Actueel
alle pijlers
Martin Bril overleden
woensdag 22 april 2009 om 22:22
donderdag 23 april 2009 om 23:04
quote:HoiPippiLangkous schreef op 23 april 2009 @ 22:57:
Tuurlijk is het heel triest als zo'n jonge vent sterft. Vrouw, dochters, intriest.
Maar het raakt me niet persoonlijk. Ik heb er ook altijd moeite mee als ik zie dat mensen verdriet hebben om iemand die ze niet kennen. Ik geloof meteen dat het echt is hoor, daar niet van maar toch.
Bij DWDD vanavond, een vrouwelijke fan. Die had gehuild, net zo hard als toen haar broer was overleden. Daar word ik zelfs een beetje pissig om terwijl die vrouw heus wel oprecht was.
Maar goed dan maak ik het ook echt persoonlijk, moet ik niet doen.
dat snap ik heel goed, en de vergelijking met een broer vind ik ook nogal mal, maarja, als het zo bij haar 'binnenkomt'.. dan zal dat wel.
Maar ook ik heb een paar 'helden' die ik niet persoonlijk ken, en ik denk, nee ik weet zeker, dat ik echt pijn en verdriet zou voelen als die jong en/of onverwacht zouden sterven.
En dat ik daar om zal huilen.
Vind ik ook wel raar van mezelf, maar ook al ken ik die mensen niet, ik vind het fijn om te weten dat ze er zijn, ergens, en dat ze die mooie muziek maken/boeken schrijven.
Toen met Reve, dat deed me wat en dat gaf me een gevoel van weemoed, maar dat was een versleten, demente hoogbejaarde man voor wie de dood als een verlossing kwam.
Tuurlijk is het heel triest als zo'n jonge vent sterft. Vrouw, dochters, intriest.
Maar het raakt me niet persoonlijk. Ik heb er ook altijd moeite mee als ik zie dat mensen verdriet hebben om iemand die ze niet kennen. Ik geloof meteen dat het echt is hoor, daar niet van maar toch.
Bij DWDD vanavond, een vrouwelijke fan. Die had gehuild, net zo hard als toen haar broer was overleden. Daar word ik zelfs een beetje pissig om terwijl die vrouw heus wel oprecht was.
Maar goed dan maak ik het ook echt persoonlijk, moet ik niet doen.
dat snap ik heel goed, en de vergelijking met een broer vind ik ook nogal mal, maarja, als het zo bij haar 'binnenkomt'.. dan zal dat wel.
Maar ook ik heb een paar 'helden' die ik niet persoonlijk ken, en ik denk, nee ik weet zeker, dat ik echt pijn en verdriet zou voelen als die jong en/of onverwacht zouden sterven.
En dat ik daar om zal huilen.
Vind ik ook wel raar van mezelf, maar ook al ken ik die mensen niet, ik vind het fijn om te weten dat ze er zijn, ergens, en dat ze die mooie muziek maken/boeken schrijven.
Toen met Reve, dat deed me wat en dat gaf me een gevoel van weemoed, maar dat was een versleten, demente hoogbejaarde man voor wie de dood als een verlossing kwam.
donderdag 23 april 2009 om 23:05
(nieuw kleurtje Poez?)
Weet je die vrouw was echt oprecht en wie ben ik om haar gevoelens te bagatelliseren? En je kan verdriet ook niet vergelijken, het één is niet erger dan het ander, het is geen wedstrijd.
En toch.....
Ik was ook niet een beetje pissig ik zat echt verontwaardigt naar het scherm te roepen
Weet je die vrouw was echt oprecht en wie ben ik om haar gevoelens te bagatelliseren? En je kan verdriet ook niet vergelijken, het één is niet erger dan het ander, het is geen wedstrijd.
En toch.....
Ik was ook niet een beetje pissig ik zat echt verontwaardigt naar het scherm te roepen
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 23 april 2009 om 23:11
quote:HoiPippiLangkous schreef op 23 april 2009 @ 23:05:
(nieuw kleurtje Poez?)
Weet je die vrouw was echt oprecht en wie ben ik om haar gevoelens te bagatelliseren? En je kan verdriet ook niet vergelijken, het één is niet erger dan het ander, het is geen wedstrijd.
En toch.....
Ik was ook niet een beetje pissig ik zat echt verontwaardigt naar het scherm te roepen
Ik begrijp je wel, ik snap het ook niet, of ik bedoel, ik herken het sentiment niet. Omdat het een soort eenzijdige relatie is denk ik.
Dan maakt het niet uit of het gevoel van deze mevrouw oprecht is of niet. Er zijn wel meer mensen met bepaalde gevoelens die ze oprecht hebben, die ik niet herken. Niet dat ik het veroordeel, maar snappen doe ik het niet.
(nieuw kleurtje Poez?)
Weet je die vrouw was echt oprecht en wie ben ik om haar gevoelens te bagatelliseren? En je kan verdriet ook niet vergelijken, het één is niet erger dan het ander, het is geen wedstrijd.
En toch.....
Ik was ook niet een beetje pissig ik zat echt verontwaardigt naar het scherm te roepen
Ik begrijp je wel, ik snap het ook niet, of ik bedoel, ik herken het sentiment niet. Omdat het een soort eenzijdige relatie is denk ik.
Dan maakt het niet uit of het gevoel van deze mevrouw oprecht is of niet. Er zijn wel meer mensen met bepaalde gevoelens die ze oprecht hebben, die ik niet herken. Niet dat ik het veroordeel, maar snappen doe ik het niet.
donderdag 23 april 2009 om 23:11
quote:HoiPippiLangkous schreef op 23 april 2009 @ 23:05:
(nieuw kleurtje Poez?)
Weet je die vrouw was echt oprecht en wie ben ik om haar gevoelens te bagatelliseren? En je kan verdriet ook niet vergelijken, het één is niet erger dan het ander, het is geen wedstrijd.
En toch.....
Ik was ook niet een beetje pissig ik zat echt verontwaardigt naar het scherm te roepen
ja, snap ik. Kan het me ook niet voorstellen dat het hetzelfde voelt, het verdriet is misschien niet te meten maar het lijkt me toch 'anders'.
en misschien had ze niet zo'n band met haar broer ofzo, kan ook.
ik durf eerlijk te zeggen dat ik echt verdrietig was om de dood van Jaeggi maar niet om die van mijn bloedeigen tante. Klinkt hard, maar het is wel waar.
(nieuw kleurtje Poez?)
Weet je die vrouw was echt oprecht en wie ben ik om haar gevoelens te bagatelliseren? En je kan verdriet ook niet vergelijken, het één is niet erger dan het ander, het is geen wedstrijd.
En toch.....
Ik was ook niet een beetje pissig ik zat echt verontwaardigt naar het scherm te roepen
ja, snap ik. Kan het me ook niet voorstellen dat het hetzelfde voelt, het verdriet is misschien niet te meten maar het lijkt me toch 'anders'.
en misschien had ze niet zo'n band met haar broer ofzo, kan ook.
ik durf eerlijk te zeggen dat ik echt verdrietig was om de dood van Jaeggi maar niet om die van mijn bloedeigen tante. Klinkt hard, maar het is wel waar.
vrijdag 24 april 2009 om 00:45
Het punt met "publieke" figuren is dat ze precies dat zijn: van het publiek.
Ook al ken je ze niet persoonlijk, doordat ze met hun kunst/muziek/taal/aanwezigheid in je leven verschijnen en je emoties raken voelen ze alsof ze ook een beetje van jou zijn.
Dat is de essentie van een publiek figuur zijn: je deelt een beetje van jezelf met anderen, anderen denken dat ze je helemaal kennen omdat ze zich zo kunnen vinden in dat beetje wat hun wordt gegeven.
Ik heb het niet vaak gehad, ik ben redelijk celebrity-ongevoelig. Maar bijvoorbeeld de dood van Kurt Cobain heeft me heel erg aangegrepen, terwijl ik de hele meneer nooit ontmoet heb. Zijn muziek echter, zijn teksten vooral, hebben mij op een bepaald moment heel erg geraakt.
Dus toen hij stierf was het alsof dat deel van mijn leven, waarin hij met zijn teksten zo'n rol had gespeeld, òòk een beetje stierf.
Ik ken het verschil tussen een dierbare verliezen en een "beroemdheid" verliezen maar al te goed.
Maar door het feit dat ze publiek bezit zijn wordt ook hun dood een deel van het leven van de mensen die hen tijdens hun leven gevolgd hebben.
Ook al ken je ze niet persoonlijk, doordat ze met hun kunst/muziek/taal/aanwezigheid in je leven verschijnen en je emoties raken voelen ze alsof ze ook een beetje van jou zijn.
Dat is de essentie van een publiek figuur zijn: je deelt een beetje van jezelf met anderen, anderen denken dat ze je helemaal kennen omdat ze zich zo kunnen vinden in dat beetje wat hun wordt gegeven.
Ik heb het niet vaak gehad, ik ben redelijk celebrity-ongevoelig. Maar bijvoorbeeld de dood van Kurt Cobain heeft me heel erg aangegrepen, terwijl ik de hele meneer nooit ontmoet heb. Zijn muziek echter, zijn teksten vooral, hebben mij op een bepaald moment heel erg geraakt.
Dus toen hij stierf was het alsof dat deel van mijn leven, waarin hij met zijn teksten zo'n rol had gespeeld, òòk een beetje stierf.
Ik ken het verschil tussen een dierbare verliezen en een "beroemdheid" verliezen maar al te goed.
Maar door het feit dat ze publiek bezit zijn wordt ook hun dood een deel van het leven van de mensen die hen tijdens hun leven gevolgd hebben.
vrijdag 24 april 2009 om 00:50
quote:robo schreef op 24 april 2009 @ 00:45:
Het punt met "publieke" figuren is dat ze precies dat zijn: van het publiek.
Ook al ken je ze niet persoonlijk, doordat ze met hun kunst/muziek/taal/aanwezigheid in je leven verschijnen en je emoties raken voelen ze alsof ze ook een beetje van jou zijn.
Dat is de essentie van een publiek figuur zijn: je deelt een beetje van jezelf met anderen, anderen denken dat ze je helemaal kennen omdat ze zich zo kunnen vinden in dat beetje wat hun wordt gegeven.
Ik heb het niet vaak gehad, ik ben redelijk celebrity-ongevoelig. Maar bijvoorbeeld de dood van Kurt Cobain heeft me heel erg aangegrepen, terwijl ik de hele meneer nooit ontmoet heb. Zijn muziek echter, zijn teksten vooral, hebben mij op een bepaald moment heel erg geraakt.
Dus toen hij stierf was het alsof dat deel van mijn leven, waarin hij met zijn teksten zo'n rol had gespeeld, òòk een beetje stierf.
Ik ken het verschil tussen een dierbare verliezen en een "beroemdheid" verliezen maar al te goed.
Maar door het feit dat ze publiek bezit zijn wordt ook hun dood een deel van het leven van de mensen die hen tijdens hun leven gevolgd hebben.psies, dat zeg je heel goed. Ik denk dat je best een beetje van (de publieke kan van) iemand kan houden die je niet kent, en dus ook verdriet kan hebben bij hun dood.
Het punt met "publieke" figuren is dat ze precies dat zijn: van het publiek.
Ook al ken je ze niet persoonlijk, doordat ze met hun kunst/muziek/taal/aanwezigheid in je leven verschijnen en je emoties raken voelen ze alsof ze ook een beetje van jou zijn.
Dat is de essentie van een publiek figuur zijn: je deelt een beetje van jezelf met anderen, anderen denken dat ze je helemaal kennen omdat ze zich zo kunnen vinden in dat beetje wat hun wordt gegeven.
Ik heb het niet vaak gehad, ik ben redelijk celebrity-ongevoelig. Maar bijvoorbeeld de dood van Kurt Cobain heeft me heel erg aangegrepen, terwijl ik de hele meneer nooit ontmoet heb. Zijn muziek echter, zijn teksten vooral, hebben mij op een bepaald moment heel erg geraakt.
Dus toen hij stierf was het alsof dat deel van mijn leven, waarin hij met zijn teksten zo'n rol had gespeeld, òòk een beetje stierf.
Ik ken het verschil tussen een dierbare verliezen en een "beroemdheid" verliezen maar al te goed.
Maar door het feit dat ze publiek bezit zijn wordt ook hun dood een deel van het leven van de mensen die hen tijdens hun leven gevolgd hebben.psies, dat zeg je heel goed. Ik denk dat je best een beetje van (de publieke kan van) iemand kan houden die je niet kent, en dus ook verdriet kan hebben bij hun dood.
vrijdag 24 april 2009 om 00:53
quote:RosieRo schreef op 24 april 2009 @ 00:50:
Ik denk dat je best een beetje van (de publieke kan van) iemand kan houden die je niet kent.
En van hun kunst: degene die dat prachtige nummer schreef, die mooie tekst, dat boek dat je aan het denken zette en daarmee je leven veranderde... je kent niet de mens, maar wel zijn kunst en dat schept een band.
Al was het alleen maar die tussen publiek en artiest.
Ik denk dat je best een beetje van (de publieke kan van) iemand kan houden die je niet kent.
En van hun kunst: degene die dat prachtige nummer schreef, die mooie tekst, dat boek dat je aan het denken zette en daarmee je leven veranderde... je kent niet de mens, maar wel zijn kunst en dat schept een band.
Al was het alleen maar die tussen publiek en artiest.
vrijdag 24 april 2009 om 01:03
quote:robo schreef op 24 april 2009 @ 00:53:
[...]
En van hun kunst: degene die dat prachtige nummer schreef, die mooie tekst, dat boek dat je aan het denken zette en daarmee je leven veranderde... je kent niet de mens, maar wel zijn kunst en dat schept een band.
Al was het alleen maar die tussen publiek en artiest.
maar het is meer dan alleen waardering van de kunst, denk ik. er is ook een andere, persoonlijke klik. Er zijn muzikanten en schrijvers die ik geniaal vind, en wier werk mij ontroert en/of raakt, maar die mij niet bepaald na aan het hart liggen.
En het mag, ik bedoel, die Bril-fans, ik vond het erg pijnlijk om te zien maar hey, ieder gevoel van liefde, verdriet en gemis is legitiem.
[...]
En van hun kunst: degene die dat prachtige nummer schreef, die mooie tekst, dat boek dat je aan het denken zette en daarmee je leven veranderde... je kent niet de mens, maar wel zijn kunst en dat schept een band.
Al was het alleen maar die tussen publiek en artiest.
maar het is meer dan alleen waardering van de kunst, denk ik. er is ook een andere, persoonlijke klik. Er zijn muzikanten en schrijvers die ik geniaal vind, en wier werk mij ontroert en/of raakt, maar die mij niet bepaald na aan het hart liggen.
En het mag, ik bedoel, die Bril-fans, ik vond het erg pijnlijk om te zien maar hey, ieder gevoel van liefde, verdriet en gemis is legitiem.
vrijdag 24 april 2009 om 08:38
quote:robo schreef op 24 april 2009 @ 00:45:
Het punt met "publieke" figuren is dat ze precies dat zijn: van het publiek.
Ook al ken je ze niet persoonlijk, doordat ze met hun kunst/muziek/taal/aanwezigheid in je leven verschijnen en je emoties raken voelen ze alsof ze ook een beetje van jou zijn.
Dat is de essentie van een publiek figuur zijn: je deelt een beetje van jezelf met anderen, anderen denken dat ze je helemaal kennen omdat ze zich zo kunnen vinden in dat beetje wat hun wordt gegeven.
Ik heb het niet vaak gehad, ik ben redelijk celebrity-ongevoelig. Maar bijvoorbeeld de dood van Kurt Cobain heeft me heel erg aangegrepen, terwijl ik de hele meneer nooit ontmoet heb. Zijn muziek echter, zijn teksten vooral, hebben mij op een bepaald moment heel erg geraakt.
Dus toen hij stierf was het alsof dat deel van mijn leven, waarin hij met zijn teksten zo'n rol had gespeeld, òòk een beetje stierf.
Ik ken het verschil tussen een dierbare verliezen en een "beroemdheid" verliezen maar al te goed.
Maar door het feit dat ze publiek bezit zijn wordt ook hun dood een deel van het leven van de mensen die hen tijdens hun leven gevolgd hebben.
Ik snap dat het zo werkt en je omschrijft het ook mooi. Ik wil ook niemand zijn gevoelens ontzeggen, maar ergens krijg ik een ongemakkelijk gevoel bij mensen die zo ergens fan van zijn. Het lijkt me zo'n eenrichtingsverkeer, kwa intensiteit. (Ik bedoel, ik snap dat veel artiesten hun fans waarderen, maar niet bewonderen).
Maar ik ben geloof ik zelf ook redelijk celebrity ongevoelig. In de zin dat ik wel veel bewondering voor een artiest kan hebben, maar ik snap dat het ook vaak maar een beeld is wat ik heb. En dat het dat beeld is dat ik mis, maar de relatie was dan niet een echte vriendschapsrelatie. Daar zit voor mij het verschil tussen aangedaan zijn, en huilen alsof het familie is.
Ik doe het zelf natuulijk ook, bekende mensen eigneschappen toedichten gebaseerd op een imago of hun werk, terwijl ik ze nooit heb ontmoet. Dat ik misschien Martin Bril wel veel credit geef omdat hij in vergelijkbare kneuterdorpen heeft gewoond in zijn jeugd. (Ik heb de neiging dat nogal te doen, ook bij niet-bekende nederlanders die ik ontmoet).
Ach, en wie weet, misschien ben ik wel te ver-Britst en wordt ik ongemakkelijk van huilende mensen op tv. Open en bloot je emoties tonen, dat kan natuurlijk niet En tenslotte is het altijd confronterend wanneer iemand jong overlijd. De dood is hier nog altijd een beetje taboe.
Het punt met "publieke" figuren is dat ze precies dat zijn: van het publiek.
Ook al ken je ze niet persoonlijk, doordat ze met hun kunst/muziek/taal/aanwezigheid in je leven verschijnen en je emoties raken voelen ze alsof ze ook een beetje van jou zijn.
Dat is de essentie van een publiek figuur zijn: je deelt een beetje van jezelf met anderen, anderen denken dat ze je helemaal kennen omdat ze zich zo kunnen vinden in dat beetje wat hun wordt gegeven.
Ik heb het niet vaak gehad, ik ben redelijk celebrity-ongevoelig. Maar bijvoorbeeld de dood van Kurt Cobain heeft me heel erg aangegrepen, terwijl ik de hele meneer nooit ontmoet heb. Zijn muziek echter, zijn teksten vooral, hebben mij op een bepaald moment heel erg geraakt.
Dus toen hij stierf was het alsof dat deel van mijn leven, waarin hij met zijn teksten zo'n rol had gespeeld, òòk een beetje stierf.
Ik ken het verschil tussen een dierbare verliezen en een "beroemdheid" verliezen maar al te goed.
Maar door het feit dat ze publiek bezit zijn wordt ook hun dood een deel van het leven van de mensen die hen tijdens hun leven gevolgd hebben.
Ik snap dat het zo werkt en je omschrijft het ook mooi. Ik wil ook niemand zijn gevoelens ontzeggen, maar ergens krijg ik een ongemakkelijk gevoel bij mensen die zo ergens fan van zijn. Het lijkt me zo'n eenrichtingsverkeer, kwa intensiteit. (Ik bedoel, ik snap dat veel artiesten hun fans waarderen, maar niet bewonderen).
Maar ik ben geloof ik zelf ook redelijk celebrity ongevoelig. In de zin dat ik wel veel bewondering voor een artiest kan hebben, maar ik snap dat het ook vaak maar een beeld is wat ik heb. En dat het dat beeld is dat ik mis, maar de relatie was dan niet een echte vriendschapsrelatie. Daar zit voor mij het verschil tussen aangedaan zijn, en huilen alsof het familie is.
Ik doe het zelf natuulijk ook, bekende mensen eigneschappen toedichten gebaseerd op een imago of hun werk, terwijl ik ze nooit heb ontmoet. Dat ik misschien Martin Bril wel veel credit geef omdat hij in vergelijkbare kneuterdorpen heeft gewoond in zijn jeugd. (Ik heb de neiging dat nogal te doen, ook bij niet-bekende nederlanders die ik ontmoet).
Ach, en wie weet, misschien ben ik wel te ver-Britst en wordt ik ongemakkelijk van huilende mensen op tv. Open en bloot je emoties tonen, dat kan natuurlijk niet En tenslotte is het altijd confronterend wanneer iemand jong overlijd. De dood is hier nog altijd een beetje taboe.
vrijdag 24 april 2009 om 08:42
quote:milo schreef op 24 april 2009 @ 01:35:
Bijv. die Bart Chabot. Ik kan die kerel niet zien of horen. En wil nog steeds niks van hem lezen. Gruwel.
Ik weet nog dat ik em een keer op tv zag toen ik nog thuis woonde was (en ziek thuis op de bank lag ofzo). Hij had zo'n mooie anecdote over hoe hij een keer in de winter zijn kerstboom had laten staan tot in maart. Toen er een schaatser langs kwam toen de Utrechtse grachten dicht lagen in maart en die zag de kerstlichtjes nog in de woonkamer, ging die finaal op zijn bek.
Dat vond ik wel zo'n grappig verhaal dat ik altijd wel sympatie voor hem heb gehouden. Ook al ken ik zijn werk niet zo heel goed, heb één gedichten bundel ergens. De verhalen over Brood heb ik dan weer nooit gelezen want ik was niet zo'n Brood fan. Ik heb Chabot ook wel eens ontmoet en het was een hele aardige kerel. Ik vind hem kwa persoon in ieder geval een heel stuk sympathieker dan Brood was. (Nou ja, de indruk die ik van ze had, heb ze allebei 1 keer echt gesproken).
Bijv. die Bart Chabot. Ik kan die kerel niet zien of horen. En wil nog steeds niks van hem lezen. Gruwel.
Ik weet nog dat ik em een keer op tv zag toen ik nog thuis woonde was (en ziek thuis op de bank lag ofzo). Hij had zo'n mooie anecdote over hoe hij een keer in de winter zijn kerstboom had laten staan tot in maart. Toen er een schaatser langs kwam toen de Utrechtse grachten dicht lagen in maart en die zag de kerstlichtjes nog in de woonkamer, ging die finaal op zijn bek.
Dat vond ik wel zo'n grappig verhaal dat ik altijd wel sympatie voor hem heb gehouden. Ook al ken ik zijn werk niet zo heel goed, heb één gedichten bundel ergens. De verhalen over Brood heb ik dan weer nooit gelezen want ik was niet zo'n Brood fan. Ik heb Chabot ook wel eens ontmoet en het was een hele aardige kerel. Ik vind hem kwa persoon in ieder geval een heel stuk sympathieker dan Brood was. (Nou ja, de indruk die ik van ze had, heb ze allebei 1 keer echt gesproken).
vrijdag 24 april 2009 om 11:26
Voor bekende mensen ben ik helemaal niet 'gevoelig' in de zin van dat ik ga stamelen of helemaal idolaat word ofzo. Ook al zijn het mensen die ik bewonder.
En toch ben ik op een best wel sneu niveau fan van een muzikant, hoewel ik het eigenlijk niks voor mij vind om me zo raar verbonden met en betrokken bij een persoon te voelen die ik niet ken en ook nooit zal ontmoeten.
En toch is het zo, hoe hysterisch het ook klinkt maar die man raakt snaren bij mij en treft me recht in mijn hart zoals niemand, persoonlijke kennis of kunstenaar of whatever, dat ooit eerder deed.
Misschien ook JUIST omdat ik hem niet ken.
En toch ben ik op een best wel sneu niveau fan van een muzikant, hoewel ik het eigenlijk niks voor mij vind om me zo raar verbonden met en betrokken bij een persoon te voelen die ik niet ken en ook nooit zal ontmoeten.
En toch is het zo, hoe hysterisch het ook klinkt maar die man raakt snaren bij mij en treft me recht in mijn hart zoals niemand, persoonlijke kennis of kunstenaar of whatever, dat ooit eerder deed.
Misschien ook JUIST omdat ik hem niet ken.
vrijdag 24 april 2009 om 14:04
