Orgaandonatie; waarom wel/ niet?

quote: roosvrouw reageerde



Ehm Fash; begravenisondernemer, ik neem aan dat dit je wel iets zegt?





Natuurlijk zegt dat me iets. Maar bij de begrafenisondernemer moet je echt wel speciaal toestemming vragen om bijvoorbeeld de dingen die Marg beschrijft te mogen doen met de overledene hoor, dat moesten wij in ieder geval wel. En die regelen dat ook heus niet voor je, vergis je niet. Die vereniging doet ongeveer net zulke dingen als die Marg beschrijft en dat doen ze dus inderdaad omdat we tegenwoordig vaak niet meer weten hoe dat allemaal in zijn werk gaat omdat die rituelen verloren zijn gegaan in onze maatschappij. En omdat er inderdaad mensen bestaan die gewoon niemand hebben die "een borreltje over de kist drinkt". Je denkt toch niet dat mevrouw Monuta met al haar collega's bij iemand zonder familie die borrel gaat staan drinken?

quote: fashionvictim reageerde





quote: roosvrouw reageerde



Ehm Fash; begravenisondernemer, ik neem aan dat dit je wel iets zegt?





Natuurlijk zegt dat me iets. Maar bij de begrafenisondernemer moet je echt wel speciaal toestemming vragen om bijvoorbeeld de dingen die Marg beschrijft te mogen doen met de overledene hoor, dat moesten wij in ieder geval wel. En die regelen dat ook heus niet voor je, vergis je niet. Die vereniging doet ongeveer net zulke dingen als die Marg beschrijft en dat doen ze dus inderdaad omdat we tegenwoordig vaak niet meer weten hoe dat allemaal in zijn werk gaat omdat die rituelen verloren zijn gegaan in onze maatschappij. En omdat er inderdaad mensen bestaan die gewoon niemand hebben die "een borreltje over de kist drinkt". Je denkt toch niet dat mevrouw Monuta met al haar collega's bij iemand zonder familie die borrel gaat staan drinken?

Misschien moet je ook verder kijken dan het stereo-type mevrouw Monuta? Er zijn nog altijd ook allerlei begravenis-ondernemers die hun werk met hart en ziel doen. Die dus inderdaad waar gewenst een borreltje met de familie doet. Die waar nodig na een paar maandjes even binnenwipt om te kijken hoe het met iemand gaat. Die in die eerste dagen veel over de vloer komen, en echt niet omdat ze nou een halve dag nodig hebben om uit te leggen hoe men een kaart moet uitzoeken of een krans kan kiezen. En ja, gewoon netjes gedekt binnen de betaalbare begravenisverzekeringen. (wij zijn een Dela-familie, zeg maar )



Maatschappelijke en culturele rituelen kunnen houdvast bieden, wat heel erg prettig en troostend kan zijn. Persoonlijk hecht ik echter meer aan persoonlijke en familierituelen. Die mogen op eerste oog soms ronduit raar of respectloos lijken, maar dat maakt niet dat ze dat per definitie zijn.

Ja Lindy, dat vind ik dus 't mooie. Dat je weet wat er van je verwacht wordt, waar je ook komt.

Ik moet zeggen dat de keer dat ik bij een crematie was in Den Haag, en we toen ik de kleffe cake bijna achter de kiezen had en verder alleen de familie nog maar gecondoleerd had en met niemand gepraat had, vriendelijk doch dringend verzocht werden de zaal weer te verlaten (de volgende rouwgroep moest erin :o), behoorlijk verlangde naar die lange tafels vol mensen en gebraden halve haantjes, verhalen, brood, nog meer verhalen en lekker blijven tot je uitgepraat en 'dik' bent (ken je die ook? soms zeg ik 't hier weleens en dan zeggen mensen 'jij dik? valt wel mee toch!!!' maar ik wil gewoon zeggen dat ik vol zit :D).



Overigens, zou 't in de buurt van Willemstad enzo waar men protestant is ook er zo aan toe gaan, of toch niet?

 Wij zijn hier zo heerlijk eigenwijs dat we van alles een beetje willen (hebberds eigenlijk dus?).

quote: roosvrouw reageerde



Lindy, wat voelt er voor jou zo meer respectvol aan uitstrooien over de Noordzee dan die urnen-bijlmerbajes? Het klinkt heel prachtig, vrij etc. maar de praktijk is minder vrolijk. Er mag slechts op weinig plaatsen uitgestrooid worden en vaak relatief kleine plekken. Dat is nog niet zo erg als we er alleen Oom Piet uitstrooien, maar crematie is populair in Nederland. Met een paar duizend urnen die op dezelfde plek worden uitgestrooid voelt dat voor mij ook niet ideaal.

Dat je dat vraagt, geeft denk ik al aan dat je het echt niet begrijpt, hoe dat gevoelsmatig in elkaar zit; mensen die een zekere waarde hechten aan bepaalde rituelen. Temeer omdat je met allerlei praktische redenaties komt. Dus ja, ik kan het nu wel uit gaan leggen -wat niet zal lukken in een paar zinnen- maar ik heb geen zin om die hele discussie nog eens dunnetjes over te doen. Ik vind het in ieder geval heel onrespectvol om economische dan wel praktische belangen boven gevoelsmatige, in dit geval. Laten we zo zeggen, op zee uit strooien heeft voor mij meer overeenkomsten met het katholieke begraven, waarbij je tot stof wederkeert, dan met het rucksichtslos stápelen van mensen. Inderdaad, alsof het om een lege huls gaat waar je vanaf moet.

quote: roosvrouw reageerde





 Wij zijn hier zo heerlijk eigenwijs dat we van alles een beetje willen (hebberds eigenlijk dus?).

Ja, zo zijn die protestanten he ;)

Oh ik dacht dat je reageerde op mijn vraag hoe mensen met protestants erfgoed uit Brabant daar mee omgaan, of dan het Brabantse het belangrijkste is of het religieuze. Omdat je reageerde met wij dacht ik dat je zelf uit 't land van jij en weetje' kwam :D. Foutje!

Oh ik dacht dat je reageerde op mijn vraag hoe mensen met protestants erfgoed uit Brabant daar mee omgaan, of dan het Brabantse het belangrijkste is of het religieuze. Omdat je reageerde met wij dacht ik dat je zelf uit 't land van jij en weetje' kwam :D. Foutje!

Hoe kom je erbij dat er te weinig plek is om te begraven? Dat is absolute nonsens, dat is ongeveer dezelfde onzinredenatie die de overheid ons probeert voor te houden als het om de woningnood gaat. Misschien moet je dan hier maar eens komen kijken? Voor een toerist lijkt het hier enorm landelijk en wijds. Dat is het ook, lang leve het platteland. :) Maar helaas; te veel beschermd natuurgebied. Binnen de kernen is alles zo volgebouwd (want oh wee, als je op een 2e etage moet wonen........) dat de begraafplekken bepaald niet meer voor het uitzoeken zijn. Dat loopt redelijk los doordat heel veel mensen hier tegenwoordig cremeren en de gemeente nog enorm subsudieert m.b.t. het scheppen van begraafplaatsen, maar het wordt steeds meer richting de grens. De kerken hier (begraafplaatsen zijn hier standaard om de kerk) hebben een vast stukje grond, midden in de dorpen. Diegenen die hier begraven hechten enorm aan het "eeuwig" begraven (groot gelijk overigens), waardoor er ook maar weinig plaatsen "rouleren". Diverse zijn al zo oud dat ze weer een beschermde status hebben. Op dit moment lukt het nog om steeds weer een plekje te vinden, maar ik zie het in mijn levensdagen gebeuren dat je niet meer op het eigen dorp begraven kunt worden. Buiten de gemeente begraven is voor velen alsof je ze in het gezicht spuugt, ze zijn trots op hun gemeente en willen er blijven. Daardoor is buiten de gemeente begraven vaak geen optie die bij de overledene past.



Hoe diep is een land gezakt als je zelfs de kilootjes as al in een galerijflat moet gaan proppen? Als we dat moeten zijn we inderdaad te laag gezonken. Sommigen kiezen er voor, maar moeten lijkt me niet prettig.



India is pas een overbevolkt land, maar zelfs daar laten ze hun rituelen niet afnemen wegens geldgebrek, of dat er iemand eens ziek wordt van al die as n de Ganges.

Roosvrouw,



Ik moet naar bed Dat voorbeeld zou ik moeten volgen. Slaap wel!, dus ik hou het even kort. Jij gaat er in jouw beleving dan wel vanuit dat er uberhaupt een afscheid bij leven mogelijk is. Iemand die na een week dood in huis gevonden wordt, of mijn moeder die binnen 3 uur volledig onverwacht dood bleek te zijn, daar kan je bij leven geen afscheid van nemen en die kan dus ook bij leven zelf geen afscheid nemen. Daar zijn dat soort rituelen ook voor, om de mensen die zelf overvallen werden door de dood ( en ik weet het niet zeker, maar ik denk eerlijk gezegd dat dat er nog steeds meer zijn dan mensen die zich bij leven weken- of maandenlang kunnen voorbereiden op het feit dat ze van hun naasten en hun leven gescheiden gaan worden) ook nog afscheid te laten nemen van alles wat hen dierbaar was.

Zeg, ik val jou toch niet aan? Meid, al wil je zoals je net zelf zei volleyballen met de organen van jouw dierbaren, als dat voor jou goed voelt en je daar vrede mee hebt zeg ik: vooral doen!

Ik geef alleen antwoord op de vragen waarom het voor mij níet goed voelt. Voor mij voelt het goed om mijn naasten te begraven op de manier waarop ik dat gewend ben en waarvan ik geloof dat het goed is.



Al die rituelen hebben namelijk niets te maken met wat je ná de begrafenis doet, ze zijn erop gericht om voor zowel de overledene als voor de nabestaande de overgang van het leven op aarde samen naar een leven zonder elkaar goed te laten verlopen en de rouw enigszins hanteerbaar te maken.



Jij gelooft dat als je dood bent je toch niets meer merkt, ik geloof dat niet. En dáár zit volgens mij het verschil in opvatting. Als je ervan uitgaat dat ook de overledene afscheid moet nemen van het leven, van de naasten, van alles, dan sta je er anders in dan wanneer je denkt dat het een kwestie is van weg is weg.

Het lijkt me zo goed als onmogelijk om te ontkennen dat dat gezonder is dan al die schrijnende verhalen die je in Nederland aan de lopende band hoort waarin gedaan wordt alsof dood iets waar je vooral niet meer bij stil mag staan als de oven uit gaat.

Er mag slechts op weinig plaatsen uitgestrooid worden en vaak relatief kleine plekken.

Protestanten zijn natuurlijk nogal van "het leven is lijden" dus dat in culturen met een hele protestantse achtergrond de dood een andere beleving heeft klinkt me eigenlijk wel logisch in de oren. Waar katholieke en joodse rituelen veel meer uitgaan van het vieren en eren van het leven dat de overledene gehad heeft en rouw ook in het teken staat van afscheid van het aardse bestaan, kan ik me voorstellen dat in een religie waar de dood als ultieme verlossing wordt gezien de rituelen ook anders zijn.

quote: roosvrouw reageerde



Er mag slechts op weinig plaatsen uitgestrooid worden en vaak relatief kleine plekken.

Je mag in beginsel overal uitstrooien, als het maar in de open lucht is en je zonodig toestemming hebt van de eigenaar van de grond. De as van mijn opa is op zijn eigen erf verstrooid.