Actueel
alle pijlers
Kiezen eigen einde
dinsdag 4 februari 2014 om 08:25
Ik las dit net in het AD;
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
http://www.ad.nl/ad/nl/10 ... nsend-het-leven-uit.dhtml
Ik vind het mooi maar tegelijkertijd ook een beetje freaky, alles zo secuur plannen en alles zelf opgeven ed. Het blijft toch zelfmoord.
Zouden jullie zo willen gaan? Of wachten tot de natuur (of god) beslist?
dinsdag 4 februari 2014 om 18:09
dinsdag 4 februari 2014 om 18:09
dinsdag 4 februari 2014 om 18:12
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 18:05:
O gatver, ik zie het al helemaal voor me, dat ik zo oud ben, en dat er dan een stel forummers staat met geheven vingertje, dat roept dat ZIJ vinden dat IK nog door moet leven.
Mijn man en ik zeggen het ook weleens tegen elkaar: als we heel oud zijn en er helemaal geen zin meer in hebben, stappen we eruit.Lekker met dat vingertje laten staan,jullie leven en jullie manier van weggaan.
O gatver, ik zie het al helemaal voor me, dat ik zo oud ben, en dat er dan een stel forummers staat met geheven vingertje, dat roept dat ZIJ vinden dat IK nog door moet leven.
Mijn man en ik zeggen het ook weleens tegen elkaar: als we heel oud zijn en er helemaal geen zin meer in hebben, stappen we eruit.Lekker met dat vingertje laten staan,jullie leven en jullie manier van weggaan.
dinsdag 4 februari 2014 om 19:03
Ik hoop dat mijn ouders hun oude dag op een andere manier regelen en zich inlezen over de mogelijkheden voor onzelfstandig wonen in plaats van dat ze eruit te stappen. Prima dat dit stel het zo geregeld heeft, fijn ook dat ze hebben gezorgd dat er niemand behalve zijzelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, maar ik vind het weer raar om om deze zelfmoorden te gaan zitten juichen. Ik vind het namelijk dieptragisch, dat mensen zo bang zijn voor het verpleegtehuis dat ze zichzelf van kant maken. Maar hey, hun goed recht.
dinsdag 4 februari 2014 om 19:12
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 16:42:
[...]
Je gaat hier alleen maar uit van wat jij denkt, jij veronderstelt en wat jij vindt dat er had moeten gebeuren. Jij staat er niet achter... dus...
Hoe lang hadden ze moeten doen over het yoghurt eten dan? Ik denk dat het om hooguit vijf minuten gaat.
De Einder is een instantie die hulp verleent bij een doodswens. Voor psychische klachten en therapie zijn er veel andere instellingen.
Ik geloof dat sommigen hier het blijven leven zien als een verplichting. Dat is het niet, voor niemand. Ik verbaas me ook, dat er hier mensen zijn die dat anderen willen opleggen, en uit een krantenartikel zeker menen te kunnen concluderen dat er iets niet klopt en met een aantal veronderstelling komen, dat misschien wel nergens op slaat.
Er komt geen juridische vervolging, vader had alles zelf geregeld. Er zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn van enige dwang . Zeker weten doe je dat nooit. Net als iedereen hier kan ik niet in het hoofd van iemand anders kijken.
Ik kom met veronderstellingen (wantrouwen, zoals jij het eerder noemde) omdat ik nergens uit op kan maken dat Stichting De Einder zorgvuldig handelt. Het gedeelte over die yoghurt, dat had zó mijn vader kunnen zijn. Mijn moeder zou prima met hem kunnen bespreken dat ze er samen uit gaan stappen en hij zou het misschien ook wel een prima idee vinden (waarschijnlijk wel, want hij gaat tegenwoordig in bijna alles met haar mee, ook als hij niet precies snapt waar het over gaat).
Ik probeer me even voor te stellen hoe dat gaat als mijn moeder contact opneemt met Stichting De Einder. Dan hebben ze een paar gesprekken met een zelfbenoemde counselor over hun doodswens, de counselor geeft informatie (m.a.w. welke medicijnen zijn verkrijgbaar die je hiervoor kunt gebruiken). Desgewenst kun je ook informatie krijgen over SMED (stoppen met eten en drinken) of iets met helium (ik geloof dat er dan een zak over je hoofd moet, ik heb geen details gelezen).
Vervolgens haalt mijn moeder de door de counselor gesuggereerde medicijnencocktail, roert ze door de yoghurt, herhaalt nog maar eens tegen mijn vader wat de bedoeling is, vader vindt het nog steeds (of weer, want die is inmiddels alweer vergeten wat het plan was) een goed idee. Ik zie het net zo verlopen als in het verhaal in het AD: mijn moeder geeft mijn vader de yoghurt en die lepelt hem achter elkaar op. Alweer vergeten dat ze zouden wachten en wie weet wat nog meer.
"Hoogstwaarschijnlijk" is er geen sprake geweest van enige dwang. Over veronderstellingen gesproken. Dat zullen we inderdaad nooit weten en bij de Stichting De Einder wordt dat ook niet uitgesloten. En dát vind ik kwalijk. Schandelijk zelfs. Dat mensen worden geholpen zichzelf van het leven te beroven zonder daarbij de nodige zorgvuldigheid en voorzichtigheid te betrachten. Wat als het nu gaat om een jonge vrouw van 27 die het leven niet meer ziet zitten omdat ze depressief is? Er komt geen dokter aan te pas, therapie is niet im Frage, Stichting De Einder stuurt u een boekje met informatie en verwijst u door naar een counselor die hoogstpersoonlijk het gif door de yoghurt komt roeren, dan wel de zak klaarlegt die u over uw hoofd kunt doen (zo gelezen in een artikel over een rechtszaak tegen deze stichting).
Vind jij nu ook niet dat er zorgvuldig gecontroleerd moet worden of er sprake is van een echte doodswens of bv. een behandelbare maar onbehandelde depressie, of er sprake is van dwang of druk van derden, of de betrokkene wel in staat is zelf beslissingen te nemen? De stichting gaat uit van de autonomie van de cliënt: die wordt dus niet in twijfel getrokken. Terwijl die vaststelling juist essentieel zou moeten zijn.
De euthanasiekliniek van de NVVE hanteert wel dergelijke criteria en daar kijkt een heel team van deskundigen naar de cliënt met de doodswens. Die laakt de werkwijze van de stichting dan ook.
Ik heb hier, voor alle duidelijkheid, geen kritiek op oude mensen met een doodswens. Sterker nog, ik kan me best voorstellen dat mijn moeder er geen zin meer in heeft en dat haar dit best zou aanstaan. Mijn kritiek is gericht op de stichting, die erg lage criteria lijkt te hanteren voor het helpen bij zelfdoding.
[...]
Je gaat hier alleen maar uit van wat jij denkt, jij veronderstelt en wat jij vindt dat er had moeten gebeuren. Jij staat er niet achter... dus...
Hoe lang hadden ze moeten doen over het yoghurt eten dan? Ik denk dat het om hooguit vijf minuten gaat.
De Einder is een instantie die hulp verleent bij een doodswens. Voor psychische klachten en therapie zijn er veel andere instellingen.
Ik geloof dat sommigen hier het blijven leven zien als een verplichting. Dat is het niet, voor niemand. Ik verbaas me ook, dat er hier mensen zijn die dat anderen willen opleggen, en uit een krantenartikel zeker menen te kunnen concluderen dat er iets niet klopt en met een aantal veronderstelling komen, dat misschien wel nergens op slaat.
Er komt geen juridische vervolging, vader had alles zelf geregeld. Er zal hoogstwaarschijnlijk geen sprake zijn van enige dwang . Zeker weten doe je dat nooit. Net als iedereen hier kan ik niet in het hoofd van iemand anders kijken.
Ik kom met veronderstellingen (wantrouwen, zoals jij het eerder noemde) omdat ik nergens uit op kan maken dat Stichting De Einder zorgvuldig handelt. Het gedeelte over die yoghurt, dat had zó mijn vader kunnen zijn. Mijn moeder zou prima met hem kunnen bespreken dat ze er samen uit gaan stappen en hij zou het misschien ook wel een prima idee vinden (waarschijnlijk wel, want hij gaat tegenwoordig in bijna alles met haar mee, ook als hij niet precies snapt waar het over gaat).
Ik probeer me even voor te stellen hoe dat gaat als mijn moeder contact opneemt met Stichting De Einder. Dan hebben ze een paar gesprekken met een zelfbenoemde counselor over hun doodswens, de counselor geeft informatie (m.a.w. welke medicijnen zijn verkrijgbaar die je hiervoor kunt gebruiken). Desgewenst kun je ook informatie krijgen over SMED (stoppen met eten en drinken) of iets met helium (ik geloof dat er dan een zak over je hoofd moet, ik heb geen details gelezen).
Vervolgens haalt mijn moeder de door de counselor gesuggereerde medicijnencocktail, roert ze door de yoghurt, herhaalt nog maar eens tegen mijn vader wat de bedoeling is, vader vindt het nog steeds (of weer, want die is inmiddels alweer vergeten wat het plan was) een goed idee. Ik zie het net zo verlopen als in het verhaal in het AD: mijn moeder geeft mijn vader de yoghurt en die lepelt hem achter elkaar op. Alweer vergeten dat ze zouden wachten en wie weet wat nog meer.
"Hoogstwaarschijnlijk" is er geen sprake geweest van enige dwang. Over veronderstellingen gesproken. Dat zullen we inderdaad nooit weten en bij de Stichting De Einder wordt dat ook niet uitgesloten. En dát vind ik kwalijk. Schandelijk zelfs. Dat mensen worden geholpen zichzelf van het leven te beroven zonder daarbij de nodige zorgvuldigheid en voorzichtigheid te betrachten. Wat als het nu gaat om een jonge vrouw van 27 die het leven niet meer ziet zitten omdat ze depressief is? Er komt geen dokter aan te pas, therapie is niet im Frage, Stichting De Einder stuurt u een boekje met informatie en verwijst u door naar een counselor die hoogstpersoonlijk het gif door de yoghurt komt roeren, dan wel de zak klaarlegt die u over uw hoofd kunt doen (zo gelezen in een artikel over een rechtszaak tegen deze stichting).
Vind jij nu ook niet dat er zorgvuldig gecontroleerd moet worden of er sprake is van een echte doodswens of bv. een behandelbare maar onbehandelde depressie, of er sprake is van dwang of druk van derden, of de betrokkene wel in staat is zelf beslissingen te nemen? De stichting gaat uit van de autonomie van de cliënt: die wordt dus niet in twijfel getrokken. Terwijl die vaststelling juist essentieel zou moeten zijn.
De euthanasiekliniek van de NVVE hanteert wel dergelijke criteria en daar kijkt een heel team van deskundigen naar de cliënt met de doodswens. Die laakt de werkwijze van de stichting dan ook.
Ik heb hier, voor alle duidelijkheid, geen kritiek op oude mensen met een doodswens. Sterker nog, ik kan me best voorstellen dat mijn moeder er geen zin meer in heeft en dat haar dit best zou aanstaan. Mijn kritiek is gericht op de stichting, die erg lage criteria lijkt te hanteren voor het helpen bij zelfdoding.
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 19:15
quote:Melpomene schreef op 04 februari 2014 @ 17:00:
Maar voor wie in de tachtig of ouder is, is er vaak weinig tot geen (nieuw) perspectief meer: meestal wordt het leven alleen nog maar beperkter. En dan kan ik wel vinden, dat iemand maar bij de kinderen in moet trekken, moet gaan wandelen of de yoghurt niet of langzamer eten, of de angst in de ogen moet kijken, maar dat vind ik voorbij gaan aan het zelfbeschikkingsrecht van mensenBen jij dan ook voor een zelfmoordpil, zodat iedereen laagdrempelig zelfmoord kan plegen?
Maar voor wie in de tachtig of ouder is, is er vaak weinig tot geen (nieuw) perspectief meer: meestal wordt het leven alleen nog maar beperkter. En dan kan ik wel vinden, dat iemand maar bij de kinderen in moet trekken, moet gaan wandelen of de yoghurt niet of langzamer eten, of de angst in de ogen moet kijken, maar dat vind ik voorbij gaan aan het zelfbeschikkingsrecht van mensenBen jij dan ook voor een zelfmoordpil, zodat iedereen laagdrempelig zelfmoord kan plegen?
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 19:20
Ik ben het ermee eens dat mensen altijd zelfbeschikkingsrecht zouden moeten hebben, maar ik blijf er een dubbel gevoel bij houden. Ik zou het vreselijk vinden als mijn ouders er op zo'n manier uit zouden stappen, Natuurlijk wens ik ze geen mensonterend einde toe. Maar of dit nou het alternatief is...
dinsdag 4 februari 2014 om 19:20
quote:zwelgje82 schreef op 04 februari 2014 @ 17:16:
[...]
Er zijn enorm veel ziektes die je gedrag en denkwijze kunnen veranderen zonder dat je dit zelf doorhebt, dan is je omgeving je vangnet. Ik vind dat als je er op deze manier zo openlijk een einde aan wil maken er wel even vast gesteld mag worden of er een geestelijke of lichaamelijke oorzaak kan zijn voor het denkbeeld, of je nou 25 of 85 bent.
Inderdaad. Mijn vader wilde op een zeker moment ook niet verder en ging uitspraken in die richting doen. Hij zag alles alleen nog maar somber in, had paniekaanvallen enz. Toen bleek dat die gevoelens op waren komen zetten nadat de antidepressiva waren afgebouwd. Eenmaal weer aan de AD knapte zijn gemoedstoestand zienderogen op.
Stichting De Einder kijkt niet naar zulke omstandigheden. Die geloven in autonomie, zijn geen artsen of therapeuten en geven informatie en begeleiding bij een doodswens. Hun doel is niet mensen informatie te geven over en te begeleiden bij voortzetting van hun leven.
[...]
Er zijn enorm veel ziektes die je gedrag en denkwijze kunnen veranderen zonder dat je dit zelf doorhebt, dan is je omgeving je vangnet. Ik vind dat als je er op deze manier zo openlijk een einde aan wil maken er wel even vast gesteld mag worden of er een geestelijke of lichaamelijke oorzaak kan zijn voor het denkbeeld, of je nou 25 of 85 bent.
Inderdaad. Mijn vader wilde op een zeker moment ook niet verder en ging uitspraken in die richting doen. Hij zag alles alleen nog maar somber in, had paniekaanvallen enz. Toen bleek dat die gevoelens op waren komen zetten nadat de antidepressiva waren afgebouwd. Eenmaal weer aan de AD knapte zijn gemoedstoestand zienderogen op.
Stichting De Einder kijkt niet naar zulke omstandigheden. Die geloven in autonomie, zijn geen artsen of therapeuten en geven informatie en begeleiding bij een doodswens. Hun doel is niet mensen informatie te geven over en te begeleiden bij voortzetting van hun leven.
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 19:37
Een tijdje terug was er veel kritiek op de levenseindekliniek in verband met de euthanasie van psychiatrische patienten.
Het ging om de euthanasie van een man, die niet meer verder wilde leven omdat hij met pensioen ging en om een vrouw met smetvrees. Ze hadden alletwee weliswaar jarenlange psychiatrische problemen, maar toch.
Het ging om de euthanasie van een man, die niet meer verder wilde leven omdat hij met pensioen ging en om een vrouw met smetvrees. Ze hadden alletwee weliswaar jarenlange psychiatrische problemen, maar toch.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
dinsdag 4 februari 2014 om 19:37
quote:nalysa schreef op 04 februari 2014 @ 08:37:
Ik krijg er maar de rillingen van. De dood wordt geromantiseerd. Het is nog steeds zelfdoding.
Maar wat is er mis met zelfdoding? Uiteraard weloverwogen.
Mens heeft nog altijd zelfbeschikkingsrecht.
Ik krijg er maar de rillingen van. De dood wordt geromantiseerd. Het is nog steeds zelfdoding.
Maar wat is er mis met zelfdoding? Uiteraard weloverwogen.
Mens heeft nog altijd zelfbeschikkingsrecht.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
dinsdag 4 februari 2014 om 19:40
dinsdag 4 februari 2014 om 19:46
quote:Francelle schreef op 04 februari 2014 @ 19:37:
Een tijdje terug was er veel kritiek op de levenseindekliniek in verband met de euthanasie van psychiatrische patienten.
Het ging om de euthanasie van een man, die niet meer verder wilde leven omdat hij met pensioen ging en om een vrouw met smetvrees. Ze hadden alletwee weliswaar jarenlange psychiatrische problemen, maar toch. maar toch wat?
Een tijdje terug was er veel kritiek op de levenseindekliniek in verband met de euthanasie van psychiatrische patienten.
Het ging om de euthanasie van een man, die niet meer verder wilde leven omdat hij met pensioen ging en om een vrouw met smetvrees. Ze hadden alletwee weliswaar jarenlange psychiatrische problemen, maar toch. maar toch wat?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 4 februari 2014 om 19:55
De euthanasiewet is ontspoort.
Dit schrijft psychiater Chabot naar aanleiding van de praktijken van de levenseindekliniek bij psychiatrische patienten.
Alleen bij een somatische ziekte, zegt Chabot, kan de arts een euthanasieverzoek beoordelen zonder dat hij die patiënt goed kent en er een behandelrelatie mee heeft. Bij psychiatrische ziekte en een ‘voltooid leven’ is volgens hem beoordeling van het euthanasieverzoek onmogelijk zonder een behandelrelatie. Bij de Levenseindekliniek komen alleen maar euthanasieverzoeken binnen van patiënten die door hun eigen arts zijn afgewezen – eenderde van de verzoeken komt van psychiatrisch patiënten, zo blijkt.
Dit schrijft psychiater Chabot naar aanleiding van de praktijken van de levenseindekliniek bij psychiatrische patienten.
Alleen bij een somatische ziekte, zegt Chabot, kan de arts een euthanasieverzoek beoordelen zonder dat hij die patiënt goed kent en er een behandelrelatie mee heeft. Bij psychiatrische ziekte en een ‘voltooid leven’ is volgens hem beoordeling van het euthanasieverzoek onmogelijk zonder een behandelrelatie. Bij de Levenseindekliniek komen alleen maar euthanasieverzoeken binnen van patiënten die door hun eigen arts zijn afgewezen – eenderde van de verzoeken komt van psychiatrisch patiënten, zo blijkt.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
dinsdag 4 februari 2014 om 19:57
Bron: http://www.nrc.nl/nieuws/ ... thanasiewet-is-ontspoord/
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
dinsdag 4 februari 2014 om 20:06
dinsdag 4 februari 2014 om 20:18
quote:Francelle schreef op 04 februari 2014 @ 19:58:
[...]
Gaat ver toch, euthanasie omdat je smetvrees hebt, of omdat je het niet kan handelen dat je met pensioen gaat. ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven
[...]
Gaat ver toch, euthanasie omdat je smetvrees hebt, of omdat je het niet kan handelen dat je met pensioen gaat. ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 4 februari 2014 om 20:28
Ik vind dit mooi, bijzonder. Ze hadden het gezien, ze wilden graag samen gaan, en hebben het zo weloverwogen besloten.
Ik bijvoorbeeld mijn oma (97 geworden) zien wegkwijnen in een verzorgingstehuis. Mijn familie deed haar uiterste best, maar mijn oma kwam op een somatische afdeling terecht waarvan het merendeel van de patienten niet meer helder van geest was. Het lichaam van mijn oma was achteruit aan het gaan, maar ze was nog heel helder van geest. Las iedere dag in een boek, etc. Ze klaagde ook vaak dat ze zo weinig aanspraak had.
Daar zit je dan, 97 jaar oud, en je bent voor bijna alles behalve ademhalen afhankelijk van anderen. Je kunt zelfs niet meer meteen naar de wc als je moet, je moet wachten totdat iemand tijd heeft om je erheen te brengen. En als het dan een keer mis gaat, zit je in je eigen ontlasting.
(Voor de duidelijkheid: dit is geen sneer naar verpleging oid!)
Ik kan me best voorstellen dat je jezelf zoiets wil besparen als je het gevoel hebt gelukkig te zijn en je leven voltooid is. Zeker als je dat dan ook nog kunt delen met je grote liefde.
Ik bijvoorbeeld mijn oma (97 geworden) zien wegkwijnen in een verzorgingstehuis. Mijn familie deed haar uiterste best, maar mijn oma kwam op een somatische afdeling terecht waarvan het merendeel van de patienten niet meer helder van geest was. Het lichaam van mijn oma was achteruit aan het gaan, maar ze was nog heel helder van geest. Las iedere dag in een boek, etc. Ze klaagde ook vaak dat ze zo weinig aanspraak had.
Daar zit je dan, 97 jaar oud, en je bent voor bijna alles behalve ademhalen afhankelijk van anderen. Je kunt zelfs niet meer meteen naar de wc als je moet, je moet wachten totdat iemand tijd heeft om je erheen te brengen. En als het dan een keer mis gaat, zit je in je eigen ontlasting.
(Voor de duidelijkheid: dit is geen sneer naar verpleging oid!)
Ik kan me best voorstellen dat je jezelf zoiets wil besparen als je het gevoel hebt gelukkig te zijn en je leven voltooid is. Zeker als je dat dan ook nog kunt delen met je grote liefde.
dinsdag 4 februari 2014 om 20:34
quote:rosanna08 schreef op 04 februari 2014 @ 20:18:
[...]
ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven Jij bent dus voorstander van een vrij verkrijgbare zelfmoordpil?
[...]
ligt er aan in welke mate en dat is voor ons niet te beoordelen. En zoals ik al eerder zei, ik ben van mening dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij wel of niet wil leven Jij bent dus voorstander van een vrij verkrijgbare zelfmoordpil?
Ga in therapie!
dinsdag 4 februari 2014 om 20:42
quote:dubiootje schreef op 04 februari 2014 @ 20:34:
[...]
Jij bent dus voorstander van een vrij verkrijgbare zelfmoordpil? nee, dat gaat me ook te ver, dan krijg je het gevaar van de impulsieve daad en dat lijkt me ook niet de bedoeling. Maar als mensen er echt over na hebben gedacht en zeker zijn van hun zaak, wie ben ik dan om ze tegen te houden? Daarom denk ik dat het wel goed is als er een plek is waar mensen terecht kunnen met hun vragen etc
[...]
Jij bent dus voorstander van een vrij verkrijgbare zelfmoordpil? nee, dat gaat me ook te ver, dan krijg je het gevaar van de impulsieve daad en dat lijkt me ook niet de bedoeling. Maar als mensen er echt over na hebben gedacht en zeker zijn van hun zaak, wie ben ik dan om ze tegen te houden? Daarom denk ik dat het wel goed is als er een plek is waar mensen terecht kunnen met hun vragen etc
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 4 februari 2014 om 20:47
quote:dubiootje schreef op 04 februari 2014 @ 19:12:
[...]
Ik kom met veronderstellingen (wantrouwen, zoals jij het eerder noemde) omdat ik nergens uit op kan maken dat Stichting De Einder zorgvuldig handelt. Het gedeelte over die yoghurt, dat had zó mijn vader kunnen zijn. Mijn moeder zou prima met hem kunnen bespreken dat ze er samen uit gaan stappen en hij zou het misschien ook wel een prima idee vinden (waarschijnlijk wel, want hij gaat tegenwoordig in bijna alles met haar mee, ook als hij niet precies snapt waar het over gaat).
Ik probeer me even voor te stellen hoe dat gaat als mijn moeder contact opneemt met Stichting De Einder. Dan hebben ze een paar gesprekken met een zelfbenoemde counselor over hun doodswens, de counselor geeft informatie (m.a.w. welke medicijnen zijn verkrijgbaar die je hiervoor kunt gebruiken). Desgewenst kun je ook informatie krijgen over SMED (stoppen met eten en drinken) of iets met helium (ik geloof dat er dan een zak over je hoofd moet, ik heb geen details gelezen).
Vervolgens haalt mijn moeder de door de counselor gesuggereerde medicijnencocktail, roert ze door de yoghurt, herhaalt nog maar eens tegen mijn vader wat de bedoeling is, vader vindt het nog steeds (of weer, want die is inmiddels alweer vergeten wat het plan was) een goed idee. Ik zie het net zo verlopen als in het verhaal in het AD: mijn moeder geeft mijn vader de yoghurt en die lepelt hem achter elkaar op. Alweer vergeten dat ze zouden wachten en wie weet wat nog meer.
"Hoogstwaarschijnlijk" is er geen sprake geweest van enige dwang. Over veronderstellingen gesproken. Dat zullen we inderdaad nooit weten en bij de Stichting De Einder wordt dat ook niet uitgesloten. En dát vind ik kwalijk. Schandelijk zelfs. Dat mensen worden geholpen zichzelf van het leven te beroven zonder daarbij de nodige zorgvuldigheid en voorzichtigheid te betrachten. Wat als het nu gaat om een jonge vrouw van 27 die het leven niet meer ziet zitten omdat ze depressief is? Er komt geen dokter aan te pas, therapie is niet im Frage, Stichting De Einder stuurt u een boekje met informatie en verwijst u door naar een counselor die hoogstpersoonlijk het gif door de yoghurt komt roeren, dan wel de zak klaarlegt die u over uw hoofd kunt doen (zo gelezen in een artikel over een rechtszaak tegen deze stichting).
Vind jij nu ook niet dat er zorgvuldig gecontroleerd moet worden of er sprake is van een echte doodswens of bv. een behandelbare maar onbehandelde depressie, of er sprake is van dwang of druk van derden, of de betrokkene wel in staat is zelf beslissingen te nemen? De stichting gaat uit van de autonomie van de cliënt: die wordt dus niet in twijfel getrokken. Terwijl die vaststelling juist essentieel zou moeten zijn.
De euthanasiekliniek van de NVVE hanteert wel dergelijke criteria en daar kijkt een heel team van deskundigen naar de cliënt met de doodswens. Die laakt de werkwijze van de stichting dan ook.
Ik heb hier, voor alle duidelijkheid, geen kritiek op oude mensen met een doodswens. Sterker nog, ik kan me best voorstellen dat mijn moeder er geen zin meer in heeft en dat haar dit best zou aanstaan. Mijn kritiek is gericht op de stichting, die erg lage criteria lijkt te hanteren voor het helpen bij zelfdoding.Ik zet niet voor niets "hoogstwaarschijnlijk", Dubiootje. Als ik het zeker had geweten, had ik dat zo gesteld.
Maar je bedenkt van alles. Alles wat je bedenkt, komt uit jouw eigen perspectief voort. Jij projecteert je ervaringen met je ouders op dit echtpaar. Logisch, maar misschien wel helemaal onterecht.
Je kent deze mensen helemaal niet, je baseert je op een krantenartikel, en vergelijkt met jouw ouders. Dat vind ik niet terecht.
[...]
Ik kom met veronderstellingen (wantrouwen, zoals jij het eerder noemde) omdat ik nergens uit op kan maken dat Stichting De Einder zorgvuldig handelt. Het gedeelte over die yoghurt, dat had zó mijn vader kunnen zijn. Mijn moeder zou prima met hem kunnen bespreken dat ze er samen uit gaan stappen en hij zou het misschien ook wel een prima idee vinden (waarschijnlijk wel, want hij gaat tegenwoordig in bijna alles met haar mee, ook als hij niet precies snapt waar het over gaat).
Ik probeer me even voor te stellen hoe dat gaat als mijn moeder contact opneemt met Stichting De Einder. Dan hebben ze een paar gesprekken met een zelfbenoemde counselor over hun doodswens, de counselor geeft informatie (m.a.w. welke medicijnen zijn verkrijgbaar die je hiervoor kunt gebruiken). Desgewenst kun je ook informatie krijgen over SMED (stoppen met eten en drinken) of iets met helium (ik geloof dat er dan een zak over je hoofd moet, ik heb geen details gelezen).
Vervolgens haalt mijn moeder de door de counselor gesuggereerde medicijnencocktail, roert ze door de yoghurt, herhaalt nog maar eens tegen mijn vader wat de bedoeling is, vader vindt het nog steeds (of weer, want die is inmiddels alweer vergeten wat het plan was) een goed idee. Ik zie het net zo verlopen als in het verhaal in het AD: mijn moeder geeft mijn vader de yoghurt en die lepelt hem achter elkaar op. Alweer vergeten dat ze zouden wachten en wie weet wat nog meer.
"Hoogstwaarschijnlijk" is er geen sprake geweest van enige dwang. Over veronderstellingen gesproken. Dat zullen we inderdaad nooit weten en bij de Stichting De Einder wordt dat ook niet uitgesloten. En dát vind ik kwalijk. Schandelijk zelfs. Dat mensen worden geholpen zichzelf van het leven te beroven zonder daarbij de nodige zorgvuldigheid en voorzichtigheid te betrachten. Wat als het nu gaat om een jonge vrouw van 27 die het leven niet meer ziet zitten omdat ze depressief is? Er komt geen dokter aan te pas, therapie is niet im Frage, Stichting De Einder stuurt u een boekje met informatie en verwijst u door naar een counselor die hoogstpersoonlijk het gif door de yoghurt komt roeren, dan wel de zak klaarlegt die u over uw hoofd kunt doen (zo gelezen in een artikel over een rechtszaak tegen deze stichting).
Vind jij nu ook niet dat er zorgvuldig gecontroleerd moet worden of er sprake is van een echte doodswens of bv. een behandelbare maar onbehandelde depressie, of er sprake is van dwang of druk van derden, of de betrokkene wel in staat is zelf beslissingen te nemen? De stichting gaat uit van de autonomie van de cliënt: die wordt dus niet in twijfel getrokken. Terwijl die vaststelling juist essentieel zou moeten zijn.
De euthanasiekliniek van de NVVE hanteert wel dergelijke criteria en daar kijkt een heel team van deskundigen naar de cliënt met de doodswens. Die laakt de werkwijze van de stichting dan ook.
Ik heb hier, voor alle duidelijkheid, geen kritiek op oude mensen met een doodswens. Sterker nog, ik kan me best voorstellen dat mijn moeder er geen zin meer in heeft en dat haar dit best zou aanstaan. Mijn kritiek is gericht op de stichting, die erg lage criteria lijkt te hanteren voor het helpen bij zelfdoding.Ik zet niet voor niets "hoogstwaarschijnlijk", Dubiootje. Als ik het zeker had geweten, had ik dat zo gesteld.
Maar je bedenkt van alles. Alles wat je bedenkt, komt uit jouw eigen perspectief voort. Jij projecteert je ervaringen met je ouders op dit echtpaar. Logisch, maar misschien wel helemaal onterecht.
Je kent deze mensen helemaal niet, je baseert je op een krantenartikel, en vergelijkt met jouw ouders. Dat vind ik niet terecht.
