Actueel
alle pijlers
Wacht effe, nog niet reanimeren...
zondag 17 augustus 2008 om 13:32
AMSTERDAM - Het beleid van het Amersfoortse verzorgingshuis St. Pieters en Bloklands Gasthuis om ouderen alleen nog te reanimeren als ze expliciet die wens hebben laten vastleggen, heeft tot veel ophef geleid. Zeventigplussers worden in principe niet meer gereanimeerd, want dat zou schade kunnen toebrengen waardoor de levenskwaliteit erg kan verminderen. Dat stelt de instelling in een brief aan de bewoners, waarover het AD zaterdag berichtte.
http://www.telegraaf.nl/b...e_bejaarden__.html?p=33,1 voor het volledige artiekel.
Als je opa een hartaanval krijgt dan wordt eerst zijn dossier opgezocht, alvorens men, eventueel, begint met reanimatie. Elke seconde telt dus blijkbaar niet als je oud (en duur?) bent...
What are they thinking? Of zie ik het verkeerd en is dit volstrekt normaal?
http://www.telegraaf.nl/b...e_bejaarden__.html?p=33,1 voor het volledige artiekel.
Als je opa een hartaanval krijgt dan wordt eerst zijn dossier opgezocht, alvorens men, eventueel, begint met reanimatie. Elke seconde telt dus blijkbaar niet als je oud (en duur?) bent...
What are they thinking? Of zie ik het verkeerd en is dit volstrekt normaal?
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:37
Het is gewoon te cynisch voor woorden. Zolang je nog een leeftijd hebt waarop je geacht wordt arbeid te kunnen verrichten, en 'productief' te zijn (want die AOW-leeftijd gaat toch wel naar 70 jaar op de niet al te lange termijn), wordt je gereanimeerd, of je nou wil of niet. Daarna kun je verrekken.
Laten we ook even stilstaan bij de praktische complicaties. Iemand in dat geweldige, humane verzorgingstehuis gaat onderuit. Moeten ze dan eerst de administratie bellen om te vragen hoe oud de persoon in kwestie eigenlijk is, en of er een verklaring is afgegeven waarin die economisch overbodige sterveling te kennen geeft tóch gereanimeerd te willen worden? We hebben het hier niet noodzakelijk over een individu waar alle fut uit is, die individueel te kennen geeft liever niet meer te worden gereanimeerd als die noodzaak zich aandient. Nee, hier wordt de omgekeerde systematiek gehanteerd!
Los daarvan dringt de vraag zich aan ons op in hoeverre deze mensen 'wilsbekwaam' zijn. Toen mijn moeder aangaf dat de nasleep van een meervoudige open hart operatie haar te zwaar werd, was de dienstdoende specialist er als de kippen bij om haar gelijk te geven, waarbij hij stelde er zelf ook een eind aan te willen maken als hij ooit in een dergelijke situatie verzeild zou raken. En, hup, aan het morfine-infuus en wegwezen! 'Versterven' die handel. Kwam ook wel goed uit, want de complicaties waren grotendeels het gevolg van de fouten die het ziekenhuis had gemaakt bij de revalidatie.
Op het moment van die losse opmerking slikte mijn moeder uiteenlopende medicijnen die erom bekend staan dat ze de persoonlijkheid beïnvloeden. Geen psycholoog of 'second-opinion'. En mijn mening telde niet. Sterker nog, ik moest aan mijn humanitaire instelling gaan twijfelen omdat ik het er niet mee eens was. Eigenlijk was ik een enorme egoïst...............
Afijn, ik ben maar een simpele ziel met traditionele opvattingen over de gezondheidszorg. Iemand die groot werd in een tijd dat het nog meer een roeping was als je in die richting je werkterrein koos. Van die mensen die een broertje dood hadden aan vergaderen en een 'negen-tot-vijf' mentaliteit. Van die mensen die je gráág goed betaalde, omdat je wist dat ze bij nacht-en-ontij aan je bed zouden verschijnen als dat nodig was. Maar de 'professionalisering' heeft toegeslagen, en het egoïsme dat daar mee gepaard gaat dicteert dat het belachelijk is dat je iemand die niet langer productief is in leven zou houden.
De volgende stap is vermoedelijk dat ze je bij plaatsing meteen al de nodige medicijnen geven waarvan je 'wilsonbekwaam' wordt en licht suïcidaal, zodat je niet eens het lef hebt om te vragen om een plekje op de lijst met mensen die wél willen worden gereanimeerd.
En hoe ver zijn we dan nog verwijderd van een geregiseerde preventieve euthanasie? Millimeters.
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:41
jaap, mensen die wilsonbekwaam zijn geven zelf geen toestemming voor het wel of niet reanimeren. Ik heb alleen maar wilsonbekwame mensen op mijn woongroep (verstandelijk gehandicap) en daar heeft de familie het besluit genomen
daarbij weet iedereen bij mij op de woongroep en bij het verzorgingshuis op de afdeling wie wel en niet gereanimeerd wil worden
daarbij weet iedereen bij mij op de woongroep en bij het verzorgingshuis op de afdeling wie wel en niet gereanimeerd wil worden
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
dinsdag 19 augustus 2008 om 12:41
'Wilsonbekwaam' is, naast een juridische term, ook een filosofische of ethische term. 'Vroegah', toen zelfmoord nog een strafbaar feit was, net als euthanasie, ging men ervan uit dat je hulp nodig had als je dergelijke neigingen vertoonde. Hulp die er op gericht was je weer de zin van het leven te laten zien.
De omslag naar een genuanceerder standpunt, waarbij erkend werd dat ondragelijk lijden een legitieme reden was om het leven niet langer te rekken, wellicht zelfs te beëindigen voor de dood op natuurlijke wijze bezit nam van betrokkene, kan ik begrijpen en rechtvaardigen.
In een tijd waarin we menselijk gedrag op chemische wijze bijsturen in een gewenste richting, en die drogering zelfs prefereren boven traditionele opvoedkundige ingrepen, wordt het behoorlijk pikant als we mensen die onder invloed verkeren van chemicaliën die de wil beïnvloeden laten beslissen over de vraag of hun leven zin heeft.
Stel, iemand heeft riant teveel alcohol geconsumeerd, en in zijn roes, ziek als een hond, roept hij: 'Ik wil dood!' Gooi je hem dan voor de trein? In ziekenhuizen anno 2008 is dat dagelijkse kost, dus. Althans, ik kan niet anders concluderen na de persoonlijke ervaring die ik hiervoor schetste.
dinsdag 19 augustus 2008 om 12:48
dinsdag 19 augustus 2008 om 14:15
Ok ok... ik snap je gevoeligheid Jaap (overigens bleek dat ook westbroek's probleem te zijn.. de ' palitatieve' zorg die zijn moeder kreeg).
Maar allereerst is er dus geen sprake van een scheidslijn op 70 jaar, dit bleek een foute interpretatie van het AD te zijn op een verder wel ongelukkig geformuleerde brief waarin aangegeven werd dat na het 70e jaar reanimaties een groter risico op ' complicaties' geven (wat natuurlijk nogal onlogisch is aangezien de 'complicatie' van niet reanimeren sterven is).
Bovendien geeft dit verzorginshuis aan dat ze dusdanig kleinschalig werken dat de verzorgenden weten wie er wel of niet gereanimeerd zou willen worden.
Wat dan het grote verschil is tussen de nieuwe policy en de oude weet ik ook niet zo goed. Eerst wisten ze wie er niet gereanimeerd wilde worden en nu wie er wel gereanimeerd wil worden... simple as that.
Je dieperliggende zorgen snap en deel ik wel. In principe zou ik ervanuit gaan dat iemand een dergelijke beslissing alleen wordt gevraagd te nemen op het moment dat hij/zij wilsbekwaam is. Je zorgen over het express geven van psychotrope middelen voordat dergelijk beslissingen worden gevraagd lijkt me wat voorbarig. Persoonlijk heb ik ook best wel moeite met het hele 'iedereen moet zo lang mogelijk in leven worden gehouden ten koste van wat dan ook'. De dood is ook maar iets natuurlijks en op een gegeven moment daar, waarom dat niet accepteren?
*sorry als dit beetje warrig overkomt... multitasking maar wilde toch even reageren*
Maar allereerst is er dus geen sprake van een scheidslijn op 70 jaar, dit bleek een foute interpretatie van het AD te zijn op een verder wel ongelukkig geformuleerde brief waarin aangegeven werd dat na het 70e jaar reanimaties een groter risico op ' complicaties' geven (wat natuurlijk nogal onlogisch is aangezien de 'complicatie' van niet reanimeren sterven is).
Bovendien geeft dit verzorginshuis aan dat ze dusdanig kleinschalig werken dat de verzorgenden weten wie er wel of niet gereanimeerd zou willen worden.
Wat dan het grote verschil is tussen de nieuwe policy en de oude weet ik ook niet zo goed. Eerst wisten ze wie er niet gereanimeerd wilde worden en nu wie er wel gereanimeerd wil worden... simple as that.
Je dieperliggende zorgen snap en deel ik wel. In principe zou ik ervanuit gaan dat iemand een dergelijke beslissing alleen wordt gevraagd te nemen op het moment dat hij/zij wilsbekwaam is. Je zorgen over het express geven van psychotrope middelen voordat dergelijk beslissingen worden gevraagd lijkt me wat voorbarig. Persoonlijk heb ik ook best wel moeite met het hele 'iedereen moet zo lang mogelijk in leven worden gehouden ten koste van wat dan ook'. De dood is ook maar iets natuurlijks en op een gegeven moment daar, waarom dat niet accepteren?
*sorry als dit beetje warrig overkomt... multitasking maar wilde toch even reageren*
dinsdag 19 augustus 2008 om 16:42
Dat hele 70 getal is wat de Engelsen noemen een 'red herring', want jonge werkende mensen vind je nou eenmaal niet in een gasthuis. Het gaat erom dat de focus verschuift van leven naar dood, dat zo'n gasthuis beslist dat het eigenlijk wel beter is om dood te gaan als je eenmaal zo oud bent, tenzij je daar bezwaar tegen hebt.
Dit is een fundamenteel verschil met het normale denken, in de normale maatschappij, waarbij elke seconde telt. Let wel, ik ontneem niemand de keuze! Als je levensmoe bent, of je vindt het wel mooi geweest, prima dat je er dan voor kunt kiezen om nier gereanimeerd te worden...
Maar om oude mensen standaard maar te laten sterven, dat het adagium 'elke seconde telt', of 'every life is precious' plots niet meer geldt, is mij een brug te ver, een mensonterend principe en een vrij gevaarlijke wending in ons denken.
Dit is een fundamenteel verschil met het normale denken, in de normale maatschappij, waarbij elke seconde telt. Let wel, ik ontneem niemand de keuze! Als je levensmoe bent, of je vindt het wel mooi geweest, prima dat je er dan voor kunt kiezen om nier gereanimeerd te worden...
Maar om oude mensen standaard maar te laten sterven, dat het adagium 'elke seconde telt', of 'every life is precious' plots niet meer geldt, is mij een brug te ver, een mensonterend principe en een vrij gevaarlijke wending in ons denken.
dinsdag 19 augustus 2008 om 19:56
Hoe komen jullie toch in godsnaam over al deze informatie over hoe het in gezondheidszorg aan toe gaat!? Ik ben al 15 jaar werkzaam in verschillende ziekenhuizen en echt je moet artsen vaak smeken om patienten een niet reanimatiebeleid te geven. Mijn mening is dat als je eenmaal in een ziekhuis komt er ongelovelijk lang tegen alle menselijkheid in doorbehandeld wordt! Andersom heb ik nog nooit meegemaakt! En juist bij patienten waarbij er helaas fouten zijn gemaakt wordt er nog eens dubbel hard gevochten voor herstel!
dinsdag 19 augustus 2008 om 20:44
Een belangrijke complicatie hierbij is, dat degene die dat vast mag stellen namens het juridische circus dat toezicht houdt, toevallig ook degene is die verantwoordelijk is voor die zorg. Jij maakt je niet teveel zorgen, maar wellicht komt dat ook omdat '70' voor jou nog héél ver weg is? Of misschien heb je wel helemaal geen leuk leven?
Hoe het ook zij, er wordt duidelijk een belangrijke grens overschreden als we gaan aannemen dat mensen niet gereannimeerd willen worden, tenzij ze aan hebben gegeven dat wél te willen. Mooi verhaal over die 'kleinschaligheid', maar op zekere dag zitten er in de nacht een fonkelnieuwe verpleegkundige op dienst, geassisteerd door een 'herintredende' hoofdverpleegster van een uitzendbureau die wat bijbeunt in het model-verzorgingstehuis te Amersfoort.
Het is hoe dan ook principieel onjuist dat medewerkers in de zorg wordt verteld dat ze ervan uit moeten gaan dat de patiënt er genoeg van heeft, tenzij hij/zij voldoende bij kennis is om te beseffen dat hij/zij een verklaring moet hebben overlegd, in viervoud, voorzien van een recente pasfoto, waarop betrokkene niet lacht, en de afmetingen van het hoofd op de foto voldoen aan de wettelijk vastgelegde eisen, alvorens hij/zij kans maakt op reannimatie tijdens kantooruren.
Over twee jaar lopen we allemaal rond met een grote gele plastic flap in onze oren als we gereannimeerd willen worden. Het is ziek!
dinsdag 19 augustus 2008 om 20:55
Het ene ziekenhuis is het andere niet. Dat er meer mensen 'versterven' dan ooit tevoren, en verantwoordelijke artsen er vaak de voorkeur aan geven via sedatie een leven te beëindigen, daar is recent nog veel over te doen geweest in de pers. In het geval van mijn moeder werd ze aan de morfine gehangen, terwijl ze geen pijn had. Omdat ze toch al zwak was door een serie fouten in het ziekenhuis, was ze nog geen twaalf uur later overleden. Klagen kan, maar brengt de overledene niet terug, houdt je járen uit je slaap en van je werk en andere taken waar het de nog levende familieleden betreft, en leidt je van het ene kafkaïaanse loket naar het andere. Dan nog moet je maar zien dat je het bewijs rondkrijgt dat de sedatie feitelijk moord was, en medisch niet te verantwoorden is. De belangrijkste getuige leeft dan al niet meer.
woensdag 20 augustus 2008 om 09:54
Jaap, het is afschuwelijk dat je dit hebt moeten meemaken! Hebben jullie deze gang van zaken uit laten zoeken? Wij moeten namelijk alles wat we doen opschrijven. Als jouw moeder dus onterecht morfine heeft gekregen is dit zo na te gaan. Morfine mag alleen maar gegeven worden als de patient pijn heeft of erg benauwd is. Meerdere artsen, verpleegkundigen en de familie zijn bij het starten hiervan betrokken. Alle dossiers worden jarenlang bewaard. Mocht er niet rechtmatig gehandeld zijn dan kunnen betrokken artsen en verpleegkundigen grote problemen krijgen! Je krijgt er zeker je moeder niet mee terug maar met dit gevoel te moeten leven is ook afschuwelijk!
woensdag 20 augustus 2008 om 14:06
Na het overlijden heb ik het neergelegd bij de dienstdoende arts die de dood vaststelde, en op haar vraag of ik een klacht in wilde dienen, heb ik ontkennend geantwoord. Niet alleen had ik er geen behoefte aan hier nog járen mee te moeten lopen leuren, met de kans op enorme deceptie en frustratie als je niet door de muren heen kan breken die volautomatisch worden opgetrokken als je met dit soort beschuldigingen komt, maar het is ook verschrikkelijk confronterend voor andere familieleden die ervan overtuigd zijn dat het goed was, zo.
Nogmaals, mijn voorbeeld heeft niet tot doel medelijden op te wekken. Ik heb het zelf niet nodig, en voor mijn moeder komt het te laat. We gaan allemaal een keer dood, en het is frustrerend en teleurstellend als dat komt omdat er cardinale fouten worden gemaakt door mensen waarvan je altijd het gevoel had dat ze 'tot het gaatje' zouden gaan om een mensenleven te redden en/of de kwaliteit ervan op een zo hoog mogelijk peil te houden. Als levensles is het voor mij derhalve nuttig, maar ik ben ervan overtuigd geraakt dat de oorzaak niet zozeer moet worden gezocht bij een persoonlijk falen, maar bij een fundamenteel verkeerd beleid in het betreffende ziekenhuis als gevolg van een veranderende moraal en werkethiek in de gezondheidszorg.
Concreet: Na de operatie diende ze te revalideren. Maar men liet haar in bed liggen, omdat ze niet wilde. Toen ze vervolgens na twee weken op straat werd gezet, bleek ze volkomen immobiel. Ze kon geen twee stappen lopen zonder uitgeput te raken. Oorzaak: Vocht achter de longen.
Terug het ziekenhuis in. Drain verkeerd aangelegd. Bleek pas na een week. Gevolg: Ingeklapte long. Kon niet geopereerd worden vanwege haar slechte fysieke conditie.
En dan komt de dienstdoend specialist vragen hoe het gaat, en merkt ze op dat het wat haar betreft wel afgelopen mag zijn. Mooi! Dag mevrouw! Tot ziens in het Hiernamaals!
We bevinden ons op een glijdende schaal. Verkeerde discussies beheersen het maatsschappelijke debat.
zaterdag 23 augustus 2008 om 07:36
Mijn moeder zit sinds een jaar in een verpleeghuis. Bij het eerste gesprek dat ik met de arts had werd mij verteld dat mensen daar niet gereanimeerd worden. Punt. Niks keuze, gewoon standaard voor iedereen. Tenminste, voor iedereen op die afdeling, geen idee wat er op andere afdelingen gebeurt.
Mijn moeder is 76, heeft Alzheimer en de kans dat ze slechter uit een reanimatie komt is zeeer groot, dus als ik al de keuze had gehad, had ik voor niet-reanimeren gekozen.
Het verhaal van Jaap lezend, begrijp ik zijn reactie, maar nuchter gesproken denk ik dat mijn moeder beter af is als ze niet gereanimeerd wordt.
Mijn moeder is 76, heeft Alzheimer en de kans dat ze slechter uit een reanimatie komt is zeeer groot, dus als ik al de keuze had gehad, had ik voor niet-reanimeren gekozen.
Het verhaal van Jaap lezend, begrijp ik zijn reactie, maar nuchter gesproken denk ik dat mijn moeder beter af is als ze niet gereanimeerd wordt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 23 augustus 2008 om 09:17
Jaap je gaat er bij voorbaat vanuit dat ze jouw klacht op een slechte manier zullen behandelen. jammer want dat hoeft echt niet zo te gaan. En al die tijd dat jouw moeder weigerde uit bed te komen wat heb jij toen gedaan? Wij halen iedere dag de patienten uit bed, als iemand echter absoluut niet meewerkt schakelen we vaak familie in om de patient van het belang te overtuigen. En iemand zomaar op straat zetten, sorry hoor maar dat geloof ik echt niet. Ik denk dat er veel mis is gegaan tijdens de opname van je moeder maar zo zwart wit als jij het opschrijft zal het zeker niet zijn gegaan anders zou ik je dringend willen aanraden alsnog een klacht tegen dit ziekenhuis in te dienen want dan moet dit onmiddelijk gesloten worden.
zaterdag 23 augustus 2008 om 09:17
Als mensen ervoor kiezen niet gereanimeerd te willen worden, dan moeten we die keuze respecteren. Het omkeren van dat principe, mensen niet reanimeren tenzij, is immoreel en gevaarlijk.
Concreet weet ik niets van de situatie van jouw moeder, en als jij feitelijk zegt dat ze beter af is als ze zou overlijden, dan respecteer ik jouw mening. Dan nóg, als het niet ook de mening is van je moeder, is het immoreel om die beslissing voor haar te nemen. Er wordt op dit moment héél hard gewerkt aan het vergroten van onze kennis over Alzheimer. Ik wil zeker geen valse hoop wekken, maar stel dat er morgen een doorbraak is, en zicht op genezing ineens binnen handbereik komt, dan zou ik niet graag in de schoenen staan van degene die vandaag nog een aantal patiënten met Alzheimer dood heeft laten gaan terwijl hij/zij dat had kunnen voorkomen. Maar ik heb niet zo'n 'praktische kijk' op het leven in deze zin. Ik zie mensen als meer dan 'productiepersoneel', die hun nut hebben gehad als er 'netto' meer geld in moet dan er uit komt.
Begrijp mij goed: Ik weet héél goed dat het niet makkelijk is anderen te zien lijden, en dat familie lijdt als een geliefde wordt verteerd door zo'n slopende ziekte als Alzheimer. Maar de keuze is niet aan hen. Dat leidt tot onverkwikkelijke maatschappelijke ontwikkelingen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 09:52
Eigenlijk heb ik niet heel veel zin om hier mijzelf te moeten verdedigen tegen ongefundeerde impliciete beschuldigingen. Maar goed.......
Ik ga er niet vanuit dat ze mijn klacht op een 'slechte' manier zullen behandelen. Ik ga ervan uit dat ze mijn klacht zullen behandelen zoals dat anno 2008 in alle geldverslindende, tijd-vretende, topzware bureaucratiën (met de gezondheidszorg voorop) gebeurt. Je wordt van loket naar loket gestuurd, krijgt een duizelingwekkende hoeveelheid mensen te spreken, waarvan de meesten mij, noch mijn moeder ooit eerder gezien hebben, en bij elke confrontatie wordt bijna uitsluitend gekeken naar 'protocollen' die al dan niet zijn gevolgd, en wellicht zal iemand zich ergens willen bemoeien met mijn 'verwerkingsproces'. Maar één ding staat vooraf volkomen vast: Mijn moeder krijg ik er niet mee terug.
Met die protocollen heb ik niet alleen niets te schaften, ik vind het een levend bewijs voor het ontbreken van de 'menselijke maat' in de gezondheidszorg. Ik verlang terug naar de tijd waarin bureaucraten zich nog niet met de gezondheidszorg bemoeiden, en artsen en verplegend personeel over elkaar heen buitelden om zoveel mogelijk levens te redden, inplaats van te vergaderen over de vraag of dat nou wel nodig is.
Wat ik deed toen mijn moeder niet uit bed wilde komen?
Los van het feit dat ik regelmatig voor langere tijd niet in Nederland ben, en niet elke dag in de gelegenheid was om haar te bezoeken in die fase, was het het ziekenhuis zelf ook niet opgevallen. Er is in die twee weken niet één keer een fysiotherapeut komen kijken. En onder het verplegend personeel was het ook een komen en gaan van steeds weer nieuwe gezichten. En geen van hen nam haar op een vaste tijd mee om een eindje te lopen. Druk, druk, druk....
En iemand zomaar op straat zetten, sorry hoor maar dat geloof ik echt niet.
Dan geloof je het niet. Maar zo was het wel. Ze kwam bij ons thuis, en ik moest haar de trap op tillen. Letterlijk. Vijf stappen lopen zonder hulp was pertinent onmogelijk. Na het weekend kwam de huisarts, die in het ziekenhuis niet één keer langs was geweest, omdat wij haar hadden gebeld. Die constateerde de problemen die vervolgens in het ziekenhuis werden gediagnosticeerd als een 'ingeklapte long'. En daar was ze eerder dus mee buiten de deur gezet.
Verkeerd aangelegde drain maakte van een serieus probleem een bijna catasrofe toen ze een week later bijna stikte. Na een spoedbehandeling van de longarts (eerste keer dat hij haar zag) ging het beter, maar een operatieve ingreep werd niet verantwoord geacht.
En dat ziekenhuis gaat écht niet dicht, want dan zit een van de grootste plaatsen in de Randstad zonder medische zorg.
zaterdag 23 augustus 2008 om 19:27
Jaap, op mijn afdeling worden helaas ook klachten ingedient. Gelukkig komt het niet heel vaak voor maar als het voorkomt dan knijpt mijn leidinggevende hem behoorlijk! De onderste steen wordt dan ook boven gehaald. Alle dossiers erbij , gesprekken met betrokken verpleegkundigen en artsen en daarna pas een gesprek met de familie, leidingevende en de behandeld arts. Als de familie dan nog niet tevreden is kan het hogerop gespeeld worden (tuchtraad). Klachten worden in het team besproken en er wordt bekeken hoe het een volgende keer voorkomen kan worden.
Dat jouw moeder na haar operatie geen een keer uit bed is gehaald is werkelijk schandalig en kan de oorzaak zijn van haar complicaties. Dit ziekenhuis biedt dan werkelijk zorg ver onder de maat een hoort hier echt op aan gesproken te worden!
Uit jouw tekst had ik begrepen dat jouw moeder alleen thuis was, dit vond ik onbegrijpelijk. Nogmaals ik vind het heel erg dat jouw moeder en jij dit hebben moeten meemaken en kon echt bijna niet geloven dat dit zo gegaan is omdat het zo ongelovelijk slechte zorg is!
Dat jouw moeder na haar operatie geen een keer uit bed is gehaald is werkelijk schandalig en kan de oorzaak zijn van haar complicaties. Dit ziekenhuis biedt dan werkelijk zorg ver onder de maat een hoort hier echt op aan gesproken te worden!
Uit jouw tekst had ik begrepen dat jouw moeder alleen thuis was, dit vond ik onbegrijpelijk. Nogmaals ik vind het heel erg dat jouw moeder en jij dit hebben moeten meemaken en kon echt bijna niet geloven dat dit zo gegaan is omdat het zo ongelovelijk slechte zorg is!
zondag 24 augustus 2008 om 16:20
PVV wil onmiddellijk einde aan 'opruimmentaliteit' in verzorgingshuis - Kamervragen
zaterdag 16 augustus 2008
Vragen van het lid Agema (PVV) aan de staatssecretaris van VWS over het bericht dat een verzorgingshuis stopt met reanimatie van 70-plussers:
Update - extra vraag
8.)
Klopt het dat reanimatie bij 70-plussers ook achterwege blijft bij Stichting Zorgspectrum in Nieuwegein, bij de Geinsche Hof in Nieuwegein en bij het Houtens erf in Houten? Zo ja, wordt het beleid van het niet reanimeren van 70-plussers al langer gevoerd bij een aantal zorginstellingen en zo ja, bij welke?
1.)
Wat is uw reactie op het bericht (*) over een verzorgingshuis dat stopt met het reanimeren van 70-plussers?
2.)
Deelt u de mening van een betrokkene dat dit lijkt op een 'opruimmentaliteit'?
3.)
Deelt u de mening van de Nederlandse Hartstichting dat het belachelijk is om een leeftijdgrens aan reanimatie te stellen? Zo neen, waarom niet?
4.)
Deelt u de mening van de Nederlandse Vereniging voor Klinische Geriatrie dat per individu bekeken moet worden of reanimatie wenselijk en haalbaar is? Zo neen, waarom niet?
5.)
Klopt het dat personeel in verzorgingshuizen niet of onvoldoende weet hoe te handelen in acute situaties? Zo ja, hoe gaat u dit zorgwekkende gebrek aan kennis herstellen?
6.)
Deelt u de mening dat een beleid om 70-plussers niet meer te reanimeren te allen tijde onacceptabel is? Hoe gaat u bewerkstelligen dat dit beleid stopt?
7.)
Deelt u de mening dat als er al beleid gevoerd wordt dat het zo moet zijn dat 70-plussers altijd wel gereanimeerd worden tenzij ze zelf specifiek aangeven dat niet te willen?
zaterdag 16 augustus 2008
Vragen van het lid Agema (PVV) aan de staatssecretaris van VWS over het bericht dat een verzorgingshuis stopt met reanimatie van 70-plussers:
Update - extra vraag
8.)
Klopt het dat reanimatie bij 70-plussers ook achterwege blijft bij Stichting Zorgspectrum in Nieuwegein, bij de Geinsche Hof in Nieuwegein en bij het Houtens erf in Houten? Zo ja, wordt het beleid van het niet reanimeren van 70-plussers al langer gevoerd bij een aantal zorginstellingen en zo ja, bij welke?
1.)
Wat is uw reactie op het bericht (*) over een verzorgingshuis dat stopt met het reanimeren van 70-plussers?
2.)
Deelt u de mening van een betrokkene dat dit lijkt op een 'opruimmentaliteit'?
3.)
Deelt u de mening van de Nederlandse Hartstichting dat het belachelijk is om een leeftijdgrens aan reanimatie te stellen? Zo neen, waarom niet?
4.)
Deelt u de mening van de Nederlandse Vereniging voor Klinische Geriatrie dat per individu bekeken moet worden of reanimatie wenselijk en haalbaar is? Zo neen, waarom niet?
5.)
Klopt het dat personeel in verzorgingshuizen niet of onvoldoende weet hoe te handelen in acute situaties? Zo ja, hoe gaat u dit zorgwekkende gebrek aan kennis herstellen?
6.)
Deelt u de mening dat een beleid om 70-plussers niet meer te reanimeren te allen tijde onacceptabel is? Hoe gaat u bewerkstelligen dat dit beleid stopt?
7.)
Deelt u de mening dat als er al beleid gevoerd wordt dat het zo moet zijn dat 70-plussers altijd wel gereanimeerd worden tenzij ze zelf specifiek aangeven dat niet te willen?
zondag 24 augustus 2008 om 19:30
In veel verpleeg en verzorghuizen geld dat er niet word gereanimeerd tenzij men aangeeft dat wel te willen. Godzijdank gaat dat zo.....er zijn namelijk maar zeer weinig reanimaties geslaagd. Zelfs als je in het ziekenhuis ligt waar je hart bewaakt word is de kans dat je een reanimatie overleeft minimaal. Daarnaast is ook de morbiditeit voor het eerste jaar na een reanimatie heel hoog (dus die enkele die na een reanimatie nog leven, leven misschien een jaar later niet meer). Op zich zou je dan kunnen zeggen, gewoon proberen. Maar zo simpel is het niet. Dat is namelijk de manier dat je kasplantjes of ernstig gehandicapten krijgt. Ik werk op de hart bewaking en als je mij vraagt of ik op die leeftijd nog gereanimeerd wil worden zeg ik volmondig: NEE. Na een bepaalde leeftijd zijn je kansen eigenlijk nihil, uitzonderingen daar gelaten.
donderdag 28 augustus 2008 om 11:44
Eensch met Shining. 70 is een erg lage grens, 80 of wellicht 85 zou ik prima vinden. En mensen moeten zelf kunnen beslissen, alleen als ze dat echt niet meer kunnen hun familie. Overigens denk ik dat er wel degelijk geld meespeelt. Om de doodsimpele maar vrij onbekende reden dat circa de helft (!) van alle kosten van de gezondheidszorg wordt uitgegeven aan oude en doodzieke mensen die normaal gesproken al gestorven zouden zijn maar die we met medische hoogstandjes nog een tijdje in leven kunnen houden (maar vraag niet wat voor kwaliteit van leven die mensen nog hebben).
Als we wat meer zouden durven accepteren dat een menselijk leven per definitie eindigt met de dood en iets minder onze best zouden doen om het sterven van mensen die niets meer van het leven te verwachten hebben toch nog een poosje uit te stellen, zouden we dus miljarden besparen. Daar zouden we in andere delen van de wereld heel wat meer (jonge) levens van kunnen redden en mensen een toekomstverwachting geven.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
donderdag 28 augustus 2008 om 11:47
Goh, voor het eerst kan ik me helemaal vinden in de kamervragen van de PVV. Het moet niet gekker worden!!
Misschien geeft dit aan dat de situatie te zot is voor woorden. Ik las in de Trouw van zaterdag een artiekel van een arts die beweert dat reanimatie bij 70-plussers hetzelfde is als een ijsje met glasscherven aanbieden aan een kleuter: 'het is heel aardig maar de kans op problemen is heel groot.'
What's next vraag ik me af? Ik zie een gat in de markt voor de verzekering, nu we er blijkbaar allemaal over eens zijn dat 70-plussers maar beter kunnen sterven als ze een ongeluk krijgen. 'Bent u de 70 gepasseerd? Lees dan onze folder -Een Waardige Dood- over de gevaren van levensreddende reanimatie. Mocht u desondanks toch kiezen voor onze reanimatie-optie, dan bieden wij u dit graag aan voor 500 euro per jaar bovenop het normale tarief. Dit is om de extra kosten die uw wil om te leven met zich mee brengt te dekken.'
Misschien geeft dit aan dat de situatie te zot is voor woorden. Ik las in de Trouw van zaterdag een artiekel van een arts die beweert dat reanimatie bij 70-plussers hetzelfde is als een ijsje met glasscherven aanbieden aan een kleuter: 'het is heel aardig maar de kans op problemen is heel groot.'
What's next vraag ik me af? Ik zie een gat in de markt voor de verzekering, nu we er blijkbaar allemaal over eens zijn dat 70-plussers maar beter kunnen sterven als ze een ongeluk krijgen. 'Bent u de 70 gepasseerd? Lees dan onze folder -Een Waardige Dood- over de gevaren van levensreddende reanimatie. Mocht u desondanks toch kiezen voor onze reanimatie-optie, dan bieden wij u dit graag aan voor 500 euro per jaar bovenop het normale tarief. Dit is om de extra kosten die uw wil om te leven met zich mee brengt te dekken.'
donderdag 28 augustus 2008 om 14:02
In het universitaire ziekenhuis waar ik werkzaam was kwam het voor dat er een niet-reanimeren was afgesproken met de artsen en de verpleging omdat die persoon ongenezelijke kanker had.
En dan moest het slechtnieuws gesprek nog plaats vinden.
Dat vond soms dagen erna plaats.
Erg kwalijke zaak en kan er zo nog veel meer opnoemen.
Vandaar dat ik er niet meer werk.
Kon niet meer tegen liegen en bedriegen.
Soms liep je dagenlang bij een persoon rond en je wist dat diegene binnen nu en een paar maanden er niet meer zou zijn en de artsen hadden dan geen tijd en kwam zo een gesprek ff tussendoor en vaak dagen later.
En dan moest het slechtnieuws gesprek nog plaats vinden.
Dat vond soms dagen erna plaats.
Erg kwalijke zaak en kan er zo nog veel meer opnoemen.
Vandaar dat ik er niet meer werk.
Kon niet meer tegen liegen en bedriegen.
Soms liep je dagenlang bij een persoon rond en je wist dat diegene binnen nu en een paar maanden er niet meer zou zijn en de artsen hadden dan geen tijd en kwam zo een gesprek ff tussendoor en vaak dagen later.
