Actueel
alle pijlers
Vergeten Belgische baby sterft in auto
maandag 22 juni 2009 om 09:36
Vergeten Belgische baby sterft in auto
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
dinsdag 23 juni 2009 om 12:49
dinsdag 23 juni 2009 om 12:58
HPL, interessant verhaal, maar wederom: totaal niet hetzelfde als dit verhaal uit de OP. Not even close.
Als ze nou de hele dag verder gewoon haar ding had gedaan, en bij thuiskomst van haar man voor het eerst had bedacht dat ze kleine HPL kwijt was, dán komt het erbij in de buurt.
Ik zat er vannacht nog even over na te denken, en volgens mij hebben zowel de mensen die het hardst roepen 'dit kan iedereen overkomen' als de mensen die roepen 'dit zou mij nooit kunnen overkomen' hetzelfde gevoel over elkaar; dat de ander zijn kop in het zand steekt.
De mensen die zeggen 'dit kan iedereen overkomen' zijn bang dat mensen die dat ontkennen voor hunzelf het gevaar niet zien, het bagataliseren als een ver-van-mijn-bed-show. Zij roepen dus 'het kan jou óók overkomen' om ons te waarschuwen, wakker te schudden zeg maar.
Andersom krijg ik als 'dit zou mij nooit overkomen'-roeper van het 'dit kan iedereen overkomen, het was een ongeluk'- argument het gevoel dat er geen verantwoordelijkheid wordt genomen; dat men het ziet als iets wat je maar 'overkomt', waar je niets aan kan doen, een soort risico wat we maar moeten accepteren. En dat voelt dus voor mij juist als kop in het zand steken.
Volgens mij zeggen de meesten van ons hetzelfde: dit is verschrikkelijk, je komt hier nooit meer over heen, laat iedere ouder zich bewust zijn van het gevaar.
Maar de insteek is soms net iets anders.
Als ze nou de hele dag verder gewoon haar ding had gedaan, en bij thuiskomst van haar man voor het eerst had bedacht dat ze kleine HPL kwijt was, dán komt het erbij in de buurt.
Ik zat er vannacht nog even over na te denken, en volgens mij hebben zowel de mensen die het hardst roepen 'dit kan iedereen overkomen' als de mensen die roepen 'dit zou mij nooit kunnen overkomen' hetzelfde gevoel over elkaar; dat de ander zijn kop in het zand steekt.
De mensen die zeggen 'dit kan iedereen overkomen' zijn bang dat mensen die dat ontkennen voor hunzelf het gevaar niet zien, het bagataliseren als een ver-van-mijn-bed-show. Zij roepen dus 'het kan jou óók overkomen' om ons te waarschuwen, wakker te schudden zeg maar.
Andersom krijg ik als 'dit zou mij nooit overkomen'-roeper van het 'dit kan iedereen overkomen, het was een ongeluk'- argument het gevoel dat er geen verantwoordelijkheid wordt genomen; dat men het ziet als iets wat je maar 'overkomt', waar je niets aan kan doen, een soort risico wat we maar moeten accepteren. En dat voelt dus voor mij juist als kop in het zand steken.
Volgens mij zeggen de meesten van ons hetzelfde: dit is verschrikkelijk, je komt hier nooit meer over heen, laat iedere ouder zich bewust zijn van het gevaar.
Maar de insteek is soms net iets anders.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:16
Ik heb net als DS zéér regelmatig rechtop in bed gezeten, nadat ik net wakker was geworden uit een rampenscenario nachtmerrie waarin mijn kind de droevige hoofdrol speelde (met de tweede had ik dat gelukkig niet meer, dan ben je al afgetraind, denk ik ..). En ik was altijd zeer van de check, check, dubbelcheck waar het de mini's betrof.
Maar toch heeft mini1 zich eens losgewurmd en is de straat opgerend, waarna ik hem een paar meter door de lucht zag vliegen ('t was een racefietser waar ie tegenop botste gelukkig en geen auto) en toen mijn vader een tijdje later op sterven lag was ik ook wel eens wat minder gefocust en was ik ook wel eens verbaasd als er ineens geluid achter uit de auto kwam. Dan had ik hem bij de oppas af zullen zetten, maar was ik met knul in de auto gedachtenloos richting ziekenhuis gegaan.
Dus, ja.....ik bedoel maar. Dáárom kan ik me wel voorstellen dat dit soort drama's gebeuren. Waarmee ik het niet wil vergoelijken ofzo. Maar ik ben daarom er wel in geinteresseerd, in wat je zou kunnen verzinnen om dit soort ellende te voorkomen.
Maar toch heeft mini1 zich eens losgewurmd en is de straat opgerend, waarna ik hem een paar meter door de lucht zag vliegen ('t was een racefietser waar ie tegenop botste gelukkig en geen auto) en toen mijn vader een tijdje later op sterven lag was ik ook wel eens wat minder gefocust en was ik ook wel eens verbaasd als er ineens geluid achter uit de auto kwam. Dan had ik hem bij de oppas af zullen zetten, maar was ik met knul in de auto gedachtenloos richting ziekenhuis gegaan.
Dus, ja.....ik bedoel maar. Dáárom kan ik me wel voorstellen dat dit soort drama's gebeuren. Waarmee ik het niet wil vergoelijken ofzo. Maar ik ben daarom er wel in geinteresseerd, in wat je zou kunnen verzinnen om dit soort ellende te voorkomen.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:25
Loomi, je kúnt niet zoveel verzinnen ben ik bang. Want op het moment dat jij je kind de hele dag in je auto laat zitten en er geen enkel moment meer aan denkt, ben je al te ver heen.
Op het moment dat jij je kind achterin de auto even vergat, omdat je hoofd heel ergens anders was (bij je vader), op dat moment moeten er toch bellen gaan rinkelen? Dan neem je toch maatregelen?
Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat dit uit de lucht komt vallen. Het de hele dag vergeten van je kind.
Op het moment dat jij je kind achterin de auto even vergat, omdat je hoofd heel ergens anders was (bij je vader), op dat moment moeten er toch bellen gaan rinkelen? Dan neem je toch maatregelen?
Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat dit uit de lucht komt vallen. Het de hele dag vergeten van je kind.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:27
Ik vind het echt apart dat mensen steeds met totaal andere voorbeelden komen als een soort bewijs dat dit specifieke geval ons ook allemaal kan overkomen.
Bovendien hebben mensen die net als ik in het 'dit overkomt mij niet'-kamp zitten al meerderemalen gezegd dat we daarmee heus niet willen zeggen dat onze kinderen niets anders ergs zou kunnen overkomen, of dat wij onfeilbaar zijn.
Kinderen die in een onbewaakt ongenblik de straat op rennen, ongezien van de fiets afvallen, en zelfs situaties waarbij je gedachteloos de verkeerde kant op aan het rijden was en er na korte tijd achterkomt dat je nog je kind in de auto hebt zitten,
waarom vinden jullie dat vergelijkbaar met je kind de hele autorit niet meer opmerken, bij het uitstappen niet opmerken en vervolgens de hele dag niet bedenken dat je hem/haar niet op het kdv hebt afgezet?
Echt, serieus, ik zie de vergelijking met dit specifieke geval niet.
Bovendien hebben mensen die net als ik in het 'dit overkomt mij niet'-kamp zitten al meerderemalen gezegd dat we daarmee heus niet willen zeggen dat onze kinderen niets anders ergs zou kunnen overkomen, of dat wij onfeilbaar zijn.
Kinderen die in een onbewaakt ongenblik de straat op rennen, ongezien van de fiets afvallen, en zelfs situaties waarbij je gedachteloos de verkeerde kant op aan het rijden was en er na korte tijd achterkomt dat je nog je kind in de auto hebt zitten,
waarom vinden jullie dat vergelijkbaar met je kind de hele autorit niet meer opmerken, bij het uitstappen niet opmerken en vervolgens de hele dag niet bedenken dat je hem/haar niet op het kdv hebt afgezet?
Echt, serieus, ik zie de vergelijking met dit specifieke geval niet.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:30
Tuurlijk neem je dan maatregelen. Ik heb dus knul daarna laten ophalen door de oppas, aangezien haar bovenkamer minder gatenkaas was dan de mijne. Maar als ik geen geluid had gehoord achter in de auto.......geen idee wanneer ik er dan achter was gekomen. De oppas had me in het ziekenhuis niet telefonisch kunnen bereiken, in elk geval. Ik ben er toen erg van geschrokken, want ik had het dus duidelijk niet meer unter kontrolle.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:37
Ik pas er verschrikkelijk voor op, dat mijn kind een ongeluk krijgt, maar ik durf echt niet met droge ogen te beweren dat ik het ook daadwerkelijk kan voorkomen (een kind dat zich losrukt en de straat oprent etc., een kind dat uit een boom valt terwijl het al 99 keer goed ging). Ik durf daarentegen prima te beweren dat ik mijn kind niet een hele dag in de auto zou laten zitten en het zou vergeten. Het afzetten op het kdv, op de fiets naar mijn werk nog even overdenken hoe het ochtendritueel is gegaan (dat gaat niet altijd vanzelf bij ons en heeft wel eens wat voeten in de aarde). Op mijn werk denk ik ook vaak aan dochter; dat ze nu aan tafel haar cracker zit te eten, nu buitenspeelt, een boterham eet, slaapt etc. etc.; ze is gewoon (soms half bewust) de hele dag in mijn gedachten.
Dit is geen ongeluk, maar wel een verschrikkelijke fout waar de ouders de rest van hun leven voor moeten boeten. Overigens schijnt zoiets te kunnen gebeuren onder invloed van veel negatieve stress. Dan kan ik het nog steeds niet begrijpen maar dat geldt voor iedereen denk ik.
Dit is geen ongeluk, maar wel een verschrikkelijke fout waar de ouders de rest van hun leven voor moeten boeten. Overigens schijnt zoiets te kunnen gebeuren onder invloed van veel negatieve stress. Dan kan ik het nog steeds niet begrijpen maar dat geldt voor iedereen denk ik.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:43
Ik zou vast en zeker aan mijn kind gedacht hebben, gedurende de dag, maar ik zou prima kunnen hebben denken dat ik hem wél bij de oppas had afgezet.
Ga eens vragen bij de creche, hoe vaak ze achter blijven met een kind waarvan pa denkt dat ma het op heeft gehaald en andersom.
Dat heeft niets te maken met niet meer aan je kind denken, maar in een verkeerde veronderstelling leven.
Ga eens vragen bij de creche, hoe vaak ze achter blijven met een kind waarvan pa denkt dat ma het op heeft gehaald en andersom.
Dat heeft niets te maken met niet meer aan je kind denken, maar in een verkeerde veronderstelling leven.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:46
quote:loomii schreef op 23 juni 2009 @ 13:43:
Ga eens vragen bij de creche, hoe vaak ze achter blijven met een kind waarvan pa denkt dat ma het op heeft gehaald en andersom.
.Dat gebeurt bij ons op het kdv volgens mij nooit. En dan nog; dit soort slordigheden kunnen mensen zich ook permitteren, omdat ze toch wel weten dat hun kind veilig onder dak is (het ergste is een overstuur kind en een kwade leidster/evt. boete). Dit voorbeeld heeft toch niet met het lijfsbehoud van je kind te maken?
Ga eens vragen bij de creche, hoe vaak ze achter blijven met een kind waarvan pa denkt dat ma het op heeft gehaald en andersom.
.Dat gebeurt bij ons op het kdv volgens mij nooit. En dan nog; dit soort slordigheden kunnen mensen zich ook permitteren, omdat ze toch wel weten dat hun kind veilig onder dak is (het ergste is een overstuur kind en een kwade leidster/evt. boete). Dit voorbeeld heeft toch niet met het lijfsbehoud van je kind te maken?
dinsdag 23 juni 2009 om 13:56
Uit Gazet van Antwerpen:
“Logische denken uitgeschakeld”
Dat je de meest dierbare persoon in je leven toch kunt vergeten, lijkt onlogisch maar dat is het niet. De verklaring is te vinden in de manier waarop ons brein werkt, zeggen specialisten. “Door langdurige blootstelling aan negatieve stress verliezen we de beste capaciteiten van onze hersenen”, legt psychiater Theo Compernolle uit.
“Het logische denken, overzicht houden en het creatief zijn verdwijnen als eerste. Daarnaast is er die waanzinnige trend om te multitasken. Het bewuste deel van ons brein is daar niet toe in staat. In de praktijk schakelen we over van de ene taak naar de volgende en weer terug naar de eerste. Omschakelen is extra moeilijk als het gaat over twee totaal verschillende domeinen zoals werk en thuis."
Onherroepelijke fouten
"Dat leidt onherroepelijk tot fouten. Het is alsof je met één hand zes ballen tegelijk de lucht wil inhouden. Vroeg of laat valt er eentje. Dat kan zoals hier zelfs de meest kostbare zijn. Als laatste verklaring is er onze gewoonte om altijd bereikbaar te zijn. Ons brein is daardoor continu aan het reageren op mails en sms’en die binnenkomen. Daardoor is er geen tijd meer voor reflectie."
"Ik kan me perfect voorstellen dat de vader zijn baby in de auto zet en vervolgens telefoon krijgt voor het werk of een vergadering begint voor te bereiden. Zijn bewuste brein is de baby dan vergeten.”
“Logische denken uitgeschakeld”
Dat je de meest dierbare persoon in je leven toch kunt vergeten, lijkt onlogisch maar dat is het niet. De verklaring is te vinden in de manier waarop ons brein werkt, zeggen specialisten. “Door langdurige blootstelling aan negatieve stress verliezen we de beste capaciteiten van onze hersenen”, legt psychiater Theo Compernolle uit.
“Het logische denken, overzicht houden en het creatief zijn verdwijnen als eerste. Daarnaast is er die waanzinnige trend om te multitasken. Het bewuste deel van ons brein is daar niet toe in staat. In de praktijk schakelen we over van de ene taak naar de volgende en weer terug naar de eerste. Omschakelen is extra moeilijk als het gaat over twee totaal verschillende domeinen zoals werk en thuis."
Onherroepelijke fouten
"Dat leidt onherroepelijk tot fouten. Het is alsof je met één hand zes ballen tegelijk de lucht wil inhouden. Vroeg of laat valt er eentje. Dat kan zoals hier zelfs de meest kostbare zijn. Als laatste verklaring is er onze gewoonte om altijd bereikbaar te zijn. Ons brein is daardoor continu aan het reageren op mails en sms’en die binnenkomen. Daardoor is er geen tijd meer voor reflectie."
"Ik kan me perfect voorstellen dat de vader zijn baby in de auto zet en vervolgens telefoon krijgt voor het werk of een vergadering begint voor te bereiden. Zijn bewuste brein is de baby dan vergeten.”
dinsdag 23 juni 2009 om 14:00
quote:domnaiefmutsje schreef op 23 juni 2009 @ 13:57:
Ok, ik ben zo een moeder die als de dood is dat het mij een keer zou kunnen gebeuren. Het is me namelijk ook al een keer gebeurt in alle haast. Op een gegeven moment reed ik op de snelweg en hoorde een diepe zucht achter in de auto, schrok me rot en besefte me dat ik rechtstreeks naar mijn werk was gereden ipv naar de oppas. De kleine was in slaap gevallen en muisstil tot het moment van die tevreden zucht zoals baby's dat wel kunnen doen.
Ik heb me er verschrikkelijk onder gevoelt. En nog steeds kan ik dat niet los laten. Wat als ik de auto in de garage had gezet en hij nog steeds sliep en ik er veel te laat achter was gekomen? Hoe kan het dat ik er niet aan dacht? De enige conclusie die ik kan noemen is de onregelmaat. De oppas is normaal bij mij thuis ipv dat ik hem moet brengen.
Het is nu zo dat ik zo uit het niets een schrik reactie krijg en achterom kijk en het een opluchting is de kleine niet achter te zien en herinneren dat ik hem weg heb gebracht of dat de oppas veilig thuis is.
Het heeft zoveel met me gedaan dat ik dit topic niet eens eerder geopend heb. Het is een van mijn grootste nachtmerries, beseffende dat het me dus blijkbaar WEL kan gebeuren. En nee, ik ben geen slechte moeder. Ik ben een goede moeder, gek op mijn kinderen, begaan met mijn kinderen altijd met ze bezig. Ik ben een moeder die geen alcohol drinkt als ik alleen ben met ze, veilige zitjes, autogordels, helmpjes op fiets, juist eentje die zo'n angsthaas is dat ik alle veiligheid in acht heb. En toch gebeurde dit. Ik kan me dan ook alleen maar voorstellen hoe verschrikkelijk dat moet zijn voor die vader (en moeder)
Het gaat mis in drukke periodes, gehaast, momenten die iedereen wel kent. In een gehaaste periode waarin dingen niet precies zo lopen zoals ze meestal lopen, ontbreken van routine denk ik. Pffff ik vind het een rottopic omdat het me met dit incident confronteert.
Ok, ik ben zo een moeder die als de dood is dat het mij een keer zou kunnen gebeuren. Het is me namelijk ook al een keer gebeurt in alle haast. Op een gegeven moment reed ik op de snelweg en hoorde een diepe zucht achter in de auto, schrok me rot en besefte me dat ik rechtstreeks naar mijn werk was gereden ipv naar de oppas. De kleine was in slaap gevallen en muisstil tot het moment van die tevreden zucht zoals baby's dat wel kunnen doen.
Ik heb me er verschrikkelijk onder gevoelt. En nog steeds kan ik dat niet los laten. Wat als ik de auto in de garage had gezet en hij nog steeds sliep en ik er veel te laat achter was gekomen? Hoe kan het dat ik er niet aan dacht? De enige conclusie die ik kan noemen is de onregelmaat. De oppas is normaal bij mij thuis ipv dat ik hem moet brengen.
Het is nu zo dat ik zo uit het niets een schrik reactie krijg en achterom kijk en het een opluchting is de kleine niet achter te zien en herinneren dat ik hem weg heb gebracht of dat de oppas veilig thuis is.
Het heeft zoveel met me gedaan dat ik dit topic niet eens eerder geopend heb. Het is een van mijn grootste nachtmerries, beseffende dat het me dus blijkbaar WEL kan gebeuren. En nee, ik ben geen slechte moeder. Ik ben een goede moeder, gek op mijn kinderen, begaan met mijn kinderen altijd met ze bezig. Ik ben een moeder die geen alcohol drinkt als ik alleen ben met ze, veilige zitjes, autogordels, helmpjes op fiets, juist eentje die zo'n angsthaas is dat ik alle veiligheid in acht heb. En toch gebeurde dit. Ik kan me dan ook alleen maar voorstellen hoe verschrikkelijk dat moet zijn voor die vader (en moeder)
Het gaat mis in drukke periodes, gehaast, momenten die iedereen wel kent. In een gehaaste periode waarin dingen niet precies zo lopen zoals ze meestal lopen, ontbreken van routine denk ik. Pffff ik vind het een rottopic omdat het me met dit incident confronteert.
dinsdag 23 juni 2009 om 14:05
quote:Annie Ooi schreef op 23 juni 2009 @ 14:03:
Wat een vreselijk mens ben je dan zeg.Nou ja.... vreselijk mens? Ik ga er vanuit dat die man het niet met opzet heeft gedaan. Ik zeg ook niet dat die man helemaal normaal is. Maar misschien had ie wel een burnout ofzo? Of weet ik wat.... Maar het blijft idd een afschuwelijk bericht.
Wat een vreselijk mens ben je dan zeg.Nou ja.... vreselijk mens? Ik ga er vanuit dat die man het niet met opzet heeft gedaan. Ik zeg ook niet dat die man helemaal normaal is. Maar misschien had ie wel een burnout ofzo? Of weet ik wat.... Maar het blijft idd een afschuwelijk bericht.
dinsdag 23 juni 2009 om 14:05
DNM Ik praat ook meestal niet tegen mijn kinderen in de auto. Omdat ik mijn aandacht op de weg nodig heb en omdat ze meestal (zeker als baby) als een blok in slaap vallen als we in de auto zitten. Ik zing weleens liedjes, maar dat doe ik ook als ik alleen in de auto zit.
En ik kan me ook zomaar voorstellen dat ouders zoals deze vader bést even aan hun kind denken overdag, als ze aan hun collega vertellen dat het kindje 's nachts wakker is geweest, of de eerste stapjes heeft gezet of weetikhetwat maar dat je dan níet alle stappen naloopt die je 's ochtends hebt gezet, júist omdat je ervan overtuigd bent dát je je kind hebt weggebracht.
En ik kan me ook zomaar voorstellen dat ouders zoals deze vader bést even aan hun kind denken overdag, als ze aan hun collega vertellen dat het kindje 's nachts wakker is geweest, of de eerste stapjes heeft gezet of weetikhetwat maar dat je dan níet alle stappen naloopt die je 's ochtends hebt gezet, júist omdat je ervan overtuigd bent dát je je kind hebt weggebracht.
dinsdag 23 juni 2009 om 14:07
quote:domnaiefmutsje schreef op 23 juni 2009 @ 14:00:
[...]
Ik kan me je gevoel voorstellen. Maar je weet niet hoe je verder gereageerd zou hebben. Misschien was je 100 meter verder op wel zelf tot de conclusie gekomen en had je je kind alsnog naar de oppas gebracht. In het geval van deze vader ging het om een hele dag. Die vader heeft een hele dag niet aan zijn kind gedacht. Dat vind ik herel wat anders.
Mijn man en ik hebben ook op onze werkdagen contact met elkaar; even een sms-je of een mailtje of de jongens goed zijn aangekomen. En gedurende de dag ben ik met ze bezig; nu zullen ze wel slapen, nu eten en straks gaan ze spelen.
[...]
Ik kan me je gevoel voorstellen. Maar je weet niet hoe je verder gereageerd zou hebben. Misschien was je 100 meter verder op wel zelf tot de conclusie gekomen en had je je kind alsnog naar de oppas gebracht. In het geval van deze vader ging het om een hele dag. Die vader heeft een hele dag niet aan zijn kind gedacht. Dat vind ik herel wat anders.
Mijn man en ik hebben ook op onze werkdagen contact met elkaar; even een sms-je of een mailtje of de jongens goed zijn aangekomen. En gedurende de dag ben ik met ze bezig; nu zullen ze wel slapen, nu eten en straks gaan ze spelen.
