Actueel
alle pijlers
Vergeten Belgische baby sterft in auto
maandag 22 juni 2009 om 09:36
Vergeten Belgische baby sterft in auto
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
Uitgegeven: 22 juni 2009 07:05
Laatst gewijzigd: 22 juni 2009 07:05
KESSEL-LO - Een elf maanden oude baby is in België gestorven, omdat haar vader vergeten was het kind uit zijn auto te halen.
De man ging met zijn dochter in de auto op weg naar zijn werk, maar vergat onderweg te stoppen bij de crèche, schrijft Het Laatste Nieuws maandag.
Het incident had afgelopen donderdag plaats in Kessel-Lo, maar werd in het weekeinde pas naar buiten gebracht. De moeder ontdekte het meisje 's avonds in de auto.
Kinderstoeltje
Zoals altijd was de moeder op weg naar de crèche om haar dochter op te halen. Daarvoor moest zij eerst het kinderstoeltje uit de wagen van haar man halen. Het meisje was al overleden toen haar moeder aantrof.
Het was donderdag 21 graden. Het meisje is vermoedelijk overleden aan uitdroging en oververhitting.
© ANP
Win je ooit als (in dit geval) man het vertrouwen en liefde van je vrouw terug?
woensdag 24 juni 2009 om 21:36
quote:Feliciaatje schreef op 24 juni 2009 @ 21:30:
Dat vind ik ergens zo gek. Dat als je bijv (heel duf voorbeeld maar goed) vergeet je moeder te feliciteren, zij pissig reageert en je hierover praat, mensen vaak veel minder coulant reageren. Het is toch je moeder, natuurlijk is ze gekwetst enz enz enz. Juist omdat vergeten toch een actie is waar je zelf verantwoordelijk voor bent of voor wordt gehouden. En dat gaat om iets relatiefs kleins en onschadelijks.
En dan vergeet je je kind en dan is dat plots niet meer van toepassing? Dat het tragisch is en dat zo'n ouder erg genoeg gestraft is, staat buiten kijf. Maar dat maakt het plots niet zomaar ok. Ik vind het niet zo gek dat mensen zich afvragen hoe dat kon gebeuren. Of dat je je verwondert omdat je je er gewoon niets bij kunt voorstellen.
Ik heb een kuttig stressjaar achter de rug zoals ik er nooit meer 1 hoop mee te maken. En ik heb een heel aantal dingen zo'n beetje automatisch gedaan. Maar niet met mijn kind. Dat gaat gewoon niet. Kan ik nog zo'n gestressde zombie zijn met slaaptekort, teveel aan mijn kop en dat de gedachte aan wat we moeten eten me al teveel is.Toch gebeurde het mij wel. Hoewel ik niet slecht ben voor mijn kinderen, niet mijn werk belangrijker vind, niet egoïstisch ben, altijd zorgzaam en voorzichtig ben. Hoewel ik het vreselijk vind, kan ik nu niet zeggen van mezelf dat ik daarmee een slechte moeder ben of zo.
Dat vind ik ergens zo gek. Dat als je bijv (heel duf voorbeeld maar goed) vergeet je moeder te feliciteren, zij pissig reageert en je hierover praat, mensen vaak veel minder coulant reageren. Het is toch je moeder, natuurlijk is ze gekwetst enz enz enz. Juist omdat vergeten toch een actie is waar je zelf verantwoordelijk voor bent of voor wordt gehouden. En dat gaat om iets relatiefs kleins en onschadelijks.
En dan vergeet je je kind en dan is dat plots niet meer van toepassing? Dat het tragisch is en dat zo'n ouder erg genoeg gestraft is, staat buiten kijf. Maar dat maakt het plots niet zomaar ok. Ik vind het niet zo gek dat mensen zich afvragen hoe dat kon gebeuren. Of dat je je verwondert omdat je je er gewoon niets bij kunt voorstellen.
Ik heb een kuttig stressjaar achter de rug zoals ik er nooit meer 1 hoop mee te maken. En ik heb een heel aantal dingen zo'n beetje automatisch gedaan. Maar niet met mijn kind. Dat gaat gewoon niet. Kan ik nog zo'n gestressde zombie zijn met slaaptekort, teveel aan mijn kop en dat de gedachte aan wat we moeten eten me al teveel is.Toch gebeurde het mij wel. Hoewel ik niet slecht ben voor mijn kinderen, niet mijn werk belangrijker vind, niet egoïstisch ben, altijd zorgzaam en voorzichtig ben. Hoewel ik het vreselijk vind, kan ik nu niet zeggen van mezelf dat ik daarmee een slechte moeder ben of zo.
woensdag 24 juni 2009 om 21:38
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 juni 2009 @ 21:36:
[...]
Toch gebeurde het mij wel. Hoewel ik niet slecht ben voor mijn kinderen, niet mijn werk belangrijker vind, niet egoïstisch ben, altijd zorgzaam en voorzichtig ben. Hoewel ik het vreselijk vind, kan ik nu niet zeggen van mezelf dat ik daarmee een slechte moeder ben of zo.Er wordt door de meesten die zeggen dat dit ons niet zou gebeuren ook helemaal niet gezegd dat die man wel een slechte vader was (of jij dus een slechte moeder), maar wel dat het voor ons gevoel (waarbij de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten enz) onbegrijpelijk is.
[...]
Toch gebeurde het mij wel. Hoewel ik niet slecht ben voor mijn kinderen, niet mijn werk belangrijker vind, niet egoïstisch ben, altijd zorgzaam en voorzichtig ben. Hoewel ik het vreselijk vind, kan ik nu niet zeggen van mezelf dat ik daarmee een slechte moeder ben of zo.Er wordt door de meesten die zeggen dat dit ons niet zou gebeuren ook helemaal niet gezegd dat die man wel een slechte vader was (of jij dus een slechte moeder), maar wel dat het voor ons gevoel (waarbij de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten enz) onbegrijpelijk is.
woensdag 24 juni 2009 om 21:40
quote:Sunemom schreef op 24 juni 2009 @ 21:38:
[...]
Er wordt door de meesten die zeggen dat dit ons niet zou gebeuren ook helemaal niet gezegd dat die man wel een slechte vader was (of jij dus een slechte moeder), maar wel dat het voor ons gevoel (waarbij de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten enz) onbegrijpelijk is.Hoe weet je of de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten?
[...]
Er wordt door de meesten die zeggen dat dit ons niet zou gebeuren ook helemaal niet gezegd dat die man wel een slechte vader was (of jij dus een slechte moeder), maar wel dat het voor ons gevoel (waarbij de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten enz) onbegrijpelijk is.Hoe weet je of de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten?
woensdag 24 juni 2009 om 21:43
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 juni 2009 @ 21:40:
[...]
Hoe weet je of de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten?Dat heb ik zelf gezegd over mijn kinderen en een aantal andere gaven pagina's geleden al aan gewoon een aantal keer per dag bijvoorbeeld nog even stil te staan bij hoe het ochtendritueel was verlopen, het gesprekje dat ze 's ochtends ter overdracht met de leidster hadden gehad enz. Dan komt je kind dus steeds even in gedachten en kun je het gewoon niet een hele dag vergeten. Ik zeg niet eens dat ik mijn kind nooit even zou kunnen vergeten, maar wel dat dat absoluut nooit een hele dag zou kunnen gebeuren
[...]
Hoe weet je of de kinderen altijd op de achtergrond aanwezig zijn in gedachten?Dat heb ik zelf gezegd over mijn kinderen en een aantal andere gaven pagina's geleden al aan gewoon een aantal keer per dag bijvoorbeeld nog even stil te staan bij hoe het ochtendritueel was verlopen, het gesprekje dat ze 's ochtends ter overdracht met de leidster hadden gehad enz. Dan komt je kind dus steeds even in gedachten en kun je het gewoon niet een hele dag vergeten. Ik zeg niet eens dat ik mijn kind nooit even zou kunnen vergeten, maar wel dat dat absoluut nooit een hele dag zou kunnen gebeuren
woensdag 24 juni 2009 om 21:45
quote:Sunemom schreef op 24 juni 2009 @ 21:31:
Ine zoals ik al eerder schreef in reactie op jou hoe feilbaar je als mens en moeder ook bent je kunt wel degelijk weten dat dit je niet gebeurd. Daarvoor staan mijn kinderen echt te dicht bij me, die zijn altijd in mijn hoofd en ja ik durf te beweren dat ze dat ook zijn als ik geestelijk in de knoop zit. Dat jij je dat niet voor kan stellen zegt meer over hoe jij in het leven staat dan over of ik wel of niet kan weten hoe ik er voor mijn kinderen ben. Ze vergeten nee, gewoon nooit!
Wat ik zo jammer vind is dat een goed aantal mensen het hier over een ongeluk hebben en geen schuld enz. We hebben een groep zeer vriendelijke vergevingsgezinde mensen hier op het forum. In de echte wereld werkt het toch echt anders en wordt je wel degelijk veroordeeld als je kind iets overkomt, schuld of niet is dan een stuk minder 'belangrijk'.
Dat is jouw standpunt. Oke.
Maar ik krijg heel erg het gevoel, nog steeds, dat de mensen die in het 'zeg nooit nooit'-kamp staan, daarmee een soort stempel krijgen. Alsof ik dan nonchalant met mijn kind om zou gaan of mijn kind niet altijd in mijn hoofd heb. In de tijd dat ik buitenshuis werkte, had ik mijn kind idd niet de hele tijd in mijn hoofd, maar dat kwam omdat ik mijn hoofd bij mijn werk nodig had en er vanuit ging dat hij in goede handen was, bij zijn vader.
Als de vader in dit geval stellig in zijn hoofd dacht dat hij zijn kind bij de kdv afgezet had, en dat beeld voor ogen had, dan denkt hij daaraan, als hij aan zijn kind denkt. Hij hoeft zijn kind helemaal niet vergeten te zijn.
Ik ben ook een tijd de weg kwijt geweest. Dat was voor mijn zoon geboren werd. Uit die periode kan ik me bijna niets meer herinneren, terwijl we een nieuw huis hebben laten bouwen, ingericht hebben, ik weet echt bijna niets meer. Ik weet alleen dat ik no way goed voor mijn zoon had kunnen zorgen. Hoe dierbaar hij mij ook is.
Ine zoals ik al eerder schreef in reactie op jou hoe feilbaar je als mens en moeder ook bent je kunt wel degelijk weten dat dit je niet gebeurd. Daarvoor staan mijn kinderen echt te dicht bij me, die zijn altijd in mijn hoofd en ja ik durf te beweren dat ze dat ook zijn als ik geestelijk in de knoop zit. Dat jij je dat niet voor kan stellen zegt meer over hoe jij in het leven staat dan over of ik wel of niet kan weten hoe ik er voor mijn kinderen ben. Ze vergeten nee, gewoon nooit!
Wat ik zo jammer vind is dat een goed aantal mensen het hier over een ongeluk hebben en geen schuld enz. We hebben een groep zeer vriendelijke vergevingsgezinde mensen hier op het forum. In de echte wereld werkt het toch echt anders en wordt je wel degelijk veroordeeld als je kind iets overkomt, schuld of niet is dan een stuk minder 'belangrijk'.
Dat is jouw standpunt. Oke.
Maar ik krijg heel erg het gevoel, nog steeds, dat de mensen die in het 'zeg nooit nooit'-kamp staan, daarmee een soort stempel krijgen. Alsof ik dan nonchalant met mijn kind om zou gaan of mijn kind niet altijd in mijn hoofd heb. In de tijd dat ik buitenshuis werkte, had ik mijn kind idd niet de hele tijd in mijn hoofd, maar dat kwam omdat ik mijn hoofd bij mijn werk nodig had en er vanuit ging dat hij in goede handen was, bij zijn vader.
Als de vader in dit geval stellig in zijn hoofd dacht dat hij zijn kind bij de kdv afgezet had, en dat beeld voor ogen had, dan denkt hij daaraan, als hij aan zijn kind denkt. Hij hoeft zijn kind helemaal niet vergeten te zijn.
Ik ben ook een tijd de weg kwijt geweest. Dat was voor mijn zoon geboren werd. Uit die periode kan ik me bijna niets meer herinneren, terwijl we een nieuw huis hebben laten bouwen, ingericht hebben, ik weet echt bijna niets meer. Ik weet alleen dat ik no way goed voor mijn zoon had kunnen zorgen. Hoe dierbaar hij mij ook is.
woensdag 24 juni 2009 om 21:46
quote:fleurtje schreef op 24 juni 2009 @ 21:26:
Wat je wilt, Ine.
Je vergeet een ding: die hier op het forum hebben er op tijd wél aan gedacht. Klein nuance-verschil, vind je niet?
De basis is anders wel hetzelfde.
En als ik de verhalen lees over schuldgevoel, wat nu nog altijd leeft, denk ik ook niet dat de meiden hier er happy van zijn geworden. Ook al is dat gelukkig goed afgelopen.
Wat je wilt, Ine.
Je vergeet een ding: die hier op het forum hebben er op tijd wél aan gedacht. Klein nuance-verschil, vind je niet?
De basis is anders wel hetzelfde.
En als ik de verhalen lees over schuldgevoel, wat nu nog altijd leeft, denk ik ook niet dat de meiden hier er happy van zijn geworden. Ook al is dat gelukkig goed afgelopen.
woensdag 24 juni 2009 om 21:50
HPL, ik begrijp de vergelijking met je moeder niet echt eerlijk gezegd. Goed, ze had niet door dat jij van de fiets gelazerd was. Maar zou ze dan rustig haar fiets hebben geparkeerd en dan de hele dag zijn gaan werken, zonder op het idee te komen dat jij eerst nog achterop zat? Als jij van schrik geen kik gaf toen je viel, en de fiets niet anders aanvoelde terwijl ze doorfietste, dan kan zoiets toch gebeuren? Ze was er waarschijnlijk een paar honderd meter verder heus wel achtergekomen. Ik snap niet dat jij het kunt vergelijken met het verhaal uit de OP.
woensdag 24 juni 2009 om 21:52
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 juni 2009 @ 21:36:
[...]
Toch gebeurde het mij wel. Hoewel ik niet slecht ben voor mijn kinderen, niet mijn werk belangrijker vind, niet egoïstisch ben, altijd zorgzaam en voorzichtig ben. Hoewel ik het vreselijk vind, kan ik nu niet zeggen van mezelf dat ik daarmee een slechte moeder ben of zo.
Nee maar dat zeg ik ook niet DNM. En ik vind jouw voorbeeld dan weer een reminder om in mijn hart te knopen als het ware. Ik heb een aantal blz terug al gezegd dat ik me er iets bij kan voorstellen dat de automatische piloot je nekt. Dat dat een goede ouder kan overkomen geloof ik direct. Ik vind het eerder heel vervelend en verdrietig voor je want ik kan me voorstellen dat deze discussie nogal confronterend is, vooral als je direct de stempel "slechte ouder" op je voorhoofd gedrukt voelt. En je lijkt me een hele leuke, lieve, betrokken moeder.
Het is eerder dat ik het echt compleet niet kan plaatsen voor mijzelf. Dat ik zelfs nooit in de beurt ben gekomen dat ik enz. Dus dat als ik zoiets lees ik alleen maar kan denken: huh? naast een gevoel van intens verdriet voor zo'n familie. Ik zou mijn dochter net zo min kunnen vergeten als mijzelf. En dat kan ik me ergens dan weer wel voorstellen. Dat je in een situatie bent waarin je jezelf vergeet, door stress, door teveel verantwoordelijkheid, door weet ik wat. En dus ook je kind. Omdat dat zo sterk gekoppeld is aan jezelf. Misschien is het zo simpel. En kan dat niet omdat ik mijzelf niet kan vergeten juist doordat ik een kind heb.
[...]
Toch gebeurde het mij wel. Hoewel ik niet slecht ben voor mijn kinderen, niet mijn werk belangrijker vind, niet egoïstisch ben, altijd zorgzaam en voorzichtig ben. Hoewel ik het vreselijk vind, kan ik nu niet zeggen van mezelf dat ik daarmee een slechte moeder ben of zo.
Nee maar dat zeg ik ook niet DNM. En ik vind jouw voorbeeld dan weer een reminder om in mijn hart te knopen als het ware. Ik heb een aantal blz terug al gezegd dat ik me er iets bij kan voorstellen dat de automatische piloot je nekt. Dat dat een goede ouder kan overkomen geloof ik direct. Ik vind het eerder heel vervelend en verdrietig voor je want ik kan me voorstellen dat deze discussie nogal confronterend is, vooral als je direct de stempel "slechte ouder" op je voorhoofd gedrukt voelt. En je lijkt me een hele leuke, lieve, betrokken moeder.
Het is eerder dat ik het echt compleet niet kan plaatsen voor mijzelf. Dat ik zelfs nooit in de beurt ben gekomen dat ik enz. Dus dat als ik zoiets lees ik alleen maar kan denken: huh? naast een gevoel van intens verdriet voor zo'n familie. Ik zou mijn dochter net zo min kunnen vergeten als mijzelf. En dat kan ik me ergens dan weer wel voorstellen. Dat je in een situatie bent waarin je jezelf vergeet, door stress, door teveel verantwoordelijkheid, door weet ik wat. En dus ook je kind. Omdat dat zo sterk gekoppeld is aan jezelf. Misschien is het zo simpel. En kan dat niet omdat ik mijzelf niet kan vergeten juist doordat ik een kind heb.
woensdag 24 juni 2009 om 21:52
quote:Ine schreef op 24 juni 2009 @ 21:45:
[...]
Dat is jouw standpunt. Oke.
Maar ik krijg heel erg het gevoel, nog steeds, dat de mensen die in het 'zeg nooit nooit'-kamp staan, daarmee een soort stempel krijgen. Alsof ik dan nonchalant met mijn kind om zou gaan of mijn kind niet altijd in mijn hoofd heb. In de tijd dat ik buitenshuis werkte, had ik mijn kind idd niet de hele tijd in mijn hoofd, maar dat kwam omdat ik mijn hoofd bij mijn werk nodig had en er vanuit ging dat hij in goede handen was, bij zijn vader.
Als de vader in dit geval stellig in zijn hoofd dacht dat hij zijn kind bij de kdv afgezet had, en dat beeld voor ogen had, dan denkt hij daaraan, als hij aan zijn kind denkt. Hij hoeft zijn kind helemaal niet vergeten te zijn.
Ik ben ook een tijd de weg kwijt geweest. Dat was voor mijn zoon geboren werd. Uit die periode kan ik me bijna niets meer herinneren, terwijl we een nieuw huis hebben laten bouwen, ingericht hebben, ik weet echt bijna niets meer. Ik weet alleen dat ik no way goed voor mijn zoon had kunnen zorgen. Hoe dierbaar hij mij ook is.
Misschien niet de hele tijd, maar ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je nooit aan je kind denkt op een dag. Ik snap dat echt niet.
Ik heb jarenlang niet voor mijn kind mogen zorgen, het niet gezien en mijn leven ging echt gewoon door (je kunt niet anders ja zelfmoord was een optie maar het is dat of doorgaan) en zelfs toen en zelfs nu nu hij er al bijna 8 jaar niet meer is.. zelfs nu gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan mijn zoon denk.. en hij leeft niet eens meer en voor hem kan ik dus niet eens iets doen, maar zelfs mijn overleden zoon kan ik geen dag 'vergeten'. Dus mijn twee springlevende (gelukkig!!!) kindjes kan ik zeer zeker niet een hele dag vergeten. Echt ik kan daar met mijn hoofd niet bij dat iemand dat kan.
Dat zegt niks over andermans ouderschap, want nogmaals ik heb geen enkel recht om over wie dan ook te zeggen dat hij/zij gefaald heeft, maar wel iets over mijn moederschap ik zou dit niet voor elkaar krijgen en ik geloof in dit soort dingen echt niet in ongelukken of overkomen, daarvoor is een kind (voor mij) echt veel te bewust.
[...]
Dat is jouw standpunt. Oke.
Maar ik krijg heel erg het gevoel, nog steeds, dat de mensen die in het 'zeg nooit nooit'-kamp staan, daarmee een soort stempel krijgen. Alsof ik dan nonchalant met mijn kind om zou gaan of mijn kind niet altijd in mijn hoofd heb. In de tijd dat ik buitenshuis werkte, had ik mijn kind idd niet de hele tijd in mijn hoofd, maar dat kwam omdat ik mijn hoofd bij mijn werk nodig had en er vanuit ging dat hij in goede handen was, bij zijn vader.
Als de vader in dit geval stellig in zijn hoofd dacht dat hij zijn kind bij de kdv afgezet had, en dat beeld voor ogen had, dan denkt hij daaraan, als hij aan zijn kind denkt. Hij hoeft zijn kind helemaal niet vergeten te zijn.
Ik ben ook een tijd de weg kwijt geweest. Dat was voor mijn zoon geboren werd. Uit die periode kan ik me bijna niets meer herinneren, terwijl we een nieuw huis hebben laten bouwen, ingericht hebben, ik weet echt bijna niets meer. Ik weet alleen dat ik no way goed voor mijn zoon had kunnen zorgen. Hoe dierbaar hij mij ook is.
Misschien niet de hele tijd, maar ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je nooit aan je kind denkt op een dag. Ik snap dat echt niet.
Ik heb jarenlang niet voor mijn kind mogen zorgen, het niet gezien en mijn leven ging echt gewoon door (je kunt niet anders ja zelfmoord was een optie maar het is dat of doorgaan) en zelfs toen en zelfs nu nu hij er al bijna 8 jaar niet meer is.. zelfs nu gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan mijn zoon denk.. en hij leeft niet eens meer en voor hem kan ik dus niet eens iets doen, maar zelfs mijn overleden zoon kan ik geen dag 'vergeten'. Dus mijn twee springlevende (gelukkig!!!) kindjes kan ik zeer zeker niet een hele dag vergeten. Echt ik kan daar met mijn hoofd niet bij dat iemand dat kan.
Dat zegt niks over andermans ouderschap, want nogmaals ik heb geen enkel recht om over wie dan ook te zeggen dat hij/zij gefaald heeft, maar wel iets over mijn moederschap ik zou dit niet voor elkaar krijgen en ik geloof in dit soort dingen echt niet in ongelukken of overkomen, daarvoor is een kind (voor mij) echt veel te bewust.
woensdag 24 juni 2009 om 21:55
woensdag 24 juni 2009 om 21:58
quote:Ine schreef op 24 juni 2009 @ 21:55:
[...]
Het is maar net hoe je het wilt zien.
Jij kent die man voor zover ik weet ook niet.
Als jij je kind een hele dag vergeet, ben je m.i. een stuk meer de weg kwijt dan wanneer je je kind bijna vergeet en er weer op tijd aan denkt.
En natuurlijk kan back up falen, maar ook in mijn back zitten weinig mensen die zich uberhaupt zoiets voor kunnen stellen. Gelukkig.
[...]
Het is maar net hoe je het wilt zien.
Jij kent die man voor zover ik weet ook niet.
Als jij je kind een hele dag vergeet, ben je m.i. een stuk meer de weg kwijt dan wanneer je je kind bijna vergeet en er weer op tijd aan denkt.
En natuurlijk kan back up falen, maar ook in mijn back zitten weinig mensen die zich uberhaupt zoiets voor kunnen stellen. Gelukkig.
woensdag 24 juni 2009 om 22:00
quote:Sunemom schreef op 24 juni 2009 @ 21:52:
[...]
Misschien niet de hele tijd, maar ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je nooit aan je kind denkt op een dag. Ik snap dat echt niet.
Ik heb jarenlang niet voor mijn kind mogen zorgen, het niet gezien en mijn leven ging echt gewoon door (je kunt niet anders ja zelfmoord was een optie maar het is dat of doorgaan) en zelfs toen en zelfs nu nu hij er al bijna 8 jaar niet meer is.. zelfs nu gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan mijn zoon denk.. en hij leeft niet eens meer en voor hem kan ik dus niet eens iets doen, maar zelfs mijn overleden zoon kan ik geen dag 'vergeten'. Dus mijn twee springlevende (gelukkig!!!) kindjes kan ik zeer zeker niet een hele dag vergeten. Echt ik kan daar met mijn hoofd niet bij dat iemand dat kan.
Dat zegt niks over andermans ouderschap, want nogmaals ik heb geen enkel recht om over wie dan ook te zeggen dat hij/zij gefaald heeft, maar wel iets over mijn moederschap ik zou dit niet voor elkaar krijgen en ik geloof in dit soort dingen echt niet in ongelukken of overkomen, daarvoor is een kind (voor mij) echt veel te bewust.
Maar nogmaals - en ik vind het oprecht erg dat je oudste kind er niet meer is, het lijkt me een grote nachtmerrie om iets wat zo dierbaar en zo belangrijk is, te moeten missen als ouder. Daarom kan ik me ook niet voorstellen dat deze vader het expres heeft gedaan of niet genoeg om zijn kind gaf dat hij er niet meer aan dacht.
Maar, stel dat die vader echt er van overtuigd was dat hij zijn kind gewoon afgezet had zoals de bedoeling was. Dat hij een beeld in zijn hoofd had, zoals het de vorige keer was gegaan. En daarna is hij aan het werk gegaan, had het misschien druk, maar het kan best dat hij aan zijn kind dacht als in - die is nu lekker op de kdv.
[...]
Misschien niet de hele tijd, maar ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je nooit aan je kind denkt op een dag. Ik snap dat echt niet.
Ik heb jarenlang niet voor mijn kind mogen zorgen, het niet gezien en mijn leven ging echt gewoon door (je kunt niet anders ja zelfmoord was een optie maar het is dat of doorgaan) en zelfs toen en zelfs nu nu hij er al bijna 8 jaar niet meer is.. zelfs nu gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan mijn zoon denk.. en hij leeft niet eens meer en voor hem kan ik dus niet eens iets doen, maar zelfs mijn overleden zoon kan ik geen dag 'vergeten'. Dus mijn twee springlevende (gelukkig!!!) kindjes kan ik zeer zeker niet een hele dag vergeten. Echt ik kan daar met mijn hoofd niet bij dat iemand dat kan.
Dat zegt niks over andermans ouderschap, want nogmaals ik heb geen enkel recht om over wie dan ook te zeggen dat hij/zij gefaald heeft, maar wel iets over mijn moederschap ik zou dit niet voor elkaar krijgen en ik geloof in dit soort dingen echt niet in ongelukken of overkomen, daarvoor is een kind (voor mij) echt veel te bewust.
Maar nogmaals - en ik vind het oprecht erg dat je oudste kind er niet meer is, het lijkt me een grote nachtmerrie om iets wat zo dierbaar en zo belangrijk is, te moeten missen als ouder. Daarom kan ik me ook niet voorstellen dat deze vader het expres heeft gedaan of niet genoeg om zijn kind gaf dat hij er niet meer aan dacht.
Maar, stel dat die vader echt er van overtuigd was dat hij zijn kind gewoon afgezet had zoals de bedoeling was. Dat hij een beeld in zijn hoofd had, zoals het de vorige keer was gegaan. En daarna is hij aan het werk gegaan, had het misschien druk, maar het kan best dat hij aan zijn kind dacht als in - die is nu lekker op de kdv.
woensdag 24 juni 2009 om 22:01
quote:fleurtje schreef op 24 juni 2009 @ 21:58:
[...]
Als jij je kind een hele dag vergeet, ben je m.i. een stuk meer de weg kwijt dan wanneer je je kind bijna vergeet en er weer op tijd aan denkt.
En natuurlijk kan back up falen, maar ook in mijn back zitten weinig mensen die zich uberhaupt zoiets voor kunnen stellen. Gelukkig.
Fijn voor jou.
Deze discussie is voor mij nu echt wel meer dan klaar.
[...]
Als jij je kind een hele dag vergeet, ben je m.i. een stuk meer de weg kwijt dan wanneer je je kind bijna vergeet en er weer op tijd aan denkt.
En natuurlijk kan back up falen, maar ook in mijn back zitten weinig mensen die zich uberhaupt zoiets voor kunnen stellen. Gelukkig.
Fijn voor jou.
Deze discussie is voor mij nu echt wel meer dan klaar.
woensdag 24 juni 2009 om 22:03
quote:Ine schreef op 24 juni 2009 @ 22:00:
[...]
Maar nogmaals - en ik vind het oprecht erg dat je oudste kind er niet meer is, het lijkt me een grote nachtmerrie om iets wat zo dierbaar en zo belangrijk is, te moeten missen als ouder. Daarom kan ik me ook niet voorstellen dat deze vader het expres heeft gedaan of niet genoeg om zijn kind gaf dat hij er niet meer aan dacht.
Maar, stel dat die vader echt er van overtuigd was dat hij zijn kind gewoon afgezet had zoals de bedoeling was. Dat hij een beeld in zijn hoofd had, zoals het de vorige keer was gegaan. En daarna is hij aan het werk gegaan, had het misschien druk, maar het kan best dat hij aan zijn kind dacht als in - die is nu lekker op de kdv.En dat kan ik me dus niet voorstellen dat je iets met je kind zo onbewust doet dat je je niet herinnerd dat die handeling niet vandaag was. Ik kan me dat juist bij het afscheid bij oppas/kdv enz niet voorstellen, net als bij het naar bed gaan. Ik ga er (onbewust, gelukkig al een tijd niet meer bewust) niet vanuit dat ik iemand waar ik afscheid van neem automatisch weer terugzie. Dat soort handelingen doe ik bewust en ik ga ervanuit dat iedereen die korte tijd 's ochtend met z'n kind(eren) bewust doorbrengt. En als ik iets bewust gedaan heb weet ik echt nog wel of ik dat op die dag wel of niet gedaan heb.
[...]
Maar nogmaals - en ik vind het oprecht erg dat je oudste kind er niet meer is, het lijkt me een grote nachtmerrie om iets wat zo dierbaar en zo belangrijk is, te moeten missen als ouder. Daarom kan ik me ook niet voorstellen dat deze vader het expres heeft gedaan of niet genoeg om zijn kind gaf dat hij er niet meer aan dacht.
Maar, stel dat die vader echt er van overtuigd was dat hij zijn kind gewoon afgezet had zoals de bedoeling was. Dat hij een beeld in zijn hoofd had, zoals het de vorige keer was gegaan. En daarna is hij aan het werk gegaan, had het misschien druk, maar het kan best dat hij aan zijn kind dacht als in - die is nu lekker op de kdv.En dat kan ik me dus niet voorstellen dat je iets met je kind zo onbewust doet dat je je niet herinnerd dat die handeling niet vandaag was. Ik kan me dat juist bij het afscheid bij oppas/kdv enz niet voorstellen, net als bij het naar bed gaan. Ik ga er (onbewust, gelukkig al een tijd niet meer bewust) niet vanuit dat ik iemand waar ik afscheid van neem automatisch weer terugzie. Dat soort handelingen doe ik bewust en ik ga ervanuit dat iedereen die korte tijd 's ochtend met z'n kind(eren) bewust doorbrengt. En als ik iets bewust gedaan heb weet ik echt nog wel of ik dat op die dag wel of niet gedaan heb.
woensdag 24 juni 2009 om 22:04
Ik snap Feliciaatje
Meiden, dit topic doet me teveel. Ooit geconfronteerd met een situatie die heel naar had kunnen lopen en dat god zij dank niet is gebeurt. Ik heb net even naar drie koppie's staan kijken die vredig aan het slapen zijn. Het idee alleen al dat er ooit iets mis had kunnen gaan of ooit kan gaan op welke wijze dan ook, maakt me letterlijk misselijk. Ik hou dit topic dan ook voor gezien.
Meiden, dit topic doet me teveel. Ooit geconfronteerd met een situatie die heel naar had kunnen lopen en dat god zij dank niet is gebeurt. Ik heb net even naar drie koppie's staan kijken die vredig aan het slapen zijn. Het idee alleen al dat er ooit iets mis had kunnen gaan of ooit kan gaan op welke wijze dan ook, maakt me letterlijk misselijk. Ik hou dit topic dan ook voor gezien.
