met een arts of psygoloog, maar wel over hoe hij netjes zijn abonnementen op zegt en hoe ze nog even fijn kerst hebben gevierd met zijn allen.
Jij zegt dat ik dingen veronderstel, maar dat doe jij naar mijn mening ook.
Als er in dit artikel 1 zin was gewijd aan een gesprek met een arts etc. dan had ik het allemaal prima gevonden, maar juist dat dit niet het geval is vind ik naar.
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
De Einder is een instantie die hulp verleent bij een doodswens. Voor psychische klachten en therapie zijn er veel andere instellingen.
Ja en zijn die ingeschakelt door de zonen? Ik zeg niet dat het niet zo is, maar het staat in ieder geval niet in dit anders zeer specifieke artikel.
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
Ik geloof dat sommigen hier het blijven leven zien als een verplichting. Dat is het niet, voor niemand. Ik verbaas me ook, dat er hier mensen zijn die dat anderen willen opleggen, en uit een krantenartikel zeker menen te kunnen concluderen dat er iets niet klopt en met een aantal veronderstelling komen, dat misschien wel nergens op slaat.
Er zijn enorm veel ziektes die je gedrag en denkwijze kunnen veranderen zonder dat je dit zelf doorhebt, dan is je omgeving je vangnet. Ik vind dat als je er op deze manier zo openlijk een einde aan wil maken er wel even vast gesteld mag worden of er een geestelijke of lichaamelijke oorzaak kan zijn voor het denkbeeld, of je nou 25 of 85 bent.
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
Er komt geen juridische vervolging, vader had alles zelf geregeld. Er zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn van enige dwang . Zeker weten doe je dat nooit. Net als iedereen hier kan ik niet in het hoofd van iemand anders kijken.Ik zeg niets over vervolging, ik zeg dat ik juist een dieper interview zou willen lezen met de familie.
dinsdag 4 februari 2014 om 18:02
quote:zwelgje82 schreef op 04 februari 2014 @ 17:16:
[...]
Het maakt mij niet uit hoe lang ze over die yoghurt doen, wat ik lees is dat de oma er al jaren uit wilde stappen en dat de opa er in mee is gegaan.
En daarom vindt ik het raar dat er in dat hele artikel niets staat over een gesprek met een arts of psygoloog, maar wel over hoe hij netjes zijn abonnementen op zegt en hoe ze nog even fijn kerst hebben gevierd met zijn allen.
Jij zegt dat ik dingen veronderstel, maar dat doe jij naar mijn mening ook.
Als er in dit artikel 1 zin was gewijd aan een gesprek met een arts etc. dan had ik het allemaal prima gevonden, maar juist dat dit niet het geval is vind ik naar.Waarom zou een gesprek met de psycholoog in dit geval verplicht moeten zijn? Het gaat hier om mensen van 86 en 84. Wat is er in mis met hun doodswens? Omdat JIJ vindt dat die niet kan? Omdat JIJ ervan overtuigd bent, dat ze nog tien jaar meer hadden kunnen leven?
Die man heeft heel welbewust alles voorbereid, het met de kinderen doorgesproken. Hij lijkt me dus echt wel compos mentis.
'Oud en der dagen zat...' dat waren ze. En dan is het hun goed recht eruit te stappen, en is er niet per definitie iets mis met hun bovenkamer.
[...]
Het maakt mij niet uit hoe lang ze over die yoghurt doen, wat ik lees is dat de oma er al jaren uit wilde stappen en dat de opa er in mee is gegaan.
En daarom vindt ik het raar dat er in dat hele artikel niets staat over een gesprek met een arts of psygoloog, maar wel over hoe hij netjes zijn abonnementen op zegt en hoe ze nog even fijn kerst hebben gevierd met zijn allen.
Jij zegt dat ik dingen veronderstel, maar dat doe jij naar mijn mening ook.
Als er in dit artikel 1 zin was gewijd aan een gesprek met een arts etc. dan had ik het allemaal prima gevonden, maar juist dat dit niet het geval is vind ik naar.Waarom zou een gesprek met de psycholoog in dit geval verplicht moeten zijn? Het gaat hier om mensen van 86 en 84. Wat is er in mis met hun doodswens? Omdat JIJ vindt dat die niet kan? Omdat JIJ ervan overtuigd bent, dat ze nog tien jaar meer hadden kunnen leven?
Die man heeft heel welbewust alles voorbereid, het met de kinderen doorgesproken. Hij lijkt me dus echt wel compos mentis.
'Oud en der dagen zat...' dat waren ze. En dan is het hun goed recht eruit te stappen, en is er niet per definitie iets mis met hun bovenkamer.
dinsdag 4 februari 2014 om 18:05
O gatver, ik zie het al helemaal voor me, dat ik zo oud ben, en dat er dan een stel forummers staat met geheven vingertje, dat roept dat ZIJ vinden dat IK nog door moet leven.
Mijn man en ik zeggen het ook weleens tegen elkaar: als we heel oud zijn en er helemaal geen zin meer in hebben, stappen we eruit.
Mijn man en ik zeggen het ook weleens tegen elkaar: als we heel oud zijn en er helemaal geen zin meer in hebben, stappen we eruit.
