Nieuwe wet jeugdzorg

Een nieuwe wet van Rouvoet en Hirsch Ballin moeten voor een revolutie zorgen op het gebied van de opvoeding. De meest ingrijpende verandering sinds 1922.



De ministers willen dat 'professionele' hulp wordt opgedrongen aan ouders waarvan 'men' het idee heeft dat ze niet tegen hun taak zijn opgewassen. Nog voordat aan het kind te merken is dat het te lijden heeft onder de opvoeding, moet de zorgverlener al op de sofa zitten.



Hoe denken jullie hierover?

Ach, wat heet 'de vernieling inhelpen'? Er zijn niet zo heel veel kinderen die niet op enig moment hun ouders iets ergs toewensten, omdat ze iets niet mochten, of niet kregen. Of omdat ze straf kregen. Maar dat is allemaal 'boven de streep'.



Dat er veel teveel ouders zijn die hun kinderen écht onherstelbaar schade toebrengen is helder. Waarbij één al teveel is.

Maar gaan we vervolgens goed kijken naar die gevallen, dan blijkt sexueel misbruik vaak pas op latere leeftijd 'boven' te komen, als het kind al geen begeleiding door de jeugdzorg meer nodig heeft. Of 'jeugdzorg' onderkent de oorzaak van de gedragsstoornis niet eens, zoals dat meisje (NRC) dat door 'jeugdzorg' in een jeugdgevangenis werd opgesloten vanwege haar problematische gedrag, en inmiddels bijna achttien was.

En over de 'Savanna's' en soortgelijke gevallen is nu wel genoeg bekend om te weten dat 'jeugdzorg' hier ook de plank volledig missloeg bij haar inschatting.



Ik blijf bij mijn stelling: 'Jeugdzorg' is eerder onderdeel van het probleem, dan van de oplossing.

quote:Dhelia schreef op 26 november 2007 @ 21:50:Laat 't nou toevallig (deel van) mijn werk zijn om goed naar 'die gevallen' te kijken. En wat me keer op keer opvalt, is dat er in het verleden van 'die gevallen' heel veel signalen zijn geweest maar onvoldoende mogelijkheden om in te grijpen. Omdat het of te licht is, of te zwaar, en niets er tussen in.



'Beetje' onduidelijk, ben ik bang. Waarbij er in de (politieke) discussie steevast over het hoofd wordt gezien dat de overheidsinstellingen die het dan uiteindelijk over moeten nemen zelden beter zijn voor de ontwikkeling van het kind, tenzij er inderdaad een acute dreiging is dat het kind gedood wordt.

Het overgrote deel van de ouders die hun kinderen van het leven beroven zijn moeders die hun pasgeboren baby ombrengen, of achterlaten. Dan zijn er de ouders die hun kinderen collectief van het leven beroven, en daarna de hand aan zichzelf slaan, en die nergens bekend stonden als ouders die hun kinderen mishandelden. Als ze al ergens bekend waren, dan was het uitgerekend bij instellingen zoals 'jeugdzorg', waar ze zelf hadden aangeklopt om hulp. Daar doet deze wet niets aan, en door de prioriteiten te verschuiven in de richting die de wet aangeeft, zal de zorg voor dit soort 'gevallen' er eerder slechter op worden dan beter.

Dan rest er een (relatief) klein aantal gevallen waarin ouders een historie opbouwen van buitensporige sancties tegen kinderen, of systematische verwaarlozing, waarbij 'jeugdzorg' vaak al járen 'op de sofa zat', maar niet ingreep. Wat nodig is om die kinderen te helpen, is geen aanpassing van de wet, waardoor 'jeugdzorg' bij iedereen 'op de sofa' plaatsneemt en de privacy schendt, maar het verbeteren van de kwaliteit van de inschatting die zorgverleners moeten maken.

Omdat de nieuwe wet zonder enige twijfel tot een spectaculaire stijging van het 'aantal gevallen' zal leiden, kakt de kwaliteit van de zorg juist in. Want door de groei van het aantal zorgverleners zullen ervaren krachten carrière maken, en op een kantoor terechtkomen, terwijl nieuwelingen met louter schoolboekenkennis hun plaats gaan innemen.



Alles bij elkaar opgeteld is dit initiatief nergens goed voor, behalve voor het carrière-perspectief van mensen werkzaam bij de betrokken opsporingsorganen, rechtbanken en zorginstellingen.

Dhelia,



Ten eerste lees je niet goed. En ten tweede kies je voor getallen conform je eigen voorkeur of behoefte. Overigens net als de onderzoekers van wie je de getallen aanhaalt, zoals je vermoedelijk heel goed weet als je zo nauw betrokken bent bij deze materie als je claimt.



Juist vanwege een totaal arbitraire definitie van wat 'mishandeling' nou eigenlijk is, kwamen twee verschillende onderzoeksteams, beiden behangen met wetenschappelijke pretenties, op getallen die dermate riant van elkaar verschilden, dat het lachwekkend was! De één 107.000. De ander maar liefst 160.000. En daarvoor was men uitgegaan van iets van 80.000. En alleen een blinde, doofstomme medemens blijft bij zo'n spagaat in verwarring achter, De rest beseft meteen wat hier aan de hand is: Men heeft geen benul, maar realiseert zich wel dat er flink (onderzoeks) geld te verdienen valt, en carrière te maken is op de rug van hyper-inflatie van de cijfers.



Verder spreek je mij met die getallen nog altijd niet tegen: Die gevallen waarin kinderen tot de dood mishandeld werden (en nog meer zullen worden door de overbelasting van de nu reeds hopeloos falende instellingen!), waren ruimschoots bekend bij die instellingen voor het einde kwam. Wijselijk reageer je daar niet op.

Maar wat ik nog wel het ergste vind, zeker voor iemand die geacht wordt hier op een professionele wijze naar te kijken (?), is dat elke nuance ontbreekt. Alsof die 107.000 kinderen uit dat onderzoek op de nominatie staan het leven te laten!! Dood is dood! Een beschadigd leven is verre van plezierig, en erg triest. Maar van een pak voor je broek ga je niet dood. En sterker nog: Sommige mensen zullen je, eenmaal volwassen, voorhouden dat ze er zelfs BETER van zijn geworden! Maar volgens die onderzoekers zijn ze 'onherstelbaar beschadigd', want 'mishandeld'.

Dhelia,



Je reactie is typisch, en illustratief voor het probleem. Een dialoog met degenen die vraag en aanbod autonoom sturen, over de hoofden van de burgers heen, blijkt niet mogelijk. Het parlement stemt unaniem voor een wet die de 'opvoedkundige tik' verbiedt, en vraagt vervolgens twee door de overheid betaalde instellingen die beter worden van zo hoog mogelijke cijfers om 'onderzoek' te doen naar het aantal gevallen van mishandeling in Nederland. In die cijfers worden vervolgens al die gevallen meegenomen van kinderen waarvan vermoed wordt (door 'getraind personeel' in dienst van, of schatplichtig aan die instellingen), dat ze thuis een 'opvoedkundige tik' hebben gekregen, en ziedaar: De argumenten die de overheid nodig heeft om in te grijpen! Hoe verrassend!



Een groeiend aantal mensen in Nederland is werkzaam in de 'zorg'. Delen van die zorg zijn cruciaal voor een gezonde samenleving, inclusief de zorg voor kinderen die het slachtoffer zijn geworden, of dreigen te worden van mishandeling. Daarover verschillen we nog geen millimeter van mening.

Waar het om gaat, is dat deze opgeklopte cijfers, en het beleid dat daarop wordt afgestemd, niets meer of minder is dan een gigantische leugen. Een leugen die geen ander doel heeft dan geld van de burger, via de schatkist, richting 'zorg' (en daaraan verbonden 'onderzoek' en 'opsporing') te krijgen. Een Kafkaïaanse nachtmerrie dreigt voor zeer veel ouders: 'Schuldig tot het tegendeel bewezen is', waarbij de aanklacht ook nog eens te vaag is om serieus te nemen.

Omdat liefst zeventig procent van de Nederlandse bevolking, één jaar nadat die wet is ingevoerd, ruiterlijk toegeeft zich er niets van aan te trekken, wordt hier in elk geval in één oogopslag duidelijk dat er een enorme spagaat zit tussen 'de' politiek en hun adviseurs aan de ene kant, en de kiezers aan de andere kant.



De regering en hun (belanghebbende) adviseurs beroepen zich vervolgens op overmacht om hun ondemocratische beleid en wetgeving te rechtvaardigen: Ze verdedigen het (niet-stemgerechtigde) kind tegen de kiezers!

Die houding, waarbij regeringsleiders zich niets aantrekken van de wil van het volk, en via manipulatie van relevante data en het volk via de media, de fantomen in hun eigen hoofd te lijf gaan met publieke middelen, begint epidemische vormen aan te nemen.

En net als in die andere gevallen waarbij politici en wereldleiders zich op een dergelijke manier manifesteerden in het recente verleden, dreigt ook hier een regelrechte catastrofe! Ik voorspel dat deze wetswijzigingen zowel averechts werken waar het de bedoeling is kinderen die echt bedreigd worden de bescherming te bieden waar ze recht op hebben, en juist méér slachtoffers teweeg zal brengen dan nu al het geval is, maar daarnaast ook nog eens leidt tot een maatschappelijke ontwrichting van ongekende proporties, die bovendien binnen enkele jaren qua kosten rechtstreeks op de 'verdachte ouder' zal worden afgewenteld. Dit is niets meer, of minder, dan een cynische belastingmaatregel, ook al zullen er best wel naïvelingen in Den Haag rondlopen die zich vastklampen aan het 'goede gevoel' dat het hen geeft.

quote:vele68 schreef op 25 februari 2012 @ 20:50:

edit... zie u pas dat het een topic uit 2007 is dat weer aangehaald is door iemand hahaMaar de reactie geeft wel goed aan dat de zorg die toen uit mijn OP sprak, niet zonder grond was. Als we de balans opmaken van dat revolutionaire nieuwe jeugdbeleid dat toen is ingezet, zien we allereerst een explosie van het aantal gevallen van kindermishandeling, als je de officiële cijfers mag geloven. En daarnaast lees je ook steeds vaker dat het totaal uit de klauw loopt in gezinnen waar de zorgverlener kind aan huis is.