Langer thuiswonen bejaarden veroorzaakt dit

quote:ardni schreef op 24 februari 2016 @ 08:54:

[...]





Er vanuitgaande dat mijn generatie op 70 jarige leeftijd nog werkt, betekent toch als vanzelfsprekend dat men langer thuis woont.

Daarnaast vind ik het niet meer logisch dat wij mede verantwoordelijk zijn voor onze ouders.





Dit betekent ook dat er vroeg wordt nagedacht over later,dus op je 40ste/50ste en niet op je 60ste, eigenlijk is dat al niet meer dan logisch.Ben eigenlijk wel benieuwd. Ik ben op die leeftijd dat ik dus volgens jou na moet gaan denken over later. Nou maak me gek, wat moet ik doen?

quote:Schoenmaat40 schreef op 24 februari 2016 @ 09:22:

jij hebt duidelijk geen bejaarde of gebrekkige ouders, plus een baan( plus een opleiding), plus eigen huishoudenen ;



als je zelf ook nog eens te kampen hebt met chronische gezondheidsproblemen (zoals ik)dan ben je helemaal zuur...

maar goed, er zijn mensen die wel begrijpen waar ik over praat...





Ik ben een vijftiger met chronische ziekte, heb jarenlang als alleenstaande ouder mantelzorg gedaan voor mijn kinderen en ik had mijn werk, tot ik te ziek werd om te werken. Zit nu in de WIA met aanvullende bijstand. Ik heb zelf thuiszorg nodig maar die wordt steeds meer gekort. Auto is allang de deur uit, ik heb 2 uur enkele reis OV á 20 euro pp (met een dalurenkaart) nodig om bij mijn ouders te komen.



Mijn ouders zijn in de tachtig en beginnen flink te kwakkelen. Ik voel me ongelooflijk machteloos



En op de achtergrond de gedachte: en wie is er voor mij als ik straks oud ben en (nog) minder kan? Geen partner, geen naaste familie, en de kinderen hebben hun handen vol aan zichzelf vanwege hun beperking.



Ik wil geen zelfmedelijden voelen, maar vandaag heb ik een confronterende klotedag

quote:cumulus schreef op 24 februari 2016 @ 09:50:

[...]





Ik ben een vijftiger met chronische ziekte, heb jarenlang als alleenstaande ouder mantelzorg gedaan voor mijn kinderen en ik had mijn werk, tot ik te ziek werd om te werken. Zit nu in de WIA met aanvullende bijstand. Ik heb zelf thuiszorg nodig maar die wordt steeds meer gekort. Auto is allang de deur uit, ik heb 2 uur enkele reis OV á 20 euro pp (met een dalurenkaart) nodig om bij mijn ouders te komen.



Mijn ouders zijn in de tachtig en beginnen flink te kwakkelen. Ik voel me ongelooflijk machteloos



En op de achtergrond de gedachte: en wie is er voor mij als ik straks oud ben en (nog) minder kan? Geen partner, geen naaste familie, en de kinderen hebben hun handen vol aan zichzelf vanwege hun beperking.



Ik wil geen zelfmedelijden voelen, maar vandaag heb ik een confronterende klotedag :(Och meid, het is ook allemaal niet niks. Alle opties die er mogelijk zijn dat zijn allemaal ook geen goede opties. Het is kiezen tussen 2 kwaden. Zeker met alle regels die er zijn...veel sterkte vandaag!

quote:Lovely1987 schreef op 24 februari 2016 @ 09:43:

[...]



En dan ook nog eens in de buurt waar je ouders altijd al woonden anders gaan ze dwalen en raken de weg kwijt...Mijn moeder loopt geen meter meer dan strikt noodzakelijk, boodschappen doet ze zelf niet meer alhoewel ze beweert van wel. Voorlopig ben ik nog niet bang dat ze gaat dwalen maar zeg nooit nooit. Als ze bij ons zou wonen en de deur uit zou gaan was ze binnen de kortste keren de weg kwijt.

quote:Schoenmaat40 schreef op 24 februari 2016 @ 09:49:

@lovely

..ik begrijp je keuze helemaal, ik heb bijna hetzelfde probleem ;

ik ga het anders oplossen, vanwege mijn eigen gezondheidsproblemen en vanwege mijn angst voor

blijvende armoede, ben nu advies aan het inwinnen bij een finaciëel specialist.



afhankelijk zijn van mijn partner voor de financiëen nu en later gaat mij te ver, maar

ik weet nog niet welke opties ik heb...vandaar het inwinnen van advies...



als mijn moeder zou verhuizen naar een aanleunwoning zou dat veel oplossen,

maar goed, ze heeft altijd eigenzinnige keuzes gemaakt ( dus nu ook, kan er af en toe gelukkig

om lachen, nog nooit zo een eigenzinnig wezen meegemaakt, muv de kat )...



ik hooop dat wij in de toekomst nog op tijd voor een aanleunwoning kunnen (in jouw geval ) en zullen kiezen indien nodig ....

ik moet nu weer aan het werk (wordt vast vervolgd)...Veel sterkte aan de mede mantelzorgers



en dan toch even dit toevoegen;

ik ben al heel lang geleden , ook vanwege mijn gezondheids problemen

lid geworden van de NVVE... :

quote:cumulus schreef op 24 februari 2016 @ 09:50:

[...]





Ik ben een vijftiger met chronische ziekte, heb jarenlang als alleenstaande ouder mantelzorg gedaan voor mijn kinderen en ik had mijn werk, tot ik te ziek werd om te werken. Zit nu in de WIA met aanvullende bijstand. Ik heb zelf thuiszorg nodig maar die wordt steeds meer gekort. Auto is allang de deur uit, ik heb 2 uur enkele reis OV á 20 euro pp (met een dalurenkaart) nodig om bij mijn ouders te komen.



Mijn ouders zijn in de tachtig en beginnen flink te kwakkelen. Ik voel me ongelooflijk machteloos



En op de achtergrond de gedachte: en wie is er voor mij als ik straks oud ben en (nog) minder kan? Geen partner, geen naaste familie, en de kinderen hebben hun handen vol aan zichzelf vanwege hun beperking.



Ik wil geen zelfmedelijden voelen, maar vandaag heb ik een confronterende klotedag



veel sterkte vandaag.....

quote:MarianneDavids schreef op 24 februari 2016 @ 09:56:

[...]





Mijn moeder loopt geen meter meer dan strikt noodzakelijk, boodschappen doet ze zelf niet meer alhoewel ze beweert van wel. Voorlopig ben ik nog niet bang dat ze gaat dwalen maar zeg nooit nooit. Als ze bij ons zou wonen en de deur uit zou gaan was ze binnen de kortste keren de weg kwijt.Beide is natuurlijk helemaal niet goed, mijn moeder loopt gewoon weg ( is al eens door de politie terug gebracht). En de weg kwijtraken is al helemaal vreselijk. Ze zullen ook niet iemand vragen hoe ze in de lindelaan kunnen komen bijvoorbeeld.

quote:Schoenmaat40 schreef op 24 februari 2016 @ 09:58:

[...]





Veel sterkte aan de mede mantelzorgers



en dan toch even dit toevoegen;

ik ben al heel lang geleden , ook vanwege mijn gezondheids problemen

lid geworden van de NVVE... :Is hier geen optie meer. Kan mijzelf er altijd nog inschrijven want echt als ik zo wordt als mijn moeder wil ik echt niet meer verder. Hoop echt dat mijn gezin mij dan direct in een tehuis plaatst en nooit meer naar mij omkijkt en me dan gewoon vergeten. Ik wil niemand deze pijn en verdriet aan doen.

Whoehoe! Heb ff niemand om dit nieuws mee te delen maar heb vanmorgen mijn moeder op het busje naar de opvang gezet. Meestal maakt ze nu al drama maar ik hoorde maar niets van de begeleiders dus zelf maar eventjes gebeld. Ze heeft het nu heel erg naar haar zin daar en is goed meewerkend bezig ( dus niet bezig om de opvang in de fik te steken ) dat wordt een vrije dag voor mij

Mijn grootmoeder verdwaalde al zodra ze de hoek van de straat om liep. Ze kwam alleen eens per week buiten om naar de kerk aan het eind van de straat te gaan. Mijn grootvader was niet gelovig dus ze ging alleen maar toen ze voor de tweede keer was verdwaald en door een politie-agent werd thuis gebracht bracht en haalde hij haar, tot ze er helemaal niets meer van begreep en gevaarlijke dingen ging doen, vooral in de keuken.

quote:Lovely1987 schreef op 24 februari 2016 @ 09:15:

[...]



Wat zeg je dat hard... Ik ben 28 en mantelzorger. Daar bestaat mijn leven uit, zorgen.



Dat is niet hard, het is realiteit , onze ouders, onze zorg.

Wij kunnen ook geen ouders in huis nemen, dus het is of zorgen dat wij de zorg kunnen betalen , of zorgen dat wij zelf de zorg kunnen bieden.



Nee ik geef mijn baan niet op om voor mijn ouders te zorgen, dat kan ik me niet permiteren.Ik ben immers financieel verantwoordelijk voor mezelf .

Nee, het leven hier is ook niet altijd rooskleurig geweest en zaken als ziekte en het verliezen van naasten zijn mij alles behalve vreemd

Nee ik verwacht niet dat mijn ouders over 5 jaar in hun huidige woning kunnen zitten.

Ja ik heb broers en zussen , maar dat betekent niet dat iedereen er hetzelfde over denkt.

Mijn ouders hebben ook altijd voor ouders gezorgd. Hun ouders hadden niet eens een Nederlandse nationaliteit en moesten nog naar Nederland gehaald worden, dus het kostenplaatje was nogal anders.

Nee ik onderschat het niet

Nee, mijn ouders zijn niet gezond.

Ja ik zie dat ze achteruit gaan.

Ik besef de gevolgen.

Mijn ouders willen niet praten over straks,want ze zijn bang(10 jaar terug toen het zestigers waren kon het overigens prima, overal over nagedacht , nu het wel erg dichtbij komt is het anders).Altijd buitenaf gewoond en dan het idee dat je waarschijnlijk naar een andere omgeving moet op een plek waar je nooit eerder hebt gewoond(want mijn ouders wonen niet in de buurt en nu het minder fantastisch gaat houd ik het niet nog 10 jaar vol gecombineerd met mijn huidige baan om mee te gaan naar ziekenhuis afspraken, uren te telefoneren om een ouder te kalmeren, terwijl ik niet in het land ben of na mijn werk nog 2 uur naar mijn ouders te rijden en vervolgens nog een uur naar huis. Dus hulptroepen zijn nodig, hulp in de huishouding en hulp bij het koken en die kosten geld(alternatief is niet werken en het zelf doen maar dat gaat niet).

Dan is het toch makkelijk als ze in de buurt wonen, op een plek waar je zelf ook een sociaal netwerk hebt.





Ik besef dat wij geluk hebben, vele ouders hebben de woning nooit afgelost, waardoor verhuizen geen ademruimte biedt.



Van mijn generatie, waar jij ook van bent wordt verwacht dat we vooruit plannen, ver vooruit.

Niet werken en zorgen kan, maar 10 jaar niet werken en zorgen heeft ook voor jouw consequenties.Los daarvan, ik heb met pijn(letterlijk) en moeite mijn studie afgerond, betaald door de belastingbetaler.

Pensioen, werkervaring,een baan vinden wordt er niet makkelijker op.De overheid gaat ons niet helpen of op een later moment ,dus wat we voor onszelf kunnen doen is zorgen dat wij later een potje hebben. Totdat ik weer ziek wordt en de hele piramide van logica instort, maar aan ziek zijn kun je niks doen en hoe ik het dan op moet lossen. Ik heb geen idee. De overheid zal ons niet ondersteunen omdat wij de keuze hebben gemaakt om enkel te zorgen, zonder verdere arbeid, dat betekent niet dat ik hard ben.



Dat is de keiharde realiteit, niet mijn realiteit.

Dan kunnen we wel gaan roepen dat het oneerlijk is, maar dit is het en wordt niet beter en aangezien deze generatie ouderen uit grote gezinnen komt en wij allemaal uit kleine, is het inderdaad niet betaalbaar en ik begrijp dat.

quote:ardni schreef op 24 februari 2016 @ 10:38:

[...]





Dat is niet hard, het is realiteit , onze ouders, onze zorg.

Wij kunnen ook geen ouders in huis nemen, dus het is of zorgen dat wij de zorg kunnen betalen , of zorgen dat wij zelf de zorg kunnen bieden.



Nee ik geef mijn baan niet op om voor mijn ouders te zorgen, dat kan ik me niet permiteren.Ik ben immers financieel verantwoordelijk voor mezelf .

........................Ardni, ik was ooit hevig met je in discussie over...dat doet er hier niet toe maar eigenlijk ook wel...Namelijk:de prijs die de westerse wereld betaalde voor kleren die gemaakt werden door mensen die (vergeleken met het uurloon van hier) weinig betaald kregen. Maar daar koopt men misschien voor 5 euro een winterjas waar je hier nog geen zomer t-shirt voor hebt. Ik vond: De enige die hier aan verdienden waren de mensen die het maakloon zo laag mogelijk hielden (in lage loonlanden) en de prijs voor het artikel zo hoog mogelijk vroegen in de westerse landen. Jij vond dat een goede zaak want die mensen ginder konden dan goed verdienen. Je vond zelfs dat een jeans dan maar 180 euro moest kosten (ook al was het artikel/matriaal dat bij lange na niet waard) zodat mensen in ver-wegland het goed hadden.



Maar "Onze ouders onze zorg" zeg je nu heel nobel. Beetje dubbel vind ik je gedachtegang. Is het dan onze zorg dat men elders goed kan leven of moet die president zeggen "ons volk, onze zorg"?????



Wat als die ouders geen kinderen hebben? Of misschien zijn de kinderen er lichamelijk of geestelijk erger aan toe. Voor kleine kindjes is er creches en dagopvang terwijl die kleine kindjes echt onze zorg zijn. Die kindjes kun je enig zins nog even in de box leggen als je de zolder op gaat, maar een zware pa of ma niet.

De bezuinigingen en het sluiten van verzorgingshuizen zorgen voor een hoop ellende. Op woensdag ga ik meestal met een vriendin naar mijn moeder, vandaag kan dat door omstandigheden niet maar de boodschappen voor deze week heeft ze in huis, net als de schone was maar de plantjes staan waarschijnlijk te gillen om water, de oude kranten en vuilniszakken staan in het halletje, er zal wel weer iets ver over de datum in de koelkast liggen en het beeld van de TV is ongetwijfeld mistig. Omdat de huishoudelijke hulp is teruggedraaid van vier uur per week naar drie uur per twee weken wordt het er in huis ook niet beter op.

quote:ardni schreef op 24 februari 2016 @ 10:38:

[...]





Van mijn generatie, waar jij ook van bent wordt verwacht dat we vooruit plannen, ver vooruit.

[...] De overheid gaat ons niet helpen of op een later moment ,dus wat we voor onszelf kunnen doen is zorgen dat wij later een potje hebben. [...]



Dat is de keiharde realiteit, niet mijn realiteit.

Tja. Feit is dat onze mantelzorginspanningen voor onze eigen ouders nu, nogal contraproductief zijn bij het maken van dat potje voor onze eigen oude dag. Mantelzorgen kost gewoon geld, zeker als je weinig tijd hebt.

quote:missie_m schreef op 24 februari 2016 @ 11:20:

[...]





Ardni, ik was ooit hevig met je in discussie over...dat doet er hier niet toe maar eigenlijk ook wel...Namelijk:de prijs die de westerse wereld betaalde voor kleren die gemaakt werden door mensen die (vergeleken met het uurloon van hier) weinig betaald kregen. Maar daar koopt men misschien voor 5 euro een winterjas waar je hier nog geen zomer t-shirt voor hebt. Ik vond: De enige die hier aan verdienden waren de mensen die het maakloon zo laag mogelijk hielden (in lage loonlanden) en de prijs voor het artikel zo hoog mogelijk vroegen in de westerse landen. Jij vond dat een goede zaak want die mensen ginder konden dan goed verdienen. Je vond zelfs dat een jeans dan maar 180 euro moest kosten (ook al was het artikel/matriaal dat bij lange na niet waard) zodat mensen in ver-wegland het goed hadden.



Maar "Onze ouders onze zorg" zeg je nu heel nobel. Beetje dubbel vind ik je gedachtegang. Is het dan onze zorg dat men elders goed kan leven of moet die president zeggen "ons volk, onze zorg"?????



Wat als die ouders geen kinderen hebben? Of misschien zijn de kinderen er lichamelijk of geestelijk erger aan toe. Voor kleine kindjes is er creches en dagopvang terwijl die kleine kindjes echt onze zorg zijn. Die kindjes kun je enig zins nog even in de box leggen als je de zolder op gaat, maar een zware pa of ma niet.



Nee hoor, dit zijn de mensen die ons gebaard hebben, die voor ons gezorgd hebben en ja er zijn uitzonderingen.Mensen die geen kinderen hebben of gehandicapte kinderen en dan vind ik het logisch dat wij als belastingbetaler voor die mensen zorgen.



Ik ga deze discussie ook niet nog een keer aan.

je mag het dubbel vinden, prima.

Het goed hebben in een 3e wereld land , kun je niet vergelijken met het goed hebben in Nederland.Ik vind het wel normaal dat mensen voedsel, water,school,zorg kunnen betalen en voor het huidige loon kan dat lang niet altijd. Dat schaar ik onder het goed hebben in een 3e wereld land.

Dus ik heb nooit gezegd dat mensen daar hetzelfde dienen te hebben als hier, laten we overigens niet vergeten dat mensen in die landen vaak familieverbanden hebben waarbij er gezorgd wordt voor de ouderen .

quote:merano schreef op 24 februari 2016 @ 11:29:

[...]



Tja. Feit is dat onze mantelzorginspanningen voor onze eigen ouders nu, nogal contraproductief zijn bij het maken van dat potje voor onze eigen oude dag. Mantelzorgen kost gewoon geld, zeker als je weinig tijd hebt.



Deels eens, echter die zorgkosten zijn wel weer aftrekbaar, dus dat is al iets.

Maar je wordt op de lange termijn op geen enkele manier gecompenseerd.

Want het feit dat de overheid door jouw zorg nu minder kosten heeft, betekent in sommige situaties dat er(bijv) later niet voldoende pensioen is en dan is er toch extra geld nodig om het aan te vullen, dat zal dan geen volledige tegemoetkoming zijn maar ik ben toch er benieuwd of de huidige bezuinigingen(waar ik dus wel begrip zijn), daadwerkelijk zo kostenbesparend zijn.

quote:ardni schreef op 24 februari 2016 @ 11:31:

[...]





Nee hoor, dit zijn de mensen die ons gebaard hebben, die voor ons gezorgd hebben en ja er zijn uitzonderingen.Mensen die geen kinderen hebben of gehandicapte kinderen en dan vind ik het logisch dat wij als belastingbetaler voor die mensen zorgen.



Ik ga deze discussie ook niet nog een keer aan.

je mag het dubbel vinden, prima.

Het goed hebben in een 3e wereld land , kun je niet vergelijken met het goed hebben in Nederland.Ik vind het wel normaal dat mensen voedsel, water,school,zorg kunnen betalen en voor het huidige loon kan dat lang niet altijd. Dat schaar ik onder het goed hebben in een 3e wereld land.

Dus ik heb nooit gezegd dat mensen daar hetzelfde dienen te hebben als hier, laten we overigens niet vergeten dat mensen in die landen vaak familieverbanden hebben waarbij er gezorgd wordt voor de ouderen .Natuurlijk, laten we dan ook niet vergeten dat die "familiebanden" anders liggen dan in Nederland. Moeders zit op de bank en blijft op de bank, dochter zit er naast en blijft er naast. Moet je hier eens proberen vol te houden.



Het gaat niet om hoeveel geld iemand in zijn beurs heeft, maar om hoognodige zorg. Of je arm bent of rijk, ieder verdiend een menswaardige verzorging.



Je kan dan wel roepen dat de kinderen hun ouders moeten verzorgen want die ouders hebben hun kinderen gebaart , maar die kleine ukkie's zijn ook gebaard door de kinderen van de ouderen.

Je laat je kindje niet alleen thuis, en dat kun je ook niet verwachten van een dementerende.



Heb je wel eens zorg gedragen voor een dementerende ouder? Vast niet. Stel dat je enigs kind bent en je dag en nacht (het is echt dag en nacht, vooral 's nachts) klaar moet staan, en je hoofd vol zorgen hebt om die ouder. Terwijl je ook nog kindjes hebt en een baan. Hoe wil je dat verhapstukken? En vooral als de meneer in onderstaand filmpje je vader had kunnen zijn. Die meneer heeft geluk dat hij nog een plek heeft gekregen.



Deze ouderen worden echt niet in een verzorgingshuis gestopt om weg te laten kwijnen. Er was altijd een lange wachtlijst en iemand kwam er niet voor de lol in en al helemaal niet omdat de kinderen dan naar de bioscoop kunnen.



De oudere en hulpbehoevenden zorgen ook voor werkgelegenheid. Zodat de welvaart 'waar jij naar streeft in arme landen' hier behouden mag blijven.



https://youtu.be/jX0l4YxRLXE Dementerende Ad (72) uit Oosterhout gaat van vervuild huis naar nieuwe aanleunwoning

quote:Schoenmaat40 schreef op 24 februari 2016 @ 09:58:

[...]

Veel sterkte aan de mede mantelzorgers



en dan toch even dit toevoegen;

ik ben al heel lang geleden , ook vanwege mijn gezondheids problemen

lid geworden van de NVVE... :



Misschien niet eens een slecht idee, hoewel ik toch nog wel een tijdje hoop rond te sjokken hier

Maar misschien stelt het wel gerust om te weten dat de stekker eruit mag als het echt niet meer lukt.



Mijn ouders kunnen gelukkig gebruik maken van thuiszorg, de WMO doet niet moeilijk omdat ze wel begrijpen dat ik niet even elke week of vaker heen en weer kan. Maar ik merk toch een schuldgevoel. Ik voel me alweer wat beter nu, had even een vervelend rotmoment vanmorgen waarin het me aanvloog, maar ik ben nu weer in de stemming van "pluk de dag, nu kan het nog". En later zien we wel verder.

Ardni: zoals jij erover praat heb je echt geen idee hoe de realiteit is voor iemand die mantelzorger is voor een demente dierbare. De zorg is zo vreselijk intens. En zelfs als je even niet hoeft te zorgen ben je nog aan het zorgen.



Neem bijvoorbeeld mij: mijn moeder is vandaag eindelijk eens een keer naar de opvang gegaan. Meestal belt de opvang of ik haar wil komen halen omdat het echt niet meer gaat. Dat is vandaag ( nog) niet gebeurd. Dus eigenlijk hoef ik nu niets te doen maar ik ben nu bezig met haar was, ben snel dingen voor het ciz aan het regelen wat mijn moeder niet mag weten ( verscheurd indicaties etc), kijk om de seconde op mijn telefoon om te checken of ik wel bereik heb mocht de opvang bellen, ben ik worst uit haar ondergoedlade aan het halen, ben ik ondergoed uit de vriezer aan het halen, ga ik zo medicatie ophalen bij de apotheek, heb een belafspeaak met de thuiszorg en ga zo maar door. Kleine dingen maar allemaal dingen waar ik niet aan toe kom als ze er is.

En ardni: als mijn moeder hier wel is kan ik haar echt geen seconde meer alleen laten. Als ik ga plassen moet ik 9 vd 10 keer toch snel ingrijpen en loop ik weer met mijn broek op mijn enkels door haar huis heen. Douchen is onmogelijk, wil ik dat doen dan moet ik wachten tot mijn stiefvader of 1 van mijn broers er zijn. Ook zorg ik altijd voor mijn zoon van 1. Gelukkig is mijn moeder heel erg betrokken bij hem en als ik vraag of ze wilt " helpen" os ze er altijd bij. Niet dat ze helpt hoor maar alleen al kijken hoe hij in bad gaat vind ze heel erg leuk.



Wel geeft ze hem tussen de middag altijd zijn eten. Zij eten dan samen terwijl ik weer met andere dingen bezig ben. Mijn sociale leven houdt ook in dat ik overal mijn moeder mee naartoe neem. Mee naar vriendinnen, mee naar de stad etc. Zijn voor haar ook echt uitjes maar dingen alleen met mijn gezin ondernemen is er niet bij dus bij alles moeten we kijken of het ook geschikt is voor mijn moeder ( niet te ver lopen, liefst dicht bij huis, zij moet het ook leuk vinden) en dat os een heel gedoe. Heb al enorm veel geluk dat ik de nachten niet meer doe. Dat trok ik niet meer om nachtenlang wakker te zijn en achter haar aan te lopen heb een beetje een breakdown gehad daardoor.



Wat ik al eerder heb gezegd werk ik niet, mijn moeder is mijn baan al krijg ik niet betaald ( al zorgt de broer die haar financieren doet altijd wel voor een vergoeding voor mij), ik wil heel erg graag werken en daar heb ik 3 opties voor in de week. Wel alleen van 10 tot 4 ( haar opvang tijden) en stel dat er iets is moet ik weg. Zie je mij daar al mee bij een werkgever aankomen?

quote:Lovely1987 schreef op 24 februari 2016 @ 13:53:

En ardni: als mijn moeder hier wel is kan ik haar echt geen seconde meer alleen laten. Als ik ga plassen moet ik 9 vd 10 keer toch snel ingrijpen en loop ik weer met mijn broek op mijn enkels door haar huis heen. Douchen is onmogelijk, wil ik dat doen dan moet ik wachten tot mijn stiefvader of 1 van mijn broers er zijn. Ook zorg ik altijd voor mijn zoon van 1. Gelukkig is mijn moeder heel erg betrokken bij hem en als ik vraag of ze wilt " helpen" os ze er altijd bij. Niet dat ze helpt hoor maar alleen al kijken hoe hij in bad gaat vind ze heel erg leuk.



Wel geeft ze hem tussen de middag altijd zijn eten. Zij eten dan samen terwijl ik weer met andere dingen bezig ben. Mijn sociale leven houdt ook in dat ik overal mijn moeder mee naartoe neem. Mee naar vriendinnen, mee naar de stad etc. Zijn voor haar ook echt uitjes maar dingen alleen met mijn gezin ondernemen is er niet bij dus bij alles moeten we kijken of het ook geschikt is voor mijn moeder ( niet te ver lopen, liefst dicht bij huis, zij moet het ook leuk vinden) en dat os een heel gedoe. Heb al enorm veel geluk dat ik de nachten niet meer doe. Dat trok ik niet meer om nachtenlang wakker te zijn en achter haar aan te lopen heb een beetje een breakdown gehad daardoor.



Wat ik al eerder heb gezegd werk ik niet, mijn moeder is mijn baan al krijg ik niet betaald ( al zorgt de broer die haar financieren doet altijd wel voor een vergoeding voor mij), ik wil heel erg graag werken en daar heb ik 3 opties voor in de week. Wel alleen van 10 tot 4 ( haar opvang tijden) en stel dat er iets is moet ik weg. Zie je mij daar al mee bij een werkgever aankomen?



Daar gaat het me niet om en ik begrijp prima wat het inhoud, het enige wat ik zeg is dat de overheid geen rekening houdt met de keuzes die je maakt.

Ik zeg niet dat mantelzorg gecombineerd moet worden met een fulltime baan, ik zeg enkel het is of zelf zorgen en geen eigen financiele verantwoordelijkheid dragen met alle gevolgen van dien in de toekomst, of zorg uitbesteden en inspringen waar mogelijk.



Het is niet dat er een heel scala aan keuzes bestaat, als ik straks mantelzorger zou moeten worden, wie zorgt er dan voor mijn inkomsten?

Mijn partner zou dat dan moeten zijn en als mijn partner werkloos raakt, wie moet de vaste lasten dan opvangen en sterker nog de zorgkosten die mantelzorger zijn met zich meeneemt.





Mantelzorger zijn betekent dat je hoe dan ook niet financieel zelfstandig bent, dat is prima en ik vind ook dat men de vrijheid moet hebben om de keuze te maken,echter als puntje bij paaltje komt sta je er alleen voor want geen overheid die steun biedt. De overheid zorgt niet voor hen die het nodig hebbenen ook niet voor hen die zorgen voor ouders die zorg nodig hebben.

Ardni de overheid helpt wel een beetje hoor. Heb gesprekken bij de gemeente gehad, ik kom in aanmerking voor een bijstandsuitkering terwijl ik er eigenlijk totaal geen recht op heb. Dat is waar de gemeente mij tegemoet wil komen omdat ze ook zien dat we een beetje uit de opties zijn. WMO doet gelukkig ook nergens moeilijk over.

En zelfstandigheid heb ik idd niet meer daar heb je gelijk in. Ik ben financieel van letterlijk iedereen afhankelijk. Mijn vriend betaald de rekeningen, de boodschappen etc.



Degene die mijn moeders rekeningen doet geeft mij altijd een vergoeding. Voor de reiskosten die ik elke dag maak, voor de activiteiten die ik met haar doe ( dat niet al te serieus nemen is vooral geknutsel met action meuk), en wat geld om voor mij vrij te besteden aan wat ik maar wil maar ik voel mij daar ook niet fijn bij. Want zelf heb ik eigenlijk niets maar ik zie het maar zo ik ben nog jong en werken kan hopelijk altijd nog.

Ik vind dit momenteel een ze moeilijke kwestie. Mijn ouders doen tegen anderen dat ze maar een kind hebben en die woont in het buitenland. Hun engeltje. Ik woon vlakbij en kan dan straks hun kont gaan afvegen? Neuh dankje. Ik ben altijd hun mindere kind geweest en ik wil echt niet voor ze zorgen.

Klink hard.

Ja ze hebben mij op de wereld gezet, opgevoed enz. Maar ik heb niet om het leven gevraagd. Zij wilden een kind, maar niet mij blijkbaar, maar nog een zoals mijn zus, of beter een jongen!

Ik val al mijn hele leven tegen voor mijn ouders.



Ze beginnen al oud te worden. Ik vrees de dag al langer. En de vrees wordt steeds groter want ouders takelen best af en kleiner wonen; nooit!



En er zijn echt wel meer mensen die in zo'n soort schuitje zitten. Niet iedereen heeft een liefdevolle band met zijn ouders. Daar heb ik zelf echt niet voor gekozen.

En straks ben ik de kwade dochter die haar ouders heeft laten stikken.