Actueel
alle pijlers
Martin Bril overleden
woensdag 22 april 2009 om 22:22
donderdag 23 april 2009 om 11:00
quote:calvijn1 schreef op 23 april 2009 @ 10:54:
[...]
Zekers, dat heb ik zelf ook, maar ik vind sommige mensen daar dan weer in mijn ogen in doorslaan. Echt verdrietig zijn bijv.
De dood van guusje nederhorst en frederique huyds vond ik wel erg omdat het confronterend is dat zulke jonge vrouwen overlijden aan zo'n rotziekteTja en met die meiden had ik dan weer niet zo veel. Toen Boudewijn Buch overleed moest ik wel echt huilen.
[...]
Zekers, dat heb ik zelf ook, maar ik vind sommige mensen daar dan weer in mijn ogen in doorslaan. Echt verdrietig zijn bijv.
De dood van guusje nederhorst en frederique huyds vond ik wel erg omdat het confronterend is dat zulke jonge vrouwen overlijden aan zo'n rotziekteTja en met die meiden had ik dan weer niet zo veel. Toen Boudewijn Buch overleed moest ik wel echt huilen.
donderdag 23 april 2009 om 12:38
Kende hem alleen van gezicht vóór hij als tafelgast bij DWDD kwam. Vond hem altijd een aparte man (in de goede zin des woords) en, misschien ongepast om hier te schrijven nu, ergens ook heel aantrekkelijk en sexy, hij had echt iets.
Ik kwam hem een jaar of twee geleden een keer tegen in mijn toenmalige woonwijk (Utrecht) waar hij foto's nam van oude reclames op buitenmuren van huizen (tabaksreclame en nog wat, weet niet meer) en we zeiden elkaar nog gedag. Ik vroeg me toen af of hij er misschien over zou schrijven maar heb nooit iets kunnen vinden. Weet iemand of hij ooit over zoiets geschreven heeft, zou het graag eens lezen.
Ik kwam hem een jaar of twee geleden een keer tegen in mijn toenmalige woonwijk (Utrecht) waar hij foto's nam van oude reclames op buitenmuren van huizen (tabaksreclame en nog wat, weet niet meer) en we zeiden elkaar nog gedag. Ik vroeg me toen af of hij er misschien over zou schrijven maar heb nooit iets kunnen vinden. Weet iemand of hij ooit over zoiets geschreven heeft, zou het graag eens lezen.
Poep, wie heeft jou gescheten?
donderdag 23 april 2009 om 16:03
donderdag 23 april 2009 om 17:59
donderdag 23 april 2009 om 19:38
Meestal, als ik lees dat er een bekend iemand is overleden, doet het me niet zoveel. Meer dan een "Oh, wat jammer" of "Nou ja, die zal niet gemist worden" gaat er meestal niet door mijn hoofd.
Maar dit nieuws... brok in mijn keel. Hij had een unieke schrijfstijl, die ik echt heel erg bewonder, en hij was gewoon zo'n leuke man. Ruig geleefd, en daarna braaf aan het leven, maar met zo'n oog voor de schoonheid van kleine dingen en een briljante vertelstijl over zijn eigen leven en liefdes...
Ik mis em. Enorm. De beste columnist van Nederland.
Maar dit nieuws... brok in mijn keel. Hij had een unieke schrijfstijl, die ik echt heel erg bewonder, en hij was gewoon zo'n leuke man. Ruig geleefd, en daarna braaf aan het leven, maar met zo'n oog voor de schoonheid van kleine dingen en een briljante vertelstijl over zijn eigen leven en liefdes...
Ik mis em. Enorm. De beste columnist van Nederland.
donderdag 23 april 2009 om 19:42
GEEN GRATIS WATER
Water. Ik weet het niet met water. Je moet er van houden. Fish fuck in it, zei ooit W.C. Fields. Het is zeker dertig jaar geleden dat ik me voor de films van deze komiek interesseerde. En het enige dat er is blijven hangen is die uitspraak over water. Dat zegt toch wel wat.
Laatst was ik in Hilvarenbeek en het was lunchtijd en ik streek neer op het terras van Auberge 't Kookhuys aan het Vrijthof. Ik bestelde twee gerechten van de sobere, maar pretentieuse lunchkaart, een glas rose en een glas water, uit de kraan. Ik zei het heel nadrukkelijk. Uit de kraan. "Dat hebben wij niet," zei de jongen die de uitspanning bemande.
"Je hebt toch wel kraanwater?!?"
"Jawel, maar dat mag ik niet geven."
"Van wie niet?"
"Van de baas."
"Roep de baas dan maar even." Ik had er echt zin in. Twee gerechten van die domme lunchkaart besteld, en dan zou ik er niet een glaasje water bij mogen? Het moest niet gekker worden.
"De baas is er niet meneer."
De baas was er niet. Ik probeerde me een voorstelling van die baas te maken. Het kon niet anders dan een eikel zijn. Wie een kroeg heeft, is verplicht water te verstrekken aan passerende reizigers. Als dat niet zo is, dan zou het wel zo moeten zijn. En helemaal als die reiziger ook nog andere bestellingen doet.
Ik ging zitten wachten op mijn eten en het glaasje rose. Het was een mooie dag. En het centrum van Hilvarenbeek, een grote grasvlakte met een muziektent en een buste van Anton van Duinkerken, mocht er zijn. Het was een goed terras waar ik op zat, de dag kon eigenlijk niet stuk. Behalve dat dat water me dwars zat. En wat me daarna dwars ging zitten, was dat er maar niets gebeurde. Ik was de enige klant op het terras - zo moeilijk kon het toch niet zijn om een glas rose te serveren?!? Ik stond op en liep de zaak in. De jongen was nergens te bekennen en in de keuken was niemand. Dat beloofde nog wat voor mijn lunch. Ik hoorde ergens een toilet dat werd doorgetrokken. Allemaal water, ik kreeg er dorst van.
Daar was de jongen. Hij schrok zich rot toen hij me zag. "Waar kan ik u mee helpen?" vroeg hij.
"Een glas water," zei ik. Om hem te pesten. "Of een glas rose."
"Het kom er aan meneer," zei de jongen en hij verdween in de keuken, mij achterlatend met de mogelijkheid mezelf een glas water te geven. Ik kon immers gewoon een glas van een tafel pakken (de zaak stond vol gedekte tafels) en het voltanken aan het fonteintje in de WC. Ik deed het maar niet. Je wilt toch braaf zijn.
Terug op het terras was ik niet meer de enige klant. Een groepje vrouwen was naast me neergestreken. Om te benadrukken dat ze niet zomaar kwekkende vrouwen waren, hadden ze allemaal een dikke agenda naast hun mobieltje liggen. De jongen kwam naarbuiten om hun bestellingen op te nemen. Mijn glas rose had hij niet bij zich.
Daar zat ik, in Hilvarenbeek.
Het gebeurt niet vaak dat ik ergens lang zit te wachten. Ik ben het soort klant dat opstaat en boos wegloopt. Verderop, naast de kerk, waren nog een paar kroegen. En aan de overkant van het Vrijhof ook. Daar kon je zelfs in de zon op het terrras zitten. Waar ik nu zat, zat ik in de schaduw. Maar ja, ik dacht dat dit de beste tent in Hilvarenbeek was. Ik werd nu wreed gestraft voor dat idee. Ga altijd daar zitten waar het druk is, luidt een bekend gezegde. Datis niet voor niets. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan.
De jongen kwam naar buiten met een dienblad vol flesjes Spa, voor de dames. Mijn rose zag ik niet staan. Hoe was het in Godsnaam mogelijk? De jongen keek even mijn kant op. Shit, zag ik hem denken, de rose vergeten. Dit was het moment waarop ik had gewacht. Ik stond op en liep zwierig weg: op naar een ander terras, en een glas water uit de kraan. De jongen durfde mij niet na te roepen.
Water. Ik weet het niet met water. Je moet er van houden. Fish fuck in it, zei ooit W.C. Fields. Het is zeker dertig jaar geleden dat ik me voor de films van deze komiek interesseerde. En het enige dat er is blijven hangen is die uitspraak over water. Dat zegt toch wel wat.
Laatst was ik in Hilvarenbeek en het was lunchtijd en ik streek neer op het terras van Auberge 't Kookhuys aan het Vrijthof. Ik bestelde twee gerechten van de sobere, maar pretentieuse lunchkaart, een glas rose en een glas water, uit de kraan. Ik zei het heel nadrukkelijk. Uit de kraan. "Dat hebben wij niet," zei de jongen die de uitspanning bemande.
"Je hebt toch wel kraanwater?!?"
"Jawel, maar dat mag ik niet geven."
"Van wie niet?"
"Van de baas."
"Roep de baas dan maar even." Ik had er echt zin in. Twee gerechten van die domme lunchkaart besteld, en dan zou ik er niet een glaasje water bij mogen? Het moest niet gekker worden.
"De baas is er niet meneer."
De baas was er niet. Ik probeerde me een voorstelling van die baas te maken. Het kon niet anders dan een eikel zijn. Wie een kroeg heeft, is verplicht water te verstrekken aan passerende reizigers. Als dat niet zo is, dan zou het wel zo moeten zijn. En helemaal als die reiziger ook nog andere bestellingen doet.
Ik ging zitten wachten op mijn eten en het glaasje rose. Het was een mooie dag. En het centrum van Hilvarenbeek, een grote grasvlakte met een muziektent en een buste van Anton van Duinkerken, mocht er zijn. Het was een goed terras waar ik op zat, de dag kon eigenlijk niet stuk. Behalve dat dat water me dwars zat. En wat me daarna dwars ging zitten, was dat er maar niets gebeurde. Ik was de enige klant op het terras - zo moeilijk kon het toch niet zijn om een glas rose te serveren?!? Ik stond op en liep de zaak in. De jongen was nergens te bekennen en in de keuken was niemand. Dat beloofde nog wat voor mijn lunch. Ik hoorde ergens een toilet dat werd doorgetrokken. Allemaal water, ik kreeg er dorst van.
Daar was de jongen. Hij schrok zich rot toen hij me zag. "Waar kan ik u mee helpen?" vroeg hij.
"Een glas water," zei ik. Om hem te pesten. "Of een glas rose."
"Het kom er aan meneer," zei de jongen en hij verdween in de keuken, mij achterlatend met de mogelijkheid mezelf een glas water te geven. Ik kon immers gewoon een glas van een tafel pakken (de zaak stond vol gedekte tafels) en het voltanken aan het fonteintje in de WC. Ik deed het maar niet. Je wilt toch braaf zijn.
Terug op het terras was ik niet meer de enige klant. Een groepje vrouwen was naast me neergestreken. Om te benadrukken dat ze niet zomaar kwekkende vrouwen waren, hadden ze allemaal een dikke agenda naast hun mobieltje liggen. De jongen kwam naarbuiten om hun bestellingen op te nemen. Mijn glas rose had hij niet bij zich.
Daar zat ik, in Hilvarenbeek.
Het gebeurt niet vaak dat ik ergens lang zit te wachten. Ik ben het soort klant dat opstaat en boos wegloopt. Verderop, naast de kerk, waren nog een paar kroegen. En aan de overkant van het Vrijhof ook. Daar kon je zelfs in de zon op het terrras zitten. Waar ik nu zat, zat ik in de schaduw. Maar ja, ik dacht dat dit de beste tent in Hilvarenbeek was. Ik werd nu wreed gestraft voor dat idee. Ga altijd daar zitten waar het druk is, luidt een bekend gezegde. Datis niet voor niets. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan.
De jongen kwam naar buiten met een dienblad vol flesjes Spa, voor de dames. Mijn rose zag ik niet staan. Hoe was het in Godsnaam mogelijk? De jongen keek even mijn kant op. Shit, zag ik hem denken, de rose vergeten. Dit was het moment waarop ik had gewacht. Ik stond op en liep zwierig weg: op naar een ander terras, en een glas water uit de kraan. De jongen durfde mij niet na te roepen.
donderdag 23 april 2009 om 19:47
GEZIN ROND TELEVISIE
Het gezin zat rond de televisie: vader, moeder, twee dochters. Ze keken naar het nieuws en zagen minister Rouvoet praten over zijn gezinsnota. Vroeger zaten de mensen rond een vuur, en nu op een rijtje naast elkaar voor de televisie. Je kon het vooruitgang noemen. Maar vuur had tenminste geen tekst.
"Ik vind het een engerd," zei vader.
"Vorig jaar vond je hem nog goed," zei moeder meteen.
"Nu niet meer," zei vader, "kijk nou naar die ogen. Die man is bang, maar hij is ook bezeten. Een man met een missie. De blik van een zendeling. Dat koortsachtige."
"Ik vind hem ook eng," steunde de oudste dochter haar vader, "en kunnen we nu naar iets anders kijken?" De alvernatieven logen er niet om: Married With Children, De Wereld Draait Door, Goede Tijden, Slechte Tijden.
"Nee, we kijken naar het nieuws," zei vader streng. Met z'n allen naar het Journaal kijken, dat was in zijn ogen het toppunt van gezinsleven. Samen een heel weekend schaatsen kijken, was nog beter, maar dat hoogtepunt was hem tot nu toe niet vergund.
"Ik vind hem niks," zei de jongste dochter die net in bad was geweest en nu haar teennagels vijlde. Ze verspreidde de indringende lucht van dennenbossen. Zeep was ook niet meer wat het was geweest.
De minister vertelde intussen dat het kabinet ouders die in scheiding lagen ging helpen met mediators; therapeuten die met goede gesprekken het huwelijk moesten lijmen, want scheiden was slecht voor de kinderen.
"Ik denk dat hij nog liever mensen vóór het huwelijk zou willen testen," zei vader bozig, "zak je voor het examen, dan mag je helemaal niet trouwen en je voortplanten."
"Zit er nou niet de hele tijd zo doorheen te praten," zei de jongste dochter zonder op te kijken van haar teennagels.
"Nee pap,dat verpest de sfeer," viel de oudste dochter bij.
"Je hoort het," zei moeder.
Daar zat vader dan, alleen met zijn onbegrepen hekel aan een minister die behalve mooie nota's en stoere praatjes nog geen deuk in een pakje boter kon slaan. "Van die vurige, zwarte kolen," pruttelde hij nog wat na. Hij bedoelde de ogen van de minister.
"Ssstttt," deden de twee dochters tegelijk.
De gezinsminister ruimde het veld, en het Journaal peilde in de Ghanese gemeenschap in de Bijlmer hoe de vlag er voor Obama bij hing. Blijdschap en optimisme alom. Moeder pakte haar breiwerk op en vader snoot zijn neus in een geruite zakdoek die hij het jaar daarvoor van Sinterklaas had gekregen. De zakdoek had in een pakje van drie gezeten. De andere twee was hij kwijtgeraakt.
"Kun je dat niet ergens anders doen?!?" riep de oudste dochter woedend uit.
"Ik snuit alleen maar mijn neus," verdedigde vader zich. Als een man in de boezem van zijn eigen gezin zijn neus niet meer mocht snuiten, was het hek van de dam. Zou zo'n Rouvoet daar in zijn nota ook rekening mee houden?
"Getverdemme, hij kijkt er ook nog in mam!" riep de jongste uit.
Vader propte snel de zakdoek weer in zijn zak. Natuurlijk had hij er even in gekeken, dat hoorde zo. Zijn vrouw keek hem woedend aan, maar haar breipennen tikten vredig. Vader overwoog of hij een wind zou laten, maar in belang van de lieve vrede hield hij hem maar even op.
Het gezin zat rond de televisie: vader, moeder, twee dochters. Ze keken naar het nieuws en zagen minister Rouvoet praten over zijn gezinsnota. Vroeger zaten de mensen rond een vuur, en nu op een rijtje naast elkaar voor de televisie. Je kon het vooruitgang noemen. Maar vuur had tenminste geen tekst.
"Ik vind het een engerd," zei vader.
"Vorig jaar vond je hem nog goed," zei moeder meteen.
"Nu niet meer," zei vader, "kijk nou naar die ogen. Die man is bang, maar hij is ook bezeten. Een man met een missie. De blik van een zendeling. Dat koortsachtige."
"Ik vind hem ook eng," steunde de oudste dochter haar vader, "en kunnen we nu naar iets anders kijken?" De alvernatieven logen er niet om: Married With Children, De Wereld Draait Door, Goede Tijden, Slechte Tijden.
"Nee, we kijken naar het nieuws," zei vader streng. Met z'n allen naar het Journaal kijken, dat was in zijn ogen het toppunt van gezinsleven. Samen een heel weekend schaatsen kijken, was nog beter, maar dat hoogtepunt was hem tot nu toe niet vergund.
"Ik vind hem niks," zei de jongste dochter die net in bad was geweest en nu haar teennagels vijlde. Ze verspreidde de indringende lucht van dennenbossen. Zeep was ook niet meer wat het was geweest.
De minister vertelde intussen dat het kabinet ouders die in scheiding lagen ging helpen met mediators; therapeuten die met goede gesprekken het huwelijk moesten lijmen, want scheiden was slecht voor de kinderen.
"Ik denk dat hij nog liever mensen vóór het huwelijk zou willen testen," zei vader bozig, "zak je voor het examen, dan mag je helemaal niet trouwen en je voortplanten."
"Zit er nou niet de hele tijd zo doorheen te praten," zei de jongste dochter zonder op te kijken van haar teennagels.
"Nee pap,dat verpest de sfeer," viel de oudste dochter bij.
"Je hoort het," zei moeder.
Daar zat vader dan, alleen met zijn onbegrepen hekel aan een minister die behalve mooie nota's en stoere praatjes nog geen deuk in een pakje boter kon slaan. "Van die vurige, zwarte kolen," pruttelde hij nog wat na. Hij bedoelde de ogen van de minister.
"Ssstttt," deden de twee dochters tegelijk.
De gezinsminister ruimde het veld, en het Journaal peilde in de Ghanese gemeenschap in de Bijlmer hoe de vlag er voor Obama bij hing. Blijdschap en optimisme alom. Moeder pakte haar breiwerk op en vader snoot zijn neus in een geruite zakdoek die hij het jaar daarvoor van Sinterklaas had gekregen. De zakdoek had in een pakje van drie gezeten. De andere twee was hij kwijtgeraakt.
"Kun je dat niet ergens anders doen?!?" riep de oudste dochter woedend uit.
"Ik snuit alleen maar mijn neus," verdedigde vader zich. Als een man in de boezem van zijn eigen gezin zijn neus niet meer mocht snuiten, was het hek van de dam. Zou zo'n Rouvoet daar in zijn nota ook rekening mee houden?
"Getverdemme, hij kijkt er ook nog in mam!" riep de jongste uit.
Vader propte snel de zakdoek weer in zijn zak. Natuurlijk had hij er even in gekeken, dat hoorde zo. Zijn vrouw keek hem woedend aan, maar haar breipennen tikten vredig. Vader overwoog of hij een wind zou laten, maar in belang van de lieve vrede hield hij hem maar even op.
donderdag 23 april 2009 om 19:52
quote:tilalia2 schreef op 23 april 2009 @ 19:38:
Meestal, als ik lees dat er een bekend iemand is overleden, doet het me niet zoveel. Meer dan een "Oh, wat jammer" of "Nou ja, die zal niet gemist worden" gaat er meestal niet door mijn hoofd.
Maar dit nieuws... brok in mijn keel. Hij had een unieke schrijfstijl, die ik echt heel erg bewonder, en hij was gewoon zo'n leuke man. Ruig geleefd, en daarna braaf aan het leven, maar met zo'n oog voor de schoonheid van kleine dingen en een briljante vertelstijl over zijn eigen leven en liefdes...
Ik mis em. Enorm. De beste columnist van Nederland.
Missen, dat weet ik niet. Wel dat ik nu door het bericht van zijn overlijden eigenlijk pas bewust ben van mijn waardering voor zijn werk.
Wat ik heel erg aangenaam vind aan zijn stijl is dat ook al gaat het over de Bata en boterhammenworst, de lulligheid van het bestaan zeg maar, het is nooit laagdunkend, maar met sympathie. Een soort van vertedering die niet overgaat tot neerkijken op.
Dat vind je niet vaak bij schrijvers of collumnisten, zeker niet het type grachtengordel (wat Bril natuurlijk wel een beetje is ergens, of anders zeker de potentie daar toe had). Waar bij Youp van 't Heck de walging en afkeuring er vannaf spat wanneer hij het over een Ikeabank heeft, zie je die afkeuring bij Bril niet. Het is er gewoon.
Overigens vind ik dat Kees van Kooten dat ook wel mooi kan, vooral als hij stukjes over zijn moeder schrijft of zo. De stijl is uiteraard anders, maar hij kan ook aardig terloops schrijven vind ik. met oog voor knulligheden. En Remco Campert heeft/had dat ook wel, dat ogenschijnlijk luchtige..maar ondertussen. Hoewel ik bij Campert vind dat er toch wat meer verdriet of pijn ofzo onder schuil gaat.
Sorry, ik zit hier een beetje nostalgisch aan Nederlandse schrijvers die ik graag lees te denken en te mijmeren...als je de hele dag Engels moet praten is het altijd zo fijn om een mooi geschreven stukje te lezen. Ik denk dat ik nooit dezelfde waardering voor de engelse taal zal kunnen hebben.
Meestal, als ik lees dat er een bekend iemand is overleden, doet het me niet zoveel. Meer dan een "Oh, wat jammer" of "Nou ja, die zal niet gemist worden" gaat er meestal niet door mijn hoofd.
Maar dit nieuws... brok in mijn keel. Hij had een unieke schrijfstijl, die ik echt heel erg bewonder, en hij was gewoon zo'n leuke man. Ruig geleefd, en daarna braaf aan het leven, maar met zo'n oog voor de schoonheid van kleine dingen en een briljante vertelstijl over zijn eigen leven en liefdes...
Ik mis em. Enorm. De beste columnist van Nederland.
Missen, dat weet ik niet. Wel dat ik nu door het bericht van zijn overlijden eigenlijk pas bewust ben van mijn waardering voor zijn werk.
Wat ik heel erg aangenaam vind aan zijn stijl is dat ook al gaat het over de Bata en boterhammenworst, de lulligheid van het bestaan zeg maar, het is nooit laagdunkend, maar met sympathie. Een soort van vertedering die niet overgaat tot neerkijken op.
Dat vind je niet vaak bij schrijvers of collumnisten, zeker niet het type grachtengordel (wat Bril natuurlijk wel een beetje is ergens, of anders zeker de potentie daar toe had). Waar bij Youp van 't Heck de walging en afkeuring er vannaf spat wanneer hij het over een Ikeabank heeft, zie je die afkeuring bij Bril niet. Het is er gewoon.
Overigens vind ik dat Kees van Kooten dat ook wel mooi kan, vooral als hij stukjes over zijn moeder schrijft of zo. De stijl is uiteraard anders, maar hij kan ook aardig terloops schrijven vind ik. met oog voor knulligheden. En Remco Campert heeft/had dat ook wel, dat ogenschijnlijk luchtige..maar ondertussen. Hoewel ik bij Campert vind dat er toch wat meer verdriet of pijn ofzo onder schuil gaat.
Sorry, ik zit hier een beetje nostalgisch aan Nederlandse schrijvers die ik graag lees te denken en te mijmeren...als je de hele dag Engels moet praten is het altijd zo fijn om een mooi geschreven stukje te lezen. Ik denk dat ik nooit dezelfde waardering voor de engelse taal zal kunnen hebben.
donderdag 23 april 2009 om 20:00
Heejhallo, ik mis em echt. Het idee nooit meer een nieuw stukje van hem te lezen, me te verwonderen over zijn opmerkingskracht, dat vind ik echt heel erg.
Maar goed (enfin ) de man was qua schrijfstijl dan ook echt mijn grote voorbeeld. En ik ben dol op schrijven, en ik heb niet veel voorbeelden. Ja, Garcia Marquez, maar dat is voor Tila nog even een brug te ver. Bril leek qua stijl bereikbaar, en daardoor onnoemelijk knap, want zo 'luchtigjes' verwondering bechrijven is zo waanzinnig moeilijk.
Engels is een hele arme taal vergeleken met het Nederlands. Heeft veel minder woorden, omschrijft veel meer, want heeft gewoon te weinig woorden. Hoe kan een volwaardige taal nou niet het exacte woord voor 'snoepen' hebben?
Maar goed (enfin ) de man was qua schrijfstijl dan ook echt mijn grote voorbeeld. En ik ben dol op schrijven, en ik heb niet veel voorbeelden. Ja, Garcia Marquez, maar dat is voor Tila nog even een brug te ver. Bril leek qua stijl bereikbaar, en daardoor onnoemelijk knap, want zo 'luchtigjes' verwondering bechrijven is zo waanzinnig moeilijk.
Engels is een hele arme taal vergeleken met het Nederlands. Heeft veel minder woorden, omschrijft veel meer, want heeft gewoon te weinig woorden. Hoe kan een volwaardige taal nou niet het exacte woord voor 'snoepen' hebben?
donderdag 23 april 2009 om 20:10
quote:tilalia2 schreef op 23 april 2009 @ 20:00:
Heejhallo, ik mis em echt. Het idee nooit meer een nieuw stukje van hem te lezen, me te verwonderen over zijn opmerkingskracht, dat vind ik echt heel erg.
Maar goed (enfin ) de man was qua schrijfstijl dan ook echt mijn grote voorbeeld. En ik ben dol op schrijven, en ik heb niet veel voorbeelden. Ja, Garcia Marquez, maar dat is voor Tila nog even een brug te ver. Bril leek qua stijl bereikbaar, en daardoor onnoemelijk knap, want zo 'luchtigjes' verwondering bechrijven is zo waanzinnig moeilijk.
Engels is een hele arme taal vergeleken met het Nederlands. Heeft veel minder woorden, omschrijft veel meer, want heeft gewoon te weinig woorden. Hoe kan een volwaardige taal nou niet het exacte woord voor 'snoepen' hebben?
Ik geloof je hoor, maar ik kan het zelf niet, dat missen.
Garcia Marquez kan ik niet lezen. Te langdraderig, of beter: ik ben er te ongeduldig voor. Af en toe een kort verhaal voor Spaanse les, dat wel, maar niet voor mijn plezier. Ik heb het liever beknopt en calvinisitsch
Ik weet niet of het Engels armer is. Ik kan als puber al erg 'genieten' van de songteksten van Pulp, dat luisterde ik voor de teksten, niet eens zo voor de muziek. Het is meer denk ik dat ik me de taal nooit in zoverre eigen kan maken dat ik de kleine nuances, die ik in het Nederlands zo waardeer, op kan pikken. Alsof een tweede taal altijd verder van je af staat.
Heejhallo, ik mis em echt. Het idee nooit meer een nieuw stukje van hem te lezen, me te verwonderen over zijn opmerkingskracht, dat vind ik echt heel erg.
Maar goed (enfin ) de man was qua schrijfstijl dan ook echt mijn grote voorbeeld. En ik ben dol op schrijven, en ik heb niet veel voorbeelden. Ja, Garcia Marquez, maar dat is voor Tila nog even een brug te ver. Bril leek qua stijl bereikbaar, en daardoor onnoemelijk knap, want zo 'luchtigjes' verwondering bechrijven is zo waanzinnig moeilijk.
Engels is een hele arme taal vergeleken met het Nederlands. Heeft veel minder woorden, omschrijft veel meer, want heeft gewoon te weinig woorden. Hoe kan een volwaardige taal nou niet het exacte woord voor 'snoepen' hebben?
Ik geloof je hoor, maar ik kan het zelf niet, dat missen.
Garcia Marquez kan ik niet lezen. Te langdraderig, of beter: ik ben er te ongeduldig voor. Af en toe een kort verhaal voor Spaanse les, dat wel, maar niet voor mijn plezier. Ik heb het liever beknopt en calvinisitsch
Ik weet niet of het Engels armer is. Ik kan als puber al erg 'genieten' van de songteksten van Pulp, dat luisterde ik voor de teksten, niet eens zo voor de muziek. Het is meer denk ik dat ik me de taal nooit in zoverre eigen kan maken dat ik de kleine nuances, die ik in het Nederlands zo waardeer, op kan pikken. Alsof een tweede taal altijd verder van je af staat.
donderdag 23 april 2009 om 22:55
quote:heejhallo schreef op 23 april 2009 @ 19:52:
[...]
Missen, dat weet ik niet. Wel dat ik nu door het bericht van zijn overlijden eigenlijk pas bewust ben van mijn waardering voor zijn werk.
Wat ik heel erg aangenaam vind aan zijn stijl is dat ook al gaat het over de Bata en boterhammenworst, de lulligheid van het bestaan zeg maar, het is nooit laagdunkend, maar met sympathie. Een soort van vertedering die niet overgaat tot neerkijken op.
Dat vind je niet vaak bij schrijvers of collumnisten, zeker niet het type grachtengordel (wat Bril natuurlijk wel een beetje is ergens, of anders zeker de potentie daar toe had). Waar bij Youp van 't Heck de walging en afkeuring er vannaf spat wanneer hij het over een Ikeabank heeft, zie je die afkeuring bij Bril niet. Het is er gewoon.
Overigens vind ik dat Kees van Kooten dat ook wel mooi kan, vooral als hij stukjes over zijn moeder schrijft of zo. De stijl is uiteraard anders, maar hij kan ook aardig terloops schrijven vind ik. met oog voor knulligheden. En Remco Campert heeft/had dat ook wel, dat ogenschijnlijk luchtige..maar ondertussen. Hoewel ik bij Campert vind dat er toch wat meer verdriet of pijn ofzo onder schuil gaat.
Sorry, ik zit hier een beetje nostalgisch aan Nederlandse schrijvers die ik graag lees te denken en te mijmeren...als je de hele dag Engels moet praten is het altijd zo fijn om een mooi geschreven stukje te lezen. Ik denk dat ik nooit dezelfde waardering voor de engelse taal zal kunnen hebben.
ik vind het messcherp, wat je hier zegt over die schrijvers.
overigens ben ik wel dol op Engels, maar das een ander onderwerp.
Zit nu net NOVA te kijken over Bril, heb een paar keer hartgrondig 'Godverdomme jongen toch' en dat soort dingen gezegd. Die arme meiden.
[...]
Missen, dat weet ik niet. Wel dat ik nu door het bericht van zijn overlijden eigenlijk pas bewust ben van mijn waardering voor zijn werk.
Wat ik heel erg aangenaam vind aan zijn stijl is dat ook al gaat het over de Bata en boterhammenworst, de lulligheid van het bestaan zeg maar, het is nooit laagdunkend, maar met sympathie. Een soort van vertedering die niet overgaat tot neerkijken op.
Dat vind je niet vaak bij schrijvers of collumnisten, zeker niet het type grachtengordel (wat Bril natuurlijk wel een beetje is ergens, of anders zeker de potentie daar toe had). Waar bij Youp van 't Heck de walging en afkeuring er vannaf spat wanneer hij het over een Ikeabank heeft, zie je die afkeuring bij Bril niet. Het is er gewoon.
Overigens vind ik dat Kees van Kooten dat ook wel mooi kan, vooral als hij stukjes over zijn moeder schrijft of zo. De stijl is uiteraard anders, maar hij kan ook aardig terloops schrijven vind ik. met oog voor knulligheden. En Remco Campert heeft/had dat ook wel, dat ogenschijnlijk luchtige..maar ondertussen. Hoewel ik bij Campert vind dat er toch wat meer verdriet of pijn ofzo onder schuil gaat.
Sorry, ik zit hier een beetje nostalgisch aan Nederlandse schrijvers die ik graag lees te denken en te mijmeren...als je de hele dag Engels moet praten is het altijd zo fijn om een mooi geschreven stukje te lezen. Ik denk dat ik nooit dezelfde waardering voor de engelse taal zal kunnen hebben.
ik vind het messcherp, wat je hier zegt over die schrijvers.
overigens ben ik wel dol op Engels, maar das een ander onderwerp.
Zit nu net NOVA te kijken over Bril, heb een paar keer hartgrondig 'Godverdomme jongen toch' en dat soort dingen gezegd. Die arme meiden.
donderdag 23 april 2009 om 22:57
Tuurlijk is het heel triest als zo'n jonge vent sterft. Vrouw, dochters, intriest.
Maar het raakt me niet persoonlijk. Ik heb er ook altijd moeite mee als ik zie dat mensen verdriet hebben om iemand die ze niet kennen. Ik geloof meteen dat het echt is hoor, daar niet van maar toch.
Bij DWDD vanavond, een vrouwelijke fan. Die had gehuild, net zo hard als toen haar broer was overleden. Daar word ik zelfs een beetje pissig om terwijl die vrouw heus wel oprecht was.
Maar goed dan maak ik het ook echt persoonlijk, moet ik niet doen.
Maar het raakt me niet persoonlijk. Ik heb er ook altijd moeite mee als ik zie dat mensen verdriet hebben om iemand die ze niet kennen. Ik geloof meteen dat het echt is hoor, daar niet van maar toch.
Bij DWDD vanavond, een vrouwelijke fan. Die had gehuild, net zo hard als toen haar broer was overleden. Daar word ik zelfs een beetje pissig om terwijl die vrouw heus wel oprecht was.
Maar goed dan maak ik het ook echt persoonlijk, moet ik niet doen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
