Actueel
alle pijlers
Waar zijn de allochtonen tijdens de dodenherdenking?
dinsdag 5 mei 2015 om 09:44
Tijdens de plechtigheden op de Dam en op de Waalsdorpervlakte, beiden uitgezonden op televisie, was het weer druk. Met autochtonen welteverstaan.
Waarom zie je geen allochtonen? Geen hoofddoekjes en mannen met baarden? Als je bedenkt dat in Amsterdam en Den Haag 50% van de inwoners van niet westerse afkomst is, dan zijn ze behoorlijk ondervertegenwoordigd tijdens de dodenherdenking.
Zou dit aantonen dat dit land ze geen ruk kan schelen?
Waarom zie je geen allochtonen? Geen hoofddoekjes en mannen met baarden? Als je bedenkt dat in Amsterdam en Den Haag 50% van de inwoners van niet westerse afkomst is, dan zijn ze behoorlijk ondervertegenwoordigd tijdens de dodenherdenking.
Zou dit aantonen dat dit land ze geen ruk kan schelen?
woensdag 6 mei 2015 om 17:59
Of wat te denken van Boy Ecury, een zwarte Arubaan.
'Ecury stelde zich, geconfronteerd met het geweld, de ellende, overheersing en discriminatie, fel en provocerend op jegens de bezetter. Dit leidde ertoe dat hij reeds vanaf het begin van de oorlog actief in het verzet was, aanvankelijk samen met zijn beste vriend, Luis de Lannoy, een medestudent uit Curaçao waar later ook Delfincio Navarro zich bij voegde. Ze communiceerden in het Papiaments via brieven en samen met hem pleegde Ecury aanslagen op met brandbommen volgeladen Duitse vrachtauto's, liet treinen ontsporen, hielp onderduikers en Geallieerde piloten in Tilburg en voerde verschillende andere sabotageacties uit voor de Knokploegen in Den Haag.'
Ondanks zijn afro en zwarte gelaat (uiterst opvallend en herkenbaar!) zeer actief in het verzet. En uiteindelijk gefusilleerd.
'Ecury stelde zich, geconfronteerd met het geweld, de ellende, overheersing en discriminatie, fel en provocerend op jegens de bezetter. Dit leidde ertoe dat hij reeds vanaf het begin van de oorlog actief in het verzet was, aanvankelijk samen met zijn beste vriend, Luis de Lannoy, een medestudent uit Curaçao waar later ook Delfincio Navarro zich bij voegde. Ze communiceerden in het Papiaments via brieven en samen met hem pleegde Ecury aanslagen op met brandbommen volgeladen Duitse vrachtauto's, liet treinen ontsporen, hielp onderduikers en Geallieerde piloten in Tilburg en voerde verschillende andere sabotageacties uit voor de Knokploegen in Den Haag.'
Ondanks zijn afro en zwarte gelaat (uiterst opvallend en herkenbaar!) zeer actief in het verzet. En uiteindelijk gefusilleerd.
woensdag 6 mei 2015 om 18:01
Laten we de neger Anton de Kom uit Suriname niet vergeten.
'Na de Duitse inval in 1940, sloot De Kom zich aan bij het communistisch georiënteerde Nederlands verzet. Hij schreef op verzoek van Nico Wijnen artikelen voor het communistische verzetsblad De Vonk en later voor het Revolutionair Socialistische blad met dezelfde naam, waarvan hij een van de oprichters, de schrijver Jef Last kende. Op 7 augustus 1944 werd hij gearresteerd. Hij werd gevangengezet in de gevangenis van Scheveningen (Oranjehotel), en werd diezelfde maand overgeplaatst naar Kamp Vught. Begin september 1944 kwam hij in Sachsenhausen terecht, waar hij moest werken voor de Heinkel vliegtuigfabriek. De Kom overleed op 24 april 1945 aan tuberculose in Kamp Sandbostel bij Bremervörde, een zogeheten buitenkamp van concentratiekamp Neuengamme. Hij werd begraven in een massagraf. In 1960 werden zijn stoffelijke resten gevonden en overgebracht naar Nederland. Ze zijn bijgezet op de erebegraafplaats te Loenen. Postuum werd hem in 1982 het Verzetsherdenkingskruis toegekend.'
'Na de Duitse inval in 1940, sloot De Kom zich aan bij het communistisch georiënteerde Nederlands verzet. Hij schreef op verzoek van Nico Wijnen artikelen voor het communistische verzetsblad De Vonk en later voor het Revolutionair Socialistische blad met dezelfde naam, waarvan hij een van de oprichters, de schrijver Jef Last kende. Op 7 augustus 1944 werd hij gearresteerd. Hij werd gevangengezet in de gevangenis van Scheveningen (Oranjehotel), en werd diezelfde maand overgeplaatst naar Kamp Vught. Begin september 1944 kwam hij in Sachsenhausen terecht, waar hij moest werken voor de Heinkel vliegtuigfabriek. De Kom overleed op 24 april 1945 aan tuberculose in Kamp Sandbostel bij Bremervörde, een zogeheten buitenkamp van concentratiekamp Neuengamme. Hij werd begraven in een massagraf. In 1960 werden zijn stoffelijke resten gevonden en overgebracht naar Nederland. Ze zijn bijgezet op de erebegraafplaats te Loenen. Postuum werd hem in 1982 het Verzetsherdenkingskruis toegekend.'
woensdag 6 mei 2015 om 18:04
quote:3wieler schreef op 06 mei 2015 @ 17:55:
Wij Nederlanders, als ik zo vrij mag zijn, willen overal een mening over hebben en denken vaak dat we het beter weten.
Dat.is.niet.zo.
Een vaak gehoorde uitspraak van mijn internationale collega's Ja, die karaktereigenschap is ook heel duidelijk aanwezig bij jouw.
Wij Nederlanders, als ik zo vrij mag zijn, willen overal een mening over hebben en denken vaak dat we het beter weten.
Dat.is.niet.zo.
Een vaak gehoorde uitspraak van mijn internationale collega's Ja, die karaktereigenschap is ook heel duidelijk aanwezig bij jouw.
woensdag 6 mei 2015 om 18:16
Dankjewel Kadanz, voor de info! Vind tweede wereldoorlog erg interessant maar wist niet van dit stukje geschiedenis.
Ik schaam me wel, was niet mijn bedoeling om small-minded en bekrompen over te komen, was gewoon nieuwsgierig naar de banden van allochtonen met de tweede wereldoorlog en dodenherdenking.
Ik verwacht van niemand dat ze naar bijvoorbeeld de dam moeten komen of 2 minuten moeten gaan denken aan de tweede wereldoorlog of welke oorlog of wat dan ook, ik vroeg het me gewoon af.
Thanks for the heads up!
Ik schaam me wel, was niet mijn bedoeling om small-minded en bekrompen over te komen, was gewoon nieuwsgierig naar de banden van allochtonen met de tweede wereldoorlog en dodenherdenking.
Ik verwacht van niemand dat ze naar bijvoorbeeld de dam moeten komen of 2 minuten moeten gaan denken aan de tweede wereldoorlog of welke oorlog of wat dan ook, ik vroeg het me gewoon af.
Thanks for the heads up!
woensdag 6 mei 2015 om 18:28
quote:thegirlnextdoor2609 schreef op 06 mei 2015 @ 18:16:
Dankjewel Kadanz, voor de info! Vind tweede wereldoorlog erg interessant maar wist niet van dit stukje geschiedenis.
Ik schaam me wel, was niet mijn bedoeling om small-minded en bekrompen over te komen, was gewoon nieuwsgierig naar de banden van allochtonen met de tweede wereldoorlog en dodenherdenking.
Ik verwacht van niemand dat ze naar bijvoorbeeld de dam moeten komen of 2 minuten moeten gaan denken aan de tweede wereldoorlog of welke oorlog of wat dan ook, ik vroeg het me gewoon af.
Thanks for the heads up!
Het verhaal van Paul Flu ken ik ook pas sinds kort terwijl de man en zijn zoon toch een prominent deel van de Nederlandse gemeenschap vormden in hun regio. Ook waren er heel wat Antilliaanse jongelui die in de oorlogsjaren als bemanning op koopvaardijschepen werkten. Die schepen zonken akelig vaak naar de zeebodem door toedoen van de Duitsers. Zo kan ik doorgaan en doorgaan..
Simpel stellen dat er geen allochtonen te zien waren op de Dam, zoals Willem dat doet, is uiterst kortzichtig.
Dankjewel Kadanz, voor de info! Vind tweede wereldoorlog erg interessant maar wist niet van dit stukje geschiedenis.
Ik schaam me wel, was niet mijn bedoeling om small-minded en bekrompen over te komen, was gewoon nieuwsgierig naar de banden van allochtonen met de tweede wereldoorlog en dodenherdenking.
Ik verwacht van niemand dat ze naar bijvoorbeeld de dam moeten komen of 2 minuten moeten gaan denken aan de tweede wereldoorlog of welke oorlog of wat dan ook, ik vroeg het me gewoon af.
Thanks for the heads up!
Het verhaal van Paul Flu ken ik ook pas sinds kort terwijl de man en zijn zoon toch een prominent deel van de Nederlandse gemeenschap vormden in hun regio. Ook waren er heel wat Antilliaanse jongelui die in de oorlogsjaren als bemanning op koopvaardijschepen werkten. Die schepen zonken akelig vaak naar de zeebodem door toedoen van de Duitsers. Zo kan ik doorgaan en doorgaan..
Simpel stellen dat er geen allochtonen te zien waren op de Dam, zoals Willem dat doet, is uiterst kortzichtig.
woensdag 6 mei 2015 om 18:44
quote:thegirlnextdoor2609 schreef op 06 mei 2015 @ 18:17:
Maar zaten er nog veel meer antilliaan en en surinamers in het verzet?Ja. Er waren in de oorlogsjaren heel wat Antilliaanse (destijds heette dat anders) studenten in Nederland. Een deel zat in het verzet.
http://www.bevrijdinginte ... i/antillen.html#nietmilit
Maar zaten er nog veel meer antilliaan en en surinamers in het verzet?Ja. Er waren in de oorlogsjaren heel wat Antilliaanse (destijds heette dat anders) studenten in Nederland. Een deel zat in het verzet.
http://www.bevrijdinginte ... i/antillen.html#nietmilit
woensdag 6 mei 2015 om 18:52
In Bergen op Zoom waren ze wel aanwezig.
En in Zoetermeer en Hoofddorp:
http://www.spitsnieuws.nl ... er-en-hoofddorp-verstoord
En in Zoetermeer en Hoofddorp:
http://www.spitsnieuws.nl ... er-en-hoofddorp-verstoord
verba volant, scripta manent.
woensdag 6 mei 2015 om 18:59
quote:thegirlnextdoor2609 schreef op 06 mei 2015 @ 18:17:
Maar zaten er nog veel meer antilliaan en en surinamers in het verzet?
Leo Lashley
Leo Lashley wordt geboren in 1903 in Suriname. Hij komt naar Nederland om in Utrecht medicijnen te studeren en wordt oogarts in Rotterdam. Tijdens de oorlog is Lashley voorzitter van de Rotterdamse artsenvereniging. Hij protesteert in die functie tegen de oprichting van de nazistische Artsenkamer in 1942. Leo Lashley gaat in het verzet en bezorgt onderduikers veilige adressen.
Als oogarts moet hij zich verdiepen in het vak van vrouwenarts, als één van de Joodse onderduikers in de Breepleinkerk in Rotterdam-Zuid moet bevallen. Lashley is de enige arts die bereid is om bij die bevalling te helpen. Achter het orgel van de kerk komt de baby ter wereld.
De acties van Lashley worden in de gaten gehouden. Nadat hij een paar keer gearresteerd is, duikt hij onder. Na de oorlog is hij als arts bij het Militair Gezag betrokken bij de berechting van collaborateurs. Leo Lashley is in 1980 overleden
George Maduro
In 1916 wordt hij geboren op Curacao, George Maduro. Hij is de enige zoon in het Joodse gezin van Joshua Maduro en Rebecca Levy. George vertrekt naar Leiden om een studie rechten te gaan doen en hij meldt zich aan bij het leger.
Maduro oogst veel bewondering bij de gevechten rond vliegveld Ypenburg. Onder zijn leiding wordt Villa Leeuwenburg bij Leidschendam op de Duitsers heroverd en worden veel Duitse parachutisten tot krijgsgevangen gemaakt.
Na de capitulatie wordt George Maduro gevangen genomen door de bezetter en in de strafgevangenis in Scheveningen gezet. Een half jaar later komt hij vrij.
In 1942 moeten alle reserve-officieren zich bij de Duiters melden. Ook wordt het dragen van een jodenster verplicht. Beide weigert Maduro en hij duikt onder. Vervolgens sluit hij zich aan bij het verzet.
In 1943 vertrekt George Maduro uit Nederland om via Spanje de oversteek naar Engeland te maken. Daar wil hij zich in Londen melden bij de Nederlandse strijdkrachten.
Ook Maduro wordt verraden. Op de Belgisch-Franse Grens wordt hij aangehouden en als militair geinterneerd in Saarbrücken. In 1944 wordt Maduro overgebracht naar concentratiekamp Dachau. Hij overlijdt daar in 1945 aan vlektyfus. George Maduro is 28 jaar oud geworden. Hij wordt begraven op de begraafplaats van het concentratiekamp.
Willemsorde
George Maduro krijgt op 9 mei 1946 postuum de militaire Willemsorde vanwege zijn rol bij de gevechten in de meidagen van 1940. Hij is de enige Nederlander van Antilliaanse afkomst die deze hoogste Nederlandse militaire onderscheiding heeft ontvangen.
Madurodam
De ouders van George Maduro komen na de bevrijding in contact met mevrouw Boon-van der Starp. Zij wil een miniatuurstad oprichten om geld in te zamelen voor een sanatorium. Georges ouders willen een monument voor hun zoon. Zij stellen geld beschikbaar voor de miniatuurstad: Madurodam.
In Madurodam is het geboortehuis van George Maduro op schaal nagebouwd en er staat een monument ter nagedachtenis aan deze verzetsheld.
Maar zaten er nog veel meer antilliaan en en surinamers in het verzet?
Leo Lashley
Leo Lashley wordt geboren in 1903 in Suriname. Hij komt naar Nederland om in Utrecht medicijnen te studeren en wordt oogarts in Rotterdam. Tijdens de oorlog is Lashley voorzitter van de Rotterdamse artsenvereniging. Hij protesteert in die functie tegen de oprichting van de nazistische Artsenkamer in 1942. Leo Lashley gaat in het verzet en bezorgt onderduikers veilige adressen.
Als oogarts moet hij zich verdiepen in het vak van vrouwenarts, als één van de Joodse onderduikers in de Breepleinkerk in Rotterdam-Zuid moet bevallen. Lashley is de enige arts die bereid is om bij die bevalling te helpen. Achter het orgel van de kerk komt de baby ter wereld.
De acties van Lashley worden in de gaten gehouden. Nadat hij een paar keer gearresteerd is, duikt hij onder. Na de oorlog is hij als arts bij het Militair Gezag betrokken bij de berechting van collaborateurs. Leo Lashley is in 1980 overleden
George Maduro
In 1916 wordt hij geboren op Curacao, George Maduro. Hij is de enige zoon in het Joodse gezin van Joshua Maduro en Rebecca Levy. George vertrekt naar Leiden om een studie rechten te gaan doen en hij meldt zich aan bij het leger.
Maduro oogst veel bewondering bij de gevechten rond vliegveld Ypenburg. Onder zijn leiding wordt Villa Leeuwenburg bij Leidschendam op de Duitsers heroverd en worden veel Duitse parachutisten tot krijgsgevangen gemaakt.
Na de capitulatie wordt George Maduro gevangen genomen door de bezetter en in de strafgevangenis in Scheveningen gezet. Een half jaar later komt hij vrij.
In 1942 moeten alle reserve-officieren zich bij de Duiters melden. Ook wordt het dragen van een jodenster verplicht. Beide weigert Maduro en hij duikt onder. Vervolgens sluit hij zich aan bij het verzet.
In 1943 vertrekt George Maduro uit Nederland om via Spanje de oversteek naar Engeland te maken. Daar wil hij zich in Londen melden bij de Nederlandse strijdkrachten.
Ook Maduro wordt verraden. Op de Belgisch-Franse Grens wordt hij aangehouden en als militair geinterneerd in Saarbrücken. In 1944 wordt Maduro overgebracht naar concentratiekamp Dachau. Hij overlijdt daar in 1945 aan vlektyfus. George Maduro is 28 jaar oud geworden. Hij wordt begraven op de begraafplaats van het concentratiekamp.
Willemsorde
George Maduro krijgt op 9 mei 1946 postuum de militaire Willemsorde vanwege zijn rol bij de gevechten in de meidagen van 1940. Hij is de enige Nederlander van Antilliaanse afkomst die deze hoogste Nederlandse militaire onderscheiding heeft ontvangen.
Madurodam
De ouders van George Maduro komen na de bevrijding in contact met mevrouw Boon-van der Starp. Zij wil een miniatuurstad oprichten om geld in te zamelen voor een sanatorium. Georges ouders willen een monument voor hun zoon. Zij stellen geld beschikbaar voor de miniatuurstad: Madurodam.
In Madurodam is het geboortehuis van George Maduro op schaal nagebouwd en er staat een monument ter nagedachtenis aan deze verzetsheld.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2015 om 18:59
quote:MarianneDavids schreef op 06 mei 2015 @ 18:52:
In Bergen op Zoom waren ze wel aanwezig.
En in Zoetermeer en Hoofddorp:
http://www.spitsnieuws.nl ... er-en-hoofddorp-verstoord
Nou Willem,
Hier zaten ze dus.
Het duurde even maar MarianneDavids heeft het antwoord dat je zocht.
In Bergen op Zoom waren ze wel aanwezig.
En in Zoetermeer en Hoofddorp:
http://www.spitsnieuws.nl ... er-en-hoofddorp-verstoord
Nou Willem,
Hier zaten ze dus.
Het duurde even maar MarianneDavids heeft het antwoord dat je zocht.
woensdag 6 mei 2015 om 19:02
quote:kadanz schreef op 06 mei 2015 @ 17:29:
[...]
Ooit op de Antillen geweest? Van de duizenden Europese Nederlanders spreekt slechts een handjevol de lokale taal. Slechts een voorbeeldje.
Dan noem je ook hèt voorbeeld van neerwaardse assimilatie. Het verschil in aanzien en rijkdom zorgt ervoor dat ook volgende generaties Nederlanders een betere start hebben dan de lokale bevolking. De keus om niet aan te passen is dan makkelijk gemaakt.
Wanneer een tweede generatie vanuit een armere of gelijkwaardige positie opgroeit in een nieuwe samenleving, verloopt de assimilatie beter - mits die samenleving ze de kans biedt.
[...]
Ooit op de Antillen geweest? Van de duizenden Europese Nederlanders spreekt slechts een handjevol de lokale taal. Slechts een voorbeeldje.
Dan noem je ook hèt voorbeeld van neerwaardse assimilatie. Het verschil in aanzien en rijkdom zorgt ervoor dat ook volgende generaties Nederlanders een betere start hebben dan de lokale bevolking. De keus om niet aan te passen is dan makkelijk gemaakt.
Wanneer een tweede generatie vanuit een armere of gelijkwaardige positie opgroeit in een nieuwe samenleving, verloopt de assimilatie beter - mits die samenleving ze de kans biedt.
woensdag 6 mei 2015 om 19:03
Op drie manieren hebben zwarte mensen in de Nederlandse koloniën meegewerkt aan de strijd tegen het fascisme: als militair in het leger van de geallieerden, als arbeider in de oorlogsindustrie, en als anti-fascistische verzetsstrijder. Surinaamse en Antilliaanse militairen die in mei 1940 in Nederland verbleven, hebben meegevochten tegen het binnenvallende Duitse leger. Kort na de inval meldden zich in Suriname zo'n 400 mensen vrijwillig aan om voor “het moederland” te gaan vechten. Ze wilden zich aansluiten bij de Prinses Irenebrigade en Nederland helpen bevrijden. De naar Engeland uitgeweken Nederlandse autoriteiten gingen niet op het aanbod in. Pas na de oorlog vernamen de vrijwilligers waarom niet. De brigade telde namelijk ook enkele honderden Nederlandse dienstplichtigen uit Zuid-Afrika. De toenmalige minister van Defensie Van Boeijen ging ervan uit dat die witte Hollandse emigranten aanstoot zouden nemen aan zwarte Surinamers in dezelfde brigade. Racistische witte soldaten kregen zo ruggesteun van de racistische Nederlandse overheid. In 1941 verklaarde premier Gerbrandy in de ministerraad “geen nikkertjes” te willen in de Irenebrigade.
In plaats van naar Europa werden Surinaamse soldaten in 1942 naar Nederlands-Indië gestuurd, waar ze vochten tegen de Japanse bezetters en later ook tegen de Indonesiërs die streden voor onafhankelijkheid. Nederland zette dus mensen uit de ene kolonie in als kanonnenvoer om mensen in een andere kolonie eronder te houden. Veel van de Surinamers kwamen daartegen in verzet. Ze hadden helemaal geen zin om te helpen om in Nederlands-Indië de koloniale orde te handhaven. Ze wilden niet schieten op andere koloniale slachtoffers. In Suriname leefden ook Javanen. Dat waren hun buren en vrienden geweest. Net als de Nederlandse soldaat Poncke Princen liepen sommigen over naar de Indonesische anti-koloniale vrijheidsstrijders en bleven ze de rest van hun leven in Indonesië wonen.
De Surinaamse militairen zijn in de dominante geschiedschrijving lange tijd weggemoffeld. De veteranen mochten na de oorlog niet deelnemen aan officiële herdenkingen. Canadezen werden wel gevraagd, maar Surinamers niet, zelfs niet degenen die in Nederland woonden. In 1985 organiseerde de belangenorganisatie Recreatie Oorlogsveteranen Suriname (ROS) een protestmars. De oud-strijders droegen een Nederlandse vlag met een groot gat in het midden, symbool van hun afwezigheid bij herdenkingen. Die actie leidde langzamerhand tot wat meer erkenning voor hun bijdrage in de oorlog
In plaats van naar Europa werden Surinaamse soldaten in 1942 naar Nederlands-Indië gestuurd, waar ze vochten tegen de Japanse bezetters en later ook tegen de Indonesiërs die streden voor onafhankelijkheid. Nederland zette dus mensen uit de ene kolonie in als kanonnenvoer om mensen in een andere kolonie eronder te houden. Veel van de Surinamers kwamen daartegen in verzet. Ze hadden helemaal geen zin om te helpen om in Nederlands-Indië de koloniale orde te handhaven. Ze wilden niet schieten op andere koloniale slachtoffers. In Suriname leefden ook Javanen. Dat waren hun buren en vrienden geweest. Net als de Nederlandse soldaat Poncke Princen liepen sommigen over naar de Indonesische anti-koloniale vrijheidsstrijders en bleven ze de rest van hun leven in Indonesië wonen.
De Surinaamse militairen zijn in de dominante geschiedschrijving lange tijd weggemoffeld. De veteranen mochten na de oorlog niet deelnemen aan officiële herdenkingen. Canadezen werden wel gevraagd, maar Surinamers niet, zelfs niet degenen die in Nederland woonden. In 1985 organiseerde de belangenorganisatie Recreatie Oorlogsveteranen Suriname (ROS) een protestmars. De oud-strijders droegen een Nederlandse vlag met een groot gat in het midden, symbool van hun afwezigheid bij herdenkingen. Die actie leidde langzamerhand tot wat meer erkenning voor hun bijdrage in de oorlog
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2015 om 19:08
Gastarbeiders
In het Franse leger dat te hulp moest snellen wanneer Nederland en België door de Duitsers zouden worden aangevallen zaten zo’n 30 duizend Marokkanen. Al in de avonduren van 10 mei 1940 stonden de eerste Franse troepen op Nederlandse bodem. Ze waren verbijsterd over de slechte verdediging. Ze probeerden de Duitsers in Zeeland tegen te houden, onder meer in het dorpje Kapelle waar fel en man tegen man werd gevochten. Daar is een begraafplaats van gesneuvelde Fransen en Marokkanen.
De Marokkaanse Nederlander Mohamed Achahboun is al jaren bezig om meer bekendheid te geven aan de bijdrage van Marokkanen in de strijd tegen de nazi's. Hij kwam zelf in 1970 als illegale gastarbeider naar Nederland en kreeg 5 jaar later verblijfsrecht. Na een tip van zijn oom Ahmed, die hem in 1997 vertelde dat hij in Zeeland had gestreden, ontdekte hij in Kapelle de graven van 17 Marokkaanse soldaten. De eerste keer dat hij de begraafplaats bezocht, stond er ook een Marokkaanse vrouw bij het graf van haar man. Ze kwam jaarlijks en was heel verrast om ook andere Marokkanen te zien. Die weten immers zelf vaak niet dat hun landgenoten een belangrijke rol hebben gespeeld bij de bevrijding van Europa. In de geschiedschrijving staat daarover weinig vermeld. Die wordt gedomineerd door een Europees en Amerikaans perspectief, terwijl de Marokkaanse geschiedschrijving veelal in het teken staat van de onafhankelijkheidsstrijd tegen Frankrijk. Achahboun organiseert sindsdien elk jaar een herdenkingsreis naar de begraafplaats. Ook heeft hij erover geschreven en lezingen gehouden. “Wij zijn deel van jullie geschiedenis”, aldus Achahboun. “We zijn niet alleen gekomen om als gastarbeiders paprika’s en tomaten te plukken. Noord-Afrikanen zijn bereid geweest om te sneuvelen voor de bevrijding van Europa.”(5)
In het Franse leger dat te hulp moest snellen wanneer Nederland en België door de Duitsers zouden worden aangevallen zaten zo’n 30 duizend Marokkanen. Al in de avonduren van 10 mei 1940 stonden de eerste Franse troepen op Nederlandse bodem. Ze waren verbijsterd over de slechte verdediging. Ze probeerden de Duitsers in Zeeland tegen te houden, onder meer in het dorpje Kapelle waar fel en man tegen man werd gevochten. Daar is een begraafplaats van gesneuvelde Fransen en Marokkanen.
De Marokkaanse Nederlander Mohamed Achahboun is al jaren bezig om meer bekendheid te geven aan de bijdrage van Marokkanen in de strijd tegen de nazi's. Hij kwam zelf in 1970 als illegale gastarbeider naar Nederland en kreeg 5 jaar later verblijfsrecht. Na een tip van zijn oom Ahmed, die hem in 1997 vertelde dat hij in Zeeland had gestreden, ontdekte hij in Kapelle de graven van 17 Marokkaanse soldaten. De eerste keer dat hij de begraafplaats bezocht, stond er ook een Marokkaanse vrouw bij het graf van haar man. Ze kwam jaarlijks en was heel verrast om ook andere Marokkanen te zien. Die weten immers zelf vaak niet dat hun landgenoten een belangrijke rol hebben gespeeld bij de bevrijding van Europa. In de geschiedschrijving staat daarover weinig vermeld. Die wordt gedomineerd door een Europees en Amerikaans perspectief, terwijl de Marokkaanse geschiedschrijving veelal in het teken staat van de onafhankelijkheidsstrijd tegen Frankrijk. Achahboun organiseert sindsdien elk jaar een herdenkingsreis naar de begraafplaats. Ook heeft hij erover geschreven en lezingen gehouden. “Wij zijn deel van jullie geschiedenis”, aldus Achahboun. “We zijn niet alleen gekomen om als gastarbeiders paprika’s en tomaten te plukken. Noord-Afrikanen zijn bereid geweest om te sneuvelen voor de bevrijding van Europa.”(5)
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2015 om 19:09
quote:yette schreef op 06 mei 2015 @ 19:02:
[...]
Dan noem je ook hèt voorbeeld van neerwaardse assimilatie. Het verschil in aanzien en rijkdom zorgt ervoor dat ook volgende generaties Nederlanders een betere start hebben dan de lokale bevolking. De keus om niet aan te passen is dan makkelijk gemaakt.
Wanneer een tweede generatie vanuit een armere of gelijkwaardige positie opgroeit in een nieuwe samenleving, verloopt de assimilatie beter - mits die samenleving ze de kans biedt.
Zo werkt het niet op de Antillen
Maar je hebt gelijk als je zegt dat ze zich niet geroepen voelen om zich ook maar enigszins te assimileren.
[...]
Dan noem je ook hèt voorbeeld van neerwaardse assimilatie. Het verschil in aanzien en rijkdom zorgt ervoor dat ook volgende generaties Nederlanders een betere start hebben dan de lokale bevolking. De keus om niet aan te passen is dan makkelijk gemaakt.
Wanneer een tweede generatie vanuit een armere of gelijkwaardige positie opgroeit in een nieuwe samenleving, verloopt de assimilatie beter - mits die samenleving ze de kans biedt.
Zo werkt het niet op de Antillen
Maar je hebt gelijk als je zegt dat ze zich niet geroepen voelen om zich ook maar enigszins te assimileren.
woensdag 6 mei 2015 om 19:11
quote:blijfgewoonbianca schreef op 06 mei 2015 @ 19:03:
Op drie manieren hebben zwarte mensen in de Nederlandse koloniën meegewerkt aan de strijd tegen het fascisme: als militair in het leger van de geallieerden, als arbeider in de oorlogsindustrie, en als anti-fascistische verzetsstrijder. Surinaamse en Antilliaanse militairen die in mei 1940 in Nederland verbleven, hebben meegevochten tegen het binnenvallende Duitse leger. Kort na de inval meldden zich in Suriname zo'n 400 mensen vrijwillig aan om voor “het moederland” te gaan vechten. Ze wilden zich aansluiten bij de Prinses Irenebrigade en Nederland helpen bevrijden. De naar Engeland uitgeweken Nederlandse autoriteiten gingen niet op het aanbod in. Pas na de oorlog vernamen de vrijwilligers waarom niet. De brigade telde namelijk ook enkele honderden Nederlandse dienstplichtigen uit Zuid-Afrika. De toenmalige minister van Defensie Van Boeijen ging ervan uit dat die witte Hollandse emigranten aanstoot zouden nemen aan zwarte Surinamers in dezelfde brigade. Racistische witte soldaten kregen zo ruggesteun van de racistische Nederlandse overheid. In 1941 verklaarde premier Gerbrandy in de ministerraad “geen nikkertjes” te willen in de Irenebrigade.
In plaats van naar Europa werden Surinaamse soldaten in 1942 naar Nederlands-Indië gestuurd, waar ze vochten tegen de Japanse bezetters en later ook tegen de Indonesiërs die streden voor onafhankelijkheid. Nederland zette dus mensen uit de ene kolonie in als kanonnenvoer om mensen in een andere kolonie eronder te houden. Veel van de Surinamers kwamen daartegen in verzet. Ze hadden helemaal geen zin om te helpen om in Nederlands-Indië de koloniale orde te handhaven. Ze wilden niet schieten op andere koloniale slachtoffers. In Suriname leefden ook Javanen. Dat waren hun buren en vrienden geweest. Net als de Nederlandse soldaat Poncke Princen liepen sommigen over naar de Indonesische anti-koloniale vrijheidsstrijders en bleven ze de rest van hun leven in Indonesië wonen.
De Surinaamse militairen zijn in de dominante geschiedschrijving lange tijd weggemoffeld. De veteranen mochten na de oorlog niet deelnemen aan officiële herdenkingen. Canadezen werden wel gevraagd, maar Surinamers niet, zelfs niet degenen die in Nederland woonden. In 1985 organiseerde de belangenorganisatie Recreatie Oorlogsveteranen Suriname (ROS) een protestmars. De oud-strijders droegen een Nederlandse vlag met een groot gat in het midden, symbool van hun afwezigheid bij herdenkingen. Die actie leidde langzamerhand tot wat meer erkenning voor hun bijdrage in de oorlogEn wij maken ons druk over de opkomst op de Dam, Willem?
Op drie manieren hebben zwarte mensen in de Nederlandse koloniën meegewerkt aan de strijd tegen het fascisme: als militair in het leger van de geallieerden, als arbeider in de oorlogsindustrie, en als anti-fascistische verzetsstrijder. Surinaamse en Antilliaanse militairen die in mei 1940 in Nederland verbleven, hebben meegevochten tegen het binnenvallende Duitse leger. Kort na de inval meldden zich in Suriname zo'n 400 mensen vrijwillig aan om voor “het moederland” te gaan vechten. Ze wilden zich aansluiten bij de Prinses Irenebrigade en Nederland helpen bevrijden. De naar Engeland uitgeweken Nederlandse autoriteiten gingen niet op het aanbod in. Pas na de oorlog vernamen de vrijwilligers waarom niet. De brigade telde namelijk ook enkele honderden Nederlandse dienstplichtigen uit Zuid-Afrika. De toenmalige minister van Defensie Van Boeijen ging ervan uit dat die witte Hollandse emigranten aanstoot zouden nemen aan zwarte Surinamers in dezelfde brigade. Racistische witte soldaten kregen zo ruggesteun van de racistische Nederlandse overheid. In 1941 verklaarde premier Gerbrandy in de ministerraad “geen nikkertjes” te willen in de Irenebrigade.
In plaats van naar Europa werden Surinaamse soldaten in 1942 naar Nederlands-Indië gestuurd, waar ze vochten tegen de Japanse bezetters en later ook tegen de Indonesiërs die streden voor onafhankelijkheid. Nederland zette dus mensen uit de ene kolonie in als kanonnenvoer om mensen in een andere kolonie eronder te houden. Veel van de Surinamers kwamen daartegen in verzet. Ze hadden helemaal geen zin om te helpen om in Nederlands-Indië de koloniale orde te handhaven. Ze wilden niet schieten op andere koloniale slachtoffers. In Suriname leefden ook Javanen. Dat waren hun buren en vrienden geweest. Net als de Nederlandse soldaat Poncke Princen liepen sommigen over naar de Indonesische anti-koloniale vrijheidsstrijders en bleven ze de rest van hun leven in Indonesië wonen.
De Surinaamse militairen zijn in de dominante geschiedschrijving lange tijd weggemoffeld. De veteranen mochten na de oorlog niet deelnemen aan officiële herdenkingen. Canadezen werden wel gevraagd, maar Surinamers niet, zelfs niet degenen die in Nederland woonden. In 1985 organiseerde de belangenorganisatie Recreatie Oorlogsveteranen Suriname (ROS) een protestmars. De oud-strijders droegen een Nederlandse vlag met een groot gat in het midden, symbool van hun afwezigheid bij herdenkingen. Die actie leidde langzamerhand tot wat meer erkenning voor hun bijdrage in de oorlogEn wij maken ons druk over de opkomst op de Dam, Willem?
woensdag 6 mei 2015 om 19:40
quote:ironthrone schreef op 06 mei 2015 @ 19:37:
Wow Bianca, bedankt voor deze (voor mij nieuwe) informatie, zeer indrukwekkend!!
Informatie zoeken is niet moeilijker dan zomaar iets doms roepen, eigenlijk.
Zouden meer mensen moeten doen, voor ze wat doms roepen.
Wow Bianca, bedankt voor deze (voor mij nieuwe) informatie, zeer indrukwekkend!!
Informatie zoeken is niet moeilijker dan zomaar iets doms roepen, eigenlijk.
Zouden meer mensen moeten doen, voor ze wat doms roepen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 6 mei 2015 om 19:45
quote:blijfgewoonbianca schreef op 06 mei 2015 @ 19:40:
[...]
Informatie zoeken is niet moeilijker dan zomaar iets doms roepen, eigenlijk.
Zouden meer mensen moeten doen, voor ze wat doms roepen.
Ho ho....rustig maar. Ik ben hier de allochtoon
Maar je hebt gelijk; Informatie opzoeken i.p.v. dom roeptoeteren
[...]
Informatie zoeken is niet moeilijker dan zomaar iets doms roepen, eigenlijk.
Zouden meer mensen moeten doen, voor ze wat doms roepen.
Ho ho....rustig maar. Ik ben hier de allochtoon
Maar je hebt gelijk; Informatie opzoeken i.p.v. dom roeptoeteren
