Actueel
alle pijlers
Vergeten Belgische baby sterft in auto
maandag 22 juni 2009 om 09:36
Vergeten Belgische baby sterft in auto
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
dinsdag 23 juni 2009 om 14:15
Dank je Thyra
Annie Ooi, misschien was dat wel zo. Dat hoop ik dan maar. Maar misschien ook niet. Ik denk dat het stukje van coucou hier ook van toepassing is. Teveel stress, teveel ballen in de lucht moeten houden waardoor er dingen misgaan, en in dit geval het vergeten af te zetten van een kind. Ik had nooit van mezelf verwacht dat dit mij zou kunnen overkomen. Ik snapte het eerder ook nooit en kan het nu nauwelijks begrijpen. Liever denk ik hier ook niet aan, ga ik weer verder met het 'perfecte' moedertje spelen en dit vergeten. Aan de andere kant denk ik dat het wel goed is om te schrijven omdat het mensen weldegelijk kan overkomen in de "juiste" omstandigheden.
Annie Ooi, misschien was dat wel zo. Dat hoop ik dan maar. Maar misschien ook niet. Ik denk dat het stukje van coucou hier ook van toepassing is. Teveel stress, teveel ballen in de lucht moeten houden waardoor er dingen misgaan, en in dit geval het vergeten af te zetten van een kind. Ik had nooit van mezelf verwacht dat dit mij zou kunnen overkomen. Ik snapte het eerder ook nooit en kan het nu nauwelijks begrijpen. Liever denk ik hier ook niet aan, ga ik weer verder met het 'perfecte' moedertje spelen en dit vergeten. Aan de andere kant denk ik dat het wel goed is om te schrijven omdat het mensen weldegelijk kan overkomen in de "juiste" omstandigheden.
dinsdag 23 juni 2009 om 14:19
quote:Annie Ooi schreef op 23 juni 2009 @ 14:07:
[...]
Ik kan me je gevoel voorstellen. Maar je weet niet hoe je verder gereageerd zou hebben. Misschien was je 100 meter verder op wel zelf tot de conclusie gekomen en had je je kind alsnog naar de oppas gebracht. In het geval van deze vader ging het om een hele dag. Die vader heeft een hele dag niet aan zijn kind gedacht. Dat vind ik herel wat anders.
Mijn man en ik hebben ook op onze werkdagen contact met elkaar; even een sms-je of een mailtje of de jongens goed zijn aangekomen. En gedurende de dag ben ik met ze bezig; nu zullen ze wel slapen, nu eten en straks gaan ze spelen.
Misschien heeft die vader wel aan het kind gedacht, maar in de veronderstelling dat hij hem wel bij de creche had afgezet. Als hij dat niet zo vaak deed en dit een van die keren was, herinnerde hij zich misschien wel een andere keer en heeft hij er geen moment bij stilgestaan dat hij niet helemaal niet bij de creche langs is geweest.
Het is zo makkelijk om die vader als een slechte vader of verschrikkelijk mens neer te zetten. Niemand hier kent hem en weet hoe de gezinssituatie/werksituatie van die mensen was. Ik ga er vanuit dat hij zijn kind niet expres is vergeten.
[...]
Ik kan me je gevoel voorstellen. Maar je weet niet hoe je verder gereageerd zou hebben. Misschien was je 100 meter verder op wel zelf tot de conclusie gekomen en had je je kind alsnog naar de oppas gebracht. In het geval van deze vader ging het om een hele dag. Die vader heeft een hele dag niet aan zijn kind gedacht. Dat vind ik herel wat anders.
Mijn man en ik hebben ook op onze werkdagen contact met elkaar; even een sms-je of een mailtje of de jongens goed zijn aangekomen. En gedurende de dag ben ik met ze bezig; nu zullen ze wel slapen, nu eten en straks gaan ze spelen.
Misschien heeft die vader wel aan het kind gedacht, maar in de veronderstelling dat hij hem wel bij de creche had afgezet. Als hij dat niet zo vaak deed en dit een van die keren was, herinnerde hij zich misschien wel een andere keer en heeft hij er geen moment bij stilgestaan dat hij niet helemaal niet bij de creche langs is geweest.
Het is zo makkelijk om die vader als een slechte vader of verschrikkelijk mens neer te zetten. Niemand hier kent hem en weet hoe de gezinssituatie/werksituatie van die mensen was. Ik ga er vanuit dat hij zijn kind niet expres is vergeten.
dinsdag 23 juni 2009 om 14:21
quote:Annie Ooi schreef op 23 juni 2009 @ 14:07:
[...]
Ik kan me je gevoel voorstellen. Maar je weet niet hoe je verder gereageerd zou hebben. Misschien was je 100 meter verder op wel zelf tot de conclusie gekomen en had je je kind alsnog naar de oppas gebracht. In het geval van deze vader ging het om een hele dag. Die vader heeft een hele dag niet aan zijn kind gedacht. Dat vind ik herel wat anders.
Mijn man en ik hebben ook op onze werkdagen contact met elkaar; even een sms-je of een mailtje of de jongens goed zijn aangekomen. En gedurende de dag ben ik met ze bezig; nu zullen ze wel slapen, nu eten en straks gaan ze spelen.
Wie zegt dat die vader niet aan zijn kind heeft gedacht?
Is het nou zó moeilijk te begrijpen dat iemand kan dénken dat hij iets gedaan heeft, door welke factoren dan ook, en het níet gedaan heeft? En dat hij misschien wel aan zijn kind dacht, maar in de veronderstelling dat kind op het kinderdagverblijf zat. En ik denk ook nooit aan mijn kinderen op het werk, in de zin van 'wat zullen ze nu aan het doen zijn'. Ik denk weleens aan ze in de zin van 'goh, wat waren ze lief gisteren' of 'ik hoop dat ze niet echt ziek worden' of 'wat zal ik morgen met ze gaan doen'. Sterker nog, ik weet hun dagindeling niet eens precies. Wel ongeveer, maar hoe laat ze fruit eten en wat ze precies doen op welk tijdstip? Neuh. En contact met mijn man heb ik ook niet op een werkdag en ons KDV belt ook niet als ze er niet zijn (toch maar eens aankaarten, want dat zou wel moeten).
Ik denk niet dat zoiets mij snel zal overkomen, maar ik vind het toch raar dat je kennelijk de hele dag met je kinderen bezig moet zijn, door de dag heen en contact met je partner over je kinderen moet hebben op een werkdag, als er niets bijzonders aan de hand is.
Ik breng ze 's ochtends weg, en klaar. Dan zie ik ze 's middags weer en tot die tijd zijn ze in goede handen in mijn ogen dus kan ik het loslaten.
[...]
Ik kan me je gevoel voorstellen. Maar je weet niet hoe je verder gereageerd zou hebben. Misschien was je 100 meter verder op wel zelf tot de conclusie gekomen en had je je kind alsnog naar de oppas gebracht. In het geval van deze vader ging het om een hele dag. Die vader heeft een hele dag niet aan zijn kind gedacht. Dat vind ik herel wat anders.
Mijn man en ik hebben ook op onze werkdagen contact met elkaar; even een sms-je of een mailtje of de jongens goed zijn aangekomen. En gedurende de dag ben ik met ze bezig; nu zullen ze wel slapen, nu eten en straks gaan ze spelen.
Wie zegt dat die vader niet aan zijn kind heeft gedacht?
Is het nou zó moeilijk te begrijpen dat iemand kan dénken dat hij iets gedaan heeft, door welke factoren dan ook, en het níet gedaan heeft? En dat hij misschien wel aan zijn kind dacht, maar in de veronderstelling dat kind op het kinderdagverblijf zat. En ik denk ook nooit aan mijn kinderen op het werk, in de zin van 'wat zullen ze nu aan het doen zijn'. Ik denk weleens aan ze in de zin van 'goh, wat waren ze lief gisteren' of 'ik hoop dat ze niet echt ziek worden' of 'wat zal ik morgen met ze gaan doen'. Sterker nog, ik weet hun dagindeling niet eens precies. Wel ongeveer, maar hoe laat ze fruit eten en wat ze precies doen op welk tijdstip? Neuh. En contact met mijn man heb ik ook niet op een werkdag en ons KDV belt ook niet als ze er niet zijn (toch maar eens aankaarten, want dat zou wel moeten).
Ik denk niet dat zoiets mij snel zal overkomen, maar ik vind het toch raar dat je kennelijk de hele dag met je kinderen bezig moet zijn, door de dag heen en contact met je partner over je kinderen moet hebben op een werkdag, als er niets bijzonders aan de hand is.
Ik breng ze 's ochtends weg, en klaar. Dan zie ik ze 's middags weer en tot die tijd zijn ze in goede handen in mijn ogen dus kan ik het loslaten.
dinsdag 23 juni 2009 om 15:00
quote:coucou303 schreef op 23 juni 2009 @ 14:08:
[...]
Kun je je domme Telegraaf-mening achterwege laten svp
Kun je dat misschien ook op een niet-Wilders manier zeggen? Merci.
Ik had mijn mening meer moeten nuanceren; ik vind het namelijk echt vreemd dat je zo iets kan overkomen. Tuurlijk hoef je niet continue met je kinderen bezig te zijn op je werk, Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat je wel denkt aan je kind maar dan niet meer weet dat het nog in je auto zit, dat je gewoon een heel ritueel vergeten bent, namelijk het wegbrengen, uit de auto halen, gedag zeggen en weer in je auto stappen. Als je eenmaal op je werk aankomt, zijn dat toch veel dingen die je dan blijkbaar kan vergeten?
Als iemand zich al kan voorstellen dat zoiets wel zomaar kan gebeuren, misschien kun je dan via simpele handelingen iets dergelijks voorkomen. Een mailtje, SMS-je of belletje naar de partner, het KDV of gastouder; even checken hoe het gaat en zoiets gebeurd nooit meer.
Kleine moeite toch?
[...]
Kun je je domme Telegraaf-mening achterwege laten svp
Kun je dat misschien ook op een niet-Wilders manier zeggen? Merci.
Ik had mijn mening meer moeten nuanceren; ik vind het namelijk echt vreemd dat je zo iets kan overkomen. Tuurlijk hoef je niet continue met je kinderen bezig te zijn op je werk, Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat je wel denkt aan je kind maar dan niet meer weet dat het nog in je auto zit, dat je gewoon een heel ritueel vergeten bent, namelijk het wegbrengen, uit de auto halen, gedag zeggen en weer in je auto stappen. Als je eenmaal op je werk aankomt, zijn dat toch veel dingen die je dan blijkbaar kan vergeten?
Als iemand zich al kan voorstellen dat zoiets wel zomaar kan gebeuren, misschien kun je dan via simpele handelingen iets dergelijks voorkomen. Een mailtje, SMS-je of belletje naar de partner, het KDV of gastouder; even checken hoe het gaat en zoiets gebeurd nooit meer.
Kleine moeite toch?
dinsdag 23 juni 2009 om 15:03
quote:loomii schreef op 23 juni 2009 @ 13:49:
Het heeft te maken met de veronderstelling dat je kind ergens is, terwijl het dat niet is. Vandaar dat voorbeeld.En ik denk dat het niet hetzelfde is. Als onduidelijk is wie het kind op zal halen, is in ieder geval zeker dàt het kind moet worden opgehaald. Beide ouders weten dat het kind op het kdv is. Maar de ouder die bewust zijn kind in het stoeltje zet 's ochtends en dan heel de dag op het werk doorbrengt zonder ook maar 1 gedachte te wijden aan het kind ("wat zou het nu doen op het kdv") zonder zich te realiseren dat het kind daar helemaal niet is, dat kan ik me gelukkig niet voorstellen.
Het heeft te maken met de veronderstelling dat je kind ergens is, terwijl het dat niet is. Vandaar dat voorbeeld.En ik denk dat het niet hetzelfde is. Als onduidelijk is wie het kind op zal halen, is in ieder geval zeker dàt het kind moet worden opgehaald. Beide ouders weten dat het kind op het kdv is. Maar de ouder die bewust zijn kind in het stoeltje zet 's ochtends en dan heel de dag op het werk doorbrengt zonder ook maar 1 gedachte te wijden aan het kind ("wat zou het nu doen op het kdv") zonder zich te realiseren dat het kind daar helemaal niet is, dat kan ik me gelukkig niet voorstellen.
dinsdag 23 juni 2009 om 15:13
quote:Thyra schreef op 23 juni 2009 @ 14:21:
[...]
Is het nou zó moeilijk te begrijpen dat iemand kan dénken dat hij iets gedaan heeft, door welke factoren dan ook, en het níet gedaan heeft?
(..)
Ik denk niet dat zoiets mij snel zal overkomen, maar ik vind het toch raar dat je kennelijk de hele dag met je kinderen bezig moet zijn, door de dag heen en contact met je partner over je kinderen moet hebben op een werkdag, als er niets bijzonders aan de hand is.
Ik breng ze 's ochtends weg, en klaar. Dan zie ik ze 's middags weer en tot die tijd zijn ze in goede handen in mijn ogen dus kan ik het loslaten.Ik kan mijn dochter ook loslaten, juist omdat ik weet dat ze het enorm naar haar zin heeft op het kdv en goed verzorgd wordt. En niemand zegt dat je de hele dag met je kind bezig moet zijn, wat flauw. Mijn dochter (en zoon) is altijd in mijn gedachten, soms op een halfbewust niveau. Het belemmert me totaal niet in mijn werkzaamheden in ieder geval. Ze is zo deel van mijn bestaan, dat ik dat niet kan uitschakelen (en waarom zou ik het ook willen). En Annie (en ik) hebben niet "de hele dag" contact over het kind, alleen een kort zinnetje in een mailtje (in mijn geval) of alles goed ging me het wegbrengen en of ik of hij haar ophaalt).
En ik kan me misschien niet helemaal meer voorstellen of ik de voordeur op slot heb gedaan (hoewel ik dat ook heel bewust doe, juist om onrustige gedachten later op de dag te vermijden), maar het omgaan met een levend wezentje, het overdragen aan een leidster, het praatje of er nog bijzonderheden zijn, een afscheidskus, het uitzwaaien; nee dat soort dingen doe ik echt, echt, echt niet op de automatische piloot en ik kan me ook niet voorstellen dat anderen het wel doen, en het dus kunnen vergeten..
[...]
Is het nou zó moeilijk te begrijpen dat iemand kan dénken dat hij iets gedaan heeft, door welke factoren dan ook, en het níet gedaan heeft?
(..)
Ik denk niet dat zoiets mij snel zal overkomen, maar ik vind het toch raar dat je kennelijk de hele dag met je kinderen bezig moet zijn, door de dag heen en contact met je partner over je kinderen moet hebben op een werkdag, als er niets bijzonders aan de hand is.
Ik breng ze 's ochtends weg, en klaar. Dan zie ik ze 's middags weer en tot die tijd zijn ze in goede handen in mijn ogen dus kan ik het loslaten.Ik kan mijn dochter ook loslaten, juist omdat ik weet dat ze het enorm naar haar zin heeft op het kdv en goed verzorgd wordt. En niemand zegt dat je de hele dag met je kind bezig moet zijn, wat flauw. Mijn dochter (en zoon) is altijd in mijn gedachten, soms op een halfbewust niveau. Het belemmert me totaal niet in mijn werkzaamheden in ieder geval. Ze is zo deel van mijn bestaan, dat ik dat niet kan uitschakelen (en waarom zou ik het ook willen). En Annie (en ik) hebben niet "de hele dag" contact over het kind, alleen een kort zinnetje in een mailtje (in mijn geval) of alles goed ging me het wegbrengen en of ik of hij haar ophaalt).
En ik kan me misschien niet helemaal meer voorstellen of ik de voordeur op slot heb gedaan (hoewel ik dat ook heel bewust doe, juist om onrustige gedachten later op de dag te vermijden), maar het omgaan met een levend wezentje, het overdragen aan een leidster, het praatje of er nog bijzonderheden zijn, een afscheidskus, het uitzwaaien; nee dat soort dingen doe ik echt, echt, echt niet op de automatische piloot en ik kan me ook niet voorstellen dat anderen het wel doen, en het dus kunnen vergeten..
dinsdag 23 juni 2009 om 15:15
Mirjam, maar stel he, dat vader een x-aantal stappen moet ondernemen 's ochtends: kinderen aankleden, in de auto zetten, tassen meenemen, kind 1 naar KDV brengen daarna kind 2 naar school brengen. En net die ochtend gaat er iets anders, hij draait de volgorde om bijvoorbeeld, brengt eerst kind 1 naar school wegens te laat zijn en kind twee zit in de maxicosi. Door de drukte vergeet hij domweg dat hij van al die stappen er 1 is vergeten. In zijn hoofd heeft hij alle stappen afgewerkt, want immers, altijd als hij kind 2 naar school heeft gebracht rijdt hij altijd naar zijn werk. Laat hij nou zich nét deze ochtend verslapen hebben, te laat zijn, laat het nou nét zo zijn dat zijn vrouw altijd de kinderen doet op die dag, laat hij nou nét die dag die ene hele belangrijke vergadering hebben, of in de stress zitten om het voortbestaan van zijn baan.
Ik noem maar wat dwarsstraten. Het is niet goed te praten, want afschuwelijk. En niemand zou zo op de automatische piloot moeten zitten. En natuurlijk is het niet gezond als je zo je ochtenden doorhaast.
Maar ik kán me voorstellen dat die vader domweg zijn weg vervolgd, op de klok kijkend, en vergetend dat zijn ochtend níet zo loopt als anders, in zijn gedachten al bij de volgende stap.
En dat hij dus zich de hele dag niet realiseert dat hij een stap heeft overgeslagen.
Fout, afschuwelijk, maar ik denk écht dat dit soort dingen voorkomen. Gelukkig komen mensen er meestal op tijd achter dat ze iets essentieels vergeten zijn te doen maar soms ook helaas niet.
Ik noem maar wat dwarsstraten. Het is niet goed te praten, want afschuwelijk. En niemand zou zo op de automatische piloot moeten zitten. En natuurlijk is het niet gezond als je zo je ochtenden doorhaast.
Maar ik kán me voorstellen dat die vader domweg zijn weg vervolgd, op de klok kijkend, en vergetend dat zijn ochtend níet zo loopt als anders, in zijn gedachten al bij de volgende stap.
En dat hij dus zich de hele dag niet realiseert dat hij een stap heeft overgeslagen.
Fout, afschuwelijk, maar ik denk écht dat dit soort dingen voorkomen. Gelukkig komen mensen er meestal op tijd achter dat ze iets essentieels vergeten zijn te doen maar soms ook helaas niet.
dinsdag 23 juni 2009 om 15:20
Al die lange verhalen waarom mensen zich niet kunnen voorstellen dat dit kan, zijn overbodig. Het is een (helaas) bewezen feit dat dit kan gebeuren, en dat betekent niet dat het slechte, gestoorde of alleen maar aan hun werk denkende mensen betreft. Het betekent dat het mensen betreft. En mensen zijn feilbaar ook al willen we met z'n allen nog zo hard geloven van niet, omdat het een veiliger gevoel geeft om te geloven van niet.
dinsdag 23 juni 2009 om 15:24
Leraar, natuurlijk is het bewezen dat mensen feilbaar zijn. Dagelijks verdrinken er kinderen, lopen er kids onder auto's etc. Allemaal door onoplettendheid en onvoldoende toezicht. Maar het raakt aan het oergevoel van ouders (moeders hier meestal) als je hoort dat iemand zijn kind gewoonweg vergéten is, de hele dag lang. En dus wordt er over gediscussieerd.
dinsdag 23 juni 2009 om 15:30
quote:coucou303 schreef op 23 juni 2009 @ 15:09:
[quote]Annie Ooi schreef op 23 juni 2009 @ 15:00:
[...]
Kun je dat misschien ook op een niet-Wilders manier zeggen? Merci.
quote]
ja ik was gewoon even boos, vanwege dat 'vreselijk mens', terwijl DNM net haar verhaal had verteld
Dat is fijn, want ik haat namelijk de Telegraaf en dus vond ik het vreselijk om juist met die term om de oren te worden gesmeten
Weet je wat ik gewoon zo naar vind. Dat het ieder jaar gebeurd. Ik kan me geen zomer heugen waarin geen kind is omgekomen doordat ze een hele dag in een warme auto hebben gezeten.
Dus weten allemaal met elkaar dat dit een risico vormt. Je kunt nooit alles voorkomen, maar door even een momentje bewust tijd te maken voor gedachten over je gezin, kan blijkbaar een verschil maken van leven en dood...
Ik dank dat deze vader zich eeuwig blijft afvragen; had ik maar....
Daarom een goede les voor ons?
[quote]Annie Ooi schreef op 23 juni 2009 @ 15:00:
[...]
Kun je dat misschien ook op een niet-Wilders manier zeggen? Merci.
quote]
ja ik was gewoon even boos, vanwege dat 'vreselijk mens', terwijl DNM net haar verhaal had verteld
Dat is fijn, want ik haat namelijk de Telegraaf en dus vond ik het vreselijk om juist met die term om de oren te worden gesmeten
Weet je wat ik gewoon zo naar vind. Dat het ieder jaar gebeurd. Ik kan me geen zomer heugen waarin geen kind is omgekomen doordat ze een hele dag in een warme auto hebben gezeten.
Dus weten allemaal met elkaar dat dit een risico vormt. Je kunt nooit alles voorkomen, maar door even een momentje bewust tijd te maken voor gedachten over je gezin, kan blijkbaar een verschil maken van leven en dood...
Ik dank dat deze vader zich eeuwig blijft afvragen; had ik maar....
Daarom een goede les voor ons?
dinsdag 23 juni 2009 om 15:41
dinsdag 23 juni 2009 om 15:45
Conclusie: De een kan het begrijpen de ander niet!
En een slechte man? Dat is geloof ik niet genoemd maar ook ik blijf erbij dat alles (lees: veel) je kan overkomen maar dit niet!
Ja misschien een kwartiertje totdat je toch moet gaan denken dat je "iets" gemist hebt. Iets dat anders is dan anders...toch???
En zelfs dat kwartier gaat me te ver maar afijn.
De vraag is nu "hoever was/is die man heen?"
Een gezond persoon "overkomt" dit dus niet.
En dan kunnen we alle andere voorbeelden erbij gaan halen maar ook ik vind dit geen ongeluk.
En Leraar: Jij met je " veilige gevoel"...ik vind dat onzin en dat kun jij ook niet invullen voor iedereen.
Ik denk het niet alleen ik weet dat dit mij niet gebeurt.
Mijn kind gaat voor alles, letterlijk voor alles.\
Ik zou mijn eigen leven voor haar geven,mijn geld,mijn werk alles.
Nogmaals alles/veel kan iedereen overkomen zelfs met dramatische afloop, dat is helaas een feit maar vergeten?? een hele dag??
Dat bedoelde ik gisteren in mijn voorbeeld..je vergeet ook niet te ademen,te eten etc...maar je kind wel?
Vreemd.....heel vreemd zacht gezegd.
Overigens neemt dat niet weg dat ik het vreselijk vind voor die man hoor.
Echt afschuwelijk dat hij daarmee moet leven.
En je kindje kwijt en een mega-schuldgevoel (ook zachtjes uitgedrukt)
En een slechte man? Dat is geloof ik niet genoemd maar ook ik blijf erbij dat alles (lees: veel) je kan overkomen maar dit niet!
Ja misschien een kwartiertje totdat je toch moet gaan denken dat je "iets" gemist hebt. Iets dat anders is dan anders...toch???
En zelfs dat kwartier gaat me te ver maar afijn.
De vraag is nu "hoever was/is die man heen?"
Een gezond persoon "overkomt" dit dus niet.
En dan kunnen we alle andere voorbeelden erbij gaan halen maar ook ik vind dit geen ongeluk.
En Leraar: Jij met je " veilige gevoel"...ik vind dat onzin en dat kun jij ook niet invullen voor iedereen.
Ik denk het niet alleen ik weet dat dit mij niet gebeurt.
Mijn kind gaat voor alles, letterlijk voor alles.\
Ik zou mijn eigen leven voor haar geven,mijn geld,mijn werk alles.
Nogmaals alles/veel kan iedereen overkomen zelfs met dramatische afloop, dat is helaas een feit maar vergeten?? een hele dag??
Dat bedoelde ik gisteren in mijn voorbeeld..je vergeet ook niet te ademen,te eten etc...maar je kind wel?
Vreemd.....heel vreemd zacht gezegd.
Overigens neemt dat niet weg dat ik het vreselijk vind voor die man hoor.
Echt afschuwelijk dat hij daarmee moet leven.
En je kindje kwijt en een mega-schuldgevoel (ook zachtjes uitgedrukt)
dinsdag 23 juni 2009 om 15:53
dinsdag 23 juni 2009 om 15:55
quote:Broedkippetje schreef op 23 juni 2009 @ 13:27:
Ik vind het echt apart dat mensen steeds met totaal andere voorbeelden komen als een soort bewijs dat dit specifieke geval ons ook allemaal kan overkomen.
Bovendien hebben mensen die net als ik in het 'dit overkomt mij niet'-kamp zitten al meerderemalen gezegd dat we daarmee heus niet willen zeggen dat onze kinderen niets anders ergs zou kunnen overkomen, of dat wij onfeilbaar zijn.
Kinderen die in een onbewaakt ongenblik de straat op rennen, ongezien van de fiets afvallen, en zelfs situaties waarbij je gedachteloos de verkeerde kant op aan het rijden was en er na korte tijd achterkomt dat je nog je kind in de auto hebt zitten,
waarom vinden jullie dat vergelijkbaar met je kind de hele autorit niet meer opmerken, bij het uitstappen niet opmerken en vervolgens de hele dag niet bedenken dat je hem/haar niet op het kdv hebt afgezet?
Echt, serieus, ik zie de vergelijking met dit specifieke geval niet.
Inderdaad, ik snap het ook gewoon echt niet.
De meeste mensen wonen/werken redelijk dicht bij het kdv, rijden geen uren voordat ze hun kind afleveren.
Wat is er dan in godsnaam gebeurd tussen kind in de auto zetten en bij je werk aankomen?
Ik vind het echt apart dat mensen steeds met totaal andere voorbeelden komen als een soort bewijs dat dit specifieke geval ons ook allemaal kan overkomen.
Bovendien hebben mensen die net als ik in het 'dit overkomt mij niet'-kamp zitten al meerderemalen gezegd dat we daarmee heus niet willen zeggen dat onze kinderen niets anders ergs zou kunnen overkomen, of dat wij onfeilbaar zijn.
Kinderen die in een onbewaakt ongenblik de straat op rennen, ongezien van de fiets afvallen, en zelfs situaties waarbij je gedachteloos de verkeerde kant op aan het rijden was en er na korte tijd achterkomt dat je nog je kind in de auto hebt zitten,
waarom vinden jullie dat vergelijkbaar met je kind de hele autorit niet meer opmerken, bij het uitstappen niet opmerken en vervolgens de hele dag niet bedenken dat je hem/haar niet op het kdv hebt afgezet?
Echt, serieus, ik zie de vergelijking met dit specifieke geval niet.
Inderdaad, ik snap het ook gewoon echt niet.
De meeste mensen wonen/werken redelijk dicht bij het kdv, rijden geen uren voordat ze hun kind afleveren.
Wat is er dan in godsnaam gebeurd tussen kind in de auto zetten en bij je werk aankomen?
dinsdag 23 juni 2009 om 15:56
Ik heb volgens mij niet echt iets zinnigs toe te voegen maar op sommige momenten zie ik het alleen maar de mogelijkheid om mijn kind met de fiets weg te brengen toch best als een voordeel
Ik denk dat zoiets als domnaiefmutsje gebeurd is mij namelijk ook zó zou kunnen gebeuren...
(Gelukkig ben ik mijn dochter in nu 2,5 jaar tijd nog nooit vergeten)
Ik denk dat zoiets als domnaiefmutsje gebeurd is mij namelijk ook zó zou kunnen gebeuren...
(Gelukkig ben ik mijn dochter in nu 2,5 jaar tijd nog nooit vergeten)
dinsdag 23 juni 2009 om 16:20
quote:Thyra schreef op 23 juni 2009 @ 15:53:
Ik denk dat de kans groot is dat die vader exact hetzelfde zou schrijven als jijzelf Sweety, over dat zijn kind voor alles gaat. Welke ouder vindt dat nou niet? Welke ouder kan/wil zich nou van zichzelf voorstellen dat hij zijn kind daadwerkelijk vergeet?
"denkt hierover even na....."
Ja dat is waarschijnlijk wel waar ja......
Ik denk dat de kans groot is dat die vader exact hetzelfde zou schrijven als jijzelf Sweety, over dat zijn kind voor alles gaat. Welke ouder vindt dat nou niet? Welke ouder kan/wil zich nou van zichzelf voorstellen dat hij zijn kind daadwerkelijk vergeet?
"denkt hierover even na....."
Ja dat is waarschijnlijk wel waar ja......
dinsdag 23 juni 2009 om 16:22
quote:Star schreef op 23 juni 2009 @ 15:55:
[...]
Inderdaad, ik snap het ook gewoon echt niet.
De meeste mensen wonen/werken redelijk dicht bij het kdv, rijden geen uren voordat ze hun kind afleveren.
Wat is er dan in godsnaam gebeurd tussen kind in de auto zetten en bij je werk aankomen?
Dat bedoel ik.... vraag ik me ook voortdurend af.
En ik verketter niemand Leraar (om even jouw taal over te nemen), het is ook vreselijk dramatisch alleen begrijpen?? Nooit!
[...]
Inderdaad, ik snap het ook gewoon echt niet.
De meeste mensen wonen/werken redelijk dicht bij het kdv, rijden geen uren voordat ze hun kind afleveren.
Wat is er dan in godsnaam gebeurd tussen kind in de auto zetten en bij je werk aankomen?
Dat bedoel ik.... vraag ik me ook voortdurend af.
En ik verketter niemand Leraar (om even jouw taal over te nemen), het is ook vreselijk dramatisch alleen begrijpen?? Nooit!
