Actueel
alle pijlers
Praat erover. Mijn verhaal - Orgaandonatie
maandag 13 oktober 2014 om 17:39
Vandaag zag ik het spotje van de Donorweek weer op tv, een week waarin orgaandonatie centraal staat. Ik ben nabestaande van een donor en deze week is voor mij dan ook wel speciaal. Mijn vader gaf 4 mannen een nieuwe leven. Ik wil dan ook graag mijn verhaal met jullie delen en ik ben benieuwd of jullie al geregistreerd donor zijn!
Mijn vader was een gezonde man van 51 jaar. Hij speelde doedelzak, trombone, en kon tal van andere instrumenten spelen, liep wekelijks met de honden 2 uur door de bossen, hij was op de piek van zijn leven. Niks was te gek en alles pakte hij aan.
Maandag 28 november 20.05, vergeet ik nooit meer.
Mijn moeder belde op. "Schat, schrik niet maar ik denk dat pap een herseninfarct heeft, de ambulance is onderweg". Natuurlijk schrok ik en we ging naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen mochten we de ambulance afdeling op. Waar het ambulancepersoneel echt mega hard hun best deed mijn vader te helpen.
Praten lukte mijn vader nauwelijks maar gelukkig herkende hij ons nog wel. Dit was echter van korte duur want al snel verslechterde zijn toestand. Mijn vader kreeg een scan die er niet veelbelovend uitzag en al liet zien dat er geen redden meer aan was. We waren het erover eens dat als mijn vader geen muziek meer kon spelen of zijn wekelijkse wandeling door de bossen kon maken dat hij doodongelukkig zou zijn want dat waren zijn lust en zijn leven.
Op het moment dat we wisten dat mijn vader zou overlijden werd alles in gang gezet. Mijn vader overleed op 30 november 2011 om 7.03. Er werd gekeken in het donorregister en hij was geregistreerd. Dit werd ook met ons overlegd. Daarna zijn er diverse onderzoeken gedaan om de dood op meerdere manieren vast te stellen. Het uitname team werd gebeld en we kregen een gesprek met de donorcoördinator. Alles ging met heel veel respect en vriendelijkheid en met alle zorg voor ons als nabestaanden.
Alles werd ons stap voor stap uitgelegd. En ik heb deze procedure als erg prettig ervaren. Alle vragen mochten we stellen. We gingen naar huis om alles te laten bezinken.
We werden gebeld dat de operatie geslaagd was en er 4 organen uitgenomen waren. En we gingen richting ziekenhuis. Daar aangekomen stonden 2 donorauto's klaar. dit was heel bijzonder want toen beseften we ons dat er nu elders in het land 4 mensen in spanning waren en wachtend op een nieuw begin van hun leven. En dit gaf ons zoveel troost. We namen afscheid en daarop volgde de normale gang van zaken rondom een overlijden en crematie.
Mijn moeder en ik hebben samen met een tante mijn vader aangekleed voor in de kist en het zag er netjes uit. Enkel een grote plijster was er te zien.
Een paar weken later kregen we een brief met informatie hoe het met de getransplanteerde ging.
Het waren 4 mannen van verschillende leeftijden. Allemaal meerdere jaren op de wachtlijst. Ze hebben de angst niet meer of ze überhaupt nog aan de beurt komen voor een donatie of eerder sterven. 4 gezinnen hebben een Echtgenoot, vader, opa, broer, oom, en/of neef nog bij zich. Een paar maanden na de eerste brief kregen we nog een brief. Het ging goed met de mannen, de organen waren bij allemaal geaccepteerd door het lichaam en ze konden weer dingen die ze al jaren door hun ziekte niet meer konden. Prachtig vond ik dit.
Ons gezin praatte geregeld over de dood. Niet op negatieve manier maar wel zodat we elkaars wensen wisten. Mijn opa heeft zijn huid gedoneerd en dat is naar de slachtoffers van de Volendam brand gegaan. Dat zou hij geweldig hebben gevonden want mijn opa werkte graag met jongeren en vondt ze belangrijk. We waren en zijn allemaal geregistreerd donor. En we weten allemaal van elkaar wat onze wensen zijn (cremeren, begraven en ook betreft donatie)
Omdat we er geregeld over praatte was het moment dat er besloten moest worden er eigenlijk niet. We hoefden geen beslissing te nemen want we wisten al wat mijn vader wilde en het stond geregistreerd. We hoefden alleen te bevestigen dat we het wisten. En dat is fijn want op een moment van rouw kun je soms uit emotie de verkeerde beslissing maken ten opzichte van je dierbare.
Ben jij al geregistreerd donor?
Praat jij er wel eens met je familie over?
Mijn vader was een gezonde man van 51 jaar. Hij speelde doedelzak, trombone, en kon tal van andere instrumenten spelen, liep wekelijks met de honden 2 uur door de bossen, hij was op de piek van zijn leven. Niks was te gek en alles pakte hij aan.
Maandag 28 november 20.05, vergeet ik nooit meer.
Mijn moeder belde op. "Schat, schrik niet maar ik denk dat pap een herseninfarct heeft, de ambulance is onderweg". Natuurlijk schrok ik en we ging naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen mochten we de ambulance afdeling op. Waar het ambulancepersoneel echt mega hard hun best deed mijn vader te helpen.
Praten lukte mijn vader nauwelijks maar gelukkig herkende hij ons nog wel. Dit was echter van korte duur want al snel verslechterde zijn toestand. Mijn vader kreeg een scan die er niet veelbelovend uitzag en al liet zien dat er geen redden meer aan was. We waren het erover eens dat als mijn vader geen muziek meer kon spelen of zijn wekelijkse wandeling door de bossen kon maken dat hij doodongelukkig zou zijn want dat waren zijn lust en zijn leven.
Op het moment dat we wisten dat mijn vader zou overlijden werd alles in gang gezet. Mijn vader overleed op 30 november 2011 om 7.03. Er werd gekeken in het donorregister en hij was geregistreerd. Dit werd ook met ons overlegd. Daarna zijn er diverse onderzoeken gedaan om de dood op meerdere manieren vast te stellen. Het uitname team werd gebeld en we kregen een gesprek met de donorcoördinator. Alles ging met heel veel respect en vriendelijkheid en met alle zorg voor ons als nabestaanden.
Alles werd ons stap voor stap uitgelegd. En ik heb deze procedure als erg prettig ervaren. Alle vragen mochten we stellen. We gingen naar huis om alles te laten bezinken.
We werden gebeld dat de operatie geslaagd was en er 4 organen uitgenomen waren. En we gingen richting ziekenhuis. Daar aangekomen stonden 2 donorauto's klaar. dit was heel bijzonder want toen beseften we ons dat er nu elders in het land 4 mensen in spanning waren en wachtend op een nieuw begin van hun leven. En dit gaf ons zoveel troost. We namen afscheid en daarop volgde de normale gang van zaken rondom een overlijden en crematie.
Mijn moeder en ik hebben samen met een tante mijn vader aangekleed voor in de kist en het zag er netjes uit. Enkel een grote plijster was er te zien.
Een paar weken later kregen we een brief met informatie hoe het met de getransplanteerde ging.
Het waren 4 mannen van verschillende leeftijden. Allemaal meerdere jaren op de wachtlijst. Ze hebben de angst niet meer of ze überhaupt nog aan de beurt komen voor een donatie of eerder sterven. 4 gezinnen hebben een Echtgenoot, vader, opa, broer, oom, en/of neef nog bij zich. Een paar maanden na de eerste brief kregen we nog een brief. Het ging goed met de mannen, de organen waren bij allemaal geaccepteerd door het lichaam en ze konden weer dingen die ze al jaren door hun ziekte niet meer konden. Prachtig vond ik dit.
Ons gezin praatte geregeld over de dood. Niet op negatieve manier maar wel zodat we elkaars wensen wisten. Mijn opa heeft zijn huid gedoneerd en dat is naar de slachtoffers van de Volendam brand gegaan. Dat zou hij geweldig hebben gevonden want mijn opa werkte graag met jongeren en vondt ze belangrijk. We waren en zijn allemaal geregistreerd donor. En we weten allemaal van elkaar wat onze wensen zijn (cremeren, begraven en ook betreft donatie)
Omdat we er geregeld over praatte was het moment dat er besloten moest worden er eigenlijk niet. We hoefden geen beslissing te nemen want we wisten al wat mijn vader wilde en het stond geregistreerd. We hoefden alleen te bevestigen dat we het wisten. En dat is fijn want op een moment van rouw kun je soms uit emotie de verkeerde beslissing maken ten opzichte van je dierbare.
Ben jij al geregistreerd donor?
Praat jij er wel eens met je familie over?
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 15:53
quote:eldorado schreef op 16 oktober 2014 @ 15:33:
Het is voor mij één van de redenen niet te doneren. Mijn bloed mag je hebben, niemand krijgt daar schuldgevoel over aangepraat en dat geef ik bij leven en bewustzijn. Van mijn organen blijf je af.
Voor mij ook. Plus dat er overdreven happy-depeppie wordt gedaan over doneren.
Ik weet van artsen met wie ik bevriend ben dat er best wel veel artsen zijn die bedenkingen hebben bij transplantatie, althans in een flink aantal gevallen dat het plaatsvindt.
Men doet nu altijd alsof er mensen zijn die doodgaan en die, dankzij een donororgaan, weer tientallen jaren vrolijk en gezond verder leven.
Zulke succesverhalen zijn echter niet de meerderheid. Vaker is er slechts sprake van beperkte tijdswinst en is de levenskwaliteit erg slecht.Veel medicijnen, veel ziekenhuis in en uit. Kortom, qua kosten-baten erg dubieus.
Verder is het gewoon voor nabestaanden een heel naar proces. ik weet dat uit ervaring. Stel je geliefde is stervende, hersendood, dan wordt die weggehaald en krijg je die later terug in een doodskist zonder dat je afscheid kan nemen van de stervende persoon.
Zonder donatie zou je bij die persoon blijven terwijl de machines uitgezet worden, hand kunnen vasthouden terwijl de persoon sterft. Het tweede is een oneindig veel betere manier van afscheid nemen.
Het is voor mij één van de redenen niet te doneren. Mijn bloed mag je hebben, niemand krijgt daar schuldgevoel over aangepraat en dat geef ik bij leven en bewustzijn. Van mijn organen blijf je af.
Voor mij ook. Plus dat er overdreven happy-depeppie wordt gedaan over doneren.
Ik weet van artsen met wie ik bevriend ben dat er best wel veel artsen zijn die bedenkingen hebben bij transplantatie, althans in een flink aantal gevallen dat het plaatsvindt.
Men doet nu altijd alsof er mensen zijn die doodgaan en die, dankzij een donororgaan, weer tientallen jaren vrolijk en gezond verder leven.
Zulke succesverhalen zijn echter niet de meerderheid. Vaker is er slechts sprake van beperkte tijdswinst en is de levenskwaliteit erg slecht.Veel medicijnen, veel ziekenhuis in en uit. Kortom, qua kosten-baten erg dubieus.
Verder is het gewoon voor nabestaanden een heel naar proces. ik weet dat uit ervaring. Stel je geliefde is stervende, hersendood, dan wordt die weggehaald en krijg je die later terug in een doodskist zonder dat je afscheid kan nemen van de stervende persoon.
Zonder donatie zou je bij die persoon blijven terwijl de machines uitgezet worden, hand kunnen vasthouden terwijl de persoon sterft. Het tweede is een oneindig veel betere manier van afscheid nemen.
donderdag 16 oktober 2014 om 16:12
@ Markovic
Natuurlijk hebben artsen bedenkingen bij transplantatie.
Door een tekort aan donoren, komen patiënten veel te laat op de wachtlijst. Ze komen er pas op als ze eigenlijk al niet meer stabiel zijn. Op het moment van operatie zijn ze vaak al te slecht.
Over het stuk levenskwaliteit kan ik zeggen dat dat complete onzin is wat je zegt. Maar dat weten je artsenvriendjes natuurlijk niet te vertellen, want dan gaat het zo goed met mensen dat ze de deze nauwelijks meer terugzien in het ziekenhuis en de succesverhalen dus ook niet kunnen horen.
Natuurlijk hebben artsen bedenkingen bij transplantatie.
Door een tekort aan donoren, komen patiënten veel te laat op de wachtlijst. Ze komen er pas op als ze eigenlijk al niet meer stabiel zijn. Op het moment van operatie zijn ze vaak al te slecht.
Over het stuk levenskwaliteit kan ik zeggen dat dat complete onzin is wat je zegt. Maar dat weten je artsenvriendjes natuurlijk niet te vertellen, want dan gaat het zo goed met mensen dat ze de deze nauwelijks meer terugzien in het ziekenhuis en de succesverhalen dus ook niet kunnen horen.
donderdag 16 oktober 2014 om 16:16
quote:sinnombre schreef op 16 oktober 2014 @ 16:12:
@ Markovic
Natuurlijk hebben artsen bedenkingen bij transplantatie.
Door een tekort aan donoren, komen patiënten veel te laat op de wachtlijst. Ze komen er pas op als ze eigenlijk al niet meer stabiel zijn. Op het moment van operatie zijn ze vaak al te slecht.
Over het stuk levenskwaliteit kan ik zeggen dat dat complete onzin is wat je zegt. Maar dat weten je artsenvriendjes natuurlijk niet te vertellen, want dan gaat het zo goed met mensen dat ze de deze nauwelijks meer terugzien in het ziekenhuis en de succesverhalen dus ook niet kunnen horen.
Onzin? Denk je dat artsen geen idee hebben van de succesverhalen. Dat ze niet bijhouden hoeveel en hoe vaak mensen complicaties hebben. Dat mensen met een donororgaan niet gevolgd worden, ook als het goed gaat.
Kom op zeg. Het is wel degelijk vaak het geval dat de donatie weinig oplevert. Dat het orgaan afgestoten wordt of dat het leidt tot verlenging van lijden. Het gebeurt vaak genoeg dat er achteraf geconcludeerd moet worden dat de transplantatie meer kwaad dan goed gedaan heeft.
@ Markovic
Natuurlijk hebben artsen bedenkingen bij transplantatie.
Door een tekort aan donoren, komen patiënten veel te laat op de wachtlijst. Ze komen er pas op als ze eigenlijk al niet meer stabiel zijn. Op het moment van operatie zijn ze vaak al te slecht.
Over het stuk levenskwaliteit kan ik zeggen dat dat complete onzin is wat je zegt. Maar dat weten je artsenvriendjes natuurlijk niet te vertellen, want dan gaat het zo goed met mensen dat ze de deze nauwelijks meer terugzien in het ziekenhuis en de succesverhalen dus ook niet kunnen horen.
Onzin? Denk je dat artsen geen idee hebben van de succesverhalen. Dat ze niet bijhouden hoeveel en hoe vaak mensen complicaties hebben. Dat mensen met een donororgaan niet gevolgd worden, ook als het goed gaat.
Kom op zeg. Het is wel degelijk vaak het geval dat de donatie weinig oplevert. Dat het orgaan afgestoten wordt of dat het leidt tot verlenging van lijden. Het gebeurt vaak genoeg dat er achteraf geconcludeerd moet worden dat de transplantatie meer kwaad dan goed gedaan heeft.
donderdag 16 oktober 2014 om 16:28
Ik ben al sinds mijn pubertijd donor. Eerlijk gezegd maakt het mij niet uit dat een groot deel van de meeste mensen met een donororgaan er uiteindelijk niet veel aan zou hebben. Als er een kleine kans bestaat dat iemand er wél iets aan heeft dan doneer ik graag mijn organen. Ik heb er niks meer aan, dat is toch zonde om te laten vergaan? Helaas heb ik bloedarmoede want anders had ik ook wel bloed willen donoren. Ik ben wel voor een systeem zoals in andere landen (geloof Belgie), iedereen is donor tenzij je aangeeft dat je dit niet wil.
Wat betreft het doen van transplantaties vertrouw ik op de artsen, als een transplantatie meer kwaad dan goed zal doen dan hoop ik dat een arts de transplantatie zal tegenhouden.
Wat betreft het doen van transplantaties vertrouw ik op de artsen, als een transplantatie meer kwaad dan goed zal doen dan hoop ik dat een arts de transplantatie zal tegenhouden.
Wow, wat zie jij er vandaag geweldig uit!
donderdag 16 oktober 2014 om 16:35
quote:sinnombre schreef op 16 oktober 2014 @ 16:12:
@ Markovic
Natuurlijk hebben artsen bedenkingen bij transplantatie.
Door een tekort aan donoren, komen patiënten veel te laat op de wachtlijst. Ze komen er pas op als ze eigenlijk al niet meer stabiel zijn. Op het moment van operatie zijn ze vaak al te slecht.
Over het stuk levenskwaliteit kan ik zeggen dat dat complete onzin is wat je zegt. Maar dat weten je artsenvriendjes natuurlijk niet te vertellen, want dan gaat het zo goed met mensen dat ze de deze nauwelijks meer terugzien in het ziekenhuis en de succesverhalen dus ook niet kunnen horen.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Maar het is wel zo, dat iedereen die een orgaan van iemand heeft gekregen voor de rest van zijn leven anti-afstotingsmedicijnen nodig heeft. En dan gaat het nog wel eens mis. Geen idee hoe vaak een orgaan dan alsnog wordt afgestoten. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. Want ik krijg - onder andere door dat afstoten - de indruk dat orgaantransplantatie eigenlijk nog altijd in de kinderschoenen staat.
Er zitten ontzettend veel haken en ogen aan: iemand mag niet echt dood zijn, maar moet ‘hersendood’ verklaard worden. (Dat noem ik niet echt dood, dan is er een lijk. In geval van een hersendode is er geen lijk. Dat is er pas na de uitname van de organen.) Dan moeten gever en ontvanger zoveel mogelijk op elkaar lijken. Het moet allemaal zo snel mogelijk gebeuren. En het 1e wat een ontvanger doet, is uit alle macht dat vreemde orgaan kwijt proberen te raken. En dat blijft het lichaam doen. Het is niet zo dat het lichaam na bijvoorbeeld 1 jaar aan het orgaan gewend is geraakt en dat de medicijnen om afstoting te voorkomen niet meer nodig zijn. Die medicijnen kunnen erg vervelende bijwerkingen hebben, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon hoe erg dat is.
@ Markovic
Natuurlijk hebben artsen bedenkingen bij transplantatie.
Door een tekort aan donoren, komen patiënten veel te laat op de wachtlijst. Ze komen er pas op als ze eigenlijk al niet meer stabiel zijn. Op het moment van operatie zijn ze vaak al te slecht.
Over het stuk levenskwaliteit kan ik zeggen dat dat complete onzin is wat je zegt. Maar dat weten je artsenvriendjes natuurlijk niet te vertellen, want dan gaat het zo goed met mensen dat ze de deze nauwelijks meer terugzien in het ziekenhuis en de succesverhalen dus ook niet kunnen horen.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Maar het is wel zo, dat iedereen die een orgaan van iemand heeft gekregen voor de rest van zijn leven anti-afstotingsmedicijnen nodig heeft. En dan gaat het nog wel eens mis. Geen idee hoe vaak een orgaan dan alsnog wordt afgestoten. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. Want ik krijg - onder andere door dat afstoten - de indruk dat orgaantransplantatie eigenlijk nog altijd in de kinderschoenen staat.
Er zitten ontzettend veel haken en ogen aan: iemand mag niet echt dood zijn, maar moet ‘hersendood’ verklaard worden. (Dat noem ik niet echt dood, dan is er een lijk. In geval van een hersendode is er geen lijk. Dat is er pas na de uitname van de organen.) Dan moeten gever en ontvanger zoveel mogelijk op elkaar lijken. Het moet allemaal zo snel mogelijk gebeuren. En het 1e wat een ontvanger doet, is uit alle macht dat vreemde orgaan kwijt proberen te raken. En dat blijft het lichaam doen. Het is niet zo dat het lichaam na bijvoorbeeld 1 jaar aan het orgaan gewend is geraakt en dat de medicijnen om afstoting te voorkomen niet meer nodig zijn. Die medicijnen kunnen erg vervelende bijwerkingen hebben, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon hoe erg dat is.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 16 oktober 2014 om 16:38
quote:markovic schreef op 16 oktober 2014 @ 16:16:
[...]
Onzin? Denk je dat artsen geen idee hebben van de succesverhalen. Dat ze niet bijhouden hoeveel en hoe vaak mensen complicaties hebben. Dat mensen met een donororgaan niet gevolgd worden, ook als het goed gaat.
Kom op zeg. Het is wel degelijk vaak het geval dat de donatie weinig oplevert. Dat het orgaan afgestoten wordt of dat het leidt tot verlenging van lijden. Het gebeurt vaak genoeg dat er achteraf geconcludeerd moet worden dat de transplantatie meer kwaad dan goed gedaan heeft.
Als je nou eens begint met het woord 'vaak' weg te halen uit je teksten, dan is je verhaal kloppender. Denk je nou echt dat er een miljoen euro wordt uitgegeven voor een operatie die niets oplevert? Niet alle artsen zijn op de hoogte van de succesverhalen.
Artsen waar je in het traject regelmatig mee in contact komt, kom je soms daarna nooit meer tegen. Dan horen ze wellicht via via wat verhalen, maar rechtstreeks horen ze zeker niet allemaal de 'after' verhalen. En natuurlijk gebeurt dat, afstoten. Maar ik zou me toch maar eens meer verdiepen in de positieve verhalen. Die zijn er gelukkig genoeg.
[...]
Onzin? Denk je dat artsen geen idee hebben van de succesverhalen. Dat ze niet bijhouden hoeveel en hoe vaak mensen complicaties hebben. Dat mensen met een donororgaan niet gevolgd worden, ook als het goed gaat.
Kom op zeg. Het is wel degelijk vaak het geval dat de donatie weinig oplevert. Dat het orgaan afgestoten wordt of dat het leidt tot verlenging van lijden. Het gebeurt vaak genoeg dat er achteraf geconcludeerd moet worden dat de transplantatie meer kwaad dan goed gedaan heeft.
Als je nou eens begint met het woord 'vaak' weg te halen uit je teksten, dan is je verhaal kloppender. Denk je nou echt dat er een miljoen euro wordt uitgegeven voor een operatie die niets oplevert? Niet alle artsen zijn op de hoogte van de succesverhalen.
Artsen waar je in het traject regelmatig mee in contact komt, kom je soms daarna nooit meer tegen. Dan horen ze wellicht via via wat verhalen, maar rechtstreeks horen ze zeker niet allemaal de 'after' verhalen. En natuurlijk gebeurt dat, afstoten. Maar ik zou me toch maar eens meer verdiepen in de positieve verhalen. Die zijn er gelukkig genoeg.
donderdag 16 oktober 2014 om 16:41
quote:tonkje schreef op 16 oktober 2014 @ 16:35:
[...]
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Maar het is wel zo, dat iedereen die een orgaan van iemand heeft gekregen voor de rest van zijn leven anti-afstotingsmedicijnen nodig heeft. En dan gaat het nog wel eens mis. Geen idee hoe vaak een orgaan dan alsnog wordt afgestoten. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. Want ik krijg - onder andere door dat afstoten - de indruk dat orgaantransplantatie eigenlijk nog altijd in de kinderschoenen staat.
Er zitten ontzettend veel haken en ogen aan: iemand mag niet echt dood zijn, maar moet ‘hersendood’ verklaard worden. (Dat noem ik niet echt dood, dan is er een lijk. In geval van een hersendode is er geen lijk. Dat is er pas na de uitname van de organen.) Dan moeten gever en ontvanger zoveel mogelijk op elkaar lijken. Het moet allemaal zo snel mogelijk gebeuren. En het 1e wat een ontvanger doet, is uit alle macht dat vreemde orgaan kwijt proberen te raken. En dat blijft het lichaam doen. Het is niet zo dat het lichaam na bijvoorbeeld 1 jaar aan het orgaan gewend is geraakt en dat de medicijnen om afstoting te voorkomen niet meer nodig zijn. Die medicijnen kunnen erg vervelende bijwerkingen hebben, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon hoe erg dat is.Afstoting kan altijd gebeuren. Maar het eerste jaar na transplantatie is het meest kritiek. Als je dat jaar hebt gehad, dan zit je 'voorlopig' iets veiliger.
[...]
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Maar het is wel zo, dat iedereen die een orgaan van iemand heeft gekregen voor de rest van zijn leven anti-afstotingsmedicijnen nodig heeft. En dan gaat het nog wel eens mis. Geen idee hoe vaak een orgaan dan alsnog wordt afgestoten. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. Want ik krijg - onder andere door dat afstoten - de indruk dat orgaantransplantatie eigenlijk nog altijd in de kinderschoenen staat.
Er zitten ontzettend veel haken en ogen aan: iemand mag niet echt dood zijn, maar moet ‘hersendood’ verklaard worden. (Dat noem ik niet echt dood, dan is er een lijk. In geval van een hersendode is er geen lijk. Dat is er pas na de uitname van de organen.) Dan moeten gever en ontvanger zoveel mogelijk op elkaar lijken. Het moet allemaal zo snel mogelijk gebeuren. En het 1e wat een ontvanger doet, is uit alle macht dat vreemde orgaan kwijt proberen te raken. En dat blijft het lichaam doen. Het is niet zo dat het lichaam na bijvoorbeeld 1 jaar aan het orgaan gewend is geraakt en dat de medicijnen om afstoting te voorkomen niet meer nodig zijn. Die medicijnen kunnen erg vervelende bijwerkingen hebben, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon hoe erg dat is.Afstoting kan altijd gebeuren. Maar het eerste jaar na transplantatie is het meest kritiek. Als je dat jaar hebt gehad, dan zit je 'voorlopig' iets veiliger.
donderdag 16 oktober 2014 om 18:08
quote:sinnombre schreef op 16 oktober 2014 @ 16:41:
[...]
Afstoting kan altijd gebeuren. Maar het eerste jaar na transplantatie is het meest kritiek. Als je dat jaar hebt gehad, dan zit je 'voorlopig' iets veiliger.
Aha, dat is mooi. Maar het kan altijd nog mis gaan. Dat lijkt me een heel naar idee als je rondloopt met een orgaan van iemand anders. Het is toch een soort van tijdbom. Want je hebt nooit de zekerheid dat het orgaan niet meer wordt afgestoten.
Ik heb wat gegoogled naar hoevaak afstoting voorkomt, maar kon niks vinden. Misschien zocht ik niet goed, ik ben geen googlewonder. Maar ik kan me ook voorstellen dat die informatie niet al te toegankelijk wordt gemaakt om potentiële donors niet af te schrikken. Iemand die nog twijfelt kan besluiten tot een 'nee' als hij of zij leest dat zoveel procent van de organen binnen 1 jaar wordt afgestoten.
[...]
Afstoting kan altijd gebeuren. Maar het eerste jaar na transplantatie is het meest kritiek. Als je dat jaar hebt gehad, dan zit je 'voorlopig' iets veiliger.
Aha, dat is mooi. Maar het kan altijd nog mis gaan. Dat lijkt me een heel naar idee als je rondloopt met een orgaan van iemand anders. Het is toch een soort van tijdbom. Want je hebt nooit de zekerheid dat het orgaan niet meer wordt afgestoten.
Ik heb wat gegoogled naar hoevaak afstoting voorkomt, maar kon niks vinden. Misschien zocht ik niet goed, ik ben geen googlewonder. Maar ik kan me ook voorstellen dat die informatie niet al te toegankelijk wordt gemaakt om potentiële donors niet af te schrikken. Iemand die nog twijfelt kan besluiten tot een 'nee' als hij of zij leest dat zoveel procent van de organen binnen 1 jaar wordt afgestoten.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 16 oktober 2014 om 18:39
Ik ken de verhalen dat donororganen vaak vooral levensverlengend zijn. Vijf jaar langer leven kan bij ouders van jonge kinderen het verschil maken tussen je later wel of niet iets van je ouder kunnen herinneren. Dan is vijf jaar een cruciaal verschil! Overigens ken ik persoonlijk een geval waarbij een donor lever een onwijs verschil maakt in kwaliteit van leven en de levensverwachting tenminste 20 jaar extra is.
donderdag 16 oktober 2014 om 18:45
Beetje jammer, de eerste reactie...
Ikzelf ben ook donor. Ik ben bereid om alles weg te geven zodra ik kom te overlijden en ze nog wat van mij kunnen gebruiken voor nieuw leven.
Het enige, waar ik moeite mee heb, is dat mensen vanuit bepaalde overtuigingen niet "mogen" (ik zie het meer als "willen", aangezien je bijvoorbeeld bewust voor een godsdienst kiest) doneren, terwijl zij wel ontvangen van andere donoren. Ik vind -en heb het recht dat ook te zeggen- dat als jij ontvangt, je iig ook donor moet zijn. Voor wat, hoort wat...
Daarnaast ben ik ook bloed-, plasma en stamceldonor. Echter ben ik nog nooit opgeroepen om stamcellen te doneren (die kans is ook echt héél klein).
Ikzelf ben ook donor. Ik ben bereid om alles weg te geven zodra ik kom te overlijden en ze nog wat van mij kunnen gebruiken voor nieuw leven.
Het enige, waar ik moeite mee heb, is dat mensen vanuit bepaalde overtuigingen niet "mogen" (ik zie het meer als "willen", aangezien je bijvoorbeeld bewust voor een godsdienst kiest) doneren, terwijl zij wel ontvangen van andere donoren. Ik vind -en heb het recht dat ook te zeggen- dat als jij ontvangt, je iig ook donor moet zijn. Voor wat, hoort wat...
Daarnaast ben ik ook bloed-, plasma en stamceldonor. Echter ben ik nog nooit opgeroepen om stamcellen te doneren (die kans is ook echt héél klein).
donderdag 16 oktober 2014 om 18:48
quote:markovic schreef op 16 oktober 2014 @ 15:53:
[...]
Men doet nu altijd alsof er mensen zijn die doodgaan en die, dankzij een donororgaan, weer tientallen jaren vrolijk en gezond verder leven.
Zulke succesverhalen zijn echter niet de meerderheid. Vaker is er slechts sprake van beperkte tijdswinst en is de levenskwaliteit erg slecht.Veel medicijnen, veel ziekenhuis in en uit. Kortom, qua kosten-baten erg dubieus.
Maar toch. Je vader, moeder, zus, broer, partner zou tot die minderheid behoren en wél tientallen jaren fris en fruitig verder leven met een donororgaan. Of misschien iets minder fris en fruitig, maar wel lévend. Dat is toch heel veel waard?
Dit gezegd hebbende, begrijp ik wel dat het qua afscheid nemen erg moeilijk is/kan zijn voor de nabestaanden. Ik was altijd donor, maar heb het nu laten wijzigen in "keuze aan nabestaanden" omdat zowel mijn partner als mijn moeder grote moeite hebben met het idee van doneren. Daar wil ik niet zomaar aan voorbijgaan, aan hun moeite daarmee.
[...]
Men doet nu altijd alsof er mensen zijn die doodgaan en die, dankzij een donororgaan, weer tientallen jaren vrolijk en gezond verder leven.
Zulke succesverhalen zijn echter niet de meerderheid. Vaker is er slechts sprake van beperkte tijdswinst en is de levenskwaliteit erg slecht.Veel medicijnen, veel ziekenhuis in en uit. Kortom, qua kosten-baten erg dubieus.
Maar toch. Je vader, moeder, zus, broer, partner zou tot die minderheid behoren en wél tientallen jaren fris en fruitig verder leven met een donororgaan. Of misschien iets minder fris en fruitig, maar wel lévend. Dat is toch heel veel waard?
Dit gezegd hebbende, begrijp ik wel dat het qua afscheid nemen erg moeilijk is/kan zijn voor de nabestaanden. Ik was altijd donor, maar heb het nu laten wijzigen in "keuze aan nabestaanden" omdat zowel mijn partner als mijn moeder grote moeite hebben met het idee van doneren. Daar wil ik niet zomaar aan voorbijgaan, aan hun moeite daarmee.
donderdag 16 oktober 2014 om 18:54
quote:tonkje schreef op 16 oktober 2014 @ 11:38:
Hopelijk ben ik de enige die het citaat van Roy (37) dat ik steeds in beeld zie staan verkeerd opvat:
“Ik heb een nieuw leven gekregen. Dat gun ik iedereen. Net als mijn anonieme donor.”
Ik lees het laatste stukje steeds als: “Net als ik dat mijn anonieme donor gun.” En denk dan elke keer: “Maar die is toch dood??” Het betekent natuurlijk “Net als mijn anonieme donor dat iedereen gunde.” Maar op de een of andere manier blijf ik het verkeerd interpreteren.
Dat was mij inderdaad ook al opgevallen.
Wat hij bedoeld is dat hij net als zijn donor iedereen een nieuw leven gunt. Alleen is de uitwerking van de tekst een beetje apart
Heb het zelf ook 3x moeten lezen eer ik hem doorhad.
Hopelijk ben ik de enige die het citaat van Roy (37) dat ik steeds in beeld zie staan verkeerd opvat:
“Ik heb een nieuw leven gekregen. Dat gun ik iedereen. Net als mijn anonieme donor.”
Ik lees het laatste stukje steeds als: “Net als ik dat mijn anonieme donor gun.” En denk dan elke keer: “Maar die is toch dood??” Het betekent natuurlijk “Net als mijn anonieme donor dat iedereen gunde.” Maar op de een of andere manier blijf ik het verkeerd interpreteren.
Dat was mij inderdaad ook al opgevallen.
Wat hij bedoeld is dat hij net als zijn donor iedereen een nieuw leven gunt. Alleen is de uitwerking van de tekst een beetje apart
Heb het zelf ook 3x moeten lezen eer ik hem doorhad.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 18:58
quote:eldorado schreef op 16 oktober 2014 @ 15:06:
[...]
Nee, ook mensen op een wachtlijst hebben geen moreel recht op het lichaam van een ander. Je lichaam is van jezelf, en jij bent de enige die het in delen mag weggeven. Als je dat opgeeft, zet je de deur open naar een maatschappij waarin zelfbeschikkingsrecht vervalt.
[...]
Niemand overlijdt doordat er geen donor is. Je overlijdt door een ziekte oid. De niet-donor draagt daar geen enkele verantwoordelijkheid voor.Klopt maar die persoon die overlijd had gered kunnen worden als er een geschikte donor is. Dus ergens klopt de beredenering wel.
[...]
Nee, ook mensen op een wachtlijst hebben geen moreel recht op het lichaam van een ander. Je lichaam is van jezelf, en jij bent de enige die het in delen mag weggeven. Als je dat opgeeft, zet je de deur open naar een maatschappij waarin zelfbeschikkingsrecht vervalt.
[...]
Niemand overlijdt doordat er geen donor is. Je overlijdt door een ziekte oid. De niet-donor draagt daar geen enkele verantwoordelijkheid voor.Klopt maar die persoon die overlijd had gered kunnen worden als er een geschikte donor is. Dus ergens klopt de beredenering wel.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 19:01
Ja, maar goed, dan is het nog steeds niet de schuld of de verantwoordelijkheid van de niet-donor. Dat is echt de omgekeerde wereld. Er zouden ook meer levens gered kunnen worden als er meer zou worden opgehaald voor het KWF Kankerfonds en de Hartstichting, maar als je niks geeft is het ook niet jouw schuld dat er mensen doodgaan.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 16 oktober 2014 om 19:10
quote:markovic schreef op 16 oktober 2014 @ 15:53:
[...]
Voor mij ook. Plus dat er overdreven happy-depeppie wordt gedaan over doneren.
Ik weet van artsen met wie ik bevriend ben dat er best wel veel artsen zijn die bedenkingen hebben bij transplantatie, althans in een flink aantal gevallen dat het plaatsvindt.
Men doet nu altijd alsof er mensen zijn die doodgaan en die, dankzij een donororgaan, weer tientallen jaren vrolijk en gezond verder leven.
Zulke succesverhalen zijn echter niet de meerderheid. Vaker is er slechts sprake van beperkte tijdswinst en is de levenskwaliteit erg slecht.Veel medicijnen, veel ziekenhuis in en uit. Kortom, qua kosten-baten erg dubieus.
Verder is het gewoon voor nabestaanden een heel naar proces. ik weet dat uit ervaring. Stel je geliefde is stervende, hersendood, dan wordt die weggehaald en krijg je die later terug in een doodskist zonder dat je afscheid kan nemen van de stervende persoon.
Zonder donatie zou je bij die persoon blijven terwijl de machines uitgezet worden, hand kunnen vasthouden terwijl de persoon sterft. Het tweede is een oneindig veel betere manier van afscheid nemen.
Ik heb wel afscheid kunnen nemen toen mijn vader overleed en de apparaten het overnamen maar het is inderdaad anders dan iemand die gewoon overlijd en wegglijd. ook kregen we de keus afscheid te nemen na de operatie. Dus zonder toeters en bellen. Toen lag mijn vader weer in een kamer. Ik heb beide manieren van overeiden mee mogen maken en het enige nadeel bij mijn vader was dat je een halve dag langer hebt. Aan de andere kant konden wij voor hij de OK in ging wel regelmatig gaan kijken dus nadat hij overleden was en ze onderzoeken deden.
Ik ken ook 2 artsen (schoonzus en zwager) en ook die kennen de positieve en negatieve kanten. Zijn zelf wel geregistreerd donor.
Maar er zit ook een verschil in welk ziekenhuis en arts dit uitvoert. Ik ken ook andere verhalen.
En ja een getransplanteerde moet medicatie tegen afstoting nemen etc. Maar ik ken inmiddels 2 getransplanteerde die daardoor wel nog leven en anders waren overleden binnen 2 jaar konden ze dingen doen die ze al 10 jaar niet meer hadden gekund. 2 andere getransplanteerde hebben 1 jaar gesukkeld maar daarna ging het beter en beter. En ja ze bleven aan de medicatie maar voelden zich beter dan met hun eigen organen.
Natuurlijk zitten er overal keerzeides en ik begrijp ook zeker dat je het als nadelig hebt ervaren. Mijn vriend vond het ook moeilijker dan ik de procedure. Nu waren mijn moeder en ik al voorbereid en hadden al veel erover gepraat en gelezen omdat mijn opa ook gedoneerd had en we het toen al interessant vonden en er veel over lazen. Dus dat heeft misschien verschil gemaakt.
-------------------------------------
Overigens vind ik zelf ondanks mijn verhaal nog steeds niet dat iedereen donor moet zijn tenzij anders aangegeven.
Ik vind persoonlijk nog steeds zelfbeschikkingsrecht belangrijker want het is je eigen lichaam. Die je zelf hebt geleefd en daar moet je ook zelf wat over te zeggen hebben.
Ik respecteer ook zeker dat er genoeg mensen zijn die nee zeggen. En ik zeg eerlijk ja het was een heftige dag. Zeker dat ontken ik niet. Maar alsnog maakten degene die geholpen konden worden het in gedachten goed.
Mijn post is ook zeker niet om te zeggen dat iedereen ja moet zeggen.
Maar wel dat iedereen zijn keus zou registreren en dat het zeker een onderwerp is om eens over te praten.
[...]
Voor mij ook. Plus dat er overdreven happy-depeppie wordt gedaan over doneren.
Ik weet van artsen met wie ik bevriend ben dat er best wel veel artsen zijn die bedenkingen hebben bij transplantatie, althans in een flink aantal gevallen dat het plaatsvindt.
Men doet nu altijd alsof er mensen zijn die doodgaan en die, dankzij een donororgaan, weer tientallen jaren vrolijk en gezond verder leven.
Zulke succesverhalen zijn echter niet de meerderheid. Vaker is er slechts sprake van beperkte tijdswinst en is de levenskwaliteit erg slecht.Veel medicijnen, veel ziekenhuis in en uit. Kortom, qua kosten-baten erg dubieus.
Verder is het gewoon voor nabestaanden een heel naar proces. ik weet dat uit ervaring. Stel je geliefde is stervende, hersendood, dan wordt die weggehaald en krijg je die later terug in een doodskist zonder dat je afscheid kan nemen van de stervende persoon.
Zonder donatie zou je bij die persoon blijven terwijl de machines uitgezet worden, hand kunnen vasthouden terwijl de persoon sterft. Het tweede is een oneindig veel betere manier van afscheid nemen.
Ik heb wel afscheid kunnen nemen toen mijn vader overleed en de apparaten het overnamen maar het is inderdaad anders dan iemand die gewoon overlijd en wegglijd. ook kregen we de keus afscheid te nemen na de operatie. Dus zonder toeters en bellen. Toen lag mijn vader weer in een kamer. Ik heb beide manieren van overeiden mee mogen maken en het enige nadeel bij mijn vader was dat je een halve dag langer hebt. Aan de andere kant konden wij voor hij de OK in ging wel regelmatig gaan kijken dus nadat hij overleden was en ze onderzoeken deden.
Ik ken ook 2 artsen (schoonzus en zwager) en ook die kennen de positieve en negatieve kanten. Zijn zelf wel geregistreerd donor.
Maar er zit ook een verschil in welk ziekenhuis en arts dit uitvoert. Ik ken ook andere verhalen.
En ja een getransplanteerde moet medicatie tegen afstoting nemen etc. Maar ik ken inmiddels 2 getransplanteerde die daardoor wel nog leven en anders waren overleden binnen 2 jaar konden ze dingen doen die ze al 10 jaar niet meer hadden gekund. 2 andere getransplanteerde hebben 1 jaar gesukkeld maar daarna ging het beter en beter. En ja ze bleven aan de medicatie maar voelden zich beter dan met hun eigen organen.
Natuurlijk zitten er overal keerzeides en ik begrijp ook zeker dat je het als nadelig hebt ervaren. Mijn vriend vond het ook moeilijker dan ik de procedure. Nu waren mijn moeder en ik al voorbereid en hadden al veel erover gepraat en gelezen omdat mijn opa ook gedoneerd had en we het toen al interessant vonden en er veel over lazen. Dus dat heeft misschien verschil gemaakt.
-------------------------------------
Overigens vind ik zelf ondanks mijn verhaal nog steeds niet dat iedereen donor moet zijn tenzij anders aangegeven.
Ik vind persoonlijk nog steeds zelfbeschikkingsrecht belangrijker want het is je eigen lichaam. Die je zelf hebt geleefd en daar moet je ook zelf wat over te zeggen hebben.
Ik respecteer ook zeker dat er genoeg mensen zijn die nee zeggen. En ik zeg eerlijk ja het was een heftige dag. Zeker dat ontken ik niet. Maar alsnog maakten degene die geholpen konden worden het in gedachten goed.
Mijn post is ook zeker niet om te zeggen dat iedereen ja moet zeggen.
Maar wel dat iedereen zijn keus zou registreren en dat het zeker een onderwerp is om eens over te praten.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 19:20
quote:tonkje schreef op 16 oktober 2014 @ 16:35:
[...]
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Maar het is wel zo, dat iedereen die een orgaan van iemand heeft gekregen voor de rest van zijn leven anti-afstotingsmedicijnen nodig heeft. En dan gaat het nog wel eens mis. Geen idee hoe vaak een orgaan dan alsnog wordt afgestoten. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. Want ik krijg - onder andere door dat afstoten - de indruk dat orgaantransplantatie eigenlijk nog altijd in de kinderschoenen staat.
Er zitten ontzettend veel haken en ogen aan: iemand mag niet echt dood zijn, maar moet ‘hersendood’ verklaard worden. (Dat noem ik niet echt dood, dan is er een lijk. In geval van een hersendode is er geen lijk. Dat is er pas na de uitname van de organen.) Dan moeten gever en ontvanger zoveel mogelijk op elkaar lijken. Het moet allemaal zo snel mogelijk gebeuren. En het 1e wat een ontvanger doet, is uit alle macht dat vreemde orgaan kwijt proberen te raken. En dat blijft het lichaam doen. Het is niet zo dat het lichaam na bijvoorbeeld 1 jaar aan het orgaan gewend is geraakt en dat de medicijnen om afstoting te voorkomen niet meer nodig zijn. Die medicijnen kunnen erg vervelende bijwerkingen hebben, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon hoe erg dat is.
Ze mogen de procedure pas starten als iemand hersendood is. . Mijn vader lag aan de apparaten en ik heb hem zelf zien stoppen met ademen. De apparaten namen het over. Toen kwam de arts erbij en verklaarde hem overleden.
Er wordt gekeken of iemand zelf kan ademen er wordt onderzoek gedaan naar de organen enz. geluisterd en getest wat de reactie is op meet apparaten. Hersengolven waren bij mijn vader 0 en de reflexen idem. De organen reageerden ook alleen op de apparaten en verder nergens op. Dus er zit nog wel een verschil tussen maar dat is een grijze grens die voor velen onduidelijk is. En moeilijk uit te leggen. En dat is misschien het stuk wat het voor velen een moeilijk proces maakt.
[...]
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Maar het is wel zo, dat iedereen die een orgaan van iemand heeft gekregen voor de rest van zijn leven anti-afstotingsmedicijnen nodig heeft. En dan gaat het nog wel eens mis. Geen idee hoe vaak een orgaan dan alsnog wordt afgestoten. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. Want ik krijg - onder andere door dat afstoten - de indruk dat orgaantransplantatie eigenlijk nog altijd in de kinderschoenen staat.
Er zitten ontzettend veel haken en ogen aan: iemand mag niet echt dood zijn, maar moet ‘hersendood’ verklaard worden. (Dat noem ik niet echt dood, dan is er een lijk. In geval van een hersendode is er geen lijk. Dat is er pas na de uitname van de organen.) Dan moeten gever en ontvanger zoveel mogelijk op elkaar lijken. Het moet allemaal zo snel mogelijk gebeuren. En het 1e wat een ontvanger doet, is uit alle macht dat vreemde orgaan kwijt proberen te raken. En dat blijft het lichaam doen. Het is niet zo dat het lichaam na bijvoorbeeld 1 jaar aan het orgaan gewend is geraakt en dat de medicijnen om afstoting te voorkomen niet meer nodig zijn. Die medicijnen kunnen erg vervelende bijwerkingen hebben, maar dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon hoe erg dat is.
Ze mogen de procedure pas starten als iemand hersendood is. . Mijn vader lag aan de apparaten en ik heb hem zelf zien stoppen met ademen. De apparaten namen het over. Toen kwam de arts erbij en verklaarde hem overleden.
Er wordt gekeken of iemand zelf kan ademen er wordt onderzoek gedaan naar de organen enz. geluisterd en getest wat de reactie is op meet apparaten. Hersengolven waren bij mijn vader 0 en de reflexen idem. De organen reageerden ook alleen op de apparaten en verder nergens op. Dus er zit nog wel een verschil tussen maar dat is een grijze grens die voor velen onduidelijk is. En moeilijk uit te leggen. En dat is misschien het stuk wat het voor velen een moeilijk proces maakt.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 19:21
quote:cherry_91 schreef op 16 oktober 2014 @ 19:00:
kaartje in me portemonnee gestopt die ik kreeg.
van mij mogen ze alles hebben. ik heb er toch niks meer aan en een ander misschien wel.Heb je toen ook het formulier opgestuurd? het kaartje is niet geldig zonder opgestuurd formulier.
kaartje in me portemonnee gestopt die ik kreeg.
van mij mogen ze alles hebben. ik heb er toch niks meer aan en een ander misschien wel.Heb je toen ook het formulier opgestuurd? het kaartje is niet geldig zonder opgestuurd formulier.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 19:22
quote:Susan schreef op 16 oktober 2014 @ 19:01:
Ja, maar goed, dan is het nog steeds niet de schuld of de verantwoordelijkheid van de niet-donor. Dat is echt de omgekeerde wereld. Er zouden ook meer levens gered kunnen worden als er meer zou worden opgehaald voor het KWF Kankerfonds en de Hartstichting, maar als je niks geeft is het ook niet jouw schuld dat er mensen doodgaan.
Tja die stichtingen zet ik mijn vraagtekens bij. Want als de directeuren eens wat minder van de donaties afsnoepten voor hun miljoenensalaris zou dat ook veel schelen voor onderzoeken.
Maar dat is een ander verhaal. Maar inderdaad je hebt daar wel een punt.
Ja, maar goed, dan is het nog steeds niet de schuld of de verantwoordelijkheid van de niet-donor. Dat is echt de omgekeerde wereld. Er zouden ook meer levens gered kunnen worden als er meer zou worden opgehaald voor het KWF Kankerfonds en de Hartstichting, maar als je niks geeft is het ook niet jouw schuld dat er mensen doodgaan.
Tja die stichtingen zet ik mijn vraagtekens bij. Want als de directeuren eens wat minder van de donaties afsnoepten voor hun miljoenensalaris zou dat ook veel schelen voor onderzoeken.
Maar dat is een ander verhaal. Maar inderdaad je hebt daar wel een punt.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 19:25
donderdag 16 oktober 2014 om 19:27
[quote]dreyal schreef op 16 oktober 2014 @ 19:22:
[...]
Tja die stichtingen zet ik mijn vraagtekens bij. Want als de directeuren eens wat minder van de donaties afsnoepten voor hun miljoenensalaris zou dat ook veel schelen voor onderzoeken.
Inderdaad!
Ben zelf geen donor en hoef ook niks te krijgen.
Wordt na mijn dood naar de wetenschap ter beschikking gesteld
[...]
Tja die stichtingen zet ik mijn vraagtekens bij. Want als de directeuren eens wat minder van de donaties afsnoepten voor hun miljoenensalaris zou dat ook veel schelen voor onderzoeken.
Inderdaad!
Ben zelf geen donor en hoef ook niks te krijgen.
Wordt na mijn dood naar de wetenschap ter beschikking gesteld
donderdag 16 oktober 2014 om 19:33
quote:dreyal schreef op 16 oktober 2014 @ 19:20:
[...]
Ze mogen de procedure pas starten als iemand hersendood is. . Mijn vader lag aan de apparaten en ik heb hem zelf zien stoppen met ademen. De apparaten namen het over. Toen kwam de arts erbij en verklaarde hem overleden.Maar de apparaten worden vervolgens niet uitgezet. En dat is een onderdeel van de procedure dat mij ontzettend tegenstaat. Als je iemand doodverklaart maak het dan 100% door alles uit te zetten.
[...]
Ze mogen de procedure pas starten als iemand hersendood is. . Mijn vader lag aan de apparaten en ik heb hem zelf zien stoppen met ademen. De apparaten namen het over. Toen kwam de arts erbij en verklaarde hem overleden.Maar de apparaten worden vervolgens niet uitgezet. En dat is een onderdeel van de procedure dat mij ontzettend tegenstaat. Als je iemand doodverklaart maak het dan 100% door alles uit te zetten.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 16 oktober 2014 om 19:37
quote:feow schreef op 16 oktober 2014 @ 19:25:
Leg eens uit waarom ik me zou moeten laten registreren.
Als ik iets registreer vragen ze het aan de nabestaanden.
Als ik niets doe vragen ze het aan de nabestaanden.Maar als jij vastlegt wat je wil, dan kunnen ze dat aan je nabestaanden vertellen. Dat kan de beslissing voor hen makkelijker maken. Afhankelijk van wat je vastlegt natuurlijk. Is het een 'nee' dan mogen de nabestaanden daar geen 'ja' van maken.
Leg eens uit waarom ik me zou moeten laten registreren.
Als ik iets registreer vragen ze het aan de nabestaanden.
Als ik niets doe vragen ze het aan de nabestaanden.Maar als jij vastlegt wat je wil, dan kunnen ze dat aan je nabestaanden vertellen. Dat kan de beslissing voor hen makkelijker maken. Afhankelijk van wat je vastlegt natuurlijk. Is het een 'nee' dan mogen de nabestaanden daar geen 'ja' van maken.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
donderdag 16 oktober 2014 om 19:37
