Actueel
alle pijlers
"Ik word altijd zó moe van jou!"
dinsdag 24 april 2007 om 14:53
Vanmiddag vloog ikmijn bed uit: nú ging ze te ver! Maar, toen ik bij de schutting stond heb ik mij maar weer omgedraaid en ben weer naar binnen gegaan. Uiteraard zonder er iets van gezegd te hebben...
Het gaat over mijn uren. Vier kinderen (jongste net vorige maand geboren). Ze wonen hier nu twee jaar en ik hoor niets anders als geschreeuw, gekrijs, gejank en gedreig. Ik baal hier van!
De moeder kan, naar mijn mening, de kinderen niet aan. Ze lopen volledig over haarheen en ze probeert het met schreeuwen op te lossen. De kinderen horen niets anders en gaan "vrolijk" mee doen: tegen elkaar en tegen de ouders.
Opmerkingen zoals deze:
* ik word altijd zó moe van jou! (als een kind bij haar komt omdat het op straat isgevallen met de fiets)
* hou nou eens op met zeuren! (als het kind al drie keer iets heeft gevraagdmaar gewoon geen antwoord krijgt)
* zoek dat even lekker zelf uit! (als het kind om hulp komt vragen)
* ik ben je nú zat!
* weet je wat? zet de computer (oudsten) / tv (jongsten) maar aan, dan ben ik even van je af!
De aandacht voor de kinderen bestaat alleen uit negatieve aandacht. Ik heb nog nooit gezien (buiten de maaltijden om) dat de ouders met de kinderen aan tafel zaten om samen iets leuks te doen: een spelletje of een boek voorlezen, buiten spelen ed.
De vader werkt overdag, als hij er is dan is het vaak rustiger. Oma komt ook regelmatig langs, ook dan is het rustiger. Daarentegen is het in de vakanties dramatisch.... helemaal met minder goed weer.
Ik ben het zat. Meer dan zat. Ik heb al voorzichtig een gevraagd of ze soms moe of een beetje gespannen was, maar kreeg als antwoord dat de kinderen gewoon erg vervelend waren en nergens naar wilden luisteren. Ik vind het ook eigenlijk niet mijn taak om met hen een gesprek aan te gaan. Maar niets doen.... nee....
Iemand een idee?
Het gaat over mijn uren. Vier kinderen (jongste net vorige maand geboren). Ze wonen hier nu twee jaar en ik hoor niets anders als geschreeuw, gekrijs, gejank en gedreig. Ik baal hier van!
De moeder kan, naar mijn mening, de kinderen niet aan. Ze lopen volledig over haarheen en ze probeert het met schreeuwen op te lossen. De kinderen horen niets anders en gaan "vrolijk" mee doen: tegen elkaar en tegen de ouders.
Opmerkingen zoals deze:
* ik word altijd zó moe van jou! (als een kind bij haar komt omdat het op straat isgevallen met de fiets)
* hou nou eens op met zeuren! (als het kind al drie keer iets heeft gevraagdmaar gewoon geen antwoord krijgt)
* zoek dat even lekker zelf uit! (als het kind om hulp komt vragen)
* ik ben je nú zat!
* weet je wat? zet de computer (oudsten) / tv (jongsten) maar aan, dan ben ik even van je af!
De aandacht voor de kinderen bestaat alleen uit negatieve aandacht. Ik heb nog nooit gezien (buiten de maaltijden om) dat de ouders met de kinderen aan tafel zaten om samen iets leuks te doen: een spelletje of een boek voorlezen, buiten spelen ed.
De vader werkt overdag, als hij er is dan is het vaak rustiger. Oma komt ook regelmatig langs, ook dan is het rustiger. Daarentegen is het in de vakanties dramatisch.... helemaal met minder goed weer.
Ik ben het zat. Meer dan zat. Ik heb al voorzichtig een gevraagd of ze soms moe of een beetje gespannen was, maar kreeg als antwoord dat de kinderen gewoon erg vervelend waren en nergens naar wilden luisteren. Ik vind het ook eigenlijk niet mijn taak om met hen een gesprek aan te gaan. Maar niets doen.... nee....
Iemand een idee?
dinsdag 24 april 2007 om 15:13
tja moeilijk. ik denk zelf niet dat ik het zou waarderen als een buurvrouw zich met mijn opvoeding zou bemoeien.
Bovendien zie jijmaar een deel en ben je er niet altijd bij.
Ik weet neit of je zelf kinderen hebt? De 1 is geduldiger dan de ander. Maar het valt soms niet mee om de hele dag het geduld op te brengen, waar ze bij een ander poeslief zijn en wel luisteren bv.
Misschien kan je heel voorzichtig als je er eens bij bent jouw manier laten zien in hoe jij de kinderen benaderd, Maar dan nog is een uurtje dat opbrengen soms wel wat anders dan de hele dag zo correct opvoeden.
Ik keur het zeker niet goed want ik weet ook wel dat het anders zou moeten en dan beter zou werken. Maar een mens is maar een mens en soms en soms heb je daar als moeder even niet de energie voor (want ik herken wel degelijk sommige uitspraken) natuurlijk moet ze dit keren en positief proberen om te draaien. Maar nogmaal of ik dat van mijn buren zou aannemen? Ik denk het niet ik vrees dat ik zou denken "mens waar bemoei je je mee" Of "neem jij ze even een dagje dan"
Als je dus wat wil zeggen doe dat dan zo taktisch en vriendelijk mogelijk.
enne mijn buurvrouw en vriendin had over mij ook wel eens kritiek en nu ze zelf kinderen heeft vliegt ze echt wel eens net zo uit haar slof. Want dag in dag uit die aandacht en het korrekt willen doen is soms best lastig als je zelf moe bent en nergens meer aan toe komt. Wat ik al zei, een moeder is soms net een mens.
Overigens weet ik zeker dat er hier vrouwen zijn die dat wel lukt en ik heb daar alleen maar bewondering voor. Helaas zijn we niet allemaal hetzelfde.
Bovendien zie jijmaar een deel en ben je er niet altijd bij.
Ik weet neit of je zelf kinderen hebt? De 1 is geduldiger dan de ander. Maar het valt soms niet mee om de hele dag het geduld op te brengen, waar ze bij een ander poeslief zijn en wel luisteren bv.
Misschien kan je heel voorzichtig als je er eens bij bent jouw manier laten zien in hoe jij de kinderen benaderd, Maar dan nog is een uurtje dat opbrengen soms wel wat anders dan de hele dag zo correct opvoeden.
Ik keur het zeker niet goed want ik weet ook wel dat het anders zou moeten en dan beter zou werken. Maar een mens is maar een mens en soms en soms heb je daar als moeder even niet de energie voor (want ik herken wel degelijk sommige uitspraken) natuurlijk moet ze dit keren en positief proberen om te draaien. Maar nogmaal of ik dat van mijn buren zou aannemen? Ik denk het niet ik vrees dat ik zou denken "mens waar bemoei je je mee" Of "neem jij ze even een dagje dan"
Als je dus wat wil zeggen doe dat dan zo taktisch en vriendelijk mogelijk.
enne mijn buurvrouw en vriendin had over mij ook wel eens kritiek en nu ze zelf kinderen heeft vliegt ze echt wel eens net zo uit haar slof. Want dag in dag uit die aandacht en het korrekt willen doen is soms best lastig als je zelf moe bent en nergens meer aan toe komt. Wat ik al zei, een moeder is soms net een mens.
Overigens weet ik zeker dat er hier vrouwen zijn die dat wel lukt en ik heb daar alleen maar bewondering voor. Helaas zijn we niet allemaal hetzelfde.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 24 april 2007 om 15:33
Ja ik heb ook een zoon, hij is bijna zeven jaar oud. Ik heb een burned-out gehad, al zes jaar rugklachten (waardoor ik nu al weer zes weken door een operatie plat lig), maar vind dat je gewoon af en toe je eigen dingen opzij moet zetten om aandacht aan je kind te geven!
De hééééle dag geschreeuw, gejank, ik word er gék van! Ik ben gewoon al blij als ik zie dat ze de deur uit gaan, even rust....
Mijn geduld is ook niet altijd optimaal en ik ben ook absoluut niet zo'n moeder-met-kopje-thee-en-spelletje, maar tussen dit en dat zit ook nog wat....
De hééééle dag geschreeuw, gejank, ik word er gék van! Ik ben gewoon al blij als ik zie dat ze de deur uit gaan, even rust....
Mijn geduld is ook niet altijd optimaal en ik ben ook absoluut niet zo'n moeder-met-kopje-thee-en-spelletje, maar tussen dit en dat zit ook nog wat....
dinsdag 24 april 2007 om 15:48
helemaal waar en het is ook niet zo dat ik je niet snap maar er wat over zeggen lijkt me ook wel heel lastig.
Ik zou dan in jouw geval proberen te laten zien hoe jij dat met je zoon doet en eens een vrijblijvend praatje over opvoeding houden over de schutting. Maar dan meer vanuit je zelf. "gek wordt je er soms van "he! Maar ik probeer dan altijd om .........en merk dat dat toch beter werkt want...."
Ik denk dat kritiek op iemand opvoeding vaak niet in dank wordt aangenomen maar tips hoe men zaken zelf aanpakt misschien wel kunnen worden opgepakt.
Ik zou dan in jouw geval proberen te laten zien hoe jij dat met je zoon doet en eens een vrijblijvend praatje over opvoeding houden over de schutting. Maar dan meer vanuit je zelf. "gek wordt je er soms van "he! Maar ik probeer dan altijd om .........en merk dat dat toch beter werkt want...."
Ik denk dat kritiek op iemand opvoeding vaak niet in dank wordt aangenomen maar tips hoe men zaken zelf aanpakt misschien wel kunnen worden opgepakt.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 24 april 2007 om 17:14
kritiek op de opvoeding hoef je ook niet te gevenMaar ze zorgt gewoon voor geluidsoverlast en daar kan je wel wat van zeggenWaarom zou je alleen wat mogen zggen van iemands tv die te hard staat?ik vind krijsende ouders persoonljk nog erger dan gillende kinderenWij hebben ook van die buren in ons rijtje.....ARGHIs het zoveel moeite om even naar die kinderen toe te lopen als ze op het grasveldje achter zitten i.p.v door de hele tuin te bleren dat ze moeten komen eten?? Het ljikt wel of dat soort mensen nooit doorhebben hoe ongelofelijk aanwezig ze zijn in zo'n wijk. Continue hoor je ze roepen en schreeuwen naar die kinderenMijn moeder schreeuwde nooit naar ons, die liep gewoon naar ons toe.Maar t lijkt wel of geen ouder zich tegenwoordig nog druk maakt om de omgeving.....en als je er iets van zegt hebt je het helemaal gedaan.Toch zou ik wel voorzichtig zeggen dat je wel vaak wakker wordt ofzo van hun geschreeuw en of het misschien wat minder zou kunnen?
dinsdag 24 april 2007 om 17:25
Ik had vroeger ook zulke buren. Opvoeding met veel schreeuwen en vloeken was tamelijk normaal in die buurt. Bij de ene buren werd de naam van dochter vrijwel uitsluitend gebezigd in combinatie met een vloek. Bij de andere werd een klein jongetje (jaar of 4!!) belachelijk gemaakt als hij moest huilen. Meisje van jaar of 12, van een andere familie, werd altijd luidkeels bekritiseerd en gekleineerd als de familie langsliep op straat. (Van haar wist ik alleen dat ze in de buurt woonde, maar niet waar precies, anders had ik er melding van gemaakt denk ik.)
Wat kan je doen? Ik heb zelf geen kinderen, dus kan moeilijk volhouden dat ik het beter weet.
Ben verhuisd, ik kon er niet tegen.
Wat kan je doen? Ik heb zelf geen kinderen, dus kan moeilijk volhouden dat ik het beter weet.
Ben verhuisd, ik kon er niet tegen.
dinsdag 24 april 2007 om 17:38
Ik heb zo'n gezin waarin er veel geluid naar buiten komt. Aangezien hier niet buiten gespeeld kan worden moeten mijn jongens zich binnen vermaken en dat geeft nogal eens lawaai. Daarbij heb ik een kind dat als je hem aanspreekt op zijn gedrag of als hij valt etc. direct verandert in een brulboei/sirene die je minstens in het hele blok kunt horen. Hierbij heb ik jaren het moeilijk aangekund en heb daarbij regelmatig mijn stem bovenmatig gebruikt.
Niet leuk voor de buren, zeker niet met mooi weer als ramen en deuren openstaan. Maar die doe ik dan ook steevast dicht als de brulboei hier begint.
Nog nooit heb ik klachten van mijn buren gehad en ik had die ook niet zo leuk gevonden. Wel begrepen overigens, dat is het niet. Maar kritiek zonder verder enige vorm van interesse of tips daar wordt volgens mij niemand vrolijk van. Inmiddels worden de kinderen groter, brulboei heeft medicatie en sovatraining en ik kan de boel beter aan doordat ik zekerder van mezelf ben.
Niet leuk voor de buren, zeker niet met mooi weer als ramen en deuren openstaan. Maar die doe ik dan ook steevast dicht als de brulboei hier begint.
Nog nooit heb ik klachten van mijn buren gehad en ik had die ook niet zo leuk gevonden. Wel begrepen overigens, dat is het niet. Maar kritiek zonder verder enige vorm van interesse of tips daar wordt volgens mij niemand vrolijk van. Inmiddels worden de kinderen groter, brulboei heeft medicatie en sovatraining en ik kan de boel beter aan doordat ik zekerder van mezelf ben.
dinsdag 24 april 2007 om 19:30
Kijk maar naar programma`s als Eerste Hulp bij Opvoeding etc. Ik vind het wel vaak heel sneu voor die ouders, ze doen hun best maar het lukt niet. En die zijn dan ten einde raad en zo moe. Ze raken dan in een neerwaardse spiraal. Alles wordt dan teveel. Ik vind het ook altijd zo knap van die ouders die met hun kop en al op tv durven met hun opvoedproblemen. En vaak zie je dat met vrij simpele trucjes de boel weer een stuk leefbaarder wordt.
En je ziet ook heel duidelijk dat kinderen gemaakt worden door hun ouders, en zeker niet andersom. Ouders die zeggen dat ze moeilijke kinderen hebben is klinkklare onzin, want je vormt je eigen kinderen met je eigen gedrag. Maar vaak zien ouders dat niet. Maar daarmee ben je nog geen slechte ouder natuurlijk,je hebt alleen geen handvaten hoe het moet, het blijft jammer dat je je rijbewijs niet hoeft te halen voor opvoeding.
En je ziet ook heel duidelijk dat kinderen gemaakt worden door hun ouders, en zeker niet andersom. Ouders die zeggen dat ze moeilijke kinderen hebben is klinkklare onzin, want je vormt je eigen kinderen met je eigen gedrag. Maar vaak zien ouders dat niet. Maar daarmee ben je nog geen slechte ouder natuurlijk,je hebt alleen geen handvaten hoe het moet, het blijft jammer dat je je rijbewijs niet hoeft te halen voor opvoeding.
dinsdag 24 april 2007 om 19:35
ik vind dat er wel degelijk verschil in karakters zit van kinderen. Wat bij de 1 perfect werkt zul je anders bijde ander moeten doen.
De 1 heeft meer concequent gedrag nodig dan de ander. Moet je vaker corrigeren dan de ander.
Het is dus te makkelijk om te zeggen dat het aan de ouders ligt omdat je bij je kinderen geen gebruikaanwijzing krijgt en niet elke aanpak bij elk kind het zelfde effect heeft. (al lijkt dat wel weer zo bij de nanny maar mijn ervaring is anders)
Overigens heb ik super makkelijke kinderen gehad maar ook dan ben je wel eens minder stabiel in je opvoeding. soms snak je gewoon even naar wat rust en er zit op kinderen geen aan/uit knop.
De 1 heeft meer concequent gedrag nodig dan de ander. Moet je vaker corrigeren dan de ander.
Het is dus te makkelijk om te zeggen dat het aan de ouders ligt omdat je bij je kinderen geen gebruikaanwijzing krijgt en niet elke aanpak bij elk kind het zelfde effect heeft. (al lijkt dat wel weer zo bij de nanny maar mijn ervaring is anders)
Overigens heb ik super makkelijke kinderen gehad maar ook dan ben je wel eens minder stabiel in je opvoeding. soms snak je gewoon even naar wat rust en er zit op kinderen geen aan/uit knop.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 24 april 2007 om 20:37
't Is in elk geval een structureel probleem en een enkele opmerking van jou gaat dat niet veranderen. Kan zelfs dat ze nog heftiger gaat reageren omdat ze dan naast haar eigen onmacht ook de ogen en oren van haar buurvrouw op zich weet.
En Carrrie, één kind is echt een ander verhaal dan vier kinderen. De interacties zijn minstens verviervoudigd ten opzichte van een één ouder, één kind situatie, en zie tegen een viervoud van de negatieve interacties die jij op een dag zou kunnen krijgen maar eens positief te blijven.
Ik ben zelf nogal luidruchtig. Zou iemand me daarop aanspreken dan zou ik iets zeggen van 'ja, weet ik, heb al veel hulpverlening gehad, denk dat het er wel een beetje bijhoort.
Ik heb er wel eens aan gedacht om een vader aan te spreken op negatieve interactie met zijn zoon. Niet gedaan. Als ik het had gedaan zou ik het in een vorm gegoten hebben van 'ik heb zelf nogal een eind hulpverlening achter mijn kiezen, en ik heb gemerkt dat met bijvoorbeeld video home training je kunt leren om het positieve contact met je kind te herkennen'. Al een stap te ver eigenlijk, mss was ik niet verder gekomen dan 'als je altijd kritiek op zo'n jongske hebt, dan gaat hij zich er ook naar gedragen, en als je positief met hem omgaat, dan krijg je positief contact terug'. Mwah, je snapt al waarom ik het nooit aandurfde om hem hierover aan te spreken.
En Carrrie, één kind is echt een ander verhaal dan vier kinderen. De interacties zijn minstens verviervoudigd ten opzichte van een één ouder, één kind situatie, en zie tegen een viervoud van de negatieve interacties die jij op een dag zou kunnen krijgen maar eens positief te blijven.
Ik ben zelf nogal luidruchtig. Zou iemand me daarop aanspreken dan zou ik iets zeggen van 'ja, weet ik, heb al veel hulpverlening gehad, denk dat het er wel een beetje bijhoort.
Ik heb er wel eens aan gedacht om een vader aan te spreken op negatieve interactie met zijn zoon. Niet gedaan. Als ik het had gedaan zou ik het in een vorm gegoten hebben van 'ik heb zelf nogal een eind hulpverlening achter mijn kiezen, en ik heb gemerkt dat met bijvoorbeeld video home training je kunt leren om het positieve contact met je kind te herkennen'. Al een stap te ver eigenlijk, mss was ik niet verder gekomen dan 'als je altijd kritiek op zo'n jongske hebt, dan gaat hij zich er ook naar gedragen, en als je positief met hem omgaat, dan krijg je positief contact terug'. Mwah, je snapt al waarom ik het nooit aandurfde om hem hierover aan te spreken.
dinsdag 24 april 2007 om 21:04
dat één kind minder lawaai maakt dan vier ben ik met je eens. Echter, ik werk ook in de kinderopvang en dan heb ik groepen tot 16 kinderen Leeftijd 8-12 jaar). Ik weet wat het is om kinderen om je heen te hebben. Ik weet ook dat schreeuwen absoluut geen effect heeft: fluisteren des te meer.
Een kind aan de arm uit de achtertuin naar binnen sleuren omdat het niet doet wat jij op dat moment wilt en/of omdat je haast hebt, blijven schreeuwen tegen het kind tot je aan de voorkant van het huis de deur weer opent om daar het huis weer te verlaten... mag dat wel?
Het is niet van een afstand schreeuwen naar de kinderen, het is in dezelfde ruimte krijsen dat een kind dit-wel-en-dat-niet mag....
Pffffffffffffff ze liggen weer in bed...... de rust is wedergekeerd....
Ow en de buurman was vorig weekend naar een voetbalwedstrijd geweest. Blijkbaar had hij in de ogen van de buurvrouw iets niet goed gedaan want hij kreeg ook de volle laag..... waar de kinderen bij waren!
Waar ligt de grens?
dinsdag 24 april 2007 om 21:53
Nergens mee bemoeien, lijkt het devies. In deze context is het volgende
wellicht interessant: vandaag in NRC "Kindermishandeling ernstig
onderschat". Uit onderzoek blijkt, dat er veel meer kinderen worden
mishandeld, misbruikt en verwaarloosd dan tot nu toe werd aangenomen.
In Nederland gaat het om 30 van elke 1000 kinderen. Bijna 7 keer zoveel
risico in gezinnen met laag opgeleide ouders, bijna 5 keer zoveel bij
werkloosheid.
Van kinderen verrot schelden naar (psychische) mishandeling, is dat een te grote stap die ik nu maak?
wellicht interessant: vandaag in NRC "Kindermishandeling ernstig
onderschat". Uit onderzoek blijkt, dat er veel meer kinderen worden
mishandeld, misbruikt en verwaarloosd dan tot nu toe werd aangenomen.
In Nederland gaat het om 30 van elke 1000 kinderen. Bijna 7 keer zoveel
risico in gezinnen met laag opgeleide ouders, bijna 5 keer zoveel bij
werkloosheid.
Van kinderen verrot schelden naar (psychische) mishandeling, is dat een te grote stap die ik nu maak?
dinsdag 24 april 2007 om 21:55
Ik weet niet waar de grens ligt, Carrrie. Is het jou wat waard om daar verandering in de situatie te brengen, en dat zou dan het beste gaan door zelf tips te geven, voor te doen, etc. dan kun je je stoute schoenen aantrekken en zo diplomatiek mogelijk zeggen dat je het vervelend vindt om haar zo te horen schreeuwen tegen die kinderen en haar voorstellen of je samen met haar mag kijken naar oplossingen. Dat je in de kinderopvang werkt kan dan wel eens in je voordeel werken, je hebt er tenslotte voor gestudeerd om pedagogisch verantwoord bezig te zijn. Ik geloof je graag dat een BSO een stevige klus is.
Maar bottomline kun jij niets veranderen aan de situatie zolang zij zelf geen zin heeft om die kar te gaan trekken of hulp te zoeken/aanvaarden.
Maar bottomline kun jij niets veranderen aan de situatie zolang zij zelf geen zin heeft om die kar te gaan trekken of hulp te zoeken/aanvaarden.
dinsdag 24 april 2007 om 22:14
Je kan in elk geval je verhaal doen bij hem. Of 'ie erop reageert: ik heb meegemaakt dat een huisarts niet meldde waar hij volgens de voorschriften toch echt had moeten melden. Eerste incident: flik het niet meer, op die fiets.
Je hebt ook de mogelijkheid om vrijblijvend te praten met iemand van het AMK, als ik me goed herinner.
Je hebt ook de mogelijkheid om vrijblijvend te praten met iemand van het AMK, als ik me goed herinner.
woensdag 25 april 2007 om 00:19
Een opvang vind ik toch wel iets heel anders dan de thuissituatie. Bij de opvang bestaat, veelal, een vast ritueel met vaste regels en duidelijk is wie de leiding geeft. Thuis sta je als moeder, vooral in de tijd dat er gekookt moet gaan worden, vaak alleen voor en als je er al een dg op hebt zitten is het moeilijker alles in het gareel te houden.
De opmerking dat ouders hun kinderen vormen gaat in mijn ogen scheef. Natuurlijk heb je als ouder behoorlijke invloed op je kind. Maar met bijvoorbeeld een kind met ADHD en/of een autistische stoornis, zoals mijn kind, gebeurd heel veel dat zowat buiten je macht ligt. Reacties zijn heel anders en vaak veel heftiger. Tel hierbij de andere kinderen op en het kabaal als iets niet gaat zoals hij wil is niet mis te verstaan. Hij doet het niet alleen hij trekt er de rest regelmatig in mee, logisch ook.
De schuld over zijn gedrag is vanuit school altijd in mijn schoot geworpen. Gelukkig weet ik sinds nog geen jaar beter.
Oordelen waarom een gezin lawaai maakt is makkelijk, de ware oorzaak kan weleens heel anders liggen.
De opmerking dat ouders hun kinderen vormen gaat in mijn ogen scheef. Natuurlijk heb je als ouder behoorlijke invloed op je kind. Maar met bijvoorbeeld een kind met ADHD en/of een autistische stoornis, zoals mijn kind, gebeurd heel veel dat zowat buiten je macht ligt. Reacties zijn heel anders en vaak veel heftiger. Tel hierbij de andere kinderen op en het kabaal als iets niet gaat zoals hij wil is niet mis te verstaan. Hij doet het niet alleen hij trekt er de rest regelmatig in mee, logisch ook.
De schuld over zijn gedrag is vanuit school altijd in mijn schoot geworpen. Gelukkig weet ik sinds nog geen jaar beter.
Oordelen waarom een gezin lawaai maakt is makkelijk, de ware oorzaak kan weleens heel anders liggen.
woensdag 25 april 2007 om 09:02
Ben ik dan de enige bij wie niet helemaal duidelijk is wat TO met dit verhaal wil? Aan de ene kant lees ik dat ze vindt dat er niet goed met de kinderen wordt omgegaan, aan de andere kant lees ik: "ik ben het meer dan zat", "de hele dag geschreeuw en gejank, ik ben blij als ze de deur even uit zijn". Wat zit je nou het meest dwars, de overlast of hun manier van opvoeden? Ik weet wel dat het één voortvloeit uit het ander, maar het is mij niet duidelijk wat je nou precies wil.
Ik vind eigenlijk niet dat je je kunt bemoeien met hun opvoeding en zoals je zelf ook al een beetje aangeeft, dat wil je ook niet, dus waarschijnlijk is dan misschien toch de geluidsoverlast het probleem. Van de geluidsoverlast kan je best iets zeggen. Ik zou het dan niet gooien op het feit dat je iedereen zo hoort schreeuwen/krijsen/janken, ik zou het wat algemener houden: dat ze erg luidruchtig zijn en dat jij daar last van hebt.
Ik vind eigenlijk niet dat je je kunt bemoeien met hun opvoeding en zoals je zelf ook al een beetje aangeeft, dat wil je ook niet, dus waarschijnlijk is dan misschien toch de geluidsoverlast het probleem. Van de geluidsoverlast kan je best iets zeggen. Ik zou het dan niet gooien op het feit dat je iedereen zo hoort schreeuwen/krijsen/janken, ik zou het wat algemener houden: dat ze erg luidruchtig zijn en dat jij daar last van hebt.
woensdag 25 april 2007 om 09:27
Ik vind dat je wél iets zou moeten zeggen over de manier van opvoeden. Het lijkt me voor die kinderen absoluut niet gezond om zo op te moeten groeien.
Het geluidsoverlast is vervelend voor jou maar wel ondergeschikt aan belang van die kinderen.
Ik vraag me af wanneer jullie vinden dat er wél wat gezegd mag worden over de opvoeding tegen ouders. Pas als er lichamelijk geweld aan de orde is? Lijkt mij een beetje te laat. Ik verbaas me er echt over dat het 'zijn niet mijn zaken' en privacy-belang van die moeder en/of ze 'het wellicht niet op prijs zou stellen om kritiek/adviezen te krijgen' of 'de goede omgang met de buren' zwaarder wegen dan het belang van die kinderen.
Dus als ik jou was; ik zou haar zeker aanspreken. En er niet omheen draaien. Zeggen wat je opvalt, iedere dag. Dat dit zo niet verder kan. Je zou kunnen informeren bij instellingen als GGZ of ander maatschappelijk werk, voor cursussen mbt ouderschap en haar deze gegevens geven.
Misschien stelt ze je hulp zelfs wel op prijs. Kan me namelijk niet voorstellen dat deze moeder trots is op zichzelf en het zelf prima vindt hoe haar dagen samen met de kinderen verlopen.
Succes in elk geval.
Het geluidsoverlast is vervelend voor jou maar wel ondergeschikt aan belang van die kinderen.
Ik vraag me af wanneer jullie vinden dat er wél wat gezegd mag worden over de opvoeding tegen ouders. Pas als er lichamelijk geweld aan de orde is? Lijkt mij een beetje te laat. Ik verbaas me er echt over dat het 'zijn niet mijn zaken' en privacy-belang van die moeder en/of ze 'het wellicht niet op prijs zou stellen om kritiek/adviezen te krijgen' of 'de goede omgang met de buren' zwaarder wegen dan het belang van die kinderen.
Dus als ik jou was; ik zou haar zeker aanspreken. En er niet omheen draaien. Zeggen wat je opvalt, iedere dag. Dat dit zo niet verder kan. Je zou kunnen informeren bij instellingen als GGZ of ander maatschappelijk werk, voor cursussen mbt ouderschap en haar deze gegevens geven.
Misschien stelt ze je hulp zelfs wel op prijs. Kan me namelijk niet voorstellen dat deze moeder trots is op zichzelf en het zelf prima vindt hoe haar dagen samen met de kinderen verlopen.
Succes in elk geval.
woensdag 25 april 2007 om 09:42
Ik zou het dan niet gooien op het feit dat je iedereen zo hoort schreeuwen/krijsen/janken, ik zou het wat algemener houden: dat ze erg luidruchtig zijn en dat jij daar last van hebt.
----------------------------
Maar ja op kinderen zit geen aan-uit knop;)De moeder kan wel zeggen dat ze niet zo veel lawaai moeten maken,dat gaat dan 5 minuten goed en die kinderen zijn het alweer vergeten.
Als ik het verhaal zo lees groeit de moeder het gewoon boven het hoofd.Daarbij is de jongste pas een maand oud...
Hoe oud zijn de andere 3 kinderen?
Wat je kunt doen,als je dat tenminste wilt,is bij je buurvrouw een kop koffie gaan drinken(neem zelf bv iets lekkers voor bij de koffie mee)en begin er tactisch en begripvol over dat het best vermoeiend zal zijn,pas een baby en dan nog 3 kinderen,het huishouden ed,dan zal je buurvrouw je wel vertellen over de huidige situatie en kun je haar adviezen geven of in ieder geval een luisterend oor bieden:)misschien lucht dat haar al op...
----------------------------
Maar ja op kinderen zit geen aan-uit knop;)De moeder kan wel zeggen dat ze niet zo veel lawaai moeten maken,dat gaat dan 5 minuten goed en die kinderen zijn het alweer vergeten.
Als ik het verhaal zo lees groeit de moeder het gewoon boven het hoofd.Daarbij is de jongste pas een maand oud...
Hoe oud zijn de andere 3 kinderen?
Wat je kunt doen,als je dat tenminste wilt,is bij je buurvrouw een kop koffie gaan drinken(neem zelf bv iets lekkers voor bij de koffie mee)en begin er tactisch en begripvol over dat het best vermoeiend zal zijn,pas een baby en dan nog 3 kinderen,het huishouden ed,dan zal je buurvrouw je wel vertellen over de huidige situatie en kun je haar adviezen geven of in ieder geval een luisterend oor bieden:)misschien lucht dat haar al op...
woensdag 25 april 2007 om 10:42
Ik vind het ergens een beetje makkelijk. Wel klagen wat de buurvrouw allemaal verkeerd doet maar als er dan aangegeven wordt om haar een beetje te helpen, nee hoor, daar begin ik niet aan.
Als je nu echt maatschappelijk wat wilt betekenen, zou je juist wel eraan kunnen beginnen. Als ze best aardig is, zoals ik ook meende te lezen dat je aangaf, TO, dan is het toch niet teveel moeite de banden een beetje aan te halen? Wie weet kun je onder het genot van een kop koffie haar een beetje ondersteunen met de kinderen. Waarom niet?
Waarom zou je daar niet aan beginnen. Uiteindelijk heb je daar zelf ook belang bij. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die vrouw willens en wetens zo tegen haar kinderen wil doen. In gangbare gevallen wil elke ouder een gezellig thuis bieden voor zichzelf en de kinderen. Maar soms loopt het anders, groeit het wat scheef, wordt de ouder door de drukte en het gedoe in het gezin veel te gespannen en wekt het gedrag van de kinderen een bepaalde houding bij de ouder op. En dat veroorzaakt weer wat bij de kinderen en zo gaat het maar door, tot je een huis vol ruzie hebt, dag in dag uit.
Misschien had ze inderdaad beter niet zoveel kinderen kunnen krijgen maar gedane zaken nemen geen keer.
Als je nu echt maatschappelijk wat wilt betekenen, zou je juist wel eraan kunnen beginnen. Als ze best aardig is, zoals ik ook meende te lezen dat je aangaf, TO, dan is het toch niet teveel moeite de banden een beetje aan te halen? Wie weet kun je onder het genot van een kop koffie haar een beetje ondersteunen met de kinderen. Waarom niet?
Waarom zou je daar niet aan beginnen. Uiteindelijk heb je daar zelf ook belang bij. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die vrouw willens en wetens zo tegen haar kinderen wil doen. In gangbare gevallen wil elke ouder een gezellig thuis bieden voor zichzelf en de kinderen. Maar soms loopt het anders, groeit het wat scheef, wordt de ouder door de drukte en het gedoe in het gezin veel te gespannen en wekt het gedrag van de kinderen een bepaalde houding bij de ouder op. En dat veroorzaakt weer wat bij de kinderen en zo gaat het maar door, tot je een huis vol ruzie hebt, dag in dag uit.
Misschien had ze inderdaad beter niet zoveel kinderen kunnen krijgen maar gedane zaken nemen geen keer.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 25 april 2007 om 14:17
woensdag 25 april 2007 om 14:47
Hoi Carrie,
Ik heb zelf een aantal jaren naast mensen gewoond die drie dochters hebbe. Een gewenste en twee ongewensten (daar deed ze helemaal niet geheimzinnig over..) Zij sprak haar kinderen aan met 'kutwijf', 'kolerelijer' als ze een milde dag had met 'vuile hufter'. Ook zei zij dingen als 'had ik je maar nooit gekregen' en 'je wordt al net zo'n kutwijf als je oma'. Als vader thuis was leek het allemaal wat rustiger, want hij had het namelijk erg druk met het uitschelden van en schoppen naar de hond. De kinderen liepen altijd op straat te eten en zelfs 's avonds in het donker zagen we de oudste, die toen denk ik een jaar of 7 was nog met de hond lopen.
Er met ze over praten bleek geen goede zet. Wij werden uitgescholden voor pleurislijers en ik was onmiddellijk een kankerteef, hoer en noem het allemaal maar op. Toen ik het echt niet meer kon aanzien (ik heb overigens nooit iets gemerkt van lichamelijk geweld tegen de kinderen, maar dit leek mij net zo ernstig) heb ik het meldpunt kindermishandeling gebeld. Ik kreeg daar een mevrouw aan de lijn die mij vertelde dat ze niet genoeg had aan een melding van een bezorgd medemens. Zij ging met haar collega's overleggen of er misschien contact opgenomen moest worden met huisarts en/of school om te horen of er zorgwekkende informatie naar buiten zou komen.
Een week ofzo later werd ik gebeld met de mededeling dat ze niets met mijn melding gingen doen, omdat er niets aan de hand was om ons zorgen over te maken.
Ik zal niet zeggen dat ik deze instantie nooit meer zal bellen, maar ik heb er heel lang met een heel zuur gevoel in mijn maag mee rondgelopen en ik denk dat de werkelijke en de administratieve cijfers heel wat dichter bij elkaar zouden liggen als er beter geluisterd wordt naar de signalen uit de omgeving. Ik denk nog regelmatig terug aan deze 3 meisjes en ik hoop dat ze er niet al te beschadigd uitkomen, maar dat is wel waar ik voor vrees.
Als jij denkt dat praten zin heeft Carrie, probeer dat vooral. Stel anders de autoriteiten op de hoogte van je verhaal en dan ga ik alvast heel hard duimen dat ze iets voor jouw buurkinderen zullen doen.
Ik heb zelf een aantal jaren naast mensen gewoond die drie dochters hebbe. Een gewenste en twee ongewensten (daar deed ze helemaal niet geheimzinnig over..) Zij sprak haar kinderen aan met 'kutwijf', 'kolerelijer' als ze een milde dag had met 'vuile hufter'. Ook zei zij dingen als 'had ik je maar nooit gekregen' en 'je wordt al net zo'n kutwijf als je oma'. Als vader thuis was leek het allemaal wat rustiger, want hij had het namelijk erg druk met het uitschelden van en schoppen naar de hond. De kinderen liepen altijd op straat te eten en zelfs 's avonds in het donker zagen we de oudste, die toen denk ik een jaar of 7 was nog met de hond lopen.
Er met ze over praten bleek geen goede zet. Wij werden uitgescholden voor pleurislijers en ik was onmiddellijk een kankerteef, hoer en noem het allemaal maar op. Toen ik het echt niet meer kon aanzien (ik heb overigens nooit iets gemerkt van lichamelijk geweld tegen de kinderen, maar dit leek mij net zo ernstig) heb ik het meldpunt kindermishandeling gebeld. Ik kreeg daar een mevrouw aan de lijn die mij vertelde dat ze niet genoeg had aan een melding van een bezorgd medemens. Zij ging met haar collega's overleggen of er misschien contact opgenomen moest worden met huisarts en/of school om te horen of er zorgwekkende informatie naar buiten zou komen.
Een week ofzo later werd ik gebeld met de mededeling dat ze niets met mijn melding gingen doen, omdat er niets aan de hand was om ons zorgen over te maken.
Ik zal niet zeggen dat ik deze instantie nooit meer zal bellen, maar ik heb er heel lang met een heel zuur gevoel in mijn maag mee rondgelopen en ik denk dat de werkelijke en de administratieve cijfers heel wat dichter bij elkaar zouden liggen als er beter geluisterd wordt naar de signalen uit de omgeving. Ik denk nog regelmatig terug aan deze 3 meisjes en ik hoop dat ze er niet al te beschadigd uitkomen, maar dat is wel waar ik voor vrees.
Als jij denkt dat praten zin heeft Carrie, probeer dat vooral. Stel anders de autoriteiten op de hoogte van je verhaal en dan ga ik alvast heel hard duimen dat ze iets voor jouw buurkinderen zullen doen.
