Actueel
alle pijlers
Opstelten en Teeven weg
maandag 9 maart 2015 om 22:40
http://nos.nl
Jeetje, het verbaast me toch... had het niet verwacht, ondanks alle misstanden.
Wat vinden jullie?
Jeetje, het verbaast me toch... had het niet verwacht, ondanks alle misstanden.
Wat vinden jullie?
dinsdag 24 januari 2017 om 13:39
Ik plak 'm hier maar bij ..... het vervolg (en laatste deel?) van de lieg- en bedrieg affaire.
Als je met 1 leugen begint, heb je er steeds meer nodig om de boel onder de pet te houden.
Zou dit betekenen dat er structureel iets gaat verbeteren op dat departement/bij de VVD/..... vul maar in?
Of wordt er gewerkt aan een 'verbetering' van 'hoe kunnen we ervoor zorgen dat dergelijk zaken never nooit aan het licht komen?'
Hoeveel meer van dit soort lieg- en bedrieg zaken zijn er nog meer?
http://www.volkskrant.nl/ ... op-z-n-lelijkst~a4452691/
'Bonnetjesaffaire is politiek op z'n lelijkst'
Interview met Bas Haan
De Nieuwsuur-journalist dook opnieuw in de bonnetjesaffaire en concludeert: het was wel een doofpot.
Door: Frank Hendrickx Remco Meijer 24 januari 2017, 10:19
Bas Haan (43) is journalist bij Nieuwsuur en de man achter de geruchtmakende uitzendingen over de Teevendeal. Deze 'bonnetjesaffaire' leidde in maart 2015 tot het aftreden van minister Ivo Opstelten en staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie, beiden VVD. Haan werd uitgeroepen tot Journalist van het Jaar 2015. Een commissie onder leiding van Marten Oosting stelde twee onderzoeken naar de zaak in, gepubliceerd in december 2015 en mei 2016. Na het laatste Kamerdebat hierover, in juni 2016, begon Haan aan het nu verschenen boek De rekening voor Rutte.
Wat was uw drijfveer om na al het nieuws over deze zaak nog een boek te schrijven?
Ard van der Steur koos voor de leugen
Na twee vuistdikke onderzoeksrapporten leek alles bekend over de roemruchte Teevendeal. Nu komt Bas Haan, de onderzoeksjournalist die al twee bewindspersonen en een Kamervoorzitter liet struikelen, met nieuwe details, inclusief een ontmoeting van de premier met een voormalige wiethandelaar en een intimidatiepoging van Fred Teeven. 'Jij krijgt spijt van de dag dat je geboren bent.'
'Ik had twee irritaties. Ten eerste de uispraak van premier Rutte: 'Er is op geen enkele manier een beleid geweest om dingen toe te dekken.' Met dit boek toon ik aan dat dat evident wel het geval is geweest. Systematisch. Ten tweede de aanhoudende suggestie dat ik mij zou laten gebruiken door criminelen om Teeven een hak te zetten. Ook pertinent onjuist. Het eerste verhaal ging over een staatssecretaris die zich voordeed als crimefighter maar zelf de regels aan zijn laars lapte, criminelen rijk maakte en de belastingdienst onwetend hield. Daarna kwam de cover-up, en dat werd de affaire die hier nu in boekvorm op tafel ligt.'
De commissie-Oosting noemde de affaire 'geen doofpot'. U wel. Was de door het kabinet ingestelde commissie misschien deel van de doofpot?
Het boek
Bas Haan: De rekening voor Rutte. De Teevendeal, het bonnetje en de politieke prijs voor leugens. Prometheus, 254 pagina's, € 18,99.
'Nee, dat is onzin. Als je ziet wat die eerste commissie allemaal boven water heeft gehaald aan documenten, dan kun je dat geen doofpot noemen. De tweede commissie oordeelt vooral over ambtenaren en zegt dat die zo langs elkaar heen werkten dat ze niet eens in staat waren een doofpot te creëren. Ik richt mij op de politici, allemaal uit de top van de VVD, en dan moet ik constateren dat die bewust bezig zijn geweest met de waarheid achter te houden. Met liegen dus. Dat noem ik wél een doofpot. Het was misschien logisch dat de goed ingewerkte Oosting ook het tweede onderzoek deed, maar achteraf bezien niet verstandig. Het vereiste herziene oordelen en dat had iemand anders moeten doen.'
Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren
Bas Haan
Uw scoops kwamen steeds vlak voor verkiezingen: in maart 2014 voor de gemeenteraadsverkiezingen en in maart 2015 voor die van Provinciale Staten. En nu weer. VVD-minister Edith Schippers sprak zelfs van 'een complot'.
'Ja, daarmee heeft ze zich behoorlijk belachelijk gemaakt. Ik heb steeds wekenlang ruimte gegeven voor wederhoor en daarmee uitzenddata altijd open gelaten. Dit boek heb ik in een half jaar geschreven. Het moest natuurlijk wel verschijnen nu dit kabinet er nog zit. Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren. Dat doe ik niet, want daar gaat het mij niet om.'
Waar gaat het wel om?
Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat
Bas Haan
'Dit is politiek op z'n lelijkst. Politiek die feiten ontkent, ondergeschikt maakt aan beeldvorming. Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat. Dan zet je de deur wagenwijd open voor emoties en de onderbuik. Het is niet voor niets dat aan de woorden van Rutte steeds wordt getwijfeld. Hij biedt een podium aan al diegenen die sowieso niet veel ophebben met de waarheid en hun positie ververwerven op basis van angst, boosheid en andere emoties. Dat is de politieke prijs voor leugens, de rekening die Rutte zichzelf presenteert.'
En de prijs die het ministerie betaalt?
'Ook die is hoog. Het is mij niet te doen om VVD-bashen, maar het ligt voor de hand dat het ministerie na de formatie van politieke kleur zal veranderen. En ik denk niet dat er ooit nog twee bewindslieden van dezelfde politieke partij op dat departement komen te zitten.'
Als je met 1 leugen begint, heb je er steeds meer nodig om de boel onder de pet te houden.
Zou dit betekenen dat er structureel iets gaat verbeteren op dat departement/bij de VVD/..... vul maar in?
Of wordt er gewerkt aan een 'verbetering' van 'hoe kunnen we ervoor zorgen dat dergelijk zaken never nooit aan het licht komen?'
Hoeveel meer van dit soort lieg- en bedrieg zaken zijn er nog meer?
http://www.volkskrant.nl/ ... op-z-n-lelijkst~a4452691/
'Bonnetjesaffaire is politiek op z'n lelijkst'
Interview met Bas Haan
De Nieuwsuur-journalist dook opnieuw in de bonnetjesaffaire en concludeert: het was wel een doofpot.
Door: Frank Hendrickx Remco Meijer 24 januari 2017, 10:19
Bas Haan (43) is journalist bij Nieuwsuur en de man achter de geruchtmakende uitzendingen over de Teevendeal. Deze 'bonnetjesaffaire' leidde in maart 2015 tot het aftreden van minister Ivo Opstelten en staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie, beiden VVD. Haan werd uitgeroepen tot Journalist van het Jaar 2015. Een commissie onder leiding van Marten Oosting stelde twee onderzoeken naar de zaak in, gepubliceerd in december 2015 en mei 2016. Na het laatste Kamerdebat hierover, in juni 2016, begon Haan aan het nu verschenen boek De rekening voor Rutte.
Wat was uw drijfveer om na al het nieuws over deze zaak nog een boek te schrijven?
Ard van der Steur koos voor de leugen
Na twee vuistdikke onderzoeksrapporten leek alles bekend over de roemruchte Teevendeal. Nu komt Bas Haan, de onderzoeksjournalist die al twee bewindspersonen en een Kamervoorzitter liet struikelen, met nieuwe details, inclusief een ontmoeting van de premier met een voormalige wiethandelaar en een intimidatiepoging van Fred Teeven. 'Jij krijgt spijt van de dag dat je geboren bent.'
'Ik had twee irritaties. Ten eerste de uispraak van premier Rutte: 'Er is op geen enkele manier een beleid geweest om dingen toe te dekken.' Met dit boek toon ik aan dat dat evident wel het geval is geweest. Systematisch. Ten tweede de aanhoudende suggestie dat ik mij zou laten gebruiken door criminelen om Teeven een hak te zetten. Ook pertinent onjuist. Het eerste verhaal ging over een staatssecretaris die zich voordeed als crimefighter maar zelf de regels aan zijn laars lapte, criminelen rijk maakte en de belastingdienst onwetend hield. Daarna kwam de cover-up, en dat werd de affaire die hier nu in boekvorm op tafel ligt.'
De commissie-Oosting noemde de affaire 'geen doofpot'. U wel. Was de door het kabinet ingestelde commissie misschien deel van de doofpot?
Het boek
Bas Haan: De rekening voor Rutte. De Teevendeal, het bonnetje en de politieke prijs voor leugens. Prometheus, 254 pagina's, € 18,99.
'Nee, dat is onzin. Als je ziet wat die eerste commissie allemaal boven water heeft gehaald aan documenten, dan kun je dat geen doofpot noemen. De tweede commissie oordeelt vooral over ambtenaren en zegt dat die zo langs elkaar heen werkten dat ze niet eens in staat waren een doofpot te creëren. Ik richt mij op de politici, allemaal uit de top van de VVD, en dan moet ik constateren dat die bewust bezig zijn geweest met de waarheid achter te houden. Met liegen dus. Dat noem ik wél een doofpot. Het was misschien logisch dat de goed ingewerkte Oosting ook het tweede onderzoek deed, maar achteraf bezien niet verstandig. Het vereiste herziene oordelen en dat had iemand anders moeten doen.'
Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren
Bas Haan
Uw scoops kwamen steeds vlak voor verkiezingen: in maart 2014 voor de gemeenteraadsverkiezingen en in maart 2015 voor die van Provinciale Staten. En nu weer. VVD-minister Edith Schippers sprak zelfs van 'een complot'.
'Ja, daarmee heeft ze zich behoorlijk belachelijk gemaakt. Ik heb steeds wekenlang ruimte gegeven voor wederhoor en daarmee uitzenddata altijd open gelaten. Dit boek heb ik in een half jaar geschreven. Het moest natuurlijk wel verschijnen nu dit kabinet er nog zit. Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren. Dat doe ik niet, want daar gaat het mij niet om.'
Waar gaat het wel om?
Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat
Bas Haan
'Dit is politiek op z'n lelijkst. Politiek die feiten ontkent, ondergeschikt maakt aan beeldvorming. Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat. Dan zet je de deur wagenwijd open voor emoties en de onderbuik. Het is niet voor niets dat aan de woorden van Rutte steeds wordt getwijfeld. Hij biedt een podium aan al diegenen die sowieso niet veel ophebben met de waarheid en hun positie ververwerven op basis van angst, boosheid en andere emoties. Dat is de politieke prijs voor leugens, de rekening die Rutte zichzelf presenteert.'
En de prijs die het ministerie betaalt?
'Ook die is hoog. Het is mij niet te doen om VVD-bashen, maar het ligt voor de hand dat het ministerie na de formatie van politieke kleur zal veranderen. En ik denk niet dat er ooit nog twee bewindslieden van dezelfde politieke partij op dat departement komen te zitten.'
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
dinsdag 24 januari 2017 om 16:43
quote:simbalabimba schreef op 24 januari 2017 @ 13:39:
Ik plak 'm hier maar bij ..... het vervolg (en laatste deel?) van de lieg- en bedrieg affaire.
Als je met 1 leugen begint, heb je er steeds meer nodig om de boel onder de pet te houden.
Zou dit betekenen dat er structureel iets gaat verbeteren op dat departement/bij de VVD/..... vul maar in?
Of wordt er gewerkt aan een 'verbetering' van 'hoe kunnen we ervoor zorgen dat dergelijk zaken never nooit aan het licht komen?'
Hoeveel meer van dit soort lieg- en bedrieg zaken zijn er nog meer?
http://www.volkskrant.nl/ ... op-z-n-lelijkst~a4452691/
'Bonnetjesaffaire is politiek op z'n lelijkst'
Interview met Bas Haan
De Nieuwsuur-journalist dook opnieuw in de bonnetjesaffaire en concludeert: het was wel een doofpot.
Door: Frank Hendrickx Remco Meijer 24 januari 2017, 10:19
Bas Haan (43) is journalist bij Nieuwsuur en de man achter de geruchtmakende uitzendingen over de Teevendeal. Deze 'bonnetjesaffaire' leidde in maart 2015 tot het aftreden van minister Ivo Opstelten en staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie, beiden VVD. Haan werd uitgeroepen tot Journalist van het Jaar 2015. Een commissie onder leiding van Marten Oosting stelde twee onderzoeken naar de zaak in, gepubliceerd in december 2015 en mei 2016. Na het laatste Kamerdebat hierover, in juni 2016, begon Haan aan het nu verschenen boek De rekening voor Rutte.
Wat was uw drijfveer om na al het nieuws over deze zaak nog een boek te schrijven?
Ard van der Steur koos voor de leugen
Na twee vuistdikke onderzoeksrapporten leek alles bekend over de roemruchte Teevendeal. Nu komt Bas Haan, de onderzoeksjournalist die al twee bewindspersonen en een Kamervoorzitter liet struikelen, met nieuwe details, inclusief een ontmoeting van de premier met een voormalige wiethandelaar en een intimidatiepoging van Fred Teeven. 'Jij krijgt spijt van de dag dat je geboren bent.'
'Ik had twee irritaties. Ten eerste de uispraak van premier Rutte: 'Er is op geen enkele manier een beleid geweest om dingen toe te dekken.' Met dit boek toon ik aan dat dat evident wel het geval is geweest. Systematisch. Ten tweede de aanhoudende suggestie dat ik mij zou laten gebruiken door criminelen om Teeven een hak te zetten. Ook pertinent onjuist. Het eerste verhaal ging over een staatssecretaris die zich voordeed als crimefighter maar zelf de regels aan zijn laars lapte, criminelen rijk maakte en de belastingdienst onwetend hield. Daarna kwam de cover-up, en dat werd de affaire die hier nu in boekvorm op tafel ligt.'
De commissie-Oosting noemde de affaire 'geen doofpot'. U wel. Was de door het kabinet ingestelde commissie misschien deel van de doofpot?
Het boek
Bas Haan: De rekening voor Rutte. De Teevendeal, het bonnetje en de politieke prijs voor leugens. Prometheus, 254 pagina's, € 18,99.
'Nee, dat is onzin. Als je ziet wat die eerste commissie allemaal boven water heeft gehaald aan documenten, dan kun je dat geen doofpot noemen. De tweede commissie oordeelt vooral over ambtenaren en zegt dat die zo langs elkaar heen werkten dat ze niet eens in staat waren een doofpot te creëren. Ik richt mij op de politici, allemaal uit de top van de VVD, en dan moet ik constateren dat die bewust bezig zijn geweest met de waarheid achter te houden. Met liegen dus. Dat noem ik wél een doofpot. Het was misschien logisch dat de goed ingewerkte Oosting ook het tweede onderzoek deed, maar achteraf bezien niet verstandig. Het vereiste herziene oordelen en dat had iemand anders moeten doen.'
Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren
Bas Haan
Uw scoops kwamen steeds vlak voor verkiezingen: in maart 2014 voor de gemeenteraadsverkiezingen en in maart 2015 voor die van Provinciale Staten. En nu weer. VVD-minister Edith Schippers sprak zelfs van 'een complot'.
'Ja, daarmee heeft ze zich behoorlijk belachelijk gemaakt. Ik heb steeds wekenlang ruimte gegeven voor wederhoor en daarmee uitzenddata altijd open gelaten. Dit boek heb ik in een half jaar geschreven. Het moest natuurlijk wel verschijnen nu dit kabinet er nog zit. Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren. Dat doe ik niet, want daar gaat het mij niet om.'
Waar gaat het wel om?
Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat
Bas Haan
'Dit is politiek op z'n lelijkst. Politiek die feiten ontkent, ondergeschikt maakt aan beeldvorming. Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat. Dan zet je de deur wagenwijd open voor emoties en de onderbuik. Het is niet voor niets dat aan de woorden van Rutte steeds wordt getwijfeld. Hij biedt een podium aan al diegenen die sowieso niet veel ophebben met de waarheid en hun positie ververwerven op basis van angst, boosheid en andere emoties. Dat is de politieke prijs voor leugens, de rekening die Rutte zichzelf presenteert.'
En de prijs die het ministerie betaalt?
'Ook die is hoog. Het is mij niet te doen om VVD-bashen, maar het ligt voor de hand dat het ministerie na de formatie van politieke kleur zal veranderen. En ik denk niet dat er ooit nog twee bewindslieden van dezelfde politieke partij op dat departement komen te zitten.' Verschrikkelijk. Een leugendepot. En meestal de zelfde personen. Ivo Opstelten was daar ook een jokkebr*k. Net zoals bij de MH17.
Ik plak 'm hier maar bij ..... het vervolg (en laatste deel?) van de lieg- en bedrieg affaire.
Als je met 1 leugen begint, heb je er steeds meer nodig om de boel onder de pet te houden.
Zou dit betekenen dat er structureel iets gaat verbeteren op dat departement/bij de VVD/..... vul maar in?
Of wordt er gewerkt aan een 'verbetering' van 'hoe kunnen we ervoor zorgen dat dergelijk zaken never nooit aan het licht komen?'
Hoeveel meer van dit soort lieg- en bedrieg zaken zijn er nog meer?
http://www.volkskrant.nl/ ... op-z-n-lelijkst~a4452691/
'Bonnetjesaffaire is politiek op z'n lelijkst'
Interview met Bas Haan
De Nieuwsuur-journalist dook opnieuw in de bonnetjesaffaire en concludeert: het was wel een doofpot.
Door: Frank Hendrickx Remco Meijer 24 januari 2017, 10:19
Bas Haan (43) is journalist bij Nieuwsuur en de man achter de geruchtmakende uitzendingen over de Teevendeal. Deze 'bonnetjesaffaire' leidde in maart 2015 tot het aftreden van minister Ivo Opstelten en staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie, beiden VVD. Haan werd uitgeroepen tot Journalist van het Jaar 2015. Een commissie onder leiding van Marten Oosting stelde twee onderzoeken naar de zaak in, gepubliceerd in december 2015 en mei 2016. Na het laatste Kamerdebat hierover, in juni 2016, begon Haan aan het nu verschenen boek De rekening voor Rutte.
Wat was uw drijfveer om na al het nieuws over deze zaak nog een boek te schrijven?
Ard van der Steur koos voor de leugen
Na twee vuistdikke onderzoeksrapporten leek alles bekend over de roemruchte Teevendeal. Nu komt Bas Haan, de onderzoeksjournalist die al twee bewindspersonen en een Kamervoorzitter liet struikelen, met nieuwe details, inclusief een ontmoeting van de premier met een voormalige wiethandelaar en een intimidatiepoging van Fred Teeven. 'Jij krijgt spijt van de dag dat je geboren bent.'
'Ik had twee irritaties. Ten eerste de uispraak van premier Rutte: 'Er is op geen enkele manier een beleid geweest om dingen toe te dekken.' Met dit boek toon ik aan dat dat evident wel het geval is geweest. Systematisch. Ten tweede de aanhoudende suggestie dat ik mij zou laten gebruiken door criminelen om Teeven een hak te zetten. Ook pertinent onjuist. Het eerste verhaal ging over een staatssecretaris die zich voordeed als crimefighter maar zelf de regels aan zijn laars lapte, criminelen rijk maakte en de belastingdienst onwetend hield. Daarna kwam de cover-up, en dat werd de affaire die hier nu in boekvorm op tafel ligt.'
De commissie-Oosting noemde de affaire 'geen doofpot'. U wel. Was de door het kabinet ingestelde commissie misschien deel van de doofpot?
Het boek
Bas Haan: De rekening voor Rutte. De Teevendeal, het bonnetje en de politieke prijs voor leugens. Prometheus, 254 pagina's, € 18,99.
'Nee, dat is onzin. Als je ziet wat die eerste commissie allemaal boven water heeft gehaald aan documenten, dan kun je dat geen doofpot noemen. De tweede commissie oordeelt vooral over ambtenaren en zegt dat die zo langs elkaar heen werkten dat ze niet eens in staat waren een doofpot te creëren. Ik richt mij op de politici, allemaal uit de top van de VVD, en dan moet ik constateren dat die bewust bezig zijn geweest met de waarheid achter te houden. Met liegen dus. Dat noem ik wél een doofpot. Het was misschien logisch dat de goed ingewerkte Oosting ook het tweede onderzoek deed, maar achteraf bezien niet verstandig. Het vereiste herziene oordelen en dat had iemand anders moeten doen.'
Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren
Bas Haan
Uw scoops kwamen steeds vlak voor verkiezingen: in maart 2014 voor de gemeenteraadsverkiezingen en in maart 2015 voor die van Provinciale Staten. En nu weer. VVD-minister Edith Schippers sprak zelfs van 'een complot'.
'Ja, daarmee heeft ze zich behoorlijk belachelijk gemaakt. Ik heb steeds wekenlang ruimte gegeven voor wederhoor en daarmee uitzenddata altijd open gelaten. Dit boek heb ik in een half jaar geschreven. Het moest natuurlijk wel verschijnen nu dit kabinet er nog zit. Als ik de verkiezingsuitslag had willen beïnvloeden, zou ik nog minstens een maand hebben gewacht met publiceren. Dat doe ik niet, want daar gaat het mij niet om.'
Waar gaat het wel om?
Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat
Bas Haan
'Dit is politiek op z'n lelijkst. Politiek die feiten ontkent, ondergeschikt maakt aan beeldvorming. Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat. Dan zet je de deur wagenwijd open voor emoties en de onderbuik. Het is niet voor niets dat aan de woorden van Rutte steeds wordt getwijfeld. Hij biedt een podium aan al diegenen die sowieso niet veel ophebben met de waarheid en hun positie ververwerven op basis van angst, boosheid en andere emoties. Dat is de politieke prijs voor leugens, de rekening die Rutte zichzelf presenteert.'
En de prijs die het ministerie betaalt?
'Ook die is hoog. Het is mij niet te doen om VVD-bashen, maar het ligt voor de hand dat het ministerie na de formatie van politieke kleur zal veranderen. En ik denk niet dat er ooit nog twee bewindslieden van dezelfde politieke partij op dat departement komen te zitten.' Verschrikkelijk. Een leugendepot. En meestal de zelfde personen. Ivo Opstelten was daar ook een jokkebr*k. Net zoals bij de MH17.
LOEP ME MAAR aub.
donderdag 26 januari 2017 om 21:04
quote:missie_m schreef op 26 januari 2017 @ 20:33:
Volgens mij is van der Steur vanavond afgetreden (als ik het zonet goed heb gehoord)http://www.telegraaf.nl/t ... oneel_bij_afscheid__.html
Volgens mij is van der Steur vanavond afgetreden (als ik het zonet goed heb gehoord)http://www.telegraaf.nl/t ... oneel_bij_afscheid__.html
donderdag 26 januari 2017 om 23:16
quote:Habbekratz schreef op 26 januari 2017 @ 21:04:
[...]
http://www.telegraaf.nl/t ... oneel_bij_afscheid__.htmlOch en oi, huilies doen. Boe hoe hoe.
[...]
http://www.telegraaf.nl/t ... oneel_bij_afscheid__.htmlOch en oi, huilies doen. Boe hoe hoe.
donderdag 26 januari 2017 om 23:17
donderdag 26 januari 2017 om 23:37
vrijdag 27 januari 2017 om 00:00
quote:missie_m schreef op 26 januari 2017 @ 23:37:
[...]
Zoiets hoeft men zich niet eens te permitteren bij de plaatselijke sport- of EHBO-vereniging. Niet eens bij het zangkoor..
[...]
Zoiets hoeft men zich niet eens te permitteren bij de plaatselijke sport- of EHBO-vereniging. Niet eens bij het zangkoor..
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
zaterdag 28 januari 2017 om 14:38
https://youtu.be/RMjaGcmup7Y
Ik ben het niet altijd eens met Geert, maar in bovenstaand filmpje vind ik hem weer raak.
wel.nl
Gerard Driehuis
7 uur geleden
Van der Steur stapte niet op, de VVD stuurde hem weg
[foto:© wel.nl Van der Steur stapte niet op, de VVD stuurde hem weg]
Het was mooi toneel, donderdag. Ard van der Steur ‘hield de eer aan zichzelf’. Eerst verdedigde hij zichzelf en daarna kondigde hij aan dat hij weliswaar gelijk had – hij had niets gedaan dat niet deugde – maar hij zwichtte voor de kamer en stapte zelf op.
Het emotionele slotwoord van Van der Steur (via De Telegraaf):
https://youtu.be/VFyjjKYYEvM
Niet waar, blijkt uit een reconstructie van het AD. Van der Steur vond helemaal niet dat hij weg moest, dat vond de VVD van Rutte. Woensdag kreeg Van der Steur van Rutte te horen dat hij weg moest, en dat hij zelf mocht weten hoe. En die omhelzing van Rutte? Hypocriet volgens de bronnen van het AD. ‘Zijn ambtelijke vertrouwelingen treuren, maar vinden ook dat hij ‘uit zijn lijden is verlost’. Van der Steur werkte volgens hen de laatste maanden harder dan hij verdragen kon. En nooit, zeggen ze, nooit kwam er eens een compliment vanuit het kamp van de premier. Van der Steur is de laatste maanden niet zelden ‘afgeblaft’ over kleinere en grotere incidenten. De knuffel die zal volgen ten spijt.’
Ik ben het niet altijd eens met Geert, maar in bovenstaand filmpje vind ik hem weer raak.
wel.nl
Gerard Driehuis
7 uur geleden
Van der Steur stapte niet op, de VVD stuurde hem weg
[foto:© wel.nl Van der Steur stapte niet op, de VVD stuurde hem weg]
Het was mooi toneel, donderdag. Ard van der Steur ‘hield de eer aan zichzelf’. Eerst verdedigde hij zichzelf en daarna kondigde hij aan dat hij weliswaar gelijk had – hij had niets gedaan dat niet deugde – maar hij zwichtte voor de kamer en stapte zelf op.
Het emotionele slotwoord van Van der Steur (via De Telegraaf):
https://youtu.be/VFyjjKYYEvM
Niet waar, blijkt uit een reconstructie van het AD. Van der Steur vond helemaal niet dat hij weg moest, dat vond de VVD van Rutte. Woensdag kreeg Van der Steur van Rutte te horen dat hij weg moest, en dat hij zelf mocht weten hoe. En die omhelzing van Rutte? Hypocriet volgens de bronnen van het AD. ‘Zijn ambtelijke vertrouwelingen treuren, maar vinden ook dat hij ‘uit zijn lijden is verlost’. Van der Steur werkte volgens hen de laatste maanden harder dan hij verdragen kon. En nooit, zeggen ze, nooit kwam er eens een compliment vanuit het kamp van de premier. Van der Steur is de laatste maanden niet zelden ‘afgeblaft’ over kleinere en grotere incidenten. De knuffel die zal volgen ten spijt.’
LOEP ME MAAR aub.
zaterdag 1 juli 2017 om 07:56
Het NOS nieuws rept wel over uitspraken maar NIETS over dé uitspraak zelf. Was het een uitspraak van Wilders geweest hadden we die uitspraak al dertig keer per dag gehoord.
NOS
'Fred Teeven niet naar de Raad van State'
Vandaag, 04:10
Politiek
Oud-staatssecretaris Fred Teeven heeft zich volgens het AD teruggetrokken voor een benoeming bij de Raad van State. De krant baseert zich op goed ingevoerde bronnen. De VVD'er wil zelf in de krant niet reageren.
In februari ontstond politieke ophef over de mogelijke voordracht van Teeven. Die was omstreden gezien zijn bemoeienis met de 'Teevendeal' en de nasleep ervan. De bonnetjesaffaire leidde uiteindelijk tot zijn aftreden als staatssecretaris. Hij zat daarna nog twee jaar in de Tweede Kamer, maar stond bij de laatste verkiezingen niet op de lijst.
Minister Plasterk van Binnenlandse Zaken zei in februari dat hij niet van plan was om op korte termijn een voordracht aan het kabinet voor te leggen. Twee maanden later zei Teeven tegen RTL Nieuws dat hij nog in beeld was voor de functie.
Groene-interview
Volgens het AD waren de uitspraken die Teeven half mei deed in De Groene Amsterdammer voor zijn partij doorslaggevend om hem aan te raden de eer aan zichzelf te houden. Teeven zei dat hij zich had toegelegd op bezuinigingen op de advocatuur, nadat hij minimumstraffen er niet doorheen had gekregen bij de PvdA.
"Het is een andere manier om hetzelfde effect te bereiken", zei de VVD'er. "Als je aan een advocaat niet al te veel tijd geeft om aan een verdachte te besteden, dan wordt het ook niet zo veel, die verdediging."
Teevens uitspraken veroorzaakten grote verontwaardiging in de juridische wereld.
NOS
'Fred Teeven niet naar de Raad van State'
Vandaag, 04:10
Politiek
Oud-staatssecretaris Fred Teeven heeft zich volgens het AD teruggetrokken voor een benoeming bij de Raad van State. De krant baseert zich op goed ingevoerde bronnen. De VVD'er wil zelf in de krant niet reageren.
In februari ontstond politieke ophef over de mogelijke voordracht van Teeven. Die was omstreden gezien zijn bemoeienis met de 'Teevendeal' en de nasleep ervan. De bonnetjesaffaire leidde uiteindelijk tot zijn aftreden als staatssecretaris. Hij zat daarna nog twee jaar in de Tweede Kamer, maar stond bij de laatste verkiezingen niet op de lijst.
Minister Plasterk van Binnenlandse Zaken zei in februari dat hij niet van plan was om op korte termijn een voordracht aan het kabinet voor te leggen. Twee maanden later zei Teeven tegen RTL Nieuws dat hij nog in beeld was voor de functie.
Groene-interview
Volgens het AD waren de uitspraken die Teeven half mei deed in De Groene Amsterdammer voor zijn partij doorslaggevend om hem aan te raden de eer aan zichzelf te houden. Teeven zei dat hij zich had toegelegd op bezuinigingen op de advocatuur, nadat hij minimumstraffen er niet doorheen had gekregen bij de PvdA.
"Het is een andere manier om hetzelfde effect te bereiken", zei de VVD'er. "Als je aan een advocaat niet al te veel tijd geeft om aan een verdachte te besteden, dan wordt het ook niet zo veel, die verdediging."
Teevens uitspraken veroorzaakten grote verontwaardiging in de juridische wereld.
LOEP ME MAAR aub.
zaterdag 1 juli 2017 om 08:27
De Groene Amsterdammer
De emotionalisering van het strafrecht 3
Onrust en botte bijlen
Van alle landen in Europa stopt Nederland het snelst en het vaakst mensen in voorlopige hechtenis, ook steeds vaker ten onrechte. ‘Ik lig daar niet wakker van’, zegt Fred Teeven, die als symbool kan gelden van de steeds grotere nadruk op veiligheid en strenger straffen.
door Henri Beunders beeld Floris Tilanus
16 mei 2017
‘Als staatssecretaris was ik natuurlijk wel een beetje met een bijl aan het rondhakken af en toe.’ vvd-Kamerlid en oud-officier van justitie Fred Teeven zegt het met een zeker plezier. Tussen 2010 en eind 2015 was hij staatssecretaris van Veiligheid & Justitie, onder minister Ivo Opstelten, zijn partijgenoot. Hij vertelt over het begin van het kabinet-Rutte I, toen de discussie in het parlement ging over de vraag of er minimumstraffen moesten komen, waar de vvd net als gedoogpartner pvv groot voorstander van was. Het zou leiden, zo schatte men, tot achtduizend meer detentiejaren, de bajes zouden dus vollopen. ‘In 2011 dachten we serieus na over het bijbouwen van gevangenissen. Twee jaar later was ik de bestaande aan het sluiten.’
De Bijlmerbajes wordt tegenwoordig gebruikt voor vluchtelingenopvang. Waarom? Tussen 2011 en 2013 zat verkiezingsjaar 2012, toen de vvd mede dankzij het harde veiligheidsbeleid van Opstelten en Teeven weliswaar tien zetels had gewonnen maar toch met de pvda moest gaan regeren. En de pvda was tegen minimumstraffen. ‘Verdere verstrenging van het strafrecht zat er nu niet meer in’, zegt Teeven. ‘Toen heb ik me toegelegd op de bezuiniging op de advocatuur. Het is een andere manier om hetzelfde effect te bereiken. Als je aan een advocaat niet al te veel tijd geeft om aan een verdachte te besteden, dan wordt het ook niet zo veel, die verdediging.’
Politicus Teeven, ooit lijsttrekker van Leefbaar Nederland en nu beoogd lid van de Raad van State, kan als symbool gelden van de grote nadruk die op veiligheid en strenger straffen is komen te liggen sinds hij in 2006 Kamerlid werd. Dat was niet toevallig ook het jaar waarin oud-vvd’er Geert Wilders leider van zijn nieuwe Partij voor de Vrijheid werd. Met reden kan worden gezegd dat Wilders al tien jaar het beleid inzake veiligheid en justitie voortstuwt, uitgevoerd door politici als Teeven en Opstelten. De zuigkracht van repressiever strafbeleid – waarin bijna altijd Opsteltens refrein ‘dat gaan we aanpakken, dat gaan we keihard aanpakken!’ te horen was – lijkt in het afgelopen decennium zo groot geworden dat een Kamerlid zich wel tien keer bedenkt voordat hij of zij zich hiertegen verzet. Het resultaat is volgens velen in en buiten Den Haag deze stilzwijgende conclusie: ‘Dan maar een wet die niet werkt, dan maar een wet waarvan je weet dat de rechter die niet zal toepassen.’ Teeven zegt het op zijn manier: ‘Als je te hoge straffen oplegt, heb je alleen last van de NRC, en een handjevol beroepscolumnisten. Als je te laag straft, heb je van zeventig procent van Nederland last.’
Medium 17 05 10 emo straf iii 3
Met deze electorale afweging is in feite de vraag beantwoord waarom een bewindsman als Teeven, en indirect de pvv, zoveel macht wist te ontplooien door allerlei wetgeving door te drijven die soms als onnodig of zelfs als haastig broddelwerk werd gezien. Het is een combinatie van ‘de tijdgeest’, de (on)mogelijkheden van de regering (ook in financieel opzicht), incidenten en vooral de maatschappelijke reacties erop, en de veranderende kwaliteit van ‘de politiek’.
Vanaf 9/11, en de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh, is volgens de sindsdien steeds vaker gehouden ‘politieke barometer’ de belangrijkste zorg verschoven van de sociale welvaartsstaat naar de fysieke veiligheid in de publieke ruimte. De politieke opwinding ging steeds vaker over voetbalvandalisme en uitgaansgeweld. Daarna werd het heetste hot item geweld tegen politiemensen en hulpverleners, met name tijdens Oud en Nieuw. Zo kwam er steeds meer wetgeving die het makkelijker maakte om verdachten na een delict langer vast te zetten dan nodig is om onderzoek te doen naar het feit. De verontwaardiging in de samenleving over vergrijpen en misdrijven die vroeger niet voorkwamen – zoals het lastigvallen en bespugen van agenten en ambulancebroeders – was namelijk zo groot dat de politici de praktische en juridische nadelen op de koop toe namen.
Door 9/11 en de terreuraanslagen in Europa was het ook niet verwonderlijk dat publieke veiligheid het dominante politieke thema werd. In 2006 kwam de wetswijziging inzake extra bevoegdheden bij verdenking van het voorbereiden van terroristische aanslagen. Het aloude principe van het ‘daadstrafrecht’ – burgers kunnen niet worden vervolgd voor gedachten, opvattingen of plannen, alleen voor door hen gepleegde gedragingen – werd hierdoor overboord gezet, wat toch een juridische revolutie mag heten. Voortaan was het kopen van een zak kunstmest door iemand die niet eens een balkon heeft voldoende aanwijzing dat hier de intentie tot het maken van een bom zou kunnen spelen, en dus reden voor allerlei maatregelen zoals voorlopige hechtenis. Kamerleden die zich hier om principiële redenen tegen verzetten, waren intussen ruim in de minderheid.
Aan wiens brein ontsproot die uitbreiding in 2014 van de voorlopige hechtenis als het gaat om het aanvallen van hulpverleners, dat van Opstelten of van Teeven? De laatste zegt met enige trots: ‘Die uitbreiding komt rechtstreeks uit een officiersbrein. Toen ik vvd-Kamerlid werd in 2006 heb ik het slachtofferbeleid gebruikt als rechtvaardiging om mensen langer in voorarrest te houden. Het OM had daar behoefte aan, en de politie ook. En in de maatschappij hoorde je ook: “Die mensen die vastzitten voor geweldsdelicten, die zijn veel te snel weer op straat.” Het achterliggende idee was, en daar hebben wij een politiek punt van gemaakt, dat rechters veel te slap straffen. Dat vond ik al vijftien jaar.’
Zo werd op 14 mei 2014 de wet van kracht die een extra grond gaf aan het Wetboek van Strafvordering (WvS) voor voorlopige hechtenis. In artikel 67a werd ingevoegd: ‘Indien er sprake is van verdenking van een van de misdrijven omschreven in de artikelen 141, 157, 285, 300 tot en met 303 of 350 van het Wetboek van Strafrecht, begaan op een voor het publiek toegankelijke plaats, dan wel gericht tegen personen met een publieke taak, waardoor maatschappelijke onrust is ontstaan en de berechting van het misdrijf uiterlijk binnen een termijn van 17 dagen en 18 uren na aanhouding zal plaatsvinden.’ Als uitleg werd erbij vermeld: ‘Onder personen met een publieke taak zijn begrepen personen die ten behoeve van het publiek en in het algemeen belang een hulp- of dienstverlenende taak vervullen.’
Niet alleen de term ‘personen met een publieke taak’ is onduidelijk – ook alle leraren en ambtenaren? – de zinsnede ‘waardoor maatschappelijke onrust is ontstaan’ is dat ook: is rumoer op Twitter voldoende? Rechtsgeleerden wijzen erop dat volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens ‘public disorder’, ontstaan door strafbare feiten van een bijzondere ernst, in uitzonderlijke gevallen tijdelijk voorarrest wel kan rechtvaardigen. Maar dat deze grond alleen kan worden aangevoerd als feiten aantonen dat invrijheidstelling daadwerkelijk sociale onrust zal veroorzaken. Daarnaast is voortzetting van het voorarrest alleen legitiem als het risico van een verstoring van de openbare orde aanwezig blijft. ‘De noodzaak om het voorarrest voort te zetten kan dus niet alleen worden beoordeeld op het abstracte niveau van de ernst van de feiten’, aldus het Hof.
In de Kamerdebatten konden minister Opstelten en staatssecretaris Teeven niet precies aangeven wat zij verstonden onder ‘maatschappelijke onrust’ en hoe die moest worden gemeten. Teeven zegt terugkijkend: ‘Tja, maatschappelijke onrust is divers, die kan ook ontstaan doordat politici het aanzwengelen, zoals de pvv deed bij de vrijlating van Volkert van der Graaf.’
Strafrechtgeleerde Lonneke Stevens (VU) oordeelt op basis van haar eigen onderzoek naar voorlopige hechtenis hard over de wetswijziging: ‘Zorgvuldige letterknechterij past niet bij het dominante streven van nu, namelijk risicobeheersing. Wat betreft de voorlopige hechtenis en ook dat snelrecht, en die uitbreiding van artikel 67a, gaat het Den Haag maar om één ding: het op minimale wijze evrm-proof maken van zo’n nieuwe maatregel.’ evrm staat voor Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat geldigheid heeft boven nationaal recht. ‘Daarom dacht men misschien: maatschappelijke onrust, dat is toch de vertaling van de evrm-term public disorder? Mooi, dan gebruiken we die term.’
Niet alleen Geert Wilders, Ivo Opstelten en Fred Teeven zijn verantwoordelijk voor het repressieve veiligheidsdenken
Menig internationaal orgaan – het Europees Hof van Justitie, de Commissie voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties, Amnesty International – hekelt het gemak waarmee in Nederland met het ‘uiterste middel’ van vrijheidsbeneming wordt omgesprongen. Aangezien de kern van ons recht is dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is, staat de voorlopige hechtenis daar op gespannen voet mee. Terwijl er ook andere methoden zijn om de verdachte niet te laten vluchten, zoals een waarborgsom, paspoort inleveren, huisarrest, een elektronische enkelband. De praktijk is dat de rechter die moet beslissen of een verdachte, na de inverzekeringstelling en inbewaringstelling, ook nog eens maximaal negentig dagen in voorlopige hechtenis mag worden genomen, bijna altijd akkoord gaat met de vordering in deze van de officier van justitie.
Sterker, van alle landen in Europa stopt Nederland het snelst en het vaakst mensen in voorlopige hechtenis, ook steeds vaker ten onrechte. Dat laatste betekent steeds meer schadeclaims, onder meer omdat die verdachten langer in voorarrest hebben gezeten dan hun uiteindelijke straf werd; soms volgde op het proces zelfs vrijspraak. In 2015 bedroegen de claims in totaal bijna dertig miljoen. ‘Ik lig daar niet wakker van’, zegt Teeven. ‘Elke dag dat we zo’n verdachte te pakken hebben kan ook een voordeel zijn. En het is ook zo dat als iemand wordt vrijgesproken het nog niet wil zeggen dat hij het niet heeft gedaan. De echte koude vrijspraak is niet boven de twee procent.’
Dit soort redenaties roept bij strafrechtgeleerden veel verzet op. Zoals bij juriste Leonie van Lent van het Montesquieu Centrum. Volgens haar komen in de voorlopige hechtenis alle pijnpunten van de Nederlandse rechtsstaat samen. ‘Hier werken het politieke veiligheidsdenken, het politiseren van de rechtsstatelijke waarborgen, en de publieke opinie op een bijzonder pijnlijke wijze in op de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, die kritische toetsing en de onschuldpresumptie moet waarborgen.’
Ondanks de dominantie van Wilders, Opstelten en Teeven in het repressieve veiligheidsdenken van het afgelopen decennium is het te veel eer om alleen dit trio hiervoor verantwoordelijk te stellen. Er was door de kabinetten-Balkenende al allerlei voorwerk gedaan om een wettelijke sfeer van zero tolerance in de openbare ruimte te creëren. Dat betekende dat ook cda, pvda en ChristenUnie het grosso modo met deze beleidslijn eens waren.
Wat bij de aanvallen van morele paniek die aan de aanscherping van wetgeving vooraf gingen precies de lont in het kruitvat was en zo voor een structureel kantelmoment zorgde, dat is ook achteraf niet zo gemakkelijk te reconstrueren. Het waren er vele: voetbalgeweld, ‘kopschoppers’ in het uitgaanscentrum van Eindhoven, en ook het bericht in 2008 in De Telegraaf over overlast bezorgende Marokkaans-Nederlandse jongeren in een wijk in Gouda: ‘Reljeugd is de baas in Gouda’. Kamerlid Wilders riep daarop direct uit: ‘Stuur het leger erop af!’ Wel is zeker dat Wilders met zijn radicale retoriek over ‘islamisering’ en ‘straattuig’ uiteindelijk het taalgebruik over incidenten ging domineren, en daarmee de politieke sfeer ook radicaliseerde.
Er ging in die jaren weinig tijd voorbij voor er weer een politieke kwestie ontbrandde. Een lont in het kruitvat was Oud en Nieuw 2009-10 toen Guusje ter Horst (pvda) minister van Binnenlandse Zaken was, in het laatste kabinet-Balkenende. Een ruwe schatting op nieuwjaarsdag luidde: tientallen uitgebrande auto’s, honderden arrestaties, drie zwaargewonden en een agent die een half jaar lang arbeidsongeschikt was verklaard. ‘Het is toch beter verlopen dan het jaar ervoor’, zei een korpschef. Minister Ter Horst had een heel andere conclusie gehoord van een andere korpschef, naar aanleiding van de heftige oudejaarsrellen in Culemborg, waar agenten door rivaliserende groepen jongeren werden bekogeld met flessen en stenen. Daarop zou ze met het van haar bekende volume hebben uitgeroepen: ‘Dit kán toch helemaal niet!’ Ineens was er een collectief ontwaken en zei men plotseling allemaal: ‘We moeten onze meters bijstellen!’ Die zijn toen bijgesteld, eerst door de politiek, daarna door het OM en de rechters. Er kwam snelrecht, en toen supersnelrecht. Raddraaiers tijdens oudjaar stonden op 2 of 3 januari al voor de rechter.
Guusje ter Horst staat dit verhaal nu zelf niet meer zo helder voor de geest. Wel dat haar kabinet-Balkenende IV zich niet zo intens bezighield met de rechtsstatelijkheid, maar vooral met praktische kwesties. Zoals met de Voetbalwet en een huisverbod bij huiselijk geweld. Of met de bestuurlijke boete die een strafproces overbodig zou maken, reden waarom haar collega van Justitie Ernst Hirsch Ballin (cda) er tegen was. ‘Ik was vóór de bestuurlijke boete. Het is toch onzin dat als je een vuilnisbak had omgetrapt daar een rechter aan te pas moest komen? Juristen zijn altijd tegen. Ik zei: “Veiligheid boven privacy.”’
Terwijl haar partij direct ‘preventie!’ riep als de vvd ‘repressie!’ riep, was zij, net als haar voorganger Johan Remkes (vvd), sterk voor verruiming van de voorlopige hechtenis. ‘Het is toch krankzinnig dat de slachtoffers de daders de volgende dag al weer kunnen tegenkomen!’ Hierbij had zij overigens vooral de vrouwen op het oog, als slachtoffers van huiselijk geweld. Zij wilde huis- en straatverboden, wat de bevoegdheid van de burgemeesters is. Die dat veelal niet aandurfden. ‘Veel burgemeesters hebben een ruggengraat van stopverf.’
Vooral d66 beschuldigde Ter Horst ervan dat ze lid was van een ‘betuttelkabinet’ en dat zij – net als coalitiegenoot ChristenUnie – van de burgemeester een soort sheriff wilde maken, met ook opvoedkundige taken. ‘Zij wilde dat de burgemeester minderjarige kinderen een oorvijg zou geven als die ’s avonds laat alleen op straat zouden spelen, en een boete uitdelen aan de ouders!’ roept d66-Senator Hans Engels nu nog misprijzend uit.
Small def 17 05 10 emo straf iii 1
Critici van het huidige repressieve beleid formuleren menig bezwaar tegen het gebruik van begrippen als ‘ernstig geschokte rechtsorde’ en tegen die nieuwe wetsterm ‘maatschappelijke onrust’. Waarom? Omdat ze van rubber zijn, en telkens anders worden ingevuld, naar aanleiding van andere plotseling als héél erg beschouwde incidenten. Met haastige en slechte wet- en regelgeving tot gevolg. Niettemin zijn er ontwikkelingen in de samenleving die bijna unisono als wezenlijk goed of wezenlijk slecht worden beschouwd. Er zijn er maar weinigen die tegenspreken dat het tijd werd dat slachtoffers en nabestaanden een belangrijker stem krijgen in het strafproces. En de vraag blijft of een maatschappelijke ontwikkeling, hoe klein deze ook (nog) is, zoals het belagen van hulpverleners, niet direct om principiële antwoorden vraagt.
‘Guusje ter Horst wilde dat de burgemeester kinderen een oorvijg zou geven als die ’s avonds laat op straat zouden spelen’
Hoe zeer d66 ook gelijk kan hebben dat het maar zeer weinig voorkomt, het aanvallen van hulpverleners is een grensoverschrijding die niet kan worden geaccepteerd, zo werd de brede consensus. Waarom het als zo extra schokkend wordt gezien als een hulpverlener wordt aangevallen? Omdat deze, in de redenering van rechtsgeleerde Dorien Pessers, een barmhartige Samaritaan is. ‘Het is pre-juridisch. Want hoe verhouden we ons intussen tot elkaar? We handelen juridisch en contractueel. En dat is de grote makke van onze samenleving, dat alle verhoudingen contractueel zijn, tussen leerlingen en docenten, tussen patiënten en huisartsen, enzovoort. Dit zijn je rechten, en dit zijn je plichten. En daarbuiten hebben we helemaal geen boodschap meer aan elkaar.’
Maar wat doet nou zo’n hulpverlener? Die schiet iemand in nood te hulp en denkt helemaal niet aan zijn contracten. Hij heeft zelfs geen contract met die persoon in nood. Hij handelt als een barmhartige Samaritaan die moet doen wat er op dat moment gedaan moet worden, in overeenstemming met zijn kunde, kennis, inlevingsvermogen, maar vooral met zijn warme hart. Men kan tegenwerpen dat het in zijn arbeidsovereenkomst staat dat hij moet helpen, maar dat wuift Pessers weg. Een arbeidsovereenkomst bestaat uit veel ongeschreven plichten. ‘Het gaat om de duty of care. Die omvat heel erg veel. Daarom heeft Freud ook altijd gesproken over het onmogelijke beroep van hulpverleners. Waarom? Omdat je altijd op een feitencomplex stuit waarvoor niemand heeft voorgeschreven hoe je daar nu mee om moet gaan. Maar we hopen wél dat die mensen ons dan gaan redden. Daar hebben we giga veel vertrouwen in.’
Volgens deze redenering weten we deep down dat het voortbestaan van ons leven, en van onze samenleving, afhankelijk is van wat er buitencontractueel verricht wordt. Het gaat in deze visie om die primaire verantwoordelijkheid voor de ander, omdat we anders als robotten tegenover elkaar komen te staan. ‘Als je hulpverleners gaat aanvallen, dan is dat buiten-juridisch. Want zij gaan verder dan het contract. Dat is de reden dat we zo geschokt zijn, denk ik.’
Maar het is wel van groot belang dat ‘de politiek’ met kennis van zaken oordeelt over de groeiende stroom van wetsvoorstellen om ‘de veiligheid’ verder te verbeteren. En daar ontbreekt het, zeggen de meeste gesprekspartners, tegenwoordig wel vaak aan. Terwijl Teeven bij hen ondanks alles een goede pers krijgt – ‘Hij kende wel zijn dossiers’ – wordt met terugwerkende kracht van zijn baas Opstelten niet veel heel gelaten. Bij debatten werd hij soms gefileerd, vooral in de Eerste Kamer. Als hij weer eens iets niet kon lezen wat op zijn lessenaar lag, zei hij: ‘Ik kom hierop terug. En dan vraag ik mijn ambtenaren om het in blokletters op te schrijven.’ vvd-senator Sybe Schaap zegt: ‘Justitie was niet zijn specialiteit. Je vroeg je soms af in hoeverre de vvd bezig was de pvv-terminologie over te nemen. Terwijl justitie wél de ruggengraat is van de samenleving.’ Deze uitspraak is ook de kern van zijn in 2016 verschenen boek Rechtsstaat in verval.
Wat pvda-politicus Herman Tjeenk Willink als vice-voorzitter van de Raad van State (1997-2012) meermalen in zijn jaarrede ‘incidentalisme’ noemde wordt door velen als een toenemend ernstig euvel gezien van de Tweede Kamer. Er zitten steeds minder bestuurders en juristen in, en slechts twee oud-rechters bijvoorbeeld. De fractie van de ‘partij van de democratische rechtstaat’, d66, telde tot de verkiezingen van 15 maart 2017 geen enkele vakjurist. Het oordeel van d66-senator Hans Engels is daarom hard. ‘Net als in de gemeenteraden is in de Tweede Kamer het K-woord taboe, de K van kwaliteit. De leden worden steeds jonger, zien het als opstapje in hun carrière.’ vvd’er Schaap gebruikt een sterker woord voor de wetgevende kwaliteit van zijn collegae aan de overkant van het Binnenhof: ‘rampzalig’.
De tendens naar een repressievere samenleving en dito wetgeving is zonneklaar. Toch is nuancering op zijn plaats. Daarvoor zijn er te veel parallelle of zelfs tegenstrijdige ontwikkelingen. Zo zegt procureur-generaal Rinus Otte: ‘Over het algemeen vind ik de samenleving vrij stabiel, denk maar terug aan de tijd van veel grotere heisa in de jaren zeventig en tachtig – abortuskliniek Bloemenhoven, krakers, Rara – maar politiek gaat het in dit land wel altijd alle kanten op, dat wel.’ Hij wijst op paradoxale ontwikkelingen als de omgang met verkeersdelicten, een van zijn stokpaardjes.
Na dramatische dodelijke ongevallen in de jaren negentig met een veel te hard rijdende Porsche en een snelheidsduivel op een motor in Zeeland wilde de Tweede Kamer dat dit soort zaken – doodslag – harder vervolgd werden, en wel per direct. De strafmaat ging op voorstel van de pvda van drie naar maximaal negen jaar. Maar de straffen die de rechters oplegden kropen helemáál niet omhoog. Waarom niet? ‘De wetgever snapt keer op keer niet dat het hier om schuldmisdrijven gaat. Dat betekent dat we het niet hebben over opzet, maar over schuld. En dat betekent dat iemand in de kern het gevolg – zwaar letsel of dood – niet heeft gewild. Daarom blijft de taakstraf zo populair.’
Wie ook uiteenlopende ontwikkelingen ziet is de directeur van Reclassering Nederland, Sjef van Gennip. ‘Het is voor het parlement niet sexy om nu te zeggen dat harder straffen weinig effect sorteert. Dat leidt tot de paradoxale benadering dat je enerzijds uitspraken in de media ziet van politici en wetgevers om de wetgeving harder te maken. Maar je ziet tegelijkertijd dat men er ook van overtuigd is dat celstraf weinig effect heeft. Dus wordt er een Wet Bijzondere Voorwaarden aangenomen die als kern heeft om de korte gevangenisstraf juist terug te dringen.’ Als hij dit aan politici voorlegt, luidt vaak het antwoord: ‘Sjef, je hebt helemaal gelijk als je het over het positieve effect van taakstraffen hebt. Maar je denkt toch niet dat ik dit aan mijn electoraat kan uitleggen?’
Taakstraf is ook het favoriete voorbeeld van juridisch commentator Folkert Jensma als het gaat om slechte wetgeving, dat wil zeggen de afschaffing van de ‘kale taakstraf’ bij zedendelinquenten. ‘Iedere kenner zei, dat gaat niet werken, maar in de Tweede Kamer is het veiligheidsdenken over de volle breedte dominant, dus het hele parlement stemde voor. En inderdaad, de rechter past het sindsdien zo toe dat het geen effect heeft. De rechter legt dan 240 uur werkstraf op, plus één dag cel.’
In januari 2017 onthulde een onderzoek van het Algemeen Dagblad dat rechters in 2015 622 keer een taakstraf in combinatie met één dag celstraf hadden opgelegd, terwijl dat in 2012 slechts 83 keer was geweest. Gevolg: boze Kamervragen. pvv-Kamerlid Lilian Helder beklom direct weer háár stokpaardje: afschaffen al die taakstraffen, afschaffen die reclassering ook.
Maar ja, sinds premier Ruud Lubbers begin jaren tachtig als homo economicus over doelmatigheid begon, beseft bijna iedereen dat taakstraffen veel goedkoper zijn dan celstraffen. Mentaal, praktisch en budgettair nam men in de jaren tachtig afscheid van de jaren zestig en zeventig. Voortaan ging men denken in termen van een ‘doelmatiger strafrecht’ en (later) ‘bruikbare rechtsorde’. Nu spreekt de Raad van de Rechtspraak van ‘maatschappelijk effectieve rechtspraak’. Niet ethiek en theorie maar geld en efficiency zijn dominant geworden.
Klassenjustitie: witteboordencriminaliteit is niet zo erg, met oudjaar een vuurpijl naar de politie richten is dat wel
Soms loopt ‘de politiek’ achter bij de maatschappelijke ontwikkelingen. Zo wilde Den Haag lang niet zien dat de criminaliteit na de jaren zestig drastisch toenam, en ook harder werd. Het gebrek aan gevangenissen leidde eind jaren tachtig zelfs tot het curieuze fenomeen van de ‘wegzendofficier’. Die bepaalde op het politiebureau welke verdachten sowieso weer naar huis mochten, bij gebrek aan plaatsen in het Huis voor Bewaring. Dit leidde tot grote verontwaardiging in de samenleving, en minister Korthals Altes maakte er een einde aan door snel meer gevangenissen te laten bouwen. Praktische factoren als gebrek aan capaciteit en geld staan een eenduidige houding in het strafrecht dus vaak in de weg, naast de altijd langzaam of sneller veranderende opvattingen over wat mag en wat niet (meer) mag.
Soms breekt er totaal onverwacht een enorme rel uit over een nieuwigheid inzake misdaad en veiligheid. Zoals de ‘bolletjesslikkers’ in 2002. Ze illustreren een van die golfbewegingen in het strafrecht waar ingewijden met de meeste verbazing op terugkijken. De lange aanloop naar de paniek was deze: de georganiseerde drugscriminaliteit die vanaf de jaren tachtig Nederland veroverde, en de ‘criminaliteit van het overheidsapparaat’, OM en politie, door zelf te helpen bij de doorgeleiding van grote partijen harddrugs, om de top dogs te kunnen vangen.
Deze irt-affaire zette in de jaren negentig de politiek langdurig op z’n kop. Toen er jaren later steeds meer toeristen uit de Antillen op Schiphol arriveerden met in hun maag een plastic zak met soms wel drie, vier kilo cocaïne brak er dan ook een morele paniek uit: ‘De overheid heeft het wéér niet onder controle!’ De marechaussee op Schiphol kon er namelijk wel tien of twintig aanhouden, alle andere bolletjesslikkers liepen lachend achter hen langs. Internationaal kwam het kabinet-Kok zwaar onder druk te staan. De Duitse minister van Binnenlandse Zaken Otto Schily kwam er speciaal voor naar Den Haag.
Wat te doen met de aangehouden drugskoeriers? In voorlopige hechtenis nemen? Het probleem was dat de gronden daarvoor in het Wetboek van Strafvordering er vaak niet waren (ze hadden bijvoorbeeld wel een vast woonadres, en waren vaak niet eerder met justitie in aanraking gekomen). Dus kon vastzetten vaak alleen als de rechter bepaalde dat er sprake was van ‘een ernstig geschokte rechtsorde’. Die term werd dan ook voortdurend gebezigd. Tot het gerechtshof van Haarlem oordeelde dat onze rechtsorde door die toeristische cocaïnekoeriers helemáál niet geschokt was.
De officier van justitie die toen in het oog van de orkaan opereerde, Henk Wooldrik, noemt de bolletjesslikkers terugblikkend hét bewijs dat de term ‘ernstig geschokte rechtsorde’ verandert als het weer. ‘Onder druk van allerlei politieke belangen moesten er opeens een noodwet, extra opvang, extra personeel enzovoort komen. Heel kostbaar. En het werden er steeds meer. Maar minister Korthals wilde geen opgepakte verdachten naar huis sturen. Dus moest ik ervoor zorgen dat er elders minder mensen werden opgepakt. Een jaar later zag men al in dat men toch wel erg achter de waan van de dag aan had gelopen.’ Toen gaf de minister alsnog opdracht om koeriers met minder dan 2,5 kilo cocaïne in hun maag met een dagvaarding weg te zenden. Dus gisteren zorgde 2,5 kilo drugs voor een geschokte rechtsorde, de volgende dag mocht hij gewoon naar huis. De reactie van boze burgers luidde daarom: ‘Halfzachte polderpolitiek!’
Anno 2017 is er nauwelijks sprake meer van structurele drugsbestrijding. Ja, af en toe is er een symbolische inval in een Brabantse schuur waar wietplantjes staan. De ‘korte klap’ heet dat. En intussen eisen sommige politici, zoals van het cda, een einde aan het ‘gedoogbeleid’ inzake softdrugs, terwijl enkele burgemeesters, vooral in het zuiden, juist legalisatie bepleiten. Zo heeft elk politiek tijdsgewricht zijn eigen dynamiek als het gaat om het strafrecht.
Fraudebestrijding kent ook zo zijn eigen politieke ups and downs. Teeven moest, zegt hij, in de jaren tachtig als ambtenaar bij de Fiscale Opsporingsdienst (Fiod) de blaren op zijn tong praten wilde een Fiod-officier zo’n zaak in gang zetten. Hij kon fraude aan de straatstenen niet kwijt. Dan, medio jaren tachtig, komt ineens de fraude van Slavenburg’s Bank, en van Ajax-spelers die nooit belasting betaalden. Ineens werd fraude een hot item. Dat ebde snel weer weg, tot het Ahold-boekhoudschandaal in 2002 uitbrak. Tien jaar later kwamen de fraudezaken van de Rabobank met de Libor-rente, en van SBM-Offshore. Bij dit soort zaken treft het OM steeds vaker buiten de rechter om een schikking met de verdachte bedrijven en topmensen, iets wat ook in het klein steeds vaker voorkomt, om ‘het apparaat te ontlasten’. Nu krijgt de winkeldief te horen van het OM: ‘Geef ons vijfhonderd euro en je bent er vanaf.’ In het groot gaat dat ook zo. Ahold-baas Cees van der Hoeven kwam er met een boete van dertigduizend euro vanaf, Rabo betaalde driekwart miljard euro om strafrechtelijke vervolging te voorkomen.
Afgezien van de structurele ontwikkelingen richting het Amerikaanse systeem van ‘plea bargaining’ – onderhandelen over eis en sanctie tussen OM en advocaat – zijn deze fraudezaken en de schikkingen ook hierom belangrijk. Al die fraudezaken hebben wel voor forse krantenkoppen gezorgd, maar leidden níet tot grote politieke en publiekelijke opwinding. Terwijl de huurders van Vestia door het smeergeld en die mislukte derivatenhandel van hun Maserati rijdende directeur toch forse huurverhoging voor hun kiezen kregen, werd in geen van deze gevallen door OM of rechter gezegd dat de rechtsorde door dit soort fraude ernstig was geschokt, zoals bij de bolletjesslikkers.
Sindsdien blijft de term ‘ernstig geschokte rechtsorde’ vooral voorbehouden voor zeden- en geweldsdelicten. Je kunt het een vorm van klassenjustitie noemen: witteboordencriminaliteit is niet zo erg, met oudjaar een vuurpijl naar de politie richten en afsteken is dat wel. De reden? Misschien deze: drugscriminaliteit en fraude spelen zich in het verborgene af, daar voelen weinigen zich fysiek onveilig door. Geweldsmisdrijven in de anoniemer en onveiliger gewaande openbare ruimte is een ander verhaal, dat raakt mogelijkerwijs iedereen.
Zo dringt zich de vraag op in hoeverre de als steeds wisselvalliger en slechter beoordeelde wetgeving, de steeds strakkere Richtlijnen en Aanwijzingen van het OM en de steeds heftiger uitslaande ‘publieke opinie’ effecten hebben op degenen die uiteindelijk de oordelen vellen, de rechters. Oud-president van de Hoge Raad Geert Corstens erkent dat het geluid van de ontevreden burger gemakkelijker wordt gehoord, en dat alles sneller gaat. ‘Maar ik geloof niet dat rechters zich daardoor laten beïnvloeden.’ Sommige rechters zeggen iets anders. Zoals Liliane van Rens, rechter bij het tweede Wilders-proces. Zij zei in 2012 op de radio: ‘In de huidige politieke constellatie staan harde aanpak en vrijheidsbeneming voorop; ook rechters hebben zich daarnaar te voegen.’ Want als het misgaat ‘valt iedereen over ons heen’.
Wie in deze ook gelijk heeft, de rechterlijke macht moet in dit dichter en doorniger wordende struikgewas van paradoxale ontwikkelingen zijn eigen koers zien te vinden. Soms volgt men slaafs wat van hogerhand wordt bevolen. Maar soms, en de blijvende populariteit van de taakstraf geeft dat al aan, denkt men, het zal, en probeert men stilletjes om de wetswijzigingen heen te tijgeren.
______________________________________________________________________________________________________________________________________
Henri Beunders is hoogleraar ontwikkelingen in de publieke opinie aan de Erasmus Universiteit. Deze serie is tot stand gekomen mede dankzij Fonds 1877. Deel 1 en 2 uit deze serie leest u hier en hier.
De emotionalisering van het strafrecht 3
Onrust en botte bijlen
Van alle landen in Europa stopt Nederland het snelst en het vaakst mensen in voorlopige hechtenis, ook steeds vaker ten onrechte. ‘Ik lig daar niet wakker van’, zegt Fred Teeven, die als symbool kan gelden van de steeds grotere nadruk op veiligheid en strenger straffen.
door Henri Beunders beeld Floris Tilanus
16 mei 2017
‘Als staatssecretaris was ik natuurlijk wel een beetje met een bijl aan het rondhakken af en toe.’ vvd-Kamerlid en oud-officier van justitie Fred Teeven zegt het met een zeker plezier. Tussen 2010 en eind 2015 was hij staatssecretaris van Veiligheid & Justitie, onder minister Ivo Opstelten, zijn partijgenoot. Hij vertelt over het begin van het kabinet-Rutte I, toen de discussie in het parlement ging over de vraag of er minimumstraffen moesten komen, waar de vvd net als gedoogpartner pvv groot voorstander van was. Het zou leiden, zo schatte men, tot achtduizend meer detentiejaren, de bajes zouden dus vollopen. ‘In 2011 dachten we serieus na over het bijbouwen van gevangenissen. Twee jaar later was ik de bestaande aan het sluiten.’
De Bijlmerbajes wordt tegenwoordig gebruikt voor vluchtelingenopvang. Waarom? Tussen 2011 en 2013 zat verkiezingsjaar 2012, toen de vvd mede dankzij het harde veiligheidsbeleid van Opstelten en Teeven weliswaar tien zetels had gewonnen maar toch met de pvda moest gaan regeren. En de pvda was tegen minimumstraffen. ‘Verdere verstrenging van het strafrecht zat er nu niet meer in’, zegt Teeven. ‘Toen heb ik me toegelegd op de bezuiniging op de advocatuur. Het is een andere manier om hetzelfde effect te bereiken. Als je aan een advocaat niet al te veel tijd geeft om aan een verdachte te besteden, dan wordt het ook niet zo veel, die verdediging.’
Politicus Teeven, ooit lijsttrekker van Leefbaar Nederland en nu beoogd lid van de Raad van State, kan als symbool gelden van de grote nadruk die op veiligheid en strenger straffen is komen te liggen sinds hij in 2006 Kamerlid werd. Dat was niet toevallig ook het jaar waarin oud-vvd’er Geert Wilders leider van zijn nieuwe Partij voor de Vrijheid werd. Met reden kan worden gezegd dat Wilders al tien jaar het beleid inzake veiligheid en justitie voortstuwt, uitgevoerd door politici als Teeven en Opstelten. De zuigkracht van repressiever strafbeleid – waarin bijna altijd Opsteltens refrein ‘dat gaan we aanpakken, dat gaan we keihard aanpakken!’ te horen was – lijkt in het afgelopen decennium zo groot geworden dat een Kamerlid zich wel tien keer bedenkt voordat hij of zij zich hiertegen verzet. Het resultaat is volgens velen in en buiten Den Haag deze stilzwijgende conclusie: ‘Dan maar een wet die niet werkt, dan maar een wet waarvan je weet dat de rechter die niet zal toepassen.’ Teeven zegt het op zijn manier: ‘Als je te hoge straffen oplegt, heb je alleen last van de NRC, en een handjevol beroepscolumnisten. Als je te laag straft, heb je van zeventig procent van Nederland last.’
Medium 17 05 10 emo straf iii 3
Met deze electorale afweging is in feite de vraag beantwoord waarom een bewindsman als Teeven, en indirect de pvv, zoveel macht wist te ontplooien door allerlei wetgeving door te drijven die soms als onnodig of zelfs als haastig broddelwerk werd gezien. Het is een combinatie van ‘de tijdgeest’, de (on)mogelijkheden van de regering (ook in financieel opzicht), incidenten en vooral de maatschappelijke reacties erop, en de veranderende kwaliteit van ‘de politiek’.
Vanaf 9/11, en de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh, is volgens de sindsdien steeds vaker gehouden ‘politieke barometer’ de belangrijkste zorg verschoven van de sociale welvaartsstaat naar de fysieke veiligheid in de publieke ruimte. De politieke opwinding ging steeds vaker over voetbalvandalisme en uitgaansgeweld. Daarna werd het heetste hot item geweld tegen politiemensen en hulpverleners, met name tijdens Oud en Nieuw. Zo kwam er steeds meer wetgeving die het makkelijker maakte om verdachten na een delict langer vast te zetten dan nodig is om onderzoek te doen naar het feit. De verontwaardiging in de samenleving over vergrijpen en misdrijven die vroeger niet voorkwamen – zoals het lastigvallen en bespugen van agenten en ambulancebroeders – was namelijk zo groot dat de politici de praktische en juridische nadelen op de koop toe namen.
Door 9/11 en de terreuraanslagen in Europa was het ook niet verwonderlijk dat publieke veiligheid het dominante politieke thema werd. In 2006 kwam de wetswijziging inzake extra bevoegdheden bij verdenking van het voorbereiden van terroristische aanslagen. Het aloude principe van het ‘daadstrafrecht’ – burgers kunnen niet worden vervolgd voor gedachten, opvattingen of plannen, alleen voor door hen gepleegde gedragingen – werd hierdoor overboord gezet, wat toch een juridische revolutie mag heten. Voortaan was het kopen van een zak kunstmest door iemand die niet eens een balkon heeft voldoende aanwijzing dat hier de intentie tot het maken van een bom zou kunnen spelen, en dus reden voor allerlei maatregelen zoals voorlopige hechtenis. Kamerleden die zich hier om principiële redenen tegen verzetten, waren intussen ruim in de minderheid.
Aan wiens brein ontsproot die uitbreiding in 2014 van de voorlopige hechtenis als het gaat om het aanvallen van hulpverleners, dat van Opstelten of van Teeven? De laatste zegt met enige trots: ‘Die uitbreiding komt rechtstreeks uit een officiersbrein. Toen ik vvd-Kamerlid werd in 2006 heb ik het slachtofferbeleid gebruikt als rechtvaardiging om mensen langer in voorarrest te houden. Het OM had daar behoefte aan, en de politie ook. En in de maatschappij hoorde je ook: “Die mensen die vastzitten voor geweldsdelicten, die zijn veel te snel weer op straat.” Het achterliggende idee was, en daar hebben wij een politiek punt van gemaakt, dat rechters veel te slap straffen. Dat vond ik al vijftien jaar.’
Zo werd op 14 mei 2014 de wet van kracht die een extra grond gaf aan het Wetboek van Strafvordering (WvS) voor voorlopige hechtenis. In artikel 67a werd ingevoegd: ‘Indien er sprake is van verdenking van een van de misdrijven omschreven in de artikelen 141, 157, 285, 300 tot en met 303 of 350 van het Wetboek van Strafrecht, begaan op een voor het publiek toegankelijke plaats, dan wel gericht tegen personen met een publieke taak, waardoor maatschappelijke onrust is ontstaan en de berechting van het misdrijf uiterlijk binnen een termijn van 17 dagen en 18 uren na aanhouding zal plaatsvinden.’ Als uitleg werd erbij vermeld: ‘Onder personen met een publieke taak zijn begrepen personen die ten behoeve van het publiek en in het algemeen belang een hulp- of dienstverlenende taak vervullen.’
Niet alleen de term ‘personen met een publieke taak’ is onduidelijk – ook alle leraren en ambtenaren? – de zinsnede ‘waardoor maatschappelijke onrust is ontstaan’ is dat ook: is rumoer op Twitter voldoende? Rechtsgeleerden wijzen erop dat volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens ‘public disorder’, ontstaan door strafbare feiten van een bijzondere ernst, in uitzonderlijke gevallen tijdelijk voorarrest wel kan rechtvaardigen. Maar dat deze grond alleen kan worden aangevoerd als feiten aantonen dat invrijheidstelling daadwerkelijk sociale onrust zal veroorzaken. Daarnaast is voortzetting van het voorarrest alleen legitiem als het risico van een verstoring van de openbare orde aanwezig blijft. ‘De noodzaak om het voorarrest voort te zetten kan dus niet alleen worden beoordeeld op het abstracte niveau van de ernst van de feiten’, aldus het Hof.
In de Kamerdebatten konden minister Opstelten en staatssecretaris Teeven niet precies aangeven wat zij verstonden onder ‘maatschappelijke onrust’ en hoe die moest worden gemeten. Teeven zegt terugkijkend: ‘Tja, maatschappelijke onrust is divers, die kan ook ontstaan doordat politici het aanzwengelen, zoals de pvv deed bij de vrijlating van Volkert van der Graaf.’
Strafrechtgeleerde Lonneke Stevens (VU) oordeelt op basis van haar eigen onderzoek naar voorlopige hechtenis hard over de wetswijziging: ‘Zorgvuldige letterknechterij past niet bij het dominante streven van nu, namelijk risicobeheersing. Wat betreft de voorlopige hechtenis en ook dat snelrecht, en die uitbreiding van artikel 67a, gaat het Den Haag maar om één ding: het op minimale wijze evrm-proof maken van zo’n nieuwe maatregel.’ evrm staat voor Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat geldigheid heeft boven nationaal recht. ‘Daarom dacht men misschien: maatschappelijke onrust, dat is toch de vertaling van de evrm-term public disorder? Mooi, dan gebruiken we die term.’
Niet alleen Geert Wilders, Ivo Opstelten en Fred Teeven zijn verantwoordelijk voor het repressieve veiligheidsdenken
Menig internationaal orgaan – het Europees Hof van Justitie, de Commissie voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties, Amnesty International – hekelt het gemak waarmee in Nederland met het ‘uiterste middel’ van vrijheidsbeneming wordt omgesprongen. Aangezien de kern van ons recht is dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is, staat de voorlopige hechtenis daar op gespannen voet mee. Terwijl er ook andere methoden zijn om de verdachte niet te laten vluchten, zoals een waarborgsom, paspoort inleveren, huisarrest, een elektronische enkelband. De praktijk is dat de rechter die moet beslissen of een verdachte, na de inverzekeringstelling en inbewaringstelling, ook nog eens maximaal negentig dagen in voorlopige hechtenis mag worden genomen, bijna altijd akkoord gaat met de vordering in deze van de officier van justitie.
Sterker, van alle landen in Europa stopt Nederland het snelst en het vaakst mensen in voorlopige hechtenis, ook steeds vaker ten onrechte. Dat laatste betekent steeds meer schadeclaims, onder meer omdat die verdachten langer in voorarrest hebben gezeten dan hun uiteindelijke straf werd; soms volgde op het proces zelfs vrijspraak. In 2015 bedroegen de claims in totaal bijna dertig miljoen. ‘Ik lig daar niet wakker van’, zegt Teeven. ‘Elke dag dat we zo’n verdachte te pakken hebben kan ook een voordeel zijn. En het is ook zo dat als iemand wordt vrijgesproken het nog niet wil zeggen dat hij het niet heeft gedaan. De echte koude vrijspraak is niet boven de twee procent.’
Dit soort redenaties roept bij strafrechtgeleerden veel verzet op. Zoals bij juriste Leonie van Lent van het Montesquieu Centrum. Volgens haar komen in de voorlopige hechtenis alle pijnpunten van de Nederlandse rechtsstaat samen. ‘Hier werken het politieke veiligheidsdenken, het politiseren van de rechtsstatelijke waarborgen, en de publieke opinie op een bijzonder pijnlijke wijze in op de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, die kritische toetsing en de onschuldpresumptie moet waarborgen.’
Ondanks de dominantie van Wilders, Opstelten en Teeven in het repressieve veiligheidsdenken van het afgelopen decennium is het te veel eer om alleen dit trio hiervoor verantwoordelijk te stellen. Er was door de kabinetten-Balkenende al allerlei voorwerk gedaan om een wettelijke sfeer van zero tolerance in de openbare ruimte te creëren. Dat betekende dat ook cda, pvda en ChristenUnie het grosso modo met deze beleidslijn eens waren.
Wat bij de aanvallen van morele paniek die aan de aanscherping van wetgeving vooraf gingen precies de lont in het kruitvat was en zo voor een structureel kantelmoment zorgde, dat is ook achteraf niet zo gemakkelijk te reconstrueren. Het waren er vele: voetbalgeweld, ‘kopschoppers’ in het uitgaanscentrum van Eindhoven, en ook het bericht in 2008 in De Telegraaf over overlast bezorgende Marokkaans-Nederlandse jongeren in een wijk in Gouda: ‘Reljeugd is de baas in Gouda’. Kamerlid Wilders riep daarop direct uit: ‘Stuur het leger erop af!’ Wel is zeker dat Wilders met zijn radicale retoriek over ‘islamisering’ en ‘straattuig’ uiteindelijk het taalgebruik over incidenten ging domineren, en daarmee de politieke sfeer ook radicaliseerde.
Er ging in die jaren weinig tijd voorbij voor er weer een politieke kwestie ontbrandde. Een lont in het kruitvat was Oud en Nieuw 2009-10 toen Guusje ter Horst (pvda) minister van Binnenlandse Zaken was, in het laatste kabinet-Balkenende. Een ruwe schatting op nieuwjaarsdag luidde: tientallen uitgebrande auto’s, honderden arrestaties, drie zwaargewonden en een agent die een half jaar lang arbeidsongeschikt was verklaard. ‘Het is toch beter verlopen dan het jaar ervoor’, zei een korpschef. Minister Ter Horst had een heel andere conclusie gehoord van een andere korpschef, naar aanleiding van de heftige oudejaarsrellen in Culemborg, waar agenten door rivaliserende groepen jongeren werden bekogeld met flessen en stenen. Daarop zou ze met het van haar bekende volume hebben uitgeroepen: ‘Dit kán toch helemaal niet!’ Ineens was er een collectief ontwaken en zei men plotseling allemaal: ‘We moeten onze meters bijstellen!’ Die zijn toen bijgesteld, eerst door de politiek, daarna door het OM en de rechters. Er kwam snelrecht, en toen supersnelrecht. Raddraaiers tijdens oudjaar stonden op 2 of 3 januari al voor de rechter.
Guusje ter Horst staat dit verhaal nu zelf niet meer zo helder voor de geest. Wel dat haar kabinet-Balkenende IV zich niet zo intens bezighield met de rechtsstatelijkheid, maar vooral met praktische kwesties. Zoals met de Voetbalwet en een huisverbod bij huiselijk geweld. Of met de bestuurlijke boete die een strafproces overbodig zou maken, reden waarom haar collega van Justitie Ernst Hirsch Ballin (cda) er tegen was. ‘Ik was vóór de bestuurlijke boete. Het is toch onzin dat als je een vuilnisbak had omgetrapt daar een rechter aan te pas moest komen? Juristen zijn altijd tegen. Ik zei: “Veiligheid boven privacy.”’
Terwijl haar partij direct ‘preventie!’ riep als de vvd ‘repressie!’ riep, was zij, net als haar voorganger Johan Remkes (vvd), sterk voor verruiming van de voorlopige hechtenis. ‘Het is toch krankzinnig dat de slachtoffers de daders de volgende dag al weer kunnen tegenkomen!’ Hierbij had zij overigens vooral de vrouwen op het oog, als slachtoffers van huiselijk geweld. Zij wilde huis- en straatverboden, wat de bevoegdheid van de burgemeesters is. Die dat veelal niet aandurfden. ‘Veel burgemeesters hebben een ruggengraat van stopverf.’
Vooral d66 beschuldigde Ter Horst ervan dat ze lid was van een ‘betuttelkabinet’ en dat zij – net als coalitiegenoot ChristenUnie – van de burgemeester een soort sheriff wilde maken, met ook opvoedkundige taken. ‘Zij wilde dat de burgemeester minderjarige kinderen een oorvijg zou geven als die ’s avonds laat alleen op straat zouden spelen, en een boete uitdelen aan de ouders!’ roept d66-Senator Hans Engels nu nog misprijzend uit.
Small def 17 05 10 emo straf iii 1
Critici van het huidige repressieve beleid formuleren menig bezwaar tegen het gebruik van begrippen als ‘ernstig geschokte rechtsorde’ en tegen die nieuwe wetsterm ‘maatschappelijke onrust’. Waarom? Omdat ze van rubber zijn, en telkens anders worden ingevuld, naar aanleiding van andere plotseling als héél erg beschouwde incidenten. Met haastige en slechte wet- en regelgeving tot gevolg. Niettemin zijn er ontwikkelingen in de samenleving die bijna unisono als wezenlijk goed of wezenlijk slecht worden beschouwd. Er zijn er maar weinigen die tegenspreken dat het tijd werd dat slachtoffers en nabestaanden een belangrijker stem krijgen in het strafproces. En de vraag blijft of een maatschappelijke ontwikkeling, hoe klein deze ook (nog) is, zoals het belagen van hulpverleners, niet direct om principiële antwoorden vraagt.
‘Guusje ter Horst wilde dat de burgemeester kinderen een oorvijg zou geven als die ’s avonds laat op straat zouden spelen’
Hoe zeer d66 ook gelijk kan hebben dat het maar zeer weinig voorkomt, het aanvallen van hulpverleners is een grensoverschrijding die niet kan worden geaccepteerd, zo werd de brede consensus. Waarom het als zo extra schokkend wordt gezien als een hulpverlener wordt aangevallen? Omdat deze, in de redenering van rechtsgeleerde Dorien Pessers, een barmhartige Samaritaan is. ‘Het is pre-juridisch. Want hoe verhouden we ons intussen tot elkaar? We handelen juridisch en contractueel. En dat is de grote makke van onze samenleving, dat alle verhoudingen contractueel zijn, tussen leerlingen en docenten, tussen patiënten en huisartsen, enzovoort. Dit zijn je rechten, en dit zijn je plichten. En daarbuiten hebben we helemaal geen boodschap meer aan elkaar.’
Maar wat doet nou zo’n hulpverlener? Die schiet iemand in nood te hulp en denkt helemaal niet aan zijn contracten. Hij heeft zelfs geen contract met die persoon in nood. Hij handelt als een barmhartige Samaritaan die moet doen wat er op dat moment gedaan moet worden, in overeenstemming met zijn kunde, kennis, inlevingsvermogen, maar vooral met zijn warme hart. Men kan tegenwerpen dat het in zijn arbeidsovereenkomst staat dat hij moet helpen, maar dat wuift Pessers weg. Een arbeidsovereenkomst bestaat uit veel ongeschreven plichten. ‘Het gaat om de duty of care. Die omvat heel erg veel. Daarom heeft Freud ook altijd gesproken over het onmogelijke beroep van hulpverleners. Waarom? Omdat je altijd op een feitencomplex stuit waarvoor niemand heeft voorgeschreven hoe je daar nu mee om moet gaan. Maar we hopen wél dat die mensen ons dan gaan redden. Daar hebben we giga veel vertrouwen in.’
Volgens deze redenering weten we deep down dat het voortbestaan van ons leven, en van onze samenleving, afhankelijk is van wat er buitencontractueel verricht wordt. Het gaat in deze visie om die primaire verantwoordelijkheid voor de ander, omdat we anders als robotten tegenover elkaar komen te staan. ‘Als je hulpverleners gaat aanvallen, dan is dat buiten-juridisch. Want zij gaan verder dan het contract. Dat is de reden dat we zo geschokt zijn, denk ik.’
Maar het is wel van groot belang dat ‘de politiek’ met kennis van zaken oordeelt over de groeiende stroom van wetsvoorstellen om ‘de veiligheid’ verder te verbeteren. En daar ontbreekt het, zeggen de meeste gesprekspartners, tegenwoordig wel vaak aan. Terwijl Teeven bij hen ondanks alles een goede pers krijgt – ‘Hij kende wel zijn dossiers’ – wordt met terugwerkende kracht van zijn baas Opstelten niet veel heel gelaten. Bij debatten werd hij soms gefileerd, vooral in de Eerste Kamer. Als hij weer eens iets niet kon lezen wat op zijn lessenaar lag, zei hij: ‘Ik kom hierop terug. En dan vraag ik mijn ambtenaren om het in blokletters op te schrijven.’ vvd-senator Sybe Schaap zegt: ‘Justitie was niet zijn specialiteit. Je vroeg je soms af in hoeverre de vvd bezig was de pvv-terminologie over te nemen. Terwijl justitie wél de ruggengraat is van de samenleving.’ Deze uitspraak is ook de kern van zijn in 2016 verschenen boek Rechtsstaat in verval.
Wat pvda-politicus Herman Tjeenk Willink als vice-voorzitter van de Raad van State (1997-2012) meermalen in zijn jaarrede ‘incidentalisme’ noemde wordt door velen als een toenemend ernstig euvel gezien van de Tweede Kamer. Er zitten steeds minder bestuurders en juristen in, en slechts twee oud-rechters bijvoorbeeld. De fractie van de ‘partij van de democratische rechtstaat’, d66, telde tot de verkiezingen van 15 maart 2017 geen enkele vakjurist. Het oordeel van d66-senator Hans Engels is daarom hard. ‘Net als in de gemeenteraden is in de Tweede Kamer het K-woord taboe, de K van kwaliteit. De leden worden steeds jonger, zien het als opstapje in hun carrière.’ vvd’er Schaap gebruikt een sterker woord voor de wetgevende kwaliteit van zijn collegae aan de overkant van het Binnenhof: ‘rampzalig’.
De tendens naar een repressievere samenleving en dito wetgeving is zonneklaar. Toch is nuancering op zijn plaats. Daarvoor zijn er te veel parallelle of zelfs tegenstrijdige ontwikkelingen. Zo zegt procureur-generaal Rinus Otte: ‘Over het algemeen vind ik de samenleving vrij stabiel, denk maar terug aan de tijd van veel grotere heisa in de jaren zeventig en tachtig – abortuskliniek Bloemenhoven, krakers, Rara – maar politiek gaat het in dit land wel altijd alle kanten op, dat wel.’ Hij wijst op paradoxale ontwikkelingen als de omgang met verkeersdelicten, een van zijn stokpaardjes.
Na dramatische dodelijke ongevallen in de jaren negentig met een veel te hard rijdende Porsche en een snelheidsduivel op een motor in Zeeland wilde de Tweede Kamer dat dit soort zaken – doodslag – harder vervolgd werden, en wel per direct. De strafmaat ging op voorstel van de pvda van drie naar maximaal negen jaar. Maar de straffen die de rechters oplegden kropen helemáál niet omhoog. Waarom niet? ‘De wetgever snapt keer op keer niet dat het hier om schuldmisdrijven gaat. Dat betekent dat we het niet hebben over opzet, maar over schuld. En dat betekent dat iemand in de kern het gevolg – zwaar letsel of dood – niet heeft gewild. Daarom blijft de taakstraf zo populair.’
Wie ook uiteenlopende ontwikkelingen ziet is de directeur van Reclassering Nederland, Sjef van Gennip. ‘Het is voor het parlement niet sexy om nu te zeggen dat harder straffen weinig effect sorteert. Dat leidt tot de paradoxale benadering dat je enerzijds uitspraken in de media ziet van politici en wetgevers om de wetgeving harder te maken. Maar je ziet tegelijkertijd dat men er ook van overtuigd is dat celstraf weinig effect heeft. Dus wordt er een Wet Bijzondere Voorwaarden aangenomen die als kern heeft om de korte gevangenisstraf juist terug te dringen.’ Als hij dit aan politici voorlegt, luidt vaak het antwoord: ‘Sjef, je hebt helemaal gelijk als je het over het positieve effect van taakstraffen hebt. Maar je denkt toch niet dat ik dit aan mijn electoraat kan uitleggen?’
Taakstraf is ook het favoriete voorbeeld van juridisch commentator Folkert Jensma als het gaat om slechte wetgeving, dat wil zeggen de afschaffing van de ‘kale taakstraf’ bij zedendelinquenten. ‘Iedere kenner zei, dat gaat niet werken, maar in de Tweede Kamer is het veiligheidsdenken over de volle breedte dominant, dus het hele parlement stemde voor. En inderdaad, de rechter past het sindsdien zo toe dat het geen effect heeft. De rechter legt dan 240 uur werkstraf op, plus één dag cel.’
In januari 2017 onthulde een onderzoek van het Algemeen Dagblad dat rechters in 2015 622 keer een taakstraf in combinatie met één dag celstraf hadden opgelegd, terwijl dat in 2012 slechts 83 keer was geweest. Gevolg: boze Kamervragen. pvv-Kamerlid Lilian Helder beklom direct weer háár stokpaardje: afschaffen al die taakstraffen, afschaffen die reclassering ook.
Maar ja, sinds premier Ruud Lubbers begin jaren tachtig als homo economicus over doelmatigheid begon, beseft bijna iedereen dat taakstraffen veel goedkoper zijn dan celstraffen. Mentaal, praktisch en budgettair nam men in de jaren tachtig afscheid van de jaren zestig en zeventig. Voortaan ging men denken in termen van een ‘doelmatiger strafrecht’ en (later) ‘bruikbare rechtsorde’. Nu spreekt de Raad van de Rechtspraak van ‘maatschappelijk effectieve rechtspraak’. Niet ethiek en theorie maar geld en efficiency zijn dominant geworden.
Klassenjustitie: witteboordencriminaliteit is niet zo erg, met oudjaar een vuurpijl naar de politie richten is dat wel
Soms loopt ‘de politiek’ achter bij de maatschappelijke ontwikkelingen. Zo wilde Den Haag lang niet zien dat de criminaliteit na de jaren zestig drastisch toenam, en ook harder werd. Het gebrek aan gevangenissen leidde eind jaren tachtig zelfs tot het curieuze fenomeen van de ‘wegzendofficier’. Die bepaalde op het politiebureau welke verdachten sowieso weer naar huis mochten, bij gebrek aan plaatsen in het Huis voor Bewaring. Dit leidde tot grote verontwaardiging in de samenleving, en minister Korthals Altes maakte er een einde aan door snel meer gevangenissen te laten bouwen. Praktische factoren als gebrek aan capaciteit en geld staan een eenduidige houding in het strafrecht dus vaak in de weg, naast de altijd langzaam of sneller veranderende opvattingen over wat mag en wat niet (meer) mag.
Soms breekt er totaal onverwacht een enorme rel uit over een nieuwigheid inzake misdaad en veiligheid. Zoals de ‘bolletjesslikkers’ in 2002. Ze illustreren een van die golfbewegingen in het strafrecht waar ingewijden met de meeste verbazing op terugkijken. De lange aanloop naar de paniek was deze: de georganiseerde drugscriminaliteit die vanaf de jaren tachtig Nederland veroverde, en de ‘criminaliteit van het overheidsapparaat’, OM en politie, door zelf te helpen bij de doorgeleiding van grote partijen harddrugs, om de top dogs te kunnen vangen.
Deze irt-affaire zette in de jaren negentig de politiek langdurig op z’n kop. Toen er jaren later steeds meer toeristen uit de Antillen op Schiphol arriveerden met in hun maag een plastic zak met soms wel drie, vier kilo cocaïne brak er dan ook een morele paniek uit: ‘De overheid heeft het wéér niet onder controle!’ De marechaussee op Schiphol kon er namelijk wel tien of twintig aanhouden, alle andere bolletjesslikkers liepen lachend achter hen langs. Internationaal kwam het kabinet-Kok zwaar onder druk te staan. De Duitse minister van Binnenlandse Zaken Otto Schily kwam er speciaal voor naar Den Haag.
Wat te doen met de aangehouden drugskoeriers? In voorlopige hechtenis nemen? Het probleem was dat de gronden daarvoor in het Wetboek van Strafvordering er vaak niet waren (ze hadden bijvoorbeeld wel een vast woonadres, en waren vaak niet eerder met justitie in aanraking gekomen). Dus kon vastzetten vaak alleen als de rechter bepaalde dat er sprake was van ‘een ernstig geschokte rechtsorde’. Die term werd dan ook voortdurend gebezigd. Tot het gerechtshof van Haarlem oordeelde dat onze rechtsorde door die toeristische cocaïnekoeriers helemáál niet geschokt was.
De officier van justitie die toen in het oog van de orkaan opereerde, Henk Wooldrik, noemt de bolletjesslikkers terugblikkend hét bewijs dat de term ‘ernstig geschokte rechtsorde’ verandert als het weer. ‘Onder druk van allerlei politieke belangen moesten er opeens een noodwet, extra opvang, extra personeel enzovoort komen. Heel kostbaar. En het werden er steeds meer. Maar minister Korthals wilde geen opgepakte verdachten naar huis sturen. Dus moest ik ervoor zorgen dat er elders minder mensen werden opgepakt. Een jaar later zag men al in dat men toch wel erg achter de waan van de dag aan had gelopen.’ Toen gaf de minister alsnog opdracht om koeriers met minder dan 2,5 kilo cocaïne in hun maag met een dagvaarding weg te zenden. Dus gisteren zorgde 2,5 kilo drugs voor een geschokte rechtsorde, de volgende dag mocht hij gewoon naar huis. De reactie van boze burgers luidde daarom: ‘Halfzachte polderpolitiek!’
Anno 2017 is er nauwelijks sprake meer van structurele drugsbestrijding. Ja, af en toe is er een symbolische inval in een Brabantse schuur waar wietplantjes staan. De ‘korte klap’ heet dat. En intussen eisen sommige politici, zoals van het cda, een einde aan het ‘gedoogbeleid’ inzake softdrugs, terwijl enkele burgemeesters, vooral in het zuiden, juist legalisatie bepleiten. Zo heeft elk politiek tijdsgewricht zijn eigen dynamiek als het gaat om het strafrecht.
Fraudebestrijding kent ook zo zijn eigen politieke ups and downs. Teeven moest, zegt hij, in de jaren tachtig als ambtenaar bij de Fiscale Opsporingsdienst (Fiod) de blaren op zijn tong praten wilde een Fiod-officier zo’n zaak in gang zetten. Hij kon fraude aan de straatstenen niet kwijt. Dan, medio jaren tachtig, komt ineens de fraude van Slavenburg’s Bank, en van Ajax-spelers die nooit belasting betaalden. Ineens werd fraude een hot item. Dat ebde snel weer weg, tot het Ahold-boekhoudschandaal in 2002 uitbrak. Tien jaar later kwamen de fraudezaken van de Rabobank met de Libor-rente, en van SBM-Offshore. Bij dit soort zaken treft het OM steeds vaker buiten de rechter om een schikking met de verdachte bedrijven en topmensen, iets wat ook in het klein steeds vaker voorkomt, om ‘het apparaat te ontlasten’. Nu krijgt de winkeldief te horen van het OM: ‘Geef ons vijfhonderd euro en je bent er vanaf.’ In het groot gaat dat ook zo. Ahold-baas Cees van der Hoeven kwam er met een boete van dertigduizend euro vanaf, Rabo betaalde driekwart miljard euro om strafrechtelijke vervolging te voorkomen.
Afgezien van de structurele ontwikkelingen richting het Amerikaanse systeem van ‘plea bargaining’ – onderhandelen over eis en sanctie tussen OM en advocaat – zijn deze fraudezaken en de schikkingen ook hierom belangrijk. Al die fraudezaken hebben wel voor forse krantenkoppen gezorgd, maar leidden níet tot grote politieke en publiekelijke opwinding. Terwijl de huurders van Vestia door het smeergeld en die mislukte derivatenhandel van hun Maserati rijdende directeur toch forse huurverhoging voor hun kiezen kregen, werd in geen van deze gevallen door OM of rechter gezegd dat de rechtsorde door dit soort fraude ernstig was geschokt, zoals bij de bolletjesslikkers.
Sindsdien blijft de term ‘ernstig geschokte rechtsorde’ vooral voorbehouden voor zeden- en geweldsdelicten. Je kunt het een vorm van klassenjustitie noemen: witteboordencriminaliteit is niet zo erg, met oudjaar een vuurpijl naar de politie richten en afsteken is dat wel. De reden? Misschien deze: drugscriminaliteit en fraude spelen zich in het verborgene af, daar voelen weinigen zich fysiek onveilig door. Geweldsmisdrijven in de anoniemer en onveiliger gewaande openbare ruimte is een ander verhaal, dat raakt mogelijkerwijs iedereen.
Zo dringt zich de vraag op in hoeverre de als steeds wisselvalliger en slechter beoordeelde wetgeving, de steeds strakkere Richtlijnen en Aanwijzingen van het OM en de steeds heftiger uitslaande ‘publieke opinie’ effecten hebben op degenen die uiteindelijk de oordelen vellen, de rechters. Oud-president van de Hoge Raad Geert Corstens erkent dat het geluid van de ontevreden burger gemakkelijker wordt gehoord, en dat alles sneller gaat. ‘Maar ik geloof niet dat rechters zich daardoor laten beïnvloeden.’ Sommige rechters zeggen iets anders. Zoals Liliane van Rens, rechter bij het tweede Wilders-proces. Zij zei in 2012 op de radio: ‘In de huidige politieke constellatie staan harde aanpak en vrijheidsbeneming voorop; ook rechters hebben zich daarnaar te voegen.’ Want als het misgaat ‘valt iedereen over ons heen’.
Wie in deze ook gelijk heeft, de rechterlijke macht moet in dit dichter en doorniger wordende struikgewas van paradoxale ontwikkelingen zijn eigen koers zien te vinden. Soms volgt men slaafs wat van hogerhand wordt bevolen. Maar soms, en de blijvende populariteit van de taakstraf geeft dat al aan, denkt men, het zal, en probeert men stilletjes om de wetswijzigingen heen te tijgeren.
______________________________________________________________________________________________________________________________________
Henri Beunders is hoogleraar ontwikkelingen in de publieke opinie aan de Erasmus Universiteit. Deze serie is tot stand gekomen mede dankzij Fonds 1877. Deel 1 en 2 uit deze serie leest u hier en hier.
LOEP ME MAAR aub.
zaterdag 1 juli 2017 om 08:52
AD
[Foto:Fred Teeven © ANP]
Fred heeft net te veel krassen
Tobias den Hartog en Jan Hoedeman 01-07-17, 08:09
Van keiharde crimefighter naar ‘besmet’ oud-politicus die te beschadigd is voor een baan bij adviesorgaan Raad van State. De tragiek van VVD’er Fred Teeven is groot.
Premier Mark Rutte zei het nog maar anderhalf jaar geleden: ,,Mensen als Fred heb je echt verschrikkelijk hard nodig om de klootzakken te pakken die proberen de wet te lichten.’’
De realiteit van heden is bitter: diezelfde Teeven (58) heeft z’n handen zo vies gemaakt bij het pakken van ‘de klootzakken’, dat hij voor een baan in politiek Den Haag niet meer in aanmerking komt. Die conclusie zou hij zelf ook getrokken hebben.
Bij het statige adviesorgaan van de Raad van State –dat beoogde wetten toetst en het kabinet adviseert- is hij daarmee niet meer in de race voor een hooggeplaatste baan.
Groene Amsterdammer
[foto:Ivo Opstelten © ANP]
De doodsteek moet een publicatie met de Groene Amsterdammer zijn geweest. Teeven zou hebben gezegd dat hij als staatssecretaris in Rutte-III op de advocatuur bezuinigde ('afknijpen'). Op die manier zouden verdachten vanzelf langer in de cel belanden, suggereerde hij.
Volgens Teeven ging het om een achtergrondgesprek. Maar dat excuus kon een storm van publiciteit in mei niet voorkomen. Advocaten buitelden over elkaar heen om schande te spreken van de ‘verborgen agenda’ die Teeven als bewindsman gehanteerd zou hebben bij de bezuinigingen.
En daarmee lijkt de VVD’er definitief uitgespeeld voor prestigieuze banen.
Selfmade man
Mensen als Fred heb je echt verschrikkelijk hard nodig om de klootzakken te pakken die proberen de wet te lichten
Mark Rutte, premier
De tragiek is groot. De selfmade man van de VVD is definitief van zijn sokkel. De opgaande lijn zette hij met keihard werken in als officier van justitie. Hij vloerde grote criminelen als Mink Kok en Johan ‘De Hakkelaar’ Verhoek. Iedereen wilde met Fred gezien worden. Een keiharde crimefighter, niet bang als letterlijk bedreigd werd door criminelen. Een straatvechter, maar met magistratelijke bagage.
Na een omzwerving bij Leefbaar Nederland pikte de VVD hem dan ook op en plaatste hem hoog op de lijst voor de Tweede Kamer verkiezingen van 2006. Zijn opmars zette hij vanuit de Kamerbankjes voort om in 2010 staatssecretaris te worden op het VVD-prestigedepartement van Veiligheid en Justitie.
Ook dat begon als een succes. Teeven en minister Ivo Opstelten lieten het wetsvoorstellen en plannetjes regenen. De gemene deler: hard, harder, hardst op criminaliteit.
Rugdekking Rutte
[foto:Premier Mark Rutte © Evert-Jan Daniels]
Natuurlijk, Teeven en Opstelten zochten de randen van de rechtsstaat, klaagden strafrechtsdeskundigen en advocaten. Maar tegen de spierballen van de VVD’ers bleek geen kritiek opgewassen. Zeker door de rugdekking van premier Rutte wisten ze binnen het kabinet stevig in het zadel te blijven.
Bijna vijf jaar lang navigeerde Teeven zich ook moeiteloos door debatten in de Tweede Kamer, tot een spook uit het verleden opdook. De omstreden deal die hij ooit hoogstpersoonlijk sloot met crimineel Cees H. –en vooral de afwikkeling ervan met zoekgeraakte bonnetjes- zorgde ervoor dat Teeven en Opstelten moesten aftreden.
Teeven maakte er daarna geen geheim van terug te willen keren. Als minister misschien wel, maar dat geloof had zijn partij al verlaten. De VVD zette hem niet op de kieslijst bij de laatste verkiezingen.
Petitie tegen Teeven
Met pijn in de ogen moesten zijn oude vrienden toezien hoe hij zich vorig jaar liet ontglippen dat hij wel geïnteresseerd was in de vacante burgemeesterspost van Haarlem, zijn geboortestad immers. Die opmerking lokte een complete website uit met een petitie om Teeven te weren. De nasleep van de bonnetjesaffaire etterde toen immers nog na. Te beschadigd, oordeelde men in Haarlem eveneens. De onberispelijke Jos Wienen kreeg de baan.
In de sollicitatieprocedure voor de Raad van State – een bolwerk van keurige, deftige juristen- moet Teeven tot eenzelfde conclusie zijn gekomen.
Mensen die klootzakken pakken die proberen de wet te lichten zijn er vast ook nodig. Maar een beschadigd voormalig politicus die on-rechtsstatelijke uitspraken doet niet. Die kunnen ze juist bij de Raad van State missen als kiespijn.
[Foto:Fred Teeven © ANP]
Fred heeft net te veel krassen
Tobias den Hartog en Jan Hoedeman 01-07-17, 08:09
Van keiharde crimefighter naar ‘besmet’ oud-politicus die te beschadigd is voor een baan bij adviesorgaan Raad van State. De tragiek van VVD’er Fred Teeven is groot.
Premier Mark Rutte zei het nog maar anderhalf jaar geleden: ,,Mensen als Fred heb je echt verschrikkelijk hard nodig om de klootzakken te pakken die proberen de wet te lichten.’’
De realiteit van heden is bitter: diezelfde Teeven (58) heeft z’n handen zo vies gemaakt bij het pakken van ‘de klootzakken’, dat hij voor een baan in politiek Den Haag niet meer in aanmerking komt. Die conclusie zou hij zelf ook getrokken hebben.
Bij het statige adviesorgaan van de Raad van State –dat beoogde wetten toetst en het kabinet adviseert- is hij daarmee niet meer in de race voor een hooggeplaatste baan.
Groene Amsterdammer
[foto:Ivo Opstelten © ANP]
De doodsteek moet een publicatie met de Groene Amsterdammer zijn geweest. Teeven zou hebben gezegd dat hij als staatssecretaris in Rutte-III op de advocatuur bezuinigde ('afknijpen'). Op die manier zouden verdachten vanzelf langer in de cel belanden, suggereerde hij.
Volgens Teeven ging het om een achtergrondgesprek. Maar dat excuus kon een storm van publiciteit in mei niet voorkomen. Advocaten buitelden over elkaar heen om schande te spreken van de ‘verborgen agenda’ die Teeven als bewindsman gehanteerd zou hebben bij de bezuinigingen.
En daarmee lijkt de VVD’er definitief uitgespeeld voor prestigieuze banen.
Selfmade man
Mensen als Fred heb je echt verschrikkelijk hard nodig om de klootzakken te pakken die proberen de wet te lichten
Mark Rutte, premier
De tragiek is groot. De selfmade man van de VVD is definitief van zijn sokkel. De opgaande lijn zette hij met keihard werken in als officier van justitie. Hij vloerde grote criminelen als Mink Kok en Johan ‘De Hakkelaar’ Verhoek. Iedereen wilde met Fred gezien worden. Een keiharde crimefighter, niet bang als letterlijk bedreigd werd door criminelen. Een straatvechter, maar met magistratelijke bagage.
Na een omzwerving bij Leefbaar Nederland pikte de VVD hem dan ook op en plaatste hem hoog op de lijst voor de Tweede Kamer verkiezingen van 2006. Zijn opmars zette hij vanuit de Kamerbankjes voort om in 2010 staatssecretaris te worden op het VVD-prestigedepartement van Veiligheid en Justitie.
Ook dat begon als een succes. Teeven en minister Ivo Opstelten lieten het wetsvoorstellen en plannetjes regenen. De gemene deler: hard, harder, hardst op criminaliteit.
Rugdekking Rutte
[foto:Premier Mark Rutte © Evert-Jan Daniels]
Natuurlijk, Teeven en Opstelten zochten de randen van de rechtsstaat, klaagden strafrechtsdeskundigen en advocaten. Maar tegen de spierballen van de VVD’ers bleek geen kritiek opgewassen. Zeker door de rugdekking van premier Rutte wisten ze binnen het kabinet stevig in het zadel te blijven.
Bijna vijf jaar lang navigeerde Teeven zich ook moeiteloos door debatten in de Tweede Kamer, tot een spook uit het verleden opdook. De omstreden deal die hij ooit hoogstpersoonlijk sloot met crimineel Cees H. –en vooral de afwikkeling ervan met zoekgeraakte bonnetjes- zorgde ervoor dat Teeven en Opstelten moesten aftreden.
Teeven maakte er daarna geen geheim van terug te willen keren. Als minister misschien wel, maar dat geloof had zijn partij al verlaten. De VVD zette hem niet op de kieslijst bij de laatste verkiezingen.
Petitie tegen Teeven
Met pijn in de ogen moesten zijn oude vrienden toezien hoe hij zich vorig jaar liet ontglippen dat hij wel geïnteresseerd was in de vacante burgemeesterspost van Haarlem, zijn geboortestad immers. Die opmerking lokte een complete website uit met een petitie om Teeven te weren. De nasleep van de bonnetjesaffaire etterde toen immers nog na. Te beschadigd, oordeelde men in Haarlem eveneens. De onberispelijke Jos Wienen kreeg de baan.
In de sollicitatieprocedure voor de Raad van State – een bolwerk van keurige, deftige juristen- moet Teeven tot eenzelfde conclusie zijn gekomen.
Mensen die klootzakken pakken die proberen de wet te lichten zijn er vast ook nodig. Maar een beschadigd voormalig politicus die on-rechtsstatelijke uitspraken doet niet. Die kunnen ze juist bij de Raad van State missen als kiespijn.
LOEP ME MAAR aub.
zaterdag 30 december 2017 om 11:02
Wel eerlijk.
ANP 2 uur geleden
Ongeluk Teeven kwam door appen en rijden
© Copyright ANP 2017 Ongeluk Teeven kwam door appen en rijden
AMSTERDAM (ANP) - Fred Teeven veroorzaakte in 2015 een ernstig verkeersongeluk door zijn telefoon te gebruiken achter het stuur. ,,Ik zat te appen, lette even niet op en botste op mijn voorganger", zegt de voormalig staatssecretaris van Justitie zaterdag in een interview met De Telegraaf.
De eerste beelden van Teeven als buschauffeur (via De Telegraaf):
https://youtu.be/yoZHr86DRNQ
Na een hersenoperatie en maandenlange revalidatie liep de omstreden ex-politicus deze zomer een positie bij de Raad van State mis, waarop hij ging werken als buschauffeur. Daarnaast heeft hij met een compagnon een eigen bedrijf in internetveiligheid opgericht. VVD'er Teeven zegt geen terugkeer in de politiek te overwegen. Wel gaat hij in 2018 weer ,,opnieuw om de tafel" met het Openbaar Ministerie over een eventuele terugkeer.
Teeven werd buschauffeur in 2017. Maar wat gebeurde er nog meer?
ANP 2 uur geleden
Ongeluk Teeven kwam door appen en rijden
© Copyright ANP 2017 Ongeluk Teeven kwam door appen en rijden
AMSTERDAM (ANP) - Fred Teeven veroorzaakte in 2015 een ernstig verkeersongeluk door zijn telefoon te gebruiken achter het stuur. ,,Ik zat te appen, lette even niet op en botste op mijn voorganger", zegt de voormalig staatssecretaris van Justitie zaterdag in een interview met De Telegraaf.
De eerste beelden van Teeven als buschauffeur (via De Telegraaf):
https://youtu.be/yoZHr86DRNQ
Na een hersenoperatie en maandenlange revalidatie liep de omstreden ex-politicus deze zomer een positie bij de Raad van State mis, waarop hij ging werken als buschauffeur. Daarnaast heeft hij met een compagnon een eigen bedrijf in internetveiligheid opgericht. VVD'er Teeven zegt geen terugkeer in de politiek te overwegen. Wel gaat hij in 2018 weer ,,opnieuw om de tafel" met het Openbaar Ministerie over een eventuele terugkeer.
Teeven werd buschauffeur in 2017. Maar wat gebeurde er nog meer?
LOEP ME MAAR aub.
donderdag 24 oktober 2019 om 08:23
Precies. Maar niet alleen met die bonnetjes
24 okt.2019
NU.
Oud-minister Opstelten: 'Ik maakte cruciale fouten bij bonnetjesaffaire' http://a.msn.com/01/nl-nl/AAJgi8b?ocid=se
24 okt.2019
NU.
Oud-minister Opstelten: 'Ik maakte cruciale fouten bij bonnetjesaffaire' http://a.msn.com/01/nl-nl/AAJgi8b?ocid=se
LOEP ME MAAR aub.
