Actueel
alle pijlers
Orgaandonatie; waarom wel/ niet?
vrijdag 11 mei 2007 om 11:01
Naar aanleiding van een artikel op nu.nl
waarin staat dat een kwart van de Nederlanders geen orgaandonor wil zijn vraag ik me vooral af waarom mensen dat niet willen.
Persoonlijk heb ik er nog geen drie seconden over na hoeven te denken en ik heb zondermeer dat ding ingevuld. Ze mogen alles van me hebben als ik het toch niet meer nodig heb.
Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen!
waarin staat dat een kwart van de Nederlanders geen orgaandonor wil zijn vraag ik me vooral af waarom mensen dat niet willen.
Persoonlijk heb ik er nog geen drie seconden over na hoeven te denken en ik heb zondermeer dat ding ingevuld. Ze mogen alles van me hebben als ik het toch niet meer nodig heb.
Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen!
maandag 21 mei 2007 om 07:31
Maar afgezien van de lichamelijke zaken die anders zijn zoals Roosvrouw al zei, je komt toch met een blanco geest/ziel op de wereld. Tegen de tijd dat je de aarde weer verlaat heb je een hele boel bagage dus je kunt nooit gaan zoals je gekomen bent. Dit is dus niet lullig bedoelt hoor.
Overigens hoop ik dat de scheldwoorden verder achterwege kunnen blijven. Het is niet nodig en het haalt het niveau van het topic meteen een stuk naar beneden. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn maar om dan zo te reageren, nee niet erg volwassen.
De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.
maandag 21 mei 2007 om 07:55
Fash, ook ik schrik een beetje van je verhaal over de kleine prins. En net als Roosv. hoop ik dat het een storm in een glas water mag zijn.
Ik weet niet of je weet waarom mijn verhaal afgelopen is zoals het gelopen is. De donatie an sich, zeker de tweede is prima verlopen. Het hád dus allemaal een succes kunnen zijn, de kans op leven was er geweest....als....
Ja als, als er in het begin direct naar mijn man en mij geluisterd was en er geen kostbare weken voorbij waren gegaan aan compleet onzin onderzoek. In die weken is zoons lichaam sterk vergiftigd geraakt door de verslechterende lever.
Met eigen ogen heb ik de successen gezien. Een jongen en meisje bij wie het wel gelukt is, die het ziekenhuis mochten verlaten.
Natuurlijk ben ik niet de enige die iemand moet missen bij wie het om de een of andere reden niet gelukt is. Maar er zijn er die nog jaren een prettige verlenging van hun leven hebben gekregen, ondanks de medicatie die je moet gebruiken om afstoting tegen te gaan.
Echt, ik hoop voor jou en kleine prins dat dit voor jullie alleen maar een dreiging is en de lucht snel weer opklaart. Dat het jullie deur voorbij zal gaan.*;
Bedankt dat je me sterkte wenst voor vandaag. Dat doet me goed en laat me door mijn tranen heen toch nog glimlachen.
Ik weet niet of je weet waarom mijn verhaal afgelopen is zoals het gelopen is. De donatie an sich, zeker de tweede is prima verlopen. Het hád dus allemaal een succes kunnen zijn, de kans op leven was er geweest....als....
Ja als, als er in het begin direct naar mijn man en mij geluisterd was en er geen kostbare weken voorbij waren gegaan aan compleet onzin onderzoek. In die weken is zoons lichaam sterk vergiftigd geraakt door de verslechterende lever.
Met eigen ogen heb ik de successen gezien. Een jongen en meisje bij wie het wel gelukt is, die het ziekenhuis mochten verlaten.
Natuurlijk ben ik niet de enige die iemand moet missen bij wie het om de een of andere reden niet gelukt is. Maar er zijn er die nog jaren een prettige verlenging van hun leven hebben gekregen, ondanks de medicatie die je moet gebruiken om afstoting tegen te gaan.
Echt, ik hoop voor jou en kleine prins dat dit voor jullie alleen maar een dreiging is en de lucht snel weer opklaart. Dat het jullie deur voorbij zal gaan.*;
Bedankt dat je me sterkte wenst voor vandaag. Dat doet me goed en laat me door mijn tranen heen toch nog glimlachen.
maandag 21 mei 2007 om 09:26
Ik moet even kwijt dat ik het een erg interessante discussie vind! Ik had niet gedacht dat er zoveel redenen zouden zijn om het "niet" te doen. Veelal op gevoel gebasseerd, zoals ik ook eigenlijk zonder er over na te denken, dus op gevoel, mijn donorcodicil heb ingevuld. Gewoon omdat voor mijn gevoel, dood, dood is. Erg interessant te lezen dat anderen daar een andere mening (gevoel) bij hebben.
Lolotte, voor jou een extra dankjewel dat je hier je verhaal doet! Ik vind het echt van zeer veel toegevoegde waarde in deze discussie. Heel veel sterkte vandaag ook weer. :R
Trouwens, ik ga vanmiddag weer eens bloed doneren. Ik weet niet meer wie hier zieltjes daarvoor kwam winnen, maar ik ga het maar weer eens doen!
Lolotte, voor jou een extra dankjewel dat je hier je verhaal doet! Ik vind het echt van zeer veel toegevoegde waarde in deze discussie. Heel veel sterkte vandaag ook weer. :R
Trouwens, ik ga vanmiddag weer eens bloed doneren. Ik weet niet meer wie hier zieltjes daarvoor kwam winnen, maar ik ga het maar weer eens doen!
maandag 21 mei 2007 om 14:22
Lolotte, veel sterkte vandaag. (En trouwens niet alleen vandaag, want het is morgen natuurlijk echt niet minder klote)
FV, wat ik me nou afvraag (en dan niet met hoon of dedain, maar "gewoon" met verbazing): je weet uit eigen ervaring hoe het is om je moeder te verliezen. Wil je dat je kind aandoen als je dat ook maar enigszins kunt voorkomen of in elk geval uitstellen tot hij zelf ruimschoots volwassen is en het beter kan bevatten? (En zelfs dan is het nog moeilijk zat, zoals je zelf weet.)
Voor het overige verwoordt Roosvrouw mijn beoogde reactie al uitstekend, dus sluit me daar maar bij aan.
En uiteraard ook voor jou en je zoon sterkte gewenst!
(ben met terugwerkende kracht erg blij dat mijn zoon dit weekend 'slechts' gewoon koortsig was en dat de remedie enkel tot gevolg heeft gehad dat ik nu omval van de slaap...)
FV, wat ik me nou afvraag (en dan niet met hoon of dedain, maar "gewoon" met verbazing): je weet uit eigen ervaring hoe het is om je moeder te verliezen. Wil je dat je kind aandoen als je dat ook maar enigszins kunt voorkomen of in elk geval uitstellen tot hij zelf ruimschoots volwassen is en het beter kan bevatten? (En zelfs dan is het nog moeilijk zat, zoals je zelf weet.)
Voor het overige verwoordt Roosvrouw mijn beoogde reactie al uitstekend, dus sluit me daar maar bij aan.
En uiteraard ook voor jou en je zoon sterkte gewenst!
(ben met terugwerkende kracht erg blij dat mijn zoon dit weekend 'slechts' gewoon koortsig was en dat de remedie enkel tot gevolg heeft gehad dat ik nu omval van de slaap...)
maandag 21 mei 2007 om 16:05
Dhelia ( wij kennen elkaar begrijp ik? Geen idee wat je oude nick was namelijk),
Roosvrouw zei ook terecht dat je pas weet hoe je gaat reageren als je daadwerkelijk in die situatie bent. Natuurlijk is het mogelijk dat ik in de situatie anders zou reageren dan ik nu denk. De kans lijkt me klein overigens, maar natuurlijk zou in het geval van ernstige ziekte mijn eerste zorg uitgaan naar hoe het met mijn prins zou moeten.
Overigens heeft Roosvrouw gelijk dat ik me in deze kwestie meer focus op organen als hart, longen, lever. Voordat je een dergelijke transplantatie moet ondergaan ben je over het algemeen al heel ernstig ziek, en moet je je in mijn ogen dus sowieso al voorbereiden op het feit dat je je kind nooit zult zien opgroeien en dat hij zijn moeder zal missen. Mijn gut feeling nu is dat ik in theorie dan liever de tijd die me rest spendeer aan hem, dan aan medisch ingrijpen dat een grote kans van mislukken heeft. Ik las hier eerder over iemands moeder die een hoornvlies transplantatie heeft ondergaan en ik weet eerlijk gezegd niet wat voor ziektebeeld daarbij hoort, maar als het slechts blindheid is zou ik in ieder geval niet voor transplantatie kiezen. Hoe erg ik het ook zou vinden om blind te zijn, je gaat er niet dood van.
Dus ja, natuurlijk twijfel ik aan mijn gevoel omdat ik nog lang niet dood wil gaan, maar aan de andere kant zijn de kwalen waarbij je een transplantatie nodig hebt waaraan je dood kunt gaan over het algemeen van het kaliber dat wanneer je ze hebt, de kans groot is dat je met transplantatie ook doodgaat of in ieder geval ernstig ziek bent. en quite frankly hoop ik voor mijn zoon en voor mijzelf dat ik net als mijn moeder doodga zonder langdurig ziek te zijn. Hoe erg het ook is dat mijn moeder dood is, het feit dat ze niet ziek was ( of liever: leek) en ik haar nooit ziek gekend heb is tegenwoordig een grote troost.
Roosvrouw zei ook terecht dat je pas weet hoe je gaat reageren als je daadwerkelijk in die situatie bent. Natuurlijk is het mogelijk dat ik in de situatie anders zou reageren dan ik nu denk. De kans lijkt me klein overigens, maar natuurlijk zou in het geval van ernstige ziekte mijn eerste zorg uitgaan naar hoe het met mijn prins zou moeten.
Overigens heeft Roosvrouw gelijk dat ik me in deze kwestie meer focus op organen als hart, longen, lever. Voordat je een dergelijke transplantatie moet ondergaan ben je over het algemeen al heel ernstig ziek, en moet je je in mijn ogen dus sowieso al voorbereiden op het feit dat je je kind nooit zult zien opgroeien en dat hij zijn moeder zal missen. Mijn gut feeling nu is dat ik in theorie dan liever de tijd die me rest spendeer aan hem, dan aan medisch ingrijpen dat een grote kans van mislukken heeft. Ik las hier eerder over iemands moeder die een hoornvlies transplantatie heeft ondergaan en ik weet eerlijk gezegd niet wat voor ziektebeeld daarbij hoort, maar als het slechts blindheid is zou ik in ieder geval niet voor transplantatie kiezen. Hoe erg ik het ook zou vinden om blind te zijn, je gaat er niet dood van.
Dus ja, natuurlijk twijfel ik aan mijn gevoel omdat ik nog lang niet dood wil gaan, maar aan de andere kant zijn de kwalen waarbij je een transplantatie nodig hebt waaraan je dood kunt gaan over het algemeen van het kaliber dat wanneer je ze hebt, de kans groot is dat je met transplantatie ook doodgaat of in ieder geval ernstig ziek bent. en quite frankly hoop ik voor mijn zoon en voor mijzelf dat ik net als mijn moeder doodga zonder langdurig ziek te zijn. Hoe erg het ook is dat mijn moeder dood is, het feit dat ze niet ziek was ( of liever: leek) en ik haar nooit ziek gekend heb is tegenwoordig een grote troost.
Am Yisrael Chai!
maandag 21 mei 2007 om 16:13
Ik geloof ook niet dat je met een blanco ziel op aarde komt
. En vwb hetgeen Roosvrouw in haar reactie over blindedarmen enzo zei: ik geloof dat er niets mis is met medisch ingrijpen, ik geloof alleen dat daar een grens aan zit. Transplantaties van het ene menselijk lichaam in het andere en zelfs van het ene dierlijke lichaam in een ander menselijk lichaam zijn voor mij over de grens van wat goed is.
Am Yisrael Chai!
maandag 21 mei 2007 om 16:23
Oh, nog een kleine aanvulling: er zijn een heleboel geloofsstromingen waarbij alle medisch ingrijpen afgewezen wordt en bijvoorbeeld ook mensen die zelfs vinden dat je met tatoeages niet begraven zou mogen worden. Zo ver ga ik dus zelf niet, ik heb weliswaar zelf geen tatoeages omdat ik daar zelf ook een gevoelsmatige weerstand tegen heb, maar zou ik ze hebben dan hoefden ze er van mij niet afgesneden te worden als ik begraven word ( dat gebeurt namelijk bij sommige geloven). Inentingen, operaties, medicijnen en dergelijke heb ik verder niets tegen, het gaat mij puur om het overbrengen van iets wat een ander levend wezen met een ziel heeft toebehoord waarvan ik denk "dat kan nooit de bedoeling zijn".
Am Yisrael Chai!
maandag 21 mei 2007 om 17:12
Nu begin je me kwijt te raken, FV.
De heftige transplantaties vind je niets. Dan is iemand zich al aan het voorbereiden op de dood. De "simpele" transplantaties zou je ook afslaan, want "je gaat er niet dood aan". Ik zou dan de conclusie kunnen trekken dat je een tranplantatie nooit een optie vind.
Een ander voorbeeld; beenmergtransplantatie bij leukemie. De overlevingscijfers daarvan zijn ronduit goed te noemen. Het is een heftig traject, er kunnen restverschijnselen blijven door chemo of bestraling, maar de levenskwaliteit na een geslaagde transplantatie is goed te noemen.
Of om terug te komen op die hoornvliezen. Je wordt "maar" blind, dat is voor jou acceptabel. OK, prachtig. Maar er hangt meer vanaf dan alleen FV natuurlijk. Je weet, ik zal de laatste zijn die zou beweren dat een opvoeding als blinde ouder ongehoord of minderwaardig zou zijn. Anderzijds maakt blind zijn een kind opvoeden wel lastiger op praktisch gebied. Zeker als alleenstaande is dat een opgave. Nu ben ik zelf van het type "jammer dan voor pa/ma, get over it", maar er telt meer dan -in dit geval- de mama. De kleine prins is er ook nog. Zou je die hoornvliezen niet aannemen om hém? Om de dingen die je nu met hem doet die dan moeilijk of onmogelijk zijn? Of vind je ook dan de eventuele kosten de winst niet waard?
Ik heb de uitzondering gevonden! Huid! Een mens kan van vandaag op morgen ernstig verbrand raken. Daarbij was geen tijd om te wennen aan het aflopende leven. Toch is het een kwestie van leven of dood als men donorhuid moet gebruiken. Hoe sta je daar in?
Je ziet het al, het intrigeert me.
Overigens wil het er bij mij niet 1-2-3 in dat orgaantransplantatie zúlke slechte kansen heeft, maar kan natuurlijk net nu weer geen cijfers vinden.
De heftige transplantaties vind je niets. Dan is iemand zich al aan het voorbereiden op de dood. De "simpele" transplantaties zou je ook afslaan, want "je gaat er niet dood aan". Ik zou dan de conclusie kunnen trekken dat je een tranplantatie nooit een optie vind.
Een ander voorbeeld; beenmergtransplantatie bij leukemie. De overlevingscijfers daarvan zijn ronduit goed te noemen. Het is een heftig traject, er kunnen restverschijnselen blijven door chemo of bestraling, maar de levenskwaliteit na een geslaagde transplantatie is goed te noemen.
Of om terug te komen op die hoornvliezen. Je wordt "maar" blind, dat is voor jou acceptabel. OK, prachtig. Maar er hangt meer vanaf dan alleen FV natuurlijk. Je weet, ik zal de laatste zijn die zou beweren dat een opvoeding als blinde ouder ongehoord of minderwaardig zou zijn. Anderzijds maakt blind zijn een kind opvoeden wel lastiger op praktisch gebied. Zeker als alleenstaande is dat een opgave. Nu ben ik zelf van het type "jammer dan voor pa/ma, get over it", maar er telt meer dan -in dit geval- de mama. De kleine prins is er ook nog. Zou je die hoornvliezen niet aannemen om hém? Om de dingen die je nu met hem doet die dan moeilijk of onmogelijk zijn? Of vind je ook dan de eventuele kosten de winst niet waard?
Ik heb de uitzondering gevonden! Huid! Een mens kan van vandaag op morgen ernstig verbrand raken. Daarbij was geen tijd om te wennen aan het aflopende leven. Toch is het een kwestie van leven of dood als men donorhuid moet gebruiken. Hoe sta je daar in?
Je ziet het al, het intrigeert me.
Overigens wil het er bij mij niet 1-2-3 in dat orgaantransplantatie zúlke slechte kansen heeft, maar kan natuurlijk net nu weer geen cijfers vinden.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 21 mei 2007 om 17:15
Hier haak ik toch nog even in. Want er blijft bij mij 1 vraag staan;
hoe zie je dit m.b.t. het hele "sterven in een compleet lijf zoals ik geboren ben, wil ik mijn ziel goed doen belanden". Wat als je om wat voor reden dan ook een lichaamsdeel zou moeten missen. Hoe sta je daar in? Kun je dat dan wel verklaren (en waarom kan de ziel dat wel hebben, maar missen van een orgaan na dood niet?), of zou je dan ook de overtuiging hebben dat jouw ziel niet optimaal overgaat/terecht komt?
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 21 mei 2007 om 17:50
Jemig Roosvrouw, wat een lastige vragen stel je
. Maar ik kom in deze terug op wat ik als eerste zei: ik wil niet ontvangen, en als gevolg daarvan niet geven. Een arm kwijtraken zie ik dus als mijn lot als het ware, dat is een betje een vreemde uitdrukking maar ik weet zo gauw geen betere. Mijn organen afstaan zodat ze in een ander lichaam van een ander mens geplant kunnen worden is iets heeeeeeeeel anders, dat zie je hopelijk toch wel? Ik wil niet sterven of begraven worden met onderdelen die een ander mens of dier toebehoorden. Als gevolg daarvan is het dus voor mezelf onverkoopbaar dat ik gestorven ben maar mijn onderdelen in een ander mens voortleven. Snap je het wezenlijke verschil, of kan ik het echt zo slecht onder woorden brengen als ik denk?
Als ik dood ben, is alles van mij dood. Misschien is dat wel het wezenlijke element voor mij. Ik wil niet half dood zijn, of driekwart dood, of mijn hele lichaam dood alleen mijn longen niet.
Ik geloof ( en zo ben ik ook opgevoed, het hele surinaamse culturele gebeuren omtrent doodgaan is daarop gebaseerd, gisteren was ik toevallig bij familie en riepen een aantal tantes "surinamers kunnen niet doneren want anders kunnen we niet begraven worden") dat mijn ziel afscheid moet nemen van mijn lichaam. Dat mijn ziel pas kan rusten als mijn lichaam met respect behandeld is en met respect te ruste is gelegd. Wij mogen geen tranen op een dood lichaam laten vallen omdat we geloven dat de ziel het verdriet dan meeneemt, wij mogen geen schoenen aan in onze kist omdat we geloven dat we net zo naakt terug moeten gaan als we gekomen zijn. Dat we wel kleren aanmogen is omdat we op aarde schaamte kennen en ons lichaam dus beschermd moet worden tegen "onteren", de blote voeten zijn een symbool voor de naaktheid, zeg maar. En zo zijn er een heleboel regels waarvan ik geloof dat die ervoor zullen zorgen dat ik uiteindelijk in vrede zal rusten.
Zonder mijn hart, of mijn longen of wat dan ook begraven worden omdat die ergens anders door moeten leven is dus voor mij gewoon geen optie, net zoals het geen optie is om met dat van een ander begraven te worden. Want als tranen van mijn dierbaren al niet meemogen, hoe kan ik dan met iemand anders hart gaan?
Ik weet het, het klinkt voor anderen als abracadabra en als complete onzin waarschijnlijk, maar ik wil graag daarheen waar mijn moeder en mijn andere naasten hopelijk ook zijn. En dat andere mensen daar niet in geloven is hun goed recht, maar ik geloof het nu eenmaal wel.
Am Yisrael Chai!
maandag 21 mei 2007 om 17:56
maandag 21 mei 2007 om 18:00
FashionVictim:"Als ik dood ben, is alles van mij dood. Misschien is dat wel het wezenlijke element voor mij. Ik wil niet half dood zijn, of driekwart dood, of mijn hele lichaam dood alleen mijn longen niet. "Dat vind ik mooi verwoord en ook een goede reden om geen donor te willen zijn.Het is ook wel een raar idee eigenlijk, dat je zelf dood bent, maar dat sommige onderdelen niet zijn doodgegaan (want hersendood, bloed circuleerde nog) en zelfs nog voortleven.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 21 mei 2007 om 18:04
Ik bedenk me nu dat het wellicht wel zo kan zijn dat de bijbelse passages waarnaar men refereert als men zegt dat je "compleet begraven" moet worden dus misschien wel niet betekenen dat je met al je onderdelen je kist in moet, maar dat je "compleet gestorven" moet zijn. Dat klinkt ineens veel logischer. Jemig, wat een inzicht ineens . Waar zo'n discussie al niet goed voor is.
. Waar zo'n discussie al niet goed voor is.
Am Yisrael Chai!
maandag 21 mei 2007 om 20:10
Zoals je vast al wel gemerkt heb, heb ik niet dezelfde overtuiging. Het klinkt me ook niet als meest waarschijnlijk, maar dat is heel logisch. We zijn allemaal overtuigd van datgene wat we zelf waarschijnlijk vinden. Het is natuurlijk ook enorm ongrijpbaar en dat is lastig discussiëren. Ik kan er persoonlijk soms verdraaide weinig mee, maar dat maakt het voor mij niet minderwaardig (wat onzin eigenlijk als stempel krijgt). Ik kan er zelfs in mee gaan omdat ik weet dat het voor veel mensen zo voelt en ik ook maar in de wilde weg loop te gokken. Je raakt me dan alleen kwijt bij die -inmiddels beruchte ;)- arm. Dat lijkt mij persoonlijk een grote rampspoed als het wel zo is dat een lichaam in tact moet zijn voor de ziel en/of dat de ziel in elke vezel van het lichaam huist.Jemig Roosvrouw, wat een lastige vragen stel je
Maar ik kom in deze terug op wat ik als eerste zei: ik wil niet ontvangen, en als gevolg daarvan niet geven. Een arm kwijtraken zie ik dus als mijn lot als het ware, dat is een betje een vreemde uitdrukking maar ik weet zo gauw geen betere. Mijn organen afstaan zodat ze in een ander lichaam van een ander mens geplant kunnen worden is iets heeeeeeeeel anders, dat zie je hopelijk toch wel? Ja dát zie ik wel. Maar ik zie het niet alsin zélf ontvangen. Ik snap niet helemaal dat je het als lot kunt zien dat je een arm kwijtraakt (en vaak vervangt d.m.v prothese), maar niet als lot kunt zien dat je een pam 'm beet nier hebt die niet meer functioneert (die verwijderen ze niet meer standaard) en een nieuwe krijgt. Misschien is mijn gevoel daarin wel krom, maar voor mij voelt ook dat als het lot.
Ik wil niet sterven of begraven worden met onderdelen die een ander mens of dier toebehoorden. Als gevolg daarvan is het dus voor mezelf onverkoopbaar dat ik gestorven ben maar mijn onderdelen in een ander mens voortleven. Snap je het wezenlijke verschil, of kan ik het echt zo slecht onder woorden brengen als ik denk? Dat laatste snap ik wel, je wilt het omhulsel compleet houden. Dat snap ik. Daarin klinkt het ook logisch dat je niets wilt ontvangen, want dat schaadt immers datzelfde geheel. Maar wat er voor mij zo niet te bevatten is, is dat je met die overtuiging wél met het verlies van een arm om kunt gaan. Dat je je dan geen zorgen maakt om de ziel, terwijl je ook dan niet met al jouw onderdelen begraven zult worden.
Als ik dood ben, is alles van mij dood. Misschien is dat wel het wezenlijke element voor mij. Ik wil niet half dood zijn, of driekwart dood, of mijn hele lichaam dood alleen mijn longen niet. Vat ik het goed samen als een angst dat jouw ziel nog verder zou dwalen tussen leven en dood als je zou doneren? driekwart dood, maar niet toe aan het "doodse leven" omdat een kwart nog ergens doorgaat in een middelbare zakenman van 44.
Ik geloof ( en zo ben ik ook opgevoed, het hele surinaamse culturele gebeuren omtrent doodgaan is daarop gebaseerd, gisteren was ik toevallig bij familie en riepen een aantal tantes "surinamers kunnen niet doneren want anders kunnen we niet begraven worden") dat mijn ziel afscheid moet nemen van mijn lichaam. Dat mijn ziel pas kan rusten als mijn lichaam met respect behandeld is en met respect te ruste is gelegd.
OK, ook hier kan ik je weer begrijpen. Maar dan kom ik weer vast te zitten op die ontbrekende arm. Hoe zit het met jouw ziel die in de arm zit? Dat stukje ziel heeft ook geen afscheid van het leven kunnen nemen. En wat mij nog verschrikkelijker zou lijken; dan zou je de ziel dus opsplitsen terwijl je zelf nog leeft. (ben zelf overtuigd van een ziel die het lichaam slechts al tempel gebruikt, inwisselbaar als elke gemiddelde tweedehands auto)
Wij mogen geen tranen op een dood lichaam laten vallen omdat we geloven dat de ziel het verdriet dan meeneemt, wij mogen geen schoenen aan in onze kist omdat we geloven dat we net zo naakt terug moeten gaan als we gekomen zijn. Dat we wel kleren aanmogen is omdat we op aarde schaamte kennen en ons lichaam dus beschermd moet worden tegen "onteren", de blote voeten zijn een symbool voor de naaktheid, zeg maar. En zo zijn er een heleboel regels waarvan ik geloof dat die ervoor zullen zorgen dat ik uiteindelijk in vrede zal rusten. Een heel klein beetje van Surinaamse gewoonten heb ik wel meegekregen doordat de moeder van mijn "zusje" Surinaams is en vanuit haar familie ook veel regels, overtuigingen etc. zijn. Maar ik kan dus niets met die kronkel in de redenatie, in mijn ogen dan dus he.
Zonder mijn hart, of mijn longen of wat dan ook begraven worden omdat die ergens anders door moeten leven is dus voor mij gewoon geen optie, net zoals het geen optie is om met dat van een ander begraven te worden. Want als tranen van mijn dierbaren al niet meemogen, hoe kan ik dan met iemand anders hart gaan? Nu ga ik wellicht heel luguber worden, mijn grote excuses als ik iemand kwets. Maar stel; het is iemands gruwelijke lot om door een brand om het leven te komen. Daar komt zoveel hitte bij vrij dat er van het stoffelijk overschot hooguit nog een botdeeltje overblijft. De organen zijn vergaan tot as. En tja, het is natuurlijk onbegonnen werk om tussen al de puinhopen precies elk asdeeltje uit te pluizen en tot in elke vezel al het stoffelijk overschot bij elkaar te krijgen. Dan wordt iemand begraven zonder een gedeelte van het lichaam. Hoe zit het dan met de ziel?
Ik weet het, het klinkt voor anderen als abracadabra en als complete onzin waarschijnlijk, maar ik wil graag daarheen waar mijn moeder en mijn andere naasten hopelijk ook zijn. En dat andere mensen daar niet in geloven is hun goed recht, maar ik geloof het nu eenmaal wel.
Jemig FV, je maakt steeds meer vragen in me los. Hoe denk je over "transplantatie" van jouw eigen lichaamsdelen? Een huidtransplantatie, het gebruiken van een stuk bot uit de bekken voor een beenbreuk, het omtoveren van een stuk darm tot een urineleider, ze kunnen tegenwoordig veel. Kan dat voor jouw gevoel voor de ziel, of verplaats je dan een deel van de ziel naar een ander deel in jouw lichaam en zit ook dat de ziel na het overlijden in de weg?
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 21 mei 2007 om 20:13
Haha, denk ik eens 1 keer "er is zoveel om op in te haken, ik post alvast voor ik iets ga vergeten en lees dan verder", zul je altijd zien dat het antwoord al in de postings erna komen.
Mijn laatste vraag is dus al beantwoord, het verschil zit hem in het "een deel dood zijn versus een deel dat nog leeft". Handig, want dat maakt het voor mij een stuk concreter.
Blijft er maar 1 vraag staan; die beruchte arm, die is dood na een ongeluk of amputatie. Maar jij leeft gelukkig verder. Hoe past dat voor jou in bovenstaande crux?
Mijn laatste vraag is dus al beantwoord, het verschil zit hem in het "een deel dood zijn versus een deel dat nog leeft". Handig, want dat maakt het voor mij een stuk concreter.
Blijft er maar 1 vraag staan; die beruchte arm, die is dood na een ongeluk of amputatie. Maar jij leeft gelukkig verder. Hoe past dat voor jou in bovenstaande crux?
vandaag ga ik van alles kunnen
