Actueel
alle pijlers
Oud
zondag 18 juli 2010 om 11:06
Hoe ziet onze toekomst eruit?
In het beste geval blijf je lekker lang zelfstandig wonen met je partner, terwijl je lichamelijk en geestelijk fit blijft (of zo goed als) en je partner ook. Samen genieten van de overvloedige vrije tijd, lekker veel lezen, jullie kleinkinderen schromelijk verwennen (en totaal verpest weer meegeven aan de ouders (soort van: op leuke wijze wreken van de puberteit)). Alles op het gemak uitvoeren: boodschappen doen, 5-gangen-diners bereiden voor jullie vrienden (die dan hopelijk ook nog in het land der levenden zijn), wijntjes drinken (niet teveel, want anders komen er misschien nog ongelukken van en je botten zullen tegen die tijd nogal broos zijn, met alle gevolgen van dien..).
Een paar keer per jaar een leuk uitstapje, misschien één keer of meerdere keren een reis naar het buitenland (als je geen vliegangst hebt.. maar misschien geef je er dan niet meer om, omdat je dan toch al een heel leven achter je hebt, waarna je dat risico wél gewoon durft te nemen).
Kortom: genieten tot het moment dat het spelletje op deze aardbol afgelopen is en je de hemel (of hel) onveilig(er) kunt gaan maken.
In het slechtste geval kom je terecht in zo'n vreselijke zorginstelling. Dat lijkt me in deze tijd al helemaal niets en het wordt steeds grimmiger, zie:
http://www.nu.nl/economie ... gen-veel-in-rekening.html
Voor nu heb ik er zo'n voorstelling van: je ligt met minimaal drie andere personen (afhankelijk van je geïnvesteerde oudedagvoorziening) op een kamer ter grootte van een gemiddelde huiskamer. Om 7.00 uur wordt je gewekt (als je al niet wakker was van het gerochel en andere nare menselijke geluiden van je 'roomies') door een overdreven super-vriendelijke 'zuster' (of broeder), die je verdenkt van het niet helemaal oprecht zijn van haar 'opgewekte gekwetter'. Wat waarschijnlijk terecht is, maar het arme personeelslid doet ook maar haar best om de dag een beetje op te fleuren in deze deprimerende omgeving.
Vervolgens zal de 'zuster' een washandje te hand nemen om je snel doch effectief te scrubben, want douchen kan maar eens per week. Daarna volgt het ontbijt, gezellig aan tafel met je (ochtend)humeurige 'huisgenoten'. Het ochtendprogramma bestaat uit eventuele fysiotherapie of gezellig in de 'huiskamer' televisie kijken: van die soaps waar je niet bij na hoeft te denken, maar dat hoef je in die instelling sowieso al niet. Rondje koffie met een héél droog koekje van de goedkoopste supermarktketen. Tijd uitzitten tot aan de lunch, uitbuiken op bed tijdens het broodnodige middagslaapje (door die wáárdeloze nacht). Vóór de volgende koffie-ronde word je uit bed gehaald en misschien krijg je dan wel bezoek? (Nee, je kinderen en -kleinkinderen hebben het al zo druk, die stakkers.)
Na het uitputtende middagprogramma volgt een (karig) diner en hierna ga je nog (tegen beter weten in) zitten hopen op bezoek, waarna je lamlendig van het vruchteloze wachten en bekijken van je medemensen maar op tijd je bedje op wil gaan zoeken.
De hulp hierbij laat op zich wachten, want: de personeelsbezetting is 's avonds (en 's nachts) minimaal, dus tegen die tijd val je als een blok in slaap om enkele minuten later weer wakker te worden van je protesterende 'kamer-genoten' die eigenlijk nog liever 3 rondjes 'Bingo' hadden gespeeld.
En de nacht verloopt als alle voorgaande.
Als ik tegen die tijd zo'n 'instelling' zou moeten gaan bewonen, spring ik wel van een brug (als ik dan nog weet waar ik er één kan vinden).
Wat denken jullie hiervan?
In het beste geval blijf je lekker lang zelfstandig wonen met je partner, terwijl je lichamelijk en geestelijk fit blijft (of zo goed als) en je partner ook. Samen genieten van de overvloedige vrije tijd, lekker veel lezen, jullie kleinkinderen schromelijk verwennen (en totaal verpest weer meegeven aan de ouders (soort van: op leuke wijze wreken van de puberteit)). Alles op het gemak uitvoeren: boodschappen doen, 5-gangen-diners bereiden voor jullie vrienden (die dan hopelijk ook nog in het land der levenden zijn), wijntjes drinken (niet teveel, want anders komen er misschien nog ongelukken van en je botten zullen tegen die tijd nogal broos zijn, met alle gevolgen van dien..).
Een paar keer per jaar een leuk uitstapje, misschien één keer of meerdere keren een reis naar het buitenland (als je geen vliegangst hebt.. maar misschien geef je er dan niet meer om, omdat je dan toch al een heel leven achter je hebt, waarna je dat risico wél gewoon durft te nemen).
Kortom: genieten tot het moment dat het spelletje op deze aardbol afgelopen is en je de hemel (of hel) onveilig(er) kunt gaan maken.
In het slechtste geval kom je terecht in zo'n vreselijke zorginstelling. Dat lijkt me in deze tijd al helemaal niets en het wordt steeds grimmiger, zie:
http://www.nu.nl/economie ... gen-veel-in-rekening.html
Voor nu heb ik er zo'n voorstelling van: je ligt met minimaal drie andere personen (afhankelijk van je geïnvesteerde oudedagvoorziening) op een kamer ter grootte van een gemiddelde huiskamer. Om 7.00 uur wordt je gewekt (als je al niet wakker was van het gerochel en andere nare menselijke geluiden van je 'roomies') door een overdreven super-vriendelijke 'zuster' (of broeder), die je verdenkt van het niet helemaal oprecht zijn van haar 'opgewekte gekwetter'. Wat waarschijnlijk terecht is, maar het arme personeelslid doet ook maar haar best om de dag een beetje op te fleuren in deze deprimerende omgeving.
Vervolgens zal de 'zuster' een washandje te hand nemen om je snel doch effectief te scrubben, want douchen kan maar eens per week. Daarna volgt het ontbijt, gezellig aan tafel met je (ochtend)humeurige 'huisgenoten'. Het ochtendprogramma bestaat uit eventuele fysiotherapie of gezellig in de 'huiskamer' televisie kijken: van die soaps waar je niet bij na hoeft te denken, maar dat hoef je in die instelling sowieso al niet. Rondje koffie met een héél droog koekje van de goedkoopste supermarktketen. Tijd uitzitten tot aan de lunch, uitbuiken op bed tijdens het broodnodige middagslaapje (door die wáárdeloze nacht). Vóór de volgende koffie-ronde word je uit bed gehaald en misschien krijg je dan wel bezoek? (Nee, je kinderen en -kleinkinderen hebben het al zo druk, die stakkers.)
Na het uitputtende middagprogramma volgt een (karig) diner en hierna ga je nog (tegen beter weten in) zitten hopen op bezoek, waarna je lamlendig van het vruchteloze wachten en bekijken van je medemensen maar op tijd je bedje op wil gaan zoeken.
De hulp hierbij laat op zich wachten, want: de personeelsbezetting is 's avonds (en 's nachts) minimaal, dus tegen die tijd val je als een blok in slaap om enkele minuten later weer wakker te worden van je protesterende 'kamer-genoten' die eigenlijk nog liever 3 rondjes 'Bingo' hadden gespeeld.
En de nacht verloopt als alle voorgaande.
Als ik tegen die tijd zo'n 'instelling' zou moeten gaan bewonen, spring ik wel van een brug (als ik dan nog weet waar ik er één kan vinden).
Wat denken jullie hiervan?
vrijdag 23 juli 2010 om 09:33
Ik herken dat beeld van een verzorgingstehuis niet. Mijn dementerende oma is onlangs verhuisd naar een verzorgingstehuis. Zij heeft zo lang mogelijk zelfstandig gewoond, en toen het niet meer ging had ze binnen een maand een plek in een tehuis. Ze heeft een eigen kamer, die zeker niet heel klein is, met een eigen keukentje en badkamer erbij. Zich wassen kan ze nog zelf, maar ze kan er de hulp bij krijgen die ze wil.
Iedere dag worden er door het tehuis activiteiten georganiseerd, die aangekondigd worden in het maandelijkse krantje en door aankondigingen in de lift. Regelmatig zijn er uitstapjes waar ze zich voor kan opgeven, zoals 's middags naar de bioscoop.
Er zit een mooie tuin om het tehuis met een voliere en ren met konijnen en verschillende vijvers met vissen. Bezoek mag altijd binnenlopen. Er is een fitnesszaal (met zittende ochtendgym iedere morgen), een winkeltje, en wordt gecrea-bea-t en (mode)winkels uit de buurt houden er regelmatig een soort demonstraties.
Het is niet ideaal, liever zou mijn oma nog op zichzelf wonen. Maar ze kon niet meer voor zichzelf zorgen en het werd gevaarlijk. Ze woont nu echt niet in een strafkamp.
Iedere dag worden er door het tehuis activiteiten georganiseerd, die aangekondigd worden in het maandelijkse krantje en door aankondigingen in de lift. Regelmatig zijn er uitstapjes waar ze zich voor kan opgeven, zoals 's middags naar de bioscoop.
Er zit een mooie tuin om het tehuis met een voliere en ren met konijnen en verschillende vijvers met vissen. Bezoek mag altijd binnenlopen. Er is een fitnesszaal (met zittende ochtendgym iedere morgen), een winkeltje, en wordt gecrea-bea-t en (mode)winkels uit de buurt houden er regelmatig een soort demonstraties.
Het is niet ideaal, liever zou mijn oma nog op zichzelf wonen. Maar ze kon niet meer voor zichzelf zorgen en het werd gevaarlijk. Ze woont nu echt niet in een strafkamp.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 24 juli 2010 om 01:40
quote:leveke schreef op 21 juli 2010 @ 21:26:
Ik wil mijn ouders niet in huis en ik wil ook nooit bij de kinderen in huis. Als ik niet meer voor mezelf kan zorgen en afhankelijk ben van anderen om naar het toilet te gaan of gewassen (en geschoren graag ) te worden, hoeft het voor mij niet meer.
Ik heb laatst een docu gezien van een oud vrouwtje dat klaar was met haar leven en niet meer verder wilde leven. Zij kreeg van artsen geen hulp bij zelfdoding. Haar familie wilde haar helpen en haar zoon heeft haar toen een heel kommetje met zware medicijnen gegeven. Zij lag in bed, met het kommetje op haar buik en knabbelde de pillen op alsof het snoepjes waren. Af en toe nipte ze van haar favoriete alcoholisch drankje. En vertelde dat ze blij was dat ze eindelijk kon gaan. Toen alles op was, is haar zoon naar huis gegaan en 's ochtends kreeg hij een telefoontje dat zijn moeder gestorven was...
Ik zou het precies zo doen.Pfffhh neen, dat zou ik nooit van mijn leven doen. In feite ben je dan gewoon een moordenaar en dan nog van je eigen moeder ook.
Ik wil mijn ouders niet in huis en ik wil ook nooit bij de kinderen in huis. Als ik niet meer voor mezelf kan zorgen en afhankelijk ben van anderen om naar het toilet te gaan of gewassen (en geschoren graag ) te worden, hoeft het voor mij niet meer.
Ik heb laatst een docu gezien van een oud vrouwtje dat klaar was met haar leven en niet meer verder wilde leven. Zij kreeg van artsen geen hulp bij zelfdoding. Haar familie wilde haar helpen en haar zoon heeft haar toen een heel kommetje met zware medicijnen gegeven. Zij lag in bed, met het kommetje op haar buik en knabbelde de pillen op alsof het snoepjes waren. Af en toe nipte ze van haar favoriete alcoholisch drankje. En vertelde dat ze blij was dat ze eindelijk kon gaan. Toen alles op was, is haar zoon naar huis gegaan en 's ochtends kreeg hij een telefoontje dat zijn moeder gestorven was...
Ik zou het precies zo doen.Pfffhh neen, dat zou ik nooit van mijn leven doen. In feite ben je dan gewoon een moordenaar en dan nog van je eigen moeder ook.
maandag 26 juli 2010 om 23:09
Triest beeld wat je schetst, maar ach heb zelf 10 jaar op een internaat gezeten, waar wij de eerste jaren op slaapzalen sliepen met 24 meiden, stapelbed, kastje, stapelbed etc. Gezamelijk douchen (2x in de week) vanaf je 12e kon je apart douchen en dan dagelijks mits de douche's niet bezet waren. Vanaf d middelbare school deelde je je kamertje (nadruk op tje) met een leeftijdgenoot. Gelukkig waren er maar drie televisie zenders dus weinig keuze, anders wordt het helemaal lastig kiezen met 24 kinderen en 1 televisie per groep. Zelf je bed verschonen (6 jaar), schoenenpoetsen, corvee doen voor 24 personen met nog twee kinderen. Om de beurt de zaal vegen, tafels dekken. Wij hingen heel de dag aan de kraan, waarom? kregen s'ochtends bij het ontbijt thee, in de pauze op school had je niets! (geen pakje en een koekje of stukje fruit), s'middags werd er warm gegeten zonder drinken, en pas na het uit school komen, kreeg je ranja te drinken, bij de broodmaaltijd s'avonds kreeg je melk. Hoef niet uit te leggen, dat er geen menu keuze was, dat er weinig smaak aan zat, en massaal klaar gemaakt en van te voren opgeschept, daar wordt je niet blij van. Onze vaste uitspraak was dan ook: ach het is warm! Dus zeer waarschijnlijk dat ik die paar jaar verzorgingstehuis wel zal overleven, ben gewend geweest totaal geen privacy te hebben, en geen bezoek, misschien dat mijn kinderen wel regelen dat ik een extra badbeurt krijg, en een extra wandelingetje? Voor de duidelijkheid ik zat daar niet voor straf, was niet moeilijk opvoedbaar. Had de pech dat mijn ouders een binnenvaartschip hadden, en wij dus leerplichtig waren!
Mijn collega heeft een moeder in het bejaardentehuis, hij betaald voor extra douche beurten, wandelingetjes, en zorgt zelf voor extra fruit en lekkere dingetjes, gaat een paar keer per week op bezoek en heeft elke twee weken een gesprekje. Kortom hou vinger aan de pols, kijk goed hoe het er aan toe gaat, en trek je portemonnee open. Genoeg mensen die wel een goed pensioen e.d. hebben geregeld. Als je genoeg geld hebt is goede verzorging mogelijk.
Mij lijkt het wel wat om met gelijkgestemde senioren in een soort zorgboerderij te wonen a la Thomas huis maar dan voor bejaarden!
Mijn collega heeft een moeder in het bejaardentehuis, hij betaald voor extra douche beurten, wandelingetjes, en zorgt zelf voor extra fruit en lekkere dingetjes, gaat een paar keer per week op bezoek en heeft elke twee weken een gesprekje. Kortom hou vinger aan de pols, kijk goed hoe het er aan toe gaat, en trek je portemonnee open. Genoeg mensen die wel een goed pensioen e.d. hebben geregeld. Als je genoeg geld hebt is goede verzorging mogelijk.
Mij lijkt het wel wat om met gelijkgestemde senioren in een soort zorgboerderij te wonen a la Thomas huis maar dan voor bejaarden!
maandag 26 juli 2010 om 23:24
Ik herken dat beeld van een verzorgingstehuis helemaal niet... in het verzorgingstehuis waar ik regelmatig kom, daar heeft iedereen een eigen kamer, alles is schoon, het eten is goed, het personeel is geweldig, alle mensen zien er verzorgd uit, zelfs mensen die heel dement zijn of na een hersenbloeding amper nog bij bewustzijn. Regelmatig wordt er tijd genomen om gezellig eens te tutten (nagels lakken) met de patiënten, er zijn knutsel-, kaart- en biljartclubjes met Sinterklaas krijgt iedereen een persoonlijke surprise van de verpleegkundigen. Ik zou het helemaal niet erg vinden om daar te wonen!
Zorgen voor je ouders klinkt heel nobel, maar ik heb het van dichtbij meegemaakt en het is voor ouder en kind lang niet altijd ideaal. Vaak zijn de kinderen ook al op een dergelijke leeftijd dat ze niet meer optimaal voor hun ouders kunnen zorgen, het huis is er vaak helemaal niet op berekend - in niet alle huizen kan een traplift worden aangebracht waardoor opa soms in de keuken moet slapen. Het kán allemaal wel, maar wel een stukje moeilijker dan in een huis dat daar speciaal voor gebouwd is. Iemand noemde dat dit onder allochtonen meer gebruikelijk is - dat is waar, maar ook daar zijn er veel problemen. Het blijft dan vaak meer "binneskamers" waardoor je er minder over hoort, maar in cultuur wordt het vaak als een plicht ervaren (zoals hier vroeger ook) lang niet iedereen zit er op te wachten en de ouders worden ook niet altijd goed behandeld.
Ik denk wel dat tegen de tijd dat ik oud ben, de situatie heel anders is dan nu. De ouderen van nu zijn opgegroeid met 'niet klagen' en zijn heel snel tevreden. De mensen van nu zijn veel mondiger, zullen veel sneller bepaalde dingen niet accepteren.
Zorgen voor je ouders klinkt heel nobel, maar ik heb het van dichtbij meegemaakt en het is voor ouder en kind lang niet altijd ideaal. Vaak zijn de kinderen ook al op een dergelijke leeftijd dat ze niet meer optimaal voor hun ouders kunnen zorgen, het huis is er vaak helemaal niet op berekend - in niet alle huizen kan een traplift worden aangebracht waardoor opa soms in de keuken moet slapen. Het kán allemaal wel, maar wel een stukje moeilijker dan in een huis dat daar speciaal voor gebouwd is. Iemand noemde dat dit onder allochtonen meer gebruikelijk is - dat is waar, maar ook daar zijn er veel problemen. Het blijft dan vaak meer "binneskamers" waardoor je er minder over hoort, maar in cultuur wordt het vaak als een plicht ervaren (zoals hier vroeger ook) lang niet iedereen zit er op te wachten en de ouders worden ook niet altijd goed behandeld.
Ik denk wel dat tegen de tijd dat ik oud ben, de situatie heel anders is dan nu. De ouderen van nu zijn opgegroeid met 'niet klagen' en zijn heel snel tevreden. De mensen van nu zijn veel mondiger, zullen veel sneller bepaalde dingen niet accepteren.
woensdag 28 juli 2010 om 15:00
Ik heb alleen de openingspost gelezen en ik hoop dat ik, net als mijn vader, bij de eerste categorie zal behoren: tot op hoge leeftijd gezond en zelfstandig. Geef mij anders ook maar de pil van Drion, liever dan afhankelijk te zijn en in een verzorgingstehuis weg te kwijnen of mijn kinderen tot last te zijn.
Mijn oma en moeder werden op het eind van hun leven dement. Ze waren voortdurend in paniek omdat ze niemand herkenden (ook niet hun eigen man of kinderen of kleinkinderen) en dachten dat ze ontvoerd waren door misdadigers. Ze schreeuwen en huilden hele dagen en nachten van angst.
Dat wil ik zelf nooit meemaken. De huidige wetgeving (dankzij de christelijke partijen) verplicht ons om in zo’n geval zo’n afschuwelijk levenseinde te ondergaan, want euthanasie is niet toegestaan bij dementie. Daarom ben ik van plan om van bij de eerste tekenen van dementie, zelfmoord te plegen.
Mijn oma en moeder werden op het eind van hun leven dement. Ze waren voortdurend in paniek omdat ze niemand herkenden (ook niet hun eigen man of kinderen of kleinkinderen) en dachten dat ze ontvoerd waren door misdadigers. Ze schreeuwen en huilden hele dagen en nachten van angst.
Dat wil ik zelf nooit meemaken. De huidige wetgeving (dankzij de christelijke partijen) verplicht ons om in zo’n geval zo’n afschuwelijk levenseinde te ondergaan, want euthanasie is niet toegestaan bij dementie. Daarom ben ik van plan om van bij de eerste tekenen van dementie, zelfmoord te plegen.
woensdag 28 juli 2010 om 15:07
quote:lichtpuntjes schreef op 24 juli 2010 @ 01:40:
[...]
Pfffhh neen, dat zou ik nooit van mijn leven doen. In feite ben je dan gewoon een moordenaar en dan nog van je eigen moeder ook.In bepaalde gevallen zou ik daar prima mee kunnen leven.
[...]
Pfffhh neen, dat zou ik nooit van mijn leven doen. In feite ben je dan gewoon een moordenaar en dan nog van je eigen moeder ook.In bepaalde gevallen zou ik daar prima mee kunnen leven.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 28 juli 2010 om 15:12
woensdag 28 juli 2010 om 15:36
quote:lichtpuntjes schreef op 24 juli 2010 @ 01:40:
[...]
Pfffhh neen, dat zou ik nooit van mijn leven doen. In feite ben je dan gewoon een moordenaar en dan nog van je eigen moeder ook.
Dan hoop ik dat mijn eigen kinderen 'gewoon moordenaars' willen zijn als ik in zo'n situatie terecht kom!
Ik ben het dus helemaal niet met je eens. Ik heb bewondering voor mensen die het risico lopen op gevangenisstraf om hun vader of moeder te helpen als die het leven als een niet meer te dragen last ervaart.
Zou jij je moeder in zo'n geval gewoon laten stikken??
[...]
Pfffhh neen, dat zou ik nooit van mijn leven doen. In feite ben je dan gewoon een moordenaar en dan nog van je eigen moeder ook.
Dan hoop ik dat mijn eigen kinderen 'gewoon moordenaars' willen zijn als ik in zo'n situatie terecht kom!
Ik ben het dus helemaal niet met je eens. Ik heb bewondering voor mensen die het risico lopen op gevangenisstraf om hun vader of moeder te helpen als die het leven als een niet meer te dragen last ervaart.
Zou jij je moeder in zo'n geval gewoon laten stikken??
woensdag 28 juli 2010 om 23:01
Dat wil ik zelf nooit meemaken. De huidige wetgeving (dankzij de christelijke partijen) verplicht ons om in zo’n geval zo’n afschuwelijk levenseinde te ondergaan, want euthanasie is niet toegestaan bij dementie. Daarom ben ik van plan om van bij de eerste tekenen van dementie, zelfmoord te plegen.[/quote]
Reiger, een dierbare vriend van mij is onlangs overleden aan kanker, hij had keurig zijn euthanasie verklaringen in orde gemaakt en met zijn vrouw en kind (van 18 jaar) doorgenomen en besproken, de kanker greep bij hem heel snel om zich heen, en uiteindelijk was hij uitbehandeld, zijn kwaliteit van leven vloog achteruit, en hij kreeg enorm veel pijn wat met morfine niet meer te ondrukken was, hij wilde dus euthanasie, helaas werd dit door de dienstdoende arts niet gehonoreerd, hierdoor heeft hij nog bijna een dag onnodig moeten lijden (een volwassen man horen gillen van de pijn, was voor hem verschrikkelijk en voor zijn vrouw en zoon nog meer), uiteindelijk stierf hij een natuurlijke dood. Zijn vrouw hoort het gegil nog steeds in haar hoofd, waarom die arts niet over ging tot euthanasie is ons nog steeds een raadsel... De papieren waren in orde, alles was geregeld en toch werd er geen gehoor aangegeven..
Reiger, een dierbare vriend van mij is onlangs overleden aan kanker, hij had keurig zijn euthanasie verklaringen in orde gemaakt en met zijn vrouw en kind (van 18 jaar) doorgenomen en besproken, de kanker greep bij hem heel snel om zich heen, en uiteindelijk was hij uitbehandeld, zijn kwaliteit van leven vloog achteruit, en hij kreeg enorm veel pijn wat met morfine niet meer te ondrukken was, hij wilde dus euthanasie, helaas werd dit door de dienstdoende arts niet gehonoreerd, hierdoor heeft hij nog bijna een dag onnodig moeten lijden (een volwassen man horen gillen van de pijn, was voor hem verschrikkelijk en voor zijn vrouw en zoon nog meer), uiteindelijk stierf hij een natuurlijke dood. Zijn vrouw hoort het gegil nog steeds in haar hoofd, waarom die arts niet over ging tot euthanasie is ons nog steeds een raadsel... De papieren waren in orde, alles was geregeld en toch werd er geen gehoor aangegeven..
zaterdag 31 juli 2010 om 08:01
@ Christiana:
Over internaten had ik (nog) niet zo nagedacht, klinkt ook niet echt fijn. Ik vind het erg dat het er daar dan ook zo aan toe blijkt te moeten gaan. (Wat een zin, zeg.) Willen wij dat het er in 'zorginstellingen' zo aan toe gaat? Maar ja, wat kunnen wij er aan doen?
@ Christiana (laatste stukje): Dit is echt vreselijk. Een leven zou toch zo niet mogen eindigen, heel naar.
Iemand uit mijn familie heeft in een soortgelijke situatie een goede begeleiding gehad, is rustig ingeslapen. Het verzorgingstehuis waar hij in lag, was trouwens een heel goede, dus die bestaan (nog?) wel.
Over internaten had ik (nog) niet zo nagedacht, klinkt ook niet echt fijn. Ik vind het erg dat het er daar dan ook zo aan toe blijkt te moeten gaan. (Wat een zin, zeg.) Willen wij dat het er in 'zorginstellingen' zo aan toe gaat? Maar ja, wat kunnen wij er aan doen?
@ Christiana (laatste stukje): Dit is echt vreselijk. Een leven zou toch zo niet mogen eindigen, heel naar.
Iemand uit mijn familie heeft in een soortgelijke situatie een goede begeleiding gehad, is rustig ingeslapen. Het verzorgingstehuis waar hij in lag, was trouwens een heel goede, dus die bestaan (nog?) wel.
zaterdag 31 juli 2010 om 09:36
quote:Christiana schreef op 26 juli 2010 @ 23:09:
[...]
Mijn collega heeft een moeder in het bejaardentehuis, hij betaald voor extra douche beurten, wandelingetjes, en zorgt zelf voor extra fruit en lekkere dingetjes, gaat een paar keer per week op bezoek en heeft elke twee weken een gesprekje. Kortom hou vinger aan de pols, kijk goed hoe het er aan toe gaat, en trek je portemonnee open. Genoeg mensen die wel een goed pensioen e.d. hebben geregeld. Als je genoeg geld hebt is goede verzorging mogelijk.
[...]!
Gesteld dat je nog voldoende gezond bent van geest en leden én geld hebt ...
Money talks.
Domus Magnus heeft ook een locatie De Uylenburgh in zes grachtenpanden in de Jordaan van Amsterdam.
Het Domus Magnus-concept
“Met vrienden op een landgoed samen oud worden” is een droom van vele ouderen. Wonen met gelijkgezinden in een gezellige, kleinschalige omgeving. Met 24-uurs aanwezigheid van professionele zorg en dienstverlening op maat. Zo wordt wooncomfort gecombineerd met de veilige zekerheid van zorg en het gemak van dienstverlening. Vanuit deze visie is Domus Magnus opgezet: wij bieden persoonlijke zorg en dienstverlening aan ouderen in een kleinschalige en exclusieve woonomgeving.
Domus Magnus biedt een totaalpakket van wonen, dienstverlening en zorg. U betaalt hiervoor een vast bedrag per maand, dat afhankelijk van de grootte en ligging van het appartement iets kan verschillen.
Locatie De Uylenburgh
In dit totaalbedrag zitten alle woonkosten inclusief onderhoud, 24-uurs alarminstallatie, gebruik van alle gemeenschappelijke ruimtes zoals de eetzaal en de bibliotheek, liftvoorzieningen, en uiteraard het gebruik van de eigen binnentuin met het grote zonneterras. Tevens inbegrepen zijn alle kosten van de aangeboden dienstverlening en extra zorg, te weten:
1. Overdag staat er een zorgcoördinator tot uw beschikking die gediplomeerd verpleegkundige is en samen met u de geboden zorg afstemt op uw individuele behoefte.
2. ’s Nachts is er altijd personeel aanwezig dat, indien nodig, extra hulp kan inschakelen.
3. Activiteitenbegeleiding: zowel individuele als gezamenlijke activiteiten worden georganiseerd, zoals uitstapjes, spelletjesmiddagen en natuurlijk het wekelijkse klassieke concert op locatie met aansluitende borrel.
4. Maaltijdvoorziening: drie maaltijden per dag, ter plaatse bereid door een professionele chef-kok. De maaltijden worden opgediend in de gemeenschappelijke eetzaal of indien gewenst in uw eigen appartement. Op aanvraag kan natuurlijk ook uw visite gewoon blijven eten.
5. Wasservice: wassen, drogen en strijken van uw kleding en bedlinnen.
6. Onderhoud van de tuin.
7. Het schoonhouden van de gemeenschappelijke ruimtes.
8. Gas, water en elektra.
9. Inboedelverzekering en aansprakelijkheidsverzekering.
10. Koffie en thee.
11. Administratie.
Domus Magnus
Residence Belvedere
De groep ouderen wordt niet alleen in aantal groter. Ook haar materiele welstand neemt toe waardoor deze groep gewend is zich met de hoogste standaarden te omringen. De komende jaren is er sprake van een heuse ‘grijze golf’ van senioren die de aangename kanten van het leven weten te waarderen. [...]
Voor deze groep senioren heeft Residence Belvedere het “individueel wonen op niveau” in Nederland geïntroduceerd.
Individueel, hoogwaardig en comfortabel wonen met de zekerheid van zorg.
Residence Belvedere
[...]
Mijn collega heeft een moeder in het bejaardentehuis, hij betaald voor extra douche beurten, wandelingetjes, en zorgt zelf voor extra fruit en lekkere dingetjes, gaat een paar keer per week op bezoek en heeft elke twee weken een gesprekje. Kortom hou vinger aan de pols, kijk goed hoe het er aan toe gaat, en trek je portemonnee open. Genoeg mensen die wel een goed pensioen e.d. hebben geregeld. Als je genoeg geld hebt is goede verzorging mogelijk.
[...]!
Gesteld dat je nog voldoende gezond bent van geest en leden én geld hebt ...
Money talks.
Domus Magnus heeft ook een locatie De Uylenburgh in zes grachtenpanden in de Jordaan van Amsterdam.
Het Domus Magnus-concept
“Met vrienden op een landgoed samen oud worden” is een droom van vele ouderen. Wonen met gelijkgezinden in een gezellige, kleinschalige omgeving. Met 24-uurs aanwezigheid van professionele zorg en dienstverlening op maat. Zo wordt wooncomfort gecombineerd met de veilige zekerheid van zorg en het gemak van dienstverlening. Vanuit deze visie is Domus Magnus opgezet: wij bieden persoonlijke zorg en dienstverlening aan ouderen in een kleinschalige en exclusieve woonomgeving.
Domus Magnus biedt een totaalpakket van wonen, dienstverlening en zorg. U betaalt hiervoor een vast bedrag per maand, dat afhankelijk van de grootte en ligging van het appartement iets kan verschillen.
Locatie De Uylenburgh
In dit totaalbedrag zitten alle woonkosten inclusief onderhoud, 24-uurs alarminstallatie, gebruik van alle gemeenschappelijke ruimtes zoals de eetzaal en de bibliotheek, liftvoorzieningen, en uiteraard het gebruik van de eigen binnentuin met het grote zonneterras. Tevens inbegrepen zijn alle kosten van de aangeboden dienstverlening en extra zorg, te weten:
1. Overdag staat er een zorgcoördinator tot uw beschikking die gediplomeerd verpleegkundige is en samen met u de geboden zorg afstemt op uw individuele behoefte.
2. ’s Nachts is er altijd personeel aanwezig dat, indien nodig, extra hulp kan inschakelen.
3. Activiteitenbegeleiding: zowel individuele als gezamenlijke activiteiten worden georganiseerd, zoals uitstapjes, spelletjesmiddagen en natuurlijk het wekelijkse klassieke concert op locatie met aansluitende borrel.
4. Maaltijdvoorziening: drie maaltijden per dag, ter plaatse bereid door een professionele chef-kok. De maaltijden worden opgediend in de gemeenschappelijke eetzaal of indien gewenst in uw eigen appartement. Op aanvraag kan natuurlijk ook uw visite gewoon blijven eten.
5. Wasservice: wassen, drogen en strijken van uw kleding en bedlinnen.
6. Onderhoud van de tuin.
7. Het schoonhouden van de gemeenschappelijke ruimtes.
8. Gas, water en elektra.
9. Inboedelverzekering en aansprakelijkheidsverzekering.
10. Koffie en thee.
11. Administratie.
Domus Magnus
Residence Belvedere
De groep ouderen wordt niet alleen in aantal groter. Ook haar materiele welstand neemt toe waardoor deze groep gewend is zich met de hoogste standaarden te omringen. De komende jaren is er sprake van een heuse ‘grijze golf’ van senioren die de aangename kanten van het leven weten te waarderen. [...]
Voor deze groep senioren heeft Residence Belvedere het “individueel wonen op niveau” in Nederland geïntroduceerd.
Individueel, hoogwaardig en comfortabel wonen met de zekerheid van zorg.
Residence Belvedere
zaterdag 31 juli 2010 om 10:15
Hi Chick,
Ik heb als student 10 jaar als bijbaan in een bejaardenhuis gewerkt. Hoe je oud wordt is in eerste instantie afhankelijk van je gezondheid en inderdaad je financiele mogelijkheden. Maar wat ik daar vooral zag is 1. de zielige OUDE hoopjes ellende die zichzelf zo eenzaam en slachtofferig vonden en 2 de kekke, geinteresseerde, kwieke leuke personen die rustig alleen met de bus naar de stad gingen om een kopje koffie te drinken. Ik heb mezelf al jong voorgenomen om tot de 2e groep te behoren,..dat heb je namelijk helemaal zelf in de hand
Ik heb als student 10 jaar als bijbaan in een bejaardenhuis gewerkt. Hoe je oud wordt is in eerste instantie afhankelijk van je gezondheid en inderdaad je financiele mogelijkheden. Maar wat ik daar vooral zag is 1. de zielige OUDE hoopjes ellende die zichzelf zo eenzaam en slachtofferig vonden en 2 de kekke, geinteresseerde, kwieke leuke personen die rustig alleen met de bus naar de stad gingen om een kopje koffie te drinken. Ik heb mezelf al jong voorgenomen om tot de 2e groep te behoren,..dat heb je namelijk helemaal zelf in de hand
zaterdag 31 juli 2010 om 17:41
quote:Vivamies schreef op 31 juli 2010 @ 10:15:
Hi Chick,
Ik heb als student 10 jaar als bijbaan in een bejaardenhuis gewerkt. Hoe je oud wordt is in eerste instantie afhankelijk van je gezondheid en inderdaad je financiele mogelijkheden. Maar wat ik daar vooral zag is 1. de zielige OUDE hoopjes ellende die zichzelf zo eenzaam en slachtofferig vonden en 2 de kekke, geinteresseerde, kwieke leuke personen die rustig alleen met de bus naar de stad gingen om een kopje koffie te drinken. Ik heb mezelf al jong voorgenomen om tot de 2e groep te behoren,..dat heb je namelijk helemaal zelf in de hand
Dat is helemaal nieuw voor mij en dat na bijna 25 jaar ervaring in de ouderenzorg! Wist niet dat je zelf schuldig bent aan
1. versleten ledematen
2. het krijgen van een hersenbloeding en de gevolgen daarvan.
3. dementerenden.
Nu hoef ik mij geen zorgen meer te maken over de toekomst, ik blijf gewoon tot de laatste snik heel kwiek, ga lachend de kist in want ik heb niet toegegeven aan het ziektebeeld wat mij is overkomen.
Wat een onzin. Een fijne oude dag heeft te maken met hoe je lichamelijk en geestelijk eraan toe bent en last but not least.. je portemonnee!
Hi Chick,
Ik heb als student 10 jaar als bijbaan in een bejaardenhuis gewerkt. Hoe je oud wordt is in eerste instantie afhankelijk van je gezondheid en inderdaad je financiele mogelijkheden. Maar wat ik daar vooral zag is 1. de zielige OUDE hoopjes ellende die zichzelf zo eenzaam en slachtofferig vonden en 2 de kekke, geinteresseerde, kwieke leuke personen die rustig alleen met de bus naar de stad gingen om een kopje koffie te drinken. Ik heb mezelf al jong voorgenomen om tot de 2e groep te behoren,..dat heb je namelijk helemaal zelf in de hand
Dat is helemaal nieuw voor mij en dat na bijna 25 jaar ervaring in de ouderenzorg! Wist niet dat je zelf schuldig bent aan
1. versleten ledematen
2. het krijgen van een hersenbloeding en de gevolgen daarvan.
3. dementerenden.
Nu hoef ik mij geen zorgen meer te maken over de toekomst, ik blijf gewoon tot de laatste snik heel kwiek, ga lachend de kist in want ik heb niet toegegeven aan het ziektebeeld wat mij is overkomen.
Wat een onzin. Een fijne oude dag heeft te maken met hoe je lichamelijk en geestelijk eraan toe bent en last but not least.. je portemonnee!
zondag 1 augustus 2010 om 08:18
Zoals ik al schreef is het idd in eerste instantie afhankelijk van je gezondheid en (financiele) mogelijkheden maar je instelling is evenzo belangrijk. En de ouwe zeuren die zichzelf zo zielig vonden mankeerden niets (ernstigs). Ik heb in 3 verschillende bejaardenhuizen gewerkt en zag overal hetzelfde. Maar eigenlijk zie je het ook al bij mensen van 10-20-30 etc. Eigenlijk kun je redelijk precies voorspellen met welke instelling iemand oud gaat worden,....
