Actueel
alle pijlers
RIP Joost Zwagerman
woensdag 9 september 2015 om 12:26
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.
Het maakt mij boos omdat ik, suffe nobody, die strijd al heel vaak gewonnen heb. Waarom kon hij dat nou niet? Het maakt me altijd boos, om persoonlijke redenen. Ik heb een pact met mezelf gesloten om het nooit te doen. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Ja, je kunt best even alleen voor anderen leven, tot je er zelf weer zin in krijgt. Ik hoop dat Joost nu vloekend op een wolkje zit omdat hij het met me eens is.
Het maakt mij boos omdat ik, suffe nobody, die strijd al heel vaak gewonnen heb. Waarom kon hij dat nou niet? Het maakt me altijd boos, om persoonlijke redenen. Ik heb een pact met mezelf gesloten om het nooit te doen. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Ja, je kunt best even alleen voor anderen leven, tot je er zelf weer zin in krijgt. Ik hoop dat Joost nu vloekend op een wolkje zit omdat hij het met me eens is.
woensdag 9 september 2015 om 12:27
woensdag 9 september 2015 om 12:29
quote:Chiefseattle schreef op 09 september 2015 @ 12:26:
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.
Het maakt mij boos omdat ik, suffe nobody, die strijd al heel vaak gewonnen heb. Waarom kon hij dat nou niet? Het maakt me altijd boos, om persoonlijke redenen. Ik heb een pact met mezelf gesloten om het nooit te doen. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Ja, je kunt best even alleen voor anderen leven, tot je er zelf weer zin in krijgt. Ik hoop dat Joost nu vloekend op een wolkje zit omdat hij het met me eens is.Soms kom je op een punt dat het beter lijkt voor anderen dat je helemaal niet meer leeft.
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.
Het maakt mij boos omdat ik, suffe nobody, die strijd al heel vaak gewonnen heb. Waarom kon hij dat nou niet? Het maakt me altijd boos, om persoonlijke redenen. Ik heb een pact met mezelf gesloten om het nooit te doen. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Ja, je kunt best even alleen voor anderen leven, tot je er zelf weer zin in krijgt. Ik hoop dat Joost nu vloekend op een wolkje zit omdat hij het met me eens is.Soms kom je op een punt dat het beter lijkt voor anderen dat je helemaal niet meer leeft.
woensdag 9 september 2015 om 12:33
Mag ik ruilen met diegene die geen begrip hebben voor zelfmoord en zelfmoord niet begrijpen? Ik wil het ook zo graag niet begrijpen en de naïviteit bezitten dat het weer overgaat 
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor! 
woensdag 9 september 2015 om 12:35
quote:Chiefseattle schreef op 09 september 2015 @ 12:26:
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.
Het maakt mij boos omdat ik, suffe nobody, die strijd al heel vaak gewonnen heb. Waarom kon hij dat nou niet? Het maakt me altijd boos, om persoonlijke redenen. Ik heb een pact met mezelf gesloten om het nooit te doen. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Ja, je kunt best even alleen voor anderen leven, tot je er zelf weer zin in krijgt. Ik hoop dat Joost nu vloekend op een wolkje zit omdat hij het met me eens is.
Wat ik eens ben met Joost Zwagerman: mensen met een doodswens willen niet per se dood, ze willen alleen niet het leven dat ze hebben.
Je hebt het over een zwart moment, maar wat nu als dat geen moment is, maar jaren duurt? Denk je werkelijk dat iemand jaren op die manier kan leven?
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.
Het maakt mij boos omdat ik, suffe nobody, die strijd al heel vaak gewonnen heb. Waarom kon hij dat nou niet? Het maakt me altijd boos, om persoonlijke redenen. Ik heb een pact met mezelf gesloten om het nooit te doen. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Ja, je kunt best even alleen voor anderen leven, tot je er zelf weer zin in krijgt. Ik hoop dat Joost nu vloekend op een wolkje zit omdat hij het met me eens is.
Wat ik eens ben met Joost Zwagerman: mensen met een doodswens willen niet per se dood, ze willen alleen niet het leven dat ze hebben.
Je hebt het over een zwart moment, maar wat nu als dat geen moment is, maar jaren duurt? Denk je werkelijk dat iemand jaren op die manier kan leven?
woensdag 9 september 2015 om 12:38
quote:Chiefseattle schreef op 09 september 2015 @ 12:26:
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.[...] Ik denk dat dit ook weer heel persoonlijk is en voor iedereen anders kan zijn. Voor mij werkt het andersom: het leven doet me niet teveel pijn, maar laat me volslagen onverschillig. De dood trekt mij omdat ik dan niet meer mee hoef te doen aan wat ik als een tergend lange en vervelende toestand ervaar. Ik heb er nooit iets aan gevonden en kan me helemaal vinden in het boek van Myrthe van der Meer. Maar ik ben ook autistisch, net als zij, dus wellicht hangt het daarmee samen.
Ik weet niet of een mens echt een doodswens kan hebben, dat lijkt me een morbide obsessie. Die had Joost niet, hij had wel een fascinatie voor zelfmoord. Ik heb zelf vaak geworsteld met de vraag: to be or not to be, maar altijd omdat het leven me teveel pijn deed, nooit omdat de dood me zo aantrok. Hoe kun je verlangen naar iets wat je niet kent? De mens op zijn dieptepunt vraagt zich niet meer af: hoe kan het beter worden, maar, hoe kan ik dit stoppen? Daarom vind ik zelfmoord een beslissing genomen in een momentopname waarin je juist geen beslissing moet nemen. Dat weet je op een gegeven moment wel, dat je dan alleen maar zwart en wit ziet. To be or not to be, is een veel te simpel gestelde vraag die je op een zwart moment alleen maar negatief beantwoord kan worden.[...] Ik denk dat dit ook weer heel persoonlijk is en voor iedereen anders kan zijn. Voor mij werkt het andersom: het leven doet me niet teveel pijn, maar laat me volslagen onverschillig. De dood trekt mij omdat ik dan niet meer mee hoef te doen aan wat ik als een tergend lange en vervelende toestand ervaar. Ik heb er nooit iets aan gevonden en kan me helemaal vinden in het boek van Myrthe van der Meer. Maar ik ben ook autistisch, net als zij, dus wellicht hangt het daarmee samen.
woensdag 9 september 2015 om 12:41
quote:ikeaverslaafde schreef op 09 september 2015 @ 12:35:
[...]
Wat ik eens ben met Joost Zwagerman: mensen met een doodswens willen niet per se dood, ze willen alleen niet het leven dat ze hebben.
Je hebt het over een zwart moment, maar wat nu als dat geen moment is, maar jaren duurt? Denk je werkelijk dat iemand jaren op die manier kan leven?Dat was het wel voor mij. Ik hoofde niet dood, ik wilde alleen niet meer leven.
[...]
Wat ik eens ben met Joost Zwagerman: mensen met een doodswens willen niet per se dood, ze willen alleen niet het leven dat ze hebben.
Je hebt het over een zwart moment, maar wat nu als dat geen moment is, maar jaren duurt? Denk je werkelijk dat iemand jaren op die manier kan leven?Dat was het wel voor mij. Ik hoofde niet dood, ik wilde alleen niet meer leven.
woensdag 9 september 2015 om 12:44
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.
woensdag 9 september 2015 om 12:53
quote:Yggdrasil- schreef op 09 september 2015 @ 09:03:
Mijn depressies zijn resultaat van een chronisch tekort aan dopamine.
Daarom is het ook waar dat de meesten zelfdodingen gebeuren als de bladeren van de bomen vallen.
In 2008 vertelde Rogi Wieg in het tv-programma In de schaduw van het nieuws van de KRO over zijn depressies.
Hij verhaalde hoe zijn vriend Joost Zwagerman hem met "alle denkbare argumenten" ervan trachtte te weerhouden om zelfmoord te plegen. "Het enige wat ik dacht was, praat maar. Als jij denkt dat het goed is, moet je dat doen. Er gebeurde bij mij helemaal niks. Ik dacht alleen bij mezelf: je zou eens moeten weten, waar ik mee bezig ben."
Rogi Wieg heeft op 15 Juli van dit jaar zelfmoord gepleegd (Eutanasie) en dat verteld men, heeft Joost Zwagerman ook die laatste drempel doen nemen.
Mijn depressies zijn resultaat van een chronisch tekort aan dopamine.
Daarom is het ook waar dat de meesten zelfdodingen gebeuren als de bladeren van de bomen vallen.
In 2008 vertelde Rogi Wieg in het tv-programma In de schaduw van het nieuws van de KRO over zijn depressies.
Hij verhaalde hoe zijn vriend Joost Zwagerman hem met "alle denkbare argumenten" ervan trachtte te weerhouden om zelfmoord te plegen. "Het enige wat ik dacht was, praat maar. Als jij denkt dat het goed is, moet je dat doen. Er gebeurde bij mij helemaal niks. Ik dacht alleen bij mezelf: je zou eens moeten weten, waar ik mee bezig ben."
Rogi Wieg heeft op 15 Juli van dit jaar zelfmoord gepleegd (Eutanasie) en dat verteld men, heeft Joost Zwagerman ook die laatste drempel doen nemen.
woensdag 9 september 2015 om 13:03
quote:bankje schreef op 09 september 2015 @ 12:44:
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.
Zo.
Hier ben ik even stil van.
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.
Zo.
Hier ben ik even stil van.
You don't have to fit into the format
woensdag 9 september 2015 om 13:13
quote:Chiefseattle schreef op 09 september 2015 @ 03:13:
Ik snap ook wel dat iemand daar niet aan denkt in zijn zwartste moment, maar waarom deed hij het dan zo publiekelijk? Zijn zelfmoord kondigde hij indirect aan op de radio. Vind ik een tikje morbide.
Ik niet.Daarom sprong Herman Brood ook van het Hilton Hotel,zijn leven was niet gewoon en zo wilde hij ook niet eindigen zei Xandra Brood.Joost pleegde zelfmoord een dag voor zijn nieuwste boek uitkwam en terwijl tv en radioprogramma's op hem zaten te wachten.
Klinkt raar maar sommigen willen een knallend einde en niet met stille trom eindigen.
Ik snap ook wel dat iemand daar niet aan denkt in zijn zwartste moment, maar waarom deed hij het dan zo publiekelijk? Zijn zelfmoord kondigde hij indirect aan op de radio. Vind ik een tikje morbide.
Ik niet.Daarom sprong Herman Brood ook van het Hilton Hotel,zijn leven was niet gewoon en zo wilde hij ook niet eindigen zei Xandra Brood.Joost pleegde zelfmoord een dag voor zijn nieuwste boek uitkwam en terwijl tv en radioprogramma's op hem zaten te wachten.
Klinkt raar maar sommigen willen een knallend einde en niet met stille trom eindigen.
woensdag 9 september 2015 om 13:26
quote:ElleMichelle schreef op 09 september 2015 @ 12:53:
[...]
Daarom is het ook waar dat de meesten zelfdodingen gebeuren als de bladeren van de bomen vallen.
Het CBS is dat niet met je eens:
http://www.cbs.nl/NR/rdonlyres/C6BAA728 ... 040art.pdf
Meeste doden: 1) januari, 2) april, 3) mei, 4) maart
In de maand januari en in de lentemaanden ligt het aantal suïcides per dag aanmerkelijk hoger dan in de andere maanden. Het hoogtepunt valt in januari. De laagste aantallen zelfdodingen vinden plaats in de maanden september, oktober, november en december (grafiek 8). In november, de maand met het kleinste aantal zelfdodingen, vinden gemiddeld 15 procent minder zelfdodingen plaats dan in januari.
[...]
Daarom is het ook waar dat de meesten zelfdodingen gebeuren als de bladeren van de bomen vallen.
Het CBS is dat niet met je eens:
http://www.cbs.nl/NR/rdonlyres/C6BAA728 ... 040art.pdf
Meeste doden: 1) januari, 2) april, 3) mei, 4) maart
In de maand januari en in de lentemaanden ligt het aantal suïcides per dag aanmerkelijk hoger dan in de andere maanden. Het hoogtepunt valt in januari. De laagste aantallen zelfdodingen vinden plaats in de maanden september, oktober, november en december (grafiek 8). In november, de maand met het kleinste aantal zelfdodingen, vinden gemiddeld 15 procent minder zelfdodingen plaats dan in januari.
woensdag 9 september 2015 om 13:28
quote:ikeaverslaafde schreef op 09 september 2015 @ 12:35:
[...]
Wat ik eens ben met Joost Zwagerman: mensen met een doodswens willen niet per se dood, ze willen alleen niet het leven dat ze hebben.
Je hebt het over een zwart moment, maar wat nu als dat geen moment is, maar jaren duurt? Denk je werkelijk dat iemand jaren op die manier kan leven?
Ja, want dat doe ik ook. Ik overweeg zelfmoord nog steeds wel eens. Mijn brein doet dat, ik weet dat ikzelf geen zelfmoord wil plegen maar mijn hersenstofjes en hormonen brengen me in die toestand. Ik heb last van PMDD dus elke maand bekruipt me de gedachte dat ik er beter niet meer kan zijn. Ik heb mezelf getraind om me los te maken van die gedachtes. Kostte veel tijd en het is nog steeds wel eens knokken. Ik vind het nu fijn als ik win, maar soms laat het me koud, of baal ik er zelfs van. Maar goed, misschien moet je dan heel goed kunnen onthouden waar die trap omhoog zit. Ik heb waarschijnlijk de mazzel dat ik in mijn jeugd al depressies heb gehad, ik had niemand om me daarmee te helpen dus hielp ik mezelf. Ik deed aan self-talk. En nog steeds wel eens. Ik weet gewoon dat een deel van mijn brein slecht funktioneert waardoor ik ineens weer in die kelder zit. Daarom plaats ik die zelfmoordgedachtes buiten mezelf. Dat kan, maar ik moet mezelf erop blijven trainen.
Daarom kan ik ook boos zijn op Joost. Dichters plegen 35 keer zo vaak zelfmoord als andere kunstenaars. Ik schrijf wel eens gedichten. Als er iemand doodgaat, voornamelijk. En ik worstel vaker met de vraag to be or not to be.
Maar waar ik Joost dan weer helaas gelijk in moet geven, is dat ik ook niet onoverwinnelijk ben. En dat komt omdat ons brein idd ineens kan veranderen, een hele plotselinge dwarsstraat inslaat, waar je de trap ineens niet meer kunt vinden. Maar, dat zou ik voor mezelf beschouwen als een daad verricht in een vlaag van verstandsverbijstering en dat zouden mijn naasten ook heel zeker weten. Dan zou ik bv geen afscheidsbrief achterlaten. Dat is zo ontzettend niet mezelf, ik schrijf altijd briefjes, ook als ik even naar de supermarkt ga. Dan weet mijn vriend dat er helaas wat stekkertjes zijn doorgebrand. Misschien is dat bij Joost ook gebeurd. Dan helpt denken natuurlijk niet meer.
Ik denk dat ik nu weet waarom ik hem zo irritant vond, hij deed me denken aan een deel van mezelf, die ik niet zo mooi vind. De fatalistische kant.
[...]
Wat ik eens ben met Joost Zwagerman: mensen met een doodswens willen niet per se dood, ze willen alleen niet het leven dat ze hebben.
Je hebt het over een zwart moment, maar wat nu als dat geen moment is, maar jaren duurt? Denk je werkelijk dat iemand jaren op die manier kan leven?
Ja, want dat doe ik ook. Ik overweeg zelfmoord nog steeds wel eens. Mijn brein doet dat, ik weet dat ikzelf geen zelfmoord wil plegen maar mijn hersenstofjes en hormonen brengen me in die toestand. Ik heb last van PMDD dus elke maand bekruipt me de gedachte dat ik er beter niet meer kan zijn. Ik heb mezelf getraind om me los te maken van die gedachtes. Kostte veel tijd en het is nog steeds wel eens knokken. Ik vind het nu fijn als ik win, maar soms laat het me koud, of baal ik er zelfs van. Maar goed, misschien moet je dan heel goed kunnen onthouden waar die trap omhoog zit. Ik heb waarschijnlijk de mazzel dat ik in mijn jeugd al depressies heb gehad, ik had niemand om me daarmee te helpen dus hielp ik mezelf. Ik deed aan self-talk. En nog steeds wel eens. Ik weet gewoon dat een deel van mijn brein slecht funktioneert waardoor ik ineens weer in die kelder zit. Daarom plaats ik die zelfmoordgedachtes buiten mezelf. Dat kan, maar ik moet mezelf erop blijven trainen.
Daarom kan ik ook boos zijn op Joost. Dichters plegen 35 keer zo vaak zelfmoord als andere kunstenaars. Ik schrijf wel eens gedichten. Als er iemand doodgaat, voornamelijk. En ik worstel vaker met de vraag to be or not to be.
Maar waar ik Joost dan weer helaas gelijk in moet geven, is dat ik ook niet onoverwinnelijk ben. En dat komt omdat ons brein idd ineens kan veranderen, een hele plotselinge dwarsstraat inslaat, waar je de trap ineens niet meer kunt vinden. Maar, dat zou ik voor mezelf beschouwen als een daad verricht in een vlaag van verstandsverbijstering en dat zouden mijn naasten ook heel zeker weten. Dan zou ik bv geen afscheidsbrief achterlaten. Dat is zo ontzettend niet mezelf, ik schrijf altijd briefjes, ook als ik even naar de supermarkt ga. Dan weet mijn vriend dat er helaas wat stekkertjes zijn doorgebrand. Misschien is dat bij Joost ook gebeurd. Dan helpt denken natuurlijk niet meer.
Ik denk dat ik nu weet waarom ik hem zo irritant vond, hij deed me denken aan een deel van mezelf, die ik niet zo mooi vind. De fatalistische kant.
woensdag 9 september 2015 om 13:30
quote:ikeaverslaafde schreef op 09 september 2015 @ 13:26:
[...]
Het CBS is dat niet met je eens:
http://www.cbs.nl/NR/rdonlyres/C6BAA728 ... 040art.pdf
Meeste doden: 1) januari, 2) april, 3) mei, 4) maart
In de maand januari en in de lentemaanden ligt het aantal suïcides per dag aanmerkelijk hoger dan in de andere maanden. Het hoogtepunt valt in januari. De laagste aantallen zelfdodingen vinden plaats in de maanden september, oktober, november en december (grafiek 8). In november, de maand met het kleinste aantal zelfdodingen, vinden gemiddeld 15 procent minder zelfdodingen plaats dan in januari.September, oktober en november zelfs het laagste aantal.
[...]
Het CBS is dat niet met je eens:
http://www.cbs.nl/NR/rdonlyres/C6BAA728 ... 040art.pdf
Meeste doden: 1) januari, 2) april, 3) mei, 4) maart
In de maand januari en in de lentemaanden ligt het aantal suïcides per dag aanmerkelijk hoger dan in de andere maanden. Het hoogtepunt valt in januari. De laagste aantallen zelfdodingen vinden plaats in de maanden september, oktober, november en december (grafiek 8). In november, de maand met het kleinste aantal zelfdodingen, vinden gemiddeld 15 procent minder zelfdodingen plaats dan in januari.September, oktober en november zelfs het laagste aantal.
woensdag 9 september 2015 om 13:36
quote:Chiefseattle schreef op 09 september 2015 @ 13:28:
[...]
Ja, want dat doe ik ook. Ik overweeg zelfmoord nog steeds wel eens. Mijn brein doet dat, ik weet dat ikzelf geen zelfmoord wil plegen maar mijn hersenstofjes en hormonen brengen me in die toestand. Ik heb last van PMDD dus elke maand bekruipt me de gedachte dat ik er beter niet meer kan zijn. Ik heb mezelf getraind om me los te maken van die gedachtes. Kostte veel tijd en het is nog steeds wel eens knokken. Ik vind het nu fijn als ik win, maar soms laat het me koud, of baal ik er zelfs van. Maar goed, misschien moet je dan heel goed kunnen onthouden waar die trap omhoog zit. Ik heb waarschijnlijk de mazzel dat ik in mijn jeugd al depressies heb gehad, ik had niemand om me daarmee te helpen dus hielp ik mezelf. Ik deed aan self-talk. En nog steeds wel eens. Ik weet gewoon dat een deel van mijn brein slecht funktioneert waardoor ik ineens weer in die kelder zit. Daarom plaats ik die zelfmoordgedachtes buiten mezelf. Dat kan, maar ik moet mezelf erop blijven trainen.
Daarom kan ik ook boos zijn op Joost. Dichters plegen 35 keer zo vaak zelfmoord als andere kunstenaars. Ik schrijf wel eens gedichten. Als er iemand doodgaat, voornamelijk. En ik worstel vaker met de vraag to be or not to be.
Maar waar ik Joost dan weer helaas gelijk in moet geven, is dat ik ook niet onoverwinnelijk ben. En dat komt omdat ons brein idd ineens kan veranderen, een hele plotselinge dwarsstraat inslaat, waar je de trap ineens niet meer kunt vinden. Maar, dat zou ik voor mezelf beschouwen als een daad verricht in een vlaag van verstandsverbijstering en dat zouden mijn naasten ook heel zeker weten. Dan zou ik bv geen afscheidsbrief achterlaten. Dat is zo ontzettend niet mezelf, ik schrijf altijd briefjes, ook als ik even naar de supermarkt ga. Dan weet mijn vriend dat er helaas wat stekkertjes zijn doorgebrand. Misschien is dat bij Joost ook gebeurd. Dan helpt denken natuurlijk niet meer.
Ik denk dat ik nu weet waarom ik hem zo irritant vond, hij deed me denken aan een deel van mezelf, die ik niet zo mooi vind. De fatalistische kant.Jouw referentiekader is niet de realiteit van iemand anders. vergelijken is dus totaal zinloos en boos zijn dus ook.
[...]
Ja, want dat doe ik ook. Ik overweeg zelfmoord nog steeds wel eens. Mijn brein doet dat, ik weet dat ikzelf geen zelfmoord wil plegen maar mijn hersenstofjes en hormonen brengen me in die toestand. Ik heb last van PMDD dus elke maand bekruipt me de gedachte dat ik er beter niet meer kan zijn. Ik heb mezelf getraind om me los te maken van die gedachtes. Kostte veel tijd en het is nog steeds wel eens knokken. Ik vind het nu fijn als ik win, maar soms laat het me koud, of baal ik er zelfs van. Maar goed, misschien moet je dan heel goed kunnen onthouden waar die trap omhoog zit. Ik heb waarschijnlijk de mazzel dat ik in mijn jeugd al depressies heb gehad, ik had niemand om me daarmee te helpen dus hielp ik mezelf. Ik deed aan self-talk. En nog steeds wel eens. Ik weet gewoon dat een deel van mijn brein slecht funktioneert waardoor ik ineens weer in die kelder zit. Daarom plaats ik die zelfmoordgedachtes buiten mezelf. Dat kan, maar ik moet mezelf erop blijven trainen.
Daarom kan ik ook boos zijn op Joost. Dichters plegen 35 keer zo vaak zelfmoord als andere kunstenaars. Ik schrijf wel eens gedichten. Als er iemand doodgaat, voornamelijk. En ik worstel vaker met de vraag to be or not to be.
Maar waar ik Joost dan weer helaas gelijk in moet geven, is dat ik ook niet onoverwinnelijk ben. En dat komt omdat ons brein idd ineens kan veranderen, een hele plotselinge dwarsstraat inslaat, waar je de trap ineens niet meer kunt vinden. Maar, dat zou ik voor mezelf beschouwen als een daad verricht in een vlaag van verstandsverbijstering en dat zouden mijn naasten ook heel zeker weten. Dan zou ik bv geen afscheidsbrief achterlaten. Dat is zo ontzettend niet mezelf, ik schrijf altijd briefjes, ook als ik even naar de supermarkt ga. Dan weet mijn vriend dat er helaas wat stekkertjes zijn doorgebrand. Misschien is dat bij Joost ook gebeurd. Dan helpt denken natuurlijk niet meer.
Ik denk dat ik nu weet waarom ik hem zo irritant vond, hij deed me denken aan een deel van mezelf, die ik niet zo mooi vind. De fatalistische kant.Jouw referentiekader is niet de realiteit van iemand anders. vergelijken is dus totaal zinloos en boos zijn dus ook.
woensdag 9 september 2015 om 13:38
quote:Chiefseattle schreef op 09 september 2015 @ 13:28:
[...]
Ik denk dat ik nu weet waarom ik hem zo irritant vond, hij deed me denken aan een deel van mezelf, die ik niet zo mooi vind. De fatalistische kant. Grappig! Ik vond hem ook irritant, maar ik vond hem niet fatalistisch. Ik wist ook niet dat hij (meerdere keren) depressief was.
[...]
Ik denk dat ik nu weet waarom ik hem zo irritant vond, hij deed me denken aan een deel van mezelf, die ik niet zo mooi vind. De fatalistische kant. Grappig! Ik vond hem ook irritant, maar ik vond hem niet fatalistisch. Ik wist ook niet dat hij (meerdere keren) depressief was.
woensdag 9 september 2015 om 13:40
quote:bankje schreef op 09 september 2015 @ 12:44:
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.Tranen in mijn ogen, wat prachtig en zo goed verwoord, bedankt!
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.Tranen in mijn ogen, wat prachtig en zo goed verwoord, bedankt!
woensdag 9 september 2015 om 13:44
quote:bankje schreef op 09 september 2015 @ 12:44:
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.Geweldig goed verwoord. Dikke pluim!
Gedurende mijn leven ben ik zeven mensen verloren. Twee werden er door kanker verslagen, de andere twee werden in de steek gelaten door een spaaklopend hart en de laatste drie maakten zelf een einde aan hun leven. Zelfdoding. We worden er nagenoeg dagelijks mee geconfronteerd, maar de vraag is of we het ooit echt zullen begrijpen. Willen begrijpen. „Hij leek zo gelukkig en hij had twee kinderen”, is een veel gebezigde uitspraak na een zelfmoord, alsof kinderen een medicijn tegen depressies zijn.
„Goedemorgen dokter, volgens mij ben ik depressief.” „Neem twee kinderen, dat helpt!” Dat is waarschijnlijk het grootste probleem, mensen die nog nooit depressief zijn geweest, onderschatten de godsgruwelijke waanzin die in een mensenhoofd kan ontstaan. Het lijkt haast of we niet in willen zien dat het menselijk brein, naast een wonderlijk kunstwerk, ook barstensvol kwaad zit. We vergeten dat de hersenen uit meerdere verdiepingen bestaan: we zitten nu veilig in de gezellige huiskamer van ons brein, maar de donkere kelder is maar één trap van ons verwijderd. Twintig treden. Meer niet.
Geregeld ging ik op bezoek bij de mensen, mijn vrienden, die in die donkere kelder zaten en de trap naar boven niet meer konden vinden. In die kelder zag ik dat het menselijk brein muiterij kan plegen. Mijn vrienden stonden niet meer met hun rug tegen de muur, nee, ze stonden met de buik tegen de muur en dat is nog veel onplezieriger. Uitzichtloosheid. Als je met je buik tegen de muur staat, zie je namelijk alleen maar de muur. Natuurlijk waren ze af en toe monter, maar een depressie is nou eenmaal de beste acteerschool ter wereld. Mijn vrienden speelden gewoon blank, maar vanbinnen waren ze gebroken wit.
Normaliter zou ik nooit over dit onderwerp schrijven, maar mensen springen uit het raam of voor de trein, ze springen niet in de doofpot. We hebben een groot probleem. In België plegen zo’n zeven mensen per dag zelfmoord. We horen het, we lezen het, we zuchten, maar we begrijpen het niet. ‘Ze waren vast heel ongelukkig.’ Nee, ze waren fucking depressief. Geen winterdip, maar een burgeroorlog in een kapotgebombardeerde schedel. Dus laten we alsjeblieft stoppen met het bagatelliseren van depressies, want het is onze allergrootste vijand. Op maar twintig treden afstand van ons allemaal. Twintig treden. Meer niet.
Geordie ik plaats hem hier nogmaals want ik vind dat dit verhaal zo goed verwoord wat een depressie met iemand doet.Geweldig goed verwoord. Dikke pluim!
LOEP ME MAAR aub.
