Actueel
alle pijlers
Prins Johan Friso bedolven onder lawine
zaterdag 25 februari 2012 om 22:47
zaterdag 25 februari 2012 om 22:48
quote:diaantje1971 schreef op 25 februari 2012 @ 22:47:
[...]
Staat ook op papier, mijn hele uitvaart is al geregeld, ik hoef alleen nog maar dood te gaan,
Mooi gesproken , prachtig ook dat je t een en ander op papier hebt staan. Maar echt of het 100% zal uitgevoerd worden moet nog maar gaan blijken.
Uit ervaring weet ik dat families in tijden van hoop, angst e.d. in eens hele andere beslissingen kunnen nemen.
[...]
Staat ook op papier, mijn hele uitvaart is al geregeld, ik hoef alleen nog maar dood te gaan,
Mooi gesproken , prachtig ook dat je t een en ander op papier hebt staan. Maar echt of het 100% zal uitgevoerd worden moet nog maar gaan blijken.
Uit ervaring weet ik dat families in tijden van hoop, angst e.d. in eens hele andere beslissingen kunnen nemen.
zaterdag 25 februari 2012 om 22:49
quote:Zespri79 schreef op 25 februari 2012 @ 22:46:
[...]
En toch gebeurd het dagelijks !!! Het tegen de wil in van iemand doen.
Afgelopen jaar 2x mee gemaakt op mijn eigen afdeling ! 2patienten waren orgaandonor !
Hadden prachtig geel papiertje in hun documenten. Maar toen puntje bij paaltje kwam wilde geen van beide families dat de organen er uit werden gehaald. En echt die hebben op zulke momenten wel t laatste woord en niet de arts en/of donorstichting. Familie heeft gewoon daarin het laatste woord , tenzij bepaalde dingen compleet spaak lopen dan beslist een rechter hierover. (maar dan is het al te laat voor organen donoren)
Dan doe je feitelijk ook iets TEGEN de wil/wens van iemand in.
Ja dat vind ik vreselijk,
Mijn man en ik hebben allebei duidelijke wensen, ik ben donor en hij niet,ik begrijp zijn wens niet, maar ik zal de wens wel respecteren.
[...]
En toch gebeurd het dagelijks !!! Het tegen de wil in van iemand doen.
Afgelopen jaar 2x mee gemaakt op mijn eigen afdeling ! 2patienten waren orgaandonor !
Hadden prachtig geel papiertje in hun documenten. Maar toen puntje bij paaltje kwam wilde geen van beide families dat de organen er uit werden gehaald. En echt die hebben op zulke momenten wel t laatste woord en niet de arts en/of donorstichting. Familie heeft gewoon daarin het laatste woord , tenzij bepaalde dingen compleet spaak lopen dan beslist een rechter hierover. (maar dan is het al te laat voor organen donoren)
Dan doe je feitelijk ook iets TEGEN de wil/wens van iemand in.
Ja dat vind ik vreselijk,
Mijn man en ik hebben allebei duidelijke wensen, ik ben donor en hij niet,ik begrijp zijn wens niet, maar ik zal de wens wel respecteren.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
zaterdag 25 februari 2012 om 22:50
quote:Zespri79 schreef op 25 februari 2012 @ 22:46:
[...]
En toch gebeurd het dagelijks !!! Het tegen de wil in van iemand doen.
Afgelopen jaar 2x mee gemaakt op mijn eigen afdeling ! 2patienten waren orgaandonor !
Hadden prachtig geel papiertje in hun documenten. Maar toen puntje bij paaltje kwam wilde geen van beide families dat de organen er uit werden gehaald. En echt die hebben op zulke momenten wel t laatste woord en niet de arts en/of donorstichting. Familie heeft gewoon daarin het laatste woord , tenzij bepaalde dingen compleet spaak lopen dan beslist een rechter hierover. (maar dan is het al te laat voor organen donoren)
Dan doe je feitelijk ook iets TEGEN de wil/wens van iemand in.Waarom hebben we dan een orgaanregistratie nodig? Hopelijk gaat mijn familie wel mijn wensen inwilligen mocht de tijd er zijn.
[...]
En toch gebeurd het dagelijks !!! Het tegen de wil in van iemand doen.
Afgelopen jaar 2x mee gemaakt op mijn eigen afdeling ! 2patienten waren orgaandonor !
Hadden prachtig geel papiertje in hun documenten. Maar toen puntje bij paaltje kwam wilde geen van beide families dat de organen er uit werden gehaald. En echt die hebben op zulke momenten wel t laatste woord en niet de arts en/of donorstichting. Familie heeft gewoon daarin het laatste woord , tenzij bepaalde dingen compleet spaak lopen dan beslist een rechter hierover. (maar dan is het al te laat voor organen donoren)
Dan doe je feitelijk ook iets TEGEN de wil/wens van iemand in.Waarom hebben we dan een orgaanregistratie nodig? Hopelijk gaat mijn familie wel mijn wensen inwilligen mocht de tijd er zijn.
zaterdag 25 februari 2012 om 23:19
quote:diaantje1971 schreef op 25 februari 2012 @ 22:47:
[...]
Staat ook op papier, mijn hele uitv
aart is al geregeld, ik hoef alleen nog maar dood te gaan,
Nou, daar gaan we nog even 40 jaar op wachten, maar goed dat het geregeld is.
Hier ook hoor.!
[...]
Staat ook op papier, mijn hele uitv
aart is al geregeld, ik hoef alleen nog maar dood te gaan,
Nou, daar gaan we nog even 40 jaar op wachten, maar goed dat het geregeld is.
Hier ook hoor.!
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
zondag 26 februari 2012 om 00:45
quote:Zespri79 schreef op 25 februari 2012 @ 22:46:
[...]
En toch gebeurd het dagelijks !!! Het tegen de wil in van iemand doen.
Afgelopen jaar 2x mee gemaakt op mijn eigen afdeling ! 2patienten waren orgaandonor !
Hadden prachtig geel papiertje in hun documenten. Maar toen puntje bij paaltje kwam wilde geen van beide families dat de organen er uit werden gehaald. En echt die hebben op zulke momenten wel t laatste woord en niet de arts en/of donorstichting. Familie heeft gewoon daarin het laatste woord , tenzij bepaalde dingen compleet spaak lopen dan beslist een rechter hierover. (maar dan is het al te laat voor organen donoren)
Dan doe je feitelijk ook iets TEGEN de wil/wens van iemand in.
Wat erg dat familie dan tegen is als de overledene wel een codicil heeft.
Mijn moeder daarentegen had geen codicil. Is getroffen door een aneurysma. De neuroloog vroeg ons of wij daarover wilde nadenken. In haar geest hebben we besloten haar organen ter beschikking te stellen. Keurig netjes geregeld en na maanden kregen we een brief van Eurotransplant wellke organen ze hebben kunnen gebruiken. Niet met naam en toenaam, maar wel in welke leeftijdscategorie de organen gedoneerd waren.
[...]
En toch gebeurd het dagelijks !!! Het tegen de wil in van iemand doen.
Afgelopen jaar 2x mee gemaakt op mijn eigen afdeling ! 2patienten waren orgaandonor !
Hadden prachtig geel papiertje in hun documenten. Maar toen puntje bij paaltje kwam wilde geen van beide families dat de organen er uit werden gehaald. En echt die hebben op zulke momenten wel t laatste woord en niet de arts en/of donorstichting. Familie heeft gewoon daarin het laatste woord , tenzij bepaalde dingen compleet spaak lopen dan beslist een rechter hierover. (maar dan is het al te laat voor organen donoren)
Dan doe je feitelijk ook iets TEGEN de wil/wens van iemand in.
Wat erg dat familie dan tegen is als de overledene wel een codicil heeft.
Mijn moeder daarentegen had geen codicil. Is getroffen door een aneurysma. De neuroloog vroeg ons of wij daarover wilde nadenken. In haar geest hebben we besloten haar organen ter beschikking te stellen. Keurig netjes geregeld en na maanden kregen we een brief van Eurotransplant wellke organen ze hebben kunnen gebruiken. Niet met naam en toenaam, maar wel in welke leeftijdscategorie de organen gedoneerd waren.
zondag 26 februari 2012 om 03:41
Ook hier hebben we het regelmatig over wat we willen wanneer we overlijden of als ons iets overkomt. Maar ik mij meer en meer besef is dat wat er bijv. met mij gebeurt na mijn overlijden meer invloed heeft op mijn nabestaanden dan op mij. Ik wil direct gecremeerd zonder poespas maar wat nu als mijn man en kinderen behoefte hebben aan deze poespas, wie ben ik dan om het hen te ontnemen. Zij moeten verder, zij rouwen, zij hebben verdriet; ik heb het makkelijk; ik ben er niet meer....
Optimist tot in de kist!
zondag 26 februari 2012 om 07:59
quote:Olifantjeinhetbos schreef op 26 februari 2012 @ 03:41:
Ook hier hebben we het regelmatig over wat we willen wanneer we overlijden of als ons iets overkomt. Maar ik mij meer en meer besef is dat wat er bijv. met mij gebeurt na mijn overlijden meer invloed heeft op mijn nabestaanden dan op mij. Ik wil direct gecremeerd zonder poespas maar wat nu als mijn man en kinderen behoefte hebben aan deze poespas, wie ben ik dan om het hen te ontnemen. Zij moeten verder, zij rouwen, zij hebben verdriet; ik heb het makkelijk; ik ben er niet meer....
Een hele juiste gedachte! Je nabestaanden moeten er mee verder en als die het niet kunnen verdragen dat ze uit jouw lichaam organen gaan oogsten, dan vind ik ook dat je hen die vrijheid moet geven het te doen zodanig dat zij er mee verder kunnen.
Ik zou het ook niet verdragen als ze in mijn ouders zouden gaan snijden na hun dood en zou ook geen toestemming geven, terwijl zij wel welwillend tegenover donorschap staan.
Ik ben geen donor, maar als mijn ouders het juist wél steun zou geven dat er 'n stukje van mij door zou kunnen leven, dan mogen ze wat mij betreft toestemming geven.
Het gaat ten alle tijden om de nabestaanden vind ik, de dode merkt er toch niks meer van.
Ook hier hebben we het regelmatig over wat we willen wanneer we overlijden of als ons iets overkomt. Maar ik mij meer en meer besef is dat wat er bijv. met mij gebeurt na mijn overlijden meer invloed heeft op mijn nabestaanden dan op mij. Ik wil direct gecremeerd zonder poespas maar wat nu als mijn man en kinderen behoefte hebben aan deze poespas, wie ben ik dan om het hen te ontnemen. Zij moeten verder, zij rouwen, zij hebben verdriet; ik heb het makkelijk; ik ben er niet meer....
Een hele juiste gedachte! Je nabestaanden moeten er mee verder en als die het niet kunnen verdragen dat ze uit jouw lichaam organen gaan oogsten, dan vind ik ook dat je hen die vrijheid moet geven het te doen zodanig dat zij er mee verder kunnen.
Ik zou het ook niet verdragen als ze in mijn ouders zouden gaan snijden na hun dood en zou ook geen toestemming geven, terwijl zij wel welwillend tegenover donorschap staan.
Ik ben geen donor, maar als mijn ouders het juist wél steun zou geven dat er 'n stukje van mij door zou kunnen leven, dan mogen ze wat mij betreft toestemming geven.
Het gaat ten alle tijden om de nabestaanden vind ik, de dode merkt er toch niks meer van.
zondag 26 februari 2012 om 08:22
Interessante discussie en eigenlijk echt heel belangrijk om over dit soort dingen te praten.
Ik probeer te begrijpen wat je hier zegt, maar ik schrik er toch een beetje van:
quote:elninjoo schreef op 26 februari 2012 @ 07:59:
[...]
Ik zou het ook niet verdragen als ze in mijn ouders zouden gaan snijden na hun dood en zou ook geen toestemming geven, terwijl zij wel welwillend tegenover donorschap staan.
Ik ben geen donor, maar als mijn ouders het juist wél steun zou geven dat er 'n stukje van mij door zou kunnen leven, dan mogen ze wat mij betreft toestemming geven.
Als mijn ouders/familie/vrienden me graag begraven mogen ze dat doen, willen ze me cremeren dan vind ik het ook best. Hoe de hele dienst er uit ziet, moet idd voor hun zo zijn dat het 'goed' is.
Maar... ik ben donor en ik zou het verschrikkelijk vinden dat mijn organen niet worden gebruikt omdat zij het niet kunnen verdragen. Daar ben ik dan hard in, maar daar moeten ze zich dan overheen zetten. Als mijn organen andere levens kunnen helpen zijn daar zoveel mensen mee geholpen. Ik denk me de angst en het verdriet in van mensen die op een wachtlijst staan, en van ouders, kinderen, partners, vrienden etc van deze personen... dan gaat het niet meer alleen om mijn familie. Ik wil deze mensen helpen! Het is voor mij een kleine moeite. Gelukkig begrijpen mijn ouders en vrienden dat en zijn zij ook blij dat ik het zo wil. Wat zou ik het erg vinden als het niet zo was!
Ik probeer te begrijpen wat je hier zegt, maar ik schrik er toch een beetje van:
quote:elninjoo schreef op 26 februari 2012 @ 07:59:
[...]
Ik zou het ook niet verdragen als ze in mijn ouders zouden gaan snijden na hun dood en zou ook geen toestemming geven, terwijl zij wel welwillend tegenover donorschap staan.
Ik ben geen donor, maar als mijn ouders het juist wél steun zou geven dat er 'n stukje van mij door zou kunnen leven, dan mogen ze wat mij betreft toestemming geven.
Als mijn ouders/familie/vrienden me graag begraven mogen ze dat doen, willen ze me cremeren dan vind ik het ook best. Hoe de hele dienst er uit ziet, moet idd voor hun zo zijn dat het 'goed' is.
Maar... ik ben donor en ik zou het verschrikkelijk vinden dat mijn organen niet worden gebruikt omdat zij het niet kunnen verdragen. Daar ben ik dan hard in, maar daar moeten ze zich dan overheen zetten. Als mijn organen andere levens kunnen helpen zijn daar zoveel mensen mee geholpen. Ik denk me de angst en het verdriet in van mensen die op een wachtlijst staan, en van ouders, kinderen, partners, vrienden etc van deze personen... dan gaat het niet meer alleen om mijn familie. Ik wil deze mensen helpen! Het is voor mij een kleine moeite. Gelukkig begrijpen mijn ouders en vrienden dat en zijn zij ook blij dat ik het zo wil. Wat zou ik het erg vinden als het niet zo was!
zondag 26 februari 2012 om 08:26
Een vriend van mij heeft zelfmoord gepleegd en wat is het toch fijn dat hij - een jonge vent die het leven niet meer zag zitten - nog wel leven aan anderen heeft kunnen geven die nog wel wilden. Dat vind ik een hele mooie gedachte. Tegenover ons verdriet staat het geluk van een of meer andere families (er van uitgaande dat de donaties zijn geslaagd)
zondag 26 februari 2012 om 08:32
quote:Suzy65 schreef op 25 februari 2012 @ 22:33:
Grens vind ik toch wel dat je zonder al die moderne technieken dood was geweest (of tot leven gewekt waar je al "dood" was).., het begrip "dood" is dus opgerekt en nu ligt dan (daardoor?) de "keuze" over leven en dood bij de familie? Of artsen?
Gewoon omdat die "keuze" er nu is? Denk achteraf aan al die mensen die als dood verklaard zijn, nadat ze zuurstoftekort opliepen door bijv in een wak terecht te zijn gekomen (en onderkoeld).. en met wat we nu weten nog niet die (hersen)beschadiging hadden opgelopen die destijds geacht werd zelfde tijd zonder zuurstof als een niet-onderkoeld iemand..
Blijft een grijs en discutabel gebied. Maar goed, als je weet dat er zoveel beschadigd is dat daar nog nooit een mens weer enige normale vaardigheden mogelijk zijn, ook niet eens in theorie.. wat is dan subjectief voor die persoon nog een "menswaardig bestaan"? Dat kan je niet voor een ander invullen of oordelen, nee, maar als je het diegene niet kan vragen.. moet je het hebben van indenken, (ik bedoel zijn naasten dan, die hem het beste kennen)..
Koste wat het koste aan het "leven" vasthouden, hoe gereduceerd ook, is net zo goed "god spelen", zeker als diegene zonder allerlei hulpmiddelen in de verste verte niet als zelfstandig mens zal kunnen denken en functioneren..
Vooral als je bedenkt dat hulp ook 5 min te laat kan komen en dit dan niet speelt. Soms ben je misschien niet beter af door "gered" te worden.. Tuurlijk, zolang nog enige vorm van contact of respons mogelijk is, al is het een handgebaar, een traan, enz, kan het waardevol zijn, ook voor diegene die in die situatie is.. maar zo niet, dan moet je op een gegeven moment misschien toch loslaten.
Wens Mabel en familie dan ook alle wijsheid toe!Mooie post.
Grens vind ik toch wel dat je zonder al die moderne technieken dood was geweest (of tot leven gewekt waar je al "dood" was).., het begrip "dood" is dus opgerekt en nu ligt dan (daardoor?) de "keuze" over leven en dood bij de familie? Of artsen?
Gewoon omdat die "keuze" er nu is? Denk achteraf aan al die mensen die als dood verklaard zijn, nadat ze zuurstoftekort opliepen door bijv in een wak terecht te zijn gekomen (en onderkoeld).. en met wat we nu weten nog niet die (hersen)beschadiging hadden opgelopen die destijds geacht werd zelfde tijd zonder zuurstof als een niet-onderkoeld iemand..
Blijft een grijs en discutabel gebied. Maar goed, als je weet dat er zoveel beschadigd is dat daar nog nooit een mens weer enige normale vaardigheden mogelijk zijn, ook niet eens in theorie.. wat is dan subjectief voor die persoon nog een "menswaardig bestaan"? Dat kan je niet voor een ander invullen of oordelen, nee, maar als je het diegene niet kan vragen.. moet je het hebben van indenken, (ik bedoel zijn naasten dan, die hem het beste kennen)..
Koste wat het koste aan het "leven" vasthouden, hoe gereduceerd ook, is net zo goed "god spelen", zeker als diegene zonder allerlei hulpmiddelen in de verste verte niet als zelfstandig mens zal kunnen denken en functioneren..
Vooral als je bedenkt dat hulp ook 5 min te laat kan komen en dit dan niet speelt. Soms ben je misschien niet beter af door "gered" te worden.. Tuurlijk, zolang nog enige vorm van contact of respons mogelijk is, al is het een handgebaar, een traan, enz, kan het waardevol zijn, ook voor diegene die in die situatie is.. maar zo niet, dan moet je op een gegeven moment misschien toch loslaten.
Wens Mabel en familie dan ook alle wijsheid toe!Mooie post.
zondag 26 februari 2012 om 08:36
quote:Tuorrebout schreef op 25 februari 2012 @ 22:36:
[...]
Wensen moet je inderdaad respecteren en van mijn man weet ik wat hij wil. En toch speculeert iedereen over de situatie bij Friso. Wat menswaardig is of niet. Niemand van ons weet hoe zij er zelf over denken. Mocht het ons overkomen dan zal in mijn omgeving ook andere meningen zijn over menswaardig of niet. Ik respecteer de wens van mijn man op dat moment terwijl andere mensen in zijn omgeving dit mensonwaardig zullen vinden.Ik vind dit zo moeilijk want deze hele beslissing zou er niet zijn als er niet zolang gereanimeerd zou zijn. Menswaardig vind ik toch wel zeer belangerijk. LIggende n niks meer kunnen, geestenlijk niet bij zijn vind ik voor mezelf geen menswaardig leven meer.
[...]
Wensen moet je inderdaad respecteren en van mijn man weet ik wat hij wil. En toch speculeert iedereen over de situatie bij Friso. Wat menswaardig is of niet. Niemand van ons weet hoe zij er zelf over denken. Mocht het ons overkomen dan zal in mijn omgeving ook andere meningen zijn over menswaardig of niet. Ik respecteer de wens van mijn man op dat moment terwijl andere mensen in zijn omgeving dit mensonwaardig zullen vinden.Ik vind dit zo moeilijk want deze hele beslissing zou er niet zijn als er niet zolang gereanimeerd zou zijn. Menswaardig vind ik toch wel zeer belangerijk. LIggende n niks meer kunnen, geestenlijk niet bij zijn vind ik voor mezelf geen menswaardig leven meer.
zondag 26 februari 2012 om 08:44
quote:Tuorrebout schreef op 25 februari 2012 @ 22:29:
[...]
Maar in het geval van mijn man: die is er stellig in. Hij zou willen blijven leven. Wie ben ik dan om de stekker er uit te trekken?
Onder welke omstandighede ?? Zou hij zou als Friso er nog willen zijn ?? Eerlijk gezegd zou ik daarvoor heel bang zijn.
Bang dat ik er dan nog zou moeten zijn.
IK ben misschien raar maar ik zou veel liever naar GOd gaan als je daarin gelooft. MIjn man en de kinderen zouden mij met liefde herdenken hoop ik. En daarna hun leven oppakken. Hun leven gaat door hoop dat ze het dan nog goed krijgen. Nieuwe vrouw ???
Ze moeten ws nog lang en ik ben er toch niet meer bewust bij. Dan hoeft mijn man niet elke week naar een lichaam te gaan waar ik niet meer inzit. Ik ben ik niet meer.
Dan kan je toch beter het loslaten en nog als partner een goed leven hebben met iemand anders. Of moet het leven stoppen op de dag dat ik eral niet meer was.
En er ook niet meer geweest was als ik heftig gereanimeerd was.??
Ik vind het een mooie gedachten als mijn man en kinderen hierna nog een leven hebben wat verder gaat. In vrijheid. Waarvoor het duidenlijk is dat het een afsluiting is en geen we gaan maar door.
En jaren hadden gelukkig jaren kunnen worden. Nu kan de partner aan het lichaam blijven hangen. En zijn leven is opgehouden bji het ongeluk van mij. Dat vind ik heel triest.
[...]
Maar in het geval van mijn man: die is er stellig in. Hij zou willen blijven leven. Wie ben ik dan om de stekker er uit te trekken?
Onder welke omstandighede ?? Zou hij zou als Friso er nog willen zijn ?? Eerlijk gezegd zou ik daarvoor heel bang zijn.
Bang dat ik er dan nog zou moeten zijn.
IK ben misschien raar maar ik zou veel liever naar GOd gaan als je daarin gelooft. MIjn man en de kinderen zouden mij met liefde herdenken hoop ik. En daarna hun leven oppakken. Hun leven gaat door hoop dat ze het dan nog goed krijgen. Nieuwe vrouw ???
Ze moeten ws nog lang en ik ben er toch niet meer bewust bij. Dan hoeft mijn man niet elke week naar een lichaam te gaan waar ik niet meer inzit. Ik ben ik niet meer.
Dan kan je toch beter het loslaten en nog als partner een goed leven hebben met iemand anders. Of moet het leven stoppen op de dag dat ik eral niet meer was.
En er ook niet meer geweest was als ik heftig gereanimeerd was.??
Ik vind het een mooie gedachten als mijn man en kinderen hierna nog een leven hebben wat verder gaat. In vrijheid. Waarvoor het duidenlijk is dat het een afsluiting is en geen we gaan maar door.
En jaren hadden gelukkig jaren kunnen worden. Nu kan de partner aan het lichaam blijven hangen. En zijn leven is opgehouden bji het ongeluk van mij. Dat vind ik heel triest.
zondag 26 februari 2012 om 08:50
quote:Olifantjeinhetbos schreef op 26 februari 2012 @ 03:41:
Ook hier hebben we het regelmatig over wat we willen wanneer we overlijden of als ons iets overkomt. Maar ik mij meer en meer besef is dat wat er bijv. met mij gebeurt na mijn overlijden meer invloed heeft op mijn nabestaanden dan op mij. Ik wil direct gecremeerd zonder poespas maar wat nu als mijn man en kinderen behoefte hebben aan deze poespas, wie ben ik dan om het hen te ontnemen. Zij moeten verder, zij rouwen, zij hebben verdriet; ik heb het makkelijk; ik ben er niet meer....
Dat zeggen mijn ouders ook. En aan de ene kant vind ik dat ook wel fijn. dat we het mogen invullen op zo'n manier dat wij er troost bij kunnen vinden. En we kennen onze ouders heel goed en zullen doen wat bij hun past.
Ik heb zelf wel een testament. Niet voor spullen, daar geef ik niet om, maar wel voor sprekers, muziek, bloemen etc etc. Deze lijst pas ik 1x per jaar aan. Ik ben dit gaan doen nadat mijn neefje van 12 was overleden. Hij had zelf zijn hele begrafenis geregeld. Het was hartverscheurend en prachtig tegelijk. Die periode deed me beseffen dat het leven niet voor altijd is en als je wensen hebt, je die kenbaar moet maken.
Mijn man heeft 1 wens. Hij wil gecremeerd worden en geen Celine Dion.
Ook hier hebben we het regelmatig over wat we willen wanneer we overlijden of als ons iets overkomt. Maar ik mij meer en meer besef is dat wat er bijv. met mij gebeurt na mijn overlijden meer invloed heeft op mijn nabestaanden dan op mij. Ik wil direct gecremeerd zonder poespas maar wat nu als mijn man en kinderen behoefte hebben aan deze poespas, wie ben ik dan om het hen te ontnemen. Zij moeten verder, zij rouwen, zij hebben verdriet; ik heb het makkelijk; ik ben er niet meer....
Dat zeggen mijn ouders ook. En aan de ene kant vind ik dat ook wel fijn. dat we het mogen invullen op zo'n manier dat wij er troost bij kunnen vinden. En we kennen onze ouders heel goed en zullen doen wat bij hun past.
Ik heb zelf wel een testament. Niet voor spullen, daar geef ik niet om, maar wel voor sprekers, muziek, bloemen etc etc. Deze lijst pas ik 1x per jaar aan. Ik ben dit gaan doen nadat mijn neefje van 12 was overleden. Hij had zelf zijn hele begrafenis geregeld. Het was hartverscheurend en prachtig tegelijk. Die periode deed me beseffen dat het leven niet voor altijd is en als je wensen hebt, je die kenbaar moet maken.
Mijn man heeft 1 wens. Hij wil gecremeerd worden en geen Celine Dion.
zondag 26 februari 2012 om 08:55
quote:diaantje1971 schreef op 25 februari 2012 @ 22:47:
[...]
Staat ook op papier, mijn hele uitvaart is al geregeld, ik hoef alleen nog maar dood te gaan,
En dat zou ik nou dus nooit doen. Dan maak je het namelijk voor je nabestaanden weer veel te moeilijk: moeten ze precies doen wat jij wil terwijl je er zelf niet eens meer bij bent.
Ik heb aangegeven wat mijn voorkeur is maar heb daarbij gezegd dat mijn meneer het laatste woord heeft. Hij moet doen wat hij op dat moment fijn vindt. Ik wil graag gecremeerd worden maar als hij en de kindjes liever een graf hebben om te bezoeken: ook best.
Ik ben orgaan donor. Als hij aangeeft dat hij dat niet wil: prima.
En het feit dat je het nu misschien eens bent zegt natuurlijk weinig. Je moet, als die situatie zich voordoet, nog maar afwachten hoe je nabestaanden reageren/voelen.
Ik geef hen de vrijheid hun gevoelens te uiten op hun manier. Niet op mijn manier,
[...]
Staat ook op papier, mijn hele uitvaart is al geregeld, ik hoef alleen nog maar dood te gaan,
En dat zou ik nou dus nooit doen. Dan maak je het namelijk voor je nabestaanden weer veel te moeilijk: moeten ze precies doen wat jij wil terwijl je er zelf niet eens meer bij bent.
Ik heb aangegeven wat mijn voorkeur is maar heb daarbij gezegd dat mijn meneer het laatste woord heeft. Hij moet doen wat hij op dat moment fijn vindt. Ik wil graag gecremeerd worden maar als hij en de kindjes liever een graf hebben om te bezoeken: ook best.
Ik ben orgaan donor. Als hij aangeeft dat hij dat niet wil: prima.
En het feit dat je het nu misschien eens bent zegt natuurlijk weinig. Je moet, als die situatie zich voordoet, nog maar afwachten hoe je nabestaanden reageren/voelen.
Ik geef hen de vrijheid hun gevoelens te uiten op hun manier. Niet op mijn manier,
zondag 26 februari 2012 om 09:05
quote:Tuorrebout schreef op 25 februari 2012 @ 22:40:
[...]
Uit eigen ervaring weet ik dat dat niet werkt. Het betrof bij mijn moeder geen coma hoor, maar wel een dusdanig ernstige aandoening dat er van normale communicatie geen sprake meer was. Leven op sondevoeding en liggen in bed. Overigens wel bij haar volle verstand. Maar een huwelijk voor mijn vader was het al jaren niet meer.Wat een heftig verhaal Zeker gezien het feit dat je moeder bij haar volle verstand was.
[...]
Uit eigen ervaring weet ik dat dat niet werkt. Het betrof bij mijn moeder geen coma hoor, maar wel een dusdanig ernstige aandoening dat er van normale communicatie geen sprake meer was. Leven op sondevoeding en liggen in bed. Overigens wel bij haar volle verstand. Maar een huwelijk voor mijn vader was het al jaren niet meer.Wat een heftig verhaal Zeker gezien het feit dat je moeder bij haar volle verstand was.
zondag 26 februari 2012 om 09:19
ik durf niet stellig meer iets te zeggen over hoe ik in een dergelijke situatie reageer. ik ben altijd voor euthanasie geweest bij ondraaglijk lijden. maar toen bij schoonmoeder alvleesklierkanker geconstateerd werd, en ze binnen een paar weken heel slecht lag en met euthanasie bezig ging had ik het daar verschrikkelijk moeilijk mee. Ik zou het niet tegen hebben gehouden, zeker niet omdat ze zelf nog kon zeggen dat ze het wilde. maar ik was wel heel blij dat ze uiteindelijk zonder euthanasie is gestorven.
vraag me niet waarom, rationeel slaat het helemaal nergens op. emotioneel was het een stap te ver.
daarom kan ik niet zeker weten hoe ik met een dergelijke situatie om zou gaan, wanneer / of ik een beslissing zou kunnen nemen om de stekker er uit te trekken. het lijkt me zo'n verschrikkelijk moeilijke beslissing.
vraag me niet waarom, rationeel slaat het helemaal nergens op. emotioneel was het een stap te ver.
daarom kan ik niet zeker weten hoe ik met een dergelijke situatie om zou gaan, wanneer / of ik een beslissing zou kunnen nemen om de stekker er uit te trekken. het lijkt me zo'n verschrikkelijk moeilijke beslissing.
The past may be in tatters
But today is all that matters
But today is all that matters
zondag 26 februari 2012 om 09:22
quote:Marielle29 schreef op 26 februari 2012 @ 09:05:
[...]
Wat een heftig verhaal Zeker gezien het feit dat je moeder bij haar volle verstand was.Dat was het ook. Voor velen was dit een mensonwaardig bestaan geweest. Heel eerlijk..... voor mij ook. Maar voor mijn moeder niet. Die kon nog genieten van het kijken naar de vogeltjes, de kleinkinderen die langs kwamen en een simpele zoen op de wang. Na jaren verzorgingstehuis op een dag ben ik in huilen uit gebarsten dat het zo toch niet meer kon.... die nacht is ze overleden. Daarom vind ik het ook zo moeilijk met mensonwaardig. Mensen kunnen ver gaan als ze willen leven.
[...]
Wat een heftig verhaal Zeker gezien het feit dat je moeder bij haar volle verstand was.Dat was het ook. Voor velen was dit een mensonwaardig bestaan geweest. Heel eerlijk..... voor mij ook. Maar voor mijn moeder niet. Die kon nog genieten van het kijken naar de vogeltjes, de kleinkinderen die langs kwamen en een simpele zoen op de wang. Na jaren verzorgingstehuis op een dag ben ik in huilen uit gebarsten dat het zo toch niet meer kon.... die nacht is ze overleden. Daarom vind ik het ook zo moeilijk met mensonwaardig. Mensen kunnen ver gaan als ze willen leven.
zondag 26 februari 2012 om 09:41
Als iedereen zich aan de wetenschap zou geven zou het veel makkelijker zijn. Ik heb niets met achteraf geneuzel over hoe lief, aardig, en leuk iemand was ...op een begrafenis.
Vaak is een toppunt van schijnheiligheid.....
Ik wil na mijn 65 geen enkel behandeling meer....en als ik dood ben, geen bijeenkomst, geen herdenking.
Dood is dood...weg is weg..........
Gelukkig staat alles op papier.
Als ze dat zouden invoeren, zouden jonge mensen die op een orgaan zitten te wachten, sneller aan de beurt zijn.
Vaak is een toppunt van schijnheiligheid.....
Ik wil na mijn 65 geen enkel behandeling meer....en als ik dood ben, geen bijeenkomst, geen herdenking.
Dood is dood...weg is weg..........
Gelukkig staat alles op papier.
Als ze dat zouden invoeren, zouden jonge mensen die op een orgaan zitten te wachten, sneller aan de beurt zijn.
