Actueel
alle pijlers
Praat erover. Mijn verhaal - Orgaandonatie
maandag 13 oktober 2014 om 17:39
Vandaag zag ik het spotje van de Donorweek weer op tv, een week waarin orgaandonatie centraal staat. Ik ben nabestaande van een donor en deze week is voor mij dan ook wel speciaal. Mijn vader gaf 4 mannen een nieuwe leven. Ik wil dan ook graag mijn verhaal met jullie delen en ik ben benieuwd of jullie al geregistreerd donor zijn!
Mijn vader was een gezonde man van 51 jaar. Hij speelde doedelzak, trombone, en kon tal van andere instrumenten spelen, liep wekelijks met de honden 2 uur door de bossen, hij was op de piek van zijn leven. Niks was te gek en alles pakte hij aan.
Maandag 28 november 20.05, vergeet ik nooit meer.
Mijn moeder belde op. "Schat, schrik niet maar ik denk dat pap een herseninfarct heeft, de ambulance is onderweg". Natuurlijk schrok ik en we ging naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen mochten we de ambulance afdeling op. Waar het ambulancepersoneel echt mega hard hun best deed mijn vader te helpen.
Praten lukte mijn vader nauwelijks maar gelukkig herkende hij ons nog wel. Dit was echter van korte duur want al snel verslechterde zijn toestand. Mijn vader kreeg een scan die er niet veelbelovend uitzag en al liet zien dat er geen redden meer aan was. We waren het erover eens dat als mijn vader geen muziek meer kon spelen of zijn wekelijkse wandeling door de bossen kon maken dat hij doodongelukkig zou zijn want dat waren zijn lust en zijn leven.
Op het moment dat we wisten dat mijn vader zou overlijden werd alles in gang gezet. Mijn vader overleed op 30 november 2011 om 7.03. Er werd gekeken in het donorregister en hij was geregistreerd. Dit werd ook met ons overlegd. Daarna zijn er diverse onderzoeken gedaan om de dood op meerdere manieren vast te stellen. Het uitname team werd gebeld en we kregen een gesprek met de donorcoördinator. Alles ging met heel veel respect en vriendelijkheid en met alle zorg voor ons als nabestaanden.
Alles werd ons stap voor stap uitgelegd. En ik heb deze procedure als erg prettig ervaren. Alle vragen mochten we stellen. We gingen naar huis om alles te laten bezinken.
We werden gebeld dat de operatie geslaagd was en er 4 organen uitgenomen waren. En we gingen richting ziekenhuis. Daar aangekomen stonden 2 donorauto's klaar. dit was heel bijzonder want toen beseften we ons dat er nu elders in het land 4 mensen in spanning waren en wachtend op een nieuw begin van hun leven. En dit gaf ons zoveel troost. We namen afscheid en daarop volgde de normale gang van zaken rondom een overlijden en crematie.
Mijn moeder en ik hebben samen met een tante mijn vader aangekleed voor in de kist en het zag er netjes uit. Enkel een grote plijster was er te zien.
Een paar weken later kregen we een brief met informatie hoe het met de getransplanteerde ging.
Het waren 4 mannen van verschillende leeftijden. Allemaal meerdere jaren op de wachtlijst. Ze hebben de angst niet meer of ze überhaupt nog aan de beurt komen voor een donatie of eerder sterven. 4 gezinnen hebben een Echtgenoot, vader, opa, broer, oom, en/of neef nog bij zich. Een paar maanden na de eerste brief kregen we nog een brief. Het ging goed met de mannen, de organen waren bij allemaal geaccepteerd door het lichaam en ze konden weer dingen die ze al jaren door hun ziekte niet meer konden. Prachtig vond ik dit.
Ons gezin praatte geregeld over de dood. Niet op negatieve manier maar wel zodat we elkaars wensen wisten. Mijn opa heeft zijn huid gedoneerd en dat is naar de slachtoffers van de Volendam brand gegaan. Dat zou hij geweldig hebben gevonden want mijn opa werkte graag met jongeren en vondt ze belangrijk. We waren en zijn allemaal geregistreerd donor. En we weten allemaal van elkaar wat onze wensen zijn (cremeren, begraven en ook betreft donatie)
Omdat we er geregeld over praatte was het moment dat er besloten moest worden er eigenlijk niet. We hoefden geen beslissing te nemen want we wisten al wat mijn vader wilde en het stond geregistreerd. We hoefden alleen te bevestigen dat we het wisten. En dat is fijn want op een moment van rouw kun je soms uit emotie de verkeerde beslissing maken ten opzichte van je dierbare.
Ben jij al geregistreerd donor?
Praat jij er wel eens met je familie over?
Mijn vader was een gezonde man van 51 jaar. Hij speelde doedelzak, trombone, en kon tal van andere instrumenten spelen, liep wekelijks met de honden 2 uur door de bossen, hij was op de piek van zijn leven. Niks was te gek en alles pakte hij aan.
Maandag 28 november 20.05, vergeet ik nooit meer.
Mijn moeder belde op. "Schat, schrik niet maar ik denk dat pap een herseninfarct heeft, de ambulance is onderweg". Natuurlijk schrok ik en we ging naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen mochten we de ambulance afdeling op. Waar het ambulancepersoneel echt mega hard hun best deed mijn vader te helpen.
Praten lukte mijn vader nauwelijks maar gelukkig herkende hij ons nog wel. Dit was echter van korte duur want al snel verslechterde zijn toestand. Mijn vader kreeg een scan die er niet veelbelovend uitzag en al liet zien dat er geen redden meer aan was. We waren het erover eens dat als mijn vader geen muziek meer kon spelen of zijn wekelijkse wandeling door de bossen kon maken dat hij doodongelukkig zou zijn want dat waren zijn lust en zijn leven.
Op het moment dat we wisten dat mijn vader zou overlijden werd alles in gang gezet. Mijn vader overleed op 30 november 2011 om 7.03. Er werd gekeken in het donorregister en hij was geregistreerd. Dit werd ook met ons overlegd. Daarna zijn er diverse onderzoeken gedaan om de dood op meerdere manieren vast te stellen. Het uitname team werd gebeld en we kregen een gesprek met de donorcoördinator. Alles ging met heel veel respect en vriendelijkheid en met alle zorg voor ons als nabestaanden.
Alles werd ons stap voor stap uitgelegd. En ik heb deze procedure als erg prettig ervaren. Alle vragen mochten we stellen. We gingen naar huis om alles te laten bezinken.
We werden gebeld dat de operatie geslaagd was en er 4 organen uitgenomen waren. En we gingen richting ziekenhuis. Daar aangekomen stonden 2 donorauto's klaar. dit was heel bijzonder want toen beseften we ons dat er nu elders in het land 4 mensen in spanning waren en wachtend op een nieuw begin van hun leven. En dit gaf ons zoveel troost. We namen afscheid en daarop volgde de normale gang van zaken rondom een overlijden en crematie.
Mijn moeder en ik hebben samen met een tante mijn vader aangekleed voor in de kist en het zag er netjes uit. Enkel een grote plijster was er te zien.
Een paar weken later kregen we een brief met informatie hoe het met de getransplanteerde ging.
Het waren 4 mannen van verschillende leeftijden. Allemaal meerdere jaren op de wachtlijst. Ze hebben de angst niet meer of ze überhaupt nog aan de beurt komen voor een donatie of eerder sterven. 4 gezinnen hebben een Echtgenoot, vader, opa, broer, oom, en/of neef nog bij zich. Een paar maanden na de eerste brief kregen we nog een brief. Het ging goed met de mannen, de organen waren bij allemaal geaccepteerd door het lichaam en ze konden weer dingen die ze al jaren door hun ziekte niet meer konden. Prachtig vond ik dit.
Ons gezin praatte geregeld over de dood. Niet op negatieve manier maar wel zodat we elkaars wensen wisten. Mijn opa heeft zijn huid gedoneerd en dat is naar de slachtoffers van de Volendam brand gegaan. Dat zou hij geweldig hebben gevonden want mijn opa werkte graag met jongeren en vondt ze belangrijk. We waren en zijn allemaal geregistreerd donor. En we weten allemaal van elkaar wat onze wensen zijn (cremeren, begraven en ook betreft donatie)
Omdat we er geregeld over praatte was het moment dat er besloten moest worden er eigenlijk niet. We hoefden geen beslissing te nemen want we wisten al wat mijn vader wilde en het stond geregistreerd. We hoefden alleen te bevestigen dat we het wisten. En dat is fijn want op een moment van rouw kun je soms uit emotie de verkeerde beslissing maken ten opzichte van je dierbare.
Ben jij al geregistreerd donor?
Praat jij er wel eens met je familie over?
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 20:18
Ik lees wat vragen over stamceldonatie en ik werk daar toevallig mee dus zal even wat kort delen:
In tegenstelling tot organen zoals nieren, longen, etc., maar net als bij bloed, maakt je lichaam continue nieuw beenmerg (stamcellen) aan. Daarom kun je stamcellen doneren als levende en er vrij weinig last van hebben. Vaak hebben de patienten een bloedziekte zoals leukemie. Afhankelijk van de patient kan er gevraagd worden om beenmerg, of om "peripheral blood stem cells" (stamcellen die al in het bloed zitten). Beenmerg doneren is meestal wat pijnlijk (want ze moeten het echt uit een bot halen) en peripheral blood stem cells lijkt meer op plasma doneren, alleen moet je lichaam een paar dagen gestimuleerd worden om extra stamcellen aan te maken. Voor allebei is het dus kortdurend vervelend, maar niet heel erg.
Stamcellen doneren kan alleen als jouw immuunsysteem heel erg lijkt op dat van de patient, anders krijg je het probleem van afstoting. Daarom moet je je eerst registreren (hier bijvoorbeeld: http://www.stamceldonor.nl/ik-wil-stamceldonor-worden) en wat weefsel afgeven (bijvoorbeeld bloed - niet iets pijnlijks) zodat ze kunnen vaststellen wat jouw immuunsysteem is. Dat wordt dan opgeslagen, en op het moment dat iemand een donatie nodig heeft wordt diens immuunsysteem gemeten, en dan wordt gezocht of er een potentiele donor goed genoeg matcht.
Soms woont de beste match in een ander land, en daarom is er een internationaal register waarin gezocht kan worden. Soms worden cellen dus naar de andere kant van de wereld gevlogen!
Het is belangrijk om echt bereid zijn te doneren als je je inschrijft, want vaak is tijd van groot belang - dus als jij de beste match bent en ze benaderen jou, en je zegt nee, dan moeten ze daarna de volgende persoon benaderen en dan is er dus vertraging. Maar als je bereid bent om te doneren is het geweldig als je je registreert, want het kan dat jij een perfecte match bent voor iemand die (nu of in de toekomst) stamcellen nodig heeft!
(ja, dit leest ook als een verkooppraatje. Maar dat is het dan ook want zoals ik zei, ik werk hiermee )
In tegenstelling tot organen zoals nieren, longen, etc., maar net als bij bloed, maakt je lichaam continue nieuw beenmerg (stamcellen) aan. Daarom kun je stamcellen doneren als levende en er vrij weinig last van hebben. Vaak hebben de patienten een bloedziekte zoals leukemie. Afhankelijk van de patient kan er gevraagd worden om beenmerg, of om "peripheral blood stem cells" (stamcellen die al in het bloed zitten). Beenmerg doneren is meestal wat pijnlijk (want ze moeten het echt uit een bot halen) en peripheral blood stem cells lijkt meer op plasma doneren, alleen moet je lichaam een paar dagen gestimuleerd worden om extra stamcellen aan te maken. Voor allebei is het dus kortdurend vervelend, maar niet heel erg.
Stamcellen doneren kan alleen als jouw immuunsysteem heel erg lijkt op dat van de patient, anders krijg je het probleem van afstoting. Daarom moet je je eerst registreren (hier bijvoorbeeld: http://www.stamceldonor.nl/ik-wil-stamceldonor-worden) en wat weefsel afgeven (bijvoorbeeld bloed - niet iets pijnlijks) zodat ze kunnen vaststellen wat jouw immuunsysteem is. Dat wordt dan opgeslagen, en op het moment dat iemand een donatie nodig heeft wordt diens immuunsysteem gemeten, en dan wordt gezocht of er een potentiele donor goed genoeg matcht.
Soms woont de beste match in een ander land, en daarom is er een internationaal register waarin gezocht kan worden. Soms worden cellen dus naar de andere kant van de wereld gevlogen!
Het is belangrijk om echt bereid zijn te doneren als je je inschrijft, want vaak is tijd van groot belang - dus als jij de beste match bent en ze benaderen jou, en je zegt nee, dan moeten ze daarna de volgende persoon benaderen en dan is er dus vertraging. Maar als je bereid bent om te doneren is het geweldig als je je registreert, want het kan dat jij een perfecte match bent voor iemand die (nu of in de toekomst) stamcellen nodig heeft!
(ja, dit leest ook als een verkooppraatje. Maar dat is het dan ook want zoals ik zei, ik werk hiermee )
donderdag 16 oktober 2014 om 20:37
Tuurlijk is het niet rooskleurig, tuurlijk houdt het niet in dat iemand ineens 100 jaar kan worden, maar is dat dan wat ze willen bereiken? Nee, dat staat nergens toch?
Het geeft mij gewoon een goed gevoel als ik iemand belangeloos kan helpen. En als iemand daar nou 1 week of 25 jaar langer mee kan leven. Who cares? Als diegene het risico wil nemen en gelukkig wordt van het weloverwogen besluit. Wie ben ik dan om te zeggen dat het doneren van organen zinloos is of hier commentaar op te hebben?
Respect voor jouw verhaal, TS.
Het geeft mij gewoon een goed gevoel als ik iemand belangeloos kan helpen. En als iemand daar nou 1 week of 25 jaar langer mee kan leven. Who cares? Als diegene het risico wil nemen en gelukkig wordt van het weloverwogen besluit. Wie ben ik dan om te zeggen dat het doneren van organen zinloos is of hier commentaar op te hebben?
Respect voor jouw verhaal, TS.
donderdag 16 oktober 2014 om 20:37
Ik ben ook nabestaande van een donor (zo had ik het nog nooit gezien btw).
Toen mijn man onverwachts overleed na een hartstilstand, zijn er na zijn overlijden botten weggenomen, hartkleppen en hoornvlies. Hij was al tientallen jaren geregistreerd donor, dus geen twijfel van mijn zijde ( ben ook al zeker twintig jaar donor.)
Het kan echter wel de rouwverwerking bemoeilijken... Net zoals de gevolgen van een obductie ( dit is ook gebeurd): toen mijn man werd opgebaard en je neemt nog een paar keer afscheid, je raakt iemand aan en dan voel je het, een slappe hand en arm... Daarnaast was het moeilijk om de overledene een bepaalde houding aan te laten nemen, handen vouwen bijvoorbeeld. Hier had ik van tevoren nooit bij stilgestaan, en daarnaast waren er nog de "gevolgen" van de obductie... Haren waren nog nat want gewassen, andere geur dus...
Ik had het hier telkens heel moeilijk mee, maar je probeert jezelf vast te houden aan de wens die zo duidelijk was. Geen spijt overigens, maar wel heel pijnlijk. Ik heb mijn gevoel hierbij ook nog nooit met iemand gedeeld...
'Gelukkig' waren de kinderen nog zo klein dat ze hun vader niet meer hebben aangeraakt of die behoefte hadden; ik heb ze één keer meegenomen naar het mortuarium om hun vader te zien.
Toen mijn man onverwachts overleed na een hartstilstand, zijn er na zijn overlijden botten weggenomen, hartkleppen en hoornvlies. Hij was al tientallen jaren geregistreerd donor, dus geen twijfel van mijn zijde ( ben ook al zeker twintig jaar donor.)
Het kan echter wel de rouwverwerking bemoeilijken... Net zoals de gevolgen van een obductie ( dit is ook gebeurd): toen mijn man werd opgebaard en je neemt nog een paar keer afscheid, je raakt iemand aan en dan voel je het, een slappe hand en arm... Daarnaast was het moeilijk om de overledene een bepaalde houding aan te laten nemen, handen vouwen bijvoorbeeld. Hier had ik van tevoren nooit bij stilgestaan, en daarnaast waren er nog de "gevolgen" van de obductie... Haren waren nog nat want gewassen, andere geur dus...
Ik had het hier telkens heel moeilijk mee, maar je probeert jezelf vast te houden aan de wens die zo duidelijk was. Geen spijt overigens, maar wel heel pijnlijk. Ik heb mijn gevoel hierbij ook nog nooit met iemand gedeeld...
'Gelukkig' waren de kinderen nog zo klein dat ze hun vader niet meer hebben aangeraakt of die behoefte hadden; ik heb ze één keer meegenomen naar het mortuarium om hun vader te zien.
De toekomst is niet meer wat het was
donderdag 16 oktober 2014 om 20:43
Ooit toen ik jong was en de wereld nog wilde verbeteren was ik ook heftig voorstander van een "iedereen donor tenzij je zegt van niet"-systeem.
En daar ben ik 180 graden in omgedraaid.
Niemand heeft recht om jouw organen te pakken omdat je niet uitdrukkelijk hebt vastgelegd dat ze dat níet mogen.
Je mag ook mijn erfenis of huis of spullen niet afpakken omdat ik geen zin had overal een bordje "afblijven" op te hangen.
Principieel vind ik het fout om aanspraak op iemands lijf, leden of bezit te doen onder het motto " dan had je maar moeten zeggen dat je dat niet wilde" .
En wat de reden is om geen donor te willen zijn, dat gaat niemand iets aan. Het is niet aan anderen om te oordelen of andermans reden wel goed genoeg is.
En overigens ben ik zelf al 32 jaar donor. Je hoeft niet antidonatie te zijn om er principes over zelfbeschikking op na te houden.
En daar ben ik 180 graden in omgedraaid.
Niemand heeft recht om jouw organen te pakken omdat je niet uitdrukkelijk hebt vastgelegd dat ze dat níet mogen.
Je mag ook mijn erfenis of huis of spullen niet afpakken omdat ik geen zin had overal een bordje "afblijven" op te hangen.
Principieel vind ik het fout om aanspraak op iemands lijf, leden of bezit te doen onder het motto " dan had je maar moeten zeggen dat je dat niet wilde" .
En wat de reden is om geen donor te willen zijn, dat gaat niemand iets aan. Het is niet aan anderen om te oordelen of andermans reden wel goed genoeg is.
En overigens ben ik zelf al 32 jaar donor. Je hoeft niet antidonatie te zijn om er principes over zelfbeschikking op na te houden.
donderdag 16 oktober 2014 om 22:33
quote:minnim schreef op 16 oktober 2014 @ 20:18:
Ik lees wat vragen over stamceldonatie en ik werk daar toevallig mee dus zal even wat kort delen:
In tegenstelling tot organen zoals nieren, longen, etc., maar net als bij bloed, maakt je lichaam continue nieuw beenmerg (stamcellen) aan. Daarom kun je stamcellen doneren als levende en er vrij weinig last van hebben. Vaak hebben de patienten een bloedziekte zoals leukemie. Afhankelijk van de patient kan er gevraagd worden om beenmerg, of om "peripheral blood stem cells" (stamcellen die al in het bloed zitten). Beenmerg doneren is meestal wat pijnlijk (want ze moeten het echt uit een bot halen) en peripheral blood stem cells lijkt meer op plasma doneren, alleen moet je lichaam een paar dagen gestimuleerd worden om extra stamcellen aan te maken. Voor allebei is het dus kortdurend vervelend, maar niet heel erg.
Stamcellen doneren kan alleen als jouw immuunsysteem heel erg lijkt op dat van de patient, anders krijg je het probleem van afstoting. Daarom moet je je eerst registreren (hier bijvoorbeeld: http://www.stamceldonor.nl/ik-wil-stamceldonor-worden) en wat weefsel afgeven (bijvoorbeeld bloed - niet iets pijnlijks) zodat ze kunnen vaststellen wat jouw immuunsysteem is. Dat wordt dan opgeslagen, en op het moment dat iemand een donatie nodig heeft wordt diens immuunsysteem gemeten, en dan wordt gezocht of er een potentiele donor goed genoeg matcht.
Soms woont de beste match in een ander land, en daarom is er een internationaal register waarin gezocht kan worden. Soms worden cellen dus naar de andere kant van de wereld gevlogen!
Het is belangrijk om echt bereid zijn te doneren als je je inschrijft, want vaak is tijd van groot belang - dus als jij de beste match bent en ze benaderen jou, en je zegt nee, dan moeten ze daarna de volgende persoon benaderen en dan is er dus vertraging. Maar als je bereid bent om te doneren is het geweldig als je je registreert, want het kan dat jij een perfecte match bent voor iemand die (nu of in de toekomst) stamcellen nodig heeft!
(ja, dit leest ook als een verkooppraatje. Maar dat is het dan ook want zoals ik zei, ik werk hiermee )Interessant. Ik sprak er met mijn buurvrouw over en stamcel donatie is zeker iets wat vergeten wordt. Ik kan geen bloedheet of stamelen doneren wegens bloedarmoede en ik heb eens een bloedtransfusie gehad.. maar het is mooi als je zoiets bij leven kan doen
Ik lees wat vragen over stamceldonatie en ik werk daar toevallig mee dus zal even wat kort delen:
In tegenstelling tot organen zoals nieren, longen, etc., maar net als bij bloed, maakt je lichaam continue nieuw beenmerg (stamcellen) aan. Daarom kun je stamcellen doneren als levende en er vrij weinig last van hebben. Vaak hebben de patienten een bloedziekte zoals leukemie. Afhankelijk van de patient kan er gevraagd worden om beenmerg, of om "peripheral blood stem cells" (stamcellen die al in het bloed zitten). Beenmerg doneren is meestal wat pijnlijk (want ze moeten het echt uit een bot halen) en peripheral blood stem cells lijkt meer op plasma doneren, alleen moet je lichaam een paar dagen gestimuleerd worden om extra stamcellen aan te maken. Voor allebei is het dus kortdurend vervelend, maar niet heel erg.
Stamcellen doneren kan alleen als jouw immuunsysteem heel erg lijkt op dat van de patient, anders krijg je het probleem van afstoting. Daarom moet je je eerst registreren (hier bijvoorbeeld: http://www.stamceldonor.nl/ik-wil-stamceldonor-worden) en wat weefsel afgeven (bijvoorbeeld bloed - niet iets pijnlijks) zodat ze kunnen vaststellen wat jouw immuunsysteem is. Dat wordt dan opgeslagen, en op het moment dat iemand een donatie nodig heeft wordt diens immuunsysteem gemeten, en dan wordt gezocht of er een potentiele donor goed genoeg matcht.
Soms woont de beste match in een ander land, en daarom is er een internationaal register waarin gezocht kan worden. Soms worden cellen dus naar de andere kant van de wereld gevlogen!
Het is belangrijk om echt bereid zijn te doneren als je je inschrijft, want vaak is tijd van groot belang - dus als jij de beste match bent en ze benaderen jou, en je zegt nee, dan moeten ze daarna de volgende persoon benaderen en dan is er dus vertraging. Maar als je bereid bent om te doneren is het geweldig als je je registreert, want het kan dat jij een perfecte match bent voor iemand die (nu of in de toekomst) stamcellen nodig heeft!
(ja, dit leest ook als een verkooppraatje. Maar dat is het dan ook want zoals ik zei, ik werk hiermee )Interessant. Ik sprak er met mijn buurvrouw over en stamcel donatie is zeker iets wat vergeten wordt. Ik kan geen bloedheet of stamelen doneren wegens bloedarmoede en ik heb eens een bloedtransfusie gehad.. maar het is mooi als je zoiets bij leven kan doen
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 22:41
quote:Ginevra schreef op 16 oktober 2014 @ 20:43:
Ooit toen ik jong was en de wereld nog wilde verbeteren was ik ook heftig voorstander van een "iedereen donor tenzij je zegt van niet"-systeem.
En daar ben ik 180 graden in omgedraaid.
Niemand heeft recht om jouw organen te pakken omdat je niet uitdrukkelijk hebt vastgelegd dat ze dat níet mogen.
Je mag ook mijn erfenis of huis of spullen niet afpakken omdat ik geen zin had overal een bordje "afblijven" op te hangen.
Principieel vind ik het fout om aanspraak op iemands lijf, leden of bezit te doen onder het motto " dan had je maar moeten zeggen dat je dat niet wilde" .
En wat de reden is om geen donor te willen zijn, dat gaat niemand iets aan. Het is niet aan anderen om te oordelen of andermans reden wel goed genoeg is.
En overigens ben ik zelf al 32 jaar donor. Je hoeft niet antidonatie te zijn om er principes over zelfbeschikking op na te houden.
Precies. Ik ben pas 30 maar vind ook dat recht op zelfbeschikking belangrijker is. Jouw lichaam dus jouw keus. Ik ken veel ouderen die ook vinden dat iedereen automatisch donor zouden moeten zijn maar ik vind dat net te ver gaan. Ook ivm nabestaanden. Want die zitten met het verdriet.
Mdh
Je bent je man dan vrij jong al verloren begrijp ik?
Dapper dat je er nu toch over wilt praten want je ervaring lijkt me toch enigzins vervelend. Maar mooi dat je vast kon houden aan de gedachten aan de getransplanteerde.
Idd heb er nooit bij stil gestaan met bot en dergelijke dat dat de stabiliteit beinvloed. Bij mijn vader was dat ook niet het geval. Enige was dat omdat mijn vader in kilt opgebaard wilde worden (schotland fanaat en liep bijna altijd in kilt) dat zijn huid niet gebruikt kon worden.
Ooit toen ik jong was en de wereld nog wilde verbeteren was ik ook heftig voorstander van een "iedereen donor tenzij je zegt van niet"-systeem.
En daar ben ik 180 graden in omgedraaid.
Niemand heeft recht om jouw organen te pakken omdat je niet uitdrukkelijk hebt vastgelegd dat ze dat níet mogen.
Je mag ook mijn erfenis of huis of spullen niet afpakken omdat ik geen zin had overal een bordje "afblijven" op te hangen.
Principieel vind ik het fout om aanspraak op iemands lijf, leden of bezit te doen onder het motto " dan had je maar moeten zeggen dat je dat niet wilde" .
En wat de reden is om geen donor te willen zijn, dat gaat niemand iets aan. Het is niet aan anderen om te oordelen of andermans reden wel goed genoeg is.
En overigens ben ik zelf al 32 jaar donor. Je hoeft niet antidonatie te zijn om er principes over zelfbeschikking op na te houden.
Precies. Ik ben pas 30 maar vind ook dat recht op zelfbeschikking belangrijker is. Jouw lichaam dus jouw keus. Ik ken veel ouderen die ook vinden dat iedereen automatisch donor zouden moeten zijn maar ik vind dat net te ver gaan. Ook ivm nabestaanden. Want die zitten met het verdriet.
Mdh
Je bent je man dan vrij jong al verloren begrijp ik?
Dapper dat je er nu toch over wilt praten want je ervaring lijkt me toch enigzins vervelend. Maar mooi dat je vast kon houden aan de gedachten aan de getransplanteerde.
Idd heb er nooit bij stil gestaan met bot en dergelijke dat dat de stabiliteit beinvloed. Bij mijn vader was dat ook niet het geval. Enige was dat omdat mijn vader in kilt opgebaard wilde worden (schotland fanaat en liep bijna altijd in kilt) dat zijn huid niet gebruikt kon worden.
Be yourself, be different
donderdag 16 oktober 2014 om 22:48
Mijn zoon van 8 vertelde van de week onder het eten dat hij ook donor wil worden. Ik weet eigenlijk niet vanaf welke leeftijd hij dat vast kan leggen, maar we hebben hem beloofd dat wij hier rekening mee houden mocht er wat gebeuren.
Hij wil overigens ook bloeddonor worden, daar wachten we nog maar even mee...
Hij wil overigens ook bloeddonor worden, daar wachten we nog maar even mee...
